Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

UZASADNIENIE

R. K. w dniu 18 czerwca 2013 r. w W. przy ul. (...), pomimo orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego dla W. w W. z dnia 29 kwietnia 2010 r. o sygn. VIII K 241/10 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat, kierował pojazdem mechanicznym marki P. numer rej. (...) tj. o czyn z art. 244 k.k.

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy dla W., w sprawie sygn. akt V K 511/13:

I.  oskarżonego R. K. uznał za winnego zarzucanego mu czynu i na mocy art. 244 kk w zw. z art. 58 § 3 kk wymierzył mu karę 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 30 (trzydzieści) złotych;

II.  na mocy art. 627 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 490 (czterysta dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych.

Apelację od wyroku złożył prokurator zaskarżając powyższy wyrok w zakresie co do kary na niekorzyść oskarżonego R. K..

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

-

rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego R. K. za występek z art. 244 k.k. w postaci grzywny w wysokości 150 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 złotych i zasądzenie od oskarżonego kosztów sądowych w kwocie 490 złotych, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonemu, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, w szczególności jego dotychczasowa karalność oraz cele jakie kara powinna spełniać w zakresie prewencji zarówno indywidualnej, jak i generalnej, wskazują, że orzeczona kara jest rażąco niewspółmierna

Podnosząc powyższe zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora była zasadna i zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie podkreślić trzeba, że Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie prawidłowo ustalił, iż oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwo, właściwie ustalił również okoliczności zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznania. W powyższym zakresie nie ujawniły się zatem przesłanki z art. 439 § 1 k.p.k. lub art. 440 k.p.k. obligujące sąd odwoławczy do podjęcia działań z urzędu.

Skarżący nie kwestionował w apelacji ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji. Zarówno z treści zarzutu, jak i z uzasadnienia apelacji wynika, że oskarżyciel publiczny zarzuca orzeczeniu rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary poprzez wymierzenie kary rażąco niskiej. Zarzut tak sformułowany należy ocenić jako słuszny.

Zarzucana w apelacji rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4) k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (por. orzeczenie Sądu Najwyższego III KR 254/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 51 i aprobatę tego stanowiska: M. Cieślak, Z. Doda, Przegląd orzecznictwa, Pal. 1975, z. 3, s. 64). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, a więc kary nienadającej się do zaakceptowania, musi odnosić się do kary, której niewspółmierność rażąca przejawia się w znacznej, „bijącej po oczach” różnicy pomiędzy karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, zasłużoną (por. wyr. Sądu Najwyższego z 01.12.1994r., III KRN 120/94, OSP 1995, Nr 6, poz. 138 oraz Kodeks postępowania karnego. Komentarz, K. T. Boratyńska, A. Górski, A. Sakowicz, A. Ważny, wyd. C.H. Beck, wyd. 2, Warszawa 2007, s.917 – 918).

Ma rację skarżący, gdy wykazuje, że orzeczona przez sąd I instancji kara grzywny jest rażąco łagodna i nieadekwatna do stopnia zawinienia. Sąd I instancji naruszył zasady wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Sąd Odwoławczy nie podzielił stanowiska Sądu Rejonowego zwłaszcza co do faktu, iż sposób zachowania oskarżonego nie stwarzał ryzyka większego ponad to związane z normalnym uczestniczeniem takich pojazdów w ruchu . Nie można przy tym okoliczności zatrzymania oskarżonego kierującego pojazdem rozpatrywać bez uwzględnienia tego, iż R. K. był już wcześniej wielokrotnie karany za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a jednoznaczną próbą ograniczenia niebezpieczeństwa jakie niesie za sobą uczestnictwo oskarżonego w ruchu drogowym był orzeczony w stosunku do niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Należy również podkreślić, że oskarżony był dwukrotnie karany za przestępstwo z art.178 a kk, raz za przestępstwo z art. 244 kk, a wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2010 r. za czyn z art. 178 kk w zw z art. 177 par 1 kk w zw. z art. 244 kk. Orzeczona ostatnio wobec niego kara 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby i 6 letni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nie zmieniły w niczym zachowania oskarżonego. W tej sytuacji orzeczona przez sąd I instancji kara grzywny, choć w znacznym wymiarze 150 stawek dziennych po 30 złotych każda z nich , musi być oceniona jako rażąco łagodna i niesprawiedliwa. Zauważony przez Sąd Rejonowy lekceważący stosunek oskarżonego do obowiązującego porządku prawnego pozostawia Sąd Odwoławczy w przekonaniu, iż taka kara nie spełnia swoich celów zarówno w zakresie prewencji szczególnej, jak i w zakresie jej społecznego oddziaływania.

Dlatego Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce orzeczonej przez sad I instancji kary grzywny wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że oskarżony nie zasługuje na zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania tej kary. R. K. już trzykrotnie miał szansę wykazać, że respektuje obowiązujący porządek prawny tym wydane wobec niego orzeczenia sądowe. Właśnie zgodnie z ich treścią był zobowiązany do powstrzymania się od prowadzenia pojazdów mechanicznych. Mimo to po raz kolejny zlekceważył nie tylko orzeczenie sądu ale także podstawowe zasady bezpieczeństwa, które wykluczają z uczestnictwa w ruchu drogowym osoby nie posiadające uprawnień do kierowania pojazdami. W ocenie Sądu Okręgowego tylko orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności osiągnie cele wychowawcze i będzie stanowić zasłużoną sankcję za przestępstwo popełnione w okresie próby. Orzeczona w wyroku kara pozbawienia wolności pozwoli ponadto nareszcie skutecznie wyeliminować oskarżonego z uczestnictwa w ruchu drogowym, co przyczyni się do podniesienia poziomu bezpieczeństwa na drogach.

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 490 (czterysta dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych, uznając iż w jego sytuacji majątkowej nie będzie to stanowiło znaczącej dolegliwości.

Z wyżej wymienionych względów orzeczono, jak w wyroku.