Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie w X Wydziale Karnym-Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Eliza Proniewska

Sędziowie : SO Mariusz Jackowski-spr.

SO Piotr Schab

Protokolant: prot. sąd. Anna Laskowska

przy udziale Prokuratora: Mariusza Pieczka

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2018 r.

sprawy W. D. (1), T. (...) K. i R. C. (1)

oskarżonych art . 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k. i in.

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W. z dnia 20 marca 2018 r. sygn. akt III K 517/15

orzeka:

1/ zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy ,

2/ kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa ,

3/ zasądza od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego T. (...) K.

kwotę 840 / osiemset czterdzieści / złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa

adwokackiego za drugą instancję .

Sygn. akt X Ka 851/18

UZASADNIENIE

W. D. (1) został oskarżony, o to, że:

1. w okresie bliżej nieustalonym, lecz nie później niż do dnia 19 maja 2008 r. w W., pełniąc funkcję Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji i będąc przez to odpowiedzialnym za zapewnienie prowadzenia spraw Centrum Projektów Informatycznych MSWiA, będącej państwową jednostką budżetową podległą MSWIA, wykorzystując bezpośrednią podległość służbową przekroczył swoje uprawnienia poprzez wpływ na podejmowanie decyzji kadrowych w ten sposób, iż polecił R. C. (1) - dyrektorowi CPI MSWiA, aby zatrudnił w CPI MSWiA M. M. z odpowiednio wysokim wynagrodzeniem zastrzegając, iż faktycznie będzie on wykonywał pracę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, na co w/w się zgodził podpisując w dniu 19 maja 2008 r. z M. M. umowę o pracę w CPI MSWiA zatrudniając go na stanowisku specjalisty w Wydziale (...), Zespole (...)z wynagrodzeniem zasadniczym (...) zł. i premią regulaminową 160 % w kwocie (...) zł. mając świadomość, iż zagwarantowane w umowie wynagrodzenie nie będzie ekwiwalentem z tytułu wykonywania przez w/w pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, czym działał na szkodę interesu publicznego oraz w celu osiągnięcia przez M. M. korzyści majątkowej, tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k.

2. w okresie bliżej nieustalonym, lecz nie później niż do dnia 30 marca 2009 r. w W. pełniąc funkcję Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji i będąc przez to odpowiedzialnym za zapewnienie prowadzenia spraw Centrum Projektów Informatycznych MSWiA, będącej państwową jednostką budżetową podległą MSWIA, wykorzystując bezpośrednią podległość służbową przekroczył swoje uprawnienia poprzez wpływ na podejmowanie decyzji kadrowych w ten sposób, iż polecił A. M. - dyrektorowi CPI MSWiA zatrudnienie w CPI MSWiA R. B. z odpowiednio wysokim wynagrodzeniem zastrzegając, iż faktycznie będzie on wykonywał pracę Departamencie (...) MSWiA, na co w/w się zgodził podpisując w dniu 30 marca 2009 r. umowę o pracę z R. B., zatrudniając go w CPI MSWiA na stanowisku głównego specjalisty w Wydziale (...) w ramach tzw. „telepracy” z miejscem wykonywania pracy w P. przy ul. (...) z wynagrodzeniem zasadniczym (...) zł. oraz premią regulaminową 217 % w kwocie (...) zł. mając świadomość, iż zagwarantowane w umowie wynagrodzenie będzie pokrywane ze środków unijnych, zabezpieczonych w CPI MSWiA na realizację projektu (...) pomimo, iż wbrew umowie nie będzie ono ekwiwalentem z tytułu wykonywania przez w/w pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy, wynikającej z realizacji w/w projektu i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, czym działał na szkodę interesu publicznego oraz w celu osiągnięcia przez R. B. korzyści majątkowej, tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k.

3. w okresie bliżej nieustalonym, lecz nie później niż do dnia 14 kwietnia 2009 r. w W. pełniąc funkcję Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji i będąc przez to odpowiedzialnym za zapewnienie prowadzenia spraw Centrum Projektów Informatycznych MSWiA, będącej państwową jednostką budżetową podległą MSWIA, wykorzystując bezpośrednią podległość służbową przekroczył swoje uprawnienia poprzez wpływ na podejmowanie decyzji kadrowych w ten sposób, iż polecił A. M. - dyrektorowi Centrum Projektów Informatycznych MSWiA zatrudnienie w CPI MSWiA P. S. z odpowiednio wysokim wynagrodzeniem zastrzegając, iż faktycznie ma on wykonywać pracę w Departamencie (...)MSWiA, na co w/w się zgodził podpisując w dniu 14 kwietnia 2009 r. z P. S. umowę o pracę, zatrudniając go w CPI MSWiA na stanowisku głównego specjalisty w Wydziale (...) w ramach tzw. „telepracy” z miejscem wykonywania pracy w Ł. przy ul. (...) z wynagrodzeniem zasadniczym (...) zł., premią regulaminową 218 % w kwocie (...) zł. mając świadomość, iż zagwarantowane w umowie wynagrodzenie nie będzie ekwiwalentem z tytułu wykonywania przez w/w pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, czym działał na szkodę interesu publicznego oraz w celu osiągnięcia przez P. S. korzyści majątkowej, tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k.

4. w okresie bliżej nieustalonym, lecz nie później niż do dnia 21 maja 2009 r. w W., pełniąc funkcję Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji i wykorzystując bezpośrednią podległość służbową przekroczył swoje uprawnienia polecając T. K. (1) zastępcy dyrektora Centrum Projektów Informatycznych MSWiA nawiązanie współpracy z M. K. (1) w zakresie projektu (...) i zawarcie z nim umowy zlecenia nr (...) oraz zlecenie z jej tytułu usług analitycznych na łączną kwotę (...) zł, w sytuacji braku potrzeby pozyskania przez Centrum Projektów Informatycznych MSWiA tego typu usług w prowadzonym projekcie, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez w/w i na szkodę interesu publicznego, tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k.

5. w okresie od października 2009 r. do 9 listopada 2009 r. w W., pełniąc funkcję Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji i wykorzystując bezpośrednią podległość służbową przekroczył swoje uprawnienia polecając dyrektorowi Centrum Projektów Informatycznych MSWiA A. M. wydatkowanie przy realizacji umowy o dofinansowanie ze środków unijnych projektu „Budowa Elektronicznej Platformy Usług Administracji Publicznej” (ePUAP2) oraz umowy wstępnej zobowiązującej CPI do przygotowania dokumentacji aplikacyjnej do zawarcia umowy o realizację i dalsze dofinansowanie projektu „Ogólnokrajowy Cyfrowy system Łączności Radiowej - etap I” (OCSŁR-1) udzielenia wskazanej przez siebie firmie doradczej (...) S.A. zleceń, celem wydatkowania pozostałych w budżecie CPI na rok 2009 środków finansowych do łącznej kwoty (...) zł., przeznaczonych na usługi doradcze w ramach umowy ramowej nr (...), godząc się na sfinansowanie usług, co do których w części brak było potrzeby ich pozyskania przez CPI w prowadzonych projektach, czym spowodował udzielnie (...) S.A. tego rodzaju zleceń, tj.:

-

dwóch zleceń udzielonych przez kierownika projektu I. B. wstępnie odpowiednio w dniach 20 i 22 października 2009 r. oraz ostatecznie 3 listopada 2009 r. w ramach umowy nr (...) o nr (...) pt. „Koncepcja i dokumentacja EDAP, jako usługi ePUAP - konsultacje” na kwotę (...) zł. oraz o nr (...) pt. „Wsparcie zamawiającego w implementacji EDAP, jako usługi ePUAP” na kw ^{( r)}otę (...) zł., nie wynikających z haromonogramu rzeczowo- finansowego Studium Wykonalności, stanowiącego załącznik nr 1 do umowy na dofinansowanie projektu (...) oraz

-

zlecenia udzielonego przez kierownika projektu M. K. (2) wstępnie w dniu 4 listopada 2009 r. oraz ostatecznie w dniu 9 listopada 2009 r. pt. „Badanie rynku rozwiązań trunkingowych” o wartości (...) zł., w ramach umowy nr (...) w sytuacji braku potrzeby pozyskania tego typu dokumentacji na etapie ubiegania się o uzyskanie dofinansowania projektu OCSLR-1, działając w ten sposób na szkodę interesu publicznego oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej firmie doradczej (...) S.A., tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k.

6. w okresie bliżej nieustalonym, lecz nie później niż do dnia 19 kwietnia 2010 r. w W., pełniąc funkcję Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji i wykorzystując bezpośrednią podległość służbową przekroczył swoje uprawnienia polecając A. M. - dyrektorowi Centrum Projektów Informatycznych MSWiA nawiązanie współpracy z M. K. (1) w zakresie projektu (...) i zawarcie z nim umowy o dzieło nr (...) oraz zlecenie z jej tytułu usług analitycznych na łączną kwotę (...) zł, w sytuacji braku potrzeby pozyskania przez Centrum Projektów Informatycznych MSWiA tego typu usług w prowadzonym projekcie, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez w/w i na szkodę interesu publicznego, tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k.

T. (...) K. został oskarżony o to, że: w okresie od dnia 21 maja 2009 r. do 14 grudnia 2009 r. W., pełniąc funkcję zastępcy dyrektora Centrum Projektów Informatycznych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji i będąc odpowiedzialnym na podstawie art. 44 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dy. U. nr 249/ 2005 , pop. 2104) za gospodarkę finansową CPI MSWiA, nie dopełnił powierzonym obowiązkom dokonywania wydatków publicznych w sposób celowy i oszczędny w ten sposób, że działając w warunkach czynu ciągłego wykonał polecenie nadzorującego bezpośrednio CPI Wiceministra Spraw Wewnętrznych i Administracji W. D. (1) nawiązania współpracy z M. K. (1) w zakresie projektu (...) i zawarł z nim w dniu 21 maja 2009 r. umowę o dzieło nr (...) na usługi analityczne do łącznej kwoty (...) zł. w sytuacji braku potrzeby pozyskania przez CPI tego typu usług w prowadzonym projekcie, a następnie w dniach 28 maja 2009 r., 7 sierpnia 2009 r., 9 września 2009 r., 13 listopada 2009 r. i 14 grudnia 2009 r. potwierdził na wykazach prac wykonanych w ramach realizacji w/w umowy, że zlecenie zostało wykonane zgodnie z jej warunkami podczas, gdy każdorazowo nie dysponował dowodami zrealizowania wszystkich punktów wskazanych wykazów, czym działał na szkodę interesu publicznego oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez M. K. (1), tj. o przestępstwo z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

R. C. (1) został oskarżony o to, że: w dniu 19 maja 2008 r. w W. pełniąc funkcję dyrektora Centrum Projektów Informatycznych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji i będąc odpowiedzialnym na podstawie art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. nr 249/2005, poz. 2104) za gospodarkę finansową CPI MSWiA nie dopełnił obowiązków dokonywania wydatków publicznych w sposób celowy i oszczędny w ten sposób, że wykonał polecenie Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji W. D. (1), który wykorzystując bezpośrednią podległość służbową w nieuprawniony sposób wpłynął na podjęcie decyzji kadrowej poprzez polecenie zatrudnienia w CPI MSWiA M. M. z odpowiednio wysokim wynagrodzeniem zastrzegając, iż faktycznie będzie on wykonywał pracę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, na co się zgodził i w dniu 19 maja 2008 r. zawarł z M. M. umowę o pracę w CPI MSWiA zatrudniając go na stanowisku specjalisty w Wydziale (...), Zespole (...) z wynagrodzeniem zasadniczym (...) zł. i premią regulaminową 160 % w kwocie (...) zł. mając świadomość, iż zagwarantowane w umowie wynagrodzenie nie będzie ekwiwalentem z tytułu wykonywania przez w/w pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, czym działał na szkodę interesu publicznego oraz w celu osiągnięcia przez M. M. korzyści majątkowej, tj. przestępstwo z art. 231 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. wyrokiem z dnia 20 marca 2018 roku w sprawie sygn. akt III K 517/15 oskarżonych W. D. (1), T. (...) K. i R. C. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanych im czynów; na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. zasądził ze Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego T. (...) K. kwotę 2.856 (dwóch tysięcy ośmiuset pięćdziesięciu sześciu) złotych tytułem zwrotu wynagrodzenia obrońcy; koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wniósł prokurator i rozstrzygnięciu zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 231 § 1 k.k., polegającą na wyrażeniu przez Sąd na stronie 6 i 48 uzasadnienia błędnej oceny prawnej,] iż żadne z zachowań oskarżonych w sprawie (czyny opisane w punktach od I do VIII), nie może być rozważane w zakresie wypełnienia znamion tego przestępstwa, bowiem dyspozycja tego przepisu dotyczy tylko zachowań, wynikających z szeroko omawianej sfery imperium Państwa, opowiadając się za interpretacją, iż norma karna tego przepisu nie penalizuje przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków przez funkcjonariusza publicznego, jeżeli do takiego zachowania dochodzi, wykonując czynności związane z prowadzeniem spraw majątkowych podmiotu publicznego w sferze dominium Państwa i w związku z tym może on odpowiadać za przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków tego rodzaju jedynie w ramach przestępstwa kwalifikowanego z art. 296 § 1 k.k. - w wypadku wyrządzenia znacznej szkody majątkowej, podczas gdy pogląd, przemawiający za uznaniem wypełnienia znamion z art. 231 k.k. przez funkcjonariuszy publicznych, których uprawnienia lub obowiązki związane są z funkcjonowaniem danej instytucji w obrocie cywilnoprawnym nie jest odosobniony, bowiem został on wyrażony także w przywołanych w uzasadnieniu Sądu I instancji orzeczeniach Sądu Najwyższego z dnia: 13 marca 2007 r. o sygn. WA 11/07, 7 lipca 2009 r. o sygn. V KK 82/09, 6 października 2016 r. o sygn. IV KK 138/16 oraz Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 czerwca 2013 r. o sygn. II AKa 405/12, a w związku z tym niezasadne było zastosowanie przez Sąd I instancji kategorycznej wykładni przepisu art. 231 §1 k.k., jakoby funkcjonariusz publiczny przekraczający uprawnienia lub niedopełniający obowiązków w sferze majątkowej instytucji publicznej, odpowiadał karnie tylko za nadużycie zaufania w obrocie gospodarczym, bowiem właściwe rozumienie przywołanego w uzasadnieniu orzecznictwa powinno prowadzić do wniosku, iż odpowiedzialność funkcjonariuszy publicznych na podstawie art. 296 k.k. w takich sytuacjach możliwa jest jedynie, w przypadku uczestnictwa państwa w działalności gospodarczej, a zatem do obowiązków takiego funkcjonariusza publicznego należy nie tylko dbałość o stan powierzonego mienia, ale także przysparzanie mienia w procesie gospodarowania, których to obowiązków nie posiadali oskarżeni w sprawie;

II. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia o uniewinnieniu oskarżonego W. D. (1) od popełnienia czynów opisanych w pkt od I do VI aktu oskarżenia mający wpływ na treść wyroku, znajdujący swoje odzwierciedlenie na str. 7 pisemnego uzasadnienia wyroku, polegający na uznaniu, że zarzucone oskarżonemu zachowania w postaci wydawania poleceń zatrudnienia wskazanych pracowników oraz zawarcia umów o dzieło i zlecenia nie dotyczyły sfery władzy (imperium) Państwa, a odnosiły się jedynie do działań w sferze majątkowej (dominium) Państwa, ponadto błąd polegający na ustaleniu, iż bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i poczynionej przez Sąd prawnokarnej oceny w tzw. wątku kadrowym pozostaje fakt, czy oskarżony W. D. (1) wydał polecenie zatrudnienia M. M., P. S. i R. B., czemu Sąd dał wyraz na str. 31 uzasadnienia orzeczenia podczas, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż zachowaniem swym oskarżony naruszył kompetencje w sferze funkcji władczych, przysługujące wówczas Ministerstwu Spraw Wewnętrznych i Administracji, których obszarem było między innymi Centrum Projektów Informatycznych MSWiA i zatrudnieni w tej państwowej jednostce budżetowej pracownicy, w stosunku do których oskarżony występował jako funkcjonariusz publiczny, a przekraczając posiadane kompetencje nadzorcze dopuścił się przestępstwa tzw. nadużycia władzy, określonego w art. 231 k.k.

III. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia o uniewinnieniu od popełnienia czynów opisanych w pkt od I do III aktu oskarżenia i R. C. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt VIII aktu oskarżenia w zakresie oceny wyczerpania znamion przestępstwa z art. 231 § 2 w postaci działania na szkodę interesu publicznego w celu uzyskania korzyści majątkowych, znajdujący swoje odzwierciedlenie na str. 44 - 48 pisemnego uzasadnienia wyroku, polegający na stwierdzeniu, iż przy zachowaniu oskarżonych brak było skutków w postaci narażenia interesu publicznego, w tym niebezpieczeństwa powstania jakiejkolwiek szkody oraz działania w celu uzyskania korzyści majątkowych, bowiem wysokość wynagrodzenia M. M., P. S. oraz R. B. czynił zadość ekwiwalentności zarobków do rodzaju i charakteru świadczonej pracy, poprzez:

-

nie uwzględnienie w dokonanych ustaleniach w tym zakresie istotnych kwestii, iż świadczenie pracy przez tych pracowników miało odbywać się na innych zasadach niż stanowiły umowy o pracę, które to okoliczności były przedmiotem wydanych przez oskarżonego W. D. (1) poleceń, wykonanych przez dyrektorów CPI R. C. (1) i A. M. i w ten sposób osoby te dopuściły do sytuacji, iż faktyczny stosunek pracy nie miał odzwierciedlenia w aktach go kreujących, a w kontekście finansowania tych stanowisk pracy ze środków unijnych, w tym w przypadku R. B. od samego początku jego zatrudnienia, wobec braku formalnej jego delegacji do pracy w MSWiA narażało Skarb Państwa na niebezpieczeństwo zakwestionowania wydatku z tytułu wynagrodzenia dla tego pracownika w ramach projektu (...),

-

pominięcie w dokonanych ustaleniach udokumentowanej procesowo okoliczności, iż M. M., P. S. oraz R. B. na analogicznych stanowiskach w MSWiA, faktycznie przez nich wykonywanych osiągnęliby niższe wynagrodzenia, a zatem korzyścią była ta część wynagrodzenia, która została zwiększona w wyniku ich fikcyjnego zatrudnienia w CPI MSWiA,

które to okoliczności w realiach niniejszej sprawy należało postrzegać w kategoriach narażenia na szkodę interesu publicznego oraz działania w celu uzyskania korzyści majątkowych;

IV. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia o uniewinnieniu oskarżonego W. D. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt VI aktu oskarżenia, mający wpływ na treść wyroku, polegający na zanegowaniu stanowiska oskarżyciela publicznego, iż polecenie wydane przez oskarżonego w trakcie pełnienia funkcji Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji obowiązywało nadal po zaprzestaniu sprawowania tego urzędu, a przez to modyfikacja czasokresu tego czynu na „w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 08 marca 2010 r", tj. do zaprzestania pełnienia wskazanej funkcji pozostaje bez jakiegokolwiek znaczenia w kontekście zawarcia dopiero w dniu 19 kwietnia 2010 r. umowy o dzieło nr (...) z prof. M. K. (1), co znalazło wyraz na str. 13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, podczas, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż zachowaniem swym oskarżony dopuścił się nadużycia władzy przekraczając posiadane kompetencje nadzorcze, bowiem polecenie zawarcia wskazanej umowy zostało wydawane przez W. D. (1) w czasie urzędowania jako Wiceminister SWiA, o czym świadczą zabezpieczone do sprawy wiadomości ze służbowej skrzynki pocztowej, w tym z dnia 10 stycznia 2010 r. i polecenie to, nie będąc odwołane przez jego następcę było nadal obowiązujące, bowiem odwołanie z pełnionej funkcji przełożonego nie powoduje automatycznej dezaktualizacji wydanych przez niego poleceń w stosunku do podwładnych, na co wskazują również zasady wiedzy i doświadczenia życiowego;

V. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia o uniewinnieniu oskarżonego W. D. (1) od popełnienia czynów opisanych w pkt IV i VI, polegający na przyjęciu, iż o konieczności zastosowania „mediatora" przesądziła ustawa o dowodach osobistych z dnia 6 sierpnia 2010 r. (Dz.U.2010.167.1131), co doprowadziło do oceny, iż nie znajduje uzasadnienia zarzut, iż brak było potrzeby korzystania z usług prof. M. K. (1) jako eksperta znającego tę koncepcję, bowiem przewidywały ją wówczas przepisy prawa, dokonując w ten sposób daleko idącego uproszczenia problemu, tracąc z pola widzenia odległy czas zawartych umów z prof. M. K. (1) -zlecenia nr (...) z dnia 21 maja 2009 r. oraz o dzieło nr (...) z dnia 19 kwietnia 2010 r. w porównaniu do daty uchwalenia ustawy o dowodach osobistych z dnia 6 sierpnia 2010 r., w którym prowadzone były prace nad poszczególnymi wersjami projektu ustawy, a zastosowania „mediatora" w czasie zawieranych umów z prof. M. K. (1) nie było jedynym i oczywistym rozwiązaniem, co spowodowało, iż skoro zdaniem Sądu, o wyborze tej metody przesądził wówczas ustawodawca, poza sferą zainteresowania Sądu w tej sprawie pozostała merytoryczna słuszność i realna przydatność wyboru tej metody, które to rozumowanie znalazło swoje odzwierciedlenie na str. 14-15 pisemnego uzasadnienia wyroku,

VI. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia o uniewinnieniu oskarżonych W. D. (1), T. (...) K. i R. C. (1) od popełnienia czynów opisanych w pkt od I do VIII aktu oskarżenia poprzez naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na nienależytym przeanalizowaniu zebranego w sprawie materiału dowodowego, a tym samym przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez:

- odstąpienie od kategorycznej oceny wiarygodności wyjaśnień W. D. (1)

i R. C. (1) w zakresie wydania poleceń przez pierwszego z oskarżonych zatrudnienia pracowników, wskazanych w punktach I - III aktu oskarżenia, traktując te kwestie, jako pozostające bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w tzw. „wątku kadrowym", czemu dał wyraz Sąd na str. 31 uzasadnienia wyroku;

-

niezasadną, nie popartą rzeczową argumentacją, a przez to dowolną ocenę, iż zeznania świadka A. M. w zakresie czynów, opisanych w punktach II - VII aktu oskarżenia nie posiadają waloru wiarygodności, z uwagi na to, iż są niespójne, nielogiczne i zmienne pod względem tonu wypowiedzi na temat W. D. (2), który został złagodzony przed Sądem, iż nie odczuwał z jego strony żadnej presji, nadto wskazując na osobiste, negatywne nastawienie świadka do M. K. (1) oraz charakter zarzutów korupcyjnych, sformułowanych mu w innej sprawie, co znajduje odzwierciedlenie na str. 15 - 16 i 37 - 38 uzasadnienia wyroku;

-

niezasadne pominięcie zeznań świadka M. G., iż koncepcja mediatora była sprzeczna z obowiązującymi wówczas w CPI standardami w toku projektu PL.ID, zapisanymi w umowie, a ponadto z przepisami Unii Europejskiej, w tym art. 2 pkt 1 ust. c dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999 r. z tego powodu, iż zdaniem Sądu - przedstawił on własną, dowolną interpretacje tego przepisu, wykładając słowo „może" jako „musi", której nie sposób podzielić nawet bez specjalistycznej wiedzy prawniczej, czemu Sąd dał wyraz na str. 16 uzasadnienia wyroku;

-

oparcie orzeczenia w zakresie czynu z punktu V aktu oskarżenia jedynie na pisemnej i ustnej opinii biegłego D. B., uzupełnionej przed Sądem oraz pisemnej informacji z Ministerstwa Cyfryzacji z dnia 19 października 2017 r., ocenionej jako „niemiarodajnej", pomijając w zakresie w/w czynów inne istotne dowody, co odzwierciedla pisemne uzasadnienie orzeczenia na stronie 13-14,

w sytuacji, gdy przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje w granicach swobodnej oceny dowodów, jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności, w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy oraz stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych oraz jest wyczerpująco i logicznie argumentowane w uzasadnieniu, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, którym to wymogom nie sprostał Sąd I instancji,

VII. mające wpływ na treść orzeczenia uniewinniającego oskarżonego T. (...) K. od popełnienia czynu opisanego w pkt VII aktu oskarżenia, naruszenie prawa procesowego, tj. art. 396a § 4 k.p.k. poprzez wyciągnięcie skutków procesowych z wadliwe wydanego w dniu 21 czerwca 2017 r. postanowienia w trybie art. 396a § 1 k.p.k., zobowiązującego Prokuraturę Regionalną w W. do złożenia dowodu z opinii biegłego z zakresu informatyki bądź kryptologii na potwierdzenie tezy oskarżenia w zakresie nieprzydatności prac prof. M. K. (1) w ramach projektu PL.ID, po analizie akt sprawy w świetle złożonej w tym dniu przez prokuratora do akt decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 16 października 2009 r., zakreślając w tym celu zbyt krótki termin 2 miesięcy, którego dotrzymanie z obiektywnych i udokumentowanych powodów nie było możliwe, z uwagi na konieczność poszukiwania biegłych z nietypowego działu informatyki, co jak wynika z zeznań licznych przesłuchanych świadków obarczone było znacznym ryzykiem niepowodzenia wobec niemalże ich braku w Polsce, na co zwrócił uwagę już Sąd w uzasadnieniu podjętej decyzji, a o skutkach procesowych jej niewykonania wskazał na str. 16 uzasadnienia wyroku oraz naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegające na niewskazaniu, na jakich dowodach oparł się Sąd wydając wyrok uniewinniający oskarżonego T. (...) K. w zakresie zachowań, wchodzących w czyn ciągły opisany w pkt VII aktu oskarżenia, iż w dniach 28 maja 2009 r., 7 sierpnia 2009 r., 9 września 2009 r., 13 listopada 2009 r. i 14 grudnia 2009 r. potwierdził na wykazach prac wykonanych w ramach realizacji umowy, że zlecenie zostało wykonane zgodnie z jej warunkami podczas, gdy każdorazowo nie dysponował dowodami zrealizowania wszystkich punktów wskazanych wykazów, czym działał na szkodę interesu publicznego oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez M. K. (1), przez co ocena stanowiska Sądu w tym zakresie nie może być poddana kontroli odwoławczej.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 437 § 1 k.p.k.

skarżący wniósł o: uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie.

Sąd Okręgowy zważył , co następuje .

Apelacja prokuratora nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie .

Na początku niniejszych rozważań należy wskazać na okoliczność natury porządkowej . Otóż , zarzut obrazy prawa materialnego , zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i piśmiennictwem aktualizuje się w sytuacji , gdy skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych będących podstawą zaskarżonego wyroku / por. Tomasz Grzegorczyk – Komentarz do kodeksu postępowania karnego , str.1461 i n. , tom I , Warszawa 2014 , K. T. Boratyńska , P. Czarnecki w : A. Sakowicz / red. / , KPK , Komentarz , Wyd. 7 , Warszawa 2016 str.1000 / . Dostrzegając więc pewne wady redakcyjne przedmiotowej apelacji w powyższym zakresie , należy jednakże skonstatować , iż okoliczność ta nie uniemożliwia kontroli odwoławczej .

Odnosząc się do zarzutów apelacji , przede wszystkim podkreślić należy , iż Sąd Odwoławczy podziela stanowisko Sądu Rejonowego , iż w sprawie mamy do czynienia z sytuacją , iż w zarzucanych aktem oskarżenia zachowaniach brak znamion czynu zabronionego . Stanowisko to zostało poparte gruntowną analizą tak stanu faktycznego , jak i prawnego sprawy / vide uzasadnienie zaskarżonego wyroku / , z odwołaniem się do literatury przedmiotu i orzecznictwa . W tym kontekście prokurator – poza nieuprawniona polemiką – nie przedstawił argumentów mogących podważyć słuszny pogląd Sądu pierwszej instancji . Nie powielając swobodnego rozumowania Sądu Rejonowego , podnieść należy , iż stanowisko , iż funkcjonariusz publiczny może ponosić odpowiedzialność w ramach art.231 kk jedynie w sytuacji , gdy dokonuje czynności władczych / sfera imperium Państwa / , gdy zaś jego czynności wiążą się z szeroko rozumianym obrotem cywilnoprawnym w ramach art.296 kk znajduje odzwierciedlenie tak w starszej , jak nowszej literaturze przedmiotu orzecznictwie .

Konstrukcja art.296 , w szczególności sposób określenia w niej zachowania sprawcy , stwarza pole dla konkurencji , zbiegów ze stosunkowo licznymi przepisami . Do takich należy , między innymi , art.231 / nadużycie służbowe / . W okresie międzywojennym , na tle kk z 1932 r. , problem karania urzędnika , któremu powierzono zajmowanie się sprawami majątkowymi innych podmiotów prywatnych czy publicznych rozstrzygano w sposób następujący : za nadużycie zaufania / art.269 kk z 1032 r. / urzędnik odpowiada , „ o ile chodzi o zajmowanie się przez niego powierzonymi mu sprawami majątkowymi pewnej instytucji Lu osoby prywatnej , fizycznej lub prawnej „ , zaś za nadużycie służbowe / art.286 kk z 1932 r. / , jeżeli dopuścił się czynu w związku z wykonywaniem imperium instytucji publicznej , w której był zatrudniony / L. Peiper , Komentarz … str.582 / . Wykładnia ta zasługuje na kontynuowanie . Jej przyjęcie eliminuje zbieg art.296 i 231 . Nadal bowiem każdy z tych przepisów penalizuje kompetencje funkcjonariusza publicznego w innych sferach działalności i w różnych rolach . Jeżeli naruszy je funkcjonariusz publiczny , zajmując się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą państwa czy innej instytucji publicznej / samorządu terytorialnego / jako podmiotów gospodarczych / np. właścicieli czy współwłaścicieli przedsiębiorstw / , powinien ponosić odpowiedzialność wyłącznie na podstawie art.296 . Jeśli uczyni to , wykonując funkcje władcze , imperium danej instytucji publicznej , dopuszcza się nadużycia służbowego i podstawę jego ukarania powinien stanowić wyłącznie art.231 . który penalizuje wszakże już samo działanie „ na szkodę „ Rozważany jest również zbieg art.231 par.1 – 3 kk , z przepisami / par.1 , 2 , 4 / art.296 kk , jeżeli sprawcą przestępstwa nadużycia zaufania jest funkcjonariusz publiczny . Przyjąć jednak wypadnie , że każdy z tych przepisów penalizuje naruszeni kompetencji w innej sferze działalności instytucji państwowych i samorządu terytorialnego i występującego w różnych rolach funkcjonariusza publicznego . Jeżeli funkcjonariusz publiczny narusza je , zajmując się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego jako podmiotów gospodarczych , powinien ponosić odpowiedzialność wyłącznie na podstawie art.296 . Jeśli natomiast naruszy swe kompetencje , wykonując funkcje władcze , dopuszcza się nadużycia służbowego i podstawę jego ukarania powinien stanowić wyłącznie art.231 . / Oktawia Górniok – Kodeks karny . Komentarz , str. 1207 , 1075 , Gdańsk 2002/2003 / .

Podstawowe kryterium rozgraniczające przestępstwo nadużycia zaufania , o którym mowa w art.296 par.1 – 4 kk , od przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków na szkodę interesu publicznego lub prywatnego , penalizowanego w art.231 par.1 -3 kk , wynika z naruszenia kompetencji przez funkcjonariusza publicznego w innej sferze działalności instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego . W zależności od różnych sfer ich działalności funkcjonariusz publiczny występuje tez w różnych rolach . Jeżeli więc przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie przez niego obowiązków nastąpiło w sferze imperium funkcji władczych przysługujących tym instytucjom , to dopuszcza się on przestępstwa tzw. nadużycia władzy i podstawą penalizacji są wyłącznie przepisy art.231 kk Natomiast gdy funkcjonariusz publiczny zajmuje się z mocy ustawy czy decyzji odpowiedniego organu sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego w sferze uprawianej przez nie działalności gospodarczej jako podmiotów gospodarczych , wyrządzenie szkody majątkowej na skutek nadużycia zaufania uprawnień lub niedopełnienia obowiązków stanowi przestępstwo tzw. nadużycia zaufania w obrocie gospodarczym z art.296 kk wyrok SN z 2 czerwca 2009 r. , IV KK 11/09 , Lex Polonica nr 2402235 / E. Pływaczewski , E. Guzik-Makaruk – Kodeks karny , Komentarz pod red. M. Filara , Warszawa 2012 , str. 1133 / .

„ Inna osoba „ , o której mowa w art.115 par.13 pkt 4 , to osoba , która nie będąc „ pracownikiem administracji rządowej , innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego „ , z mocy prawa lub na podstawie tzw. porozumienia administracyjnego , jest uprawniona do wydawania decyzji administracyjnych / np. w związku z pełnieniem funkcji w organach samorządu zawodowego lub w organizacjach kombatanckich / . Godne odnotowania jest to , że status funkcjonariusza publicznego owej innej osoby jest – odmiennie niż w przypadku wszystkich pozostałych kategorii osób wskazanych w art.115 par.13 – w szczególny sposób limitowany . Jest ona mianowicie funkcjonariuszem publicznym w takim tylko zakresie , w jakom uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych – aprobująco SN w postanowieniu z dnia 7 marca 2014 r. , V KK 318/13 , OSNKW 2014 , nr 7 , poz.57 . Termin „ decyzja administracyjna „ zachowuje w obrębie art.115 par. 13 pkt 4 znaczenie nadawane mu w prawie administracyjnym – tak trafnie SN w postanowieniu z dnia 7 marca 2014 r. , V KK 318/13 . / Jarosław Majewski – Komentarz dom kodeksu karnego . Cześć ogólna , Warszawa 2016 , red. A. Zoll , str.1015-1016 / .

Nie zachodzi kumulatywny zbieg między przepisem art.296 par.1 i przepisem art.231 / nadużycie służbowe / . Artykuł 296 par.1 w zakresie , w jakim obejmuje również funkcjonariuszy publicznych , stanowi lex specialis w stosunku do art.231 . Przepis ten wyłącza z zakresu zastosowania art.231 te sytuacje , w których funkcjonariusz publiczny zajmuje się – na podstawie przepisu ustawy , decyzji właściwego organu lub umowy – sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą państwa lub innej instytucji publicznej / np. spółki akcyjnej , spółki z o.o. , przedsiębiorstwa państwowego itp. / jako podmiotu gospodarczego . W takim przypadku wyłączone jest zastosowanie art.231 , który kryminalizuje nadużycie zaufania w związku z elementami imperium publicznego powierzonymi sprawcy , w konsekwencji zaś podstawę odpowiedzialności stanowi art.296 par.1 kk . / Piotr Kardas – Komentarz do kodeksu karnego – teza 108 do art.296 kk , str.554 , Warszawa 2016 red. A, Zoll / .

O wyczerpaniu znamion więc czynu zabronionego w przypadku zarzutów stawianych oskarżonym nie może być mowy . W odniesieniu do zarzutów 1-3 stawianych W. D. / jak też zarzutu stawianego R. C. / chodzi o umowę o pracę , gdzie ustawa znajduje odniesienie do przepisów kodeksu cywilnego / art300 kp / . W przypadku pozostałych zarzutów chodzi zaś o umowy typowo cywilnoprawne / zlecenie – art.734-751 kc , umowa o dzieło – art.627-646 kc / . Do znamion zaś art.296 par.1 kk należy m.in. „ wyrządzenie znacznej szkody majątkowej „ , co bezspornie nie występuje w konkretnej sprawie .

Właściwie , biorąc pod uwagę powyższy stan rzeczy , można by rozważania w tym miejscu zakończyć / arg ex art.436 kpk / . Biorąc jednakże pod uwagę zasadę reguły rzetelności w kontekście wielości zarzutów stawianych wyrokowi dodać należy , co następuje .

Sąd Najwyższy , sądy powszechne , przedstawiciele doktryny postępowania karnego niejednokrotnie podkreślali , iż możliwość przeciwstawienia ustaleniom i ocenom sądu meriti własnych ustaleń i ocen skarżącego to za mało , aby podważyć prawidłowość zaskarżonego wyroku / por. Tomasz Grzegorczyk – powołany komentarz str.1467 i n. , K. T. Boratyńska , P. Czarnecki w : A.Sakowicz / red. / , KPK , Komentarz , wyd.7 , Warszawa 2016 str.1001 i n. / . Z taką właśnie , nieuprawnioną polemiką skarżącego mamy do czynienia w konkretnym przypadku . Trzeba też zważyć , iż , zgodnie z art.434 par.1 kpk , to na prokuratorze spoczywa wykazanie , iż w sprawie zaistniały uchybienia wskazane w środku odwoławczym , po drugie , iż mogły one chociażby potencjalnie mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku / arg. ex art.438 pkt 2 i 3 kk / . Tymczasem zarzuty apelacji ograniczają się w istocie do nieuprawnionego polemizowania z ustaleniami i ocenami Sądu pierwszej instancji , powielaniu tez oskarżenia , wymienianiu dowodów – bez ich głębszej analizy i tym samym nie mogą skutecznie podważyć prawidłowości zaskarżonego wyroku . Tym bardziej , iż nie tylko strona prawna / o czym podnoszono powyżej . , ale i strona faktyczna orzeczenia Sądu Rejonowego nie budzą wątpliwości , a Sąd ten – nie wykraczając poza ramy art.7 kpk – ustosunkował się w pisemnym uzasadnieniu wyroku do wszelkich istotnych dla rozstrzygnięcia dowodów , okoliczności sprawy – w tym tych podniesionych w środku odwoławczym wywiedzionym przez prokuratora .

Rozumowanie Sądu Rejonowego uwzględnia kryteria określone we wspomnianym art.7 kpk tj. zasady logicznego rozumowania , wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego , a tym samym – korzystając z ochrony ustawy procesowej – nie ma potrzeby szczegółowego ich powtarzania . Sąd Rejonowy w szczegółowym , konkretnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustosunkował się do wszelkich istotnych kwestii , w tym podniesionych w apelacji , która – jak to podkreślono – stanowi jedynie nieuprawnioną polemikę .

Kluczowym dowodem oskarżenia jest dowód z pomówienia A. M. . W związku z tym podnieść należy , iż pomówienie zajmuje szczególne miejsce w orzecznictwie Pomówienie nie stanowi dowodu pełnowartościowego , chyba ze jest nono jasne i konsekwentne , a ponadto znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich , przy czym nie bez znaczenia jest też osobowość pomawiającego . Prawdziwość pomówienia może być kwestionowana także ze względu na osobiste zainteresowanie pomawiającego , zmierzające np. do przerzucenia winy na inną osobę lub nawet zmniejszenie winy własnej . Obowiązkiem sądu orzekającego jest ów dowód oceniać ze szczególną wnikliwością i z rozważeniem , czy istnieją dowody potwierdzające bezpośrednio lub choćby pośrednio owo pomówienie , a nadto – czy depozycje pomawiającego są logiczne i nie wykazują chwiejności albo są wręcz nieprawdopodobne . Pomówienie może być uznane za pełnowartościowy dowód tylko wówczas , gdy w kontekście określonych ustaleń nie jest sprzeczne z innymi dowodami , a przede wszystkim nie relacjonuje różnych wersji tego samego zdarzenia . Przy ocenie dowodu z pomówienia powinna obowiązywać nie zasada niegraniczonego zaufania , lecz zasada nieufności dopóty , dopóki treść pomówienia nie została uwiarygodniona w trybie art.4 kpk Sam fakt złożenia depozycji obciążających inna osobę nie dowodzi bowiem , że okoliczności i fakty w nich zawarte rzeczywiście miały miejsce , lecz stanowi jedynie informację o faktach wymagających potwierdzenia lub wyłączenia za pomocą środków przewidzianych w ustawie procesowej . Kontrola dowodu z pomówienia polega na sprawdzeniu , czy informacje tak uzyskane są przyznane przez pomówionego , czy są potwierdzone innymi dowodami choćby w części , czy są spontaniczne złożone wkrótce po przeżyciu objętych nimi zaszłości czy też po upływie czasu umożliwiającego uknucie intrygi , czy pochodzą od osoby bezstronnej czy też zainteresowanej obciążaniem pomówionego , czy są konsekwentne i zgodne co do zasady oraz szczegółów w kolejnych relacjach składanych w różnych fazach postępowania czy też zawierają informacje sprzeczne wzajemnie się wykluczające bądź inne niekonsekwencje , czy pochodzą od osoby nieposzlakowanej , czy też przestępcy zwłaszcza obeznanego z mechanizmami postępowania karnego , czy udzielający informacji sam siebie również obciąża czy też tylko przerzuca odpowiedzialność na inną osobę by siebie uchronić przed odpowiedzialnością / por. szerzej Zbigniew Gostyński , Stanisław Zabłocki – Komentarz do kodeksu postępowania karnego , str. 229 i n, , tom I , Dom Wydawniczy ABC , 2003 / . Nie budzi więc wątpliwości krytyczne stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie dowodu z depozycji A. M. . Stanowisko to bowiem uwzględnia wskazane kryteria dowodu z tzw. pomówienia .

Nie budzi wątpliwości prawidłowość rozumowania Sądu Rejonowego tak w zakresie tzw. wątku kadrowego / zarzuty 1-3 stawiane W. D. , jak i R. C. / . Nie budzi także zastrzeżeń rozważania Sądu pierwszej instancji w zakresie zarzutów 4-6 stawianych W. D. oraz T. K. , związanych z przedmiotowymi umowami zlecenia , o dzieło .

Przy czym , wbrew polemicznym zarzutom apelacji , w odniesieniu do zarzutu 6 aktu oskarżenia stanowisko Sądu Rejonowego , w szczególności zawarte na stronach 12-13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku jest zasadne i zostało ono odpowiednio uzasadnione . W tym kontekście podkreślić należy , iż to na oskarżycielu spoczywa taka redakcja opisu , znamion czynu by była ona czytelna , zrozumiała , co ma m.in. znaczenie gwarancyjne , w kontekście prawa oskarżonego do obrony . Wykraczanie poza granice aktu oskarżenia w postępowania karnym co do zasady nie jest dopuszczalne / wyjątek określony w art.398 kpk w sprawie nie wchodzi w grę / .

Prawidłowe jest też stanowisko Sądu Rejonowego w odniesieniu do czynu 5 zarzucanego W. D. . Dotyczy to także oceny dowodu z opinii biegłego D. D. , która – jak swobodnie ocenia Sąd pierwszej instancji – finalnie jest korzystna dla strony biernej postępowania , jak i z pisma Ministerstwa Cyfryzacji ,znajdującego się na k-4674a akt sprawy .

Nie budzi wątpliwości prawidłowość rozważań Sądu Rejonowego także w odniesieniu do zarzutu 4 aktu oskarżenia postawionego W. D. / jak tez zarzutu stawianemu T. K. / Dotyczy to także swobodnie uzasadnianych przez Sąd pierwszej instancji dowodów ,z wiązanych z tzw. koncepcją „ mediatora „ Przy czym konstatacji tej nie zmieniają depozycje świadka M. G. . Rolą bowiem M. G. / powołanego jako świadka / nie jest ocena faktów , a ich przedstawianie , tak , aby możliwa była weryfikacja złożonych przezeń depozycji . Zarzuty i w zakresie tych czynów są typowo polemiczne . Nie budzi przy tym wątpliwości , iż zadaniem prokuratora – zgodnie z zasadą legalizmu – jest wykazanie podsądnemu winy , zgodnie ze środkami przewidzianymi ustawą procesową , a w związku z tym spoczywa na nim szczególna rola w postępowaniu dowodowym . Postępowanie przygotowawcze musi spełniać cele określone w art.297 kpk . W związku z powyższym za słuszną uznać należy decyzję Sądu Rejonowego w trybie art.396a kpk , obligującą oskarżyciela publicznego do powołania i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z dziedziny informatyki / kryptologii . Okoliczność więc , iż prokurator nie wywiązał się z tego obowiązku – jak zresztą stanowi o tym ustawa procesowa – nie może skutkować negatywnie , na niekorzyść oskarżonego . W świetle prawidłowych ustaleń , ocen Sądu Rejonowego brak jest podstaw do podzielić stanowisko , jakoby rzekomo przedmiotowe umowy zlecenia , o dzieło były „ niepotrzebne „ , aby z ich zawarciem wiązały się skutki w postaci odpowiedzialności karnej oskarżonych .

Nie budzi zastrzeżeń także stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie zarzutów 1-3 stawianych oskarżonemu W. D. / a także R. C. / . Ustalenia Sądu Rejonowego odpowiadają niewątpliwie zasadzie określonej w art.2 par.2 kpk , zaś wyrażone oceny spełniają wymogi art.7 kpk . W istocie w sprawie brak jest obiektywnego dowodu na okoliczność rzekomo niekorzystnego z punktu widzenia interesu Skarbu Państwa / czy też innego / faktu zawarcia przedmiotowych umów , na istotne nieprawidłowości w powyższym zakresie / w tym na okoliczność rzekomego „ wpływu „ / . Pewne niedociągnięcia organizacyjne nie mogą skutkować odpowiedzialnością , zwłaszcza odpowiedzialnością karną / zasada ultima ratio / . Sąd Rejonowy , w związku z tymi zarzutami dokonał też swoistego rachunku „ zysków i strat „ , swobodnie wywodząc , iż o odpowiedzialności karnej in concreto nie może być mowy . Przypomnieć też należy , iż do znamion art.296 par.1 kk należy „ znaczna szkoda majątkowa „

Reasumując , uznać należy , iż apelacja złożona w sprawie przez prokuratora stanowi jedynie nieuprawnioną polemikę . Możliwość odmiennego spojrzenia na kwestię ustaleń , ocen – jak podniesiono – nie wystarcza do zakwestionowania prawidłowości zaskarżonego wyroku . Naczelną zasadą postępowania karnego – zgodnie z art.5 par.2 kpk – jest tłumaczenie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego . Zasadzie tej niewątpliwie sprostał Sąd Rejonowy .

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w wyroku , a kosztach zgodnie z art.636 par.1 kpk .