Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 109/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

P. M.

W dniu 24 sierpnia 2023 r. w W., przy ul. (...), działając z zamiarem bezpośrednim, usiłował spowodować u pokrzywdzonego R. S. chorobę realnie zagrażającą jego życiu w ten sposób, że bił pokrzywdzonego pięściami, kopał go, powalił na ziemię i deptał po ciele pokrzywdzonego, a następnie zadał mu kilkanaście ciosów nożem w obie ręce, nogi i szyję pokrzywdzonego, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na przyjęcie postawy obronnej przez pokrzywdzonego, przy czym spowodował u R. S. obrażenia ciała w postaci złamania dwóch żeber, złamania mostka oraz ran ciętych obu rąk i nóg oraz szyi, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego i rozstrój jego zdrowia na okres powyżej 7 dni, a czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie z dnia 28 lutego 2019 r. w sprawie III K 988/18 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. na karę 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, którą to karę objęto karą łączną 3 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie z dnia 9 marca 2021 r. sygn. akt II K 890/20, a którą odbywał m.in. w okresie od 11 grudnia 2019 r. do 8 grudnia 2022 r.

tj. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony P. M. w dniu 23 sierpnia 2023 r. opuścił zakład karny, po odbyciu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie w sprawie o sygn. akt IV K 1525/19. Po opuszczeniu zakładu karnego oskarżony spożywał alkohol (wódkę). W dniu 23 sierpnia 2023 r. o godz. 16:30 oskarżony został zatrzymany przez policję w związku ze zdarzeniem w (...) przy ul. (...) w W. (o czym poniżej). Został zwolniony 24 sierpnia 2023 r. o godz. 13:45.

W dniu 24 sierpnia 2023 r., w godzinach popołudniowych, przed godz. 19:00, R. S. wyszedł ze swojego mieszkania nr (...) przy ul. (...) w W.. Zobaczył wówczas, że z wyższego piętra schodzi oskarżony, który miał na sobie jedynie niebieskie bokserki. Nie znał oskarżonego, widział go wcześniej tylko raz. Oskarżony wypowiadał słowa, których pokrzywdzony nie rozumiał. Nagle oskarżony uderzył R. S. pięścią w twarz. Pokrzywdzony przewrócił się, a P. M. zaczął go bić po całym ciele, kopać go, deptać po nim. Pokrzywdzonemu udało się wstać. Uciekł do swojego mieszkania, widział jak oskarżony kieruje się z powrotem na 3 piętro. Nie zdążył za sobą zamknąć drzwi do mieszkania, gdy do środka wtargnął oskarżony, przewrócił pokrzywdzonego na ziemię. Oskarżony sięgnął po nóż kuchenny, który leżał na blacie kuchennym. Nożem tym zadał pokrzywdzonemu kilkanaście ciosów, raniąc go w szyję, obie nogi i ręce. Pokrzywdzony zasłaniał rękoma głowę przed ciosami oskarżonego. Oskarżony groził, że go zabije, mówił, żeby pokrzywdzony nikomu nie mówił, że teraz tu mieszka. W pewnym momencie oskarżony wyszedł z mieszkania zabierając ze sobą nóż kuchenny. Nóż ten wyrzucił do śmietnika znajdującego się na wysokości nr (...) ul. (...).

Na przedmiotowym nożu, na jego rękojeści ujawniono ślady linii papilarnych, ale nie nadawały się one do identyfikacji. W próbkach pobranych z rękojeści przedmiotowego noża wyizolowano mieszaninę DNA pochodzącą od co najmniej trzech osób, w tym wyodrębniono DNA R. S., zaś na jego brzeszczocie ujawniono krew ludzką pochodzącą od pokrzywdzonego.

Pokrzywdzony zadzwonił na nr alarmowy 112 oraz do swojej żony, B. S. a następnie został przewieziony do (...) Szpitala (...) (...) w W., gdzie udzielono mu pomocy medycznej tj. dokonano chirurgicznego zaopatrzenia ran kłutych szyi, przedramienia lewego, obu podudzi i prawej ręki.

Oskarżony został zatrzymany o godz. 21:10 na ul. (...). Na (...) W. II oskarżony zachowywał się agresywnie. Wezwano do niego zespół ratownictwa medycznego.

W wyniku zdarzenia pokrzywdzony R. S. doznał złamania 2 żeber, złamania mostka oraz ran ciętych szyi, obu rąk i nóg. Powyższe obrażenia skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni.

Oskarżony w czasie zdarzenia nie pozostawał pod wpływem leków, środków odurzających ani substancji psychotropowych (pakiety krwi pobrano od oskarżonego w dniu 25 sierpnia 2023 r. w godz. 3:40 oraz 3:45).

W przeszłości oskarżony był dwukrotnie hospitalizowany psychiatrycznie, ostatni raz został wypisany ze szpitala (...) w dniu 3 stycznia 2023 r. Nadużywał alkoholu.

W czasie przedmiotowego zdarzenia oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Oskarżony nie cierpi na chorobę psychiczną, ani upośledzenie umysłowe. Biegli psychiatrzy rozpoznali u niego uzależnienie mieszane od alkoholu i narkotyków.

P. M. był wcześniej wielokrotnie karany, m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy -Woli w Warszawie z dnia 15 marca 2012 r, w sprawie IV K 1481/11 został skazany za przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbywał do dnia 20 października 2017 r., po objęciu tej kary węzłem kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym przez Sąd Rejonowy dla Warszawy- Śródmieścia w Warszawie z dnia 28 grudnia 2012 r. w sprawie o sygn. II K 1019/13.

Następnie P. M. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 28 lutego 2019 r. w sprawie III K 988/18 zmienionym wyrokiem Sadu Okręgowego w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2019 r., sygn. akt X Ka 567/19, za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. na karę 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności. Przedmiotowa kara została objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie z dnia 9 marca 2021 r. sygn. akt II K 890/20 utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 23 września 2021 r. sygn. akt IV Ka 972/21 , którym na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. oskarżonemu została wymierzona kara łączna 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, a którą oskarżony odbywał w okresie od 11 grudnia 2019 r. do 9 grudnia 2022 r.

informacja o pobytach i orzeczeniach

k. 592-596

karta medycznych czynności ratunkowych, dokumentacja lekarska

(oskarżonego)

k.6, 39,

k. 94-98

k. 211-213

k. 232-326

zeznania B. S.

k.14-15, k.670

protokół oględzin miejsca zdarzenia,

materiał poglądowy

k.17-19

k. 400-408

zeznania W. K.

k.24-25

protokół oględzin osoby oskarżonego,

materiał poglądowy

k.27-28

k. 393-398

zeznania R. S.

k.33-34, k.668 v.-670

karta medycznych czynności ratunkowych, dokumentacja lekarska (pokrzywdzony)

k.39

k. 133-162

częściowo wyjaśnienia P. M.

k.86-87, 99,

k.613 v.- 614

protokół pobrania materiału porównawczego;

protokoły pobrania krwi od oskarżonego

k.121, 123,

k. 204-205

protokół zatrzymania oskarżonego

k. 2, k. 43

opinia biegłego z zakresu chirurgii i chirurgii naczyniowej

k.175-176,

k.671 v.-672,

opinia toksykologiczne - sądowa

k.201-203,

opinia biegłego z zakresu daktyloskopii

k.388-391

opinia z zakresu genetyki sądowej

k.420-431,

opinia sądowo – psychiatryczno - psychologiczna

k.452-461,

odpisy wyroków wraz z informacją o odbyciu kary

k.219-221,

k. 590-596k.631-635,

dane o karalności

wywiad środowiskowy

k.75-80,

k. 117-120

k.465-471

k. 585-587

k. 375-377

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.2.

P. M.

W dniu 23 sierpnia 2023 r. w budynku (...) przy ul. (...) w W., a także przy ul. (...) w W. i w innym nieustalonym miejscu w W., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru skierował wobec P. S. groźby popełnienia przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu pokrzywdzonego, a groźby te wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę ich spełnienia, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie II Wydział Karny z dnia 9 marca 2021 r. sygn. akt II K 890/20/K,

tj. czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

1.1.3.

P. M.

W dniu 23 sierpnia 2023 r. w budynku (...) przy ul. (...) w W., znieważył pokrzywdzoną M. L., określając pokrzywdzoną wyrażeniem powszechnie uznawanym za obraźliwe,

tj. czyn z art. 216 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 23 sierpnia 2023 r. około godz. 15:20 - 15:30 oskarżony wszedł do (...) przy ul. (...) w W.. Oskarżony wcześniej pił alkohol. Przeszedł przez recepcję, w której była K. S., a następnie wszedł do pomieszczenia socjalnego, w którym znajdowała się M. L., pracownik biurowy. Zarówno K. S., jak i M. L. prosiły oskarżonego, żeby opuścił te pomieszczenia. Oskarżony w dłoni trzymał dowód osobisty, prosił, by od niego wzięły ten dokument, w końcu rzucił go na ziemię. Usiadł na fotelu, zdjął koszulkę, nie reagował na prośby, był pobudzony, mówił urwanymi zdaniami, przeklinał. M. L. postanowiła na pomoc wezwać P. S., zarządzającego przychodnią. Wyszła z pomieszczenia socjalnego. W międzyczasie oskarżony wyszedł na korytarz. M. L. wróciła z P. S.. Wówczas oskarżony zwrócił się do niej słowami obraźliwymi, nazywając ją „(...)”. P. S. postanowił zadzwonić po Policję, o czym poinformował oskarżonego. Ten, gdy to usłyszał, zaczął się z pokrzywdzonym przepychać, zagroził mu pobiciem, uderzył pokrzywdzonego w lewy bark drzwiami wyjściowymi i opuścił przychodnię.

P. S. postanowił udać się za oskarżonym. Zadzwonił na nr 112 i poinformował, że biegnie za uciekającym oskarżonym. Oskarżony nadal groził pokrzywdzonemu użyciem przemocy. Gdy znajdowali się na tyłach ul. (...) (przy ul. (...)), podjechał patrol Policji i dokonał zatrzymania oskarżonego. W obecności funkcjonariuszy Policji oskarżony ponownie zagroził P. S., że go znajdzie i pobije. Był agresywny, wyzywał funkcjonariuszy policji słowami uznawanymi za obelżywe.

Po zatrzymaniu oskarżony – z uwagi na agresywne zachowanie – został przewieziony do szpitala (...) przy ul. (...) w W..

W czasie całego przedmiotowego zdarzenia ( w zakresie obu zarzuconych mu czynów) oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Oskarżony nie cierpi na chorobę psychiczną, ani upośledzenie umysłowe. Biegli psychiatrzy rozpoznali u niego uzależnienie mieszane od alkoholu i narkotyków.

P. M. został skazany m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 28 lutego 2019 r. w sprawie III K 988/18 zmienionym wyrokiem Sadu Okręgowego w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2019 r., sygn. akt X Ka 567/19, za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. na karę 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności. Przedmiotowa kara została objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie z dnia 9 marca 2021 r. sygn. akt II K 890/20 utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 23 września 2021 r. sygn. akt IV Ka 972/21 , którym na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. oskarżonemu została wymierzona kara łączna 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, a którą oskarżony odbywał w okresie od 11 grudnia 2019 r. do 9 grudnia 2022 r.

opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna

k.452-461,

zeznania P. S.

k.47-49 k.614-615,

zeznania M. L.

k.53-54 k.670v-671.

zeznania D. K.

k.58-59, 166-167

zeznania K. S.

k.62-63 k.672v.-673

zapis nagrania z monitoringu

protokół jego oględzin

k.68

k. 178-182

zeznania M. G.

k.163-164, k.671,

odpisy wyroków

k.219-221, k.631-635,

nagranie,

protokół oględzin nagrania z połączenia z numerem alarmowym

k.183-198,

kopie notatników służbowych

k.342-350,

wyjaśnienia P. M.

k.71-72, k.613v- 614,

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

P. M.

w zakresie czyn przypisanego oskarżonemu z pkt I a/o

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Nie udowodniono, by oskarżony w dniu 24 sierpnia 2023 r. w W., przy ul. (...), bezpośrednio zmierzał do spowodowania u R. S. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci istotnego zeszpecenia jego ciała.

opinia biegłego z zakresu chirurgii i chirurgii naczyniowej

k.175-176, k.671 v.-672,

dokumentacja medyczna pokrzywdzonego R. S.

zeznania pokrzywdzonego R. S.

k.133-162,

j.w.

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

zeznania B. S.

Żona pokrzywdzonego R. S. zeznała, że w dniu zdarzenia otrzymała od męża telefon, który powiedział, że został napadnięty i pocięty nożem. B. S. rzeczowo i obiektywnie zrelacjonowała przebieg zdarzenia, to, co zobaczyła po powrocie z pracy do domu – dużą ilość krwi w mieszkaniu, brak noża kuchennego. Nie znała mężczyzny, który zaatakował jej męża, choć pamiętała, że kilka miesięcy wcześniej wtargnął do ich mieszkania w samych bokserkach, udało jej się wówczas wypchnąć go za drzwi. Na rozprawie świadek szczerze przyznała, że lepiej pamiętała okoliczności związane ze zdarzeniem podczas pierwszego przesłuchania. Sąd jej zeznania uznał w całości za wiarygodne, nie wyolbrzymiała opisywanych faktów, jej relacja była rzeczowa i spójna.

zeznania R. S.

Sąd zeznania pokrzywdzonego uznał za wiarygodne. Zarówno w śledztwie, jak i przed Sądem pokrzywdzony przedstawił szczegółowo przebieg zdarzenia. Jego relacja była spontaniczna, spójna, logiczna. Pokrzywdzony relacjonując przebieg zdarzenia opisał go w sposób obiektywny, rzeczowy i szczegółowy, nie wyolbrzymiał opisywanych wydarzeń. Brak było jakichkolwiek powodów, by jego zeznania kwestionować. Odnośnie obrażeń ciała, których doznał w trakcie zdarzenia i ich charakteru, jego relacja znalazła dodatkowo potwierdzenie w zgromadzonej dokumentacji lekarskiej, a także w opinii sądowo-lekarskiej. Pokrzywdzony nie wyolbrzymiał tych okoliczności, jak i ich skutków dla własnego życia i zdrowia. Co istotne, sam z siebie, blizn, które pozostały na jego kończynach nie traktował jako szpecących. Przy czym pokrzywdzony nie miał żadnych powodów, by zatajać jakąś bliższą znajomość z oskarżonym. Zarówno R. S., jak i jego żona spójnie w tym zakresie zeznali, że z oskarżonym w przeszłości mieli kontakt jedynie jeden raz i rzeczowo o tym zeznali.

Sąd uznał jedynie, że opisywane przez pokrzywdzonego zdarzenie nie mogło mieć miejsca w dniu 24 sierpnia 2023 r. około godziny 13:30, albowiem oskarżony był wtedy jeszcze zatrzymany przez policję. Nadto z zeznań żony pokrzywdzonego jednoznacznie wynika, że mąż dzwonił do niej, gdy wychodziła z pracy po godz. 19:00. W ocenie Sądu jedynie przez omyłkę, być może wywołaną stresem, pobytem w szpitalu co naturalne w takich okolicznościach, pokrzywdzony zeznając w śledztwie w dniu 25 sierpnia 2023 r. odmiennie podał tę okoliczność.

Zwrócić również należało uwagę, że pokrzywdzony przekonująco podał, że w czasie zdarzenia nie był pijany (w jego dokumentacji medycznej jest zapis, że był w stanie po użyciu alkoholu, był przytomny, w logicznym kontakcie), sam przed sądem przyznał szczerze, że alkohol spożywał dzień wcześniej.

zeznania W. K.

Sąd zeznania tego policjanta uznał za wiarygodne. Świadek zeznawał jedynie na okoliczności dotyczące zatrzymania oskarżonego w dniu 24 sierpnia 2023 r. oraz jego zachowania na komisariacie Policji. Zeznania te znalazły potwierdzenie w treści protokołów z czynności, jak również w treści pozostałych dokumentów dołączonych do akt sprawy. W ocenie Sądu – z uwagi na treść tych zeznań – nie było potrzeby bezpośredniego przesłuchiwania świadka na rozprawie głównej.

częściowo wyjaśnienia P. M.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w części tj. w tym zakresie, w którym oskarżony przyznał, że zaatakował R. S. na klatce schodowej, że go uderzył pięścią w twarz, że następnie wtargnął do mieszkania pokrzywdzonego, gdzie zadał mu ciosy nożem. Tylko w tym bowiem zakresie relacja oskarżonego korespondowała z ustalonym na podstawie pozostałych przeprowadzonych wiarygodnych dowodów stanem faktycznym przedmiotowego zdarzenia, a zwłaszcza zeznaniami pokrzywdzonego.

opinia biegłego z zakresu chirurgii i chirurgii naczyniowej

Opinia biegłego dr. med. J. P. – w ocenie Sądu – była opinią rzeczową, spójną, a wnioski w niej zawarte logiczne i przekonujące. Biegły opiniował po zapoznaniu się z aktami sprawy, w tym dokumentacją medyczną pokrzywdzonego. Dodatkowo na rozprawie w dniu 9 lipca 2024 r. biegły kategorycznie i wyczerpująco sprecyzował, na jakiej podstawie przyjął, że obrażenia ciała, których doznał pokrzywdzony narażały go na chorobę realnie zagrażającą jego życiu. W tym zakresie opinia ta była przekonująca, wyczerpująca, logiczna i spójna. Biegły jednoznacznie wyjaśnił również, że rany zadane pokrzywdzonemu nożem to rany cięte (a nie kąsane, gryzione, czy szarpane), które bez problemów się goją, pozostawiając blizny, które w opinii biegłego, nie skutkowały istotnym zeszpeceniem. I w tym zakresie opinia biegłego była w ocenie Sądu obiektywna.

opinia biegłego z zakresu daktyloskopii

Przedmiotowa opinia została wydana przez biegłego posiadającego wymaganą w tym zakresie wiedzę, po przeprowadzeniu wszystkich niezbędnych badań. Opinia ta nie miała w zasadzie żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem ujawnione na rękojeści noża ślady linii papilarnych nie nadawały się do identyfikacji.

opinia biegłego z zakresu genetyki sądowej

Opinia tego biegłego – w ocenie Sądu – była opinią wiarygodną. W opinii biegły w sposób szczegółowy i rzeczowy opisał przeprowadzone badania, a wnioski opinii są kategoryczne i nie budziły żadnych wątpliwości.

opinia toksykologiczno-sądowa

Opinia wydana przez biegłych z (...) to opinia rzetelna, a wnioski w niej sformułowano w sposób kategoryczny i nie budzący żadnych wątpliwości. Opinia została przez Sąd uznana za wiarygodną, żadna ze stron postępowania jej nie kwestionowała.

1.1.2., 1.1.3.

zeznania P. S.

Sąd zeznania tego pokrzywdzonego uznał w całości za wiarygodne. Świadek rzeczowo, obiektywnie i spójnie zrelacjonował przebieg zdarzenia, a jego relacja korespondowała z zeznaniami świadków M. L. oraz K. S., jak i zapisem nagrania z monitoringu oraz z zeznaniami interweniujących wówczas policjantów. Świadek dodatkowo obiektywnie opisał i te okoliczności, które tłumaczyły, z jakich powodów obawiał się spełnienia gróźb kierowanych wobec niego przez oskarżonego. Nie wyolbrzymiał w tym zakresie opisywanych faktów, ani swoich subiektywnych odczuć i wrażeń. Nie było żadnych powodów, by te zeznania kwestionować.

zeznania M. L.

Podobnie Sąd ocenił zeznania pokrzywdzonej M. L., która w sposób zbieżny z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym opisała zdarzenie z przychodni w dniu 23 sierpnia 2023 r. Podkreśliła dodatkowo, że groźby kierowane przez P. M. wzbudziły u niej strach i obawy. Wezwana na rozprawę pamiętała szczegóły zdarzenia z przychodni, zachowanie oskarżonego, interwencję P. S., obraźliwe słowa P. M. kierowane w jej stronę. Jej zeznania były logiczne, spójne, rzeczowe i obiektywne, dlatego Sąd uznał je za wiarygodne w całości.

zeznania D. K.

Sąd uznał zeznania tego policjanta za wiarygodne. Świadek szczegółowo opisał okoliczności, w jakich doszło do zatrzymania oskarżonego, sposób jego zachowania, powody przewiezienia oskarżonego do szpitala psychiatrycznego. Czynności opisane przez świadka zostały udokumentowane dodatkowo w stosownych protokołach procesowych. Z uwagi na treść zeznań świadka, nie było konieczności jego bezpośredniego przesłuchania w toku przewodu sądowego.

zeznania M. G.

Świadek ta w śledztwie podała tożsame okoliczności, co D. K., z zatrzymania oskarżonego przy ul. (...) – jego agresywne zachowanie, wyzywanie policjantów, a następnie przewiezienie do szpitala psychiatrycznego przy ul. (...). Przesłuchana na rozprawie nie pamiętała wprawdzie przebiegu przedmiotowej interwencji, potwierdział jednak uprzednio złożone zeznania. Niepamięć świadka była dla Sądu naturalna, zważywszy na wykonywany zawód i ilość podobnych interwencji z jej udziałem.

zeznania K. S.

I te zeznania Sąd uznał w całości za wiarygodne. Relacja świadka korelowała z zeznaniami pokrzywdzonych M. L. i P. S., tworząc spójną i logiczną całość. Świadek szczerze opisała to, co sama zapamiętała ze zdarzenia. Ona również nie wyolbrzymiała opisywanych faktów.

nagranie z monitoringu

Wiarygodność przedmiotowego dowodu nie budziła żadnych wątpliwości. Wprawdzie nagranie nie posiadało dźwięku, jednak utrwalono na nim agresywne zachowanie i gestykulacje oskarżonego, chodzenie bez koszulki z dowodem w ręce, próby P. S. wyproszenia oskarżonego na zewnątrz i jego późniejszą ucieczkę z miejsca zdarzenia. Dowód ten dodatkowo potwierdzał okoliczności podawane przez pracowników przychodni.

wyjaśnienia P. M.

Oskarżony zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i podczas rozprawy przyznawał się do popełnienia zarzuconych mu czynów na szkodę pokrzywdzonych M. L. i P. S.. To jego przyznanie się do winy – wobec całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie – nie budziło żadnych wątpliwości Sądu, co do prawdziwości i szczerości. Oskarżony podkreślał, że był wtedy pijany. Nie pamiętał zdarzenia, choć tłumaczył, że czuł, że coś złego się z nim dzieje.

protokół oględzin nagrania z połączenia z nr alarmowym

Dowód ten co do prawdziwości nie budził żadnych wątpliwości Sądu i potwierdził dodatkowe okoliczności podawane przez pokrzywdzonego P. S..

1.1.1., 1.1.2., 1.1.3.

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

Nie budził wątpliwości i zastrzeżeń kwestionariusz wywiadu środowiskowego, w którym kurator przeprowadziła wizytę m.in. w miejscu zamieszkania oskarżonego. W sposób rzeczowy kurator przeprowadziła charakterystykę środowiska rodzinnego, szkolnego, zawodowego, stanu zdrowia oskarżonego, zamieszczając również własne konkluzje i spostrzeżenia.

opinia sądowo – psychiatryczno - psychologiczna

Sąd opinię biegłych psychiatrów i psychologa odnośnie stanu zdrowia psychicznego oskarżonego uznał za pełnowartościowy dowód. Opinia została wydana przez dwóch lekarzy psychiatrów, w jej wydaniu uczestniczył również specjalista psycholog. Opinię biegli wydali po przeprowadzeniu badania sądowo-lekarskiego oskarżonego, biegli zapoznali się z dołączoną do akt dokumentacją medyczną. Opinia jest pełna, a jej wnioski są kategoryczne.

pozostałe dokumenty ujawnione w trybie art. 405 k.p.k.

Treść tych dokumentów nie budziła żadnych wątpliwości. Strony nie kwestionowały ich wiarygodności. Część z tych dokumentów (protokoły zatrzymania, przeszukania, oględzin) została wytworzona w toku postępowania karnego, zgodnie z przepisami k.p.k., a ich treść odzwierciedlała przebieg prowadzonych czynności procesowych. Nie budziły przy tym żadnych wątpliwości odpisy wyroków dołączonych do akt sprawy, które stanowiły podstawę przyjęcia okoliczności z art. 64 § 1 i § 2 k.k.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.

częściowo wyjaśnienia P. M.

Sąd nie uznał za wiarygodne tych wyjaśnień oskarżonego, w których zarówno w śledztwie, jak i przed Sądem podawał, że znał wcześniej R. S., a nawet spożywał z nim alkohol, że razem remontowali mieszkanie oskarżonego. W tym zakresie depozycje te nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach tego pokrzywdzonego, a zaznania te Sąd uznał za wiarygodne w całości. Za niewiarygodne, albowiem całkowicie sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonego były i te wyjaśnienia oskarżonego, w których podawał, że z pokrzywdzonym wtedy logicznie rozmawiał, wypytywał o włamanie do jego mieszkania, że nóż, którym potem zadawał ciosy pokrzywdzonego wyrwał z ręki R. S.. I w tym bowiem zakresie relacja oskarżonego pozostawała w rażącej sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego. Oskarżony w tym zakresie zresztą częściowo zmienił swoje wyjaśnienia, podając w śledztwie dodatkowo, że do mieszkania pokrzywdzonego wszedł, bo chciał go przeprosić, że pokrzywdzony zaatakował go (porównanie wyjaśnień ze śledztwa z tym, które złożył na rozprawie w dniu 6 czerwca 2024 r.). Sąd pokrzywdzonego przesłuchał bezpośrednio na rozprawie. To przede wszystkim spontaniczna relacja tego świadka, sposób odpowiedzi na zadawane pytania, utwierdziły Sąd w przekonaniu, że R. S. zarówno w śledztwie, jak i przed Sądem złożył prawdziwe zeznania co do przebiegu zdarzenia i jego okoliczności.

Dodatkowo te wyjaśnienia oskarżonego nie były przekonujące. Oskarżony swoje wszystkie zachowania tłumaczył dużą ilością spożytego alkoholu. Podawał jednak określony przebieg zdarzenia, który należało uznać za przyjętą w tym zakresie przez oskarżonego linię obrony, ukierunkowaną jedynie na umniejszenie własnej odpowiedzialności, nieudolne tłumaczenie powodów użycia przez niego noża. Oceny tej nie zmienia fakt, że z pobranej z rękojeści noża próbki, którym w czasie zdarzenia posługiwał się oskarżony, nie wyodrębniono DNA oskarżonego, a jedynie DNA pokrzywdzonego R. S.. W pierwszej kolejności wskazać należy, że bezspornym jest, że to tym właśnie narzędziem posługiwał się oskarżony w czasie zdarzenia (oskarżonym sam to przyznał). Z przedmiotowej próbki biegły z zakresu badań genetycznych wyizolował w czasie badania mieszaninę DNA pochodzącą od co najmniej trzech osób, wskazując, że jedynie dominujący składnik oznaczonej mieszaniny kwalifikował się do identyfikacji (DNA R. S.), zaś mniejszościowy składnik, do takiej identyfikacji się nie kwalifikował. Dla Sądu oczywistym było, że skoro przedmiotowy nóż był nożem kuchennym, używanym stale przez R. S., jego żonę, na rękojeści tego noża mogą znajdować się ślady DNA pokrzywdzonego.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

P. M.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Orzekając na podstawie swojego przekonania opartego na całokształcie ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego, wiedzy i zasad płynących z logicznego rozumowania Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona przypisanej mu zbrodni z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Bezspornym dla Sądu było, że oskarżony działał umyślnie, z bezpośrednim zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Oskarżony nie tylko kopał przewróconego pokrzywdzonego, deptał po jego ciele, ale zadał pokrzywdzonemu kilkanaście ciosów nożem w obie ręce, nogi i szyję pokrzywdzonego. Ciosy tym niewątpliwie niebezpiecznym narzędziem godziły w takie obszary ciała pokrzywdzonego, w których znajdowały się ważne dla życia, duże naczynia krwionośne (tętnica szyjna, tętnice ramieniowa i promieniowo łokciowa na rękach, tętnica udowa i podkolanowa na nogach). Uszkodzenie tych dużych naczyń krwionośnych mogło skutkować krwotokiem, którego niezatamowanie w sposób fachowy, mogło doprowadzić nawet do śmierci pokrzywdzonego (przecięcie zwłaszcza tętnicy szyjnej), amputacji kończyn (w razie przecięcia naczyń krwionośnych znajdujących się na kończynach dolnych i górnych). Oskarżony zadawał te ciosy na oślep, wielokrotnie, ponawiał je w te same części ciała pokrzywdzonego, gwałtownie, w sposób nieustępliwy. Swoje agresywne zachowanie skierował w stosunku do słabszego od siebie, starszego od niego pokrzywdzonego, którego wcześniej nagle, po ataku na pokrzywdzonego na klatce schodowej, wszedł do jego mieszkania i ponownie go zaatakował, powalił na ziemię i przy użyciu noża zadawał mu kolejne ciosy. Dlatego też ocena tego zachowania oskarżonego nie budziła wątpliwości co do tego, że jego zamiarem było wywołanie u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Oskarżony musiał wiedzieć przy tym, bo nie wymaga to jakiejś specjalistycznej wiedzy medycznej, że zdawanie ciosów nożem w tak newralgiczne okolice ciała człowieka może skutkować zaistnieniem opisanego w art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. skutku i taki skutek chciał osiągnąć. Przy czym do dokonania czynu nie doszło z uwagi na postawę obronną przyjętą przez pokrzywdzonego.

Nie budziło również żadnych wątpliwości Sądu, że następstwem działania oskarżonego były doznane przez pokrzywdzonego określone obrażenia ciała, które biegły z zakresu medycyny sądowej jednoznacznie określił jako obrażenia średnie, naruszające czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

Sąd przyjął, że przypisanego czynu oskarżony dopuścił się w warunkach określonych w art. 64 § 2 k.k., a nie jak zarzucał prokurator w warunkach art. 64 § 1 k.k. Zgodnie z treścią art. 64 § 2 k.k. w takich warunkach odpowiada bowiem sprawca, który był uprzednio skazany w warunkach określonych w art. 64 § 1 lub art. 64a oraz który odbył łącznie co najmniej rok kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary popełnia ponownie umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, przestępstwo zgwałcenia, rozboju, kradzieży z włamaniem lub inne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia. Multirecydywa wymaga, by sprawca kolejnego przestępstwa umyślnego był uprzednio skazany w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. za czyn należący do enumeratywnego katalogu przestępstw, obejmującego czyny przeciwko życiu i zdrowiu, zgwałcenie, rozbój oraz kradzież z włamaniem lub inne przestępstwa przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia. Po drugie, sprawca musi być skazany „ponownie" za przestępstwo należąc do tego katalogu. Po trzecie, sprawca ma odbyć łącznie (a więc ze skazania pierwotnego, jak i kolejnego za przestępstwo popełnione w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k.) co najmniej rok pozbawienia wolności. Po czwarte, przestępstwo w warunkach recydywy specjalnej wielokrotnej musi być popełnione w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary.

Z dołączonych do akt sprawy odpisów wyroków, danych o karalności bezspornym jest, że P. M. był uprzednio skazany:

- za przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbywał do dnia 20 października 2017 r. (sprawa o sygn. IV K 1481/11);

- w warunkach art. 64 § 2 k.k. za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (sprawa o sygn. III K 988/18) na karę 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 11 grudnia 2019 r. do 8 grudnia 2022 r., a obecnie przypisane mu przestępstwo jest przestępstwem wymienionym w treści art. 64 § 2 k.k. i zostało popełnione w dniu 24 sierpnia 2023 r. a zatem w terminie określonym w art. 64 § 2 k.k.

Wobec poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, zwłaszcza mając na uwadze zeznania pokrzywdzonego R. S. oraz treść opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, Sąd z opisu czynu wyeliminował zarzucane oskarżonemu „bezpośrednie zmierzanie do istotnego zeszpecenia ciała” pokrzywdzonego. W ocenie Sądu oskarżony nie zmierzał do osiągniecia takiego skutku. Istotne zeszpecenie to wywołanie zewnętrznych, poważnych i trwałych zmian na ciele, prowadzących do znacznego obniżenia estetyki wyglądu pokrzywdzonego. Mogą to być zarówno zmiany na skórze (np. narośl, guz, blizny lub przebarwienia po doznanym urazie), jak i utrata części ciała (np. małżowiny usznej, nosa, przednich zębów). Z opinii biegłego J. P. wynikało jednoznacznie, że rany cięte na ciele pokrzywdzonego ładnie się goiły, a sam pokrzywdzony nie podnosił takich okoliczności.

☒

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

2

P. M.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Nie budziło również żadnych wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przypisanego mu występku z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą do przypisania sprawstwa z art. 190 § 1 k.k. nie jest wystarczająca sama groźba, ale niezbędne jest jeszcze, by wzbudziła ona w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Ocena taka musi uwzględniać kryteria obiektywne i subiektywne. Należy badać, czy groźby sformułowane przez sprawcę są na tyle poważne i zostały w taki sposób wyrażone, że każdy rozsądny człowiek bałby się ich spełnienia. Nie można przy tym abstrahować od subiektywnych odczuć pokrzywdzonego, których ocena musi uwzględniać jego osobowość, stan psychiki, intelektu. Obawa spełnienia groźby może powstać w chwili formułowania gróźb i dotarcia ich do adresata, ale również później (tak m.in. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 grudnia 2023 r., sygn. akt II AKa 238/23).

Oskarżony umyślnie kierował wobec P. S. groźby użycia wobec niego przemocy fizycznej (pobicia) na terenie przychodni lekarskiej, w trakcie pościgu, jaki za oskarżonym podjął pokrzywdzony, a także po zatrzymaniu w obecności funkcjonariuszy Policji. Był od początku agresywny wobec pokrzywdzonego, groził, że go odnajdzie, określał pokrzywdzonego jako tego „w koszulce (...)”. Pokrzywdzony przekonująco podał, dlaczego bał się spełnienia tych gróźb. Te subiektywne okoliczności, jak również obiektywne wskazywały, że groźby te rzeczywiście wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.

Oskarżony czynu tego dopuścił się w warunkach tzw. recydywy zwykłej określonej w art. 64 § 1 k.k. Był uprzednio skazany za przestępstwo z użyciem przemocy tj. za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (sprawa o sygn. III K 988/18) na karę 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 11 grudnia 2019 r. do 8 grudnia 2022 r. Przypisane mu przestępstwo jest przestępstwem podobnym do tego czynu. W rozumieniu art. 115 § 3 k.k. przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące nie tylko do tego samego rodzaju, ale również przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia. Przestępstwa tego oskarżony dopuścił się w dniu 23 sierpnia 2023 r., a zatem w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☒

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

3

P. M.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał również znamiona występku z art. 216 § 1 k.k.

Nie budzi żadnych wątpliwości, że oskarżony używając wobec M. L. słów uznanych powszechnie za obraźliwe znieważył ją. Działał umyślnie, w obecności pokrzywdzonej, w miejscu publicznym, w miejscu jej zatrudnienia, w obecności innych osób, znanych pokrzywdzonej. A użyte przez niego słowo, kontekst całej jego wypowiedzi skierowanej do pokrzywdzonej w sposób jednoznaczny wskazywały, że zamiarem oskarżonego było wyrażenie pogardy, obrażenie pokrzywdzonej.

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. M.

1

1

Wymierzając oskarżonemu za przypisany mu czyn – na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. stanowiący zbrodnię – karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności Sąd stosował przepisy obowiązujące do dnia 1 października 2023 r., zgodnie z treścią art. 4 § 1 k.k., jako względniejsze dla oskarżonego. Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 53 k.k. bacząc, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy oskarżonego, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. W ocenie Sądu stopień zawinienia oskarżonego był bardzo wysoki, podobnie jak stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, który był wymierzony w podstawowe dobro chronione prawem tj. życie i zdrowie człowieka. Oskarżony nie miał żadnego powodu, by zaatakować pokrzywdzonego, nie znał go, nie łączyły go z nim żadne relacje. Swoim zachowaniem nie tylko spowodował u niego określone średnie obrażenia ciała, ale naraził pokrzywdzonego na chorobę realnie zagrażająca jego życiu. Oskarżony działał pod wpływem alkoholu. Nie była to jednak taka okoliczność, która działanie oskarżonego mogłaby w jakikolwiek sposób usprawiedliwiać. Z opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej jednoznacznie wynika, że oskarżony rozumie pojęcia dobra i zła, doskonale również znał wpływ alkoholu na swój organizm i potrafił przewidzieć jego skutki.

Za znaczną okoliczność obciążającą Sąd przyjął uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego oraz fakt, że przypisanego czynu dopuścił się w warunkach tzw. multirecydywy oraz zaledwie dzień po opuszczeniu zakładu karnego, w którym odbywał karę pozbawienia wolności za inne przestępstwo.

Sąd dostrzegł przy tym, że oskarżony szczerze wyrażał skruchę, krytycznie ocenił swoje zachowanie, przyznał się do popełnienia zarzucanego przestępstwa, szczerze przeprosił pokrzywdzonego, który te przeprosiny przyjął.

P. M.

2

2

Na podstawie art. 190 § 1 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. I tym zakresie Sąd miał na uwadze znaczny stopień zawinienia oskarżonego oraz znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego czynu. Oskarżony swoje groźby kierował w stosunku do zupełnie obcej osoby, w miejscu publicznym, wobec pokrzywdzonego, który jedynie prosił go o opuszczenie lokalu z powodu niewłaściwego, niestosownego, agresywnego zachowania oskarżonego, ubliżania innym pracownikom placówki. Oskarżonego od formułowania gróźb nie powstrzymała również późniejsza obecność funkcjonariuszy policji, jego zatrzymanie. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał fakt popełnienia czynu w warunkach powrotu do przestępstwa, uwzględnił również fakt przyznania się oskarżonego do popełnienia czynu oraz szczere przeproszenie pokrzywdzonego.

P. M.

3

3

na podstawie art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1 i § 1 a pkt. 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując go do wykonywania nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

W ocenie Sądu kara ta jest współmierna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości tego czynu, uwzględnia zarówno okoliczności obciążające oskarżonego (jak jego uprzednią karalność), jak i łagodzące (przyznanie się do winy i szczere przeproszenie pokrzywdzonej).

P. M.

4

4

Sąd przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. i art. 87 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 października 2023 r. Sąd połączył wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności oraz karę ograniczenia wolności i wymierzył P. M. karę łączną 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że w realiach przedmiotowej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że prawidłowo reakcja karna, jaka powinna zostać zastosowana wobec oskarżonego, zważywszy przed wszystkim na jego uprzednią karalność, charakter i okoliczności popełnienia wszystkich przypisanych mu wyrokiem czynów, wymagała połączenia na podstawie art. 87 § 1 k.k. węzłem kary łącznej kar pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności (choć Sąd takiego obowiązku nie miał, w świetle treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 czerwca 2019 r. (P 20/17), przy uwzględnieniu wskazanego w art. 87 § 1 k.k. przelicznika.

Wymierzając oskarżonemu karę łączną Sąd miał na uwadze przede wszystkim dość ścisły związek podmiotowo-przedmiotowy wszystkich czynów, w tym przede wszystkim z uwagi na czas ich popełnienia (w krótkich odstępach czasu, w dniach 23 i 24 sierpnia 2023 r., czyny z art. 190 § 1 k.k. i art. 216 § 1 k.k. zostały popełniono w zasadzie w ramach jednego zespołu zachowań oskarżonego). Uwzględnił przy tym fakt, że przestępstwa te były różnego rodzaju, godziły w inne dobra prawnie chronione, że oskarżony działał na szkodę różnych pokrzywdzonych. Sąd uwzględnił również i to, że oskarżony był uprzednio karany, a dwóch z przypisanych mu czynów dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 i 2 k.k.

W ocenie Sądu tak ukształtowana kara łączna jest karą sprawiedliwą, która spełnia wszystkie cele kary, w sposób prawidłowy wdroży oskarżonego w przyszłości do przestrzegania porządku prawnego. Dla Sądu niewątpliwym jest, że oskarżony musi być izolowany od społeczeństwa, jest osobą zdeprawowaną, stanowiącą zagrożenie dla społeczeństwa i porządku prawnego. Oskarżony dotychczas nie wyciągnął wniosków z odbywania poprzednich kar izolacyjnych i ponownie powrócił do przestępstwa.

P. M.

6

1

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. Sąd zwrócił:

- pokrzywdzonemu R. S. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) pod poz. 2;

- oskarżonemu dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) pod poz. 1.,

albowiem dowody te stały się zbędne dla postępowania karnego.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. M.

5

na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 23 sierpnia 2023 r. godz. 16:30 do dnia 24 sierpnia 2023 r. godz. 13:45 i od dnia 24 sierpnia 2023 r. godz. 21:10 do dnia 30 lipca 2024 r. godz. 15:00, przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W świetle ustalonego stanu faktycznego Sąd doszedł do przekonania, że czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. 1 a/o nie można zakwalifikować z art. 160 § 1 k.k. Przepis ten „chroni życie i zdrowie człowieka na etapie poprzedzającym naruszenie tych dóbr. Jest to przestępstwo skutkowe, do przyjęcia odpowiedzialności konieczne jest zatem zaistnienie skutku w postaci obiektywnie istniejącego potencjału niebezpieczeństwa utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Narażenie na to niebezpieczeństwo ma mieć charakter konkretny, ustawodawca wymaga, aby było to niebezpieczeństwo bezpośrednie. Bezpośredniość tę rozumieć należy bądź jako nieuchronne następstwo dalszego niebezpiecznego dla życia lub zdrowia rozwoju sytuacji, bądź jako wysokie prawdopodobieństwo jego wystąpienia” (tak m.in. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 stycznia 2016 r., sygn.. VKK 342/15). Sąd podzielił pogląd komentatorów, że w przypadku przestępstwa z art. 160 § 1 k.k. karnoprawna ochrona występuje już na etapie poprzedzającym spowodowanie uszczerbku dla danego dobra i jest to cecha, która zbliża znacznie przestępstwa narażenia na niebezpieczeństwo do karalnego usiłowania, z tą jednak różnicą, że przy usiłowaniu nacisk jest położony przede wszystkim na stronę podmiotową przestępstwa, natomiast przy przestępstwach narażenia na niebezpieczeństwo uzasadnienie karalności zachowania znajduje się przede wszystkim w elemencie przedmiotowym przestępstwa. W realiach niniejszej sprawy Sąd ustalił, że oskarżony swoim zachowaniem (szczegółowo opisanym powyżej) nie tylko wywołał sytuację niebezpieczną dla życia i zdrowia pokrzywdzonego, ale umyślnie, działając w zamiarze bezpośrednim usiłował spowodować u pokrzywdzonego R. S. skutek określony w wart. 156 § 1 pkt. 2 k.k. tj. chorobę realnie zagrażającą życiu pokrzywdzonego, a nadto spowodował określony skutek w postaci obrażeń ciała pokrzywdzonego w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

W takim przypadku nie budzi wątpliwości, że przepis o naruszeniu dobra prawnego konsumuje przepis o narażeniu tego dobra na niebezpieczeństwo.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. kwotę 2280 złotych plus VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego przed sądem okręgowym jako sądem pierwszej instancji mając na uwadze stawki wskazane w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

8

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od opłaty oraz pozostałych kosztów postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa. Oskarżony nie posiada żadnego majątku, ani zatrudnienia. Wobec niego została orzeczona surowa kara pozbawienia wolności. Oczywistym zatem jest, że oskarżony ze względu na swoją sytuację życiową i majątkową nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania karnego.

1.1Podpis