Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 168/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 kpk albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o in­nych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3-8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

J. L. (1)

W. P. (1)

K. B. (1)

w dniu 21 stycznia 2023 roku w A. działając wspólnie i w porozumieniu z W. P. (1) i inną nieustaloną osobą dokonał przywłaszczenia powierzonego mienia znacznej wartości w postaci samochodu osobowego marki (...) o nr rej. (...) wartości 294 300 w ten sposób, że zorganizował zbycie w/w pojazdu, wynajętego przez W. P. (1) od O. M. (1) i przekazał go nieustalonej osobie celem przetransportowania na teren Litwy, czym działał na szkodę O. M. (1); jest występek z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk

w dniu 21 stycznia 2023 roku w A. działając wspólnie i w porozumieniu z J. L. (1) i inną nieustaloną osobą dokonała przywłaszczenia powierzonego mienia znacznej wartości w postaci samochodu osobowego marki (...) o nr rej. (...) wartości 294 300 w ten sposób, że dzień wcześniej wynajęła ww pojazd od O. M. (1) wiedząc, że go nie zwróci, a następnie przekazała go nieustalonej osobie celem przetransportowania na teren Litwy, czym działała na szkodę O. M. (1).

Fakt zarzucany oskarżonej: w dniu 21 stycznia 2023 roku w A. działając wspólnie i w porozumieniu z J. L. (1), W. P. (1) i inną nieustaloną osobą dokonała przywłaszczenia powierzonego mienia znacznej wartości w postaci samochodu osobowego marki (...)o nr rej. (...) wartości 294 300 w ten sposób, że odebrała od nieustalonego sprawcy pozostawione przez niego pod pojazdem marki (...) o nr rej. (...) kluczyk od pojazdu marki (...), który został mu udostępniony przez nią bądź ww osoby celem przetransportowania na teren Litwy, czym działała na szkodę firmy (...). Zo.o. Oddział w (...) oraz O. M. (1).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

O. M. (1) prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą Salon (...) wedle umowy leasingu nr (...) zawartej w dniu 28 października 2021 roku z (...)Sp.o.o. nabyła samochód osobowy marki (...) rok produkcji 2021. (...) użytkowała O. M. (1) do własnych celów, jeździła nim do pracy, nie służył do działalności komercyjnej.

W dniu 20 stycznia 2023 roku o godz. 17.00 w R. doszło do zawarcia umowy najmu krótkoterminowego pomiędzy (...) H. M. a oskarżoną W. P. (1). Przedmiotem najmu był samochód osobowy marki (...) nr rej. (...). W imieniu (...) H. M. umowę podpisał jej syn K. M. (1), który jako dyrektor ds. sprzedaży w firmie matki zajmował się wynajmowaniem samochodów. W. P. (1) wynajmowała u niego już wcześniej jedno auto i ponieważ wzbudziła jego zaufanie uznał, że można jej wypożyczyć kolejne. Pierwsze auto wynajęła w połowie grudnia 2022 roku. Umowę odnośnie samochodu osobowego marki (...) nr rej. (...) zawarto na okres od 20 stycznia 2023 roku do 22 stycznia 2023 roku z możliwością przedłużenia na kolejne dni. Jej przedmiotem był wynajem samochodu marki (...) o nr rej. (...) w zamian za zapłatę czynszu najmu w wysokości 1600 zł (800 zł doba) bez limitu kilometrów. Najemca – oskarżona W. P. (1) wpłaciła kaucję w wysokości 3000,00 zł. Na mocy umowy powierzono oskarżonej W. P. (1) samochód (...) nr rej. (...), VIN: (...)- (...) o wartości 294 300 zł. Samochód został przekazany w dniu 20 stycznia 2023 roku o godzinie 19.00. W dniu podpisania umowy stan licznika wynosił 26377 km a ilość paliwa w zbiorniku wskazywał na możliwość przejechania 249 km. Oskarżonej został wydany jeden kluczyk do auta.

W dniu 19 stycznia 2023 roku oskarżona W. P. (1) dokonała za pośrednictwem portalu (...) rezerwacji jednego domku przy ulicy (...) w A.. Rezerwacja dotyczyła czterech osób dorosłych na dwie noce. Opłatę rezerwacyjną dla właściciela A. T. wykonała za pośrednictwem przelewu. Oskarżona podała drogą sms-wą szacowaną godzinę przyjazdu i właściciel w dniu 21 stycznia 2023 roku otworzył zdalnie bramę wjazdową na teren posesji. Do A. oskarżona przyjechała wraz z towarzyszącym jej M. S. wynajętym samochodem (...) nr rej. (...), a towarzyszyli im w innym aucie oskarżony J. L. (1) i oskarżona K. B. (1).

Do A. oskarżony J. L. (1) przyjechał samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...), wypożyczonym przez oskarżonego od (...) Sp. zo.o.

W nocy z 20 na 21 stycznia 2023 roku na ulicę (...) około godz. 3:58 wjechał od strony miasta A. samochód osobowy. Pojazd zatrzymał się na ulicy (...) na poboczu, z pojazdu wysiadły dwie osoby w kapturach, które pieszo udały się w kierunku ulicy (...). Około godziny 4:08 z ulicy (...) wyjechał pojazd marki (...) i zatrzymał się obok zaparkowanego przy ulicy (...) pojazdu marki (...), którego właścicielem był K. C..

Następnie oba pojazdy wyjechały z ulicy (...) na ulicę (...). Pojazd marki (...) poruszał się za pojazdem marki (...)który uprzednio parkował przy ulicy (...). Pojazd (...) był wyposażony w system P. (...) numer seryjny (...) i dojechał do przejścia granicznego w miejscowości B., gdzie około godziny 4;45 przekroczył granicę, a około godziny 7:47 czasu polskiego znajdował się w okolicach trasy (...) na terenie Litwy.

W dniu 21 stycznia 2023 roku w godzinach przedpołudniowych oskarżona W. P. (1) zadzwoniła do K. M. (1) z informacją, że nie ma samochodu. Ten polecił upewnienie się, że auto nie zostało zholowane, a następnie poinstruował, że w przypadku upewnienia się co do kradzieży winna złożyć zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Potwierdził, że auto miało dwa kluczyki, z których jeden był w jego posiadaniu, a drugi u oskarżonej W. P..

W. P. (1) z uwagi na udzielone jej polecenie zgłoszenia faktu kradzieży do właściwego komisariatu Policji udała się do Komendy Powiatowej Policji w A., gdzie w dniu 22 stycznia 2023 roku złożyła zawiadomienie o kradzieży mienia w postaci sa­mochodu marki (...) o nr rej. (...) .

W trakcie przesłuchania został jej zatrzymany kluczyk do skradzionego pojazdu marki (...) i telefon komórkowy poprzez nią użytkowany.

Na miejsce rzekomej kradzieży przybyli funkcjonariusze KPP z A. i dokonali oględzin miejsca kradzieży.

Funkcjonariusze Policji z KPP w A. w dniu 21 stycznia 2023 roku uzyskali informację, że pojazd marki (...) o nr rej.(...) o godzinie 4:45 przekroczył granicę Polski i poruszał się w kierunku Litwy.

Sprawdzenie miejsca ustalonej lokalizacji pojazdu dało wynik negatywny. /Dowód: pismo z KGP k. 146/

Funkcjonariusze dokonali zatrzymania: J. L. (1), M. S., K. B. (1) i W. P. (1). Funkcjonariusze dokonali badania stanu trzeźwości zatrzymanych i dokonali ich przeszukania, zatrzymując u oskarżonego J. L. dwa telefony komórkowe: marki (...), drugi marki (...).

K. C. zmarł w miesiącu lutym 2023 roku.

Po zatrzymaniu oskarżonego J. L. (1) samochód został zholowany.

Biegły sądowy ustalił wartość samochodu osobowego marki (...) nr rej. (...) na kwotę 294 300,00 zł.

Dowód: umowa leasingu k. 305-307

Zeznania świadka O. M. (1) ; 74-78, 689 v. – 690 v.

Zeznania świadka K. M. (1) k. 187-188, 642 -643

Zeznania świadka H. M. k. 807 verte - 808

Dowód - umowa wynajmu auta k. 57-62.

Dowód: kopia korespondencji sms-wiej z właścicielem świadkiem A. T. 180-181 174-175/ kopia rezerwacji k. 178-181/

zeznania świadka M. S. k. 120-121, k. 807-807 v.

Dowód: kopia dowodu rejestracyjnego/ k. 149-151/.

Dowód: protokół z odtworzenia utrwalonych zapisów k. 161, notatka urzędowa k. 162/

Dowód: telegram k. 63-64, protokół z odtworzenia utrwalonych zapisów na płycie CD-R /k. 161/

Dowód notatka urzędowa k. 29

Wyjaśnienia oskarżonej W. P.

Dowód: protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie k. 2-6/

protokół zatrzymania rzeczy k. 9-11/

protokół oględzin miejsca kradzieży pojazdu (...) /k. 12-15/, protokół oględzin rzeczy zabezpieczonych podczas przeszukania protokół oględzin zabezpieczonych podczas przeszukania pomieszczeń mieszkalnych 138-140/,

protokół zatrzymania osoby k. 36, 37 38, 39/; protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu k, 40, k. 41, k. 42

Dowód: protokoły przeszukania osoby k. 50-52,

Dowód: notatka urzędowa k. 173/.

Dowód: faktura VAT k. 151/

Opinia biegłego k. 362 - 385

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.

K. B. (1)

w aspekcie czynu zarzucanego

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

samochód będący przedmiotem zarzutu nie został przywłaszczony przez oskarżoną, oskarżona nie wiedziała, a tym bardziej nie miała zamiaru przywłaszczenia mienia w postaci samochodu marki (...) o nr rej.(...)

wyjaśnienia oskarżonej K. B. (1)

107 - 108

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

częściowo wyjaśnienia oskarżonego J. L. (1) k. 258-261

wyjaśnienia W. P. (1) k. 599 v. - 600

Oskarżony J. L. (1) podczas trzeciego przesłuchania w charakterze podejrzanego zmienił swoje dotychczasowe sta­nowisko wobec zarzutu – przyznał się do dokonania za­rzuconego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których po­dał okoliczności, w jakich doszło do zawarcia porozumienia miedzy nim w W. P. (1) odnośnie wynajęcia auta (...) o nr rej.(...) a następnie przekazania osobom trzecim celem otrzymania określonej sumy pieniędzy. Wyjaśnieniom tym sąd nadał walor wiarygodności, gdyż poza sporem pozostawał fakt brania udziału przez tego oskarżonego w przestępstwie, mimo braku formalnego powierzenia mu pojazdu.

W świetle zasad doświadczenia życiowego przedstawio­na wersja wyjaśnień, w których oskarżona W. P. przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu zasługiwała na wiarę. Wyjaśnienia złożone na pierwszej rozprawie Sąd oce­nił za miarodajne w odniesieniu do ogólnych wyznaczników stanu faktycznego, takich jak zawarcie umów najmu pojazdu, ich ogólne warunki, sposób dokonania płatności, porozumienie z oskarżonym J. L. odnośnie „zorganizowania” auta i przebieg całości zdarzenia. Wyjaśnienia obszerne, szczegółowe, logiczne, dlatego też sąd dał im wiarę.

zeznania O. M. (1), P. M. i H. M.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków O. M. (1), H. M. i P. M. w zakresie omawianego zagadnienia dotyczącego zawarcia umowy najmu krótkoterminowego pojazdu (...) o nr rej. (...). Pierwsze zeznania O. M. (1) dotyczyły również wartości pojazdu, który był przez nią wzięty w leasing i wysokości rat leasingu, z których zapłaciła w ilości 11, zaś pierwsza opłata za pojazd wynosiła 32 000 zł. O. M. (1) potwierdziła, że oskarżona W. P. (1) w dniu 21 stycznia 2023 roku zadzwoniła do jej męża K. M. (1) z informacją, że auto zostało skradzione. Oskarżycielka posiłkowa wskazywała, ze pojazd był jej „prywatnym samochodem i co do zasady używam go tylko ja” k. 76, i wytłumaczyła, że z uwagi na wynajęcie wszystkich samochodów w firmie jej męża, zawodowo zajmującego się wynajmem samochodów, a także z uwagi, że oskarżona W. P. (1) była klientką jej męża zdecydowała się na wynajęcie prywatnego auta, nie pozostającego w zasobach wypożyczalni samochodów.

Świadek K. M. (1) w sposób rzeczowy przedstawił służbowe relacje, łączące go z oskarżoną W. P. (1) i okoliczności, w których doszło do wynajmu pojazdów: m.in. (...), realizacji pierwszej z tych umów – w tym wywiązania się przez oskarżoną W. P. (1) z obowiązku zwrotu pojazdu, natomiast w odniesieniu do najmu pojazdu marki (...) informacji o braku zwrotu samochodu (...) z powodu kradzieży. Świadek K. M. (1) jasno wskazał, że auto marki (...)nie służyło do wynajmu, gdyż było niejako „własnością” żony Zeznania świadków były spójne i lo­giczne, nadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym (dołączoną dokumentacją). Jakkolwiek obrońcy oskarżonych sugerowali brak wiarygodności O. M. (1) w zakresie podawanej przez nią wartości samochodu oraz P. M. w zakresie rzekomego niewykorzystywania auta do działalności gospodarczej, co skutkować miało zwiększonym zużyciem pojazdu i wpłynięciem przez to na obniżenie jego realnej wartości to w przekonaniu Sądu nie ujawnił się żaden element, który podważyłby prawdomówność świadków w tym zakresie. Oferowanie auta na stronie internetowej jako auta na uroczystości nie implikuje przekonania o skorzystaniu przez potencjalnych klientów z tej oferty, zwłaszcza, że żadna ze stron kwestionujących niższą, niż wskazaną w opinii biegłego wartość pojazdu nie przedstawiła niezbitego dowodu, że auto od momentu zawarcia przez pokrzywdzoną O. M. ze spółką (...) sp. zo.o. umowy leasingu było komukolwiek wynajmowane.

dokumentacja m. in. w postaci umo­wy najmu długo­terminowego, umowy leasingu, wypowiedzenia umowy z pot­wierdzeniem odbioru, kores­pondencji e-mail i SMS, wydruków z baz, protokoły badania stanu trzeźwości

zeznania świadka M. S. /k. 120-121, k. 807-808/

Opinia biegłego dotyczącego wartości samochodu samochód osobowy marki (...) nr rej. (...).

dowody z dokumentów – ich forma i treść nie nasunęła jakichkolwiek wątpliwości Sądu; ich autentyczność nie była kwestionowana w żaden sposób w toku postępowa­nia. Umowa najmu i umowa leasingu, a także przedsta­wione załączniki potwierdzają fakt zawarcia umów naj­mu między oskarżoną W. P. (1) a (...). Dokumenty w postaci protokołów oględzin, zatrzymania rzeczy sporządzone przez uprawnione organy, powołane do ścigania przestępstw, obiektywne, autentyczne, nie kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania prawdziwości dokumentów.

Świadek nie miał wiedzy o popełnieniu przestępstwa przywłaszczenia pojazdu (...) o nr rej. (...), niemniej depozycje tego świadka potwierdziły fakt udania się oskarżonych J. L. (1), W. P. (1) i K. B. (1) do A. dwoma wynajętymi samochodami, w tym (...). Świadek zrelacjonował okoliczności, w jakich spędzał z oskarżonymi czas z soboty na niedzielę 21 stycznia 2023 roku, dalszy tok postępowania powiązany z czynnościami podjętymi przez Policję wobec oskarżonych i świadka. Zeznania te nie budzą wątpliwości co do swojej prawdziwości, brak podstaw, aby wątpić w szczerość świadka, nie pojawiły się też żadne inne okoliczności, które nakazywałyby poddawać w wątpliwość przekazane przez świadka informacje odnośnie przejazdu samochodem marki (...) do A., sposbu spędzania czasu, czy opisu zachowania oskarżonych.

Opinia przekonująca, podtrzymana na rozprawie /k. 808 – 809/ wskazuje na wiedzę specjalistyczną biegłego, co do której sąd nie miał wątpliwości. Biegły rzeczowo wyjaśnił, jaką metodologię stosował przy obliczaniu wartości przywłaszczonego pojazdu, zróżnicował możliwość zmniejszenia wartości auta przy założeniu zwiększenia jego przebiegu. Ustosunkował się do polisy ubezpieczeniowej logicznie wskazując brak danych, na jakich opierał się podmiot wystawiający polisę.

1.1.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

częściowo wyjaśnienia oskarżonego J. L. (1)

wyjaśnienia oskarżonego J. L. (1) złożone na etapie postępowania przygotowawczego /k. 116-117, k. 123/ Sąd uznał za niewiarygodne – ocenił, że stanowiły one wyraz przyjętej linii obrony. Oskarżony nie przyznawał się do dokonania zarzuconego mu czynu, utrzy­mywał, że pojazdem marki (...) przyjechała jego koleżanka W., a on miał nie wiedzieć, czy coś się stało z samochodem, bo przyjechał do A. na wypoczynek, prowokacyjnie stwierdzając, że „wobec mnie nie ma żadnych dowodów” /k. 123/. Wyżej już wskazano, dlaczego taką wersję należało odrzucić. Sąd w świetle zmienionych w dniu 04 grudnia 2023 roku na rozprawie wyjaśnień tego oskarżonego odrzucił wyjaśnienia oskarżonego o braku wiedzy i zaprzeczeniu udziału w popełnieniu przestępstwa przywłaszczenia mienia wielkiej wartości.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowe­go umorzenia postępowa­nia zgodna z zarzutem

1.

J. L. (1)

W. P. (1)

art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 284 § 1 kk karze podlega osoba, która przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą lub prawo majątkowe. Stosownie do art. 284 § 2 kk surowszej odpowiedzialności podlega osoba, która przywłaszcza sobie powierzoną jej rzecz ruchomą. Różnica pomiędzy zaborem rzeczy (kradzieżą) i przywłaszczeniem objawia się przede wszystkim tym, że w przypadku przywłaszczenia nie ma elementu zaboru rzeczy, która znajduje się w posiadaniu sprawcy, przy czym sposób wejścia przez sprawcę w jej posiadanie jest obojętny dla bytu przestępstwa. Przywłaszczenie może więc dotyczyć rzeczy wypożyczonej (wynajętej) lub oddanej sprawcy w celu wykonania określonych zleceń. Sprawca zatem nie musi – tak jak przy kradzieży – przejawiać przestępnej aktywności, aby wejść w posiadanie rzeczy. Występku z art. 284 § 2 kk (typu kwalifikowanego przywłaszczenia, czyli sprzeniewierzenia) dopuszcza się ten kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Przedmiotem przestępstwa sprzeniewierzenia jest rzecz ruchoma, powierzona sprawcy przez osobę upraw­nioną. Przestępstwo określone w art. 284 § 2 kk należy do kategorii tzw. przestępstw kie­runkowych. Kodeks wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie powierzonej rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią w inny sposób jak z własną. Istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia nie jest sam fakt odmowy wydania rzeczy powierzonej, lecz powody niezwrócenia, a więc wola włączenia rzeczy do swojego majątku lub wola postępowania z nią jak z własną (por. wyrok SN z dnia 14.01.2003r., II KKN 273/01, Prok. i Pr.-wkł. 2003/7-8/9). Przestępstwo sprzeniewierzenia może być popełnione tylko z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Sprawca przywłasz­czenia musi więc zmierzać do zatrzymania cudzej rzeczy dla siebie lub innej osoby bez żad­nego do tego tytułu (por. np. wyrok SN z dnia 6.01.1978r., V KR 137/77, OSNPG 1978/6/64; wyrok SN z dnia 24.04.2007r., IV KK 34/07, Prok. i Pr. 2007/10/7). W przypadku przes­tępstwa sprzeniewierzenia o zamiarze przywłaszczenia nie może przesądzać wyłącznie fakt nieupraw­nionego postępowania przez sprawcę z rzeczą powierzoną, a więc wykorzystywania jej lub postępowania z nią w sposób inny niż uzgodniony z właścicielem. Dla ustalenia znamion strony podmiotowej niezbędne jest ponadto wykazanie, że sprawca, postępując z rze­czą w sposób sprzeczny z uzgodnieniami poczynionymi z właścicielem, działał w celu włą­czenia rzeczy do swojego majątku i definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej włas­ności. O zamiarze przywłaszczenia może świadczyć odmowa zwrotu cudzej rzeczy, zaprze­czenie jej posiadania, sprzedaż lub darowanie innej osobie, przerobienie rzeczy itp. (por. wyrok SN z dnia 6.05.2004r., V KK 316/03, OSNKW 2004/7-8/70). Istotą przywłaszczenia jest zamiar nie bezprawnego władania cudzą rzeczą, nie bezprawne nią dysponowanie, czy nawet bezprawne zatrzymanie, lecz trwałe włączenie przez sprawcę przedmiotu przestępstwa do własnego majątku. Skutek zaś w postaci utraty przez właściciela rzeczy powstaje z chwilą rozporządzenia rzeczą przez sprawcę z wyłączeniem osoby upoważnionej, a więc gdy wola rozporządzenia rzeczą zostaje uzewnętrzniona poprzez zachowanie sprawcy /wyrok SA w Katowicach z dnia 8.05.2014r., II AKa 83/14, Lex nr 1466780).

W stanie faktycznym ustalonym w sprawie niniejszej oskarżeni J. L. (1) W. P. (1) w dniu 21 stycznia 2023 roku przywłaszczyli mienie znacznej wartości w postaci samochodu marki (...) o nr rej. (...)o wartości 294 300,00 zł powierzone W. P. (1) na podstawie umowy wynajmu krótkoterminowego z dnia 20 stycznia 2023 roku zawartej z (...) H. M., przy czym auto pozostawało w leasingu, a leasingobiorcą była O. M. (1), czym działali na szkodę tej pokrzywdzonej. Os­karżeni działali wspólnie i w porozumieniu, oskarżony J. L. (1) namówił oskarżoną W. P. (1) do zawarcia umowy najmu samochodu marki (...) o nr rej. (...) i po dostarczeniu auta do A. wydali je nieustalonym osobom, by uzyskać w ten sposób korzyść majątkową oscylującą wokół kwoty 10 000 zł. Oskarżeni zatem przedmiotowym pojazdem rozporządzili jak właściciele, do czego nie byli uprawnieni i trwale pozbawili uprawnionego prawa włas­ności auta (tu ściślej przysługującego prawa obligacyjnego na mocy umowy leasingu). Wobec war­tości samochodu (ponad 200.000,00 zł) przyjęto typ kwalifikowany z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk. Sąd przyjął również, że podmiotem pokrzywdzonym jest O. M. (1). Pro­kurator formułując zarzut początkowo ten właśnie podmiot wskazywał jako pokrzywdzonego – później dokonał modyfikacji zarzutu i w akcie oskarżenia wskazano dodatkowo (...)Sp. o.o. Wskazać trzeba, że pokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo (art. 49 § 1 kpk). Spółka z o.o. (...) faktycznie w dacie przypisanego dwojgu oskarżonym czynu była właścicielem samochodu (...) o nr rej. (...), jednak prawo obligacyjne do niego przysługiwało spółce (...) na podstawie umowy leasingu. To O. M. (1) ponosiła ryzyko utraty lub zniszczenia przedmiotu leasingu i oskarżoną W. P. (1) właśnie z nią łączył stosunek obligacyjny, mimo, że w umowie najmu, będącej podstawą powierzenia bezpośrednio oskarżonej W. P. (1) po­jazdu wpisany był podmiot (...) H. M.. Utrata pojazdu przez leasingobiorcę (korzystającego) była de facto obojętna z punktu widzenia leasingodawcy (finansującego), ponieważ na O. M. (1) w dalszym ciągu ciążył obowiązek uiszczania rat leasingowych. Sąd nie miał najmniejszych wątpliwości, że w chwili zawierania umowy najmu krótkoterminowego samochodu marki (...) oskarżona W. P. (1) nosiła się z za­miarem jego przywłaszczenia poprzez przekazanie innym osobom celem uzyskania nieokreślonych środków finansowych, a oskarżony J. L. (1) bezpośrednio współdziałając z oskarżoną przyłączył się osobiście do realizacji zamiaru przywłaszczania powierzonego mienia w trakcie drogi do A., zatrzymując się i rozmawiając z nieustalonym mężczyzną, precyzując sposób przekazania (...), aby mogło następnie zostać przetransportowane na teren Litwy. Oskarżona W. P. (1) nie była w tym czasie osobą majętną, dobrze zarabiającą, wręcz przeciwnie bardzo młodą osobą, bezrobotną, co do której sąd rozważał istnienie przesłanek do uznania za młodocianą w myśl art. 115 par. 10 kk, gdyż oskarżona W. P. (1) w dacie popełnienia zarzucanego jej czynu miała niecałe 21 lat i w dacie orzekania w pierwszej instancji nie ukończyła 24 lat. Oskarżona wtrakcie procesu pracowała jako dostawca jedzenia w restauracji z dochodami niespełna 3000,00 zł miesięcznie, mieszkając z matką i ojczymem. Jej dochody nie pozwalały na wynajęcie luksusowego samochodu za kwotę /wraz z uiszczoną kaucją/ dwukrotnie przekraczającą jej miesięczne dochody osiągane w trakcie postępowania karnego. Co więcej, nie osiągała wyższych dochodów w czasie, gdy z premedytacją tworzyła przed świadkiem K. M. (2) obraz wiarygodnej klientki, która płaci za wypożyczony pojazd i zwraca go o czasie, zgodnie z zawartą umowę. Takie zachowanie oskarżonej W. P. obliczone było na zbudowanie pozytywnego wizerunku, aby uwiarygodnić swoją osobę jako rzetelną klientkę i doprowadzić do zawarcia umowy najmu krótkoterminowego na samochód marki (...), z zamiarem przywłaszczenia powierzonego mienia znacznej wartości i przekazania go nieustalonej osobie celem transportowania na teren Litwy. Powyższe zdaniem Sądu w sposób nie budzący najmniejszych wątpliwości świadczy o wyjątkowej, jak u tak młodej osoby, premedytacji w dążeniu do realizacji przestępnego zamiaru i bezpośrednim zamiarze oskarżonej dokonania przywłaszczenia powierzonego jej mienia. Oznacza to, że oskarżona W. P. (1) obiektywnie nie mogła pozwolić sobie na najem luksusowego samochodu, gdzie łączny czynsz wynosił 1600,00 zł i kaucja w kwocie 3000,00 zł. Oskarżeni W. P. i J. L. nie mieli zamiaru zwrotu pojazdu, wręcz przeciwnie, działali z góry powziętym planem, zamiarem przekazania pojazdu innym nieustalonym osobom celem przetransportowania go na teren Litwy i uzyskania jakichkolwiek korzyści majątkowych. Zawarcie umowy najmu w dniu 20 stycznia 2023 roku stanowiło podstawę powierzenia bezpośrednio oskarżonej W. P. (1) samochodu (...). Mimo, że w umowie najmu z dnia 20 stycznia 2023 roku /k. 57/ nie widniał jako wynajmujący J. L. (1) był jednak organizatorem całego przedsięwzięcia, sprawcą kierowniczym, na etapie zawierania umowy najmu pojazdu kierował wykonaniem czynu ustalając podział ról i przypisując oskarżonej W. P. (1) wiodącą rolę jako najemczyni pojazdu, skutkującą tym, że po jej stronie powstał obowiązek opłaty za wynajem i wpłaty kaucji, a po stronie wynajmującego powstał obowiązek wydania pojazdu do użytkowania. Najemczyni W. P. (3) miała obowiązek samochód zwrócić. Umowa nie upoważniała oskarżonej W. P. (1) do bezpowrotnego oddania (wydania) auta osobie trzeciej. Za­chowanie oskarżonych W. P. (1) i J. L. (1) ukierunkowane było na określony cel, którym było postąpienie z po­jazdem jak z własnym w sposób wybrany przez oskarżonych – przekazując auto nieustalonym osobom celem przetransportowania na teren Litwy, powiększając bezprawnie stan posiadania innej osoby, a osobiście uzyskując nieokreśloną korzyść majątkową. Nie budzi również i najmniejszych wątpliwości fakt, że oskarżeni powierzone mienie przeznaczyli na inny cel niż zwrot właścicielowi. Oskarżeni obiektywnie rozporządzili cudzą rzeczą ruchomą, a ich działaniu towarzyszył tzw. animus rem sibi habendi, to jest zamiar zatrzymania rzeczy dla innej osoby bez żadnego ku temu tytułu i ekwiwalentu.

Sąd zgodnie z opinią biegłego ustalił wartość pojazdu na kwotę 294 300,00 zł. Obrońcy oskarżonych niesłusznie kwestionowali wartość pojazdu wskazaną w zarzucie i we wniosku. Wartość z zarzutu wynikała z opinii biegłego sądowego /k. 362-385/, podtrzymanej następnie na rozprawie /k. 808- v. – 809/.

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

------

------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

------

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

------

------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

x

UNIEWINNIENIE oskarżonej K. B. (1)

Zebrany w sprawie materiał B. nie dał podstaw do przypisania oskarżonej winy w popełnieniu zarzucanego jej czynu. Oskarżona K. B. (1) w toku postępowania przygotowawczego przyznała, że wiedziała, że „ten samochód ma zostać komuś przekazany” /k. 107 v./ jednak nie wiedziała nic na temat okoliczności, w jakich ma do tego dojść. Oskarżona w drodze do A., w okolicach miejscowości G. przez szybę auta, w którym siedziała, widziała mężczyznę, z którym rozmawiał jej przyjaciel – oskarżony J. L.. Oskarżona potwierdziła, że to oskarżona W. P. wraz oskarżonym J. L. ustalali ten wyjazd. Wyjaśnienia oskarżonej, które na żadnym etapie postępowania nie zostały podważone przez urząd prokuratorski nie dają podstaw do uznania, że oskarżona miała zamiar przywłaszczanie sobie cudzej rzeczy ruchomej. Analizując całokształt materiału dowodowego, szczegółowo wyjaśnienia oskarżonej K. B. (1) i ogólne w tym zakresie, oparte na domniemaniach i przekonanie oskarżonej W. P. o tym, że oskarżona K. B. : ”też chyba dowiedziała się w trakcie drogi”, „mi się wydaje, że ona wiedziała”, „nie była zdziwiona”, „wydaje mi się, że oskarżona K. wiedziała, bo nie była zdziwiona, co to za klucze” nie mogą stanowić bezsprzecznego dowodu na potwierdzenie wiedzy oskarżonej K. B. co do zaistniałego przestępstwa, kategorycznie wykluczają tezę prokuratora o zaistnieniu po stronie tej oskarżonej podstawowego znamienia czynu z art. 284 par 2 kk, tj. działania sprawcy mającego na celu włączenie cudzej rzeczy ruchomej lub cudzego prawa majątkowego do swojego majątku. Brak jest dowodu na to, aby oskarżona K. B. (1) w jakimkolwiek momencie była zaangażowana w przywłaszczenie pojazdu (...). Nie uczestniczyła w rozmowach związanych z wynajęciem auta, brak jest jakichkolwiek dowodów na to, aby w trakcie drogi do A. oraz po przybyciu na miejsce rozmawiała z oskarzonymi na temat tego auta, wykonanie polecenie oskarżonego J. L. i przyniesienie kluczyków od (...), podrzuconych pod pojazd marki (...) nie stanowiło w żadnej mierze potwierdzenia jej wiedzy bądź niewiedzy o tym, co stało się z samochodem (...), lub tym bardziej, co miało się z nim stać. Wyjaśnienia oskarżonego J. L., mimo, że pochodzą od osoby bliskiej dla oskarżonej i z dużą ostrożnością należy je traktować to jednak potwierdzają, że oskarżona K. B. nie miała wiedzy o zamiarze przywłaszczenia przez oskarżonych W. P. i J. L. samochodu i brak jest podstaw, aby w to wątpić. W ocenie Sądu zatem z samego faktu przyjazdu z oskarżonym J. L. wypożyczonym z wypożyczalni samochodem marki (...) do A., przyniesienia kluczyków od samochodu marki (...) w torbie do wynajętego domku, dokonanego na skutek bądź to polecenia oskarżonego J. L. bądź samodzielnej inicjatywy oskarżonej K. B., która wychodziła na poranny spacer z psem nie można dokonać ustaleń co do zamiaru przywłaszczenia powierzonego innej osobie auta. Rola oskarżonej K. B. w tej sprawie sprowadzała się jedynie do podjęcia spod samochodu marki (...) torby, w której były klucze od samochodu marki (...), przyniesienie jej do domku i pozostawienia na stole. Zdaniem Sądu zgromadzone dowody nie pozwalają na uznanie, że oskarżona K. B. (1) w którymkolwiek momencie posiadała pojazd marki (...) i że jej zachowanie było ukierunkowane na włączenie tego samochodu do swojego majątku, a pozbawienia leasingobiorcy O. M. (1) przedmiotu leasingu.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Oskarżona K. B. (3) w toku postępowania przygotowawczego przyznała, że wiedziała, że „ten samochód ma zostać komuś przekazany” /k. 107 v./ jednak nie wiedziała nic na temat okoliczności, w jakich ma do tego dojść. Oskarżona w drodze do A., w okolicach miejscowości G. widziała mężczyznę, z którym rozmawiał jej przyjaciel – oskarżony J. L.. Oskarżona potwierdziła, że to oskarżona W. P. wraz z oskarżonym J. L. ustalali ten wyjazd. Wyjaśnienia oskarżonej, które na żadnym etapie postępowania nie zostały podważone przez urząd prokuratorski nie dają podstaw do uznania, że oskarżona miała zamiar przywłaszczanie sobie cudzej rzeczy ruchomej, któr nie była jej powierzona. Oskarżona K. B. (3) nie uczestniczyła w rozmowach związanych z wynajęciem auta, w trakcie drogi, gdy oskarżeni J. L. (1) i W. P. (1) wysiedli z auta i rozmawiali z nieustalonym mężczyzną, który przyjechał samochodem marki (...)koloru białego oskarżona K. B. (3) nie wysiadała z auta, nie pytała oskarżonej W. P. (1), w jaki sposób weszła w posiadanie auta, usłyszała, że jest wypożyczone i nie interesowała się tym dalej /k. 108/. Przyznała, że w nocy, gdy gdyż oskarżeni W. P. i J. L. wrócili po około półgodzinnej nieobecności spowodowanej udaniem się po zakup alkoholu dowiedziała się „o tym zniknięciu samochodu” /k. 108/. Od oskarżonego J. L. (1) otrzymała polecenie, aby wychodząc z psem na spacer zabrała „coś spod samochodu”, co uczyniła, nie pytając, co to ma być. Przyznała, że zabrała jakąś torbę spod samochodu i „jak wróciłam, to położyłam ją na stole. Ja nie zaglądałam tam”. Gdy z torby został wyjęty kluczyk od samochodu (...) zrozumiała, że „doszło do kradzieży tego samochodu”. Dopiero z rozmowy miedzy oskarżonymi wywnioskowała, że ma zostać poinformowana Policja, że samochód zaginął. Oskarżona K. B. (1) nie widziała, kto dokonał kradzieży .

Ujawniony materiał dowodowy nie dał podstaw do przypisania oskarżonej K. B. (1) zarzucanego jej przestępstwa.

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wy­roku odno­szący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. L. (1)

W. P. (1)

1.

1.

III.

Wymierzając oskarżonym W. P. (1) i J. L. (1) kary pozbawienia wolności Sąd wziął pod uwagę dyrektywy określone w art. 53 k.k., mając na względzie, aby dolegliwość wymierzonej kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brała pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Oskarżonemu J. L. (1) została wymierzona kara 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Znaj­duje się ona w granicach przewidzianych przez ustawę karną i w przekonaniu Sądu uwzględnia stopień winy sprawcy, stopień społecznej szkodliwości dokonanego czynu, jak też spełnia wymogi prewencji indywidu­alnej i generalnej. Na korzyść oskarżonego przemawiało, że ostatecznie przyznał się on do popełnienia zarzuconego mu czynu i złożył wy­jaśnienia podając okoliczności związane z przywłaszczeniem powierzonego mienia w postaci samochodu marki (...) i nic nie usprawiedliwia jego decyzji o wydaniu powierzonego auta oso­bom trzecim, co bezpowrotnie wyjęło ten przedmiot spod władztwa pokrzywdzonej O. M.. Okoliczności obciążające to przede wszyst­kim uprzednia karalność oskarżonego za przestępstwa z Ustawy o własności przemysłowej. Stopień wi­ny oskarżonego również należy oceniać jako znaczny. Oskarżony nie działał w warun­kach tzw. siły przemożnej (inaczej przymus absolutny)., wręcz przeciwnie, z niskich, materialnych pobudek, podjął decyzję o zarobku, którego nie chciał osiągnąć podejmując się legalnej pracy, lecz wchodząc na drogę występku. Przestępstwa przeciwko mieniu charakteryzuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. Dotyczy to szczególnie czy­nów popełnianych na szkodę osób fizycz­nych, ale w przypadku osób prawnych rów­nież są one dolegliwe. Utrata mienia o war­tości ponad 294 000,00 złotych jest znacz­nym uszczerbkiem również dla osoby praw­nej. Zauważyć można, że wartość przyw­łaszczonego mienia wyraźnie przekraczała kwotę graniczną 200 tysięcy złotych (zna­mię mienia znacznej wartości). Wymierzona oskarżonemu J. L. kara pozostaje w dolnych granicach ustawo­wego zagrożenia i nie powinna być oceniana jako rażąco surowa.

Uznając winę oskarżonej W. P. (1) w zakresie zarzucanego i przypisanego jej czynu Sąd przyjął za podstawę wymiaru kary art. 294 § 1 k.k. i za czyn ten wymierzył oskarżonej karę 1 roku i 2 /dwóch/ miesięcy pozbawienia wolności; wnikliwie analizując zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości, kara była adekwatna do stopnia winy i osiągnęła cele zapobiegawcze i wychowawcze. Stopień winy oskarżonej W. P. Sąd uznał za wysoki, gdyż oskarżona z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym przez okres poprzedzający podpisanie umowy najmu pojazdu marki (...) przygotowywała się do tego czynu. Wzbudziła zaufanie osoby – K. M. (1), który mógł zdecydować w porozumieniu z żoną O. M. (1) o wynajęciu auta, które nie służyło do celów komercyjnych. Wykorzystała zaufanie, jakim została jako dotychczasowy klient obdarzona, z premedytacją stając do podpisania umowy najmu pojazdu i pełną świadomością, że po przekazaniu jej powierzonego ekskluzywnego auta nie wróci ono w jej przekonaniu do właściciela.

Wyjaśnienia oskarżonej, że miała nadzieję, że jej „się uda” świadczą o wyjątkowej niedojrzałości, ale też demoralizacji. Sąd uznał, że stopień winy W. P. (1) jest duży, albowiem oskarżona miała niczym niezakłóconą zdolność do rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia swojego czynu, a przy tym wiedziała, że podjęte przez nią działania naruszają zarówno normy prawne, jak i społeczne. Oskarżona oceniła możliwość i wysokość uzyskanej z przestępstwa kwoty jako na tyle atrakcyjną, by uznać, że bez skrupułów je popełni. Oceniając z kolei stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego W. P. (1) Sąd miał na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra, to jest mienia innego podmiotu, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru i motywację oskarżonej. Sąd uznał, że jest on wysoki – przede wszystkim w wymiarze materialnym związanym z wysokością wyrządzonej przestępstwem szkody, przekraczającą kwotę 200.000 zł. Oskarżona dopuściła się przy tym przypisanego jej czynu przy wykorzystaniu zaufania, jakim darzyli ją pokrzywdzona i jej mąż. Jako, że oskarżona wyraziła skruchę, która w czasie obserwacji sądu w trakcie rozprawy jawiła się jako szczera, otwarcie i rzeczowo przedstawiła okoliczności, w jakich doszło do popełnienia przestępstwa Sąd uznał, że można wobec oskarżonej wymierzyć karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Aspekt bezwzględności kary i dobitnie związana z nim dolegliwość będzie stanowić na przyszłość bodziec zniechęcający oskarżoną do popełnienia czynów naruszających prawo i uzasadniający przekonanie, iż popełnienie przestępstwa nie opłaca się. Sąd miał na uwadze także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, zarówno poprzez odstraszanie potencjalnych sprawców, którym wymiar kary winien uświadomić nieopłacalność podobnych zachowań, jak faktu, że w ramach obowiązującego porządku prawnego sprawca przestępstwa zostanie wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej. Oskarżona jest bardzo młodą osobą, lecz kara jej wymierzona nie jest rażąco surowa.

J. L. (1)

II.

na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet wy­mierzonej kary pozbawienia wolności zali­czono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w postaci tymczaso­wego aresztowania od dnia 21 stycznia 2023 roku do dnia 03 kwietnia 2023 roku.

J. L. (1)

W. P. (1)

V.

zgodnie z art. 46 § 1 kk w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosu­jąc przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wy­rządzonej przestępstwem szkody lub zadość­uczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się. Kategoryczne sformułowanie Sąd (…) orze­ka oznacza, że orzeczenie o obowiązku na­prawienia szkody jest obowiązkiem Sądu. Nie jest pozostawione uznaniu Sądu i przy spełnieniu pozostałych warunków jest on obowiązany do orzeczenia środka kompen­sacyjnego. Jednym z takim warunków jest istnienie szkody w dacie wyrokowania. Prokurator i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej O. M. domagali się orzeczenia obowiązku naprawienia szko­dy. Sąd obowiązek taki orzekł wobec oskarżo­nego zobowiązując go do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej O. M. (1) kwoty 136 193,00 zł jako równo­wartości sumy rat, wpłaconych dotychczas przez pokrzywdzoną na rzecz (...) z o o.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzyg­nięcia z wyroku

Punkt z wy­roku odno­szący się do przypisa­nego czynu

Przytoczyć okoliczności

-----------------

------------------

------------

------------------------------------------------------

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaś­nionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

---------------------------------------------------------

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI i VII

- na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonych W. P. (1) i J. L. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej O. M. (1) kwotę 2160,00 (dwa tysiące sto sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika przed Sądem I Instancji;

- na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonych W. P. (1) i J. L. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę po (...),00 (dwa tysiące pięćset piętnaście ) złotych tytułem zwrotu części kosztów sądowych, w tym po 300,00 (trzysta) złotych opłaty od kary pozbawienia wolności.

Oskarżeni aktualnie osiągają dochody, które pozwolą im na uiszczenie kosztów procesu, bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny.

Podpis

SSO Beata Adamczyk - Łabuda