Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2013r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Wydział X Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Grażyna Puchalska(spr.)

Sędziowie: SSO Bogusław Orzechowski

SSO Agnieszka Zakrzewska

Protokolant: sekr. sąd. Monika Matuszczak

przy udziale Prokuratora Andrzeja Piasecznego

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2013r.

sprawy K. S.

oskarżonego o czyn z art. 297§1kk w zw. z art. 286§1kk w zb. z art. 270§1kk w zw. z art. 11§2kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia z dnia 25 kwietnia 2013r. sygn. akt VK 403/09

orzeka

1.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając apelację prokuratora za oczywiście bezzasadną.

2. Kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt X Ka 789/13

UZASADNIENIE

K. S. został oskarżony o to, że:

1. W dniu 15 listopada 2005r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z G. W., K. N. i R. K. w zamiarze osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania dla siebie kredytu z (...) Bank SA z siedzibą we W. o równowartości 69.999,22 PLN wprowadził w błąd tą Placówkę w ten sposób, że zawarł umowę kredytową nr (...) na sfinansowanie zakupu samochodu (...) nr nadwozia (vin) (...), w tym celu przedłożył poświadczający nieprawdę dokument w postaci faktury VAT (...) nr (...) na zakup tego samochodu, wystawiony w dniu 15 listopada 2005 r przez firmę (...) Ł. J. z siedzibą w W., ul. (...) opiewającą na kwotę 92.000 zł , w której znacząco zawyżono rzeczywistą wartość pojazdu oraz zataił fakt, iż samochód znajduje się w stanie uszkodzonym, a także fakt, iż w rzeczywistości nie ma zamiaru spłacać rat kredytowych, które miał płacić G. W., który miał być dysponentem pojazdu, co stanowiło okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu o równowartości 69.999,22 zł, który nie został spłacony, czym działał na szkodę (...) Bank S.A. z siedzibą we W., obecnie działającego pod nazwą (...) Bank S.A.

tj. czyn z art. 297 §1 kk w zb. z art. 286 §1 kk w zb. z art. 270 §1 kk w związku z art. 11 §2 kk.

2. W dniu 17 listopada 2005r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z G. W., K. N. i R. K., wyłudził poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego w osobach pracowników Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w O., w ten sposób, że złożył dokumenty świadczące o nabyciu pojazdu marki (...) nr nadwozia (vin) (...), w celu uzyskania zarejestrowania i uzyskania dowodu rejestracyjnego, podczas gdy faktycznie nie nabył tego samochodu i nie był w jego posiadaniu, a kredyt na jego zakup uzyskał dla G. W., K. N. i R. K., a następnie uzyskał rejestrację pojazdu i dokumenty w postaci dowodu rejestracyjnego na numery (...) 45NK, wystawione na swoje nazwisko,

tj. o czyn z art. 272 kk

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia V Wydział Karny orzekł:

II. Oskarżonego K. S. w ramach czynu zarzucanego w pkt.1 aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 15listopada2005r. w W., działając wspólnie i porozumieniu z innymi ustalonymi osobami doprowadził (...) Bank SA ( obecnie (...) (...) Bank) z siedzibą we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 69.999,22 PLN w ten sposób, że podczas zawierania umowy kredytu nr (...) wprowadził w błąd pracowników w/w banku co do prawdziwości przedkładanego dokumentu w postaci faktury VAT (...) nr (...) na zakup samochodu (...)- wystawionej przez (...) (...) z siedzibą w W. ul. (...), nadto wprowadził w błąd co do zamiaru wywiązania się z zobowiązań wynikających z umowy oraz swoich możliwości zarobkowych, przy czym przedłożony dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu, co stanowi występek z art. 286 §1 kk w zb. art. 297 §1 kk w związku z art. 11 §3 kk i za to, na mocy art. 286 §1 kk w zb. z art. 297§1 kk w zw. z art.11 §3 kk skazał go, zaś na mocy art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II. Oskarżonego K. S. uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego w pkt. 2 aktu oskarżenia .

III. Na podstawie art. 69 §1 i 2 kk, art. 70 §1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej w pkt I kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 ( pięciu) lat tytułem próby.

IV. Na podstawie art. 44§2kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr 6 „Drz” 1817-1855/09 pod poz. 17 na karcie 86 akt sprawy.

V.Na mocy art.230§2kpk dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr 6 „Drz” 1817-1855/09, „Drz” 1856/09 pod poz. 1-16 i pod poz. 18-39 na kartach 85-87 akt sprawy zwrócono oskarżonemu, zaś dowód rzeczowy pod poz.40 na karcie 87 akt sprawy zwrócono uprawnionym oskarżonemu i bankowi (...) S.A. z siedziba we W..

Nadto obciążono oskarżonego kosztami postępowania.

Apelację od wyroku wniósł prokurator, który zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej punktu II wyroku na niekorzyść oskarżonego.

Powołując się na art. 427 § 2 kpk oraz art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi zarzucił:

1.obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7kpk polegającą na wydaniu orzeczenia w oparciu o dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, mającym wpływ na treść orzeczenia polegającym na przyjęciu, iż oskarżony K. S. swoim działaniem nie wyłudził poświadczenia nieprawdy poprzez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego przy rejestracji pojazdu marki (...) nr nadwozia VIN (...), a w konsekwencji jego uniewinnieniem, podczas gdy uwzględnienie wszystkich zebranych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, iż oskarżony popełnił zarzucany mu czyn bowiem przedsiębrał podstępne zabiegi celem zarejestrowania samochodu, który nie stanowił jego własności.

Podnosząc powyższe, prokurator na podstawie art. 437 kpk wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej pkt II i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się niezasadna w stopniu oczywistym.

Zarzut kwestionujący rozstrzygnięcie sądu meriti nie może zostać uwzględniony przez Sąd II instancji. Argumentacja prokuratora ma wyłącznie charakter polemiczny i w głównej mierze odnosi się do kwestii związanej z wyłudzeniem kredytu i zaciągnięciem go w rzeczywistości dla innej osoby, co stanowi odrębny czyn, który przypisano oskarżonemu w pkt. I wyroku i za który został prawomocnie skazany. Skarżący koncentruje się w apelacji na próbie wykazania, że Sąd I instancji pomylił się uznając, że brak było znamion przestępstwa z art. 272kk. Prokurator prezentuje pogląd, że oskarżony wypełnił znamię charakteryzujące zachowanie sprawcy w postaci „podstępnego zabiegu”, albowiem już na etapie kompletowania dokumentacji do uzyskania kredytu na zakup samochodu, podjął podstępne zabiegi. Twierdzi nadto prokurator, że oskarżony nie był właścicielem samochodu. Z takim rozumowaniem skarżącego nie sposób się zgodzić. Bez wątpienia oskarżony został prawomocnie skazany za czyn opisany w punkcie I wyroku. Działania jakie doprowadziły do uzyskania kredytu były w sposób oczywisty bezprawne. Jednakże sposobu działania podjętego przez oskarżonego, którym wypełnił znamiona czynu z pkt I wyroku, nie można wykorzystać do uznania wypełnienia znamion z art.272kk i przypisania mu winy w zakresie skarżonego rozstrzygnięcia. Wbrew stanowisku skarżącego, oskarżony K. S. nie przedsiębrał podstępnych zabiegów celem zarejestrowania samochodu, albowiem potrzebne do rejestracji dokumenty nie były sfałszowane. Sąd I instancji wyczerpująco uzasadnił powody, dla których uznał, że zachowanie oskarżonego nie nosiło charakteru podstępnego i że nie wyłudził on poświadczenia nieprawdy. Argumentacja zaprezentowana w zaskarżonym rozstrzygnięciu została w pełni zaakceptowana przez Sąd Okręgowy. Nie ma racji skarżący twierdząc, że oskarżony nie był właścicielem samochodu. To K. S. był kredytobiorcą i to oskarżony, na co wskazywały dokumenty był właścicielem samochodu. Nikt inny nie mógł tego samochodu zarejestrować. Dokumenty jakimi posługiwał się w wydziale komunikacji rejestrując samochód nie zostały przerobione czy też podrobione. Sam fakt, że potwierdzały one nieprawdę, a zatem co do zasady potwierdzały dokonanie czynności fikcyjnej, nie przesądza o możliwości stwierdzenia, że zostały one sfałszowane. O podrobieniu dokumentu możemy mówić jedynie wówczas, gdy nie pochodzi on od tej osoby, w której imieniu został sporządzony, a przerobiony jest wówczas, gdy zmieni go osoba nieupoważniona. Żadna z opisanych sytuacji w tej sprawie nie miała miejsca, a co najważniejsze dla realizacji znamion podrobienia (czy przerobienia) dokumentu nie ma znaczenia, czy jego treść odpowiada stwierdzonemu w nim stanowi faktycznemu. Oskarżony był w świetle prawa właścicielem pojazdu, a zatem przysługiwało mu prawo, ale i obowiązek zarejestrowania pojazdu. Nie można zatem racjonalnie wywodzić, że przedstawienie przez niego w wydziale komunikacji dokumenty potwierdzające nabycie samochodu, nie noszące cech podrobienia czy przerobienia, stanowiło wprowadzenie w błąd pracowników tejże instytucji skutkujące poświadczeniem przez nich nieprawdy- co wyczerpywało dyspozycję art. 272kk.

Słusznie zatem Sąd I instancji uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Kosztami postępowania odwoławczego, zgodnie z art.636§ 1 kpk, obciążono Skarb Państwa.