Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

X Ka 425/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie

z dnia 27 kwietnia 2021 r., sygn. akt II K 308/21

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. A.

aktualne dane o karalności oskarżonej

informacja KRK

145

2.1.1.2.

K. A.

raport końcowy zabezpieczenia prewencyjnego

134-136

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

informacja KRK

Dokument urzędowy. Jego treść nie była kwestionowana przez strony postępowania.

2.1.1.2

raport końcowy zabezpieczenia prewencyjnego

Dokument urzędowy. Jego treść nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj.:

-

art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób dowolny i jednostronny,
z pominięciem okoliczności wynikających
z poszczególnych dowodów, a także przyjęcie
za udowodnione faktów, które z tych dowodów nie wynikały, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy i w konsekwencji do uniewinnienia oskarżonej od popełnienia zarzucanych jej czynów;

-

art. 410 k.p.k., poprzez nie oparcie wyroku na wszystkich okolicznościach ujawnionych w toku rozprawy głównej, w szczególności pominięcie faktu, że na ujawnionym na rozprawie nagraniu (dostępnym w Internecie) widać, jak oskarżona szarpie za mundur i odpycha funkcjonariusza Policji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione we wniesionej apelacji należy ocenić jako bezzasadne, a tym samym apelacja nie mogła doprowadzić do skutecznego wzruszenia wyroku po myśli oskarżyciela publicznego. Wszystkie sformułowane zarzuty można sprowadzić do jednego – niezgody skarżącego na nieprzypisanie oskarżonej K. A. odpowiedzialności za zarzucane jej czyny.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo przewód sądowy, zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, stosownie do wymogów art. 439 k.p.k. czy art. 440 k.p.k.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji prokuratora, Sąd ad quem nie znalazł podstaw pozwalających na podzielenie zaprezentowanej w niej argumentacji. Postępowanie dowodowe zostało przez Sąd Rejonowy przeprowadzone w sposób wyczerpujący. Materiał dowodowy w sprawie jest kompletny i słusznie należało go uznać – wbrew twierdzeniom skarżącego - za wystarczający do wydania rozstrzygnięcia.

Apelacja oskarżyciela publicznego, podnosząca zarzuty procesowe oparte na naruszeniu art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., koncentruje się na sferze sędziowskiej oceny dowodów, dlatego też zarzuty te zostaną omówione łącznie.

Zdaniem Sądu Okręgowego powyższe zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie, albowiem ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy i zapadłe w jej konsekwencji orzeczenie pozostaje w całości pod ochroną art. 7 k.p.k. Sąd Okręgowy w ramach kontroli odwoławczej nie dostrzegł błędów w logicznym rozumowaniu tego sądu bądź też ocen, kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku zaprezentował swój tok rozumowania związany z oceną dowodów, jak i równie szeroko wyjaśnił jakie przesłanki doprowadziły do uniewinnienia oskarżonej.

Sąd Odwoławczy podziela zapatrywania Sądu Rejonowego oraz poczynione przez niego ustalenia faktyczne. W ocenie Sadu Okręgowego podnoszone przez skarżącego zarzuty oraz ich uzasadnienie stanowią jedynie nieprzekonującą polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu a quo. W ocenie Sądu Okręgowego nie zachodzi konieczność ponownego przywoływania w tym miejscu argumentów przedstawionych przez Sąd Rejonowy. Pisemne uzasadnienie do wyroku spełniło wymagania przepisu art. 424 k.p.k., albowiem zawierało wszelkie elementy, które Sąd Rejonowy winien był zamieścić w pisemnych motywach wyroku. Należy przypomnieć, co wielokrotnie podkreślano w judykaturze i w doktrynie, że aby krytyka odwoławcza była skuteczna, musi wykazać usterki rozumowania zaskarżonego orzeczenia. Jeśli tego nie czyni, a ogranicza się do zapewnienia, że badane zdarzenia miały inny przebieg, nie można oczekiwać, że krytyka ta zostanie uwzględniona. Pamiętać też należy, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. Wbrew twierdzeniom skarżącego - nie narusza przepisu art. 7 k.p.k. sytuacja, gdy sąd odmówi wiary fragmentowi zeznań świadka, a uzna je za wiarygodne w innej części, ale warunkiem potraktowania takiego postąpienia za prawidłowe jest logicznie wytłumaczenie, w oparciu o całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, przyczyn takiej oceny dowodu.

Tej powinności Sąd Rejonowy w pełni sprostał, bowiem dokonując analizy zeznań świadków funkcjonariuszy policji B. B., S. S. i M. C. ( vide: k. 113 v-116 v, 118 v ) wyraźnie wskazał z jakich przyczyn nie można tym zeznaniom przyznać w pełni atrybutu wiarygodności. Powyższa ocena była wynikiem zasadnego zwrócenia uwagi na sposób relacjonowania przez ww. świadków, a przede wszystkim zmienność relacji po konfrontacji z obiektywnym materiałem dowodowym w postaci nagrań video z miejsca zdarzenia. Niezwykle istotnym czynnikiem była tu też zbieżność czasowa pomiędzy zdarzeniami a momentem składania zeznań, która z oczywistych względów wyklucza możliwość tak daleko posuniętej niepamięci, jaką prezentowali ci świadkowie.

Co się zaś tyczy zeznań świadków K. I., A. S., D. D., E. Ł. (1), M. J. i B. E. będących bądź uczestnikami , bądź obserwatorami zgromadzenia z 21.04.2021 r., ocena tych depozycji również nie nasuwa żadnych zastrzeżeń. Sąd Rejonowy dostrzega, ze ww. świadkowie dokonywali postrzeżeń z różnej perspektywy, co sprawia , że widzieli wydarzenia w poszczególnych ich fragmentach. Wskazać jednak trzeba, że schemat działania i zachowanie oskarżonej zostały przedstawione przez każdego z nich jednakowo. Świadkowie ci w zakresie najistotniejszych okoliczności, w tym sposobu kontaktu oskarżonej z funkcjonariuszami policji oraz słów jakie miała wypowiadać w ich kierunku, wypowiadali się w tożsamy sposób. Każdy z ww. świadków negował przejawy agresji ze strony oskarżonej, fakt ten został dodatkowo udokumentowany w formie nagrań vide i to pozwoliło na dokonanie kategorycznych ustaleń faktycznych.

Rację ma oskarżyciel publiczny, że w tej sprawie występują dwie przeciwstawne grupy dowodów osobowych. Depozycje obydwu tych grup były przedmiotem szczegółowej analizy sądu pierwszej instancji w powiazaniu z pozostałym materiałem dowodowym. Jednak argumentację skarżącego, że zeznania K. I., A. S., D. D., E. Ł. (1), M. J. i B. E. zostały ocenione wadliwie i jako takie nie mogą stanowić pełnowartościowego dowodu należy uznać za chybioną. Próba podważenia wiarygodności dowodów dla oskarżonej korzystnych, poprzez wskazywanie na rzekomą wadliwość procesu ich oceny, analizy i wyciąganych wniosków bez wskazania, na czym nieprawidłowość tego procesu polegała nie może zostać zaakceptowana w ramach art. 7 k.p.k.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Postawiony zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie. Nie stwierdzono podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.2.

Błędy w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, które miały wpływ na treść wyroku, a polegające na:

-

bezpodstawnym przyjęciu, że z ust oskarżonej nie padły słowa wulgarne i obraźliwe w stosunku do funkcjonariuszy Policji;

-

bezpodstawnym przyjęciu, że jedne ruchy kończynami, jakie oskarżona wykonywała, to próby oswobodzenia rąk czy też nóg;

-

bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżona nie naruszyła nietykalności cielesnej funkcjonariuszy Policji;

-

bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżona nie tamowała ruchu ulicznego;

-

bezpodstawnym przyjęciu, że wypowiedzenie przez oskarżoną wobec interweniujących funkcjonariuszy Policji słów: „Zabierz durniu te łapy” i „Zabierz durniu ode mnie te obrzydliwe łapy” nie było wulgarne, ani napastliwe, znajdowało usprawiedliwienie i było zachowaniem wykraczającym poza granice znikomej szkodliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest trafny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym zarzut ten nie może polegać na polemice z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Sama więc możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 marca 2019 r.,
II AKa 290/18, Legalis).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżona nie popełniła zarzucanych jej przestępstw. Odmienne stanowisko apelującego – jako wyłącznie polemiczne – nie podważa w żadnym stopniu prawidłowości ustaleń Sądu I instancji dokonanych w tej sprawie.

I tak, w zakresie zarzutów dotyczących: „bezpodstawnego przyjęcia, że z ust oskarżonej nie padły słowa wulgarne i obraźliwe w stosunku do funkcjonariuszy Policji i bezpodstawnego przyjęcia, że wypowiedzenie przez oskarżoną wobec interweniujących funkcjonariuszy Policji słów: „Zabierz durniu te łapy” i „Zabierz durniu ode mnie te obrzydliwe łapy” nie było wulgarne, ani napastliwe, znajdowało usprawiedliwienie i było zachowaniem wykraczającym poza granice znikomej szkodliwości”, należy zwrócić uwagę, że funkcjonariusze policji S. S. i M. C. pierwotnie stanowczo twierdzili, że oskarżona miała wypowiadać wulgaryzmy przez cały czas. Następnie, po ujawnieniu materiału filmowego, doszło do radykalnej zmiany wersji wydarzeń, wówczas okazało się, że zdaniem tych świadków wulgaryzmy padały wcześniej lub później w stosunku do momentu utrwalonego na nagraniach. De facto funkcjonariusze policji nie byli w stanie wskazać precyzyjnie chwili ich wypowiadania. W takich okolicznościach, po weryfikacji tych twierdzeń z nagraniami i zeznaniami świadków obecnych na miejscu, który nie słyszeli aby oskarżona używała tego rodzaju określeń, trudno uznać, że jest to wiarygodny i wartościowy materiał dowodowy.

Natomiast udokumentowane ( k.30 i 31) i potwierdzone zeznaniami świadka E. Ł. (2) ( k. 103) jest wypowiedzenie w czasie interwencji przez oskarżona słów: „Zabierz durniu te łapy” i „Zabierz durniu ode mnie te obrzydliwe łapy”. Oskarżona K. A. przyznała w swoich wyjaśnieniach, że mogła kierowana emocjami wypowiedzieć jakieś słowa do funkcjonariuszy w czasie interwencji.

Nie podlega dyskusji, że funkcjonariusze policji korzystają z w pełni należnej im ochrony prawnej związku z charakterem podejmowanych czynności, jednakże ta ochrona nie działa w sposób absolutny.

W sytuacji, gdy jednostka zderza się z machiną państwa, które w osobach funkcjonariuszy policji poddaje ją bezprawnemu działaniu i w sposób siłowy egzekwuje rzekome uprawnienia, to wówczas jednostka ma prawo odmówić poddania się temu i reagować.

W realiach tej sprawy, zważywszy na dynamikę przebiegu zdarzeń w kierunku eskalacji siłowego sposobu przeprowadzania interwencji, biorąc też pod uwagą ewidentną przewagę fizyczną interweniujących funkcjonariuszy nad oskarżoną, fakt wypowiedzenia cytowanych wyżej słów nie może być jednoznacznie uznany za wulgaryzm, mimo, że są to określenia pogardliwe.

Reasumując: w tych okolicznościach była to bezpośrednia reakcja na nieproporcjonalne środki użyte wobec oskarżonej i należy mieć na uwadze, że nie każde zachowanie naruszające standardy kultury, obyczaju, przyzwoitości może być traktowane jako znieważające.

Odnosząc się do zarzutów: „bezpodstawnego przyjęcia, że jedne ruchy kończynami, jakie oskarżona wykonywała, to próby oswobodzenia rąk czy też nóg i bezpodstawnego przyjęcia, że oskarżona nie naruszyła nietykalności cielesnej funkcjonariuszy Policji” ponownie trzeba stwierdzić, że stanowią one nieuprawnioną polemikę z ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Jak już była o tym mowa, zarówno zeznania świadków K. I., A. S., D. D., E. Ł. (1), M. J. i B. E. jak i materiał z nagrań video jednoznacznie wskazują, że reakcje fizyczne oskarżonej zaistniałe podczas interwencji w dniu 21.04.2021 r. miały wyłącznie charakter obronny. Odmienna wersja przedstawiana przez funkcjonariuszy policji nie znajduje potwierdzenia w innych dowodach, w tym przede wszystkim w dowodach z nagrań. Twierdzenia skarżącego jakoby oskarżona miała wypełnić swoim zachowaniem znamiona art. 222 § 1 k.k. nie znajdują wystarczającego potwierdzenia w przedstawionych dowodach. Należy w tym miejscu stanowczo podkreślić, co słusznie zaznaczył również Sąd Rejonowy, że zachowanie funkcjonariuszy policji w czasie interwencji było niehumanitarne i naruszało godność oskarżonej, która jedynie próbowała bronić się w zaistniałej sytuacji.

Brak jest też argumentów przemawiających za zasadnością przyjęcia zarzutu bezpodstawnego przyjęcia, że oskarżona nie tamowała ruchu ulicznego.

Otóż materiał video bezsprzecznie unaocznia, że oskarżona trzymając baner w dniu manifestacji stała w szeregu osób, ale nie na ulicy, tylko w miejscu wzdłuż wjazdu na teren parkingu. W czasie poprzedzającym zatrzymanie oskarżonej ruch uliczny odbywał się bez utrudnień, zatem nie można uznać, jak chce tego skarżący, że oskarżona tamowała ruch drogowy, tym bardziej, że miejsce do którego wjazd był utrudniony nie jest powszechnie dostępne.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Postawiony zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie. Nie stwierdzono podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

nie dotyczy

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2021 r., sygn. akt II K 308/21 – w całości.

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził przewód sądowy, zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się żadnych uchybień, podlegających uwzględnieniu z urzędu, które skutkowałyby koniecznością zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku, niezależnie od granic zaskarżenia.

Prokurator zatem we wniesionej apelacji nie zdołał wykazać wadliwości zapadłego orzeczenia i oceny tej nie zmienia treść dokumentu dołączonego do apelacji tj.

„ Raportu końcowego zabezpieczenia interwencyjnego” z 21.04.2021 r. Dokument ten potwierdza jedynie, że uczestnicy tej manifestacji porozumiewali się za pośrednictwem portalu F. w zakresie czasu i miejsca zgromadzenia, który to fakt nie niweczy i nie zmienia spontanicznego charakteru wydarzenia stanowiącego realizację praw obywateli wynikających m.in. z art. 54 i 57 Konstytucji R.P.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

nie dotyczy

Zwi ęź le o powodach zmiany

nie dotyczy

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

nie dotyczy

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

nie dotyczy

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

nie dotyczy

5.3.1.4.1.

nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

nie dotyczy

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

nie dotyczy

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

nie dotyczy

nie dotyczy

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego wyłącznie przez oskarżyciela publicznego, zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. kosztami postępowania za drugą instancję obciążono Skarb Państwa.

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy
- Śródmieścia w Warszawie z dnia
27 kwietnia 2021 r., sygn. akt II K 308/21
- w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana