Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

X Ka 1040/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z 8.05.2024 r., sygn. V K1574/23

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczY

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. S.

karalność

karta karna

382-383

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Informacje z KRK

Treść nie była kwestionowana.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1) w odniesieniu do czynu z art. 158 §1 k.k. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. :

a) poprzez dowolną ocenę dowodów w przedmiocie zeznań świadków B., O., U., O., B., M., T. (uczestników imprezy) oraz wyjaśnień oskarżonego wbrew zasadom prawidłowego rozumowana i wskazań doświadczenia życiowego, która doprowadziła do błędnego ustalenia faktycznego, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu udziału w bójce wraz z nieustaloną osobą, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów prowadzi do wniosku, iż brak jest wiarygodnych dowodów potwierdzających, iż:

(i) doszło do drugiej wizyty oskarżonego w mieszkaniu pokrzywdzonych,

(ii) oskarżonemu towarzyszył nieustalony współsprawca;

- które to błędne ustalenia faktyczne doprowadziły do bezpodstawnego zastosowania art. 158 §1 k.k. i bezpodstawnego skazania oskarżonego;

b) poprzez pominięcie dowodu z dokumentu - dokumentacji medycznej z 27 marca 2023 roku, dotyczącej obrażeń doznanych przez oskarżonego w dniu 25 marca 2023 roku, który to dowód ma istotne znaczenie, albowiem potwierdza, że to oskarżony w wyniku pobicia przez uczestników spotkania towarzyskiego, tj. Ł. B., P. O. i M. U. w mieszkaniu przy ul. (...) w dniu 25 marca 2023 r. doznał uszczerbku na zdrowiu w postaci zasinienia w obrębie twarzy w okolicy prawego oczodołu, obrzęku wargi oraz urazu głowy i szyi, a tym samym, że to oskarżony został pokrzywdzony działaniem ww. osób;

c) poprzez pominięcie, iż świadkowie B., O., U., O., B. przyznali, że oskarżony był uderzany, zaś świadek M. nie wykluczał, że „mogły być zadawane ciosy”;

2) w odniesieniu do czynu z art. 158 §1 k.k. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 193 §1 k.p.k. w zw. z art. 488 §2 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o sporządzenie opinii przez biegłego sądowego w dziedzinie informatyki śledczej odnośnie czasu dokonania obu nagrań w telefonach oraz autentyczności nagrań i braku ingerencji zewnętrznej po wcześniejszym zabezpieczeniu ww. dowodów rzeczowych przez Policję, które to zabezpieczenie dowodów nie nastąpiło;

3) w odniesieniu do czynu z art. 193 §1 k.k. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów w przedmiocie zeznań świadków B., O., U., O., M., B. oraz T. wbrew zasadom prawidłowego rozumowana i wskazań doświadczenia życiowego, która doprowadziła do błędnego ustalenia faktycznego, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu wdarcia do mieszkania pokrzywdzonych, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów prowadzi do wniosku, iż brak jest wiarygodnych dowodów potwierdzających, iż miało to miejsce, a które to błędne ustalenia faktyczne doprowadziły do bezpodstawnego zastosowania art. 193 §1 k.k. i bezpodstawnego skazania oskarżonego;

4) w odniesieniu do obu czynów obraza przepisów postępowania, która mogła mieć w pływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 §1 p. 1 k.p.k. poprzez niewskazanie w treści uzasadnienia faktów, które Sąd uznał za udowodnione w sposób wyczerpujący, albowiem ewidentnie ta część uzasadnienia „urywa” się w chwili opisu zdarzenia po przybyciu na miejsce zdarzenia policjantów, co uniemożliwia kontrolę instancyjną orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1a i 3

Zarzuty nie są zasadne. Przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść osoby oskarżonej, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np.: postanowienie Sądu Najwyższego z 12 lipca 2006 r., sygn. II KK 12/06; wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03). Jeżeli strona podejmuje próby wykazania naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, to nie wystarczy, że odwoła się do rozbieżności, przemilczeń, czy będzie afirmować korzystne dla oskarżonego okoliczności. Strona musi wskazać na konkretne błędy faktyczne lub logiczne w rozumowaniu sądu, niezgodności oceny z wiedzą oraz doświadczeniem życiowym (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 15.4.2014 r., sygn. II AKa 60/14).

Jeżeli skarżący kwestionuje dokonaną przez sąd ocenę dowodów to zarzut obrazy art. 7 k.p.k. powinien sformułować w taki sposób, aby z jego treści wynikała istota obrazy tego przepisu w danej sprawie, tj. w treści zarzutu należy wskazać jaki konkretnie dowód (czy dowody) został przez sąd oceniony dowolnie oraz - co istotne - w czym ta dowolność się przejawiała (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1 marca 2023 roku w sprawie II AKa 487/21, LEX nr 3519530).

W niniejszej sprawie obrońca co prawda wskazał ocenę których dowodów kwestionuje – zeznań świadków B., O., U.. O., M., B., T. oraz wyjaśnień oskarżonego, jednakże uczynił to zbiorczo, de facto jedynie wyliczając te dowody. Nie wskazał natomiast jakie konkretne błędy faktyczne lub logiczne, czy też niezgodności oceny z wiedzą oraz doświadczeniem życiowym, co do każdego z tych dowodów popełnił sąd rejonowy. Nie określił też co do każdego z tych dowodów, czy jego zdaniem depozycje zostały ocenione jako wiarygodne, choć takimi nie powinny być uznane, czy też zostały ocenione jako niewiarygodne, a powinno być odwrotnie. Nie wskazał też czy dowolność oceny każdego z dowodów należy odnosić do całości depozycji, czy jedynie jego części, a jeśli tak to której (zwłaszcza, że niektóre dowody osobowe zostały ocenione częściowo jako wiarygodne, a częściowo odmówiono im wiary) . Skarżący jedynie wskazał na pewne, istniejące jego zdaniem, rozbieżności w słowach poszczególnych osób, nie określając jak jego zdaniem powinny być zważone.

Zdaniem sądu okręgowego, sąd rejonowy ukształtował swoje przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, w tym tych wskazanych przez obrońcę. Ocenił je swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana przez sąd rejonowy jest indywidualna. Każdy z dowodów został oceniony odrębnie. Tak też został przedstawiony w uzasadnieniu wyroku tok rozumowania sądu rejonowego. Co istotne sąd rejonowy dostrzegł nieścisłości w depozycjach poszczególnych osób, zważył je i odniósł się do nich w uzasadnieniu wyroku. Zdaniem sądu okręgowego, oczywistym jest, że relacje zdarzeń o tak dynamicznym charakterze, jak w niniejszej sprawie, pochodzące od kilku osób będą się różnić w szczegółach. Każda osoba bowiem obserwowała zajścia z różnej perspektywy, odczuwając różne emocje. Również upływ czasu nie sprzyjał pozostawaniu w pamięci poszczególnych osób mniej istotnych szczegółów, jak np. wspomniany przez obrońcę rodzaj i ilość spożywanego alkoholu przez różne osoby, dostrzeżenie nieustalonej kobiety, czy dokładne określenie ubioru nieustalonego mężczyzny. Rozbieżności w depozycjach poszczególnych osób co do szczegółów nieistotnych z punktu widzenia oceny prawnokarnej zajścia, nie przekreśliły oceny dowodów dokonanej przez sąd rejonowy.

Obrońca zasadnie zauważył, że sąd rejonowy relacjonując depozycje oskarżonego, napisał, jakoby „Oskarżony wyjaśniając, iż ktoś z uczestników imprezy miał pałkę teleskopową i przypadkowo uderzył nią pokrzywdzonego” (str. 3 uzasadnienia), choć oskarżony takich słów nie użył. Oskarżony wyjaśniał jedynie, że „zostało powiedziane, że została użyta pałka” i „... oni mogli mieć pałkę teleskopową” (k. 258). Jednakże ów błąd sądu rejonowego nie ma znaczenia dla zasadności zarzutów apelacji. Został on popełniony nie tyle przy ocenie wyjaśnień, co li tylko ich relacjonowaniu. Sam obrońca nie wskazał jak mógł on wpłynąć, czy to na ocenę wyjaśnień oskarżonego, czy też ustalenia faktyczne.

Skarżący w przedmiotowych zarzutach podniósł, że opisane obrazy art. 7 k.p.k. doprowadziły do błędnych ustaleń faktycznych, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu zachowań: udziału w bójce wraz z nieustaloną osobą oraz wdarcia do mieszkania pokrzywdzonych. Tak sformułowany zarzut nie zasługuje na uwzględnienie. O błędzie w ustaleniach faktycznych można mówić, kiedy wynika on bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd „dowolności”). Przyjmuje się, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku powinien zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd, oceniając zebrany materiał dowodowy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach aniżeli te, na których oparł się tenże sąd nie może prowadzić do wniosku, że rzeczywiście sąd ten dopuścił się przy wydaniu wyroku omawianego uchybienia (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 30.12.2019 r., sygn. II AKa 55/19). Ten zarzut mógłby zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdyby w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały (tak wyrok Sądu Najwyższego z 8.7.2020 r., sygn. I KA 5/20; A. Sakowicz (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Wyd. 10, Warszawa 2023).

Ocena dowodów dokonana przez sąd rejonowy nie wykazuje ani błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu), ani logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania). Nie jest też sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Zaznaczyć należy, że obrońca nie wskazał które konkretnie ustalenia faktyczne sądu rejonowego nie miały jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach. Nie wskazał też jakich konkretnie ustaleń nie poczyniono pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały.

Trzeba podkreślić również, że sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu, który jest uzasadniony odpowiednio dobranym materiałem dowodowym, nie świadczy jeszcze, że sąd, dokonując tych ustaleń, popełnił błąd (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 6.8.2004 r., sygn. II AKa 112/04, KZS 2004, Nr 7–8, poz. 60).

I tak sąd rejonowy precyzyjnie określił na podstawie jakich dowodów doszedł do wniosku, że oskarżony wszedł do mieszkania przy ul. (...) w W. po raz drugi, czyniąc to z nieustaloną osobą i naruszając wówczas mir domowy. Uzasadnił również swobodnie dlaczego nie oparł się w tym zakresie na wyjaśnieniach oskarżonego. Wbrew twierdzeniom obrońcy, ustaleń sądu rejonowego nie przekreślają nagrania złożone do sprawy.

Sąd rejonowy nie pominął również sfery motywacyjnej oskarżonego co do drugiej wizyty w mieszkaniu. Ustalił przecież, że oskarżony podczas pierwszej wizyty twierdził: „ (...) że jeżeli będzie głośno to wróci w raz ze swoimi kolegami” (pkt 1.1 uzasadnienia). Motywacją oskarżonego było zatem uciszenie uczestników imprezy.

Wbrew twierdzeniom oskarżonego, sąd rejonowy nie czynił szczegółowych ustaleń co do ubioru osoby towarzyszącej oskarżonemu. Rzeczywiście świadkowie w różny sposób określali kolor owego ubioru, lecz nie znaczy to, że celowo podawali nieprawdę. Podkreślali przecież niepewność swoich opisów, co zauważył i zacytował sam skarżący. Zdaniem sądu okręgowego, rozbieżności co do opisu koloru ubioru mężczyzny towarzyszącego oskarżonemu, wynikają z dynamizmu zajścia odbywającego się w nocy i konfiguracji tłoczących się w wąskim przejściu osób. Warte zauważenia jest, że sam obrońca na rozprawie głównej nie zadawał pytań świadkom w tym przedmiocie, choć kwestię ubioru uważa za istotną.

Sąd rejonowy również bezbłędnie ustalił miejsce zajścia (drugiego). Uczynił to na podstawie swobodnie ocenionych depozycji świadków przebywających w mieszkaniu przy ul. (...) w W.. Ważył przy tym wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie, swobodnie nie dając im wiary. Ustaleniom sądu rejonowego nie przeczą słowa M. S.. Oczywistym jest, że świadek słyszał krzyki znajdując się na klatce schodowej. Zdarzenie ustalone przez sąd rejonowy odbywało się przecież częściowo na tejże klatce, a częściowo w mieszkaniu, którego, co oczywiste drzwi nie były zamknięte.

Również zeznania A. T., A. B. i Ż. O. nie świadczą o braku wtargnięcia oskarżonego do mieszkania. Co prawda A. T. nie zeznała jakoby oskarżony był w mieszkaniu, lecz pamiętać należy, że świadek twierdziła, iż nie widziała szarpaniny, która odbywała się podczas drugiej wizyty oskarżonego. Opisując miejsce zdarzenia jako klatkę schodową użyła słowa „chyba” (k. 245v). Chociaż świadek zaprzeczała jakoby widziała oskarżonego w salonie, to jednak zeznała, że „Między korytarzykiem przy drzwiach a kuchnią jest winkiel i z kuchni tego miejsca nie widać” (k. 245v).

Z kolei A. B. jednoznacznie opisała jak oskarżony wszedł do mieszkania. Zeznała: „Za drugim razem kiedy mąż otworzył było wtargnięcie do mieszkania (...). Ci mężczyźni wchodzili jeden za drugim (...). Ci mężczyźni weszli mniej więcej do przedpokoju ...” (k. 244v). Podobnie Ż. O. zeznała: „wtedy też ten sam mężczyzna, który wtargnął do naszego mieszkania poprzednio, ponownie wepchnął mojego męża do środka mieszkania, ale tym razem był z drugim mężczyzną, nie pamiętam dokładnie jak był ubrany, ale podobnego wzrostu jak ten pierwszy. On również wtargnął do mieszkania. Wykorzystując impet znaleźli się dość głęboko w mieszkaniu, tj. za korytarzem w salonie” (k. 11). „Ci mężczyźni weszli trochę do małego korytarza ...”(k. 215).

Wbrew twierdzeniom obrońcy, ustalonym przez sąd rejonowy faktom nie przeczą nagrania zdarzenia. Sąd rejonowy swobodnie ustalił, że zostały poczynione po zajściu. Obrońca nie zdołał skutecznie podważyć takich ustaleń. Zaznaczyć warto, że świadek M. U., wbrew twierdzeniom obrońcy, nie deponował, jakoby nagranie nastąpiło „po pierwszym pojawieniu się oskarżonego”. Zeznał natomiast: „nie jestem w stanie dzisiaj powiedzieć kiedy wykonałem ten film, czy to było przed czy po pierwszej wizycie” (k. 215).

Również ustalenia sądu rejonowego co do natężenia muzyki nie zostały skutecznie podważone przez skarżącego. Ustalenie to opiera się na zeznaniach świadków. Co istotne jednak, nie ma ono znaczenia dla sprawy. Bezsprzecznym jest przecież, że pokrzywdzonemu przeszkadzała owa muzyka.

W przedmiotowych zarzutach obrońca podniósł, że błędne ustalenia faktyczne doprowadziły sąd rejonowy do bezpodstawnego zastosowania odpowiednio art. 158 §1 k.k. i 193 §1 k.k. Zarzut ten jawi się jako obraza prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej zachowań oskarżonego. Nie jest on zasadny. Sąd rejonowy prawidłowo, w oparciu o swobodnie ocenione dowody, ustalił stan faktyczny. Następnie bezbłędnie dokonał subsumpcji tak ustalonego stanu, przypisując mu odpowiednio przepisy ustawy karnej (subsumpcja). Sam apelujący nie wskazał jakich błędów w tym zakresie miałby dopuścić się sąd rejonowy. Na marginesie przypomnieć należy, że obraza prawa materialnego polega na wadliwym jego zastosowaniu lub niezastosowaniu w orzeczeniu opartym na prawidłowych ustaleniach faktycznych. Nie ma więc obrazy prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych. Dziwi więc podnoszenie jednocześnie zarzutu błędów w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa materialnego co do tych samych okoliczności.

Ad. 1b

Sąd rejonowy w uzasadnieniu wyroku istotnie nie odniósł się do dokumentacji medycznej z k. 206-208. Zdaniem sądu okręgowego, dokumentację tą należy uznać za wiarygodną jako sporządzoną przez obiektywne podmioty. Wbrew twierdzeniom obrońcy, nie podważa ona jednak w żaden sposób ani oceny dowodów osobowych przeprowadzonej przez sąd rejonowy, ani ustaleń stanu faktycznego. Powołana dokumentacja współgra z ustaleniami sądu rejonowego, że doszło do szarpaniny, a oskarżony był wypychany z mieszkania.

Konkludując, zdaniem sądu okręgowego, uchybienie sądu rejonowego nie mogło mieć wpływu, wobec wymowy pozostałych dowodów, na treść orzeczenia.

Ad. 1c

Skarżący zarzucił nadto obrazę art. 7 k.p.k. poprzez poprzez pominięcie, iż świadkowie B., O., U., O., B. przyznali, że oskarżony był uderzany, zaś świadek M. nie wykluczał, że „mogły być zadawane ciosy”. Tak sformułowany zarzut w żaden sposób nie odnosi się do obrazy art. 7 k.p.k. Nie określa czy zdaniem apelującego depozycje tych osób zostały ocenione jako wiarygodne, choć takimi nie powinny być uznane, czy też zostały ocenione jako niewiarygodne, a powinno być odwrotnie. Wobec powyższego nie sposób uznać zarzutu za zasadny.

Ad. 2

Sąd rejonowy nie obraził art. 193 §1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o sporządzenie opinii przez biegłego sądowego w dziedzinie informatyki śledczej. Wniosek dowodowy oddalił prawidłowo, adekwatnie do tezy dowodowej. Ustalenie czasu dokonania nagrania nie przyczyniłoby się w żaden sposób do ustalenia ile razy oskarżony stawił się pod drzwiami mieszkania w którym przebywał pokrzywdzony. Sąd rejonowy nie obraził też art. 488 §2 k.p.k. Przepis ten odnosi się do obowiązków Policji, a więc sąd rejonowy nie mógł go obrazić.

Ad. 4

Zarzut nie jest zasadny. Skarżący zarzucił obrazę art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 §1 p. 1 k.p.k. poprzez niewskazanie w treści uzasadnienia faktów, które Sąd uznał za udowodnione w sposób wyczerpujący, albowiem ewidentnie ta część uzasadnienia „urywa” się w chwili opisu zdarzenia po przybyciu na miejsce zdarzenia policjantów, co uniemożliwia kontrolę instancyjną orzeczenia. Po pierwsze zauważyć należy, że obrońca powołał art. 7 k.p.k. nie wskazując konkretnych dowodów, które zostały dowolnie ocenione. Po drugie obrońca nie wskazał na czym miałaby polegać dowolna ocena dowodów.

Co do obrazy art. 424 §1 p. 1 k.p.k. Sąd okręgowy zważył, że ona nie wystąpiła. Stan faktyczny ustalony przez sąd rejonowy odnosi się do czynu przypisanego oskarżonemu. Późniejsze, tj. po przybyciu policjantów, zdarzenia nie mają znaczenia dla niniejszej sprawy. Sam obrońca nie wskazał również jak owe późniejsze zdarzenia miałyby odnosić wpływ na przypisany czyn. Dodatkowo zauważyć należy, że nawet poważne wady pisemnego uzasadnienia wyroku nie mogą być utożsamiane z samym wyrokiem i same w sobie nie oznaczają, że wadliwe jest również objęte nim rozstrzygnięcie (wyrok Sądu Najwyższego z 7.4.2004 r., sygn. V KK 239/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 1797).

Wniosek

zmiana wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jako, że zarzuty apelacji nie były zasadne, to również ich wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z 8.05.2024 r., sygn. V K1574/23

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wnioski apelacji nie były zasadne.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Wobec tego, że oskarżony zobowiązany został do zapłaty zadośćuczynienia i kosztów sądowych za pierwszą instancję, a także jego niewielkich dochodów, sąd okręgowy uznał, że zasadnym będzie zwolnienie go od kosztów sądowych za drugą instancję.

PODPIS

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z 8.05.2024 r., sygn. V K1574/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana