Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 127/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. R.

W dniu 02.10.2008 r. w W. przy ul. (...) wspólnie i w porozumieniu z S. C. i inną ustaloną osobą, używając przemocy poprzez bicie rękami i kopanie Z. B., dokonał zaboru kurtki wartości 399 zł oraz kluczy do mieszkania przy ul. (...), skąd zgodnie z podziałem ról zabrał pieniądze w kwocie 15.000 zł na szkodę (...) sp. z o.o., tj. czyn z art. 280 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 02.10.2008 r. do Z. B. zadzwoniono z nieznanego mu numeru; rozmówca podał się za pracownika urzędu skarbowego i zapytał, czy Z. B. będzie tego dnia w swoim biurze przy ul. (...) w W., aby pracownicy urzędu mogli z nim wyjaśnić pewną sprawę; oskarżyciel posiłkowy potwierdził, że będzie w tym miejscu i udał się do ww. biura.

Po pewnym czasie do biura weszli dwaj ubrani na czarno mężczyźni. Był to P. S. i S. C. działający w porozumieniu z A. R. ps. (...), który pozostał przed drzwiami „na czatach”. P. S. i S. C. skrępowali przy użyciu szarej taśmy klejącej nadgarstki Z. B., jego nogi, usta i oczy, bili go, zadając ciosy w twarz, plecy i nerki. Przed wyjściem zdjęli z oczu oskarżyciela posiłkowego taśmę klejącą, ale natychmiast przykryli go jakimś materiałem. Sprawcy ukradli czarną kurtkę skórzaną zakupioną wcześniej w sklepie (...) o wartości 399 zł oraz klucze od mieszkania pokrzywdzonego znajdującego się przy ul. (...) w W.. Z ww. mieszkania A. R. ukradł następnie gotówkę w kwocie 15.000 zł przeznaczoną na bieżące wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Z. B..

Oskarżyciela posiłkowego z biura zamkniętego przez sprawców uwolniła sąsiadka D. M., która wezwała na pomoc odpowiednie służby.

Na miejscu zdarzenia znaleziono należące do oskarżyciela posiłkowego przedmioty - teczkę, portfel oraz notatnik. Z. B. początkowo podejrzewał o dokonanie rozboju swoich znajomych, jednakże podejrzenie to okazało się błędne.

Zeznania Z. B. (częściowo)

k. 1337-1339, k. 304-307, k. 433-437, k. 1155-1162, k. 958-960, k. 1406-1407

Zdjęcia obrażeń Z. B. wykonane dn. 06.10.2008 r. w (...) W. V

k. 525

Wyjaśnienia P. S.

k. 82-83, k. 121, k. 145-150, k. 167-168 (częściowo), k. 274, k. 1406

Zeznania D. M.

k. 414

Opis przebiegu oględzin pomieszczenia przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.

k. 415-421

Protokół oględzin mieszkania przy ul. (...) w W.

k. 422-425

Tablice poglądowe

k. 308-313

Dokumentacja fotograficzna

k. 575-597

Faktura z dnia 22.08.2007 r. ze sklepu (...)

k. 624

Dane telekomunikacyjne

k. 938-940, k. 941-953, k. 954-957

Analiza połączeń telefonicznych

k. 528-529, k. 547-549

Dane telekomunikacyjne

k. 534-540

Notatka urzędowa

k. 541

Dane telekomunikacyjne

k. 650-658

Notatka urzędowa

k. 699

Notatka urzędowa

k. 700

Notatka urzędowa

k. 701

Opinia z zakresu badań komputerowych wraz z notatką urzędową

k. 973-983

Dane telekomunikacyjne oraz pozostałe pisma wraz z zeznaniami A. Ł. i B. K.

k. 1011-1098

Protokół oględzin teczki z załącznikami

k. 872-907

Protokół oględzin zawartości portfela

k. 911-915

Protokół oględzin notatnika

k. 916-933

Zeznania J. K.

k. 475-477

Sprawcy w czasie dokonania rozboju przy ul. (...) mieli przy sobie broń palną w postaci rewolweru typu C..

Wyjaśnienia P. S.

k. 82-83, k. 317, k. 1406

Z. B. po zajściu potrzebował pomocy lekarskiej. W biurze przy ul. (...) znaleziono liczne przedmioty, na których ujawniono obecność jego krwi, np. na fragmentach taśm samoprzylepnych czy poduszce. Materiał biologiczny znajdujący się na niedopałku papierosa znalezionego w biurze przy ul. (...) nie pochodził od Z. B.. Zabezpieczone na miejscu popełnienia przestępstwa ślady daktyloskopijne nie należały do A. R. ani S. C., znalezione zostały jedynie ślady pozostawione przez B..

Karta informacyjna Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala (...)

k. 603

Opinia wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej

k. 843-865

Badania DNA

k. 294-301

Opinia wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej

k. 667-693

A. R. znał P. S. i S. C..

Wyjaśnienia A. R.

k. 253-254, k. 401, k. 1337

W dniu 02.10.2008 r. Z. B. dysponował kwotą 15.000 złotych. Kwota w ww. wysokości została przez Z. B. wypłacona w 2008 r. z rachunku należącego do Kościoła (...) K. lokalnego w W.. Pokrzywdzony miał zamiar przeznaczyć te środki na zaliczki na wypłaty dla pracowników (...) sp. z o.o.

Dokumentacja bankowa

k. 554-563

Notatka urzędowa z dnia 21.10.2008 r.

k. 483

Zeznania A. M.

k. 479-481

S. C. został prawomocnie skazany za popełnienie w dniu 02.10.2008 r. w W. przy ul. (...) rozboju na szkodę Z. B..

Odpis wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 07.05.2019 r., sygn. akt XVIII K 254/16

k. 1163-1173

Odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24.09.2020 r., sygn. akt II AKa 425/19

k. 1242-1243

Ani K. G., ani R. G. nie dostał od P. S. propozycji korzyści majątkowych w zamian za nieskładanie zeznań. Osobą, która otrzymała taką propozycję, jest natomiast M. G..

Zeznania K. G.

k. 1583-1584

Zeznania R. G.

k. 1622

Zeznania M. G.

k. 1418-1424

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.2.

A. R.

W dniu 21.11.2008 r. w W. poprzez wyłamanie zamku drzwi balkonowych i okna mieszkania przy ul. (...) wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą dokonał zaboru pieniędzy i biżuterii o łącznej wartości 70.000 zł na szkodę A. D. (1) oraz aparatu fotograficznego o wartości 500 zł na szkodę A. D. (2), tj. czyn z art. 279 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 21.11.2008 r. w W. przy ul. (...) A. R. i P. S. dokonali kradzieży z włamaniem i zaboru pieniędzy w kwocie 6000 euro oraz zabytkowej biżuterii na szkodę A. D. (1) na łączną wartość szkody 70.000 złotych, a także aparatu fotograficznego marki C. (...) o wartości 500 zł na szkodę A. D. (2). A. R. włamał się do mieszkania przez drzwi balkonowe i w rękawiczkach dokonał zaboru przedmiotów, a P. S. w tym czasie stał „na czatach”. Biżuterię uzyskaną w wyniku kradzieży sprawcy sprzedali następnie w lombardzie (...) przy ul. (...) w W..

Wyjaśnienia P. S.

k. 80-81, k. 120, k. 145-149, k. 171, k. 274, k. 1406

Zeznania A. D. (1)

k. 191-193, k. 208-210

Protokół oględzin mieszkania przy ul. (...)

k. 196-200

Zeznania A. D. (2) wraz z załącznikami do protokołu przesłuchania

k. 211, k. 213-215

Tablica poglądowa – załącznik do eksperymentu procesowego

k. 127

A. R. jest karany za przestępstwo kradzieży z włamaniem, tj. przestępstwo z art. 279 § 1 k.k.

Dane o karalności A. R.

k. 1269-1271

Ani K. G., ani R. G. nie dostał od P. S. propozycji korzyści majątkowych w zamian za nieskładanie zeznań. Osobą, która otrzymała taką propozycję, jest natomiast M. G..

Zeznania K. G.

k. 1583-1584

Zeznania R. G.

k. 1622

Zeznania M. G.

k. 1418-1424

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.3.

A. R.

W okresie od 01.06.2008 r. do 31.12.2008 r. w W. i okolicach W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci marihuany w ilości 15 kilogramów w ten sposób, że wspólnie z ww. nabywał narkotyki w partiach od 0,5-1 kg jednorazowo i przekazywał nieustalonym osobom celem dalszej jej odsprzedaży, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, tj. czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

A. R. wspólnie i w porozumieniu z P. S. i innymi osobami brał udział w obrocie substancją psychotropową w postaci marihuany. Oskarżony działał w krótkich odstępach czasu, w okresie od 01.06.2008 r. do 31.12.2008 r. P. S. odbierał od Z. K. ps. (...) narkotyki od 0,5 kg do 1 kg jednorazowo – łącznie w ilości 15 kg. Następnie marihuanę przekazywał A. R., który przekazywał je nieustalonym osobom celem dalszej odsprzedaży albo S. i R., czasem również z (...) razem dokonywali przekazań celem dalszej odsprzedaży. Oskarżony działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru sprzedaży ww. substancji uzyskiwanych przez P. S..

Wyjaśnienia P. S.

k. 80-82,119-120+124-125, 145-147, k. 1406

A. R. uczynił sobie z popełniania przestępstwa obrotu narkotykami stałe źródło dochodu. Z każdego odsprzedanego kilograma narkotyków sprawcy osiągali zysk w kwocie 2000-3000 zł. P. S. z oskarżonym „dzielił się pieniędzmi” (k. 82 – 16 i 17 linijka od góry).

Wyjaśnienia P. S.

k. 80-82, k. 1406

A. R. jest karany za przestępstwo z art. 56 ust. 3 i inne ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Dane o karalności A. R.

k. 1269-1271

Odpis wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13.01.2016 r., sygn. akt XII K 8/13

k. 340-364

Odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 06.06.2017 r., sygn. akt II AKa 364/16

k. 365-369

Oskarżony nie był nigdy leczony w związku z uzależnieniem od środków odurzających.

Wywiad środowiskowy

k. 1272-1273

Ani K. G., ani R. G. nie dostał od P. S. propozycji korzyści majątkowych w zamian za nieskładanie zeznań. Osobą, która otrzymała taką propozycję, jest natomiast M. G..

M. T., M. P., I. Al (...) potwierdzili fakty podawane przez P. S. - handlowanie przez niego i R. G. narkotykami.

Zeznania K. G.

k. 1583-1584

Zeznania R. G.

k. 1622

Zeznania M. G.

k. 1418-1424

Zeznania M. T.

k. 1438, k. 1459, k. 1474-1475

Zeznania M. P.

k. 1502, k. 1489-1490, k. 1499-1500, k. 1513-1515

Zeznania I. Al (...)

k. 1507-1513

Zeznania G. P.

k. 1536-1537, k. 1555-1561

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

A. R.

Czyn z art. 280 § 1 k.k. (tj. jak w 1.1.1.).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

A. R. dokonał przestępstwa przy użyciu broni palnej rewolweru typu C..

Zeznania Z. B. (stwierdził on, że nie grożono mu bronią, nie mówiono, że zostanie zastrzelony, nikt nie przykładał mu broni)

k. 1407

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.-1.1.3.

Zeznania Z. B. (częściowo)

Sąd obdarzył walorem wiarygodności zeznania oskarżyciela posiłkowego w zakresie, w którym opisał on przebieg zdarzenia, tj. popełnionego w stosunku do niego rozboju. Zeznania Z. B. są bowiem w tej części logiczne i spójne. Ponadto, zeznania te znajdują potwierdzenie w całokształcie zebranego materiału dowodowego. Sąd nie uwzględnił natomiast zeznań Z. B. w zakresie szczegółów dotyczących ww. zdarzenia, o czym szerzej w punkcie 2.2.

W.-nia P. S. (...) (częściowo)

Zgodnie z orzecznictwem „ocena wiarygodności pomówienia wymaga szczególnej ostrożności gdyż pomówienie nie stanowi dowodu pełnowartościowego, chyba że jest ono jasne i konsekwentne, a ponadto znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich. Istotne jest też, czy wyjaśnienia lub zeznania pomawiającego są logiczne i nie wykazują chwiejności albo czy nie są wręcz nieprawdopodobne (…). Przy dowodzie z pomówienia nie jest konieczne, aby relacje pomawiającego były potwierdzone innymi dowodami co do każdego opisywanego przez niego zdarzenia. Potwierdzenie innymi dowodami co najmniej części przestępstw opisywanych przez pomawiającego daje podstawy do pozytywnego zweryfikowania pozostałych jego relacji dotyczących innych przestępstw popełnionych przez tego samego sprawcę, a także przestępstw popełnionych przez inne osoby. Kwestionowanie relacji tych osób przez pryzmat przyjętej przez nich postawy i podnoszenie, że bezpodstawnie pomówili innych gdyż mieli za cel dążenie do polepszenia własnej sytuacji, a sami nie są osobami o nieposzlakowanej opinii jest nieuprawnione albowiem każdy dowód, w tym także dowód z pomówienia, podlega ocenie swobodnej” (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 08.10.2018 r., sygn. akt II AKa 462/17).

W ocenie sądu P. S. w swoich wyjaśnieniach wypowiadał się w sposób jasny, klarowny, konsekwentny i logiczny. Przebieg zdarzeń przestępczych opisywał szczegółowo, stanowczo. Zdarzenia, o których wspominał, w tym np. adresy, korespondowały ze starszymi ustaleniami Policji. Przykładowo, świadek P. S. opisał przebieg przestępstw popełnionych przy ul. (...) oraz ul. (...), które to zeznania pozwoliły na ustalenie sprawcy, którego organy ścigania nie zdołały ustalić wcześniej. Świadek wskazywał jako miejsca popełnienia przestępstwa adresy, co do których rzeczywiście w przeszłości zgłaszano zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. W tym zakresie zeznania świadka niewątpliwie przedstawiają prawdziwy stan faktyczny – świadek nie mógłby posiąść tak szczegółowej wiedzy o ww. przestępstwach w inny sposób niż poprzez osobiste uczestnictwo w owym procederze.

Z materiału dowodowego wynika, że nie można wykluczyć, iż P. S. składał niektórym osobom propozycję, że nie będzie wyjaśniał na okoliczność popełnianych przez nich przestępstw w zamian za jakąś sumę pieniędzy. Nie powoduje to jednak niemożności dania wiary w wyjaśnienia, w których jednak zdecydował się opisać przestępstwa popełnione z innymi osobami. P. S. ujawnił swoją działalność przestępczą z własnej woli, chcąc skorzystać z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Instytucja ta nakłada na osobę współpracującą znacznie mniejszy zakres obowiązków niż instytucja świadka koronnego. Jak wskazuje Sąd Najwyższy, kryterium, które podlega wprost ocenie sądu, jest nie bezinteresowność (w zakresie chęci skorzystania z instytucji z art. 60 § 3 k.k.), lecz wiarygodność wyjaśnień świadka (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04.04.2018 r., sygn. akt V KK 92/18).

W wyjaśnieniach P. S. nie ujawniono istotnych sprzeczności, wręcz w każdym przesłuchaniu konsekwentnie wskazuje te same okoliczności. Należy zaznaczyć również, że wyjaśnienia P. S. potwierdzają w zakresie części omawianych przez niego czynów zeznania innych osób, tj. Z. B., A. D. (1), A. D. (2), M. T., M. P., G. P., I. Al (...). Jak natomiast wspomniano wcześniej, potwierdzenie innymi dowodami co najmniej części opisywanych przez pomawiającego przestępstw daje podstawy do uznania także reszty jego zeznań za zgodne ze stanem faktycznym.

Wyjaśnienia A. R. (częściowo)

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego A. R. w zakresie, w jakim potwierdził znajomość z P. S. i S. C., gdyż korespondują one z innymi dowodami zebranymi w sprawie.

Zeznania świadków wymienionych w 1.1.

Sąd ocenił zeznania pozostałych świadków jako wiarygodne, gdyż są one rzeczowe, konkretne, wewnętrznie i wzajemnie niesprzeczne, jak również znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym ujawnionym w toku postępowania, na podstawie którego sąd ustalił stan faktyczny w sprawie.

Dokumentacja wymieniona w 1.1.

Na uznanie za wiarygodne co do ich treści, formy oraz legalności sporządzenia zasługują dowody z ujawnionych w sprawie dokumentów, m.in. protokołów oględzin czy odpisów wyroków. Dokumenty zostały sporządzone zgodnie z przepisami prawa. Ich treść nie budziła wątpliwości ani stron, ani sądu.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.

Badania DNA k. 288-293

Sąd uznał dowód za niemający znaczenia dla ustalenia faktów. Wskazanym badaniom DNA nie można zarzucić braku wiarygodności, jednakże nie dotyczą one oskarżonego A. R. – na ich podstawie nie można stwierdzić jego winy (czy też jej wykluczyć) ani decydować o fakcie dokonania lub niedokonania przez niego zarzucanego mu czynu.

Protokół oględzin płyt CD z zapisem monitoringu Banku (...) przy ul. (...) w W. k. 456

Sąd stwierdził, że dowód ten nie ma znaczenia dla ustalenia faktów, ponieważ nie można na jego podstawie stwierdzić winy oskarżonego (czy też jej wykluczyć) ani też ustalić, czy oskarżony rzeczywiście dokonał zarzucanego mu czynu. Nagranie z kamer monitoringu Banku (...) przy ul. (...) w W. nie obejmuje bowiem wejścia do klatki schodowej bloku przy ul. (...), w którym dokonano kradzieży 15.000 zł.

Protokół zatrzymania rzeczy k. 408-410

Zeznania S. C. k. 325, k. 1140-1141, k. 1368-1369 (częściowo)

Sąd uznał zeznania S. C. za niewiarygodne w zakresie, w jakim nie przyznał się do popełnionego czynu. Za czyn ten został on skazany. Sąd II instancji w tym zakresie utrzymał w mocy decyzję sądu I instancji. Zaprzeczanie swojej winie w zakresie popełnienia rozboju na osobie Z. B. od początku stanowiło realizowaną przez świadka linię obrony, mającą na celu zniwelowanie odpowiedzialności prawnokarnej. Sąd uznał ponadto po przesłuchaniu na rozprawie innych świadków (K. G. oraz R. G.), iż nie ma powodu, aby odmówić wiarygodności wyjaśnieniom P. S. – żaden z ww. świadków nie dostał od S. propozycji, którą sugerował S. C., a nawet jeśli wśród ich znajomych krążyły plotki o takim zachowaniu świadka, to nie zostały one w żaden sposób potwierdzone.

Zeznania Z. B. k. 1337-1339 (częściowo)

Sąd postanowił uznać zeznania Z. B. za niewiarygodne w zakresie, w jakim zeznał, że policję na miejsce popełnienia przestępstwa wezwała J. K.. Stwierdzenie to jest sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, z którego jednoznacznie wynika, iż osobą, która wezwała służby, była D. M..

Zeznania Z. B. (częściowo) k. 435, k. 1338

Sąd uznał zeznania Z. B. za niewiarygodne w zakresie, w jakim podaje on, że wartość skradzionej czarnej, skórzanej kurtki wynosi 600 zł, ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika bowiem jednoznacznie, iż kurtka ta ma wartość 399 zł.

Zeznania Z. B. (częściowo) k. 436, k. 1338

Sąd uznał zeznania Z. B. za niewiarygodne w zakresie, w jakim stwierdza on, że skradzione 15.000 zł wypłacił z banku kilka dni przed zdarzeniem z rachunku należącego do (...) sp. z o.o. Stwierdzenie to jest sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, z którego jednoznacznie wynika, że oskarżyciel posiłkowy wypłacił podaną kwotę dużo wcześniej, z innego rachunku bankowego. Sąd ustalił jednak – zgodnie z twierdzeniami pokrzywdzonego – że pieniądze te miały być przeznaczone za rzecz spółki.

Zeznania Z. B. k. 644, k. 1337 (częściowo), k. 436 (częściowo)

Sąd uznał, że zeznania oskarżyciela posiłkowego są niewiarygodne w zakresie, w jakim stwierdził, że ukradzione mu zostały następujące przedmioty wymienione w k. 644: kurtka puchowa marki A., kurtka dżinsowa z kożuszkiem, pantofle koloru czarnego, monety okolicznościowe, oraz wymieniony w k. 436 i k. 1337 laptop. Z. B. w swoich zeznaniach kilkakrotnie zmieniał wersję zdarzeń w zakresie skradzionych mu przedmiotów, sam też przyznawał, że nie pamięta, czy laptop w chwili popełnienia przestępstwa znajdował się w biurze przy ul. (...) (k. 436), ponadto przyznał, iż w tym czasie posiadał wiele kurtek i trudno mu ustalić ich wartość i ilość (k. 1338).

Wyjaśnienia P. S. k. 82, 168 (częściowo)

W stanie faktycznym nie przyjęto, że – jak wynika z jedynego zdania wypowiedzianego przez P. S. (k. 82 – 4 linijka od dołu), że S. C. i P. S. straszyli Z. B. bronią. Sąd dał wiarę, że broń palną sprawcy posiadali w chwili rozboju, natomiast w świetle zeznań pokrzywdzonego, że nikt mu broni nie okazywał, nie groził nią ani nie przykładał do jego ciała, sąd nie miał pewności, czy P. S. dobrze tę okoliczność zapamiętał. Dla Z. B. było to zdarzenie wyjątkowe w życiu, może najbardziej wstrząsające, zaś dla P. S. – jedno z wielu z użyciem czy też posiadaniem przy sobie broni palnej. Z tego względu takie jedno zdanie P. S. - który odmówił składania zeznań, uniemożliwiając zadawanie mu pytań – nie stanowi wystarczającej przeciwwago do twierdzeń pokrzywdzonego na tę okoliczność i stan faktyczny ustalono w tym zakresie na podstawie zeznań Z. B..

Sąd uznał wyjaśnienia P. S. za niewiarygodne w zakresie, w jakim wskazał, że przed popełnieniem przestępstwa nikt nie dzwonił do Z. B.. Fakt, iż oskarżyciel posiłkowy odebrał rano w dniu 02.10.2008 r. telefon z nieznanego mu numeru, został wykazany w zebranym w postępowaniu przygotowawczym materiale dowodowym, nie udało się jedynie ustalić tożsamości osoby, która wykonała taki telefon. Z. B. nie miał natomiast żadnego powodu, dla którego miałby zeznać nieprawdę o otrzymanym przez siebie w godzinach przedpołudniowych telefonie. Nie można wykluczyć, że P. S. - jako że nie działał sam - o tym telefonie nie wiedział.

Protokół oględzin akt wraz z załącznikami k. 809-825

Sąd postanowił uznać wskazane dowody za niemające znaczenia dla ustalenia faktów. Wskazane dokumenty to kopie akt dotyczące umorzonego dochodzenia w sprawie przywłaszczenia urządzenia laserowego, w której to sprawie Z. B. był świadkiem. Nie ma ona nic wspólnego z rozbojem dokonanym na osobie Z. B. ani z innymi czynami zarzucanymi oskarżonemu.

Protokół oględzin akt wraz z załącznikami k. 487-509, k. 510-522

Sąd uznał wskazane dowody za niemające znaczenia dla ustalenia faktów. Wskazane dokumenty to kopie akt dotyczące m.in. podejrzenia kradzieży samochodu Z. B.. W sprawie, oprócz Z. B., występują jedynie osoby niepowiązane z niniejszym postępowaniem. Nie ma ona nic wspólnego z rozbojem dokonanym na osobie Z. B. ani z innymi czynami zarzucanymi oskarżonemu.

Opinia z zakresu materiałów wybuchowych k. 1009-1009C

Sąd uznał wskazany dowód za niemający znaczenia dla ustalenia faktów, ponieważ dotyczy on osoby, której udział w niniejszej sprawie został już wykluczony. Dowód zawiera opinię z zakresu materiałów wybuchowych znalezionych podczas przeszukania mieszkania jednego z wcześniejszych podejrzanych. Osoba ta utraciła status podejrzanego, obecnie nie ma ze sprawą nic wspólnego.

1.1.2.

Zeznania R. S. k. 238-239, k. 1368

Sąd postanowił uznać wskazany dowód za niewiarygodny. Niniejszy dowód jest całkowicie sprzeczny z wyjaśnieniami P. S., jakoby sprawcy biżuterię uzyskaną w wyniku kradzieży sprzedali w lombardzie (...) przy ul. (...) w W.. Sąd nie ma żadnych podstaw, aby odmówić wiarygodności twierdzeniom P. S., będącego jednym z najważniejszych świadków w sprawie (vide: punkt 2.1. niniejszego uzasadnienia), stąd zeznania R. S., twierdzącego, że nigdy nie wycenia w swoim lombardzie takich kamieni szlachetnych jak brylanty, uznać należało za niewiarygodne.

1.1.3.

Zeznania J. F. k. 234-235

Wskazany dowód uznany został za niemający znaczenia dla ustalenia faktów z tego powodu, że nie odnosi się w żaden sposób do zarzutów stawianych A. R..

1.1.1.-1.1.3.

Wyjaśnienia P. S. k. 71, 88-97, k. 98-105, k. 111-114, k. 115-119, k. 128-130, k. 137-141, k. 169-170, k. 172-174, k. 178-183, k. 257-259, k. 264-265, k. 266, k. 275, k. 283-285, k. 316, k. 333-334, k. 1145-1147

Sąd uznał wskazane dowody za niemające znaczenia dla ustalenia faktów. W treści tych dowodów świadek P. S. albo stwierdza, że odmawia składania zeznań, albo – w zeznaniach, które postanowił jednak złożyć – nie odnosi się w żaden sposób do zarzutów postawionych oskarżonemu R.. Na tablicy poglądowej z k. 260-261 nie ma natomiast wizerunku oskarżonego. Do akt niniejszej sprawy dołączono wszystkie wyjaśnienia P. S., także te, które nie dotyczą A. R.. Tak samo rzecz się ma z zeznaniami R. G. oraz K. G., jak również pozostałych wymienionych świadków (M. S., M. T., M. P., G. P. - z podanych dowodów nie wynika okoliczność, na którą je powoływano); również protokół oględzin przedmiotów zabezpieczonych podczas przeszukania osoby P. S. nie wnosi żadnych informacji na temat czynu zarzucanego oskarżonemu. Z tego względu dowody te należało uznać za niemające znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie.

Zeznania K. G. k. 262-263, k. 264-265, k. 267-268, k. 321-322, k. 1135-1136, k. 1137, k. 1144

Protokół oględzin przedmiotów zabezpieczonych podczas przeszukania osoby P. S. k. 72-77

Tablica poglądowa k. 260-261

Zeznania R. G. k. 229-231, k. 266

Tablice poglądowe k. 1148-1154

Zeznania M. S. k. 1426-1431

Zeznania M. T. k. 1440-1450, k. 1462-1465

Zeznania M. P. k. 1477-1484

Zeznania G. P. k. 1521-1526

Wyjaśnienia A. R. (częściowo) k. 253-254, k. 401, k. 1265, k. 1337

Sąd uznał wyjaśnienia A. R. za niewiarygodne w zakresie, w którym twierdzi, że nie popełnił on zarzucanych mu czynów. W ocenie sądu wyjaśnienia te stanowią realizowaną przez oskarżoną linię obrony mającą na celu zniwelowanie odpowiedzialności prawnokarnej. Wyjaśnienia złożone przez oskarżonego nie znajdują w tym zakresie potwierdzenia wśród innych dowodów zebranych w sprawie.

Protokół przeszukania mieszkania k. 246-249

Sąd uznał, że wskazany dowód nie ma znaczenia dla ustalenia faktów, ponieważ w trakcie przeszukania mieszkania nie znaleziono żadnych dowodów, które mogłyby świadczyć na korzyść lub niekorzyść oskarżonego. Na podstawie niniejszego dowodu nie można stwierdzić winy R. (czy też jej wykluczyć) ani decydować o fakcie dokonania lub niedokonania przez niego zarzucanego mu czynu.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

4

A. R.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W myśl art. 279 § 1 k.k. podlega karze, kto kradnie z włamaniem. Jest to typ kwalifikowany kradzieży z art. 278 k.k. (zaboru w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej). Jak wskazuje Sąd Najwyższy, „z istoty włamania wynika, że jego obiektem może być tylko pomieszczenie zamknięte, stąd też kradzież z włamaniem zachodzi wtedy, gdy sprawca zabiera w celu przywłaszczenia cudze mienie w następstwie usunięcia przeszkody materialnej będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zamknięciem tego pomieszczenia” (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.02.1999 r., sygn. akt V KKN 566/98). Karze podlega zatem osoba, która w celu wejścia do cudzego pomieszczenia i zaboru znajdującego się w nim mienia uzyskuje w jakiś sposób dostęp do niego, wbrew woli osoby dysponującej tym pomieszczeniem. Należy przy tym wskazać, że włamanie do cudzego pomieszczenia dokonywane jest w określonym celu, tj. celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej – włamanie jest środkiem do osiągnięcia tego celu (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09.09.1996 r., sygn. akt III KKN 58/96).

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do realiów niniejszego postępowania, wskazać należy, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że A. R. swym zachowaniem zrealizował wszystkie znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 279 § 1 k.k.

Oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia cudze rzeczy ruchome w postaci pieniędzy, biżuterii oraz aparatu na łączną kwotę 70.500 zł. A. R. dostał się do pomieszczenia, w którym przechowywane były ww. rzeczy poprzez wyłamanie zamku drzwi balkonowych i okna mieszkania wspólnie i w porozumieniu z P. S.. Oskarżony nie uzyskał pozwolenia osoby mieszkającej w tym miejscu, uzyskał dostęp do pomieszczenia wbrew woli i wiedzy tej osoby.

☒

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

A. R.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 280 § 1 podlega karze ten, kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Natomiast w myśl art. 280 § 2 k.k. (typ kwalifikowany przestępstwa z art. 280 § 1 k.k.) surowszej karze podlega, kto dokonuje przestępstwa z art. 280 § 1 k.k., posługując się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem albo działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem. Przedmiotem ochrony powyższego przepisu (tj. art. 280 k.k.) jest mienie, zdrowie, wolność i nietykalność cielesna człowieka. Rozbój jest przestępstwem niezależnie od wartości przedmiotu kradzieży. We wszystkich typach jest on przestępstwem umyślnym, kierunkowym; można go popełnić tylko w zamiarze bezpośrednim.

W związku z powyższym nie ulega wątpliwości, iż oskarżony A. R. swoim działaniem wypełnił znamiona przestępstwa rozboju. Oskarżony zabrał (wspólnie i w porozumieniu z S. C. i P. S.) w celu przywłaszczenia kurtkę o wartości 399 zł oraz klucze do mieszkania przy ul. (...), skąd zgodnie z podziałem ról zabrał pieniądze w kwocie 15.000 zł. S. C. oraz P. S. użyli wcześniej w stosunku do Z. B. przemocy w postaci bicia rękami i kopania, z czego niewątpliwie oskarżony zdawał sobie sprawę – użycie przemocy nastąpiło zaraz po zbliżeniu się do Z. B., co musiało być z góry przez wszystkich zaplanowane. Warunkiem odpowiedzialności za współsprawstwo jest wykazanie, że współdziałających łączyło porozumienie obejmujące wspólne wykonanie czynu zabronionego zgodnie z przyjętym podziałem ról, a każdy z uczestników porozumienia obejmował świadomością całość znamion określonego czynu zabronionego. Współdziałający muszą mieć świadomość wykonania czynu zabronionego, a zatem przynajmniej wiedzieć o sobie i zdawać sobie sprawę, że podejmowana czynność składa się na realizację wspólnie wykonywanej całości przedsięwzięcia. Nie jest konieczne ustalenie uprzedniej umowy sprawców; wystarczy porozumienie osiągnięte choćby w sposób dorozumiany i najpóźniej w momencie realizacji działań sprawczych, w czasie wykonywania czynu wspólnymi siłami oraz świadomego współdziałania współsprawców w realizacji znamion przestępstwa (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14.06.2018 r. sygn. akt II AKa 60/18). W swoim działaniu sprawcy byli agresywni, zadali szereg ran.

A. R. oskarżony został o popełnienie czynu z art. 280 § 2 k.k., tj. kwalifikowanej postaci rozboju. Miało to związek z faktem posiadania przez sprawców broni palnej rewolweru typu C. w czasie dokonywania rozboju przy ul. (...). Nie ulega wątpliwości, iż sprawcy rzeczywiście mieli przy sobie taką broń. P. S. w swoich wyjaśnieniach stwierdził, iż bronią straszono Z. B.. Z okoliczności przestępstwa należy jednakże wnioskować, iż owym „straszeniem” było po prostu posiadanie przy sobie takiej broni. Jak przyznał sam Z. B., nie grożono mu bronią, nie mówiono, że zostanie zastrzelony, nikt nie przykładał mu broni do ciała. Sam oskarżyciel posiłkowy nie zauważył nawet zatem broni sprawców, jego strach nie został w żaden sposób wzmożony poprzez okoliczność posiadania rewolweru przez sprawców. Sprawcy nie „posłużyli się” bronią, nie okazali bowiem tego narzędzia Z. B., nie demonstrowali mu go w celu wzbudzenia w nim przeświadczenia o realnym niebezpieczeństwie (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.04.1984 r., sygn. akt II KR 73/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.11.1985 r., sygn. akt IV KR 274/85). Samo posiadanie przez sprawcę w chwili rozboju niebezpiecznego narzędzia, bez co najmniej demonstrowania możliwości jego użycia czy też nawet bez jego okazania, nie może być traktowane jako kwalifikowana postać rozboju (vide: Komentarz do art. 280 k.k., red. Stefański, wyd. 6, 2023).

W związku z powyższym, czyn oskarżonego – zwłaszcza mając na względzie zasadę rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego - należało zakwalifikować jako czyn z art. 280 § 1 k.k., nie natomiast z art. 280 § 2 k.k.

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

8

A. R.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (w wersji obowiązującej w czasie popełnienia przestępstwa, tzn. wersji względniejszej dla sprawcy) podlega karze, kto wbrew przepisom ustawy wprowadza do obrotu środki odurzające, substancje psychotropowe lub słomę makową albo uczestniczy w takim obrocie. Przepisy ustawy, wbrew którym nie wolno wprowadzać do obrotu takowych substancji, to art. 33-35 (dozwolone używanie ww. środków) oraz art. 37 (obrót międzynarodowy za zezwoleniem) ww. ustawy. Przedmiotem ochrony niniejszego przepisu jest monopol przedsiębiorstw posiadających odpowiednie zezwolenia do obrotu ww. środkami, jak również życie i zdrowie publiczne. „Wprowadzenie do obrotu” oznacza zgodnie z art. 4 pkt 34 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii udostępnienie osobom trzecim odpłatnie lub nieodpłatnie środków odurzających, substancji psychotropowych lub ich prekursorów; zachodzi np. w przypadku niezgodnego z prawem przekazywania innym osobom ww. środków.

Natomiast w myśl art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii karze surowszej podlega sprawca, jeśli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej. W postanowieniu z dnia 11.03.2021 r., sygn. akt V KK 61/21, Sąd Najwyższy wskazał, że przy ocenie, czy ilość ww. substancji jest znaczna, należy przyjmować kryterium jakościowo-ilościowe, tj. czy dana ilość substancji mogła jednorazowo doprowadzić do odurzenia znacznej ilości osób. Z kolei z orzecznictwa wynika, iż taką ilością osób jest kilkadziesiąt – w praktyce ze 100 g marihuany można uzyskać natomiast co najmniej 200 jednorazowych porcji (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29.06.2018 r., sygn. akt II AKa 28/18).

Ponadto, zgodnie z art. 65 § 1 k.k. przepisy przewidziane wobec sprawcy popełniającego przestępstwo w warunkach multirecydywy stosuje się również wobec sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu. Zgodnie z orzecznictwem za stałe źródło dochodu należy uznać takie źródło, które przynosi dochód przez co najmniej 3 miesiące, przy czym konieczne jest tu wystąpienie zamiaru sprawcy kontynuowania przestępczego procederu tak długo, jak długo byłby on skuteczny (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28.02.2008 r., sygn. akt V KK 238/07).

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do realiów niniejszego postępowania, wskazać należy, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że A. R. swym zachowaniem zrealizował wszystkie znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy, że niewątpliwie oskarżony wprowadzał do obrotu substancję psychotropową w postaci marihuany – najpierw ją kupował, a potem odsprzedawał, przy czym robił to wbrew przepisom art. 33-35 i art. 37 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Należy przy tym zaznaczyć, że obrót marihuaną jest zakazany na podstawie ww. przepisów, ponieważ jest ona zawiera ona Δ ⁹-tetrahydrokannabinol będący substancją psychotropową grupy II-P (zgodnie z wykazem substancji psychotropowych, tzn. załącznika 2 do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii według stanu prawnego z chwili popełnienia przestępstwa).

Ponadto, sąd uznał oskarżonego za winnego udziału w obrocie marihuaną w ilości 15 kg – w swoich zeznaniach (k. 81) P. S. wskazał, iż wspólnie z A. R. odbierał marihuanę od Z. K., zaś całość wynosiła 15-20 kg. Zgodnie z zasadą in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) sąd rozstrzygnął tę wątpliwość na korzyść oskarżonego. Należało uznać jednakże, iż ilość taka jest ilością znaczną. Zgodnie ze wskazanym powyżej rachunkiem, z 1 kg marihuany można uzyskać co najmniej 2000 jednorazowych porcji, zaś z 15 kg aż 30.000 jednorazowych porcji. Skoro za „znaczną ilość” można uznać ilość zdolną do odurzenia kilkudziesięciu osób, to ilość zdolna odurzyć 30.000 osób niewątpliwie należy uznać za taką właśnie znaczną ilość. Nie ulega też wątpliwości, że oskarżony traktował udział w obrocie ww. substancjami jako stałe źródło dochodu i z pewnością kontynuowałby ten przestępczy proceder, gdyby miał taką możliwość i nie pokłócił się z P. S. (k. 82).

Zgodnie z art. 12 k.k. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony (tzw. czyn ciągły). Natomiast instytucja z art. 91 § 1 k.k. – podobna do kary łącznej - służy do wymierzenia jednej kary za kilka odrębnych czynów przy spełnieniu pewnych warunków.

☐

3.3.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.4.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. R.

I

1

Kara 3 lat pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu A. R. karę za czyn I, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Oskarżony miał pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Jak zaznaczono powyżej, sąd wziął pod uwagę wysoką społeczną szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego, na który wskazuje przede wszystkim godzenie w ważne dobro chronione prawem, jakim jest zdrowie człowieka. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który był karany i nie wyraził żadnej skruchy. Stopień winy oskarżonego jest niewątpliwie bardzo wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie sądu tak ukształtowana kara będzie stanowić odpowiednią represję wobec oskarżonego – adekwatną, a jednocześnie nie nadmiernie dolegliwą.

A. R.

I

2

Kara 150 stawek dziennych grzywny przy wysokości jednej stawki w kwocie 100 zł.

Wymierzając oskarżonemu karę grzywny sąd kierował się dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 53 k.k.

Sąd uznał, że czyn popełniony przez oskarżonego cechował wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości. Oskarżony miał pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełnia cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie sądu tak ukształtowana kara stanowić będzie odpowiednią represję wobec oskarżonego – adekwatną, a jednocześnie nie nadmiernie dolegliwą.

Orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny obok kary pozbawienia wolności uzasadnione jest celowością wzmożenia dolegliwości orzeczenia aby oddziaływać wychowawczo na sprawcę. Ustalając stawkę dzienną grzywny sąd kierował się treścią art. 33 § 2 k.k. Ustalona wysokość stawki nie przekracza możliwości zarobkowych oskarżonego i była dostosowana do jego sytuacji rodzinnej.

A. R.

I

3

Przepadek korzyści majątkowej w kwocie 5000 zł.

Zgodnie z treścią art. 45 § 1 k.k. jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa, chociażby pośrednio, korzyść majątkową niepodlegającą przepadkowi przedmiotów wymienionych w art. 44 § 1 lub 6, sąd orzeka przepadek takiej korzyści albo jej równowartości.

W niniejszej sprawie sąd ma do czynienia właśnie z taką sytuacją. Sprawcy przestępstwa uzyskali w wyniku popełnionego przez siebie czynu kwotę w wysokości 15.000 zł – w przeliczeniu na jednego sprawcę korzyść majątkowa wynosiła po 5000 zł. Należało zatem orzec przepadek ww. kwoty będącej korzyścią majątkową uzyskaną w wyniku czynu z art. 280 § 1 k.k.

A. R.

II

4

Kara 2 lat pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu A. R. karę za czyn II, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Jego zamiar był przemyślany. Oskarżony miał pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Jak zaznaczono powyżej, sąd wziął pod uwagę wysoką społeczną szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego, na który wskazuje przede wszystkim godzenie w ważne dobra chronione prawem, jakim są prawa majątkowe i faktyczne władztwo nad rzeczami ruchomymi, a także nienaruszalność mieszkania. Stopień winy oskarżonego jest niewątpliwie bardzo wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie sądu tak ukształtowana kara będzie stanowić odpowiednią represję wobec oskarżonego – adekwatną, a jednocześnie nie nadmiernie dolegliwą.

A. R.

II

5

Kara 150 stawek dziennych grzywny przy wysokości jednej stawki w kwocie 100 zł.

Wymierzając oskarżonemu karę grzywny sąd kierował się dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 53 k.k.

Sąd uznał, że czyn popełniony przez oskarżonego cechował wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości. Oskarżony miał pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełnia cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie sądu tak ukształtowana kara stanowić będzie odpowiednią represję wobec oskarżonego – adekwatną, a jednocześnie nie nadmiernie dolegliwą.

Orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny obok kary pozbawienia wolności uzasadnione jest celowością wzmożenia dolegliwości orzeczenia aby oddziaływać wychowawczo na sprawcę. Ustalając stawkę dzienną grzywny sąd kierował się treścią art. 33 § 2 k.k. Ustalona wysokość stawki nie przekracza możliwości zarobkowych oskarżonego i była dostosowana do jego sytuacji rodzinnej.

A. R.

II

6

Częściowe naprawienie szkody w wysokości 34.750 zł.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonego obowiązek częściowego naprawienia spowodowanej przestępstwem szkody w całości na rzecz A. D. (1) w kwocie 34.750 zł. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie pokrzywdzonej poprzez doprowadzenie do chociaż częściowego przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez A. R.. Nakładając na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

A. R.

II

7

Naprawienie szkody w wysokości 500 zł.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonego obowiązek naprawienia spowodowanej przestępstwem szkody w całości na rzecz A. D. (2) w kwocie 500 zł. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie pokrzywdzonego poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez A. R.. Nakładając na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

A. R.

III

8

Kara 4 lat pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny przy wysokości jednej stawki 100 zł.

Wymierzając oskarżonemu A. R. karę pozbawienia wolności i grzywny, sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Oskarżony miał pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Jak zaznaczono powyżej, sąd wziął pod uwagę wysoką społeczną szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego, na który wskazuje przede wszystkim godzenie w ważne dobra chronione prawem, jakimi są monopol przedsiębiorstw posiadających odpowiednie zezwolenia do obrotu ww. środkami, jak również życie i zdrowie publiczne. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który był karany i nie wyraził żadnej skruchy. Stopień winy oskarżonego jest niewątpliwie bardzo wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie sądu tak ukształtowana kara będzie stanowić odpowiednią represję wobec oskarżonego – adekwatną, a jednocześnie nie nadmiernie dolegliwą.

Ustalona wysokość stawki nie przekracza możliwości zarobkowych oskarżonego i była dostosowana do jego sytuacji rodzinnej.

A. R.

I-III

9

Kara 6 lat pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny przy wysokości jednej stawki 100 zł.

Sąd uznał, że wymierzona oskarżonemu kara łączna jest w pełni adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego przestępstw. Zgodnie z treścią art. 86§ 2 k.k. sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (w przypadku A. R. od 4 lat pozbawienia wolności oraz 300 stawek dziennych grzywny) do ich sumy (do 9 lat pozbawienia wolności oraz 600 stawek dziennych grzywny), nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności, z zastrzeżeniem, iż wymierzając karę łączną grzywny, sąd określa na nowo wysokość stawki dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 33 § 3 k.k., jednakże wysokość stawki dziennej nie może przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio (czyli w stosunku do oskarżonego A. R. - 100 zł). W świetle tych regulacji, w ocenie sądu, nie sposób uznać, aby kara łączna była nadmierna, niesprawiedliwa, bądź przekraczała stopień winy czy stopień społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

10

O wynagrodzeniu za obronę z urzędu oskarżonego orzeczono na podstawie obowiązujących w tym zakresie przepisów - po uwzględnieniu treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 20 grudnia 2022 r. SK 78/21.

11

Mając na uwadze aktualną sytuację życiową i majątkową oskarżonego oraz orzeczoną surową karę pozbawienia wolności, grzywnę, przepadek korzyści i obowiązek naprawienia szkody, sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

6.  1Podpis