Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

X Ka 1139/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W.

z dnia 27 września 2016 r. (sygn. akt III K 365/14)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. P.

Dane o karalności

KRK

1068

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

K. P.

Podanie J. S. (1) środka odurzającego w postaci kokainy

Uzupełniająca opinia biegłego S. R.

1079-1080

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

KRK

Dowód pochodzi z Krajowego Rejestru Karnego, a zatem ma charakter obiektywny.

2.1.2.1

Uzupełniająca opinia biegłego S. R.

Biegły jest osobą bezstronną, a sporządzona opinia pozwoliła na poczynienie ustaleń mających istotne znaczenie dla wydania rozstrzygnięcia w sprawie.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator zarzucił zaskarżonemu wyrokowi obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., art. 201 k.p.k. i art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego
z rażącym naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów
w postaci zeznań J. S. (1) i opinii A. Ł., sprowadzającej do uznania, że brak jest pewnych
i stuprocentowych ustaleń, że przedmiotowa substancja psychotropowa była na pewno kokainą, bądź innym środkiem odurzającym lub substancją psychotropową, której posiadanie było prawem zabronione, albowiem nie można wykluczyć pomylenia przez J. S. (1) rodzaju tej substancji z inną substancją;

pominięcie przy wyrokowaniu istotnych dowodów w postaci zeznań M. W. oraz opinii ustnej biegłego A. S.;

niepowołania instytucji specjalistycznej lub nowych biegłych
w sytuacji, gdy pomiędzy opinią A. Ł. i ustną opinią A. S. oraz zeznaniami M. W. zachodzą istotne, wzajemnie wykluczające się sprzeczności;

co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia który miał wpływ na jego treść, sprowadzając się do bezpodstawnego uznania, iż oskarżony dopuścił się usiłowania nieudolnego czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz czynu
z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie prowadzi do wniosku, że K. P. dopuścił się czynów z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Istota zarzutów podniesionych przez prokuratora i obrońców (pkt. 3.3) jest w istocie tożsama,
a różni się jedynie kierunkiem, zatem sąd okręgowy odniesie się do nich wspólnie bowiem poniższa argumentacja jest właściwa dla wskazanych uchybień.

Na wstępie wskazać należy, że sąd odwoławczy podziela argumentację przedstawioną
w pisemnych motywach wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 maja 2018 r., sygn. akt IX Ka 184/17, uchylonego wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2019 r., sygn. akt II KK 473/18. Do takiej konstatacji doprowadziła analiza całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach postępowania, a w szczególności zeznań świadków J. D. (1) i J. S. (1), wyjaśnień oskarżonego oraz – co kluczowe - treść opinii biegłych, w tym opinia uzupełniająca biegłego S. R. dopuszczona i przeprowadzona w toku niniejszego postępowania (k. 1079-1080).

Nie sposób nie zgodzić się z twierdzeniem, że K. P. w swym bezgranicznym zaufaniu przekazywał ww. świadkom różne szczegóły swego życia osobistego co stanowiło oczywistą i bezpośrednią przesłankę do podjęcia przez J. S. (1) i J. D. (2) działań zmierzających do nagrania tychże wypowiedzi oraz innych zachowań oskarżonego, które później mogły stanowić podstawę do jego szantażowania. Nie można tracić z pola widzenia okoliczności, że wspomniane informacje choć istotnie - newralgiczne i stricte osobiste - nie miały charakteru pozwalającego pociągnąć K. P. do odpowiedzialności karnej. Wskazania logiki podpowiadają, że osoba wykształcona, korzystająca z usług prostytutek, istotnie może być prawdomówna w zakresie relacjonowania swoich stanów uczuciowych, emocjonalnych czy fantazji seksualnych, niemniej (w świetle tych wskazań) nie sposób przyjąć, że klient korzystający z usług seksualnych będzie szczery w każdym innym apekcie życia.

Faktem notoryjnym jest, że mefedron jest substancją psychoaktywną o działaniu bardzo podobnym (a jak wynika z opinii biegłych toksykologów - niemalże identycznym) do kokainy, przy czym środek ten jest nieporównywalnie tańszy. Nie umknęło uwadze sądu, że mefedron był substancją na tyle nową w obrocie, iż biegły S. R. nie zetknął się z nim osobiście nawet w 2009 r. (pomimo charakteru wykonywanego zawodu). Kolejno, ww. biegły zeznał, że "istniała potencjalna możliwość,że taka substancja mogła być przyjęta, a my nie moglibyśmy tego wykryć, takie przyjęcie jest dla nas jednorazowa dawka", a co za tym idzie - nie sposób usunąć wątpliwości czy substancja, którą oskarżony częstował kobiety w okresie objętym prokuratorskim zarzutem, była (legalnym w tym czasie) mefedronem, czy kokainą. Patrząc przez pryzmat wskazanych wyżej rozważań i argumentów, w ocenie sądu okręgowego nie sposób przyjąć bez wątpliwości, że oskarżony podał J. D. (3) i J. S. (1) środek w postaci kokainy. Co więcej, nie można pominąć także okoliczności i sugestywności słów oskarżonego, które padły w omawianej sytuacji. Obie kobiety były pod wpływem alkoholu, a K. P. zaproponował, że poczęstuje je kokainą. Skoro mefedron był substancją nową, niemalże identyczną w działaniu do kokainy, zażywany tą samą drogą (wziewną), a oskarżony bez wątpliwości wskazał, że biały proszek to kokaina ("dobry koks") - kobiety nie miały podstaw, aby nie wierzyć w "prawdomówność" oskarżonego, który przecież zdradzał im szeroko pojęte arkana życia prywatnego, w tym swoje uczucia i fantazje seksualne. Rodzi się zatem retoryczne pytanie - czemu oskarżone miałyby zakładać, że oskarżony kłamie, a z drugiej strony, dlaczego oskarżony (człowiek z bogatym doświadczeniem życiowym) miałby zakładać, że może powierzyć prostytutkom informacje, że podaje im środek zastępczy bliżej wówczas nieznany, skoro środek ten łudząco przypominał w działaniu i wyglądzie popularną i uważaną za narkotyk eksluzywny kokainę .

Tutejszy sąd wziął pod uwagę także fakt, że K. P. korzystał z usług "pań do towarzystwa" co w istocie mogło narazić go na utratę dobrego imienia, niemniej nie można tracić z pola widzenia, że spotkania te odbywały się za zamkniętymi drzwiami jego prywatnej nieruchomości, gdzie przebywali sami, a nie w miejscu publicznym, lub w miejscu uczęszczanym przez innych klientów tychże pań. Poza sferą wątpliwości jest również, że ostatecznie kobietom udało nagrać się oskarżonego w trakcie aktu seksualnego, jednakże należy również uwzględnić sposób uwiecznienia tych nagrań. Kadry poszczególnych materiałów audiowizualnych, ich długość, a nadto same depozycje J. D. (3) i J. S. (1) wskazują, że nagrania były prowadzone z ukrycia (co z resztą nie było poddawane pod wątpliwość ani przez żadną ze stron ani żaden organ wymiaru sprawiedliwości). Zatem nie sposób wywodzić, że nagrania te świadczą o pełnej swobodzie zachowania i bezgranicznym zaufaniu oskarżonego do kobiet z którymi obcował fizycznie za pieniądze. Wracając do charakteru spotkania oskarżonego z J. D. (3) i J. S. (1) wskazać należy, że w ocenie sądu nie budzi wątpliwości szczerość oskarżonego co do otwartości w zakresie zachowań seksualnych. Zapłacił bowiem za usługę zmierzającą do osiągnięcia zaspokojenia cielesnego. Oczywistym jest, że brak szczerości
w tym zakresie uniemożliwiłby realizację tych pragnień.

Następnie wskazać należy, że choć istotnie, niezrozumiałym jawi się fakt, że oskarżony przyjmując bierną formę obrony nie wyjaśnił, iż biały proszek, którym częstował kobiety, był mefedronem, to ocena sądu czy taka linia i forma obrony jest właściwa byłaby bezpodstawna
i bez znaczenia dla wydania rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Nie jest przecież rolą sądu ocena działań zmierzających do realizacji interesu oskarżonego. Co więcej, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób określić, czy K. P. zdawał sobie sprawę z tego, że mefedron w dacie zarzucanego mu czynu był substancją legalną, zaś sami biegli korzystając z dostępnych im środków technicznych nie mogą w sposób pewny określić czy przedmiotowym środkiem był mefedron czy też kokaina.

Sąd rejonowy dał wiarę zeznaniom J. S. (1) (zadeklarowanej kokainistki) w zakresie
w jakim wskazała na swą pewność co do tego, że biały proszek którym poczęstował ją K. P. był kokainą. W tym zakresie sąd odwoławczy w pełni aprobuje ocenę materiału dowodowego dokonaną przez sąd meriti. Oczywistym jest, że skoro mefedron
i kokaina mają niemal identyczne działanie, a różnią się w istocie skutkami ubocznymi
(w przypadku kokainy występuje odrętwienie w okolicach twarzy), to świadek mogła być wewnętrznie przekonana o tym, że właśnie kokainę zażyła, niemniej wewnętrzne przekonanie świadka o rodzaju substancji psychoaktywnej nie definiuje zażytego środka. Podnosi się,
że J. S. (1) uzależniona jest od efektu z jakim działa kokaina, a skoro efekt ten został osiągnięty (bowiem po raz kolejny przypomnieć należy, że działanie mefedronu i kokainy jest w gruncie rzeczy tożsame) to nie skupiała się ona na skutkach ubocznych i wiarygodnym jest brak ich relacjonowania. Podzielając zatem argumentację (z wyłączeniem wniosków) przytoczoną w zdaniu odrębnym do wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 maja 2018 r., zaaprobowaną przez Sąd Najwyższy, wskazać należy, że skoro osoba uzależniona nie skupia uwagi na skutkach ubocznych, lecz na działaniu pożądanym to oczywistym jest,
że osoba ta nie będzie ich relacjonowała, bowiem nie dąży do osiągnięcia nieprzyjemnych skutków ubocznych, lecz jej celem jest uzyskanie odprężenia lub innej "korzyści" płynącej
z zażycia substancji odurzającej. Tak też było i w tym przypadku. J. S. (1) osiągnęła stan tożsamy do stanu po spożyciu kokainy. Nie mając podstaw do kwestionowania rzekomej prawdomówności oskarżonego, tkwiła w przekonaniu, iż odurzyła się nie inną substancją niż kokainą. Nie dziwi zatem fakt, że świadek nie relacjonowała doświadczeń negatywnych
(przyp. nie wspomniano nie tylko o uczuciu odrętwienia - o ile występowało - lecz nie było także mowy o skutkach, które mogły pojawić się dnia następnego, kiedy organizm "oczyszczał się" z zażytej substancji). Podsumowując, samo wewnętrzne przeświadczenie świadka,
że była odurzona kokainą nie pozwala na nie budzące wątpliwości przyjęcie, że istotnie substancją, którą zażyli uczestnicy spotkania o charakterze seksualnym była kokaina. Nadto, samo przeświadczenie osoby co do rodzaju przyjętej substancji psychoaktywnej nie znosi domniemania niewinności i nie pozwala rozstrzygać i usuwać na tej podstawie (przyp. wewnętrznego przeświadczenia) wątpliwości o których mowa w art. 5 § 2 k.p.k..

Ponadto, żadna ze stron, ani też Sąd Najwyższy - nie kwestionowali opinii biegłych, a w szczególności ekspertyzy biegłej. G., z której wynika, że J. S. (1) mogła nie odróżnić kokainy od mefedronu (tym bardziej, że z akt sprawy nie wynika, aby świadek J. S. zażywała wcześniej mefedron).

Konkludując, poza sferą wątpliwości zarówno sądu okręgowego, jaki Sądu Najwyższego była treść opinii biegłej G.. Dowód ten ma w ocenie tut. sądu rudymentarne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Nie znajdując podstaw do podważenia wiarygodności ekspertyz, a mając jednocześnie na uwadze powyższe argumenty nie sposób uznać ponad wszelką wątpliwość, aby oskarżony mówił prawdę, że częstuje J. S. (1) i J. D. (3) kokainą, a tylko taka konstatacja uprawniałaby do przypisania oskarżonemu zarzucanych mu czynów w formie usiłowania nieudolnego. Tym samym nie znaleziono podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku wskazywanym przez prokuratora, zaś zasadnym była jego korekta zgodnie z wnioskiem obrońców.

Wniosek

Pierwotnie, wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, zaś w toku postępowania przedmiotowy wniosek zmodyfikowano i wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów w formie stadialnej dokonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn omówionych powyżej, zarzuty podniesione przez Prokuratora były niezasadne,
a zatem i wniosek płynący z rozpoznawanej apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie.

3.2.

A.. M. P. zarzucił orzeczeniu naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów,
tj. dowodu z zeznań świadków J. D. (1) i J. S. (1) oraz wyjaśnień oskarżonego K. P., poprzez niezasadne przyjęcie przez sąd I instancji, że oskarżony w dniu
4 września 2008 r. posiadał w swoim kuchennym kredensie metalowe pudełko, wewnątrz którego znajdowała się biała substancja, którą oskarżony z własnej woli miał częstować J. S. (1) i J. D. (1) i nazywać ją kokainą co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych sądu I instancji, który w sposób niezasadny przyjął, że oskarżony K. P. miał
w swoim kuchennym kredensie metalowe pudełko, które zawierało biały proszek, podczas gdy - oceniając zgromadzony materiał dowodowy zgodnie z zasadami logicznego rozumowania
i prawidłowej wykładni - przypisanie oskarżonemu posiadania jakichkolwiek białych substancji wyjętych z metalowego pudełka nie było uzasadnione.

Naruszenie art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez niepoddanie analizie dotychczasowych okoliczności osobistych dotyczących świadka J. S. (1), tj. jej dotychczasowego życia, wykonywanego zawodu, częstotliwości świadczenia usług seksualnych, co - wzięte pod uwagę i prawidłowo ocenione - powinno negatywnie oddziaływać na ocenę wiarygodności depozycji tego świadka.

Naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu depozycji świadka J. S. (1);

Naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 192 § 2 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie przez sąd I instancji z urzędu dowodu
z przesłuchania świadka J. S. (1) w obecności psychologa, gdyż w ocenie obrony okoliczności związane z uzależnieniami świadka winny prowadzić do powzięcia uzasadnionych wątpliwości co do zdolności postrzegania i odtwarzania przez nią spostrzeżeń i zdarzeń z dnia 4 września 2008 r., co prawidłowo ocenione przez sąd I instancji powinni skutkować dopuszczeniem
i przeprowadzeniem z urzędu dowodu o którym mowa w art. 192 § 2 k.p.k.;

Naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej
z doświadczeniem życiowym i zasadami prawidłowego rozumowania interpretacji wyjaśnień świadka J. D. (1) w oderwaniu od jej właściwości osobistych, motywacji oraz faktu popełnienia przestępstwa na niekorzyść oskarżonego, co powinno determinować odmienną ocenę jej zeznań, gdyż danie wiary - nawet w niewielkim stopniu - zeznaniom tej świadek, jest działaniem jawnie sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania;

Naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej
z zasadami doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania oceny wyjaśnień oskarżonego K. P., szczególnie w oderwaniu od jego właściwości osobistych, postawy życiowej i okoliczności popełnienia przestępstwa na jego szkodę, stwierdzonych prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia
w W. (sygn. akt V K 248/10);

Naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów
z zeznań świadków H. S., M. G. oraz A. D., co skutkowało daniem wiary depozycjom tych świadków, podczas gdy ich wiedza o zdarzeniu objętym aktem oskarżenia pochodziła z relacji J. D. (1), której depozycje - w zasadniczej większości - zostały uznane przez sąd I instancji za niewiarygodne, a kwestia zgodności ich z depozycjami innym - bliżej przez sąd I instancji nieokreślonym - materiałem dowodowym, nie może niejako automatycznie pozwalać na danie wiary świadkom ze słyszenia, co jest tym bardziej uzasadnione w sytuacji, w której jedynym źródłem informacji o zdarzeniu ww. osób są relacje skrajnie niewiarygodnego świadka jakim jest J. D. (1);

Naruszenie art. 442 § 3 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 6 ust. 3 EKPCz poprzez przyjęcie przez sąd I instancji, że sąd meriti był zobowiązany do dokonania konkretnych czynności dowodowych z wykorzystaniem filmów zgromadzonych w aktach sprawy, co determinowało uznanie tych nagrań za dowód
w sprawie prowadzonej przeciwko oskarżonemu, podczas gdy nagrania te były narzędziem służącym do popełnienia przestępstwa na szkodę K. P.;

Naruszenie art. 7 k.p.k. i dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci nagrań (...), (...) i MOVoi 857, poprzez bezpodstawne przyjęcie, że na ich podstawie i na podstawie wykonanych z nich stopklatek możliwe jest dokonanie ustaleń w zakresie czynności dokonywanych rzekomo - jak wynikać ma, w ocenie sądu I instancji, z innych dowodów zgromadzonych w tej sprawie - przez oskarżonego K. P., podczas gdy nie jest możliwe zaobserwowanie żadnego zachowania oskarżonego, a nawet stwierdzenie z całą pewnością, że nagrania przedstawiają postać oskarżonego, które potwierdzałoby inne, zgromadzone w niniejszej sprawie dowody, gdyż długość nagrań, ich jakość oraz zarejestrowane momenty nie potwierdzają żadnego ze znamion przestępstwa przypisanego oskarżonemu w niniejszej sprawie, zaś w niniejszej sprawie nie zabezpieczono oryginałów nagrań, co uniemożliwiło zbadanie zabezpieczonych nagrań pod kątem ich potencjalnej modyfikacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do powyższych zarzutów tutejszy sąd przyjął za prawidłowe stanowisko zajęte
w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 maja 2018 r. (sygn. akt IX Ka 184/17). Przy czym wskazać należy, że ani oskarżyciel publiczny w skardze kasacyjnej ani Sąd Najwyższy nie kwestionowali tych wniosków i argumentów, zaś niniejszy sąd w pełni je aprobuje i przyjmuje za własne. Nie znajdując podstaw do powielania wywodu odsyła się do argumentacji ujętej w pisemnych motywach powołanego orzeczenia z dnia 10 maja 2018 r.

Wniosek

Wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty które legły u podstaw zaskarżonego orzeczenia nie zasługiwały na uwzględnienie, niemniej wniosek za nim płynący ostał uwzględniony z uwagi na zasadność zarzutu obrazy przepisu art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k..

3.3.

A.. M. P. zarzucił orzeczeniu naruszenie art. 410 k.p.k. poprzez oparcie zaskarżonego wyroku na okolicznościach, które nie zostały ujawnione w toku rozprawy głównej i nie zostały w ogóle dowiedzione w postępowaniu.

A.. K. S. zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na dowolnej i oderwanej od zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie zachowania oskarżonego, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, skutkująca błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, odnoszących się do sprawstwa w zakresie obu przypisanych mu czynów.

Nadto zarzucono obrazę art. 410 k.p.k. polegającą na oparciu ustaleń faktycznych na podstawie okoliczności które nie zostały ujawnione na rozprawie głównej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z przyczyn opisanych w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia oraz w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 maja 2018 r. (sygn akt IX Ka 184/17) powyższe zarzuty obrońców zasługiwały na uwzględnienie.

Wniosek

A.. K. S. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, zaś drugi obrońca zawnioskował podobnie z zastrzeżeniem,
że alternatywnie wnosi o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia potwierdziła zasadność powyższych zarzutów co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie K. P.
od zarzucanych mu czynów.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

NIE DOTYCZY

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

NIE DOTYCZY

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

NIE DOTYCZY

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

NIE DOTYCZY

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W. z dnia 27 września 2016 r. (sygn. akt III K 365/14) w całości.

Zwięźle o powodach zmiany

W przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania karnego, tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych
w zakresie prawdomówności oskarżonego, że biały proszek, którym częstował J. D. (3) i J. S. (1), to kokaina. Nie uwzględniono w sposób prawidłowy treści opinii biegłych, którzy nie mogli jednoznacznie określić, czy istnieją podstawy do wskazania,
że przedmiotowa substancja była kokainą. W świetle tych wątpliwości swe zastosowanie znajduje przepis art. 5 § 2 k.p.k. co musiało skutkować uniewinnieniem K. P. od zarzucanych mu czynów.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

NIE DOTYCZY

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

NIE DOTYCZY

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

NIE DOTYCZY

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

NIE DOTYCZY

5.3.1.4.1.

NIE DOTYCZY

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

NIE DOTYCZY

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

NIE DOTYCZY

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

NIE DOTYCZY

Wobec uniewinnienia oskarżonego, kosztami postępowania obciążono rachunek Skarbu Państwa (art. 632 pkt. 2 k.p.k.).

1.PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W. z dnia 27 września 2016 r. (sygn. akt III K 365/14) w całości.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego, adw. M. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W. z dnia 27 września 2016 r. (sygn. akt III K 365/14) w całości.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego, adw. K. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W. z dnia 27 września 2016 r. (sygn. akt III K 365/14) w całości.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana