Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1410/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim z dnia 22 grudnia 2021 r., sygn. akt II K 171/18.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obrońca oskarżonego R. N. (1) zarzucił wyrokowi Sądu I instancji błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływa na treść wyroku, a polegający na bezzasadnym przyjęciu przez Sąd I Instancji trzykrotnego uczestnictwa oskarżonego w zaborze produktów na szkodę (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, podnosząc iż prawidłowa analiza materiału dowodowego, winna była prowadzić do konkluzji, iż oskarżony uczestniczył w tym ciągu czynów tylko jednokrotnie.

Obrońca zarzucił także rażącą niewspółmierność orzeczonej kary, jako nieuwzględniającą istotnych okoliczności łagodzących i przekraczającą stopień winy

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy zdaniem Sądu odwoławczego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutu błędnych ustaleń faktycznych wskazać należy w pierwszej kolejności, że sam oskarżony R. N. (1) podczas pierwszego przesłuchania przed sądem (k. 1353 -1355) przyznał się w pełnym zakresie do udziału w kradzieżach. Wyjaśnił, że miał kolegę w magazynie (...) sp. z o.o., który mu poddał taki pomysł. Wyjaśnił, że w tym czasie dokonywał przestępstw z kilkoma osobami, więc im to zaproponował. Był przy pierwszej kradzieży, bo pojechał pokazać pozostałym sprawcom, gdzie jest magazyn i gdzie kierowca ma wjechać. Za drugim i trzecim razem dostawał informacje od kolegi z magazynu i przekazywał to pozostałym. Podał, że nie pamięta, jakie dostał kwoty za udział w tych kradzieżach, ale pamięta, że pieniądze wypłacał mu G. D. (1).

Już same te wyjaśnienia pokazują, że oskarżony miał ścisły związek z wszystkimi trzema kradzieżami, a nie tylko jedną, choć tylko w jednym przypadku był w pobliżu magazynu, aby pokazać kolegom ten magazyn.

W sprawie zostało też jednoznacznie ustalone, że owym kolegą na magazynie był Ł. W. (1), który przyznał się w całej rozciągłości do zarzucanego czynu, obejmującego trzy kradzieże i został za to przestępstwo prawomocnie skazany (kopie dokumentów z akt sprawy XVIII K 141/08).

Ł. W. (1) w swojej sprawie, która toczyła się odrębnie, wyjaśnił zgodnie z twierdzeniami R. N., że to właśnie R. N. (1) przekazywał za każdym z tych trzech razy, informacje o możliwości kradzieży, wskazywał mu, kiedy ma przyjechać samochód i za przedstawiciela jakiej firmy ma się podać kierowca. Sam zaś przygotowywał stosowne dokumenty do wydania towaru. Ł. W. (1) podał, że poza R. N. (1) nie znał żadnej z pozostałych osób uczestniczących w tych kradzieżach. To wyjaśnienie należy uznać za wiarygodne, ponieważ znajduje to potwierdzenie w wyjaśnieniach wszystkich pozostałych osób, które brały udział w tych kradzieżach. Wskazały one, że R. N. (1) miał „jakiegoś kolegę” na magazynie, którego żaden z nich nie znał. Zauważyć też należy, że w momencie ujawnienia przestępstwa i orzekania o winie Ł. W., był on osobą niekaraną.

Taka wersję zdarzeń, jak wskazali Ł. W. (1) i R. N. (1), potwierdzili też inni świadkowie.

Świadek C. miał tylko ogólną wiedzę o zdarzeniu, bowiem brał udział tylko w jednym z trzech wywiezieniu towaru. (k. 1268v) Podał, że oskarżeni są jego znajomymi, mają wspólnie zarzuty w różnych sprawach z 4 grup przestępczych. Nie pamięta, jaka była rola oskarżonych, a R. N. (1) pracował chyba na magazynie, on chyba wydał towar, ale świadek przy tym nie był. Podczas kolejnego przesłuchania (k. 2391-93) podał, że ktoś pracował w magazynie, chyba N. i „była jakaś machlojka z WZ”.

Zauważyć należy też, że C. uwiarygadnia wyjaśnienia G. D., gdyż tak jak ten ostatni, wyjaśnił o innych napadach – miedzy innymi o napadzie na transport papierosów, w którym także - wedle niego - miał brać udział R. N.. Mechanizm kradzieży w B. opisał tak jak wszyscy pozostali. W tym samym zakresie zeznania G. D. uwiarygodnił T. S. (k. 315, 364), także wskazując że R. N. brał udział w napadzie na transport papierosów.

C. wyjaśnił też (k. 341), że R. N. (1) był w tzw. grupie (...), którą kierował (...), mieli oni broń, a po aresztowaniu (...) grupa ta włączyła się w działalność razem z T. W. (1) (k. 349).

Również T. W. potwierdził, że R. N. brał udział w napadzie na busa z papierosami (k. 404). Wyjaśnił też (k. 405), że kradzież produktów (...)„została nagrana” przez R. N.. Podał, że nie wie, jak N. rozliczał się z ludźmi z magazynu. Pieniądze z tych kradzieży podzielono miedzy tych, co brali w nich udział.

M. U., który w tych kradzieżach uczestniczył jako kierowca samochodu ciężarowego, który wjeżdżał na teren firmy i na który był tam pakowany towar, wyjaśnił (k. 1766), że R. N. (1) miał udział w kradzieży. Podał, że zarządzał wszystkim G. D.. R. N. (1) informował G. D., na jaką firmę on, jako kierowca, ma się powołać, żeby wjechać na teren magazynów i on wjeżdżał. Za każdym razem była to inna firma. R. N. (1) mówił to do G. D., a D. przekazywał świadkowi.

Na to, że R. N. (1) był w tej grupie przestępczej, wskazują dane, które zapoczątkowały tę sprawę, a mianowicie zatrzymanie 10.10.06 w sprawie napadów na tiry. Zatrzymano wtedy na gorącym uczynku miedzy innymi R. N., T. W., G. D. i D. (k. notatka policyjna k. 9-14 akt II K 914/08, protokoły zatrzymań). R. N. został wtedy zatrzymany razem z T. W..

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wyjaśnienia i zeznania G. D. (1), dając mu co do zasady wiarę. Z wyjaśnień pozostałych uczestników kradzieży wynika, że to G. D. i T. W. mieli przywódczą rolę w tym przestępstwie.

Zauważyć przy tym należy, że G. D. (1) opowiedział podczas wielu przesłuchań o wielu zdarzeniach i czynach i jego wyjaśnienia znalazły potwierdzenie w innym materiale dowodowym i doprowadziły do prawomocnych skazań za opisywane przez niego przestępstwa. Bardzo istotne jest to, że zarówno co do tego przestępstwa, jak i innych o których wyjaśniał, G. D. (1) nie umniejszał swojej roli w tych czynach.

Odnośnie R. N. wyjaśniał on jeszcze o innych zdarzeniach, których zaistnienie zostało potwierdzone innymi dowodami. R. N. (1) został za te czyny prawomocnie skazany w sprawie XVIII K 84/08.

(k. 52-58) Podczas przesłuchania 11 października 2006 r. G. D. opowiedział o tym usiłowanym napadzie, do którego zostali zatrzymani dzień wcześniej. Tu R. N. został przez niego wskazany jako ten, który jechał z T. W.. Opisał jego rolę jako jednego z uczestników tego napadu. Na k. 58 podał odnośnie ocenianego w tej sprawie czynu, że R. N. dogadał się z T. W., że ma układ w hurtowni artykułów firmy (...) w B. i że jest możliwość kradzieży towaru z tego magazynu. Potrzebny był samochód. Pojechał M. (...) (M. U.) – załadowano wtedy chyba 5 palet maszynek do golenia. Do tego pierwszego napadu dostali od N. dokładne dane, jak mają to zrobić. Mieli się podać za przedstawicieli konkretnej wskazanej firmy. Wjechał jako kierowca M. U.. Świadek był z T. W. na zewnątrz. Wie, że w pobliżu był również R. N. (1). To było na początku wakacji. Tydzień później T. W. wysłał go tylko z M. U. i wywieźli dwie palety zapalniczek. Po dwóch tygodniach był kolejny raz, ale on już w tym nie uczestniczył. Wie, że pojechał M. (U.) i T. W. (3), nie wie, czy jeszcze ktoś.

Podczas kolejnego przesłuchania w dniu 25.10.2006 r. (k. 84-93) – wskazywał konkretne osoby z tablic ze zdjęciami i mówił, co o nich wie. (K. 86) – rozpoznał R. N. (1) i podał, że to on był pomysłodawcą tych kradzieży w B., „nagrał temat”. Brał też udział w napadzie na przełomie marca i kwietnia 2006 na (...) metodą na policjanta (kradzież papierosów). Podczas kolejnego przesłuchania (k. 90 -91) opowiedział o tym napadzie. Wskazał, że R. N. też był tam pełnoprawnym współsprawcą – na jego auto zostały przepakowane skradzione papierosy w miejscu napadu.

W dniu 19.12.2006 r. (k. 120-126) G. D. wyjaśniał o kierowaniu grupą przez T. W., a dalej (k. 123) o pierwszej kradzieży w B.. Podał, że dojście miał tam R. N., bo znał tam magazyniera. W dniu zdarzenia N. pojechał tam z (...) (U.) i T. W., żeby pokazać, gdzie, a jak wrócili, to (...) (U.) już sam pojechał do tego magazynu. (...) podał się za pracownika firmy (...) – nazwa była autentyczna. (...) nie miał żadnych papierów – R. N. mówił, że magazynier był ustawiony. M. U. bez problemu wjechał, dostał towar i dokument WZ. Przy wjeździe ochroniarz pytał go o dane, ale R. N. mówił, że te zapisy później miały ginąć i nie było śladu po tym, że taki samochód wjeżdżał. Podał, że za ten towar było do podziału 34 000 zł. 17 000 zł zawiózł R. N., a on sam dostał za udział 2000 zł. Podał, że za około dwa tygodnie był ten sam schemat. T. W. powiedział mu, żeby skontaktował się z R. N., że teraz będą zapalniczki. On zadzwonił do R. N., a ten powiedział, że muszą być w magazynie tuż po 6 rano, bo wtedy będzie ten magazynier. Zadzwonił do(...) i wtedy (...)wziął towar na firmę (...). Dwie palety zapalniczek. Za ten towar było 16 000 zł. On dostał od T. W. 1700 zł, a N. dostał 7000 zł. Kolejna kradzież była pod koniec wakacji (potem sprostował, że na początku sierpnia) po godz. 18. Wszystko ustawiał T. W. z R. N. (1).

Podczas kolejnych wyjaśnień (k. 219 -22) z 5.02.07 G. D. wyjaśniał o grupie, że kierował nią T. W. (1). R. N. (1) poznał w związku z napadem pod G. w marcu 2006. Grupa dokonywała przestępstw w różnym składzie osobowym. Stwierdził, że ma w zarzucie, że w napadzie pod N. uczestniczyli R. N. i L., a on tak nie wyjaśnił i stwierdzi, że ich tam nie było.

22.02.07 wyjaśnił, że w napadzie na (...) kierowcę w lipcu nie brał udziału N., J., L..

W czasie kolejnych wyjaśnień (k.272-77) z 23.07.07 opisał różne szczegóły innych zdarzeń. Podał, że W. nie zna. Podał, że były tam trzy takie same kradzieże. Opisał pierwszą tak samo, jak poprzednio. Tak samo, jak poprzednio, wyjaśnił o napadzie z przełomu marca i kwietnia (kradzież papierosów).

k. 1358-60 – przed sądem 21.12.10 złożył wyjaśnienia zbieżna z poprzednimi. Podał, że po pierwszym razie zawoził R. N. 17 000 zł, bo ten, który to wystawił, tyle sobie życzył. Kolejne dwa razy wyglądały podobnie. Po drugim razie też był podział pieniędzy i część dostał też R. N.. W trzecim zdarzeniu ukradzione były maszynki i one nie zostały sprzedane i wtedy nikt nic nie dostał. R. N. dostał na pewno ponad 10 000 zł, to była połowa kwoty z pierwszej kradzieży, nie pamięta, czy 15 czy 17 tysięcy zł. Nie pamięta, czy za drugim razem był N.. W zasadzie tam nie było co robić, bo R. N. wszystko dograł. Za trzecim razem schemat był taki sam, chyba nie było wtedy na miejscu R. N.. T. W. mówił, że wszystkie informacje pochodziły od R. N. i on za każdym razem brał pieniądze za to.

Wyjaśnienia G. D., że towar z ostatniej kradzieży nie został sprzedany, znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach wszystkich pozostałych uczestników tej kradzieży.

Analiza wskazanych powyżej dowodów prowadzi do jednoznacznego wniosku, że oskarżony R. N. (1) był współsprawcą wszystkich trzech kradzieży. Po pierwsze z materiału dowodowego wynika, że dla grupy przestępczej, której był członkiem (i za co został już skazany) „nagrał” on to przestępstwo, korzystając ze znajomości z pracownikiem magazynu Ł. W.

Ł. W. (1) przekazał mu, że jest taka możliwość dokonania kradzieży, jednak ani on sam, ani tym bardziej Ł. W. (1) nie mieli możliwości sami zorganizować kradzieży. Aby takie przestępstwo się udało, musiało zostać zaplanowane w szczegółach, potrzebny był do tego samochód o odpowiednich gabarytach, potrzebne było miejsce, gdzie ukradziony towar będzie zawieziony, potrzebna była ochrona na czas przejazdu tego samochodu z towarem oraz potrzebny był ktoś, kto ten towar kupi.

N. i W. sami nie mieli takich możliwości, ale możliwości takie miała grupa, do której R. N. należał i z którą dokonywał już przestępstw. Dlatego R. N. przekazał T. W. (1) i G. D. (1) informacje o takiej możliwości popełnienia przestępstwa, a potem podjęto decyzję o jego dokonaniu. Oczywiście to Ł. W. (1) był tym, który inicjował każdą z akcji przestępczych, bo informował, kiedy ma podjechać samochód, za przedstawiciela jakiej firmy ma się podać kierowca. Sam preparował odpowiednie dokumenty do wydania towaru. Za pierwszym razem R. N. pojechał z pozostałymi uczestnikami kradzieży, bo musiał im pokazać, gdzie jest magazyn i gdzie dokładnie ma podjechać samochód. Przy dwóch kolejnych kradzieżach jego obecność na miejscu nie była już potrzebna, bo na teren magazynów wjeżdżał tylko kierowca (M. U.). Pozostali współsprawcy ochraniali samochód po wyjeździe z towarem – konwojowali go do miejsce ukrycia towaru. G. D. (1) wiarygodnie zeznał, że wszystko było tak przygotowane, że do wykonania kradzieży nie potrzeba było wielu osób – w istocie brał w tym udział tylko kierowca i zwykle dwie osoby ochraniające, które zresztą się zmieniały przy poszczególnych kradzieżach, bo do danego wyjazdu byli brani ci, którzy akurat mogli w tym dniu uczestniczyć. W jednej z kradzieży bezpośrednio nie uczestniczył T. W., bo źle się wtedy czuł po nadużyciu alkoholu.

Właśnie z powodu takich okoliczności tych kradzieży, zeznania poszczególnych osób odnośnie tego, czy R. N. (1) brał w tym udział, nie były do końca spójne. Ci którzy nie znali dokładnie jego roli, wypowiadali się tylko o tym, czy go widzieli, czy nie. Jednak rola oskarżonego w tych kradzieżach nie polegała co do zasady na byciu podczas samej kradzieży, czy przewożeniu towaru. Jego rola była zupełnie inna – on przekazał grupie taki pomysł na przestępstwo, a potem koordynował czynności, przekazując na bieżąco informacje od Ł. W. (1) do T. W. i G. D., którzy organizowali fizycznie wywóz towarów. Taka rola R. N. (1) dotyczyła wszystkich trzech kradzieży. W ocenie Sądu Odwoławczego było to rola współsprawcy a nie pomocnika, bowiem oskarżony nie tylko przekazywał informacje – on brał udział w zaplanowaniu tych kradzieży, a potem na bieżąco koordynował przepływ informacji. Wszystkie działania podejmował z członkami grupy, w której już wcześniej popełniał przestępstwa. Na rolę współsprawcy a nie pomocnika wskazuje też to, że oskarżony za dwie pierwsze kradzieży otrzymał znaczne sumy pieniędzy – jako organizator oraz do przekazania części dla Ł. W.. Sam zresztą przyznał, że otrzymał pieniądze, a T. W. (1) zeznał, że pieniądze otrzymywały osoby, które brały udział w przestępstwie. Za trzecią kradzież nikt nie otrzymał pieniędzy, bo grupa nie zdążyła sprzedać ukradzionego towaru przed tym, jak zostali zatrzymani w dniu 10 października 2006 r. i tymczasowo aresztowani.

Z powyższych względów stwierdzić należy, że materiał dowodowy wykazał bez wątpliwości, że oskarżony R. N. (1) był współsprawcą wszystkich trzech kradzieży, w których obowiązywał określony opisany wyżej podział ról.

Z uwagi na powyższe apelacja obrońcy oskarżonego co do błędu w ustaleniach faktycznych nie mogła odnieść oczekiwanego przez skarżącego skutku.

Za całkowicie niezasadny sąd odwoławczy uznał zarzut rażącej niewspółmierności kary. Sąd Rejonowy prawidłowo uzasadnił wymiar kary i nie zachodzą żadne okoliczności, aby te oceny sądu rejonowego kwestionować. Obrońca w apelacji nie podniosła żadnych skutecznych argumentów na poparcie ww. zarzutu. Oprócz wielokrotnej karalności, którą uwzględnił sąd rejonowy, należy dostrzec okoliczność, że R. N. (1) ponownie aktualnie jest osobą tymczasowo aresztowaną pod zarzutem popełnienia kolejnych poważnych przestępstw. Widać z tego, że oskarżony nie zmienił swojej postawy życiowej i nie zachodzą żadne przesłanki do tego, aby wymierzyć mu karę łagodniejszą od tej orzeczonej przez sąd rejonowy.

Wniosek

Podnosząc wskazane wyżej zarzuty obrońca wniósł o zmianę wyroku poprzez zmianę opisu czynu i przyjęcie, że oskarżony brał udział tylko w jednej kradzieży. Wniósł też o zmianę orzeczonej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne okazały się niezasadne, dlatego wniosek o zmianę wyroku nie mógł zostać uwzględniony.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W całości co do oskarżonego R. N..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja okazała się niezasadna, a wyrok sądu rejonowego został oceniony jako prawidłowy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd orzekł o wynagrodzeniu obrońcy z urzędu, biorąc pod uwagę orzeczenie TK o niekonstytucyjności przepisów różnicujących wynagrodzenia obrońców z urzędu i z wyboru.

Oskarżonego sąd odwoławczy zwolnił od kosztów postępowania odwoławczego, ponieważ oskarżony aktualnie jest pozbawiony wolności i nie ma możliwości zarobkowania.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżący zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w całości na korzyść oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana