Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UWŁ

Sygnatura akt

XIIK178/20

Jeżeli został złożony wniosek o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych, wypełnić część 3–8 formularza

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1. Wyroki wydane wobec skazanego

Lp.

Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny

Data wyroku albo wyroku łącznego

Sygnatura akt sprawy

1.1.1.

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie

zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie

19 listopada 2014r.

10 kwietnia 2015r.

III K 400/13

IX Ka 133/15

1.1.2.

Sąd Okręgowy W Warszawie

utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie

12 kwietnia 2019r.

5 października 2020r.

XII K 50/18

II AKa 252/19

0.1.1.2. Inne fakty

1.2.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.2.1.1.

pozytywna prognoza kryminologiczna

opinia o skazanym

k. 59-61

związek podmiotowo-przedmiotowy między popełnionymi przestępstwami

karta karna

k. 31-33

odpisy wyroków

k. 16-22

k. 25- 28

1.2.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.2.2.1.

1.Ocena Dowodów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.2.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

opinia o skazanym

Z opinii o skazanym sporządzonej w dniu 5 lutego 2021 r. przez Dyrektora Zakładu Karnego w P. wynika, iż zachowanie oraz postawę skazanego D. K. należy uznać za umiarkowanie pozytywną. Skazany karany dyscyplinarnie nie był, przy czym nagradzany również. Nie pracuje na terenie jednostki penitencjarnej, przy czym przejawia motywację do podjęcia pracy jak i podniesienia swoich kwalifikacji zawodowych. Skazany zainteresował się udziałem w systemie programowego oddziaływani. Zgodnie z opinią, D. K. deklaruje umiarkowanie krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw, przy czym deklaruje również przynależność do podkultury przestępczej (bez negatywnych zachowań z jego udziałem).

Informacje o osobie z Krajowego Rejestru Karnego, odpisy wyroków

Sąd miał na uwadze, że między przestępstwami, za które orzeczone zostały kary podlegające łączeniu zachodzi bliski związek przedmiotowy. Popełnione przez D. K. przestępstwa były wymierzone przeciwko ustawie o narkomanii. Dodatkowo Sąd uznał przy tym, że popełnione przestępstwa nie cechuje szczególna bliskość czasowa – D. K. popełniał przestępstwa od września 2008r. i do października 2010r. a następnego czynu dopuścił i się w okresie od listopada 2012r. do lutego 2013r. Powyższe oznacza, iż skazany, biorąc pod uwagę jedynie zachowania skazanego z perspektywy przestępstw, za które zostały orzeczone kary, naruszał porządek prawny na przestrzeni kilku lat. Sąd miał na uwadze okoliczność negatywnie wpływającą na wymiar kary łącznej, a wynikającą z karty karnej skazanego. Dotychczas D. K. był skazywany dwukrotnie.

0.1.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

0.2.(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.2.1 albo 1.2.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWa KARY ŁĄCZNEJ

Lp.

Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny, data wydania wyroku albo wyroku łącznego i sygnatura akt sprawy

Kary lub środki karne podlegające łączeniu

3.1.1.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Woli w Warszawie z dnia 19 listopada 2014r. sygn. akt III K 400/13,

zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2015r. sygn. akt IX Ka 133/15

kara łączna 3 lat pozbawienia wolności i kara 150 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu jednej stawki dziennej na 50 złotych

3.1.2.

Sąd Okręgowy w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2019r. sygn. akt XII K 50/18,

utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 5 października 2020r. sygn. akt II AKa 252/19

kara 4 lat pozbawienia wolności kara 250 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu jednej stawki dziennej na 200 złotych

Zwięźle o powodach połączenia kar lub środków karnych z wyjaśnieniem podstawy prawnej

Wydając wyrok łączny w przedmiotowej sprawie Sąd orzekał na podstawie przepisów Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. (sprzed nowelizacji dokonanej na mocy ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 r.). Zgodnie z treścią art. 4 § 1 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Biorąc pod uwagę powyższe oraz analizując akta sprawy Sąd doszedł do przekonania, że w przedmiotowej sprawie należy stosować przepisy obowiązujące w dacie popełnienia przez skazanego poszczególnych przestępstw (czyli obowiązujące przed 1 lipca 2015 r.), gdyż są one względniejsze dla sprawcy. Sąd zauważył, że zastosowanie przepisów obowiązujących od 1 lipca 2015 r. do 24 czerwca 2020 r. musiałoby skutkować umorzeniem postępowania o wydanie wyroku łącznego w zakresie kary pozbawienia wolności, albowiem nie została spełniona przesłanka określona we wtedy obowiązującym art. 85 § 2 k.k., mianowicie skazanemu pozostała do wykonana tylko jedna kara pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2019 r. w sprawie XII K 50/18, którą zresztą obecnie odbywa oraz kara grzywny. Ponadto, należało wskazać, iż stosownie do art. 81 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...) oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...) (Dz. U. z 2020 roku, poz. 1086) obecnie obowiązujące (od dnia 24 czerwca 2020 r.) przepisy dotyczące orzekania w przedmiocie kary łącznej stosuje się jedynie do kar prawomocnie orzeczonych po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej, czyli od dnia 24 czerwca 2020 r.

Zgodnie z treścią art. 85 k.k. sprzed 30 czerwca 2015 r.: jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. Oznacza to w szczególności, iż w sprawie o wydanie wyroku łącznego Sąd nie jest uprawniony do łączenia kar na podstawie przepisów, które w danej konfiguracji są dla skazanego korzystniejsze. Sąd działa w tym przedmiocie z urzędu. Stosownie zaś do brzmienia przepisu art. 92 k.k. (obowiązującego do dnia 1 lipca 2015 r.) wydaniu wyroku łącznego nie stoi na przeszkodzie, że poszczególne kary wymierzone za należące do ciągu przestępstw lub zbiegające się przestępstwa zostały już w całości albo w części wykonane.

Analiza akt sprawy doprowadziła Sąd do konkluzji, iż w stosunku do skazanego D. K. należało zastosować węzeł kary łącznej pozbawienia wolności i grzywny. Zarówno węzłem kary łącznej pozbawienia wolności jak i grzywny objęte mogły zostać kary orzeczone w sprawach o sygn. III K 133/15 oraz XII K50/18. Skazany dopuścił się bowiem wszystkich czynów zabronionych będących przedmiotem wyroków zapadłych w ww. sprawach przed dniem 19 listopada 2014r., stanowiącym granicę czasową określoną przepisem art. 85 k.k. w brzmieniu do 30 czerwca 2015 r. Dzień 19 listopada 2014 r. jest bowiem datą wydania pierwszego nieprawomocnego wyroku zapadłego co do tych czynów (w sprawie o sygn. III K 133/15).

1.WYMIAR KARY

Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy wymiarze kary łącznej

Orzekając wymiar kary łącznej w przedmiotowej sprawie, Sąd miał na uwadze, że zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r., Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności.

Wobec powyższego, granice wymiaru kary łącznej za przestępstwa objęte powyższym zbiegiem wynoszą od 4 lat pozbawienia wolności (najwyższa z kar jednostkowych orzeczona w sprawie XII K 50/18 – II AKa 252/19) – w przypadku zastosowania zasady pełnej kumulacji 7 lat - suma wszystkich kar jednostkowych.

Orzekając w przedmiocie kary łącznej, Sąd uwzględnił utrwalone orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, jak również jednolite stanowisko doktryny. Rozstrzygając co do tego, która z zasad wymiaru kary łącznej – zasada absorpcji, asperacji czy kumulacji – powinna znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie, Sąd badał następujące okoliczności: ilość przestępstw, co do których orzeczono kary podlegające łączeniu, związek podmiotowo-przedmiotowy między poszczególnymi przestępstwami, a w tym w szczególności tożsamość rodzajową naruszonego dobra, związek między czasem i miejscem popełnienia przestępstwa, podobieństwa w sposobie jego popełnienia, tożsamość ewentualnych współsprawców oraz tożsamość pokrzywdzonych. Stwierdzenie bliskiego związku podmiotowo-przedmiotowego mogłoby bowiem świadczyć o tym, że w abstrakcyjnie rozumianym odczuciu społecznym przestępstwa, za które orzeczono kary podlegające łączeniu odbierane byłyby jako „jedna całość”, co z kolei przemawiałoby za zastosowaniem zasady absorpcji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 maja 2001 r., sygn. II AKa 63/01, Prok. i Pr. 2002 nr 7, poz. 20; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 kwietnia 2014 r., sygn. II AKa 44/14). Sąd miał przy tym na uwadze utrwalony w orzecznictwie pogląd, że zasada pełnej kumulacji oraz zasada pełnej absorpcji stosowana być powinna jedynie w sytuacjach wyjątkowych, wymagających szczególnego uzasadnienia, a za priorytet uważać należy zasadę asperacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 15 maja 2008 r., sygn. II AKa 98/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 47; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 maja 2008 r., II AKa 129/08, KZS 2008, Nr 9, poz. 48, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. II AKa 12/14, KZS 2014 nr 7-8, poz. 90).

W świetle powyższego, Sąd uznał, że specyfika niniejszej sprawy przemawia za zasadnością zastosowania zasady asperacji i wymierzenia skazanemu D. K. kary łącznej w wymiarze 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Orzekając w zakresie wymiaru kary łącznej, Sąd z jednej strony miał na uwadze bardzo bliski związek przedmiotowy między wszystkimi przestępstwami wchodzącymi w węzeł kary łącznej. Wszystkie bowiem z popełnionych przez skazanego przestępstw wymierzone były przeciwko tożsamym dobrom prawnym, tj. przeciwko przeciwdziałaniu narkomanii. Przy czym przestępstw tych nie cechuje bliskość czasowa – skazany bowiem popełniał przestępstwa w od września 2008r. i do października 2010r. a następnego czynu dopuścił i się w okresie od listopada 2012r. do lutego 2013r. Sąd Okręgowy zatem dostrzegł, że pomiędzy poszczególnymi, pojedynczymi czynami zachodzi odstęp czasu.

Wymierzając skazanemu karę łączną, Sąd miał na uwadze także opinię, jaka została wydana odnośnie skazanego przez Zastępcę Dyrektora Aresztu Śledczego w P.. Opinia, którą można ocenić jako umiarkowanie pozytywną, świadczy, zdaniem Sądu, o skutecznym przebiegu wobec skazanego procesu resocjalizacji. Jednak poprawne zachowanie osadzonego w warunkach zakładu karnego winno stanowić typową konsekwencję wykonywania orzeczonej wobec skazanego kary pozbawienia wolności, mającej zmierzać do osiągnięcia w stosunku do sprawcy pozytywnych celów zapobiegawczych i wychowawczych. Nie uszło uwadze Sądu także to, że skazany prezentuje jak dotychczas umiarkowanie krytyczną postawę wobec popełnionych przestępstw dodatkowo deklaruje również przynależność do podkultury przestępczej.

Uwzględniając wszystkie powyższe okoliczności, Sąd zastosował przy łączeniu kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec skazanego D. K. zasadę asperacji i wymierzył mu karę łączną 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki do kumulacji kar, albowiem byłaby to dolegliwość, która przekraczałaby potrzeby resocjalizacyjne wobec skazanego, zwłaszcza w świetle umiarkowanie pozytywnej opinii z jednostki penitencjarnej. Z drugiej zaś strony, w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki do absorpcji kar, albowiem orzeczenie kary łącznej przy zastosowaniu zasady absorpcji, prowadziłoby do stanu bezkarności za część popełnionych przez skazanego przestępstw. Sam fakt popełnienia więcej niż jednego przestępstwa nie może skutkować automatyczną absorpcją kar, bowiem byłoby to niczym nieuzasadnione premiowanie sprawcy wielokrotnego łagodniejszą karą niż sprawcy jednorazowego, wobec czego taka kara nie byłaby karą sprawiedliwą. Wymierzając D. K. karę łączną w wymiarze 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd uznał, że kara ta spełni zarówno ustawowe zadania wychowawcze i zapobiegawcze wobec skazanego, jak i zadania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta, zdaniem Sądu, nie może absolutnie być uznana jako zbyt surowa.

Natomiast przechodząc do kary łącznej grzywny, węzłem kary łącznej objęte mogły zostać kary orzeczone w sprawach o sygn. akt III K 133/15 oraz XII K 50/18, albowiem skazany dopuścił się wszystkich czynów przestępnych będących przedmiotem wyroków zapadłych w powyższych sprawach przed dniem 19 listopada 2014 r. – tj. przed dniem wydania pierwszego nieprawomocnego wyroku zapadłego co do tych czynów, stanowiącego granicę czasową zbiegu przestępstw.

Mając na względzie powyższe, Sąd mógł zatem orzekać w granicach od 250 stawek dziennych (najwyższa jednostkowa kara grzywny orzeczona w sprawie XII K 50/18 - pełna absorpcja, do 400 stawek dziennych - pełna kumulacja.

Wymierzając skazanemu karę łączną grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych, Sąd miał na uwadze wskazane wyżej orzecznictwo oraz poglądy doktryny w zakresie wyboru zasady, wedle której należy wymierzać karę łączną. Zatem tak jak przy wymiarze kary pozbawienia wolności, Sąd kierował się zasadą asperacji. Przede wszystkim, Sąd miał na uwadze fakt, że skazany dopuścił się kilku przestępstw w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i korzyść taką osiągnął. Powyższe musiało zostać odzwierciedlone m.in. w rzeczonych za poszczególne czyny grzywnach, a także karze łącznej grzywny orzeczonej przedmiotowym wyrokiem łącznym. Wysokość stawki dziennej Sąd ustalił stosownie w myśl przepisu z art. 86 § 2 k.k. w brzmieniu sprzed 30 czerwca 2015 r., zgodnie z którym wymierzając karę łączną grzywny, Sąd określa na nowo wysokość stawki dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 33 § 3, zaś wysokość stawki dziennej nie może przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio – czyli 200 zł. Sąd brał zatem pod uwagę warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe skazanego D. K.. Sąd określił wysokość stawki dziennej na kwotę 200 zł, biorąc pod uwagę okoliczność, iż skazany nie posiada zobowiązań finansowych, które musiałby spłacać.

1.Wymiar Środka karnego

Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy łącznym wymiarze środka karnego

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA Zawarte w WYROKU łĄCZNym

Zwięźle o powodach uzasadniających inne rozstrzygnięcia z wyroku łącznego, w tym umorzenie postępowania, zaliczenie okresów na poczet kary łącznej

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej w pkt I kary łącznej 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd zaliczył skazanemu D. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie sygn. akt III K 400/13 - od dnia 28.02.2013r. do dnia 22.08.2014r., od dnia 25.05.2015r. do dnia 10.11.2015r., od dnia 02.08.2017r. do dnia 23.08.2018r. oraz w sprawie Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XII K 50/18 - od dnia 07.12.2020r. do dnia 18 lutego 2021r.,

Powyższe zaliczenia Sąd oparł na danych zawartych w opinii o skazanym nadesłanej z Zakładu Karnego i informacji z KRK, które to dokumenty stanowią najbardziej miarodajne dowody w przedmiotowym zakresie.

III.

Zgodnie z treścią art. 576 § 1 k.p.k., Sąd orzekł, że wyroki, które zostały objęte niniejszym wyrokiem łącznym, w pozostałym zakresie podlegają odrębnemu wykonaniu.

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Sąd zwolnił skazanego D. K. od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania w sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., albowiem skazany odbywa karę pozbawienia wolności i jego możliwości zarobkowe są ograniczone.

1.PODPIS