Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Przemysław Dziwański (del.)

Protokolant: prot. sąd. Edyta Marcinkiewicz

Przy udziale Prokuratora Krzysztofa Stańczuka

po rozpoznaniu 24.9.2020 r.

sprawy H. B., J. J., M. G., J. S.

oskarżonych o czyny z art. 193 kk w zb. z art. 63a § 1 kw w zw. z art. 10 § 1 kw

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z 13 marca 2020 r. sygn. akt IIK 363/19

orzeka:

1.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uniewinnia oskarżonych H. B., J. J., M. G., J. S. od popełnienia zarzucanych im czynów,

2.  kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt X Ka 399/20

UZASADNIENIE

Sąd rejonowy uznał oskarżonych H. B., J. J., M. G., J. S. za winnych popełnienia czynów z art. 63a § 1 kw polegających na umieszczeniu wspólnie z innymi ustalonymi osobami 14 maja 2019 w miejscu publicznym do tego nieprzeznaczonym tj. na ścianie budynku Spółdzielni (...) przy ul. (...) w W. banera z napisem „(...)”, wystawiając go na widok publiczny bez zgody zarządzającego tym miejscem.

Od wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonych zarzucając m.in. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym przyjęciu, że przypisane zachowania oskarżonych były społecznie szkodliwe.

Zdaniem sądu okręgowego zarzut obrońcy należy uznać za zasadny. Zgodnie z art. 1 §1 k.w. odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Warunkiem odpowiedzialności jest więc dopuszczenie się czynu szkodliwego społecznie. Społeczna szkodliwość czynu to jego materialna cecha, czyli jego ujemna społecznie treść. Zdaniem sądu okręgowego w niniejszej sprawie działanie oskarżonych cechuje brak społecznej szkodliwości. Oskarżeni prowadzili akcję polegającą na zawieszeniu na elewacji transparentu z postulatem proekologicznym. Chcieli zwrócić uwagę społeczeństwa na problem korzystania z paliw kopalnych i jego wpływu na środowisko naturalne. Postulat ten jest zdecydowanie prospołeczny - zbieżny z interesem społeczeństwa. Ponadto działanie oskarżonych w zasadzie nie utrudniło pracy osobom znajdującym się w budynku. Nie wywołało też negatywnych skutków dla właściciela czy najemców budynku. Nie spowodowało żadnych uszkodzeń fasady. Nie nastąpił też uszczerbek prestiżu właściciela budynku, czy wynajmujących. Co więcej, akcja spotkała się z pewną przychylnością zarówno pracujących w budynku osób (np. parlamentarzyści (...)), jak i przedstawiciela zarządcy budynku. Również prezes Spółdzielni Wydawniczej (...) nie zdecydował się na podjęcie kroków prawnych przeciwko oskarżonym po zakończeniu akcji. Zdaniem sądu okręgowego zachowanie obwinionych stanowiło realizację dopuszczalnego prawa do krytyki i wyrażania opinii. Stanowiło wyraz realizacji prawa do swobodnego wyrażania poglądów przestrzeni publicznej gwarantowany przez: art. 54 Konstytucji, art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonej w R. 4 listopada 1950 r., czy wreszcie art. 11 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, przyjętej w N. 7 grudnia 2000 r. Owa wolność wyrażania poglądów oznacza wolność prezentowania własnych myśli, zarówno mową, jak i w inny sposób. E.T.P.Cz. słusznie wskazywał, że wolność wyrażania poglądów może się realizować przez takie zachowania, które oceniane bez kontekstu sytuacji, w jakich występują, mogłyby być postrzegane, jako naruszenia porządku publicznego (np: wyrok z 25 listopada 1999 r. w sprawie H. i H. przeciwko Wielkiej Brytanii, wyrok z 23 września 1998r. w sprawie (...) i inni przeciwko Wielkiej Brytanii i in.). Swoboda ta nie może zatem ograniczać się tylko do działań mało zauważalnych , ale odnosi się również do tych uznawanych za zakłócające spokój i porządek.

Zdaniem sądu okręgowego powołane przez sąd rejonowy zaangażowanie znacznych sił Policji, straży i pogotowia wynikało nie tyle z zachowania oskarżonych, co z nerwowej reakcji służb które otrzymały zgłoszenie o wdarciu się osób do budynku, a nadto dążących do natychmiastowego, zdjęcia transparentu.

Wobec uznania zarzutu obrońcy za zasadny sąd uznał za zasadny również wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych.

Sąd ograniczył rozpoznanie środka odwoławczego do wskazanego uchybienia gdyż rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Wobec uniewinnienia oskarżonych koszty postępowania obciążają Skarb Państwa.