Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1297/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 30 lipca 2021 r., sygn. akt XIV K 408/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1,2

Obrońca oskarżonej zaskarżonemu wyrokowi na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 kpk zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj.:

a)  art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego w postaci zeznań świadków, tj. P. S., Ł. G. (1), J. K. oraz wyjaśnień oskarżonej i błędne wywiedzenie z nich, że oskarżona nie dopełniła aktów należytej staranności przez publikacją i miała zamiar pomówić P. O., podczas gdy z zeznań wynika, że tekst artykułu przesłała dwóm prawnikom, w tym radcy prawnemu P. S., który co prawda nie miał wydać opinii, ale po lekturze projektu artykułu zastrzeżeń do tekstu nie wniósł, a tym samym Oskarżona była przekonana, o prawdziwości swojego śledztwa dziennikarskiego oraz, że wszelkich aktów staranności związanych z publikacją dopełniła;

- co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego przyjętego za podstawę wyrokowania w zakresie stanu świadomości Oskarżonej i błędnego uznania, że nie pozostawała usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność jej działania albo winę, co w rezultacie doprowadziło do jej bezpodstawnego skazania.

b)  art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego w postaci zeznań pokrzywdzonego P. O. z których pominięte zostały fakty zgodnie z którymi, przed publikacją artykułu był osobą na szczycie polskiej elity finansowej, powszechnie dostępnym CV P. O. jako prezesa (...) S.A. spółki publicznej, jednym z największych (...) na krajowym rynku oraz największym tego typu podmiotem wśród prywatnych towarzystw, którego aktywa przekraczały (...) zł.

- co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego przyjętego za podstawę wyrokowania w zakresie tego, że P. O. nie był osoba publiczną jako prezes zarządu spółki publicznej oraz błędnych ustaleń, że Oskarżona miała zamiar pomówić P. O., podczas gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny wskazuje na to, że negatywne konsekwencje pokrzywdzonego wiązać należy z powiązaniami P. O. z (...), które doprowadziły do jego zatrzymania i aresztowania oraz załamania biznesu (...), a co w rezultacie doprowadziło do skazania J. F..

c)  art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego w postaci zeznań świadka, tj. A. Ł. i K. M. oraz wyjaśnień Oskarżonej i uznanie, że Oskarżona nie dysponowała dwoma świadkami, którzy rozpoznali P. O. przebywającego na wolności, podczas gdy z zeznań świadków A. Ł. i K. M. oraz wyjaśnień Oskarżonej wynika, że taka informacja została Oskarżonej przekazana, względnie w ten sposób została odebrana przez Oskarżoną, która była przekonana o istnieniu dwóch bezpośrednich świadków opisywanych zdarzeń;

- co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia błędnego stanu faktycznego w zakresie stanu świadomości Oskarżonej i uznania, że podawała ona nieprawdę w zakresie istnienia dwóch świadków, podczas gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny wskazywałby, że Oskarżona była przekonana o istnieniu dwóch świadków których powołała w publikacjach dotyczących P. O., a tym samym wierzyła, że dopełniła wszelkich mierników staranności w zakresie publikacji oraz tkwiła w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca ewentualną bezprawność jej działania albo winę.

d)  art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego w postaci artykułów (k. 252-254, 256-258, 260-261, 263, 265-271, 273-274, 276-278, 280, 282-289, 291-297, 299-300) wskazujących na liczne nieprawidłowości w Służbie Więziennej oraz w Areszcie Śledczym W. (tym samym w którym przebywał P. O.), a które Sąd I instancji uznał za nie dotyczące niniejszej sprawy i nie przyczyniające się do ustalenia stanu faktycznego w sprawie, podczas gdy prawidłowa ocena ww. dowodów skutkowałaby uznaniem, że są one istotne dla wyjaśnienia niniejszej sprawy albowiem wskazują na:

1.  uprawdopodobnienie okoliczności opisywanych przez Oskarżoną;

2.  ważny społecznie temat, który podnosiła Oskarżona;

3.  występowanie w rzeczywistości zdarzeń analogicznych jak w publikacjach Oskarżonej;

- co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia błędnego stanu faktycznego w zakresie sfery motywacyjnej i celu działania Oskarżonej w postaci poniżenia P. O., podczas gdy Oskarżona miała na celu zwrócenie uwagi na ewentualne nieprawidłowości m.in. w Służbie Więziennej, które w rzeczywistości miały miejsce i ich wystąpienie było bardziej niż prawdopodobne, co w rezultacie doprowadziło do bezpodstawnego skazania J. F..

e)  art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego w postaci artykułu autorstwa J. F.: „(...)” przejawiającą się w tym, że:

1.  sąd I instancji z treści przedmiotowej publikacji wywiódł, że Oskarżona zarzucała P. O. popełnienie czynu zabronionego w postaci samouwolnienia się podczas gdy publikacja skupiała się na ewentualnych nieprawidłowości w Służbie Więziennej i Prokuraturze, o czym świadczy chociażby następujący fragment publikacji: „(...)”;

2.  sąd 1 instancji wybiórczo ocenił jako kategoryczne jedynie niektóre fragmenty publikacji w oderwaniu od całości ich treści, tymczasem podczas gdy Oskarżona w przedmiotowej publikacji cytowała odmienne stanowiska zarówno Służby Więziennej jak i Prokuratury świadczące o tym, że P. O. aresztu nie opuszczał.

f)  art. 7 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału prasowego przygotowanego przez J. F. : „(...)” przejawiającą się w tym, że:

1.  sąd I instancji wybrał i ocenił jako kategoryczne jedynie fragmenty przedmiotowej publikacji, tymczasem Oskarżona w przedmiotowej publikacji cytowała odmienne stanowiska zarówno Służby Więziennej jak i Prokuratury świadczące o tym, że P. O. aresztu nie opuszczał;

2.  sąd I instancji uznał, że z treści przedmiotowej publikacji wywiódł, że Oskarżona zarzucała P. O. popełnienie czynu zabronionego w postaci samouwolnienia się podczas gdy publikacja skupiała się na ewentualnych nieprawidłowości w Służbie Więziennej i Prokuraturze i dotyczyła kwestii odpowiedzialności za wydanie P. O. zgody na opuszczenie aresztu.

g)  art. 7 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału prasowego przygotowanego przez J. F. : „(...)” przejawiającą się w tym, że sąd 1 instancji ocenił niewielki fragment publikacji jako kategoryczny, tymczasem Oskarżona w we fragmencie publikacji przedstawiała jedynie informację o tym, że P. O. był widziany przez świadków w niniejszym postępowaniu tj. K. M. oraz A. Ł.;

- co w konsekwencji błędów, wskazanych powyżej w pkt d, e i f, doprowadziło do ustalenia błędnego stanu faktycznego w zakresie zamiaru bezpośredniego Oskarżonej którym się kierowała i wskutek czego miało dojść do poniżenia P. O. w opinii publicznej, podczas gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny wskazywałby, że Oskarżona miała na celu zwrócenie uwagi na ewentualne nieprawidłowości w Służbie Więziennej i Prokuraturze, a na ewentualne poniżenie P. O. nie godziła się - publikując stanowisko Służby Więziennej oraz Prokuratury, a także nie zawierając sugestii że P. O. mógł dopuścić się czynu z art. 242 § 1 k.k., lecz jedynie stawiając pytania, kto P. O. wydał zgodę na opuszczenie aresztu i dlaczego - co wyklucza możliwość przypisania Oskarżonej zamiaru bezpośredniego.

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego zarzucił wyrokowi Sądu I instancji rażącą niewspółmierność kary, nawiązki i środków karnych, polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonej rażąco łagodnej kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych oraz nawiązki w wysokości 10.000 zł na wskazany cel społeczny, zamiast kary 6 miesięcy ograniczenia wolności oraz nawiązki w wysokości 50.000 zł, a także polegającą na nie orzeczeniu wobec oskarżonej J. F. zakazu wykonywania zawodu dziennikarza w sytuacji, gdy Sąd prawidłowo ustalił znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oraz znaczny stopień winy oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obie wniesione apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie. Skarżący nie podnieśli w nich bowiem żadnych zarzutów, które mogłyby w sposób skuteczny podważyć poprawność zaskarżonego wyroku.

Sąd odwoławczy odniesie się w pierwszej kolejności do środka odwoławczego wniesionego przez obrońcę oskarżonej, jako że kwestionuje w nim winę oskarżonej.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd rozpoznający sprawę prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się żadnych uchybień w zakresie kompletności zgromadzonego materiału dowodowego i poczynił trafne ustalenia faktyczne w oparciu o zgromadzone i ujawnione dowody. Za niezasadne zatem należało uznać zarzuty sprowadzające się do tego, że w toku postępowania przed Sądem I instancji miało dojść do naruszenia art. 7 kpk. Zasygnalizowania w tym miejscu wymaga, że ustalenia faktyczne Sądu wyrokującego w I instancji pozostają pod ochroną zasady "swobodnej oceny dowodów" wtedy, gdy Sąd ten rozważył we wzajemnym ze sobą powiązaniu, wynikające z każdego z zebranych w sprawie dowodów, okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, tj. gdy są one wynikiem wszechstronnej oceny dowodów pochodzących zarówno ze źródeł osobowych, jak i rzeczowych, przy czym żaden z nich nie może być traktowany jako ważniejszy tylko dlatego, że pochodzi z określonego źródła (post. SN z 24.04.2013r., IV KK 28/13, LEX 1311394). Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę dokonał właśnie takiej, wszechstronnej i dokładnej, oceny wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów uwzględniającej wskazania zarówno wiedzy, jak i logiki oraz doświadczenia życiowego.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że dla wykazania naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie wystarczy samo odwołanie się do korzystnych dla oskarżonego okoliczności oraz jednoczesne przemilczenie okoliczności niekorzystnych. Ocena dowodów nie może być selektywna. Musi mieć ona zawsze charakter wszechstronny (wyrok SA w Warszawie z dnia 20 lipca 2020 r., sygn. akt II AKa 509/18, SIP Legalis nr 2457883). Skarżący natomiast w złożonym środku odwoławczym pomija wymowę dowodów obciążających J. F..

W szczególności trudno byłoby przyjąć za skarżącym, jakoby oskarżona dopełniła warunki rzetelności dziennikarskiej. Sama bowiem okoliczność, iż tekst artykułu przesłała prawnikom i został on następnie zaaprobowany przez redaktora naczelnego, nie ma w rozpoznawanej sprawie istotnego znaczenia skoro, jak wynika z zeznań dwóch z tych osób tj. J. K. i Ł. G. (1), oskarżona zapewniała o istnieniu dwóch niezależnych źródłach podawanych przez nią informacji. Okoliczność ta nie znalazła natomiast żadnego potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Co więcej, przeprowadzone przed Sądem I instancji postępowanie pozwoliło na ustalenie, że oskarżona opierała się w stworzonych przez siebie artykułach na wyłącznie jednym źródle osobowym, i to w sytuacji gdy istniał szereg dowodów świadczących o okolicznościach odmiennych niż przez tą osobę opisywane. Nadmienić w tym miejscu należy, że oskarżona mimo rekomendacji Ł. G. (2) o odebraniu pisemnych oświadczeń od wskazywanych przez nią źródeł informacji, nie uczyniła tego. Podobnie nie skontaktowała się z oskarżycielem prywatnym, lub choćby jego obrońcą, ponownie mimo takiego zalecenia świadka J. K.. Trudno zatem za obrońcą byłoby uznać, że oskarżona była przekonana o prawdziwości swojego śledztwa dziennikarskiego, skoro mimo zaleceń i wytycznych w/w osób, nie potwierdziła stawianej przez swojego informatora tezy o rzekomym drugim naocznym świadku obecności P. O. w miejscu publicznym w czasie gdy był tymczasowo aresztowany. Zaznaczenia równocześnie wymaga, iż świadek P. S. nie dokonywał jakiejkolwiek weryfikacji powstającego artykułu, a w złożonych depozycjach wskazał wyłącznie, że został poproszony o komentarz do opisywanej w nim sytuacji.

Nieuzasadniony jest również podniesiony w złożonym środku odwoławczym zarzut pominięcia faktu, iż P. O. był osobą publiczną. Lektura uzasadnienia wskazuje bowiem, że Sąd Rejonowy miał tę okoliczność na względzie i wprost na nią w pisemnych motywach wyroku wskazał (k. 2v, 7v). Niezrozumiałe pozostają przy tym twierdzenia obrońcy, iż negatywne konsekwencje wizerunku pokrzywdzonego wiązać należy z powiązaniami oskarżyciela prywatnego z (...), które doprowadziły do jego zatrzymania i aresztowania oraz złamania biznesu (...). Niekwestionowaną w rozpoznawanej sprawie jest bowiem okoliczność, iż P. O. jako podejrzany w sprawie prowadzonej przez Prokuraturę Regionalną w W. pod sygnaturą akt (...) w toku tego postępowania był tymczasowo aresztowany. Obrońca równocześnie całkowicie pomija, iż świadek R. C., który w czasie stosowania wobec P. O. izolacyjnego środka zapobiegawczego był dyrektorem AŚ B., potwierdził, iż po opublikowaniu artykułu oskarżonej wobec tymczasowo aresztowanego zarządzono indywidualny sposób postępowania i taki stan utrzymywał się około 3 tygodnie. Wskazał również, że obostrzenia stosowane wobec oskarżyciela prywatnego były wynikiem opublikowania tego artykułu. Ich rodzaj opisuje zaś pismo z AŚ B. z dnia 28 stycznia 2020 r. (k. 323). Nie wymaga zaś dalszego uzasadnienia, iż były one dla oskarżyciela prywatnego dolegliwe.

Bez znaczenia dla rozpoznawanej sprawy pozostaje podnoszona przez obrońcę okoliczność, jakoby oskarżona była przekonana o istnieniu dwóch świadków potwierdzających podnoszone w artykule twierdzenia. Ponownie podnieść należy, że J. F. nie dopełniając wymaganej od niej rzetelności dziennikarskiej nie może skutecznie podnosić, że działała w warunkach błędu co do bezprawności czynu. Jak wskazano wcześniej podsądna, mimo stanowiska zarówno redaktora naczelnego Ł. G. (1), jak i J. K., prawnika (...), nie rozmawiała ze świadkiem K. M., w ogóle się z nią nie kontaktowała i nie otrzymała od niej oświadczenia na okoliczności opisywane w opublikowanym artykule, jak i te podnoszone przez A. Ł.. Samo zaś kierowanie się podczas pisania artykułu prasowego przeświadczeniem o pewnym stanie rzeczy, bez jego potwierdzenia, wskazuje zdaniem Sądu odwoławczego na brak odpowiedniej rzetelności.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w złożonym przez obrońcę oskarżonej środku odwoławczym zawartych w jej pkt. II.1 d, e, f i g wskazać należy, iż zdaniem Sądu Okręgowego Sąd meriti prawidłowo ocenił wydźwięk wymienionych w zarzucie artykułów prasowych „(...)” oraz (...). Skarżący podnosząc, że publikacja skupiała się na ewentualnych nieprawidłowościach w Służbie Więziennej i Prokuraturze i dotyczyła kwestii odpowiedzialności za wydanie P. O. zgody na opuszczenie aresztu, całkowicie pomija całościową wymowę tychże artykułów. Ich autorka nie dość, że kategorycznie stwierdziła, że oskarżyciel prywatny w toku prowadzonego m.in. wobec niego postępowania dwukrotnie opuszczał areszt, to również powołuje się przy tym na zeznania dwójki naocznych świadków, co – jak to zostało wykazane w toku postępowania przed Sądem I instancji – nie polegało na prawdzie, a miało na celu potwierdzenie opisywanych w artykule okoliczności. Sąd I instancji zasadnie podniósł w pisemnych motywach skarżonego orzeczenia, że zarówno następujące po sobie tytuły publikacji, zestawienie stanowiska Służby Więziennej i Prokuratury z twierdzeniami naocznych świadków, wymowa i zwroty użyte w pytaniach zawartych w drugim z omawianych artykułów, nie pozostawia żadnych wątpliwości co do rzeczywistego ich tematu i intencji autorki. Nie sposób przy tym nie przyjąć, iż oskarżona faktycznie zarzuciła P. O. popełnienie czynu zabronionego w postaci samouwolnienia się skoro, a którą to okoliczność obrońca przemilcza, tak artykuły zostały odebrane również przez Prokuraturę Regionalną w W., która wszczęła śledztwo (...). Przeciwne twierdzenia obrońcy stanowią w tym zakresie wyłącznie nieuprawnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego.

Wbrew oczekiwaniom skarżącego w przedmiotowych realiach sprawy art. 213 § 2 pkt 2 kk nie mógł znaleźć zastosowania już choćby z tej przyczyny, że nie może zasłaniać się obroną społecznie uzasadnionego interesu ktoś, kto podnosi przeciw innej osobie niesprawdzone zarzuty, choćby nawet później okazały się prawdziwe. Brak szczególnej staranności w zbieraniu i przekazywaniu informacji, zwłaszcza podważających dobre imię innej osoby, nigdy nie służy interesowi społecznemu.

Odnosząc się do apelacji złożonej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego P. O. wskazać należy, iż podniesiony przez skarżącego zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary jest bezzasadny. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji właściwie zastosował dyrektywy z art. 53 § 1 kk, co czyni orzeczoną wobec J. F. karę adekwatną do okoliczności popełnienia przypisanego jej występku, stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Zarzut niewspółmierności kary może być postawiony skutecznie wtedy, gdy ma ona charakter rażący, rzucający się w oczy i nie dający się zaakceptować. Chodzi więc o różnice o charakterze zasadniczym, nie zaś o każdą ewentualna różnicę w ocenie wymiaru kary. Skarżący kwestionował we wniesionym środku odwoławczym wyłącznie to, że kara grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 100 zł oraz środek karny w postaci nawiązki w wysokości 10.000 zł na rzecz Fundacji (...)nie będzie wystarczająco dla oskarżonej dotkliwa. Rzecz jednak w tym, że kara musi przede wszystkim spełniać swoje funkcje w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej, i właśnie te cele wymierzona przez Sąd Rejonowy kara grzywny wespół z orzeczonym środkiem karnym spełniają.

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniósł o uniewinnienie J. F. od zarzucanego jej w akcie oskarżenia czynu.

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonej J. F. kary 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze godzin określonym przez Sąd, nawiązki na rzecz Fundacji (...)w wysokości 50.000 zł oraz 1 roku zakazu wykonywania zawodu dziennikarza.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie potwierdziły się zarzuty podniesione we wniesionych przez strony środkach odwoławczych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał orzeczenie Sądu I instancji w całości w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie potwierdziły się zarzuty podnoszone w złożonych środkach odwoławczych. Równocześnie Sąd Okręgowy nie stwierdził uchybień określonych w art. 439 i art. 440 kpk, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2, 3

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Pańśtwa koszty sądowe postępowania odwoławczego, w tym kwotę 1000 zł tytułem opłaty, zgodnie z art. 636 § 1 i 3 kpk w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r. (Dz.U. Nr 27, poz. 152 ze zm.). Zwolnił także oskarżyciela prywatnego P. O. z ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego gdyż przemawiają za tym względy słuszności.

7.  PODPIS