Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

X Ka 576/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie II Wydział Karny z dnia 06 sierpnia 2025 roku, sygn. akt II K 488/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. P.

Dane o karalności

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

1220-1222

2.1.1.2.

J. W.

Dane o karalności

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

1224

2.1.1.3.

T. C.

Dane o karalności

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

1226

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

-

-

-

-

2.1.2.2.

-

-

-

-

2.1.2.3.

-

-

-

-

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dokument wytworzony przez organ administracji, brak podstaw do kwestionowania dowodu.

2.1.1.2.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dokument wytworzony przez organ administracji, brak podstaw do kwestionowania dowodu.

2.1.1.3.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dokument wytworzony przez organ administracji, brak podstaw do kwestionowania dowodu.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1, 2.1.2. albo 2.1.3

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-

-

-

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego J. P. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na jego treść, a mianowicie:

art. 45 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (dalej: EKPC) w zw. z art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (dalej: KPP) w zw. z art. 41 § 1 k.p.k. poprzez nienależytą obsadę sądu, polegającą na wzięciu udziału w składzie orzekającym w niniejszej sprawie przez osobę powołaną na urząd Sędziego Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 roku o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 3), tj. Sędziego Łukasza Zioła, który to został powołany na stanowisko Sędziego Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie na podstawie postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 lutego 2022 roku o numerze 1130.5.2022 (Monitor Polski z 2022 r.. poz. 494) na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 8 grudnia 2020 roku (uchwała o nr 926/2020), zaś wadliwość procesu powoływania prowadziła w konkretnych okolicznościach sprawy do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności, o czym niewątpliwie świadczy fakt awansowania Sędziego w niekonstytucyjnej procedurze, w której procedura rekomendacji kandydatów' na sędziów do sądów powszechnych została powierzona KRS - organowi, który nie posiada wystarczających gwarancji niezależności od władzy ustawodawczej i wykonawczej,

co oznacza, że procedura powoływania sędziów, która ujawnia nadmierny wpływ władzy ustawodawczej i wykonawczej na powoływanie sędziów, jest niezgodna z art. 6 ust. 1 EKPC i jako taka stanowi fundamentalną nieprawidłowość mającą negatywny wpływ na cały proces i zagrażającą legitymacji sądu złożonego z tak powołanych sędziów, gdyż naruszenia w procedurze powoływania Sędziego Łukasza Zioła do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, w której brała udział KRS, były tak poważne, że naruszały samą istotę prawa do „sądu ustanowionego ustawą”, co w konsekwencji stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.;

II. obrazę prawa materialnego, tj.:

art. 45 ^{( 2)} ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że oskarżony J. P. jako posiadacz profilu (...) w (...) serwisie społecznościowym (...), publikując treści wskazane w akcie oskarżenia wypełnił znamiona czynu z art. 45 ^{( 2)} ust. 1 u.w.t.p.a.,

w sytuacji gdy docieranie do konsumentów w drodze reklamy, promocji jak i kierowania oferty sprzedaży alkoholu przez medium, jakim jest Internet, w tym za pomocą portali społecznościowych, nie zostało uregulowane w ustawie z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, w szczególności nie zostało zabronione.

III. orzeczenie wobec oskarżonego J. P. rażąco niewspółmiernie surowej kary polegającej na wymierzeniu oskarżonemu grzywny w wysokości 450 000 zł, przy której wymiarze Sąd meriti dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegającego na bezpodstawnym przyjęciu, przy określaniu wysokości grzywny, że stan wartości majątku oskarżonego pozwala stwierdzić, że kara grzywny nie jest zbyt surowa, w sytuacji, gdy Sąd meriti nie uwzględnił w należyty sposób występujących w sprawie w dniu wyrokowania okoliczności takich jak: (i) upadłość spółki oskarżonego (...) S.A., (ii) przejęcie majątku J. P. przez komornika, (iii) utrata wszelkich źródeł dochodu, (iv) faktu, że J. P. w dniu wydania zaskarżonego wyroku przebywał w Areszcie Śledczym we W. i związanym z ww. okolicznością brakiem możliwości podjęcia pracy za wynagrodzeniem w wysokości umożliwiającej oskarżonemu zapłatę grzywny w tak wysokim wymiarze i nie nadał im właściwego znaczenia,

co w efekcie doprowadziło do orzeczenia zbyt surowej kary, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 11 § 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku Przepisy wprowadzające Kodeks kamy (Dz.U. z 1997, Nr 88. poz. 554 ze zm.) oraz w art. 53 k.k., podczas gdy prawidłowe uwzględnienie wszystkich powołanych okoliczności skutkować powinno wymierzeniem oskarżonemu kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego J. P. oraz zawarta w niej argumentacja nie mogły zyskać akceptacji Sądu Okręgowego. Zawarte w niej zarzuty i argumentacja przedstawiona na ich poparcie stanowią przejaw nieuzasadnionej polemiki z prawidłowymi ustaleniami i rozstrzygnięciem sądu meriti.

W ocenie Sądu Okręgowego w zaskarżonym wyroku doszło do zmaterializowania się bezwzględnej podstawy odwoławczej, o której mowa w przepisie art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., tj. nienależytej obsadzie sądu pierwszej instancji, a w konsekwencji obrazy art. 45 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (dalej: EKPC) w zw. z art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (dalej: KPP) w zw. z art. 41 § 1 k.p.k.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 41 § 1 k.p.k. sędzia ulega wyłączeniu, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w danej sprawie. Z treści powołanego przepisu wynika wprost, że wątpliwość, która może powstać w odniesieniu do bezstronności sędziego, musi być uzasadniona, a więc mieć charakter obiektywny. Jak wskazuje Sąd Najwyższy w ramach powszechnie akceptowanej linii orzeczniczej, podstawą wyłączenia sędziego w trybie przewidzianym w art. 41 § 1 k.p.k. jest zaistnienie okoliczności o takim charakterze, że mogłaby powstać uzasadniona wątpliwość co do jego bezstronności. Podstawy wyłączenia sędziego ( iudex suspectus) w oparciu o ten przepis aktualizują się zatem wówczas, gdy brak jest możliwości obiektywnego przekonania przeciętnie rozsądnej osoby, że owe zaistniałe okoliczności nie będą rzutowały na bezstronne osądzenie sprawy (tak przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2020 r., sygn. akt V KO 106/20, LEX nr 3068825). Jednocześnie, okoliczność, o której mowa w art. 41 § 1 k.p.k., musi być uprawdopodobniona. Nie stanowią jej zatem subiektywne odczucia strony o stronniczości czy nieprzychylności sędziego, ale jedynie konkretne, przez niego powołane, fakty, które ocenione racjonalnie podważają zaufanie do bezstronności danego sędziego, o wyłączenie którego się wnosi (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2010 r., sygn. akt V KO 20/10, opubl. OSNwSK 2010/1/859).

Analiza akt przedmiotowej sprawy oraz zawarte w uzasadnieniu apelacji argumenty nie wskazują, aby zaistniały tego rodzaju okoliczności, które mogłyby wywołać jakiekolwiek, uzasadnione wątpliwości, co do bezstronności sędziego referenta. Zgodnie bowiem z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w uzasadnieniu uchwały z 23 stycznia 2020 r., Krajowa Rada Sądownictwa (dalej: KRS) ukształtowana w trybie określonym przepisami ustawy z 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw nie jest organem niezależnym, lecz organem podporządkowanym bezpośrednio władzom politycznym, a w konsekwencji konkursy na urząd sędziego przeprowadzane przez tę Radę były i będą wadliwe, co stwarza zasadnicze wątpliwości co do motywacji wniosków o powołanie konkretnych osób do pełnienia urzędu sędziego, oraz że brak niezawisłości KRS prowadzi do wadliwości procedury powoływania sędziów. Wadliwość ta, jak wskazał Sąd Najwyższy (oraz jej skutek podważający kryteria niezależności i bezstronności sądu) może jednak występować w różnym stopniu. Z treści powołanej uchwały Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2020 roku wynika, że nienależyta obsada sądu w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. zachodzi wtedy, gdy w składzie sądu bierze udział osoba powołana na urząd sędziego w sądzie powszechnym albo wojskowym na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 roku o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 3), jeżeli wadliwość procesu powoływania prowadzi, w konkretnych okolicznościach, do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

Zdaniem sądu odwoławczego skarżący nie wskazał żadnych okoliczności dotyczących osoby sędziego referenta tworzącego skład sądu rejonowego w rozpoznawanej sprawie, które poddawałyby w wątpliwość jego niezawisłość i bezstronność. Argumentacja ograniczona wyłącznie do wskazanej we wniosku wadliwości systemowej (ustrojowej) organu, jakim jest Krajowa Rada Sądownictwa ukształtowana w trybie przepisów ustawy z dni 08 grudnia 2017 roku nie stanowi wystarczającego uzasadnienia zarzutu niezachowania standardów niezależności czy niezawisłości konkretnego sędziego. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy nie dopatruje się podstaw uzasadniających wyłączenie sędziego referenta Łukasza Zioła od rozpoznania niniejszej sprawy przed sądem pierwszej instancji.

Na uwzględnienie nie zasługiwał podniesiony przez obrońcę oskarżonego zarzut obrazy art. 45 ² ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Zgodnie z art. 45 ² ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi podlega karze ten, kto wbrew postanowieniom zawartym w art. 13 ¹ prowadzi reklamę lub promocję napojów alkoholowych lub informuje o sponsorowaniu imprezy masowej, z zastrzeżeniem art. 13 ¹ ust. 5 i 6. Ponadto zgodnie z art. 45 ² ust. 3 tej ustawy, jeżeli czyn określony w ust. 1 został popełniony w zakresie działalności przedsiębiorcy, za sprawcę czynu zabronionego uznaje się osobę odpowiedzialną za zlecenie lub prowadzenie reklamy napojów alkoholowych.

Obowiązujący system prawny w Polsce wymaga, aby normy prawne umożliwiające przypisanie odpowiedzialności karnej spełniały wymogi jednoznaczności i określoności oraz wymogi fundamentalnej dla prawa karnego zasady nullum crimen sine lege certa - wyrażonej w art. 42 ust. 1 Konstytucji, a wymagającej formułowania znamion czynu zabronionego w sposób na tyle jednoznaczny i precyzyjny, aby ryzyko karalności było rozpoznawalne dla adresatów normy, i aby podczas stosowania prawa wykluczona była możliwość rozszerzenia zakresu odpowiedzialności karnej na czyny, które nie zostały zabronione w ustawie pod groźbą kary. Sama zaś konieczność wykładni przepisu prawa, czy też fakt posłużenia się w ustawie odesłaniem w zakresie definiowania cech czynu, czy też pojęciem nieostrym, nie uprawniają do konstatacji, że w okolicznościach tej sprawy doszło do naruszenia standardu określoności znamion czynu zabronionego i tym samym, aby adresaci normy prawnej wyrażonej w art. 45 ^{( 2)} powołanej ustawy mogli uznać, że umieszczanie postów zawierających znaki towarowe napojów alkoholowych na publicznych profilach w serwisie społecznościowym (...) było legalne. Zbliżone stanowisko zajął również Trybunał Konstytucyjny w nawiązaniu do wskazanego przepisu tejże ustawy w wyroku z dnia 28 stycznia 2003 roku w sprawie o sygn. K 2/02. Nie można wymagać od ustawodawcy, aby w sposób błyskawiczny dostosowywał prawo do zmieniających się okoliczności spowodowanych rozwojem technologicznym, bowiem w tym wypadku prawo jest jasne. Przedmiot ochrony normy karnej wyrażonej w art. 45 ^{( 2)} ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałania alkoholizmowi został precyzyjnie i jednoznacznie określony, tj. ustawodawca jednoznacznie określił cel dla którego zdecydował się na penalizację określonych w nim zachowań oraz ich zakres.

W dobie dzisiejszego postępu technologii, Internet, jak i media społecznościowe takie jak np.(...) (...) zapewniają przestrzeń reklamową, która to odgrywa obecnie dominującą rolę względem tradycyjnych form reklamy, w tym reklamy telewizyjnej, radiowej, czy tej drukowanej w gazetach, bądź czasopismach. Zwłaszcza dla młodych osób atrakcyjna i wręcz kusząca jest reklama umieszczana w serwisach społecznościowych. W ocenie sądu odwoławczego właśnie taka reklama ma dużą przewagę nad innymi formami reklamy, bowiem w tym wypadku treści ją zawierające są dostępne od momentu ich umieszczenia na profilu, aż do momentu ich usunięcia. Sama zaś możliwość podawania tzw. postów przez innych użytkowników, bądź też ich selekcjonowania poprzez umieszczenie tzw. hasztagów, czy też oznaczanie konkretnych użytkowników może spowodować, że reklama rozpowszechniana tą drogą może dotrzeć do szerokiego grona odbiorców. Niewątpliwie reklama dystrybuowana w przestrzeni publicznej ma na celu możliwość dotarcia do jak najszerszego kręgu odbiorców. Działanie „publiczne” zachodzi wówczas, gdy bądź ze względu na miejsce działania, bądź ze względu na okoliczności i sposób działania zachowanie sprawcy jest lub może być dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób. Czyn nie traci charakteru działania publicznego chociażby sprawca działał na zamkniętym terenie albo w innym miejscu dostępnym jedynie dla grona osób uprawnionych do przebywania w tym miejscu, jeżeli tylko przestępne zachowanie się sprawcy było lub realnie mogło być dostrzegalne przez nieokreśloną bliżej liczbę osób, którzy znajdują się lub mogą przebywać w miejscu tego działania.

Odnosząc się do realiów niniejszej sprawy, sama konieczność formalnej rejestracji użytkownika w serwisie internetowym nie świadczy, że umieszczający tam post użytkownik jest w stanie zidentyfikować indywidualnie jego odbiorców. W czasie zarzucanych czynów oskarżony, co potwierdza załączona do akt sprawy treść protokołu oględzin, prowadził na (...) konto publiczne. Kwestionowane posty zamieszczone przez oskarżonego nie były skierowane do ograniczonego kręgu adresatów, ponieważ zostały opublikowane na jego profilu (nie były np. zostały wysyłane w prywatnych wiadomościach do konkretnych osób). Profil w medium internetowym nie był oznaczony jako prywatny, a nawet gdyby był, to ilość osób go obserwujących na bardzo wysokim poziomie świadczy o tym, że działalność internetowa oskarżonego w czasie zarzuconych mu czynów była nakierowania na zdobycie jak największej liczby obserwujących jego internetową działalność.

Zważyć również należy, że w przypadku oskarżonego J. P., jak również pozostałych współoskarżonych, dołączone do akt sprawy przez obrońcę oskarżonego P. opinie prawne potwierdzają, że oskarżeni musieli się co najmniej godzić z faktem, że umieszczane przez nich znaki towarowe napojów alkoholowych na ich publicznym profilu w serwisie (...) były celowym, zaplanowanym działaniem strategii marketingowej, którą w sposób szczegółowy opisano w (...) S.A. Oskarżony J. P., podobnie jak pozostali współoskarżeni byli prezentowani w tym (...), jako główne twarze medialne (...), zajmującej się produkcją i dystrybucją napojów alkoholowych.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd Okręgowy nie dopatruje się obrazy prawa materialnego, tj. art. 45 ² ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Wykładnia wskazanej normy prawa materialnego była przedmiotem analizy sądu pierwszej instancji, i sąd odwoławczy nie dopatruje się w tym zakresie uchybień, braku logiki czy niespójności wywodu.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w orzeczonej wobec oskarżonego J. P. karze rażącej niewspółmierności.

Niewątpliwie pojęcie „niewspółmierności” ma charakter oceny. Sąd Okręgowy odwołuje się w tym zakresie do poglądów i utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, że zarzut rażącej niewspółmierności kary zasługuje na uwzględnienie wówczas, gdy łącznie spełnione są dwa warunki. Pierwszy z nich to, istotna, wyraźna „bijąca wręcz po oczach różnica” pomiędzy karą orzeczoną przez sąd pierwszej instancji a karą jaką należało orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Drugi warunek jest spełniony wówczas, gdy sąd meriti naruszy dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., co może nastąpić albo poprzez pominięcie istotnych okoliczności łagodzących lub obciążających, lub też wówczas gdy sąd ten wprowadzi formalnie wszystkie te okoliczności wymiaru ale nie nada im właściwego znaczenia.

W przedmiotowej sprawie tego rodzaju sytuacja nie wystąpiła. Sąd pierwszej instancji kwestii wymiaru kary poświecił znaczny fragment pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku (k. 1135v-1138). Lektura pisemnego uzasadnienia wskazuje, że Sąd Rejonowy prawidłowo uwzględnił wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na wymiar orzeczonej kary i nadał im właściwe znaczenie. Orzeczona wobec oskarżonego J. P. kara grzywny w wysokości 450.000 złotych jest adekwatna do stopnia winy, wysokiego stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, i we właściwy oraz należyty sposób uwzględnia dyrektywy i cele wymiaru kary określone w art. 53 k.k. W ocenie sądu Okręgowego nie można w szczególności tracić z pola widzenia, że oskarżony poprzez świadome, bezprawne działania realizował własne przedsięwzięcie biznesowe, mające zapewnić mu znaczne zyski. Z tego też m.in. powodu znaczna dolegliwość o charakterze finansowym jawi się jako najbardziej odpowiednia. W ocenie Sądu Okręgowego brak podstaw po temu, by dokonać zmiany wyroku w tym zakresie w kierunku postulowanym przez obrońcę oskarżonego.

Wniosek

Obrońca oskarżonego J. P.

wniósł o:

1. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi

Rejonowemu dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie do

Ponownego rozpoznania,

ewentualnie

2. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

3. zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za czyn przypisany oskarżonemu wyrokiem sądu a quo.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty oraz argumentacja zawarta w wywiedzionej apelacji nie zyskały akceptacji Sądu Okręgowego, a tym samym wnioski za nimi płynące także nie zasługiwały na uwzględnienie.

3.2.

Obrońca oskarżonego J. W. i T. C. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 25 § 2 k.p.k. w zw. z art. 9 § 2 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść wyroku i przypisanie oskarżonym winy, polegającą na nieuwzględnieniu przez sąd wniosku obrońcy J. W. i T. C. o zwrócenie się do Sądu Apelacyjnego w Warszawie o przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie z uwagi na jej szczególną wagę oraz zawiłość, podczas gdy wniosek ten był uzasadniony: nieprecyzyjnym określeniem ustawowych znamion zakazanej reklamy alkoholu i zakresu zastosowania tego zakazu wobec reklam prowadzonych za pomocą nowoczesnych środków przekazu, tj. mediów społecznościowych, takich jak (...) czy (...) (naruszenie zasad nullum crimen sine lege stricta i certa); utrwaloną i jednolitą do 2023 roku linią orzeczniczą prokuratury, zgodnie z którą reklama prowadzona w tych mediach nie spełniała znamienia „publiczności"; brakiem ustalonej linii orzeczniczej sądów powszechnych w tego typu sprawach;

a także szerokim zainteresowanie społecznym i medialnym niniejszym postępowaniem, dotyczącym osób publicznych. W konsekwencji, sędzia przewodniczący składu orzekającego, z powodu braku odpowiedniego doświadczenia na szczeblu sądu rejonowego, działając pochopnie i pod presją mediów, nie zagwarantował oskarżonym rzetelnego i sprawiedliwego procesu określonych w art. 42 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (o czym szczegółowo mowa w zarzutach poniżej), nie wyjaśnił zamiaru J. W. i T. C. oraz przyjętej przez siebie wykładni znamienia „publicznej reklamy alkoholu”;

2) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 90 par. 3 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść wyroku i przypisanie oskarżonym winy, albo, co najmniej, rażąco surowy wymiar kary, poprzez niewyłączenie od udziału w sprawie przedstawiciela „(...)" w W. - J. Ś., mimo że oskarżeni nie zgodzili się na jego występowanie w sprawie, przy czym powszechnie znany fakt osobistego skonfliktowania tego aktywisty z oskarżonymi J. P. i J. W. stał na przeszkodzie uznaniu, że jego udział, mimo braku zgody oskarżonych, leży w interesie wymiaru sprawiedliwości;

3) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 6 § 2, art. 175 § 1 w zw. z art. 42 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 i 3 lit. c Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (EKPC), która mogła mieć wpływ na treść wyroku i przypisanie oskarżonym winy, wskutek odmowy w dniu 18 listopada 2024 r. wyłączenia jawności rozprawy w części, na czas składania wyjaśnień przez J. W. i T. C., i nieuwzględnienia tym samym ważnego interesu prywatnego oskarżonych, wyrażającego się w prawie do respektowania przez wszystkich uczestników postępowania karnego zasady domniemania niewinności, prawa do swobodnych wyjaśnień i udzielenia oskarżonym ochrony procesowej przed kolejnymi naruszeniami ich czci przez innego uczestnika postępowania - przedstawiciela organizacji społecznej, J. Ś., który wywoływał w Internecie, telewizji i prasie atmosferę sensacji bezpośrednio przed kolejnymi rozprawami i za pośrednictwem przedstawicieli obecnych na rozprawach mediów podburzał opinię publiczną oraz nastawiał sędziego przewodniczącego przeciwko oskarżonym, co spowodowało warunki krępujące oskarżonych i swobodę osobistej obrony;

4) obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku i przypisanie winy oskarżonym, a mianowicie art. 366 par. 1 k.p.k., art. 180 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 226 k.p.k., poprzez bezpodstawne dopuszczenie przez sędziego przewodniczącego, na wniosek obrońcy oskarżonego J. P., dowodów z dokumentów w postaci prywatnych opinii prawnych dotyczących reklamy alkoholu oraz korespondencji e-mail z 7 czerwca 2022 r., objętych tajemnicą zawodową radcy prawnego, bez uprzedniego przeprowadzenia procedury zezwalającej na ujawnienie i wykorzystanie tych dokumentów w postępowaniu karnym, co było sprzeczne z obowiązkiem ochrony tajemnicy zawodowej i doprowadziło do pogorszenia sytuacji procesowej oskarżonego oraz naruszenia standardów rzetelnego procesu określonych w art. 42 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka;

5) obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku i przypisanie winy wszystkim oskarżonym, a mianowicie art. 366 par. 1 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 86 § 1 k.p.k. i art. 74 § 1 k.p.k. i art. 367 § 2 k.p.k., poprzez bezpodstawne dopuszczenie przez sąd dowodu z prywatnych opinii prawnych dotyczących reklamy alkoholu oraz wiadomości e-mail z 7 czerwca 2022 r. na wniosek obrońcy oskarżonego J. P., który miał charakter obciążający (co podkreślił sąd w uzasadnieniu wyroku), a tym samym był sprzeczny z obowiązkiem lojalności i zasadami działania obrońcy na korzyść reprezentowanego oskarżonego oraz z istotą prawa do obrony, co czyniło przeprowadzenie dowodu niedopuszczalnym, przy czym sędzia przewodniczący nie umożliwił oskarżonemu, jako ostatniemu, zabrania głosu w kwestii wniosku obrońcy, co doprowadziło do pogorszenia sytuacji procesowej tego oskarżonego oraz naruszenia standardów rzetelnego i sprawiedliwego procesu określonych w art. 42 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka;

6) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 410 w zw. z art. 366 par. 1, art. 367 par. 1 k.p.k. art. 368 par. 1 i art. 405 § 2 oraz § 3 pkt 1 i art. 167 k.p.k. z art. 74 § 1 i art. 367 § 2 k.pk., polegającą na:

a) uczynieniu podstawą wyroku prywatnych opinii prawnych dotyczących reklamy alkoholu oraz wiadomości e-mail z 7 czerwca 2022 r., które nie mogły zostać i nie zostały odczytane, ani ujawnione bez odczytywania z chwilą zamknięcia przewodu sądowego, ponieważ sędzia przewodniczący nie powiadomił innych stron o wnioskach dowodowych obrońcy J. P. (zob. protokoły), nie umożliwił obrońcy J. W. i T. C. zapoznania się z nimi i wypowiedzenia się co do kwestii dopuszczalności lub sposobu przeprowadzenia dowodów, nie dopełnił procedury wyrażenia zgody na wykorzystanie dokumentów objętych tajemnica zawodową, a zatem nie mógł ich przeprowadzić ani wykorzystać przy wyrokowaniu, przy czym 18 listopada 2024 r. bezpodstawnie odczytał fragment dokumentu na karcie 786 w trakcie składania przez J. P. wyjaśnień;

b) zezwoleniu prokuratorowi na przeprowadzenie dowodu mimo że dowody na rozprawie przeprowadza tylko sąd, to jest na wielokrotne odczytanie J. P. fragmentów opinii biegłego L. M. i zadanie mu pytań doń odnoszących się, mimo oddalenia przez sąd wniosku prokuratora o dopuszczenie dowodu z tego dokumentu;

c) wykorzystaniu niedopuszczalnych dowodów z dokumentów w postaci prywatnych opinii prawnych dotyczących reklamy alkoholu oraz wiadomości e-mail z 7 czerwca 2022 r. przeciwko oskarżonym o współsprawstwo z J. P. T. C. mu oraz J. W.;

d) niedopuszczalnym dowodowym wykorzystaniu wyjaśnień J. P. w zakresie, w jakim odniósł się do prywatnych opinii prawnych dotyczących reklamy alkoholu w mediach społecznościowych, które zostały dopuszczone jako dowody i wykorzystane z naruszeniem prawa dowodowego;

7) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 175 § 1, art. 366 § 1 i art. 401 § 1 k.p.k., która mogła mieć wpływ na przypisanie oskarżonym winy, polegającą na nieodebraniu wyjaśnień od J. W. i T. C. oraz nie zarządzeniu w tym celu przerwy w rozprawie, mimo że:

(a) J. P., który na etapie dochodzenia odmówił składania wyjaśnień, na rozprawie w dniu 18 listopada 2025 roku oświadczył, że J. W. i T. C. zawsze otrzymywali informacje o opiniach prawnych dotyczących reklamy alkoholu, co nakazywało umożliwienie współoskarżonym ustosunkowania się do tego pomówienia;

(b) współoskarżeni, za pośrednictwem obrońcy, wyrazili wolę złożenia wyjaśnień na rozprawie głównej w warunkach zapewniających im swobodę wypowiedzi, tj. pod nieobecność przedstawicieli mediów, co przewodniczący powinien był zarządzić, choćby stosując analogicznie przepis art. 357 § 5 k.p.k.,

w konsekwencji czego nie wyjaśniono okoliczności dotyczących zamiaru, tj. nieświadomości bezprawności lub błędu co do znamienia zarzuconego im czynu zabronionego, które powołane zostały w pisemnym wniosku obrońcy z dnia 1 lipca 2024 roku.

8) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 366 § 1 i art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść wyroku i przypisanie oskarżonym winy, polegającą na niezasadnym oddaleniu przez sąd (w dniu 18 listopada 2024 roku) wniosków dowodowych obrońcy J. W. i T. C., złożonych ustnie na rozprawie w dniu 17 czerwca 2024 roku oraz pisemnie w dniu 1 lipca 2024 roku, podczas gdy zmierzały one do wykrycia lub ujawnienia dowodów z dokumentów umożliwiających wykazanie podstaw przekonania oskarżonych o zgodności z prawem reklamy napojów alkoholowych w serwisach społecznościowych (...) lub (...), albo przynajmniej usprawiedliwionego ich przekonania, że reklama alkoholu prowadzona w tych serwisach nie ma charakteru „reklamy publicznej", czyli okoliczności wyłączających ich odpowiedzialność karną, a przez to sąd nie zbadał okoliczności przemawiających na ich korzyść;

9) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k., która mogła mieć wpływ treść wyroku i na przypisanie oskarżonym winy, przez dowolne uznanie zeznań M. O. za wiarygodne co do publicznej dostępności do kont użytkowników (...), w tym kont oskarżonych, podczas gdy przeczy im treść postanowień regulaminu serwisu (...), zgodnie z którymi konta użytkowników nie są dostępne dla wszystkich użytkowników Internetu a korzystanie z serwisu wymaga rejestracji konta użytkownika;

10) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k., która mogła mieć wpływ treść wyroku i na przypisanie oskarżonym winy, przez dowolną wykładnię postanowień regulaminu serwisu (...), wbrew ich literalnemu brzmieniu i zasadom technicznym serwisu, albowiem treści serwisu nie sąd dostępne dla wszystkich użytkowników Internetu a korzystanie z serwisu wymaga rejestracji konta użytkownika, przez co treści tam zamieszczane nie mają charakteru publicznego w znaczeniu przepisu art. 45(2) ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi;

11) obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k., która mogła mieć wpływ treść wyroku i na przypisanie oskarżonym winy, przez dowolne przyjęcie, że reklama napojów alkoholowych prowadzona przez oskarżonych miała charakter publiczny, a także że oskarżeni mieli zamiar prowadzenia zakazanej, podczas gdy przeczą temu regulamin serwisu (...) oraz techniczne zasady jego działania, a także utrwalona linia orzecznicza prokuratury powszechnej, wedle której oskarżeni mieli uzasadnione przekonanie, że reklama prowadzona w mediach społecznościowych o ograniczonym dostępie, takich jak (...)i (...), nie wypełnia znamion publicznej reklamy napojów alkoholowych, a tym samym , że nie popełnili przestępstwa;

12) obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 45(2) ust. 1, art. 13 ¹ ust. 1 w zw. z art. 2 ¹ ust. 1 pkt 3) ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, wskutek ich błędnej wykładni.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonych J. W. i T. C. nie mogła zyskać akceptacji Sądu Okręgowego.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, co pozwoliło na poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie zaistnienia podstaw do przypisania sprawstwa i winy oskarżonemu J. W. oraz T. C.. W pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia przekonująco przedstawiono tok rozumowania sądu pierwszej instancji, wskazujący na zasadność i prawidłowość końcowych konkluzji. Zdaniem Sądu Okręgowego analiza oraz ocena zgromadzonych dowodów została przeprowadzona z poszanowaniem reguł nakreślonych przepisem art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k.

Zgodnie z przepisem art. 427 § 2 k.p.k., środek odwoławczy wnoszony przez obrońcę powinien zawierać wskazanie zarzutów stawianych rozstrzygnięciu oraz uzasadnienie. Wymóg zamieszczenia uzasadnienia w środku odwoławczym nie może być rozumiany wyłącznie formalnie, jako nakaz wyodrębnienia w strukturze środka odwoławczego odpowiedniej części o motywacyjnym charakterze, lecz jako obowiązek uzasadnienia przez autora środka odwoławczego każdego zarzutu w nim podniesionego. Nie jest bowiem rzeczą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się uchybień w zaskarżonym orzeczeniu w oparciu o ogólnie sformułowane zarzuty. W sytuacji pominięcia w uzasadnieniu środka odwoławczego bliższego wyjaśnienia, na czym polega dany zarzut odwoławczy, nie jest wprawdzie możliwe pozostawienie danego środka odwoławczego bez rozpoznania, jednak sąd odwoławczy zwolniony jest z obowiązku szczegółowego odnoszenia się do takiego zarzutu. Skoro sam skarżący, mając określony interes procesowy i punkt widzenia na sprawę, nie zdołał w bliższy sposób określić, na czym miałyby polegać uchybienia popełnione przez sąd pierwszej instancji, to trudno oczekiwać, aby sąd odwoławczy poszukiwał takich uchybień działając z urzędu.

Przechodząc do omówienia poszczególnych zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonych w wywiedzionym środku odwoławczym, wskazać należy, że na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut obrazy art. 25 § 2 k.p.k. w zw. art. 9 § 2 k.p.k. (pkt 1). W tym miejscu wskazać należy, że odstępstwo od właściwości rzeczowej, która ma charakter gwarancyjny i jest podstawą praworządności o randze konstytucyjnej, powinno następować wyjątkowo przy wystąpieniu wąsko rozumianych przesłanek wskazanych w art. 25 § 2 k.p.k. Spełnienie ich wynika zwykle z zaistnienia sumy kilku okoliczności jak: złożona materia prawna wymagająca analizy wielu przepisów, zwłaszcza pozakodeksowych; wyjątkowo skomplikowane sposoby realizacji zarzucanych czynów; złożone relacje sprawców przestępstwa; wyraźne zaangażowanie opinii społecznej (bądź z uwagi na rodzaj pokrzywdzenia czynem o wysokim stopniu społecznej szkodliwości, bądź też z uwagi na osobę sprawcy), oczekującej na sprawne i szybkie przeprowadzenie postępowania. Zawarte w art. 25 § 2 k.p.k. pojęcie „szczególnej zawiłości sprawy lub jej szczególnej wagi” w sposób oczywisty odnosi się do oceny istoty sprawy, nie zaś do indywidualnych ocen sędziego nawiązujących do braku doświadczenia zawodowego. Ocena przesłanek z art. 25 § 2 k.p.k. musi być przeprowadzona w sposób zobiektywizowany, oparty na ogólnie przyjętych kryteriach. Sprawy o szczególnej zawiłości charakteryzują się tym, że odtwarzają szczególnie złożony mechanizm działań przestępczych, w oparciu o dowody, których charakter nastręcza istotne problemy przy ich ocenie (zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 10 sierpnia 2017 roku, sygn. akt II AKo 85/17, LEX nr 2521577). W związku z powyższym, zdaniem sądu odwoławczego, sąd rejonowy prawidłowo nie uwzględnił wniosku obrońcy oskarżonych J. W. oraz T. C. o zwrócenie się przez sąd meriti do Sądu Apelacyjnego w Warszawie celem przekazania sprawy do rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Warszawie, gdyż nie uzasadniała tego zarówno waga sprawy w kontekście osób oskarżonych, jak również w ocenie tegoż sądu rozpoznawana sprawa nie należała do kategorii spraw zawiłych.

Chybiony okazał się również zarzut obrazy przepisu postępowania karnego z pkt 2, tj. art. 90 § 3 k.p.k. Wbrew argumentom skarżącego, sąd rejonowy prawidłowo nie uwzględnił wniosku obrońcy oskarżonych o dokonanie reasumpcji postanowienia z dnia 19 października 2023 roku o dopuszczeniu do udziału w sprawie przedstawiciela organizacji społecznej „(...)” w W., bowiem organizacja ta wykazała interes społeczny, który niewątpliwie jest objęty jej zadaniami statutowymi, zaś prokurator wyraził zgodę na występowanie w przedmiotowej sprawie jej przedstawiciela.

Całkowicie bezpodstawny i wręcz niezrozumiały jest zarzut obrazy przepisów postępowania karnego wymienionych w pkt 3, tj. art. 6 § 2 k.p.k., art. 175 § 1 k.p.k. w zw. z art. 42 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 i 3 lit. c Europejskiej Konwencji Praw Człowieka EKPC). Sąd rejonowy prawidłowo bowiem w oparciu o treść art. 360 § 1 pkt 1 lit. d k.p.k. a contrario, wbrew argumentom obrońcy nie uwzględnił wniosku o wyłącznie jawności rozprawy z uwagi na ważny interes prywatny oskarżonych. W tym miejscu zważyć należy, iż zgodnie z doktryną, jak również orzecznictwem, przesłanka ta odnosi się sfery życia intymnego lub sfery prywatności uczestnika procesu, w tym oskarżonego, których to publiczne ujawnienie mogłoby realnie, niepotrzebnie wręcz wyrządzić krzywdę temu uczestnikowi albo innym osobom, pod warunkiem, że nie dotyczy to okoliczności objętych opisem czynu, bądź wskazujących na motywację oskarżonego. Ponadto taka okoliczność w żaden sposób nie wynikała z przedstawionego przez obrońcę uzasadnienia przedmiotowego wniosku, jak również obrońca nie zawarł w nim jakichkolwiek argumentów, które to skutecznie przemawiałyby za odmową dostępu opinii publicznej do informacji o tejże sprawie.

Na uwzględnienie nie zasługiwały także zarzuty obrazy przepisów postępowania karnego z pkt 4, tj. art. 366 § 1 k.p.k., art. 180 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 226 k.p.k., z pkt 5, tj. art. 366 par. 1 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 86 § 1 k.p.k. i art. 74 § 1 k.p.k. i art. 367 § 2 k.p.k., oraz z pkt 6, tj. art. 410 w zw. z art. 366 par. 1, art. 367 par. 1 k.p.k. art. 368 par. 1 i art. 405 § 2 oraz § 3 pkt 1 i art. 167 k.p.k. z art. 74 § 1 i art. 367 § 2 k.pk. Mając na uwadze, że powyższe zarzuty (pkt 4-pkt 6) są zbieżne ze sobą, Sąd Okręgowy odniósł się do nich łącznie. Wbrew stanowisku skarżącego wskazać należy, że obrońca oskarżonego J. P. dobrowolnie załączył do akt przedmiotowej sprawy kwestionowane opinie, co też nie spotkało się ze sprzeciwem pozostałych uczestników postępowania. Tym samym sąd rejonowy dokonał prawidłowej i kompleksowej oceny całości materiału dowodowego. Załączone prywatne opinie, na które powołuje się skarżący, nie były dla sądu wiążące i nie mogły naruszyć jego samodzielności jurysdykcyjnej. Obrońca nie wykazał, aby miały one wpływ na treść wyroku. Strona może składać prywatne opinie, ekspertyzy i orzeczenia, ale skoro nie wykazała, że opinie sądowe dopuszczone w przedmiotowej sprawie są wadliwe, to pozostaje to bez wpływu na treść orzeczenia.

Chybiony okazał się także zarzut obrazy art. 175 § 1, art. 366 § 1 i art. 401 § 1 k.p.k. (pkt 7). Prawo oskarżonego do obrony, w tym do składania wyjaśnień, jest jego prawem, a nie obowiązkiem. Realizacja prawa do obrony może też być realizowana poprzez rezygnację ze składania wyjaśnień. Nie jest rzeczą sądu ingerowanie w przyjętą taktykę obrońcą oskarżonego i jego obrońcy.

Bezzasadny okazał się również zarzut obrazy przepisów postępowania, tj. art. 366 § 1 i art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. (pkt 8). Wbrew argumentom skarżącego, sąd rejonowy prawidłowo uznał, że okoliczności, które miały być udowodnione za pomocą wnioskowanych dowodów nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Niewątpliwie bowiem wnioskowane dowody stanowiły kopie rozstrzygnięć, bądź zmierzały do uzyskania kopi rozstrzygnięć w innych postępowaniach toczących się o czyny z art. 45 ² ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi wobec innych osób niż oskarżeni. Ponadto przedmiotowe dowody nie odnosiły się do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy. Zostały bowiem zgłoszone w celu wykazania, że oskarżeni swoim zachowaniem nie wypełnili znamion czynu zabronionego, a tym samym odnosiły się stricte do oceny prawnej. Natomiast kwestia ustalenia, czy doszło do wypełnienia znamion czynu zabronionego nie należy do sfery faktów, ale do sfery oceny prawnej.

Wbrew twierdzeniom autora apelacji sąd pierwszej instancji nie dopuścił się również obrazy art. 7 k.p.k. w zakresie analizy i oceny dowodów wymienionych w zarzutach z pkt 9, 10, 11. Analizując treści tych zarzutów oraz ich uzasadnienie uznać należy, że wywody obrońcy oskarżonych kwestionujące ocenę wymienionych dowodów mają charakter wyłącznie polemiczny a nie merytoryczny. Dla skuteczności zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. konieczne jest zaś wykazanie jakich konkretnie uchybień dopuścił się sąd orzekający w procesie oceny poszczególnych dowodów których istnienie powoduje, że dokonana ocena tych dowodów nosi cechy oceny dowolnej a nie swobodnej. W ocenie Sądu Okręgowego obrońca nie wykazał w sposób przekonujący, aby sąd rejonowy oceniając dowody wymienione w zarzutach z pkt 9-11 dopuścił się błędu natury faktycznej lub logicznej, nie respektował zasad wiedzy logiki i doświadczenia życiowego. Analiza tych pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, która odnosi się do omawianego zagadnienia pozwala na stwierdzenie, że dokonana przez Sąd Rejonowy analiza i ocena zgromadzonych w sprawie dowodów – w tym także tych wymienionych we wskazanych punktach apelacji – nie zawierają sygnalizowanych przez skarżącego błędów, braków i uchybień, a w związku z tym zasługuje na pełną akceptację ze strony sądu odwoławczego.

Odnosząc się zaś do zarzutu z pkt 12 wskazać należy, że jest on w swojej istocie zasadniczo tożsamy z zarzutem obrońcy J. P. (obraza prawa materialnego tj. art. 45 ² i inne ustawy o wychowaniu w trzeźwości …..) został omówiony w pkt 3.1 uzasadnienia, dlatego też ponowne omawianie tego zarzutu w odniesieniu do oskarżonych J. W. oraz T. C. należy uznać za zbyteczne, jako że prowadziłoby do powielania tej samej argumentacji w innej części uzasadnienia.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd Okręgowy nie dopatruje się sygnalizowanych w omawianej apelacji uchybień ze sfery gromadzenia, analizy i oceny dowodów. Sąd Okręgowy nie dostrzega również postaw, aby kwestionować dokonane przez sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, które mają pełne oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie i zostały obdarzone walorem wiarygodności. Z tych dowodów uznanych przez sąd meriti za wiarygodne, i które stanowią podstawę dokonanych ustaleń faktycznych, wbrew twierdzeniom skarżącego wynika w sposób jednoznaczny, że oskarżony J. W. oraz T. C. dopuścili się popełnienia czynu z art. 45 ² ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy nie dopatruje się również rażącej surowości orzeczonych wobec oskarżonych J. W. i T. C. kar grzywny. Orzeczone kary stanowią dolegliwość adekwatną do stopnia winy, wysokiego stopnia społecznej szkodliwości ich czynó i we właściwy sposób uwzględniają dyrektywy i cele wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

Wniosek

Obrońca oskarżonych wniósł o uchylenie wyroku co do J. W. i T. C. oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, albowiem ze względu na wagę i rodzaj naruszeń przepisów prawa konieczne jest przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty oraz argumentacja zawarta w wywiedzionej apelacji nie zyskały akceptacji sądu odwoławczego, zatem wniosek za nimi płynący także nie zasługiwał na uwzględnienie.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

-

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie II Wydział Karny z dnia 06 sierpnia 2025 roku, sygn. akt II K 488/23.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zdaniem sądu odwoławczego, sąd pierwszej instancji nie dopuścił się uchybień sygnalizowanych w apelacji, jak również uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, stosownie do wymogów art. 439 k.p.k. czy art. 440 k.p.k.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

-

Zwięźle o powodach zmiany

-

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-

5.3.1.4.1.

-

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-

-

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa opłaty za postępowanie odwoławcze w następujących wysokościach:

- od oskarżonego J. P. kwotę 45.000 złotych;

- od oskarżonego J. W. kwotę 40.000 złotych;

- od oskarżonego T. C. kwotę 35.000 złotych

oraz obciążono ich pozostałymi wydatkami postępowania odwoławczego.

PODPIS

Grzegorz Miśkiewicz

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie II Wydział Karny z dnia 06 sierpnia 2025 roku, sygn. akt II K 488/23

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie II Wydział Karny z dnia 06 sierpnia 2025 roku, sygn. akt II K 488/23

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie II Wydział Karny z dnia 06 sierpnia 2025 roku, sygn. akt II K 488/23

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana