Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

X Ka 489/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sadu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie

z dnia 13 marca 2024 r., sygn. akt II K 805/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. A.

aktualne dane o karalności oskarżonej

informacja z KRK

144

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

K. A.

nie dotyczy

nie dotyczy

nie dotyczy

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

informacja z KRK

Dowód pochodzi z obiektywnego źródła jakim jest Krajowy Rejestr Karny. Treść dowodu nie była kwestionowana przez strony postępowania.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

nie dotyczy

nie dotyczy

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonej zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi obrazę przepisów postępowania,
tj. art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k.,
w związku z obciążeniem oskarżonej obowiązkiem uiszczenia na rzecz oskarżycielki prywatnej uiszczonej przez nią opłaty w wysokości 300 zł oraz kwoty 1.296 zł tytułem zastępstwa procesowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie podlegał rozpoznaniu przez Sąd odwoławczy.

Uwzględnienie okoliczności stwierdzonej z urzędu (zob. pkt 4 niniejszego wywodu) było wystarczające do wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym. Rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne (art. 436 k.p.k.).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt 2
i wskazanie, że oskarżycielce prywatnej przysługuje na mocy art. 622 k.p.k. zwrot zryczałtowanej opłaty w wysokości 300 zł od Skarbu Państwa, jak również wskazanie, że oskarżycielce prywatnej przysługuje zwrot wydatków wyłącznie w wysokości uzasadnionej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Wobec stwierdzonej bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. Sąd ad quem był zobligowany do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.2.

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1)  obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. oraz art. 92 k.p.k., polegającą na niezbadaniu wszelkich okoliczności mających na celu ustalenie realnego wpływu zachowania oskarżonej tak na pokrzywdzoną jak i na ogół społeczeństwa, m.in. poprzez fakt, że Sąd I instancji w żaden sposób nie zbadał społecznej szkodliwości czynu, a mimo to powołał się w wyroku na zasadność jego umorzenia ze względu na znikomy stopień społecznej szkodliwości; w szczególności Sąd nie wziął pod uwagę skali rozprzestrzeniania się nagrania
w przestrzeni internetowej, realnego wypływu zdarzenia na życie oskarżycielki prywatnej w jej środowisku;

2)  obrazę przepisów postępowania mogąca mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez sprzeczność treści wyroku
z uzasadnieniem oraz poprzez wewnętrzną sprzeczność rozumowania Sądu w zakresie pojęciowym poprzez notoryczne używanie stwierdzenia „zniesławienie” oraz powoływania podstawy prawnej z art. 216 § 1 k.k. (znieważenie), co nie pozwala na identyfikację toku myślowego Sądu I instancji w przedmiotowym zakresie
i tym samym skutecznie uniemożliwia rzetelną kontrolę instancyjną;
w zakresie faktów uznanych za udowodnione, która znalazła odzwierciedlenie w treści uzasadnienia;

3)  błąd w ustaleniach faktycznych mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu,
że oskarżycielka prywatna „namówiła” bądź „nakłoniła” A. S.
i Z. P. do odklejania naklejek oskarżonej, w sytuacji gdy ani z zeznań świadków ani z wyjaśnień oskarżonej nic takiego nie wynika, zaś interpretacja ta prowadzi do błędnego wniosku, że to oskarżycielka była prowokatorem całej sytuacji, co w przedmiotowej sprawie miejsca nie miało.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty nie podlegały rozpoznaniu przez Sąd odwoławczy.

Uwzględnienie okoliczności stwierdzonej z urzędu (zob. pkt 4 niniejszego wywodu) było wystarczające do wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym. Rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne (art. 436 k.p.k.).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Orzeczenie Sądu odwoławczego jest zgodne z postulowanym wnioskiem, jednak znajduje ono swe podstawy w stwierdzonej z urzędu bezwzględnej przesłance odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd I instancji był sądem nienależycie obsadzonym, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W przedmiotowej sprawie zachodzi bezwzględna przesłanka odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

Sąd Okręgowy stwierdza, że Sąd meriti – Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie, orzekający w sprawie o sygn. akt II K 805/22, zakończonej wyrokiem z dnia 13 marca 2024 r., był sądem nienależycie obsadzonym w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k, albowiem brała w nim udział Pani K. O..

Pani K. O. została powołana na stanowisko Sędziego Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia na podstawie postanowienia Prezydenta RP z dnia 8 czerwca
2022 r., nr 1130.34.2022, w wyniku rekomendacji z dnia 14 lutego 2022 r., nr uchwały 103/2022, wydanej przez Krajową Radę Sądownictwa ukształtowaną w trybie ustawy z 8 grudnia 2017 roku. Wadliwość tej procedury omówiona została w uchwale składu połączonych Izb: Cywilnej, Karnej oraz Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r., BSA I-4110-1/20 i w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2022 r., I KZP 2/22.

Niniejszy Sąd w pełni aprobuje stanowisko przedstawione w powyższych judykatach,
z których wynika, że Krajowa Rada Sądownictwa, ukształtowana przepisami ustawy
z 8 grudnia 2017 r., nie spełnia standardu organu konstytucyjnego, będąc w rzeczywistości organem zależnym od władzy ustawodawczej i wykonawczej oraz niewypełniającym zadania ochrony niezależności sądów i niezawisłości sędziów, jak również obiektywnej, rzetelnej
i transparentnej oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie.

Zaznaczyć również należy, że w ocenie niniejszego Sądu postanowienie Prezydenta RP
o powołaniu do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego nie ma mocy konwalidującej wadliwą procedurę przeprowadzoną przez niekonstytucyjnie powołaną Krajową Radę Sądownictwa i nie uzdrawia skażonego procesu nominacyjnego sędziów. Akt nominacji musi opierać się na sumie niezbędnych etapów gwarantujących obiektywny i transparentny wybór najlepszych, niezależnych, kandydatów do służby sędziowskiej.

Osoba, która decyduje się na objęcie stanowiska sędziego w wyniku wadliwej procedury nominacyjnej, może być w odbiorze ogólnym postrzegana, jako osoba zależna,
o skłonnościach do sprzyjania innym podmiotom i innym wartościom niż te, którym ma obowiązek służyć sędzia. Udział w składzie sądu sędziego, którego niezależność może być podważona, jest niedopuszczalny.

Opierając się na treści uchwały KRS z dnia 14 lutego 2022 r., nr 103/2022, wskazuje się, że Pani K. O. była jedyną kandydatką na ogłoszone wolne stanowisko sędziego sądu rejonowego w Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie, ogłoszone w Monitorze Polskim z 2021 r. pod poz. 728.

Uprzednio Pani K. O. nie pełniła urzędu na stanowisku sędziego. Egzamin sędziowski złożyła w 2009 r. z łączną oceną dostateczną. W okresie poprzedzającym kandydowanie na stanowisko sędziego sądu rejonowego zajmowała stanowiska - asystenta sędziego, a następnie referendarza sądowego. W opinii sędziego wizytatora, oceniającego kwalifikacje Pani K. O. jako kandydatki na stanowisko sędziego sądu rejonowego, posiada ona predyspozycje do wykonywania zawodu sędziego.

Kolegium Sądu Okręgowego w Warszawie pozytywnie i jednomyślnie zaopiniowało Panią K. O.. Podczas posiedzenia Krajowej Rady Sądownictwa w dniu 14 lutego
2022 r. jednomyślnie podjęto stanowisko o rekomendowaniu kandydatury Pani K. O. do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego sądu rejonowego w Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie.

Mieć należy na uwadze, że Pani K. O. w wyniku powyższej procedury została powołana do popełnienia urzędu na stanowisku sędziego sądu rejonowemu, zatem jej kandydatura nie podlegała wcześniej weryfikacji przez prawidłowo ukształtowaną KRS.

Kluczowe jest również podkreślenie czasu, w jakim Pani K. O. ubiegała się
o stanowisko sędziego. Wskazuje się, że w tym czasie w obiegu prawnym pozostawał szereg orzeczeń sądów i trybunałów międzynarodowych stwierdzających naruszenie prawa
w procedurze powoływania sędziów z udziałem Krajowej Rady Sądownictwa, która po zmianie przepisów ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. nie posiada gwarancji niezależności od władzy wykonawczej i ustawodawczej, co narusza konstytucyjną zasadę trójpodziału władzy oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności gwarantujący prawo do rzetelnego procesu.

Pani K. O., jako prawnik, wieloletni merytoryczny pracownik sądów powszechnych, następnie referendarz sądowy a finalnie osoba ubiegająca się o stanowisko sędziego, niewątpliwie była zaznajomiona z tymi judykatami, a mimo to zdecydowała się na udział w konkursie na stanowisko sędziego sądu rejonowego w tamtym czasie, które to stanowisko następnie objęła.

Zaznaczyć należy, że w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 2 czerwca 2022 r., w sprawie I KZP 2/22 podkreślono kluczową dla procesu nominacyjnego okoliczność, że Krajowa Rada Sądownictwa ukształtowana w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw nie jest organem tożsamym z organem konstytucyjnym, którego skład i sposób wyłaniania reguluje Konstytucja RP, w szczególności w art. 187 ust. 1. Oznacza to, że w istocie samo wzięcie udziału w konkursie przed niekonstytucyjnym organem nie pozostawia wątpliwości, że ścieżka powoływania w Polsce sędziów jest obarczona fundamentalnymi mankamentami, obala domniemanie bezstronności.

Wszystkie te okoliczności wskazują na brak niezbędnej niezależności i bezstronności Sędzi K. O., a sąd w którego składzie zasiada jest sądem obsadzonym nienależycie
w rozumieniu art. 439 1 pkt 2 k.p.k.

Okoliczności, dotyczące ścieżki kariery zawodowej Pani K. O. i powołania jej na stanowisko Sędziego Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia są znane Sądowi ad quem z urzędu, który orzekał w sprawie zawisłej przed Sądem Okręgowym w Warszawie
o sygn. akt X Ka 1150/23. Stąd też Sąd ad quem zdecydował się na powielenie wywodu, który stanowił uzasadnienie dla uchylenia wyroku Sądu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w sprawie o sygn. akt X Ka 1150/23, albowiem tożsama argumentacja przemawia za uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania w sprawie niniejszej.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

nie dotyczy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

nie dotyczy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

nie dotyczy

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Wobec okoliczności stwierdzonej z urzędu (zob. pkt 4 niniejszego wywodu), konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Warszawy – Śródmieścia do ponownego rozpoznania w należycie obsadzonym składzie, tj. z wyłączeniem sędziów mianowanych z udziałem Krajowej Rady Sądownictwa utworzonej ustawą z 8 grudnia 2017 roku.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

nie dotyczy

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

nie dotyczy

5.3.1.4.1.

nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

nie dotyczy

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

nie dotyczy

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

nie dotyczy

nie dotyczy

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

nie dotyczy

nie dotyczy

PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sadu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie z dnia 13 marca 2024 r., sygn. akt II K 805/22 - w części, co do pkt 2.

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sadu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie z dnia 13 marca 2024 r., sygn. akt II K 805/22 - w całości

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana