Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

X Ka 528/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie X Wydział Karny z dnia 06 grudnia 2024 roku, sygn. akt X K 167/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

S. P.

Oskarżony w dacie orzekania nie jest osobą karaną.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

358

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

-

-

-

-

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dokument wytworzony przez organ administracji, brak podstaw do kwestionowania dowodu.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-

-

-

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego S. P. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

I. błąd w ustaleniach faktycznych:

1.  przyjęcie przez sąd, że wypowiedzi oskarżonego na temat oskarżycielki prywatnej są nieprawdziwe, nie mają pokrycia w faktach;

2.  przyjęcie przez sąd, że oskarżyciela prywatna nie „ustawiała” hejtu;

podczas gdy stan taki nie został wykazany w zebranym materiale dowodowym;

II. naruszenie art. 213 § 2 pkt 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i niedopuszczenie przez sąd faktu, że oskarżycielka prywatna jest osoba powszechnie znana w mediach i polityce, w związku z tym opinie zawarte w wypowiedziach oskarżonego dotyczą postępowania osoby, która jest aktywną politycznie;

III. rażące naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 366 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. wyrażające się w tym, że sąd nie dążył do ustalenia prawd materialnej oraz nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności w sprawie, w szczególności nie wyjaśnił:

1.  dlaczego przyjął za fakt, że oskarżony nie przedstawił dowodów potwierdzających przedstawione przez siebie informacje, kiedy zeznania świadków oraz zebrany materiał dowodowy z dokumentów, potwierdzają słowa oskarżonego;

2.  w jaki sposób sąd doszedł do konkluzji, że oskarżycielka prywatna nie „ustawiała hejtu”, kiedy dwóch niekwestionowanych przez sąd świadków potwierdziło, że oskarżycielka prywatna namawiała ich do pisania negatywnych komentarzy dotyczących oponentów politycznych jej syna oraz męża;

IV. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez jednostronną, wybiórczą i nieuwzględniającą zasad doświadczenia życiowego analizę materiału dowodowego, a także rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości na niekorzyść oskarżonego wyrażających się w:

1.  stosownie się przez sąd do jednostronnej, nieobiektywnej opinii na temat wypowiedzi oskarżonego, które znajdowały swoje potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym;

2.  sąd bez jakichkolwiek wątpliwości przyznał wiarygodność zeznaniom wszystkich świadków oraz oskarżycielki prywatnej, natomiast tylko w części oskarżonemu, którego wyjaśnienia korelowały z wypowiedziami świadków;

3.  wewnętrzną sprzeczność uzasadnienia sądu, który wskazał, że dał wiarę zeznaniom świadków, natomiast nie wziął ich realnie pod uwagę przy wydaniu spornego orzeczenia;

4.  wewnętrzną sprzeczność orzeczenia sądu, który sam wskazał, że istotnym jest to, że oskarżycielka prywatna namawiała I. S. i B. Z. do publikacji negatywnych komentarzy dotyczących oponentów politycznych jej syna i męża, natomiast jednocześnie sąd uznał, że nie potwierdza to słów oskarżonego o tym, że A. B. brała udział w politycznych aktach na oponentów prezydenta B. i posła B. oraz „ustawiała hejt”;

V. naruszenie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo prasowe z uwagi na jego nieprawidłową interpretację i uznanie przez sąd, że pomimo przedstawionego materiału dowodowego, potwierdzającego słowa oskarżyciela prywatnego, oskarżyciel prywatny jako dziennikarz naruszył zasady staranności oraz rzetelności, tym samym nierzetelnie i jawnie wprowadził w błąd.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego apelacja obrońcy oskarżonego nie zawierała argumentów, które mogłyby skutkować zmianą zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu. Apelacja obrońcy oskarżonego, mimo podniesionych zarzutów obrazy prawa materialnego, naruszenia przepisów postępowania oraz błędnych ustaleń faktycznych, w istocie koncentrowała się na sferze sędziowskiej oceny dowodów praz końcowych konkluzjach sądu pierwszej instancji, stąd też zarzuty apelacji zostały omówione łącznie.

Zdaniem sądu odwoławczego, apelacja obrońcy ma charakter polemiczny. Analiza akt postępowania w niniejszej sprawie wskazuje, że sąd meriti prowadził postępowanie dowodowe wnikliwie i wszechstronnie, a końcowe konkluzje i wnioski sądu pierwszej instancji zostały kompleksowo i dokładnie przedstawione oraz omówione w pisemnych motywach zapadłego wyroku. Sąd rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokonał analizy wszystkich aspektów niniejszej sprawy (zarówno prawnych, jak i faktycznych), i żaden z istotnych elementów nie został pominięty lub zlekceważony. Sąd odwoławczy akceptuje ustalenia oraz końcowe konkluzje sądu pierwszej instancji.

W ocenie Sądu Okręgowego sąd pierwszej instancji nie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania wskazanych przez apelującego, tj. art. 4 k.p.k., 7 k.p.k., czy art. 366 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że przepisy art. 4 k.p.k. czy art. 2 § 2 k.p.k. mają charakter ogólnych zasad postępowania i nie mogą stanowić samodzielnej skutecznej podstawy prawnej zarzutu apelacji – zaskarżenie rozstrzygnięcia sądu powinno bowiem wskazywać nie uchybienie ogólnych zasad postępowania karnego, ale konkretnych regulacji określających chociażby kwantyfikatory oceny materiału dowodowego czy podstawę faktyczną wyroku. W przypadku art. 4 k.p.k. takim przepisem jest wspomniany w zarzucie z pkt IV apelacji art. 7 k.p.k. Przepis art. 366 k.p.k., wskazujący na kierowniczą rolę przewodniczącego składu orzekającego w toku postępowania dowodowego, również nie został naruszony – apelujący podnosząc tego rodzaju zarzut nie wykazał, na czym naruszenie owego przepisu miałoby polegać oraz jaki ewentualnie wpływ miałoby mieć naruszenie tej reguły postępowania na treść zapadłego wyroku. Podnosząc zarzut obrazy art. 366 § 1 k.p.k. apelujący ograniczył się w istocie do zaprezentowania swojego krytycznego stanowiska, stanowiącego niejako powtórzenie – tyle że w innej formie – zarzutu ze sfery oceny dowodów (art. 7 k.p.k.) czy ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. Obdarzenie wiarą w całości lub w części jednych dowodów, przy odmówieniu tej wiary innym, pod warunkiem prawidłowego ujawnienia tych dowodów w toku postępowania i przy rozważeniu wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (oskarżonej), zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, pozostaje uprawnieniem sądu i podlega ochronie ze strony art. 7 k.p.k. Zasady swobodnej oceny dowodów nie narusza w szczególności sytuacja, gdy sąd meriti odmówi wiarygodności pewnym fragmentom zeznań oskarżyciela prywatnego bądź poszczególnych świadków, zaś uzna je za wiarygodne w innej części, bądź też na tej samej zasadnie podzieli linię obrony przedstawioną przez oskarżonego (oskarżoną). Aby skutecznie wykazać uchybienie art. 7 k.p.k., apelujący winien wskazać na błąd w rozumowaniu sądu, którego przebieg przedstawia z kolei treść pisemnego uzasadnienia wyroku. Skuteczność zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. nie może sprowadzać się tylko do gołosłownego zapewnienia apelującego, że proponowane przez niego ocena dowodów jest „właściwszą” od oceny przedstawionej przez sąd pierwszej instancji. W ocenie Sądu Okręgowego pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wyczerpująca analizę poszczególnych dowodów, ich ocenę, jak i okoliczności faktycznych z nich wynikających.

Sad Okręgowy jako polemiczny ocenia podniesiony zarzut błędnych ustaleń faktycznych. Twierdzenia i konkluzje apelującego sprowadzają się do prezentacji własnych wniosków i konkluzji – zgodnych z interesem procesowym reprezentowanej strony – a które są odmienne od ocen i ustaleń dokonanych przez sąd pierwszej instancji, bez jednoczesnego wskazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania i wyciągania wniosków dopuścił się sąd meriti. Zarzuty apelacji nie mogą sprowadzać się – tak jak czyni to jej autor – jedynie do zwykłego zanegowania poczynionych przez sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych, poprzez gołosłowne stwierdzenie, że są one nieprawidłowe (tylko dlatego, że owe ustalenia okazały się dla skarżącego niekorzystne). Apelacja nie może polegać jedynie na forsowaniu własnego poglądu strony na daną kwestię w oparciu jedynie o cześć materiału dowodowego, przy jednoczesnym pominięciu wszystkich tych elementów, które w swojej wymowie dla skarżącego były niekorzystne. Tego rodzaju próba przedstawienia odmiennego poglądu przez autora apelacji odnośnie ocen i konkluzji sądu meriti w realiach dowodowych niniejszej sprawy nie mogła okazać się skuteczną i doprowadzić do postulowanej w apelacji zmiany wyroku. W ocenie Sądu Okręgowego, obrońca oskarżonego w swojej argumentacji – zarzucając sądowi pierwszej instancji dowolność ocen – sam niejako w taką dowolność popada. Apelujący, nie zgadzając się z ustaleniami faktycznymi sądu rejonowego w żaden sposób nie wskazuje, na czym owa wadliwość czy nieprawidłowość ustaleń sądu pierwszej instancji miałaby polegać. Samo tylko zakwestionowanie określonych ustaleń faktycznych – jako niekorzystnych dla reprezentowanej przez apelującego strony – nie może zostać uznana za wystarczającą. Tego rodzaju argumentacja nie mogła zyskać akceptacji sądu odwoławczego i nie mogła okazać się skuteczną. Autor apelacji – poza przedstawieniem w części motywacyjnej odmiennych poglądów w zakresie oceny materiału dowodowego oraz ustaleń faktycznych – nie sprecyzował, z czego wywodzi rzekome uchybienia. Apelacja nie może polegać jedynie na ogólnikowym wskazaniu, które przepisy postępowania zostały naruszone, bądź też którym elementom materiału dowodowego należało odmówić wiary, lub też które ustalenia faktyczne zdaniem apelującego są wadliwe, przy jednoczesnym powieleniu własnych spostrzeżeń wyrażonych jeszcze w toku postępowania dowodowego.

W ocenie Sądu Okręgowego chybionym jest również podnoszony przez skarżącego zarzut obrazy prawa materialnego, tj. art. 213 § 2 pkt 1 k.k. W realiach niniejszej sprawy nie można przyjąć, iż oskarżony działał w warunkach kontratypów określonych w art. 213 § 1 i 2 k.k. Zgodnie z treścią art. 213 § 1 k.k. nie ma przestępstwa, jeżeli zarzut uczyniony niepublicznie jest prawdziwy, tzn. w swej istocie zgodny z rzeczywistością. W myśl art. 213 § 2 k.k. nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub § 2 k.k. ten, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub służący obronie społecznie uzasadnionego interesu. Dla zaistnienia omawianego kontratypu (wyłączenia bezprawności zniesławienia) nie wystarczy subiektywne przekonanie sprawcy o prawdziwości zarzutu (dobra wiara), gdyż bezprawność pomówienia uchyla tylko obiektywna prawdziwość stawianych zarzutów. Ciężar dowodu prawdziwości zarzutów spoczywa na oskarżonym (pomawiającym) – to nie pomawiany ma udowodnić nieprawdziwość stawianych mu zarzutów, lecz pomawiający winien udowodnić ich prawdziwość. W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w toku postępowania materiał dowodowy nie wykazał, że stwierdzenia, których treść przywołano w zarzucie z aktu oskarżenia odpowiadają rzeczywistości, zatem z tego względu nie można wyłączyć bezprawności działania oskarżonego.

Z omawianym zarzutem obrazy art. 213 § 2 pkt 1 k.k. powiązanym jest zarzut naruszenia art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo prasowe. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy Prawo Prasowe dziennikarz jest obowiązany zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, zobowiązany jest sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych wiadomości lub podać ich źródło. Europejski Trybunał Praw Człowieka wielokrotnie podkreślał w swoim orzecznictwie wagę obowiązków ciążących na osobach korzystających ze swobody wypowiedzi. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem tego organu Konwencja chroni prawo dziennikarzy do ujawniania informacji o sprawach stanowiących przedmiot powszechnego zainteresowania, pod warunkiem, że działają oni w dobrej wierze, dostarczają wiarygodnych i precyzyjnych wiadomości, które mają potwierdzenie w faktach, oraz postępują zgodnie z etyką dziennikarską ( tak, np. wyrok z 21.01.1999 r., 29183/95, F. i R. p. (...); wyrok z 20.05.1999 r., (...), B. T. i S. p. (...)) (Zaremba M. (red.), Drozdowicz K., Łoszewska-Ołowska M., Prawo prasowe. Komentarz, LEX el.). Pojęcie rzetelności na gruncie art. 12 ust. 1 ustawy Prawo Prasowe obejmuje m.in. odpowiedzialność za słowo, uczciwość i solidność. Szczególna staranność to nic innego jak powinność sprawdzenia zgodności z prawdą uzyskanych informacji, ich weryfikacji u osób, których dotyczą opisywane zdarzenia (przy czym dziennikarz nie ma obowiązku w każdych okolicznościach zwracać się o wyjaśnienia do osoby, o której ma zamiar krytycznie wypowiedzieć się lub napisać artykuł; tak m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15 stycznia 2013 roku, I ACa 1014/2012 , LexisNexis nr 5155085; Brzozowska-Pasieka M., Olszyński M., Pasieka J., Prawo prasowe. Komentarz praktyczny, LEX el.).

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów apelacji kwestionujących ocenę prawną i faktyczną sądu meriti staranności oskarżonego S. P. przy redagowaniu na łamach serwisu społecznościowego (...) wpisu, w którym to zarzucił A. B., że ta brała udział w organizowaniu ataków na oponentów politycznych jej męża (prezydenta miasta I. R. B.) oraz syna (posła K. B.), w szczególności poprzez „ustawianie” przeciwko nim tzw. hejtu. Oskarżony podnosząc tego rodzaju twierdzenia odwołał się do prywatnej korespondencji A. B., która – ja wynika z postepowania dowodowego – w żaden sposób nie była związana ze sformułowanymi przez oskarżonego zarzutami pod adresem oskarżycielki prywatnej. Oskarżony opierając się na wyrwanym z kontekstu fragmencie wypowiedzi oraz na niezweryfikowanych, fragmentarycznych informacjach wyprowadził daleko idące wnioski, które miały charakter zniesławiający wobec oskarżycielki prywatnej. W ocenie Sądu Okręgowego oskarżony nie dopełnił w tym zakresie ciążących na nim jako dziennikarzu obowiązków.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd Okręgowy nie stwierdza, by sąd pierwszej instancji dopuścił się uchybień w postaci naruszenia wskazanych w apelacji.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę orzeczonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności podniesionych zarzutów - wniosek obrońcy oskarżonego nie mógł zostać uwzględniony.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

-

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie X Wydział Karny z dnia 06 grudnia 2024 roku, sygn. akt X K 167/22, utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie sądu odwoławczego, sąd pierwszej instancji przeprowadził przewód sądowy zgodnie z wymogami procedury karnej, nie dopuścił się uchybień wskazanych we wniesionym środku odwoławczym ani też uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionego zarzutu, stosownie do wymogów art. 439 k.p.k. czy art. 440 k.p.k..

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

-

Zwięźle o powodach zmiany

-

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-

5.3.1.4.1.

-

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-

-

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego S. P. na rzecz oskarżycielki prywatnej A. B. kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów udziału ustanowionego pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

III

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę za postępowanie odwoławcze w wysokości 2.500 (dwa tysiące pięćset) złotych oraz obciążono go pozostałymi wydatkami tego postępowania.

PODPIS

Grzegorz Miśkiewicz

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie X Wydział Karny z dnia 06 grudnia 2024 roku, sygn. akt X K 167/22

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana