Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie w X Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Sebastian Ładoś

Protokolant sek. sądowy Edyta Matak

po rozpoznaniu w dniu 04 grudnia 2024 r.

sprawy

K. K. (1)

obwinionego o czyn z art. 94 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie

z dnia 26 kwietnia 2024 r., sygn. akt VIII W 1391/22

orzeka

I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt X Ka 1046/24

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia polegającego na tym, że w dniu 6 stycznia 2022 r. około godz. 10:45 w W. przy ulicy (...) prowadził pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) nie mając do tego uprawnień, to jest wykroczenia z art. 94 § 1 k.w.

Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 1500 zł oraz orzekł zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy i obciążył go opłatą oraz kosztami postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego, który zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, to jest

1.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. przez wadliwie przeprowadzoną, dowolną i wybiórczą ocenę materiału dowodowego prowadzącą do bezzasadnego przyjęcia rzekomego zapoznania się przez obwinionego z treścią wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przed dniem zarzucanego mu wykroczenia, gdy tymczasem zgromadzony materiał dowodowy nie dawał do tego podstaw, oraz przez bezpodstawne zakwestionowanie wyjaśnień obwinionego, w których wskazywał on na przekonanie o możliwości dalszego prowadzenia pojazdów z uwagi na toczące się postępowanie odwoławcze przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie, co powinno prowadzić do zakwestionowania możliwości przypisania obwinionemu świadomości naruszenia przepisów prawa w dniu 6 stycznia 2022 r., a co za tym idzie – zawinienia;

2.  art. 40 § 1 i 3 k.p.w przez brak zastosowania tego przepisu do pisemnego oświadczenia świadka M. K. z k. 1 co do momentu przedstawienia przez świadka obwinionemu informacji o wydaniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyroku oddalającego skargę obwinionego, co wpłynęło na wadliwie ustalony przez sąd ten moment i w konsekwencji do nieprawidłowego przypisania obwinionemu świadomości popełnienia wykroczenia i winy;

3.  art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. poprzez brak w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazania przyczyn ustalenia przez sąd, jakoby obwiniony miał być poinformowany przez swojego pełnomocnika o treści w roku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 lipca 2021 r. w sprawie VII SA/Wa 1706/20 niezwłocznie po jego doręczeniu pełnomocnikowi, pomimo że z treści informacji (...) aby SKA (k. 1) wynika, że jeszcze przed wydaniem tego wyroku świadek M. K. został już wykreślony jako wspólnik tej spółki, co w kontekście informacji mailowej świadka K. z k. 113 oraz treści karty informacyjnej leczenia szpitalnego (k. 98-99) nakazywało przyjęcie, że w dacie 6 stycznia 2022 r. obwiniony nie miał świadomości wydania w dniu 14 lipca 2021 r. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyroku oddalającego jego odwołanie i w konsekwencji pozostawał w przekonaniu i świadomości (zgodnie z jego wyjaśnieniami) że jest nadal uprawniony do prowadzenia pojazdów mechanicznych z uwagi na nadal nie zakończoną procedurę odwoławczą od niekorzystnej dla niego decyzji Starosty (...),

które to uchybienia doprowadziły do błędnego przypisania obwinionemu winy i sprawstwa zarzucanego mu wykroczenia.

Z treści apelacji wynika również, że obrońca zarzucił obrazę przepisów postępowania przez błędne pominięcie art. 7 § 2 k.w., tj. że nie popełnia wykroczenia umyślnego, kto pozostaje błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego.

Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od stawianego mu zarzutu w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zarzuty odwoławcze apelacji okazały się bezzasadne w stopniu oczywistym.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe. Wynik tego postępowania ocenił zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Słusznie Sąd pierwszej instancji przyjął, że obwiniony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. K. K. (1) miał bowiem świadomość tego, że Starosta (...) wydał decyzję o zatrzymaniu mu prawa jazdy do czasu wykazania się posiadaniem kwalifikacji do prowadzenia pojazdów.

W tym kontekście dalszy przebieg postępowania administracyjnego i stan wiedzy obwinionego o rozstrzygnięciu Sądu administracyjnego nie ma znaczenia dla oceny jego zamiaru.

Bezzasadne jest powoływanie się na błąd co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego. Nikt bowiem nie wprowadził obwinionego w błąd, że decyzja o zatrzymaniu mu prawa jazdy została uchylona bądź nie podlega wykonaniu.

Bez znaczenia jest to, że obwiniony skorzystał ze środków odwoławczych i liczył na uchylenie przedmiotowej decyzji Starosty. Obwiniony miał bowiem świadomość, że wydana decyzja podlega wykonaniu. Zgodnie z przepisami kodeksu postępowania administracyjnego wniesienie środka odwoławczego nie wstrzymuje wykonania decyzji administracyjnej, chyba że organ administracji postanowi inaczej. W niniejszej sprawie taka sytuacja jednak nie miała miejsca. Obwiniony nie został przez nikogo wprowadzony w błąd, że zachodzą jakieś okoliczności wykluczające wykonanie tej decyzji. Miał świadomość podstaw faktycznych i prawnych jej wydania – znał jej przyczyny w postaci przekroczenia limitu punktów karnych.

To, że obwiniony liczył dopiero na korzystne dla siebie rozstrzygnięcie Sądu administracyjnego, nie uprawniało go do ignorowania obowiązującego zakazu.

Obwiniony, prowadząc pojazd mechaniczny w dniu zdarzenia, działał w oczywisty sposób wbrew decyzji administracyjnej o zatrzymaniu prawa jazdy. Oznacza to, że w dniu objętym zarzutem nie posiadał wymaganych uprawnień do prowadzenia pojazdu mechanicznego. Tym samym wypełnił znamiona wykroczenia z art. 94 § 1 k.w.

Słusznie zatem Sąd pierwszej instancji uznał wyjaśnienia obwinionego w tej części za niewiarygodne. Zarzuty apelacji sprowadzały się tylko do polemiki z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi w tej kwestii.

Inne dowody przytoczone w apelacji nie mogły prowadzić do odmiennych ustaleń, zwłaszcza co do stanu świadomości obwinionego, który pozwolił na przypisanie mu zamiaru popełnienia wykroczenia.

Brak podstaw do uwzględnienia zarzutu odwoławczego w części dotyczącej rzekomo nieprawidłowo sporządzonego uzasadnienia wyroku. Sąd pierwszej instancji przedstawił w uzasadnieniu ustalenia faktyczne. Wskazały dowody, na których oparł te ustalenia. Dokonał też prawidłowej oceny dowodów. Wskazał argumenty przeciwko wiarygodności wyjaśnień obwinionego, który twierdził, że nie miał świadomości obowiązywania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 455a k.p.k. nie można uchylić wyroku tylko z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k. Tym bardziej niedopuszczalna jest zmiana wyroku przez uniewinnienie obwinionego z tego powodu.

W szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd odwoławczy może zwrócić akta sprawy sądowi pierwszej instancji w celu uzupełnienia uzasadnienia zaskarżonego wyroku w określonym zakresie (art. 449a § 1 k.p.k.). W niniejszej sprawie taka sytuacja jednak nie zachodzi. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera zresztą wszystkie niezbędne elementy, które pozwalały na przeprowadzenie właściwej kontroli instancyjnej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd odwoławczy nie stwierdził podstaw do wzruszenia zaskarżonego wyroku. W szczególności brak podstaw do przyjęcia, że obwinionemu nie sposób przypisać zamiaru bezpośredniego popełnienia wykroczenia. Brak przy tym podstaw do przyjęcia, aby obwiniony działał w usprawiedliwionej nieświadomości co do okoliczności stanowiących znamię czynu zabronionego.

SSO Sebastian Ładoś