Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 163/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. L. (1)

w bliżej nieokreślonym dniu, jednak nie wcześniej niż 7 sierpnia 2020 r. i nie później niż 14 października 2020 r. w B. i na Białorusi, przywłaszczył, powierzony mu na podstawie umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia 6 lutego 2019 r., ciągnik siodłowy marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), numer podwozia (...) o wartości około 210 000 zł, w ten sposób, że pomimo wypowiedzenia umowy leasingu i wezwania go do zwrotu pojazdu, odmówił jego zwrotu, zaprzestał spłacania rat leasingowych i kontaktów z leasingodawcą, a następnie wyjechał pojazdem na Białoruś gdzie przetrzymywał pojazd wykorzystując do pracy zarobkowej z zamiarem zatrzymania go dla siebie, wiedząc, że jest poszukiwany, a do odnalezienia i wydania pojazdu w dniu 18 lutego 2021 r. doszło tylko na skutek działania pracowników firmy windykacyjnej (...), czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., tj. popełnienia czynu z art. 284§2 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 6 lutego 2019r. w B. została zawarta umowa leasingu operacyjnego nr (...) pomiędzy (...) spółka z o.o. a A. L. (1), na mocy której (...) spółka z o.o. zobowiązała się wydać A. L. (1) w celu używania w ramach przedsiębiorstwa zarobkowego przedmiot leasingu w postaci ciągnika siodłowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), numer podwozia (...) rok produkcji 2018 o wartości 69 600,00 Euro, tj. około 210 000 zł, zaś A. L. (1) zobowiązał się terminowo płacić ustalone w umowie raty i inne opłaty leasingowe. Zgodnie z załączonym harmonogramem A. L. (1) był zobowiązany do zapłaty 37 rat.

umowa leasingu z załącznikami

k. 13-21

zeznania R. H.

k. 38-39

zeznania K. P.

k. 59-61

zeznania M. J. (1)

k. 62-63

W dniu 21 marca 2019 r. przedmiot leasingu został wydany A. L. (1) w R. przy ul. (...) w serwisie (...).

protokół akceptacji i odbioru przedmiotu

k. 22

zeznania K. P.

k. 59-61, k. 340v

zeznania M. J. (1)

k. 62-63

A. L. (1) spłacał raty leasingowe przez rok. Spłacił 12 z 37 rat. Po czym w dniu 26 marca 2020 r. oskarżony sporządził a następnie złożył wniosek o zawieszenie rat za okres od marca do 1 czerwca 2020 r. uzasadniając to brakiem płynności finansowej i przestojem w transporcie. Wniosek został zaakceptowany, jednakże po upływie okresu zawieszenia A. L. (2) nadal nie płacił rat.

W związku z brakiem spłaty, w dniu 5 sierpnia 2020 r. leasingodawca wypowiedział umowę nr (...) i wezwał A. L. do natychmiastowego zwrotu przedmiotu leasingu. Pracownik firmy windykacyjnej – R. H. udał się pod wskazany przez leasingobiorcę przy podpisywaniu umowy adres i ustalił, że jest to biuro wirtualne, które w dniu wizyty było zamknięte. W związku z tym wypowiedzenie zostało wysłane na adres wirtualnego biura pocztą. Wypowiedzenie zostało odebrane dnia 7 sierpnia 2020 r. przez pracowników (...) spółki z o.o., a następnie skan pisma został przesłany na adres email podany przez A. L.. Z uwagi na brak reakcji ze strony oskarżonego, kolejnym pismem z dnia 21 sierpnia 2020 r. A. L. (1) został wezwany do wydania pojazdu do dnia 28 sierpnia 2020 r. Wezwanie zostało wysłane na adres ul. (...) (...)-(...) B.. (...) spółki z o.o. odebrali korespondencję w dniu 24 sierpnia 2020 r. i przesłali jej skan na adres email A. L..

wypowiedzenie umowy

k. 5 -6

wezwanie do wydania pojazdu

k. 8

dowody doręczenia

k. 7, 9. 10

zeznania U. B.

k. 34-35, 339

harmonogram spłat

k. 175

zeznania K. P.

k. 340v

wydruk wiadomości e-mail

k. 173-175

Po wysłaniu wezwania A. L. (1) skontaktował się z (...) spółki z o.o. R. H. i w rozmowie telefonicznej oświadczył, że w ciągu 2 tygodni spłaci związane z umową zaległości i będzie chciał kontynuować umowę leasingu. Pomimo zapewnień, zaległości nie zostały spłacone, a w kolejnej rozmowie telefonicznej A. L. (1) został poinformowany o obowiązku zwrotu pojazdu, jednak odmówił zwrotu wskazując że pojazd jest mu potrzebny, a gdy dowiedział się, że zostanie złożone zawiadomienie do prokuratury, kontakt z nim urwał się.

zeznania R. H.

k. 37-38, k. 339 v

W dniu 14 października 2020 roku (...) sp. z o.o. sporządziła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.

zawiadomienie

k. 1-3

W dniu 9 listopada 2020 r. pojazd przekroczył granicę polsko-białoruską i pozostał na terenie Białorusi. Oskarżony wykorzystywał go do pracy zarobkowej, m.in. wyjeżdżał nim do Kazachstanu.

notatka

k. 64

W lutym 2021 r. pracownicy ustalili na podstawie urządzenia (...) zamontowanego w pojeździe, że pojazd znajduje się na terytorium Białorusi. Pojazd został odebrany przez obywatela Białorusi V. H. współpracującego z firmą windykacyjną (...) i przekazany pracownikom (...) spółka z o.o. w dniu 18.02.2021r. w M.. Pomimo tego, że sam oskarżony miał świadomość obowiązku zwrotu pojazdu, nie podjął żadnego kontaktu z leasingodawcą, nie wyraził woli jego zwrotu i nie wskazał gdzie pojazd się znajduje.

zeznania M. J. (1)

k. 75

protokół przejęcia przedmiotu

k. 78

zeznania D. W.

k. 83-84

zeznania Z. B.

k. 227-228, k. 357v-358

zeznania V. H.

k. 264-265, k. 339v-340

A. L. (2) był uprzednio karany m.in. za przestępstwa z art. 284 §2 k.k.

informacja z K.

k. 349

kopia wyroku SR w Węgrowie z dnia 11.08.2023r. (sygn. akt II K 27/19)

k. 364-368

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

---------------

-----------------------------------------------------------------

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania R. H.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka, gdyż były wewnętrznie spójne i znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach K. P., M. J. (1) oraz znajdujących się w aktach sprawy dokumentach i w oparciu o nie ustalił okoliczności zawarcia i wypowiedzenia umowy leasingu, zaprzestanie spłaty rat przez oskarżonego, fakt poinformowania go o obowiązku zwrotu pojazdu oraz zaprzestanie kontaktu telefonicznego po tej informacji przez oskarżonego.

zeznania K. P.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka, gdyż były wewnętrznie spójne i znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach świadków R. H. i M. J. (2) i dowodach z dokumentów i w oparciu o nie ustalił miejsce i okoliczności zawarcia umowy leasingu oraz wydania pojazdu.

zeznania M. J. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, gdyż były wewnętrznie spójne i znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach świadków R. H. i K. P. oraz dowodach z dokumentów i w oparciu o nie ustalił miejsce i okoliczności zawarcia umowy leasingu oraz wydania pojazdu, a także brak zwrotu pojazdu przez A. L., ustalenia miejsca przetrzymywania pojazdu i faktu jego odebrania przez firmę (...).

zeznania V. H.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, gdyż były wewnętrznie spójne, a nadto zgodnie z zeznaniami D. W. i M. J. (1) i w oparciu o nie ustalił okoliczności odbioru pojazdu od oskarżonego na terytorium Białorusi.

zeznania D. W.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, gdyż były wewnętrznie spójne, a nadto zgodne z zeznaniami V. H. i w oparciu o nie ustalił okoliczności windykacji pojazdu na terytorium Białorusi.

zeznania Z. B.

Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne gdyż były jasne, logiczne i rzeczowe, a nadto korespondowały z zeznaniami wszystkich pozostałych świadków i zgromadzoną dokumentacją i w oparciu o nie Sąd ustalił okoliczności otrzymania zlecenia od leasingodawcy do odbioru pojazdu marki (...) oraz okoliczności jego odbioru przez V. H. na terytorium Białorusi i przywozu go do Polski.

zeznania U. B.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka co do odbioru i przekazywania korespondencji oskarżonemu w ramach wirtualnego biura, gdyż były wewnętrznie spójne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym.

umowa leasingu z załącznikami, protokół akceptacji i odbioru przedmiotu leasingu, wezwanie do wydania pojazdu, wypowiedzenie umowy leasingu, potwierdzenia odbioru korespondencji, harmonogramy spłat, wydruki korespondencji email, notatki

Autentyczność wymienionych dokumentów nie budziła zastrzeżeń Sądu, a żadna ze stron nie podważała ich treści.

kopia wyroku SR w Węgrowie z dnia 11.08.2023r. (sygn. akt II K 27/19)

Kopia została sporządzona z oryginału orzeczenia, przez uprawnione do tego osoby i w sposób wiernie oddający treść wydanego wyroku.

informacja z KRK

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego o oskarżonym została sporządzona zgodnie z ustawą z dnia 24 maja 2000 roku o Krajowym Rejestrze Karnym oraz rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 lipca 2015 r. w sprawie udzielania informacji o osobach oraz o podmiotach zbiorowych na podstawie danych zgromadzonych w Krajowym Rejestrze Karnym.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonego A. L.

Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego co do dobrowolności zwrócenia pojazdu oraz braku zamiaru przywłaszczenia, gdyż były sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami R. H. oraz pracowników firmy (...) i uznał, że stanowiły one konsekwencję przyjętej przez niego linii obrony. Sąd uznał za niewiarygodne jego twierdzenia odnośnie tego, że myślał, że umowa leasingowa jest przedłużona, a tym samym o braku konieczności zwrotu pojazdu, gdyż były sprzeczne z zeznaniami R. H., utrzymującego, że podczas ostatniej rozmowy telefonicznej zażądał zwrotu pojazdu, a następnie kontakt z oskarżonym się urwał. Wyjaśnienia A. L. o braku zamiaru przywłaszczenia stoją w opozycji do jego zachowania polegającego na zerwaniu kontaktu, nieodbieraniu telefonów, nieodpisywaniu na emaile, wyjazdu na Białoruś bez informowania nikogo, a także wywiezieniu i pozostawieniu tam pojazdu po ostatniej rozmowie telefonicznej, w której został wezwany do zwrotu przedmiotu leasingu. Jako zupełnie niewiarygodne wydają się wyjaśnienia oskarżonego, że brak możliwości skontaktowania się z nim wynikał z braku telefonu, ale nawet jeśliby tak było to nic nie stało na przeszkodzie aby to oskarżony nawiązał kontakt z leasingodawcą z innego telefonu. Zastrzeżenia budą także wyjaśnienia oskarżonego, że pojazd wydał dobrowolnie, bo chociaż faktycznie nie stwarzał problemów z jego zwrotem, co wynika też z zeznań świadka V. H., który fizycznie odbierał pojazd od oskarżonego, to jednak oskarżony nie zrobił nic sam w tym kierunku aby samochód zwrócić leasingodawcy. Skoro - jak twierdził oskarżony – bał się nim wrócić do Polski gdyż widniał w bazie I. i obawiał się zatrzymania, to przecież mógł poinformować o tym leasingodawcę, wskazać gdzie samochód się znajduje i wyrazić gotowość jego zwrotu, co spowodowałoby wykreślenie ze wspomnianej bazy. Taka sytuacja nie miała jednak miejsca.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

A. L. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo określone w art. 284 § 2 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych.

Do przyjęcia realizacji znamion przestępstwa przywłaszczenia od strony podmiotowej konieczne jest wykazanie, że oprócz obiektywnego rozporządzenia przez sprawcę cudzą rzeczą ruchomą jego działaniu towarzyszył zamiar tzw. animus rem sibi habendi, tj. zamiar zatrzymania tej rzeczy dla siebie albo dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu i ekwiwalentu, lub zamiar przejęcia dla siebie cudzego prawa majątkowego (por. wyrok SN z 6.01.1978 r., VKR 197/77 ; wyrok SN z 9.12.2003 r., IIIKK 165/03, oraz wyrok SN z 24.04.2007 r., IV KK 31/07, LEX nr 262665). Zamiar pozbawienia osoby uprawnionej własności rzeczy lub prawa majątkowego uzewnętrzniać się może przez bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy przez sprawcę, odmowę jej zwrotu, zaprzeczenie otrzymania, zapewnienie o zwrocie, ukrycie, przekazanie tej rzeczy osobie trzeciej, sprzedaż, zamianę, darowiznę, bezprawne jej zużycie, przerobienie itp. O zamiarze sprawcy przesądza całokształt tak podmiotowych, jak i przedmiotowych okoliczności sprawy. Zgodnie z prezentowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiskiem, możliwe jest ustalenie zamiaru sprawcy na podstawie samych tylko przedmiotowych okoliczności związanych z konkretnym zdarzeniem, na podstawie sposobu działania sprawcy. Warunkiem przyjęcia, że sprawca działał z zamiarem bezpośrednim, charakterystycznym dla przestępstwa przywłaszczenia, jest wykazanie, że zachowanie sprawcy jednoznacznie wskazuje, bez żadnych w tym zakresie wątpliwości, cel do jakiego zmierzał. Jednoznaczność ta nie może oznaczać nic innego, jak nieodzowność określonego skutku, w tym przypadku – zatrzymania cudzej rzeczy ruchomej dla siebie lub dla innej osoby (por. wyrok SN z 12.05.1976 r., V KR 20/76 , LEX nr 21710).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zgromadzony materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości co do tego, że oskarżony bezprawnie rozporządził cudzą rzeczą ruchomą w postaci ciągnika siodłowego w zamiarze jego przywłaszczenia. A. L. (1) posiadał świadomość zarówno co do tego, że nie płacił od wielu miesięcy rat z tytułu leasingu, jak i tego, że leasingodawca wezwał go do oddania samochodu. Wypowiedzenie umowy i wezwanie do zwrotu pojazdu kierowane na adres wirtualnego biura były mu przesyłane przez pracowników biura na adres email, tak że mógł zapoznać się z ich treścią. Co istotne jednak, A. L. (1) sam podał adres do korespondencji do biura wirtualnego podczas zawierania umowy leasingowej i miał obowiązek ją odbierać i zapoznawać się z jej treścią. Wątpliwości co do świadomości oskarżonego w tym przedmiocie rozstrzygają zeznania (...), który w toku śledztwa zeznał, że podczas jednej z rozmów telefonicznych poinformował oskarżonego o obowiązku zwrotu pojazdu. Sam oskarżony w swych wyjaśnieniach przyznał, że o wypowiedzeniu umowy dowiedział się w październiku lub listopadzie 2020 r. Bezpośrednio po tej informacji A. L. (1) przestał odbierać telefony, a pojazd, który w okresie od stycznia 2020 r. do listopada 2020 r. regularnie przekraczał granicę polsko - białoruską, w dniu 9 listopada 2020 r. wyjechał na Białoruś i nie wrócił na terytorium Polski. Powyższe okoliczności świadczą o zamiarze ukrycia przedmiotu leasingu i wykorzystywaniu go dalej do wykonywania działalności przewozowej na terytorium Białorusi bez zgody i wiedzy właściciela i przy świadomości braku podstawy prawnej do takiego działania. Oceny tej nie zmienia fakt nieczynienia przez oskarżonego trudności przy odbiorze samochodu przez pracowników (...). Nie można jednak uznać, w ocenie Sądu, że samochód został oddany dobrowolnie. Z zeznań świadków Z. B. i R. H. wynika, że A. L. (1) nie odbierał telefonów i nie odpisywał na wiadomości email. Prawdą jest, że A. L. (1) nie czynił problemów przy odbiorze, przekazał dokumenty i kluczyki, a nawet załatwił zezwolenie na wyjazd z Białorusi przedmiotowym pojazdem, ale okoliczności sprawy wskazują na to, że nie miał on innego wyjścia. Ponadto w przypadku odmowy wydania pojazdu, windykator udałby się po pomoc do białoruskiej policji i w ten sposób odzyskałby pojazd. Okoliczności sprawy wskazują, że oskarżony wykorzystywał pojazd do prowadzenia działalności i z pewnością czyniłby to dalej gdyby nie namierzenie samochodu i jego odbiór. Trudno określić na podstawie okoliczności sprawy kiedy oskarżony miał zamiar skontaktować się z leasingodawcą, kiedy zamierzał uiścić zaległości leasingowe i poinformować o miejscu znajdowania się pojazdu. Okoliczności sprawy wręcz wskazują, że oskarżony nie miał takiego zamiaru, zatrzymał pojazd dla siebie będąc świadomy tego, że nie ku temu podstawy. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego niewątpliwym jest, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona czynu z art. 284§2 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. Wartość pojazdu została ustalona w oparciu o wartość określoną w umowie leasingu, gdyż fakt późniejszej jego sprzedaży za kwotę 233 700,00 zł brutto, wskazuje na to, że oscylowała mniej więcej w tych samych granicach. Jednocześnie Sąd przyjął, że w/wym. przestępstwo zostało popełnione nie wcześniej niż 7 sierpnia 2020 r. i nie później niż 14 października 2020, przyjmując jako datę początkową dzień odbioru wezwania do zwrotu pojazdu, a datę końcową dzień złożenia zawiadomienia przez R. H.. Jako miejsce popełnienia przestępstwa Sąd przyjął B. i Białoruś, uznając, że zamiar oskarżonego co do przywłaszczenia pojazdu ujawnił się zarówno w Polsce, w miejscu gdzie oskarżony nie odbierał korespondencji i nie przebywał po wypowiedzeniu umowy i wezwaniu do zwrotu pojazdu, jak i na Białorusi, gdzie ostatecznie oskarżony samochód zatrzymał i gdzie wykonywał z jego pomocą działalność zarobkową.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. L. (1)

1.

1.

Sąd wymierzając oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę 50 stawek dziennych grzywny wziął pod uwagę dyrektywy określone w art. 53 k.k., mając na względzie, aby dolegliwość wymierzonej kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brała pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Oceniając stopień winy Sąd analizował okoliczności, mające wpływ na zakres swobody sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z prawem, zaś w kontekście oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu miał na względzie treść art. 115 § 2 k.k.
Sąd uznał, że stopień winy oskarżonego jest dosyć znaczny. A. L. (1) działał w zamiarze umyślnym kierunkowym. W czasie popełnienia przestępstwa oskarżony miał w niczym nieograniczoną swobodę podejmowania decyzji. Miał świadomość obowiązku zwrotu leasingowego pojazdu, lecz celowo unikał kontaktu, nie odbierał telefonów, nie odpowiadał na emaile, a samochód w dniu 9 listopada 2020 r. wywiózł na teren Białorusi i zaniechał przekraczania granicy z Polską celem uniknięcia jego zatrzymania.

Oceniając z kolei stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, Sąd miał na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynów, postać zamiaru i motywację oskarżonego, co skutkowało uznaniem, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest dosyć znaczny. Przede wszystkim w wymiarze materialnym związanym z wysokością wyrządzonej przestępstwem szkody, przekraczającej kwotę 200.000 zł. Pojazd został ostatecznie odzyskany, jednakże odbyło się to dzięki wysiłkom pracowników firmy windykacyjnej, a nie z inicjatywy oskarżonego. Oskarżony dopuścił się przy tym przypisanego mu czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci zysków z działalności transportowej wykonywanej z jego pomocą i przy wykorzystaniu zaufania strony umowy leasingu, która powierzyła mu pojazd.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze także warunki i właściwości osobiste oskarżonego, tj. jego uprzednią karalność za przestępstwo z art. 284§ 2 k.k.

Zdaniem Sądu, okoliczności podmiotowe i przedmiotowe sprawy przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary pozbawienia wolności w najniższym wymiarze. Na taką ocenę wpływa przede wszystkim to, że pokrzywdzony ostatecznie odzyskał pojazd, który następnie udało mu się sprzedać nawet za cenę wyższą. Sąd uwzględnił też postawę oskarżonego, który nie czynił żadnych trudności przy odbiorze pojazdu, a nawet uzyskał zezwolenie umożliwiające wywóz pojazdu do Polski. Sąd nie mógł pominąć faktu, że A. L. (1) w latach 2016 – 2017 dopuścił się szeregu przestępstw z art. 284 §2 kk, za które został skazany wyrokiem Sadu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11.08.2023r. (sygn. akt II K 27/19), nie mniej jednak w dacie popełnienia przestępstwa będącego przedmiotem osądu w przedmiotowej sprawie był osobą niekaraną. Sąd uznał, że kara 1 roku pozbawienia wolności będzie adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i wystarczająca dla osiągnięcia wobec niego celów kary.

Rozstrzygając odnośnie kary Sąd miał na uwadze także względy prewencji indywidualnej i ogólnej, bacząc, aby w należytym stopniu zrealizowane zostały cele zapobiegawcze, poprzez jednoznaczne uświadomienie oskarżonemu faktu karygodności naruszenia obowiązujących norm prawnych i społecznych. W ocenie Sądu, dolegliwość jaka łączy się z wymiarem kary pozbawienia wolności będzie stanowić na przyszłość bodziec zniechęcający oskarżonego do popełnienia czynów naruszających prawo i uzasadniający przekonanie, iż popełnienie przestępstwa się nie opłaca. Sąd miał na uwadze także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, zarówno poprzez odstraszanie potencjalnych sprawców, którym wymiar kary winien uświadomić nieopłacalność podobnych zachowań, jak też poprzez kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, uświadamiając, że w ramach obowiązującego porządku prawnego sprawca przestępstwa zostanie wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej.

Jednocześnie Sąd uznał, że A. L. (1) nie jest osobą na tyle zdemoralizowaną, by jedynie pobyt w zakładzie zamkniętym mógł zrealizować wobec niego cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z uwagi na to, że w wyniku przestępstwa oskarżony osiągnął korzyść majątkową w postaci samego pojazdu, a także wykorzystywania go do wykonywania transportu, Sąd wymierzył mu grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych, kierując się tymi samymi dyrektywami wymiaru kary co przy wymierzeniu kary pozbawienia wolności.

Rozstrzygając w zakresie wysokości stawki dziennej kary grzywny, Sąd miał na uwadze możliwości majątkowe i zarobkowe oskarżonego, co skutkowało ustaleniem wysokości dziennej stawki grzywny na kwotę 100 złotych, realnie uwzględniającej warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe A. L..

A. L. (1)

2.

1.

Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 3 lat próby na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. Zawieszając wykonanie kary Sąd uznał, że okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu przemawiają za uznaniem, że kara izolacyjna nie jest konieczna dla realizacji celów kary i wystarczające jest wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a wymierzenie kary bezwzględnej z uwagi na względy prewencji szczególnej stanowiłoby zdecydowanie zbyt dużą dolegliwość dla oskarżonego. W ocenie Sądu, okres 3 lat próby jest wystarczający dla oceny resocjalizacji oskarżonego.

A. L. (1)

3.

1.

Sąd na podstawie art. 43b k.k. orzekł środek karny w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości, poprzez umieszczenie na stronie internetowej Sądu Okręgowego w Warszawie przez okres 1 miesiąca, uznając że spełni on cele prewencyjne i wychowawcze wobec oskarżonego, jak również przyczyni się do utrwalenia w społeczeństwie przekonania o nieopłacalności przestępstwa. Ponadto, w związku z orzeczeniem kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jak również brakiem orzeczenia obowiązków w okresie próby (art. 72§1 k.k.), co było spowodowane przede wszystkim tym, że oskarżony nie przebywa na terytorium Polski i wyegzekwowanie tych obowiązków byłoby wręcz niemożliwe, orzeczenie środka karnego było obligatoryjne.

A. L. (1)

4.

1.

Mając na uwadze, że wobec A. L. na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 9 sierpnia 2022r. zastosowano środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 30 dni od dnia zatrzymania i oskarżony został zatrzymany w dniu 25 sierpnia 2022 r. o godz. 22.10 i został zwolniony w dniu 13 września 2022 r. o godz. 14:53, Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet orzeczonej wobec niego w punkcie 1. kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 25 sierpnia 2022 r. godz. 22.10 do dnia 13 września 2022 r. godz. 14:53, uznając karę za wykonaną w zakresie 40 stawek dziennych grzywny (20 dni rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie).

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

-----------

--------------------------

------------------

---------------------------------------

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd przy orzekaniu uwzględnił art. 4§1 k.k., zgodnie z którym jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. W niniejszej sprawie korzystniejsze dla oskarżonego były przepisy obowiązujące w dacie popełnienia przestępstwa. Dotyczy to przede wszystkim granic wymiaru kary grzywny, ale również przepisów dotyczących warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. Wysokość opłaty została ustalona na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 in fine Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U 2023.123 t.j.). Pozostałe koszty to ryczałt za doręczenie pism i wezwań (20 zł) oraz uzyskanie danych z KRK (30 zł).

1.Podpis