Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 19 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia SO Anna Szymacha - Zwolińska

Protokolant: st.sekret.sąd. Grzegorz Grabowki

przy udziale prokuratora: Wojciecha Pełeszok

w sprawie I. O.

podejrzanej o czyn z art. 223 § 1 k.k. w zb. z art. 254 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

zażalenia Prokuratora

na postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie

z dnia 28 października 2020r., sygn. II Kp 2854/20

w przedmiocie rozstrzygnięcia o niestosowaniu tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia:

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podkreślić należy, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, szczegółowo wymieniony w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, wskazuje na istnienie dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez I. O. przestępstwa, niemniej wątpliwości Sądu Okręgowego budzi przyjęta przez Prokuratora kwalifikacja prawna. Ani we wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania ani też w wywiedzionym środku odwoławczym, Organ postępowania przygotowawczego nie wykazał, by zapalona petarda stanowiła „inny podobnie niebezpieczny przedmiot” co broń palna lub nóż. Nieprzedstawienie w tym zakresie chociażby wstępnej opinii biegłego (np. z zakresu pirotechniki) – prokurator dotychczas nie podjął w tym zakresie żadnych czynności, a w każdym razie okoliczność ta nie wynika z przedstawionych przez prokuratora Sądowi akt sprawy oraz nieprzytoczenie, potwierdzającego słuszność kwalifikacji orzecznictwa bądź poglądów doktryny powoduje, że na obecnym etapie postępowania nie sposób dywagować o przestępstwie stypizowanym w art. 223 § 1 k.k. Co więcej, jak wynika ze stanowiska Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, petarda kl. F3 (której miała użyć podejrzana, k. 34) jest wyrobem, który charakteryzuje się średnim stopniem zagrożenia życia i zdrowia ludzi oraz nieszkodliwym dla ludzi poziomem hałasu (vide : Opracowanie: Wydział Monitorowania Systemu Nadzoru Rynku, DNR, UOKiK, „Ostrożnie z fajerwerkami”, W., wrzesień 2016r., dostępne na stronie www.uokik.gov.pl), co – pośrednio –poddaje w wątpliwość ocenę, by miała ona cechy stwarzające zagrożenie porównywalne z tym, które powstaje przy użyciu broni palnej lub noża. Również na obecnym etapie brak jest dużego stopnia uprawdopodobnienia w rozumieniu art. 249 § 1 k.p.k. by podejrzana działała wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Zważyć bowiem należy, że uprawdopodobnienie w zakresie wypełnienia znamion występku kwalifikowanego z art. 254 § 1 k.k. bynajmniej na automatyzm takiego wnioskowania nie zezwala.

Reasumując, rację ma Organ prokuratorski, że w rozpoznawanej sprawie doszło do ataku na funkcjonariusza Policji (podniesiona w tym zakresie argumentacja jest zasadna), niemniej – zdaniem Sądu Okręgowego – dopiero dalsze postępowanie wyjaśni, czy podejrzana działała wspólnie i w porozumieniu z inną osobą lub użyła przedmiotu pozwalającego na przypisanie jej wskazanej w zarzucie kwalifikacji prawnej.

Z uwagi na powyższe, wnioskowanie autora zażalenia o istnieniu przesłanek szczególnych, które uzasadniałyby zastosowanie wobec podejrzanej izolacyjnego środka zapobiegawczego jest nieuprawnione, ma charakter aprioryczny. W sprawie nie zachodzi groźba wymierzenia I. O. surowej kary w rozumieniu art. 258 § 2 k.k. Proponowana przez Prokuratora kwalifikacja czynu z art. 223 § 1 k.k. jest – jak już wskazywano wyżej - na obecnym etapie niezasadna, natomiast sama możliwość skazania ww. za występek chuligański, przewidujący karę nie niższą od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, nie oznacza, że ww. zostanie wymierzona kara w rozumieniu art. 258 § 2 k.k. Co więcej, z uwagi na dotychczasową niekaralność podejrzanej, jej nienaganną postawę (k. 12 – 21), jej zaangażowanie społeczne, nie sposób wykluczyć, że w przypadku skazania, zostanie wymierzona jej kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (art. 259 § 2 k.p.k.). Okoliczność ewentualnego działania w ramach art. 57a k.k., nie jest okolicznością, którą ewentualność tę by wykluczała (vide : art. 69 § 4 k.k.).

Nie można aprobować też stanowiska Prokuratora, że tymczasowe aresztowanie podejrzanej uzasadnione jest koniecznością poszukiwania innych sprawców. Podstawy faktycznej decyzji o stosowaniu środków zapobiegawczych nie może stanowić rozwojowy charakter sprawy, konieczność poszerzania postępowania dowodowego. W tym stanie rzeczy oraz wobec planowanych przez Prokuratora czynności dowodowych, słusznie podnosi Sąd Rejonowy, że obawa matactwa ma abstrakcyjny, a nie – jak wymaga tego ustawa – uzasadniony charakter.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie.