Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 147/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

D. S. (1), R. M. (1)

W okresie od 2 października 2018 roku do 5 października 2018 roku w W. i innych nieustalonych miejscach, działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą w zamiarze przywłaszczenia powierzonej rzeczy ruchomej w postaci samochodu osobowego marki (...) o nr rej. (...), nr VIN (...) o wartości 235.654 złotych, wynajętego na podstawie umowy najmu pojazdu o nr ID (...) z dnia 2 października 2018 roku, usiłowali wywieźć ten pojazd poza strefę Unii Europejskiej, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zatrzymanie przez służby graniczne państwa Rumunii na przejściu granicznym w miejscowości S. pomiędzy Rumunią a Ukrainą, gdzie odebrano im przedmiotowy pojazd, czym działali na szkodę (...) Sp. z o.o., tj. przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Na mocy umowy najmu pojazdu z dnia 02.10.2018 r. o numerze (...) spółka z o.o., reprezentowana przez T. J., wynajęła spółce (...), reprezentowanej przez oskarżonego R. M. (1) pojazd – samochód osobowy marki (...) o nr rej. (...), nr VIN (...) o wartości 235.654 złotych. Jako okres najmu pojazdu wskazano okres od 02.10.2018 r. od godz. 17:30 do 01.11.2018 r. do godz. 17:30. W umowie wskazano, że użytkownikiem oraz kierującym wynajętym pojazdem będzie R. M. (1) oraz D. S. (1). Ponadto w umowie wskazano, iż najemca nie może używać pojazdu poza granicami kraju, w którym pojazd został wynajęty, bez potwierdzonej bezpośrednio zgody wynajmującego w formie pisemnej lub e-mail. Wyrażono zgodę na opuszczenie przez pojazd granic Polski, jednakże tylko w zakresie strefy Schengen, wniesiono także odpowiednią opłatę. Pojazd wydano na Dworcu(...) w W..

Na przejściu granicznym z Ukrainą w Rumunii w miejscowości S. w dniu 05.10.2018 r. do odprawy granicznej na wyjeździe z Rumunii w samochodzie stawił się D. S. (1). Przedstawił on umowę najmu pojazdu oraz podrobione pełnomocnictwo. Władze rumuńskie powzięły wątpliwości co do autentyczności przedstawionych dokumentów, a następnie podjęły decyzję o zatrzymaniu pojazdu. Wbrew postanowieniom umowy i ustaleniom poczynionym z pokrzywdzoną usiłowano wywieźć pojazd poza granice Unii Europejskiej.

Pojazd został zwrócony pokrzywdzonej.

Wobec oskarżonego R. M. (1) było prowadzone postępowanie karne o to, że: 1. w dniu 15 października 2018 roku w (...) przy Al. (...) na terenie Dworca (...) działając wspólnie i w porozumieniu usiłował dokonać przywłaszczenia powierzonej mu na podstawie umowy wypożyczenia z dnia 15.10.2018 roku rzeczy ruchomej w postaci samochodu osobowego marki (...) o wartości 140 000 zł na szkodę (...) SA oraz (...) Sp. z o.o tj. o czyn z art. 13 par 1 kk w zw. Z art. 284 par. 2 kk. 2. W okresie od dnia 11 października 2018 roku do dnia 14 października 2018 roku w bliżej nieokreślonym miejscu, działając wspólnie i w porozumieniu z B. C. dokonał przywłaszczenia powierzonej na podstawie umowy wypożyczenia z dnia 11.10.2018 roku zawartej w Ł. na terenie wypożyczalni samochodowej (...) I. R. rzeczy ruchomej w postaci samochodu osobowego marki (...) klasa o nr rej. (...) o wartości 150 000 zł na szkodę (...) SA oraz (...) I. R., tj czynu z art. 284 par. 2 kk. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 13 stycznia 2021 roku sygn. akt V K 2418/19 oskarżony R. M. (1) został uniewinniony od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Pismo ze Straży Granicznej

k. 1 t. I

Notatka urzędowa

k. 2 t. 1, k. 41 t. I

Zeznania Ł. S. wraz z załącznikami

k. 5-32 t. I, k. 40v t. I, k. 50v t. I, k. 80v t. I, k. 609v t. IV

Protokół oględzin pojazdu z załącznikiem

k. 52-55 t. I

Zeznania B. Z. z załącznikiem

k. 60v-63 t. I, k. 73v t. I, k. 530v-531 t. III

Zeznania T. J. wraz z tablicami poglądowymi

k. 68-70 t. I, k. 529v-530 t. III

Odpowiedź z KRP W.

k. 37 t. I

Protokół zatrzymania rzeczy z załącznikami

k. 83-87 t. I

(...) sp. z o.o. z załącznikiem

k. 96-98 t. I

Pismo z Prokuratury w Rumunii z załącznikami

k. 120-135 t. I

Wydruk z bazy Regon

k. 188-190 t. I

Wyjaśnienia R. M. (1) (częściowo)

k. 206-208 t. II, k. 517 t. III

Pełnomocnictwo

k. 265 t. II

Wyjaśnienia D. S. (1) (częściowo)

k. 179 t. I, k. 515v-517 t. III

Zeznania M. S.

k. 584v-585 t. IV

Zeznania K. J.

k. 610 t. IV

Wyrok Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w warszawie z dnia 13 stycznia 2021 roku sygn. akt V K 2418/19

k. 626-627

Stan psychiczny D. S. (1) w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznania znaczenia czynów oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem. Jego poczytalność nie budzi wątpliwości.

Opinia sądowo-psychiatryczna

k. 182-183 t. I

D. S. (1) był już uprzednio karany, był osobą uzależnioną od alkoholu i środków odurzających. Obecnie odbywa karę pozbawienia wolności.

Karta karna

k. 409-411 t. III , k. 436-438 t. III, k. 510-512 t. III, k. 568-572 t. IV

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego

k. 428-431 t. III, k. 466 t. III

Opinia z aresztu śledczego

k. 616-618 t. IV

R. M. (1) był już uprzednio karany. Zajmuje się pracami dorywczymi, mieszka z matką i pozostaje na jej utrzymaniu. Dwukrotnie rozwiedziony, jedno dziecko, na które ma orzeczone alimenty.

Karta karna

k. 407-408 t. III, k. 508-509 t. III, k. 573-575 t. IV

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego

k. 466 t. III

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.2.

D. S. (1)

W dniu 5 października 2018 roku na przejściu granicznym państwa Rumunii w miejscowości S. pomiędzy Rumunią i Ukrainą posłużył się podrobionym przez nieustaloną osobę dokumentem w postaci pełnomocnictwa wystawionego przez P. S. jako osobę reprezentującą (...) Sp. z o.o., a poświadczonego przez Kancelarię Notarialną w J. ul. (...) z dnia 1 października 2018 roku upoważniającego do poruszania się pojazdem marki (...) o nr rej. (...) i nr VIN (...) na terenie Unii Europejskiej, wszelkich innych państw oraz do przekraczania wszelkich granic międzypaństwowych w tym granicy Europa-Ukraina, Mołdawia, Turcja, Federacja Rosyjska, Białoruś, Kazachstan, Kirgistan, Azerbejdżan, N., Gruzja, Armenia, Rumunia na czas nieokreślony, tj. przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Podczas przekraczania granicy rumuńsko-ukraińskiej w miejscowości S. w dniu 05.10.2018 r. D. S. (1) posłużył się jako autentycznym pełnomocnictwem z dnia 01.10.2018 r. rzekomo wystawionym przez P. S. jako dyrektora (...) sp. z o.o., poświadczonym przez notariusza A. M. (1) z Kancelarii Notarialnej w J. z siedzibą przy ul. (...) (Rep. (...)). Wedle tego pełnomocnictwa pokrzywdzona spółka zezwoliła D. S. (1) na korzystanie z ww. pojazdu „na terenie Unii Europejskiej, wszelkich innych państw, Rumunii i Ukrainy oraz do przekraczania wszelkich granic międzypaństwowych, w tym granicy Europa, Ukraina, Mołdawia, Turcja, Federacja Rosyjska, Białoruś, Kazachstan, Kirgistan, Azerbejdżan, N., Gruzja, Armenia i Rumunia na czas nieokreślony”. Po skontaktowaniu się z właścicielem pojazdu okazało się, że pełnomocnictwo takie nigdy nie było wystawiane, a umowa najmu zezwalała jedynie na przemieszczanie się pojazdem po terenie Unii Europejskiej.

Sprawa Rep. (...) zarejestrowana w kancelarii notarialnej A. M. (1) dotyczy zupełnie innych czynności niż wskazane w ww. pełnomocnictwie. Ponadto, w ciągu poprzednich 10 lat z osobami wskazanymi w owym dokumencie, tj. D. S. (1) oraz P. S., nie dokonywano w tej kancelarii żadnych czynności. Ponadto, (...) sp. z o.o. nigdy nie zatrudniała osoby o danych P. S..

Napisy nakreślone ręcznie na pełnomocnictwie nie zostały wykonane przez D. S. (1) ani R. M. (1) lub też nie nadają się do badań identyfikacyjnych. Mimo zatem, że podrobione pełnomocnictwo zostało przez D. S. (1) użyte jako autentyczne, to nie on je podrobił, a danych osoby, która tego dokonała, nie udało się ustalić.

Postanowieniem z dnia 29 lipca 2022 roku Komenda Powiatowa Policji w Ł. umorzyła dochodzenie w sprawie pozostałych nieustalonych współsprawców podrobienia w nieustalonym miejscu i czasie dokumentu w postaci pełnomocnictwa wystawionego przez kancelarię notarialną w J. z dnia 01 października 2018 roku upoważaniającego do poruszania się pojazdem marki (...) o nr rej. (...) na terenie Unii Europejskiej wszelkich innych państwa oraz do przekraczania wszelkich granic międzypaństwowych w tym granicy Europa – Ukraina, Mołdawia, Turcja, Federacja Rosyjska, Rumunia na czas nieokreślony tj. czynu z art. 270 par. 1 kk wobec niewykrycia sprawcy czynu zabronionego.

Notatka urzędowa

k. 2 t. I

Zeznania Ł. S. wraz z załącznikami

k. 5-32 t. I, k. 609v t. IV

Zeznania A. M. (1)

k. 100v t. I, k. 106v t. I, k. 143 t. I, k. 146v t. I, k. 150 t. I, k. 585v-586 t. IV

Pismo z Prokuratury w Rumunii z załącznikami

k. 120-135 t. I

(...) sp. z o.o.

k. 158 t. I

Protokół pobrania materiału porównawczego z załącznikami

k. 286-288 t. II

Kopia wniosku o wydanie dowodu osobistego

k. 295-297 t. II

Opinia biegłego z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów

k. 302-307 t. II

Wyjaśnienia D. S. (1) (częściowo)

Postanowienie o umorzeniu dochodzenia

k. 179 t. I, k. 515v-517 t. III

k. 609v t. IV

Czyn ten jest karalny również wedle prawa rumuńskiego (podwójna karalność czynu). Postępowanie toczące się na terenie Rumunii umorzono.

Tłumaczenie korespondencji

k. 238-240 t. II

Pisma z prokuratury w Rumunii z tłumaczeniem

k. 244-262 t. II

D. S. (1) był już uprzednio karany, był osobą uzależnioną od alkoholu i środków odurzających.

Karta karna

k. 409-411 t. III, k. 436-438 t. III, k. 510-512 t. III, k. 568-572 t. IV

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego

k. 428-431 t. III

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Opinia biegłego z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów

k. 302-307 t. II

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.-1.1.2.

Wyjaśnienia D. S. (1) (częściowo)

Na uznanie za wiarygodne zasługują te wyjaśnienia oskarżonego, w których opisuje on ogólny przebieg zdarzenia, tj. fakt wyjazdu pojazdem wynajętym na Dworcu (...) od (...) sp. z o.o. przez terytorium Rumunii w kierunku Ukrainy, a następnie zatrzymanie oskarżonego na granicy rumuńsko-ukraińskiej z powodu wątpliwości co do okazanej dokumentacji oraz samodzielny powrót do Polski. Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie podanym powyżej znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym.

1.1.1.

Wyjaśnienia R. M. (1) (częściowo)

Sąd obdarzył walorem wiarygodności te wyjaśnienia oskarżonego, w których opisuje on ogólny przebieg zdarzenia, tj. fakt wcześniejszej znajomości z D. S. (1), wynajęcia pojazdu od (...) sp. z o.o. na Dworcu (...), udostępnienia go jako kierowcy D. S. (1), a następnie rozwiązania umowy z pokrzywdzoną spółką. Wiarygodne są także wyjaśnienia, korespondujące z treścią zapisów umowy najmu i widniejącym na niej własnoręcznym podpisem oskarżonego D. M., w których oskarżony wskazuje, że poproszono go o wypożyczenie auta i uczynił to i na „pewno wiedziałem, że auto pożyczone w Polsce przez wypożyczalnie nie ma prawa przejeżdżać poza teren UE” /k. 517/ Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie podanym powyżej znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym.

1.1.1.-1.1.2.

Zeznania świadków wymienionych w 1.1. T. J., B. Z., A. M.

Sąd ocenił zeznania świadków jako wiarygodne, gdyż są one rzeczowe, konkretne, wewnętrznie i wzajemnie niesprzeczne, jak również znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym ujawnionym w toku postępowania, na podstawie którego Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie.

Z zeznań świadka B. Z. wynikało jasno, że istniało wyraźne ograniczenie wyjazdów zagranicznych do krajów poza strefą Schengen. Świadek T. J., którego zeznania miały kluczowe znaczenie dla sprawy, zdecydowanie rozpoznał obu oskarżonych na tablicach poglądowych jako osoby, które brały udział w podpisywaniu umowy najmu precyzując rolę obu mężczyzn, z których D. S. miał być kierowcą wynajętego pojazdu, a R. M. (1) osobą podpisującą umowę najmu. W swoich zeznaniach świadek opisał przebieg całej transakcji, której nie kwestionowały strony, w szczególności faktu, że stroną umowy był oskarżony R. M. a uczestnikiem transakcji oskarżony D. S., który deklarował swój udział jako kierowca oskarżonego R. M..

Świadek A. M. potwierdził, że okazany mu dokument w postaci pełnomocnictwa nigdy nie został sporządzony w jego kancelarii, w której pracuje jako notariusz. Co do treści tego oświadczenia sąd nie miał wątpliwości odnośnie prawdziwości świadek jest bowiem funkcjonariuszem publicznym i zeznania związane były z czynnościami służbowymi.

1.1.1.-1.1.2.

Opinie biegłych wymienione w 1.1.

Na uznanie za w pełni wiarygodne zasługują opinie biegłych dotyczące m.in. dokumentów, albowiem biegli w wyczerpujący sposób przedstawili m.in. badania z zakresu analizy pisma ręcznego. Opinie zostały sporządzone zgodnie z wymogami określonymi w art. 202 k.p.k., przez osoby o niekwestionowanym poziomie wymaganej wiedzy specjalistycznej, w sposób fachowy, wszechstronny i logiczny.

1.1.1.-1.1.2.

Pozostała dokumentacja wymieniona w 1.1.

Na uznanie za wiarygodne co do ich treści, formy oraz legalności sporządzenia zasługują dowody z ujawnionych w sprawie dokumentów, m.in. protokołu zatrzymania rzeczy, odpowiedzi (...) sp. z o.o. Dokumenty zostały sporządzone zgodnie z przepisami prawa. Ich treść nie budziła wątpliwości ani stron, ani Sądu.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.-1.1.2.

Notatka urzędowa k. 49 t. I, k. 140 t. I, k. 167 t. I, k. 289 t. II, pismo z KPP M. k. 153 t. I, wydruk z bazy CSD KGP Osadzony k. 155 t. I, pismo z AŚ (...) k. 156 t. I, pismo k. 168 t. I, k. 316 t. II, zeznania świadków: M. S. i K. J.

Sąd stwierdził, że niniejsze dowody nie mają znaczenia dla ustalenia faktów, jako że dotyczą one jedynie wcześniejszych prób ustalenia adresów oskarżonych, a nie merytorycznie jej zarzutów. Nie są to dowody, które mogłyby świadczyć czy to na korzyść, czy to na niekorzyść oskarżonych.

Zeznania świadków: M. S. i K. J. nic nie wniosły do sprawy. Nie miały wiedzy odnośnie okoliczności zawarcia umowy najmu pojazdu marki (...), udziału oskarżonego D. S. w zdarzeniu, dokumentów, jakimi się posługiwał. Ich zeznania były jedynie pochodną wiedzy uzyskanej od oskarżonego D. S. odnośnie zamiaru wyjazdu za granicę jako kierowca, okoliczności zatrzymania na granicy i organizacji powrotu do Polski.

1.1.1.

Notatka urzędowa k. 78 t. I

Sąd stwierdził, że niniejszy dowód nie ma znaczenia dla ustalenia faktów, jako że dotyczy on jedynie wcześniejszych prób ustalenia adresu świadka. Nie jest to dowód, który mógłby świadczyć czy to na korzyść, czy to na niekorzyść oskarżonych.

1.1.1.

Pismo z (...) sp. z o.o.

Sąd uznał, że niniejszy dowód nie ma znaczenia dla ustalenia faktów, jako że (...) sp. z o.o. nie posiadała żadnych informacji przydatnych dla sprawy – nie miała dostępu do bazy systemu Emergency Call Service and Roadside Assistance Call.

1.1.1.

Pismo do Komendy Głównej Straży Granicznej k. 72 t. I

Sąd uznał niniejszy dowód za niemający znaczenia dla ustalenia faktów, ponieważ – wbrew temu, to stwierdził prokurator w akcie oskarżenia – dowód ten stanowi jedynie zapytanie o udzielenie potrzebnych informacji, a nie odpowiedź, zatem nie może on nawet zawierać żadnych pomocnych danych.

1.1.1.

Protokół pobrania materiału porównawczego k. 74 t. I, opinia z badań biologicznych k. 159-160 t. I

Sąd uznał, że wskazane dowody nie mają znaczenia dla ustalenia faktów, ponieważ wyniki otrzymane w trakcie badania nie kwalifikują się do identyfikacji. Na podstawie niniejszych dowodów nie można stwierdzić winy oskarżonych (czy też jej wykluczyć) ani decydować o fakcie dokonania lub niedokonania przez nich zarzucanych im czynów.

1.1.1,

Odpowiedź KRP W. k. 88 t. I

Sąd stwierdził, że niniejszy dowód nie ma znaczenia dla ustalenia faktów, jako że dotyczy on jedynie poszukiwań monitoringu. Nie jest to dowód, który mógłby świadczyć czy to na korzyść, czy to na niekorzyść oskarżonych.

1.1.1.-1.1.2.

Notatka urzędowa k. 94 t. I, pismo k. 108-117 t. I

Wskazane dowody dotyczą sprawy toczącej się w Rumunii, a przy tym nie zawierają informacji przydatnych dla niniejszej sprawy. Dowody te nie mają znaczenia dla ustalenia faktów.

1.1.1.-1.1.2.

Notatka urzędowa k. 193 t. I, k. 195 t. I, wydruk z ksiąg wieczystych k. 194 t. I, k. 196 t. I, odpowiedź z ZUS k. 200 t. I, k. 209 t. II, pismo z Urzędu Skarbowego k. 223 t. II, k. 234-235 t. II

Sąd stwierdził, że niniejsze dowody nie mają znaczenia dla ustalenia faktów, jako że dotyczą one jedynie wcześniejszych poszukiwań pojazdów i majątku posiadanych przez oskarżonych, a nie merytorycznie ich zarzutów. Nie są to dowody, które mogłyby świadczyć czy to na korzyść, czy to na niekorzyść oskarżonych.

1.1.1.-1.1.2.

END k. 225-233 t. II

Uznano, iż wskazany dowód nie ma znaczenia dla ustalenia faktów, jako że jest to swego rodzaju zapytanie skierowane do organów rumuńskich, a nie informacja na temat okoliczności sprawy.

1.1.1.-1.1.2.

Wyjaśnienia D. S. (1) (częściowo)

Za niewiarygodne uznać należy wyjaśnienia oskarżonego, wedle których nie znał on wcześniej R. M. (1), a propozycję dorobienia jako kierowca otrzymał od kolegi z pracy, a także, że na trasie na Ukrainę podróżował ze zmiennikiem. Zważyć należy, iż w toku całego postępowania nie udało się ustalić tożsamości ani osoby, która rzekomo zaproponowała mu możliwość dorobienia sobie, ani też wspomnianego zmiennika i osoby, która miała z tym zmiennikiem przejechać innym autem przez granicę z Ukrainą. Oskarżony nie opowiadał też o takich osobach (poza rzekomym kolegą z pracy) ani swojej matce, ani ówczesnej partnerce. Takie wyjaśnienia nie znajdują odzwierciedlenia w pozostałym materiale dowodowym. W ocenie Sądu wyjaśnienia te stanowią realizowaną przez oskarżonego linię obrony, mającą na celu całkowite uchronienie go od odpowiedzialności prawnokarnej.

1.1.1.

Wyjaśnienia R. M. (1) (częściowo)

Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, wedle których pojazd wynajęty był od (...) sp. z o.o. dla D. S. (1) w celu umożliwienia mu podróży z partnerką, a jego rola ograniczała się jedynie do wynajęcia pojazdu, nie wiedział on o planie przekroczenia granicy z Ukrainą. Takie wyjaśnienia nie znajdują odzwierciedlenia w pozostałym materiale dowodowym. Zważyć należy na fakt, iż twierdzenie, jakoby R. M. (1) nie zainteresował się nawet okolicznością zatrzymania pojazdu ani nie wiedział o planie wywiezienia go poza granice Unii Europejskiej, w momencie, w którym możliwość wywiezienia pojazdu nie tylko z Polski, ale i z terytorium Unii była konsultowana z pokrzywdzoną spółką, nie zasługuje na uznanie za wiarygodne. Jest to bowiem sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. W ocenie Sądu wyjaśnienia te stanowią realizowaną przez oskarżonego linię obrony, mającą na celu zniwelowanie odpowiedzialności prawnokarnej.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1, 4

D. S. (1), R. M. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W myśl art. 13 § 1 k.k. odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

Zgodnie z art. 284 § 2 k.k. podlega karze, kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Sprawcą tego przestępstwa może być osoba, której osoba uprawniona powierzyła określoną rzecz ruchomą ( vide: V. Konarska-Wrzosek, Kodeks karny. Komentarz). Sprawca musiał zatem przed dokonaniem przestępstwa legalnie posiadać daną rzecz. Pod pojęciem powierzenia komuś rzeczy ruchomej można np. rozumieć najem. W momencie przywłaszczenia sobie takiej rzeczy najemca popełnia ww. przestępstwo. Art. 294 § 1 k.k. zaostrza natomiast karalność wymienionych w nim przestępstw, jeżeli przedmiotem czynu jest mienie znacznej wartości, tj. gdy jego wartość przekracza w czasie popełnienia czynu zabronionego 200.000 złotych (art. 115 § 5 k.k.).

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do realiów niniejszego postępowania, wskazać należy, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że oskarżeni swym zachowaniem zrealizowali wszystkie znamiona zarzucanych im czynów.

Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, oskarżonym na mocy umowy najmu pojazdu powierzona została rzecz ruchoma w postaci samochodu osobowego marki (...) o nr rej. (...), nr VIN (...), o wartości przekraczającej 200.000 zł. Weszli oni zatem w posiadanie pojazdu w sposób legalny – umowa została wprawdzie zawarta w imieniu firmy reprezentowanej przez R. M. (1), jednakże jako osoby uprawnione do kierowania pojazdem wskazano zarówno R. M. (1), jak i D. S. (1), a zatem obaj weszli w posiadanie pojazdu, zwłaszcza, że auto zostało przekazane obu oskarżonym do dysponowania. Sąd nie miał najmniejszych wątpliwości, że już w momencie podpisywania przez oskarżonego R. M. umowy najmu a następnie wejścia w posiadanie na podstawie tytułu prawnego obaj oskarżeni mieli zamiar jego przywłaszczenia. Mimo, że oskarżony R. M. wypożyczył auto na podstawie umowy najmu, do której przedstawił swoje autentyczne dokumenty i uiścił wymagane przez wynajmującego kwoty czynszu i kaucji / umowa k. 86-87/ to podkreślenia wymaga fakt, że oskarżony nie był i nie jest majętnym człowiekiem, osiągającym dochody bądź wykonującym pracę, dla którego koniecznym było użytkowanie auta tak wysokiej klasy za tak wysoką kwotę przez krótki okres czasu. Jak wyjaśnił sam oskarżony R. M. został poproszony o wypożyczenie auta, udział miał w tym oskarżony D. S., co implikuje tezę o zamiarze obu oskarżonych, już w dacie zawierania umowy dokonania przestępstwa przywłaszczenia mienia. Nie ulega wątpliwości, iż następnie doszło do przywłaszczenia sobie przez oskarżonych rzeczy w postaci wynajętego samochodu osobowego. Za takie przywłaszczenie należy bowiem uznać każde zachowanie wynajmującego, kiedy z rzeczą powierzoną postępuje jak właściciel. Zgodnie z ustaleniami poczynionymi z pokrzywdzoną spółką / vide treść umowy i regulaminu punkt 2, akapit 2.2/ oskarżeni nie mogli wyjeżdżać pojazdem poza teren Unii Europejskiej, w tym do Rumunii. Okoliczność ta nie została zakwestionowana przez żadną ze stron, była oskarżonym doskonale znana, jako że obydwaj mężczyźni byli obecni przy zawieraniu umowy, a oskarżony R. M. podpisał ją własnoręcznie. Tymczasem D. S. (1), jako osoba kierująca pojazdem, usiłował wjechać nim na teren Ukrainy, niebędącej państwem członkowskim Unii Europejskiej, nie mając prawa używania wynajętego samochodu poza granicami kraju w którym nastąpił najem bez pisemnej zgody wynajmującego. Brak zgody implikował kolejne przestępcze zachowanie oskarżonego D. S. w postaci posłużenia się podrobionym pełnomocnictwem do poruszania się wynajętym pojazdem poza krajami strefy Schengen. Zachowanie takie niewątpliwie sprzeczne było z zawartą umową najmu pojazdu, a o planie wywozu pojazdu poza strefę Schengen z całą pewnością wiedział również R. M. (1) jako osoba bezpośrednio zaangażowana w wynajem samochodu i udostępnienia go D. S. (1) jako osoby uprawnionej do kierowania tym pojazdem. Niewątpliwie oskarżeni postąpili zatem z rzeczą im powierzoną jak właściciele, tym samym dokonując jej przywłaszczenia. Z zeznań T. J. nie wynika, aby plany wyjazdu zagranicznego wypożyczonym pojazdem były wypożyczalni znane. Oskarżony R. M. podpisał regulamin i umowę i wiedział, że pojazd mógł się poruszać tylko w strefie Schengen. Sąd uznał, że nie ma w sprawie najmniejszych wątpliwości co do zamiaru oskarżonych i wiedzy obu oskarżonych zakresu wyjazdu zagranicznego. Fakt przemieszczenia się pojazdem przez oskarżonego D. S. do Rumunii, bez przewidzianego w umowie legalnego uprawnienia rzutuje na przekonanie sądu o zamiarze obu oskarżonych przywłaszczenia auta (...), wzmocnionym następnie okazaniem przez D. S. podrobionego pełnomocnictwa zezwalającego na przejazd wskazanym pojazdem. Pisemna umowa nie zezwalała do tego rodzaju wyjazdu. Zatem w chwili wejścia w posiadanie pojazdu zachowanie obu oskarżonych ukierunkowane było na włączenie tego samochodu do swojego majątku, a definitywne pozbawienie spółki z o.o. (...) jej własności.

☒

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

2

D. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 270 § 1 k.k. podlega karze ten, kto w celu użycia za autentyczny podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa. Podrobienie dokumentu polega na „jego sporządzeniu stwarzającym pozory, że dokument pochodzi od innej osoby niż ta, która była jego rzeczywistym autorem”, natomiast o przerobienie można stwierdzić, gdy „osoba nieupoważniona zmieni jego treść na inną od autentycznej” (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2016 r., sygn. akt IV KK 405/15). Sformułowanie „takiego dokumentu jako autentycznego używa” oznacza natomiast takie posłużenie się podrobionym lub przerobionym dokumentem, które potwierdza jakąś okoliczność mającą znaczenie prawne (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2019 r., sygn. akt III KK 64/18; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 października 1997 r.).

D. S. (1) przy próbie przejazdu przez granicę rumuńsko-ukraińską użył jako autentycznego pełnomocnictwa zezwalającego mu rzekomo na przekraczanie granicy m.in. z Ukrainą pojazdem wynajętym od pokrzywdzonej. Pełnomocnictwo to zostało jednakże podrobione, na co wskazują takie okoliczności, jak fakt, iż osoba wskazana jako reprezentant pokrzywdzonej spółki nigdy w tej spółce nie była zatrudniona, czy też fakt, że wskazany numer repertorium A w kancelarii notarialnej wskazanej w pełnomocnictwie w rzeczywistości przypisany jest do zupełnie innej czynności, a osoby wskazane w treści pełnomocnictwa w ciągu ostatnich 10 lat nie były klientami wspomnianej kancelarii. Nie ulega zatem wątpliwości fakt, iż pełnomocnictwo dla D. S. (1) zostało podrobione, jako że pokrzywdzona – wbrew treści tego dokumentu i zawartych w nim pozorów – nigdy nie zezwoliła D. S. (1) na wjazd wynajętym pojazdem na teren Ukrainy. Niezaprzeczalnym faktem jest również to, iż D. S. (1) owym podrobionym pełnomocnictwem posłużył się jako autentycznym, przy próbie wjazdu na Ukrainę. Oskarżony niewątpliwie zdawał sobie sprawę z tego, iż dokument jest fałszywy, jako że żadna ze stron nie kwestionowała postanowień umowy i ustaleń z pokrzywdzoną zabraniających wyjeżdżania pojazdem poza strefę Schengen. Nie można jednakże przypisać oskarżonemu samego faktu podrobienia owego pełnomocnictwa. Jak wynika z opinii biegłego z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów, napisy naniesione ręcznie na pełnomocnictwo nie zostały wykonane ani przez D. S. (1), ani przez R. M. (1). Sąd dokonał następujących zmian w zakresie opisu czynu zarzucanego oskarżonemu: usunął z zarzutu czasownik „podrobił” wobec treści wspomnianej opinii biegłego, zastępując go, zgodnie z poczynionymi w sprawie ustaleniami, wyrażeniem „posłużył się podrobionym (…) dokumentem”, jak również wskazał, iż wedle treści pełnomocnictwa nie zostało ono wystawione przez kancelarię notarialną, lecz jedynie przez nią poświadczone, zaś zostało wystawione rzekomo przez P. S. jako osobę reprezentującą pokrzywdzoną spółkę. Powyższe zmiany wynikają z samej treści podrobionego pełnomocnictwa.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. S. (1)

1

I

Wymierzając oskarżonemu D. S. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności treść art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Oskarżony miał pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu. Wymierzając oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który był już uprzednio karany. Stopień winy oskarżonego jest niewątpliwie wysoki. Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

D. S. (1)

2

II

Wymierzając oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim to, że znaj­duje się ona w granicach przewidzianych przez ustawę karną i w przekonaniu Sądu uwzględnia stopień winy sprawy, stopień społecznej szkodliwości dokonanego czynu, jak też spełnia wymogi prewencji indywidu­alnej i generalnej.

Okoliczności obciążające to przede wszyst­kim uprzednia karalność oskarżonego o osadzenie w zakładzie karnym celem odbycia kary łącznej 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Stopień wi­ny oskarżonego również należy oceniać jako znaczny. Oskarżony nie działał w warun­kach tzw. siły przemożnej (inaczej przymus absolutny). Przestępstwa przeciwko mieniu jak i wiarygodności dokumentów charakteryzuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. Dotyczy to szczególnie czy­nów popełnianych na szkodę osób fizycz­nych, ale w przypadku osób prawnych rów­nież są one dolegliwe. Usiłowanie przywłaszczenia mienia o war­tości ponad 235 tysięcy złotych jest znacz­nym uszczerbkiem również dla osoby praw­nej. Zauważyć można, że wartość przyw­łaszczonego mienia wyraźnie przekraczała kwotę graniczną 200 tysięcy złotych (zna­mię mienia znacznej wartości). Wymierzona kara pozostaje w dolnych granicach ustawo­wego zagrożenia i nie powinna być oceniana jako rażąco surowa.

D. S. (1)

3

I, II

Wymierzając oskarżonemu D. S. karę łączną pozbawienia wolności sąd miał na uwadze także warunki i właściwości osobiste oskarżonego, w szczególności jego uprzednią karalność. Mając na uwadze podniesione okoliczności Sąd uznał, że oskarżony jest osobą na tyle zdemoralizowaną, że należy osadzić go w zakładzie karnym. Sąd uznał, że wymierzona oskarżonemu kara łączna 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności jest w pełni adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego przestępstw. Zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (w przypadku D. S. (1) od 2 lat pozbawienia wolności) do ich sumy (do 3 lat pozbawienia wolności), nie przekraczając jednak 20 lat pozbawienia wolności. W świetle tych regulacji, w ocenie sądu nie sposób uznać, aby kara łączna była nadmierna, niesprawiedliwa, rażąco surowa. Aspekt bezwzględności kary i dobitnie związana z nim dolegliwość będzie stanowić na przyszłość bodziec zniechęcający oskarżonego do popełnienia czynów naruszających prawo i uzasadniający przekonanie, iż popełnienie przestępstwa się nie opłaca. Sąd miał na uwadze także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, zarówno poprzez odstraszanie potencjalnych sprawców, którym wymiar kary winien uświadomić nieopłacalność podobnych zachowań, jak faktu, że w ramach obowiązującego porządku prawnego sprawca przestępstwa zawsze zostanie wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej.

R. M. (1)

4

III

Wymierzając oskarżonemu R. M. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Oceniając stopień winy Sąd analizował okoliczności, mające wpływ na zakres swobody sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z prawem, zaś w kontekście oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu miał na względzie treść art. 115 § 2 k.k. stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzona kara 2 lat pozbawienia wolności będzie adekwatna do wysokiego stopnia winy, spełni cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej. Oskarżony częściowo przyznał się do zarzucanego czynu, wytłumaczył powody swego występku, niemniej był dotychczas dwukrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu, ma ustabilizowaną sytuację rodzinną, opiekuje się schorowaną matką w podeszłym wieku, lecz i skłonności do alkoholu. Jest osobą zdemoralizowaną. Wymierzając oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który był już uprzednio karany. Stopień winy oskarżonego jest niewątpliwie wysoki.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. S. (1)

5

Wobec stwierdzenia zbędności dla postępowania karnego dowodu rzeczowego w postaci butelki plastikowej o pojemności 1,5 l częściowo wypełnionej przezroczystym płynem opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...)na karcie 164 tomu I pod pozycją 1 sąd orzekł o zwróceniu ww. dowodu rzeczowego D. S. (1) jako uprawnionemu podmiotowi. Jak wynika z zeznań świadka B. Z., butelka ta stanowi własność D. S. (1), który zostawił ją w pojeździe po jego zatrzymaniu.

D. S. (1), R. M. (1)

6

Mając na uwadze treść art. 44 § 2 k.k., sąd orzekł przepadek poprzez pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych w postaci umowy najmu pojazdu, protokołu zdawczo-odbiorczego i oryginału pełnomocnictwa, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) na karcie 328 tomu II akt sprawy pod pozycjami 2-4.

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7

O zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. M. kwoty 2160,00 zł tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu oskarżonego D. S. (1) orzeczono na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

8

O zasądzeniu na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego: D. S. (1) kwoty 400,00 zł oraz od R. M. (1) kwoty 300,00 zł tytułem opłaty od kary pozbawienia wolności i o zwolnieniu ich od pozostałych kosztów procesu, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k.

6.  1Podpis