Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

UZASADNIENIE

K. M. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 18 marca 2013 roku w W. przy ul. (...) róg ulicy 29 listopada dokonał włamania do samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie szyby w drzwiach tylnych prawych i następnie dokonał kradzieży z wnętrza samochodu mienia w postaci radia wraz z panelem marki S., dwóch głośników samochodowych marki B., w wyniku, czego powstały łączne straty o wartości 700 zł na szkodę Ł. Ł., przy czym czynu tego dokonał w ciągu pięciu lat po odbyciu, co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, to jest o czyn z art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 64 § 1 kk,

2.  w dniu 18 marca 2013 roku w W. przy ul. (...) róg ulicy 29 listopada dokonał włamania do samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie szyby w prawych przednich drzwiach i następnie dokonał kradzieży z wnętrza pojazdu mienia w postaci radioodtwarzacza marki (...) o nr seryjnym (...), etui z panelem P., wzmacniacza marki M. (...) oraz subwoofer marki M. w wyniku, czego powstały łączne straty o wartości ok. 5.000 zł na szkodę M. Ż., przy czym czynu tego dokonał w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, to jest o czyn z art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 64 § 1 kk,

3.  w dniu 15 marca 2013 roku w W. przy ul. (...) róg ulicy (...)
(...) dokonał włamania do samochodu marki A. (...) o nr rej. (...)
poprzez wyłamanie zamka w prawych przednich drzwiach i następnie dokonał
kradzieży z wnętrza pojazdu mienia w postaci radia bez panela marki J. o numerze seryjnym (...), etui z oznaczeniem J., instrukcji obsługi radia (...) marki M. model (...)o numerze seryjnym (...), w wyniku, czego powstały łączne straty o wartości 1.000 zł na szkodę P. R., przy czym czynu tego dokonał w ciągu pięciu lat po odbyciu, co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, to jest o czyn z art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 64 § 1 kk,

4.  w dniu 15/16 marca 2013 roku w W. przy ul. (...) dokonał włamania do samochodu marki B. o nr rej. (...) poprzez wybicie szyby w prawych przednich i tylnych drzwiach, rozwiercenie zamka w prawych przednich drzwiach i następnie dokonał kradzieży z wnętrza pojazdu mienia w postaci radioodtwarzacza wraz z panelem marki K. model (...) o nr seryjnym (...), w wyniku, czego powstały łączne straty o wartości ok. 400 zł na szkodę K. W. i D. F., przy czym czynu tego dokonał w ciągu pięciu lat po odbyciu, co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, to jest o czyn z art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 64 § 1 kk,

5.  w dniu 18 marca 2013 roku w W. przy ulicy (...) dokonał włamania do samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) poprzez wyłamanie zamka w prawych przednich drzwiach i następnie dokonał kradzieży z wnętrza pojazdu mienia w postaci radia markiL. model (...), ładowarki samochodowej, pendrive (...).pl, w wyniku, czego powstały łączne straty o wartości 420 zł na szkodę T. P., przy czym czynu tego dokonał w ciągu pięciu lat po odbyciu, co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, jest o czyn z art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 4 grudnia 2013 roku uznał K. M. za winnego:

-

popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt 1 stanowiącego występek z art. 279 §
1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

-

popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt 2 z tym, że ustala iż szkoda wyniosła
około 4500 - 5000 złotych, tj. czynu stanowiącego występek z art. 279 § 1 kk w
zw. z art. 64 § 1 kk,

-

popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt 3 z tym, że ustala, iż oskarżony
dokonał kradzieży z wnętrza pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) mienia w postaci radia bez panela marki J. o numerze seryjnym (...), etui z oznaczeniem J., radia (...) marki M. model (...) o numerze seryjnym (...) oraz instrukcji obsługi radioodtwarzacza samochodowego (...) a szkoda wyniosła około 900 złotych, tj. czynu stanowiącego występek z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

-

popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt 4 stanowiącego występek z art. 279 §
1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

-

popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt 5 z tym, że ustala, iż szkoda wyniosła
około 490 złotych, tj. czynu stanowiącego występek z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Ponadto Sąd Rejonowy przyjął, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów w warunkach ciągu przestępstw i za to wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności. Przedmiotowym wyrokiem sąd orzekł o dowodach rzeczowych oraz zaliczył na poczet wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od dnia 18 marca 2013 roku do dnia 4 grudnia 2013 roku, a także zwolnił oskarżonego od oskarżonego od ponoszenia kosztów i opłat w sprawie.

W ustawowym terminie apelację złożył obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w całości. Obrońca wniósł „o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności za wszystkie zarzucane mu czyny alternatywnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi I instancji”. Obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu łącznej kary trzech lat pozbawienia wolności. W uzasadnieniu apelacji obrońca wskazał, że nie zgadza się z poglądem sądu, iż czyny oskarżonego były popełnione w warunkach ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk. Ponadto w przekonaniu obrony, sąd meriti w sposób niedostateczny uwzględnił okoliczności, które winny nieść za sobą złagodzenie sankcji. Według obrońcy oskarżony K. M. przez całe postępowanie nie kwestionował swojej odpowiedzialności i podjął współpracę z organami ścigania. Według obrońcy całe postępowanie oskarżonego polegające na ujawnieniu miejsca przechowywania przedmiotów kradzieży świadczy o faktycznej skrusze oskarżonego. Ponadto obrońca wskazuje, że oskarżony wyszedł naprzeciw oczekiwaniom organów ścigania i opisał modus operandi swoich działań. Wskazane okoliczności winny w sposób bardziej wydatny wpłynąć na wysokość kary i pozwalały na wymierzenie jej w wysokości nieprzekraczający 2 lat. Według apelacji taka kara w pełni realizowałby cele postępowania karnego i spełniałaby swoją funkcje na płaszczyźnie prewencji generalnej, jak i indywidualnej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego, jako oczywiście bezzasadna nie podlega uwzględnieniu.

W kontekście powyższego w ocenie Sądu Okręgowego – Sąd I instancji właściwie, wszechstronnie, wnikliwie, zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego przeprowadził postępowanie dowodowe, w tym trafnie ocenił zgromadzony materiał dowodowy, a w konsekwencji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Ponadto Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący i trafny wskazał okoliczności, które miał na względzie przy subsumcji zachowania oskarżonego K. M.. Sporządzone przez Sąd I instancji uzasadnienie wyroku czyni w pełni zadość wymogom określonym w art. 424 kpk, Sąd w sposób wnikliwy i trafny wskazał okoliczności, które miał na względzie przy wymiarze kary.

Odnosząc się do apelacji i zawartych w niej zarzutów należy uznać je za całkowicie nieuzasadnione i niezrozumiałe. Za niezrozumiałe należy uznać stanowisko obrońcy niepodzielającego poglądu sądu meriti, że czyny oskarżonego były popełnione w warunkach ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk. Zdaniem Sądu Odwoławczego sąd meriti w sposób prawidłowy dokonał ustaleń w zakresie przyjęcia ciągu przestępstw i wyczerpująco uzasadnił przyjęte rozstrzygniecie. Nie sposób nie zgodzić się z z tymi ustaleniami. Natomiast obrońca nie wskazał, z jakich powodów nie podziela poglądu sądu. Wobec czego należało uznać te stwierdzenie, jako nieuzasadnioną polemikę z merytorycznym rozstrzygnięciem sądu meriti.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonej kary 3 lat bezwarunkowego pozbawienia wolności, należy uznać go za chybiony. W związku z powyższym należy podnieść, iż Sąd Okręgowy w pełni podzielił argumentację Sądu I instancji dotyczącą oceny czynów przypisanych oskarżonemu, jako nacechowanego znacznym stopniem społecznej szkodliwości i znacznym stopniem winy. Zważywszy, że zagrożenie karą pozbawienia wolności wynosiło od roku do lat 15, to należy przyjąć, że wymierzona oskarżonemu kara mieści się w dolnych granicach zagrożenia.

Zdaniem Sądu odwoławczego nie ma racji obrońca, że sąd meriti w sposób niedostateczny uwzględnił okoliczności, które winny nieść za sobą złagodzenie sankcji. Sąd Rejonowy uwzględnił, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz że jego wyjaśnienia ułatwiły prowadzenie postępowania przygotowawczego. Słusznie jednak zauważył, że okoliczności tych nie można przeceniać w sytuacji, gdy w świetle innych dowodów wina i sprawstwo oskarżonego nie budziły wątpliwości. Należy pamiętać, że oskarżony został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji z przedmiotami, które wcześniej ukradł w sposób opisany w zarzutach. Ponadto wielość i waga okoliczności obciążających w tej sprawie musiała przyćmić okoliczności łagodzące. Bezspornym jest - co uzasadnił sąd meriti - że za zaostrzeniem kary przemawiały wielość czynów, motywacje oskarżonego, świadome działanie pod wpływem alkoholu w miejscu publicznym z niskich pobudek, spowodowanie znacznej szkody, uprzednia dwukrotna karalność oskarżonego w tym również w warunkach ciągu przestępstw oraz działanie w warunkach recydywy. Sąd meriti wskazał również na rażące lekceważenie porządku prawnego przez oskarżonego oraz jego dotychczasowy tryb życia świadczący o demoralizacji, uporczywym i rażącym łamaniu prawa, a także nieposzanowaniu obowiązującego porządku społecznego.

W ocenie Sądu Okręgowego istotnym zagadnieniem pozostaje także kwestia społecznego oddziaływania kary polegającego na kształtowaniu świadomości prawnej obywateli (tzw. prewencja generalna), w tym poprzez odstraszanie od tego rodzaju występków, co niewątpliwie wymaga rzeczywistego napiętnowania sprawcy, a czego nie sposób osiągnąć, stosując karę wolnościową. Przy czym surowe karanie oznacza przede wszystkim nieuchronność wymierzenia kary i jej dolegliwość poprzez orzeczenie kary izolacyjnej.

W kontekście powyższego nie budzi wątpliwości, że wniosek obrońcy o złagodzenie kary do 2 lat pozbawienia wolności nie jest trafny albowiem porównanie okoliczności łagodzących do obciążających wskazuje w sposób jednoznaczny, że orzeczona względem oskarżonego kara 3 lat pozbawienia wolności nie jest nadmierna. Stanowisko Sądu Okręgowego znajduje potwierdzenie w ugruntowanych i jednolitych poglądach judykatury i doktryny prawa, w świetle których zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas: "gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz.60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 roku, Wr 363/90, OSNKW 7-9/1991, poz. 39). Wymaga podkreślenia, że nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o "różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - <rażąco> niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku, II KRN 198/94, OSNPP 6/1995, poz. 18).

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego wymierzoną względem oskarżonego karę 3 lat bezwarunkowego pozbawienia wolności należy uznać za adekwatną i współmierną do wagi przypisanych mu czynów.

Z tych wszystkich przyczyn zarzuty apelacji należało uznać za oczywiście bezzasadne.

Rozstrzygając w przedmiotowy sposób, Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, mając na względzie orzeczenie wobec niego kary bezwarunkowego pozbawienia wolności oraz pozostawanie osobą bezrobotną. W ocenie Sądu Okręgowego obciążenie oskarżonego należnością publicznoprawną w postaci kosztów sądowych stanowiłoby nadmierne i niecelowe obciążenie jego budżetu.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.