Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 185/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. S. (1)

czyn z pkt. II a/o przypisany w pkt. 2a wyroku

w okresie od 30 lipca 2023 roku do 2 sierpnia 2023 roku w W., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim zabraniu kluczyków i dowodu rejestracyjnego dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia pojazdu mechanicznego w postaci samochodu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 25.000 złotych, stanowiącego własność G. B., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 3 lat pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, XIV Wydział Karny z dnia 21 kwietnia 2016 roku, sygn. akt XIV K 366/15, objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim, II Wydział Karny z dnia 22 czerwca 2018 roku, sygn. akt II K 239/17 tj. czyn z art. 289 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

G. B. poznała K. S. (1) w lutym 2023 r. za pośrednictwem portalu randkowego (...). Zaczęli się spotkać. Na przełomie czerwca/lipca 2023 r. pokrzywdzona wyjechała do Szwajcarii. Wtedy po raz pierwszy dała oskarżonemu klucze do swojego mieszkania, by podlewał kwiaty. Często ze sobą rozmawiali wtedy przez telefon, w tym za pośrednictwem kamery. Pokrzywdzona spostrzegła, że oskarżony pod jej nieobecność mieszka u niej, korzystał z jej samochodu Nie zareagowała wtedy na to. Gdy wróciła do domu, oskarżony przywitał ją kolacją, spędził u niej weekend i w poniedziałek zabrał swoje rzeczy i wrócił do siebie. Za jakiś czas oskarżony zamieszał z pokrzywdzoną. Razem wyjechali w lipcu na wakacje nad morze. Wtedy na jej konto wpłynęła kwota 300 zł od pracodawcy oskarżonego, a także oskarżony do szuflady włożył 1500 zł na wspólne wydatki.

G. B. dostrzegała, że oskarżony jest o nią zazdrosny, zarzucał jej kontakty z innymi mężczyznami.

Do pierwszej kłótni między nimi doszło 27 lipca 2023 r. Po powrocie z pracy do domu, oskarżony oskarżył ją o zdradę. Kolejnego dnia również zrobił jej awanturę. To wtedy po raz pierwszy poprosiła, by się wyprowadził. Nie zrobił tego.

zeznania G. B.

k. 125-127, k. 348-351, k. 734-735

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

k. 107-108

zeznania A. B. (1)

zeznania M. F. (1)

k. 80-81

k. 273-275

W dniu 29 lipca 2023 r. rano w mieszkaniu G. B. oskarżony po raz pierwszy zaatakował pokrzywdzoną, zaczął ją dusić, a potem przepraszać. G. B. pojechała z synem na wizytę do psychologa. Gdy wróciła, w mieszkaniu nadal był oskarżony, miał pociętą twarz, czuła od niego alkohol, chodził po mieszkaniu ze scyzorykiem w ręku, przykładał go sobie do brzucha, groził, że się zabije, mówił, że ma raka trzustki, ze nie chce żyć. Tłumaczył, że się ukarał, za to co jej zrobił. Pokrzywdzona uspokoiła oskarżonego. Gdy zasnął, zabrała synów z domu. Zadzwoniła do siostry oskarżonego o pomoc, ale ta poradziła tylko, by zadzwoniła na policję. Gdy nie uzyskała pomocy od przyjaciela, zadzwoniła po policję, a dzieci oddała pod opiekę przyjaciół.

Po przyjeździe policji i lekarza oskarżony został przebadany alkomatem i przewieziony do izby wytrzeźwień (...) ul. (...) w W..

Pokrzywdzona wróciła do domu, spakowała rzeczy oskarżonego i wystawiła je przed kratę na klatce schodowej. Wymieniła również zamki w drzwiach wejściowych do swojego mieszkania.

zeznania pokrzywdzonej

protokół doprowadzenia w celu wytrzeźwienia

badanie alkomatem

k. 735

k. 468

k. 469-470

W dniu 29 lipca 2023 r. około godz. 18:00 G. B. zaparkowała swój samochód marki (...) nr rej. (...) przy ul. (...) (...)w W. i udała się do domu.

W dniu 30 lipca 2023 r. oskarżony około godz. 9:00 próbował dostać się do mieszkania pokrzywdzonej. Przez drzwi powiedział, że bierze jej samochód. Powiedziała, że ma go zostawić. Po kilku godzinach G. B. wyszła przed blok i zobaczyła, że nie ma jej samochodu. Niezwłocznie złożyła w KPP W. (...) zawiadomienie o przestępstwie.

W dniach 31 lipca i 1 sierpnia 2023 r. pokrzywdzona pracowała w domu, nie wychodziła z mieszkania. Oskarżony często do niej dzwonił, niektóre połączenia odbierała, prosiła, by oddał jej samochód. Oskarżony zapewniał, że samochód jej zwróci, pytał, czemu poszła na policję, zarzucał jej zdradę.

W dniu 1 sierpnia 2023 r. oskarżony przyjechał samochodem pod blok, w którym mieszkała pokrzywdzona. Prosił o rozmowę. G. B. wyszła z domu, wsiadła do samochodu. Wtedy zobaczyła uszkodzenia pojazdu na tylnych drzwiach od strony kierowcy. Gdy zapytała oskarżonego o uszkodzenia, zapewnił ją, że to naprawi. Rozmawiali o sms-ie, jaki pokrzywdzona miała dostać od jakiegoś mężczyzny. Oskarżony zabrał jej również telefon i zaczął dzwonić do mężczyzn z jej kontaktów. Doszło pomiędzy nimi do awantury. Poprosiła oskarżonego, by oddał jej dokumenty od samochodu, co zrobił, zaś kluczyki rzucił gdzieś na podłogę. Oboje wysiedli z auta. W związku z tym, że oskarżony powiedział, że nie ma pieniędzy, poszli razem do bankomatu. G. B. wypłaciła 500 zł i dała oskarżonemu, chciał się od niego uwolnić. Oskarżony powiedział, że chce odebrać swoje rzeczy. Razem weszli do bloku (w dalszej części stan faktyczny poniżej w pkt.1.2.4.)

Po incydencie w windzie i powrocie do domu, G. B. z synami wyszła z domu. Chciała pojechać na cmentarz. Wtedy stwierdziła, że jej samochodu nie ma. W tym dniu – w związku z tym, że oskarżony telefonicznie nadal obiecywał jej zwrócić samochód – poinformowała policję, że go odzyskała.

2 sierpnia 2023 r. pokrzywdzona pojechała do pracy. Oskarżony znowu do niej wydzwaniał. Prosiła, by zwrócił jej samochód. Zgodził się. Umówili się, że przyjedzie do niej do pracy na ul. (...). Tak się stało. Po słownych przepychankach pokrzywdzona zaparkowała swój samochód na parkingu poziemnym i tam go zostawiła, bo zgubiła kartę do szlabanu i nie mogła już stamtąd tego dnia wyjechać. Wróciła do domu.

zeznania G. B.

k. 496-498

protokół ustnego przyjęcia zawiadomienia o przestępstwie

k. 348-351

Sąd ustalił nadto, że K. S. (1) został uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2016 r. w sprawie XIV K 366/15 utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 listopada 2016 r. (sygn. X Ka 1189/16) za przestępstwo z art. 197 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 282 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz z art. 288 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzono mu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

Przedmiotowa kara łączna została następnie objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 22 czerwca 2018 r. sygn. II K 239/17. Skazanemu wymierzono karę łączną 6 lat pozbawienia wolności, z zaliczeniem na jej poczet okresów: od 26.01.2015 r. do 16.02.2016 r., od 29.10.2017 r. do 30.10.2017 r.. Karę tę skazany odbywał w okresie od 8 grudnia 2017 r. do dnia 14 listopada 2022 r.

odpisy wyroków

k. 289-303

dane o karalności

k. 171-173

Oskarżony w chwili czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Nie cierpi na chorobę psychiczną ani upośledzenie umysłowe.

opinie sądowo-psychiatryczne, sądowo-psychiatryczno-psychologiczne

k. 338-341, k. 554-577, k. 862-865

1.2.2.

K. S. (1)

czyn z pkt. II a/o przypisany w pkt. 2b wyroku

w okresie od 30 lipca 2023 r. do 2 sierpnia 2023 r. w nieustalonym miejscu uszkodził samochód marki (...) o numer rejestracyjnym (...) stanowiący własność G. B. w ten sposób, że porysował go nieustalonym narzędziem, wyrył na masce napis o treści „(...)” oraz oblał nieustaloną substancją, czym spowodował szkodę w kwocie nie większej niż 5000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 3 lat pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, XIV Wydział Karny z dnia 21 kwietnia 2016 roku, sygn. akt XIV K 366/15, objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim, II Wydział Karny z dnia 22 czerwca 2018 roku, sygn. akt II K 239/17 tj. czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W okresie od 30 lipca 2023 r. do 2 sierpnia 2023 r. oskarżony dokonał uszkodzenia samochodu pokrzywdzonej w ten sposób, że oblał dach i tylną klapę bagażnika substancją żrącą, wyrył na masce napis „(...)”, zarysował lakier na lewych tylnych drzwiach, uszkodził podwozie, tylną klapę bagażnika oraz plastiki prawej przedniej lampy.

Samochód ten został przez pokrzywdzoną oddany do naprawy do firmy (...). Koszt naprawy tj. spawanie plastików prawej przedniej lampy, wymiana lakieru, odblokowanie tylnej klapy bagażnika i regeneracja podwozia wyniósł około 5000 zł.

zeznania pokrzywdzonej

k. 496-498

zeznania P. B.

k. 523-524, k. 80

dokumentacja fotograficzna

k. 475-477

wycena kosztów naprawy

zapłata

k. 499

k. 504-505

zeznania M. F. (1)

k. 273-275, k. 792-793

Oskarżony czynu dopuścił się w warunkach art. 64 § 1 k.k. (ustalenia j.w.)

odpisy wyroków

j.w.

dane o karalności

j.w.

Oskarżony w chwili czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

opinie sądowo-psychiatryczne, sądowo-psychiatryczno-psychologiczne

j.w.

1.2.3.

K. S. (1)

czyn z pkt. III a/o przypisany w pkt. 3 wyroku

w dniu 30 lipca 2023 roku w W. kierował wobec G. B. groźby spalenia należącego do niej samochodu osobowego marki (...) o numer rej. (...), które wzbudziły u niej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, a czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 3 lat pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie, XIV Wydział Karny z dnia 21 kwietnia 2016 roku, sygn. XIV K 366/15, objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim, II Wydział Karny z dnia 22 czerwca 2018 roku, sygn. II K 239/17, tj. czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 30 lipca 2023 r. po godz. 16:00 w czasie, gdy G. B. była na komisariacie Policji w KP W. (...), zadzwonił do niej oskarżony. Poinformowała go, że składa właśnie zawiadomienie o przestępstwie kradzieży jej pojazdu przez oskarżonego. Oskarżony wtedy zagroził jej, że spali jej samochód.

zeznania pokrzywdzonej

k. 348-351, k. 735v

Oskarżony czynu tego dopuścił się w warunkach art. 64 § 1 kk. (ustalenia j.w.)

odpisy wyroków

j. w.

dane o karalności

j.w.

Oskarżony w chwili czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

opinie sądowo-psychiatryczno-psychologiczne

j.w.

1.2.4.

K. S. (1)

czyn z pkt. V a/o przypisany w pkt. 5 wyroku

w dniu 1 sierpnia 2023 roku w W. groził G. B. pozbawieniem życia, w ten sposób, że czekał na nią w miejscu jej zamieszkania, a następnie wszedł z nią do windy, naruszył jej nietykalność cielesną, łapiąc za szyję i podduszając, zaś drugą ręką wyjął nóż, który następnie przyłożył jej do brzucha, które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, a czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 3 lat pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, XIV Wydział Karny z dnia 21 kwietnia 2016 roku, sygn. XIV K 366/15, objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim, II Wydział Karny z dnia 22 czerwca 2018 roku, sygn. II K 239/17, tj. czyn z art. 190 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Gdy pokrzywdzona w dniu 1 sierpnia 2023 r. weszła wraz z oskarżonym do windy i gdy ta ruszyła, oskarżony złapał ją za szyję, w drugim ręku miał scyzoryk, którym celował w jej podbrzusze, groził, że ją zabije. Gdy winda dojechała na trzecie piętro i drzwi się otworzyły oskarżony zwolnił uścisk. Przed windą stał syn pokrzywdzonej, do którego wcześniej zadzwoniła, by przygotował rzeczy oskarżonego. K. S. (1) powiedział, że nie zabiera swoich rzeczy i odszedł.

zeznania pokrzywdzonej

zeznania A. B. (1)

zeznania M. F. (1)

j.w., k. 736-737

k. 80-81

k. 273-275

Oskarżony czynu tego dopuścił się w warunkach art. 64 § 1 kk. (ustalenia j.w.)

odpisy wyroków

j.w.

dane o karalności

j.w.

Oskarżony w chwili czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

opinie sądowo-psychiatryczno-psychologiczne

j.w.

1.2.5.

K. S. (1)

czyn z pkt. 1 a/o przypisany w pkt. 1 wyroku

w dniu 3 sierpnia 2023 roku w W. przy ul. (...), działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia G. B., bezpośrednio do powyższego zmierzał, zadając jej nie mniej niż 17 ciosów nożem, w wyniku czego pokrzywdzona doznała licznych ran kłutych klatki piersiowej, płuca prawego i lewego z uszkodzeniem płata środkowego płuca prawego i języczka płata górnego płuca lewego, brzucha, przepony, tętnicy piersiowej wewnętrznej, jelita cienkiego, wątroby z krwawieniem do jamy otrzewnowej, ran kłutych i ciętych kończyn górnych i dolnych, uszkodzenia mięśni, złamania dwóch żeber z towarzyszącą powyższemu obustronną odmą opłucnową, masywnym krwotokiem wewnętrznym i zewnętrznym ze wstrząsem krwotocznym, które to obrażenia spowodowały u niej ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., zaś skutek w postaci śmierci nie nastąpił z uwagi na udzielenie pokrzywdzonej pomocy medycznej, a czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 3 lat pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, XIV Wydział Karny z dnia 21 kwietnia 2016 roku, sygn. XIV K 366/15, objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim, II Wydział Karny z dnia 22 czerwca 2018 roku, sygn. II K 239/17, tj. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 3 sierpnia 2023 r. około godziny 7:00 oskarżony zjawił się pod blokiem przy ul. (...), w którym mieszkała pokrzywdzona. Około godz. 7:00 oskarżonego przed wejściem do klatki widziała A. B. (2), która wychodziła z psem na spacer. Potem na klatce schodowej oskarżony zaczepił dozorcę D. K. (1). Poprosił go, by sprawdził, czy G. B. jest w domu. Około 8:30 D. K. (1) zadzwonił do drzwi pokrzywdzonej. Gdy G. B. mu otworzyła, powiedział, że oskarżony pożyczył od niego 100 zł i czy ona może mu oddać pieniądze. Odmówiła, bo nie miała gotówki.

D. K. (1) zjechał windą na dół. Był tam oskarżony. Dozorcę i oskarżonego zobaczyła wtedy wracająca ze spaceru z psem A. B. (2). Ona i oskarżony wsiedli do windy i pojechali na górę.

Sąd ustalił, że oskarżony był wtedy trzeźwy.

Oskarżony wjechał na trzecie piętro. Zadzwonił do drzwi. G. B. nie chciała go wpuścić. Prosił ją, że chce zabrać swoje rzeczy, że weźmie tylko prysznic i „zniknie z jej życia”. Przez kratę oddał jej telefon komórkowy. Pokrzywdzona wpuściła go do mieszkania. Rozbierając się w kuchni oskarżony zostawił swój scyzoryk. Następnie wziął prysznic, przebrał się. Zaczął chodzić po mieszkaniu, przepraszać pokrzywdzoną, zapewniał, że się zmieni. Gdy pokrzywdzona na blacie w kuchni zobaczyła scyzoryk oskarżonego przestraszyła się, wzięła go do ręki i wyszła z mieszkania na klatkę schodową. Stanęła pomiędzy drzwiami do mieszkania a kratą, plecami do ściany. Prosiła oskarżonego, by opuścił jej mieszkanie. W pewnym momencie oskarżony wyszedł z mieszkania na klatkę. W ręku trzymał nóź kuchenny z czarną rączką. Zaatakował pokrzywdzoną tym nożem, zadając jej wielokrotne ugodzenia w klatkę piersiową, brzuch, kończyny dolne i górne. Ciosy zadawał z siłą od średniej do znacznej.

G. B. krzyczała „pomocy”.

Oskarżony po ataku wszedł ponownie do mieszkania, porzucił nóż kuchenny w przedpokoju.

Uciekając z mieszkania pokrzywdzonej zabrał portfel, w którym znajdowały się dwie karty bankomatowe należące do pokrzywdzonej.

Krzyk G. B. i jej wołanie „pomocy” obudziły jej syna, A. B. (1). Wyszedł ze swojego pokoju i za progiem drzwi wejściowych zobaczył matkę z ranami ciętymi na całym ciele. Zadzwonił na nr 112. W tym czasie jego brat J. ręcznikami tamował krwawienie.

Na miejsce zdarzenia przybyli policjanci D. S. i B. Z., którzy przejęli czynności ratunkowe, a następnie zabezpieczyli miejsce zdarzenia, w tym nóż typu scyzoryk oraz nóż kuchenny, na których znajdowały się ślady krwi.

O godz. 9:27 na miejsce zdarzenia przybyło pogotowie ratunkowe.

zeznania pokrzywdzonej

k. 125-127, k. 260-261, k. 789v-791v

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

k. 107-108, k. 491, k. 731v-732

zeznania A. B. (1)

k. 80-81

zeznania A. B. (2)

k. 24-25, k. 199a-199b, k. 830v-831

zeznania D. K. (1)

k. 65, k. 153-154, k. 793-793v

zeznania D. D.

k. 130-131

zeznania K. P.

k. 163-164

zeznania M. F. (2)

k. 256-257

zeznania M. F. (1)

k. 273-275, 792-793

protokół oględzin miejsca zdarzenia wraz z materiałem poglądowym

k. 6-11, k. 84-85

nagrania z połączeń z numerami alarmowymi wraz z protokołami oględzin

k. 197-199, k. 221-227

opinia z zakresu badań genetycznych

k. 428-436

zeznania policjanta D. S.

k. 12v, k. 194-195, k. 807v-808

G. B. na skutek zdarzenia doznała obrażeń ciała w postaci ran kłutych klatki piersiowej po stronie prawej i lewej, obustronnej odmy opłucnowej, krwotoku do prawej jamy opłucnowej, odmy śródpiersia prawego i krwiaka śródpiersia krwawego, ran kłutych płuca prawego i lewego z uszkodzeniem płata środkowego płuca prawego i języczka płata górnego płuca lewego, rany tętnicy piersiowej wewnętrznej, złamania VII i X żebra po stronie prawej, ran kłutych brzucha, rany przepony, rany wątroby na pograniczu VII i VIII segmentu z krwawieniem do jamy otrzewnowej, rany jelita cienkiego, ran kłutych i ciętych powłok kończyn górnych i dolnych, uszkodzenia prostownika palca IV ręki lewej, uszkodzenia prostowników przedramienia lewego, uszkodzenie mięśnia trójgłowego ramienia prawego, uszkodzenie mięśnia prostego uda prawego, uszkodzenie mięśnia obszernego bocznego uda prawego, masywnego krwotoku zewnętrznego ze wstrząsem krwotocznym wymagającym przetoczenia 6 jednostek KKCz i 3 jednostek FFP.

Obrażenia te stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowi w postaci choroby realnie zagrażającej życiu.

Pokrzywdzona przebywała w Szpitalu MSWiA w W. w okresie od 3 sierpnia 2023 r. do 22.08.2023 r. Do dzisiaj ma 48 blizn, musiała przejść dwie operacje przeszczepu ścięgien. Od września 2023 r. korzysta z pomocy psychiatry. Nadal poddaje się bolesnej rehabilitacji.

opinia sądowo-lekarska

k. 412-418

zeznania pokrzywdzonej

k. 868-869v

dokumentacja medyczna

k. 262-266

karta medycznych czynności ratunkowych

k. 160-161

Oskarżony czynu tego dopuścił się w warunkach art. 64 § 1 kk. (ustalenia jak na wstępie).

odpisy wyroków

j.w.

dane o karalności

k. 171-173

Oskarżony w chwili czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

opinie sądowo-psychiatryczno-psychologiczne

j.w.

1.2.6.

K. S. (1)

czyn z pkt. IV a/o przypisany w pkt. 4 wyroku

w dniu 3 sierpnia 2023 roku w W., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim zabraniu w celu przywłaszczenia kart płatniczych (...)o numerze (...) **** **** (...) i (...) o numerze (...) **** **** (...) wystawionych na nazwisko G. B. przez - odpowiednio - bank (...) S.A. i Bank (...) S.A., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w łącznej kwocie 10.700 złotych z rachunków bankowych powiązanych z rzeczonymi kartami płatniczymi, poprzez wykonanie przy ich użyciu, po przełamaniu zabezpieczenia elektronicznego w postaci kodu (...), 17 wypłat z bankomatów na szkodę G. B., a czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 3 lat pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, XIV Wydział Karny z dnia 21 kwietnia 2016 roku, sygn. XIV K 366/15, objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim, II Wydział Karny z dnia 22 czerwca 2018 roku, sygn. II K 239/17, tj. czyn z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

K. S. (1) w dniu 3 sierpnia 2023 r. po godz. 9:30 dokonał przy użyciu karty bankomatowej pokrzywdzonej (...)nr (...) wydanej do rachunku prowadzonego w Banku (...) S.A. 8 wypłat z bankomatów przy ul. (...), Al. (...), w (...), przy ul. (...) na łączną kwotę 5900 zł (pieniądze wypłacał do godz. 11:06, dwie kolejne próby zakończyły się odmową).

Z kolei przy użyciu karty (...) wydanej do rachunku pokrzywdzonej w Banku (...) S.A o numerze (...) oskarżony dokonał 6 wypłat w bankomatach na Al. (...) w kwotach po 800 zł każda wypłata.

Łącznie oskarżonym wypłacił 10 700 zł. Wykorzystywał znany mu (...) do obu kart.

Sąd ustalił nadto, że około godz. 10:00 oskarżony zamówił taksówkę na O. na ul. 1-go sierpnia. Taksówkarzem, który zabrał oskarżonego z ulicy (...) był M. D.. Po dojechaniu na miejsce docelowe oskarżony udał się do bankomatu. Wcześniej przez otwarte okno wrzucił do wnętrza taksówki 100 zł, mówiąc że nie chce reszty.

Oskarżony w międzyczasie udał się taksówką do centrum (...)przy ul. (...), gdzie w sklepie (wszedł do niego około godz. 10:30) (...) kupił nowe ubrania: koszulkę, bluzę, spodnie, skarpetki i buty. Za ubrania zapłacił gotówką. Poszedł potem na siłownię, gdzie wziął prysznic i założył nowo kupione ubrania (za wyj. slipek). Stare rzeczy wyrzucił do kosza, przy czym spodnie wyrzucił w siatce.

W szatni męskiej w klubie fitness przy ul. (...) ujawniono torbę foliową, w której znajdowały się spodnie bojówki marki (...)oskarżonego.

Około 11:0 0 był w sklepie Delikatesy (...) przy ul. (...) W.-W., gdzie kupił „ćwiartkę” wódki, płacąc gotówką. Dzwonił wtedy do siostry.

Około godz. 12:00 oskarżony zadzwonił do swojego kolegi P. F. (1). Prosił o spotkanie, był wtedy w (...)przy ul. (...). P. F. (1) nie miał czasu na spotkanie. Po około godzinie oskarżony przyjechał do P. F. (1) do domu. Był wzburzony, powiedział, że zrobił coś złego, przyznał się koledze do dźgnięcia nożem pokrzywdzonej (świadek domyślił się, że chodzi o G. B.), powiedział mu też, że kupił sobie nowe ubrania. Potem opuścił mieszkanie.

P. F. (1) zadzwonił na nr 112.

Następnie oskarżony taksówką udał się do O.. Około godziny 15:00 zjawił się pod domem kolegi A. S., któremu nic nie powiedział. Kolega nie miał czasu, więc go nie wpuścił.

K. S. (1) postanowił pojechać do S.. Wrócił więc do W., do centrum, kupił sobie 0,7 l wódki a potem bilet (...). Na pociąg czekał w parku przy (...).

Sąd ustalił przy tym, że oskarżony kontaktując się ze swoim znajomymi, dzwoniec po taksówki korzystał z telefonów przypadkowych osób.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

k. 107-108

zeznania pokrzywdzonej

k. 260-261, 448-449

zeznania świadka M. D.

k. 191-192, k. 867v-868

zeznania J. K.

k. 215-216

zeznania M. F. (3)

k. 218-219

zeznania A. S.

k. 243-254

protokoły oględzin miejsca wraz materiałami poglądowymi

k. 56-63, k. 166-167, k. 174-184, k. 231-239

historia wypłat z rachunków bankowych

k. 139-141, 508-509, 520-522

nagrania wraz z protokołami oględzin

k. 135, k. 202-206

protokoły oględzin rzeczy

k. 444-446

zeznania P. F. (2)

k. 37-38

K. S. (1) został zatrzymany w dniu 3 sierpnia 2023 r. o godz. 19:20 na Dworcu (...)w W.. Posiadał przy sobie bilet (...) do S..

Podczas przeszukania ujawniono przy nim m.in. karty płatnicze Bank (...) na nazwisko pokrzywdzonej a także pieniądze w banknotach po 10 zł, 20 zł, 50 zł, 100 zł w łącznej kwocie 7130 zł oraz bilon.

W czasie zatrzymania oskarżony znajdował się pod wpływem alkoholu.

zeznania P. C. oraz D. K. (2)

k. 247-249, k. 250-251

protokół zatrzymania

k. 42

protokoły przeszukania, oględzin jego osoby

k. 44-47, k. 54-55, k. 56-63

protokół badania alkomatem

k. 50

Oskarżony czynu tego dopuścił się w warunkach art. 64 § 1 k.k. (ustalenia j.w.).

odpisy wyroków

j.w

Oskarżony w chwili czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

opinie sądowo-psychiatryczno-psychologiczne

j.w.

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

co do faktów od 1.1.1. do 1.2.6

częściowo wyjaśnienia oskarżonego co do faktów z pkt. 1.2.5 oraz częściowo 1.1.. oraz 1.2.6

Za wiarygodne Sąd uznał te wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu w pkt. 1 a/o czynu. Relacja przedstawiona przez oskarżonego w tym zakresie korespondowała z zeznaniami, jakie złożyła pokrzywdzona G. B.. W świetle całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie, a zwłaszcza treści zeznań pokrzywdzonej przyznanie oskarżonego nie budziło żadnych wątpliwości Sądu i było w tym zakresie szczere.

Oskarżony rozpoznał również scyzoryk ujawniony w mieszkaniu pokrzywdzonej. Przyznał, że należał do niego, że miał go wtedy przy sobie, wyjął go ze spodni i położył na stoliku przed pójściem pod prysznic. nie pamiętał przy tym, co się z tym nożem wydarzyło potem.

Za wiarygodne Sąd uznał również te wyjaśnienia oskarżonego, w których opisał on, co robił po ucieczce z miejsca zdarzenia. W tym zakresie jego relacja korespondowała z zeznaniami świadków P. F. (1), A. S., J. K., czy M. F. (3), ale również z protokołami z oględzin miejsc, rzeczy i jego osoby.

zeznania pokrzywdzonej G. B.

Sąd zeznania G. B. – za wyjątkiem zeznań z dnia 1 sierpnia 2023 r. – uznał w całości za wiarygodne. Zeznania te były bardzo szczegółowe, rzeczowe i obiektywne, tworzyły spójną całość. Pokrzywdzona osadzała je w konkretnym czasie i miejscu. Opisywała nie tylko przebieg wydarzeń, ale także emocje jakie jej towarzyszyły, motywy działań, którymi się kierowała utrzymując z oskarżonym w tym krytycznym czasie kontakty. Pomimo krzywdy jakiej doznała od oskarżonego, czego przed Sądem nie ukrywała, w żaden sposób nie wyolbrzymiała opisywanych okoliczności. Jej relacja była szczera, a przy tym znalazła potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. To przede wszystkim na podstawie jej obszernych zeznań Sąd zdołał ustalić szczegółowo przebieg wydarzeń pomiędzy 29 lipca 2023 r. a 3 sierpnia 2023 r.

W ocenie Sądu okoliczność złożenia w śledztwie w dniu 1 sierpnia 2023 r. fałszywych zeznań na okoliczność rzekomego odnalezienia przez pokrzywdzoną samochodu, w żaden sposób nie dyskwalifikuje jej pozostałych zeznań złożonych zarówno w śledztwie, jak i na rozprawie głównej. Pokrzywdzona przekonująco na rozprawie głównej wyjaśniła, dlaczego tak wówczas zeznała. Zdaniem Sądu sytuacja, w której się wówczas znajdowała, usprawiedliwia te zachowanie. Była ona od 29 lipca 2023 r. uwikłana w zagrażającą jej relację z oskarżonym, czuła strach, chciała odzyskać samochód, który był jej potrzebny w codziennym funkcjonowaniu. Dlatego, gdy oskarżony po raz kolejny obiecał jej zwrócić samochód pod warunkiem wycofania zeznań, zrobiła to i po raz kolejny została przez niego oszukana. Te jej jednostkowe zeznania jednocześnie w żaden sposób nie podważają ustaleń, że od dnia 30 lipca 2023 r. samochód (...) był w bezprawnym posiadaniu oskarżonego, który zwrócił go dopiero w dniu 2 sierpnia 2023 r.

Zwrócić należy uwagę, że w dniu 3 sierpnia 2023 r. w czasie ataku na pokrzywdzoną oskarżony był trzeźwy. Stanowczo o tym zeznała pokrzywdzona w śledztwie w dniu 8 września 2023 r., co korespondowało z zeznaniami D. K. (1), który również rano tego dnia od oskarżonego nie wyczuł zapachu alkoholu. Dopiero po zdarzeniu oskarżony zaczął spożywać alkohol, co wynika z treści pozostałego ujawnionego materiału dowodowego.

zeznania D. S.

Sąd zeznania tego świadka uznał w całości za wiarygodne. Świadek w sposób spójny i rzeczowy opisał czynności służbowe, jakie podjął na miejscu zdarzenia w dniu 3 sierpnia 2023 r.

zeznania A. B. (2)

Sąd jej zeznania uznał za wiarygodne. Zarówno w śledztwie, jak i na rozprawie głównej świadek w sposób rzeczowy, spójny opisała okoliczności, w jakich widziała oskarżonego. W swojej relacji nie wyolbrzymiała opisywanych wydarzeń. Nie było żadnych powodów, by jej zeznania kwestionować.

zeznania P. F. (1)

I w przypadku tego świadka Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że w śledztwie opisał on prawdziwie swój kontakt z oskarżonym w dniu 3 sierpnia 2023 r., przebieg rozmowy telefonicznej a następnie spotkania z oskarżonym, podczas którego przyznał się on do zadania pokrzywdzonej ciosów nożem kuchennym. Relacja świadka była rzeczowa i obiektywna.

zeznania D. K. (1)

Sąd za w całości wiarygodne uznał te zeznania świadka, które złożył on w śledztwie w dniu 18 sierpnia 2023 r. Świadek potwierdził wtedy, że około godz. 7:00 widział oskarżonego w klatce schodowej w bloku przy ul. (...), że oskarżony poprosił go, by pod określonym pretekstem sprawdził, czy pokrzywdzona jest w swoim mieszkaniu, co uczynił. W tym zakresie bowiem sam świadek przyznał, że uprzednio złożone przez niego zeznania z dnia 4 sierpnia 2023 r. nie opisywały całej prawdy. Świadek przekonująco wyjaśnił, że bał się zeznać wtedy całej prawdy po tym, co stało się pokrzywdzonej. Zeznania świadka były rzeczowe i obiektywne.

Za wiarygodne co do częściowo podanych faktów należało uznać i te zeznania świadka, które złożył w dniu 4 sierpnia 2023 r. Świadek wyjaśnił bowiem potem, dlaczego tak lakonicznie wówczas zeznał. I wprawdzie zataił on fakt rozpoznania wówczas na tablicy poglądowej oskarżonego, ale zważywszy na zeznania świadka A. B. (2), nie budziło wątpliwości, iż D. K. (1) w swoich zeznaniach opisywał oskarżonego.

Przed Sądem świadek potwierdził złożone w śledztwie zeznania, przyznając się, że jedynie ze strachu w dniu 4 sierpnia 2023 r. nie podał wszystkich znanych mu faktów.

zeznania A. B. (1)

W ocenie Sądu nie było żadnych podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom tego świadka, syna pokrzywdzonej. Świadek w sposób bardzo rzeczowy, obiektywnie opisał zdarzenie z dnia 3 sierpnia 2023 r., nie wyolbrzymiał opisywanych faktów, podał to, co sam zaobserwował. Przywołał również w sposób obiektywny te wydarzenia, które opisywały relację jego matki z oskarżonym, przy czym w swoich zeznaniach świadek podkreślał to, co sam widział, słyszał, a to czego dowiedział się od swojej matki. Jego relacja była spójna. Nie było żadnych powodów, by jego zeznania kwestionować, zwłaszcza, że jego zeznania znalazły potwierdzenie nie tylko w relacji samej pokrzywdzonej, ale w zeznaniach policjanta D. S., czy w protokole oględzin miejsca zdarzenia z dnia 3 sierpnia 2023 r.

zeznania D. D.

Sąd zeznania tego świadka uznał w całości za wiarygodne. Rzeczowo i obiektywnie świadek zrelacjonował okoliczności przyjęcia pokrzywdzonej do szpitala i jej ówczesny stan zdrowia po operacji. W związku z tym, że świadek jest z zawodu lekarzem (pracował wówczas ma Oddziale Intensywnej Terapii), podane fakty nie budziły żadnych wątpliwości Sądu.

zeznania K. P.

Sąd w całości za wiarygodne uznał zeznania tego ratownika medycznego. Spójnie, rzeczowo i logicznie opisał on przebieg nie tylko czynności ratunkowych, ale również zachowanie pokrzywdzonej, podał swoje spostrzeżenia co do miejsca zdarzenia, osób tam się znajdujących. Nie było podstaw, by zeznania te kwestionować.

zeznania M. D.

Sąd zeznania złożone przez świadka w śledztwie uznał w całości za wiarygodne. Świadek zeznawał w dniu 24 sierpnia 2023 r., a zatem w niedalekiej odległości od zdarzenia. Podane przez niego fakty tworzyły spójną i logiczną całość, zeznania były rzeczowe. Przed Sądem świadek nie potwierdził, by wcześniej rozpoznał wizerunek oskarżonego, częściowo odmiennie opisał również kolejność wydarzeń. Sąd do tych zeznań podszedł z ostrożnością zważywszy, że świadek zeznawał w znacznej odległości od opisywanych wydarzeń, a zatem pewne szczegóły, w tym zwłaszcza ich chronologia, mogły zatrzeć się w jego pamięci. Przy czym te nieścisłości nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Nadto z protokołu jego przesłuchania w śledztwie jednoznacznie wynika, że zeznania te zostały przez niego po odczytaniu podpisane.

zeznania J. K.

Sąd zeznania tego świadka uznał w całości za wiarygodne. Opisała ona okoliczności, w jakich oskarżony w dniu 3 sierpnia 2023 r. w sklepie Delikatesy (...) ul. (...) poprosił o możliwość skorzystania z telefonu. Chciał zadzwonić do siostry, mówił, że zrobił coś złego. Świadek zauważyła, że miał przy sobie dość dużo pieniędzy w ręku. Jej relacja była rzeczowa, znalazła w całości potwierdzenie w zeznaniach M. F. (3).

M. F. (3)

W ten sam sposób, co zeznania J. K., Sąd ocenił zeznania tego świadka Ich relacje wzajemnie się uzupełniają, tworząc spójną i logiczną całość. Obie rozpoznały oskarżonego na okazanych tablicach poglądowych. Nie było żadnych podstaw, by zeznania te kwestionować.

zeznania P. C. i D. K. (2)

Sąd zeznania tych policjantów złożone na okoliczność zatrzymania oskarżonego w dniu 3 sierpnia 2023 r. uznał w całości za wiarygodne. Świadkowie rzeczowo i obiektywnie przedstawili wszystkie okoliczności, przy czym zostały one dodatkowo udokumentowane stosownymi protokołami z udziałem oskarżonego tj. protokołem zatrzymania, przeszukania, badania alkomatem.

zeznania A. S.

Nie było żadnych podstaw, by zeznania tego świadka kwestionować. Przy czym nie miały one istotniejszego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

zeznania M. F. (2)

Zeznania tego świadka Sąd uznał w całości za wiarygodne, korespondują one w całości z zeznaniami ratownika medycznego K. P., tworząc spójną i logiczną całość.

zeznania M. F. (1)

Sąd uznał te zeznania w całości za wiarygodne. Świadek jest przyjaciółką pokrzywdzonej, co zatem naturalne G. B. zwierzała się jej, świadek mogła sam zaobserwować relację G. B. z oskarżanym, kilkukrotnie razem się spotkali. Jakkolwiek M. F. (1) nie była bezpośrednim świadkiem zdarzeń objętych a/o, to nie mniej relacja jaką przedstawiła jej pokrzywdzona i to co świadek z niej zapamiętała a potem zrelacjonowała w czasie przesłuchania, pokrywało się z zeznaniami samej pokrzywdzonej. Przy czym świadek nie zataiła, że pokrzywdzona przyznała się jej, że podała oskarżonemu nr pin do swojej karty bankomatowej. W ocenie Sądu zeznania tego świadka były obiektywne i rzeczowe. Nie wyolbrzymiała opisywanych wydarzeń. Brak było jakichkolwiek podwodowy, by jej zeznania kwestionować.

zeznania P. B.

Sąd zeznania tego świadka w całości uznał za wiarygodne, albowiem zeznania te były rzeczowe, obiektywne i spójne, korespondowały z zeznaniami pokrzywdzonej G. B.. Pochodziły od osoby postronnej i nie było żadnych powodów, by w jakimkolwiek zakresie kwestionować ich wiarygodność. Świadek przy tym obiektywnie na rozprawie oszacował koszt naprawy poszczególnych części samochodu pokrzywdzonej.

opinia sądowo-lekarska

Sąd opinię biegłego specjalisty medycyny sądowej uznał w całości za wiarygodną. Opinia została wydana w oparciu o osobowy materiał dowodowy oraz dokumentację medyczną. Opinia jest rzetelna, a wnioski w niej zawarte jasne i rzeczowe. Opinia nie wymagała uzupełnienia.

opinia z zakresu badań genetycznych

Sąd przedmiotową opinię uznał za pełnowartościowy dowód. Sformułowanie jasnych wniosków opinii poprzedziły stosowane badania materiału dowodowego z materiałem porównawczym. Przy czym wnioski - odnośnie identyfikacji DNA ujawnionego na brzeszczocie i rękojeści noża kuchennego jako narzędzia zbrodni – korespondują z pozostałym materiałem dowodowym ujawnionym w sprawie, w tym wyjaśnieniami samego oskarżonego i pokrzywdzonej G. B.. .

opinie sądowo-psychiatryczno-psychologiczne

Sąd opinie biegłych psychiatrów i psychologa uznał w całości za wiarygodne. Zarówno opinia główna jak i uzupełniająca zostały wydane przez dwóch specjalistów psychiatrów i psychologa, w tym po przeprowadzeniu obserwacji sądowo-psychiatrycznej oskarżonego. Wnioski opinii były kategoryczne. Biegli nie stwierdzili u oskarżonego choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznali nieprawidłową osobność o typie dyssocjalnym oraz uzależnienie od alkoholu, narkotyków i dopalaczy. Kategorycznie stwierdzili, że stan psychiczny oskarżonego w okresach objętych wszystkim zarzutami nie znosił ani nie ograniczał jego poczytalności.

dokumenty ujawnione w trybie art. 405 § 3 k.p.k.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości dokumentów dołączonych w toku śledztwa i postępowania sądowego do akt sprawy. Również Sąd uznał je za wiarygodne. Znaczna część przedmiotowych dokumentów została sporządzona na okoliczność przeprowadzanych w śledztwie czynności procesowych tj. zatrzymania oskarżonego, jego przeszukania, oględzin miejsca, rzeczy. Protokoły te zostały sporządzone według reguł określonych w kp.k. Nie budziły nadto wątpliwości co do treści odpisy wyroków, na podstawie których czynione były ustalenia odnośnie okoliczności z art. 64 § 1 k.k. Na wiarygodność zasługiwały również dokumenty dołączone przez pokrzywdzoną (zdjęcia jej uszkodzonego pojazdu), albowiem znalazły one potwierdzenie nie tylko w jej zeznaniach, ale w zeznaniach świadka P. B. i sporządzonej przez niego wycenie.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

co do faktów z pkt. 1.1.1, 1.2.2., 1.2.3, 1.2.4, 1.2.6

wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony K. S. (1) – za wyjątkiem czynu z pkt. 1 a/o – nie przyznał się do popełnienia pozostałych zarzuconych mu przestępstw. Nie składał w śledztwie na te okoliczności szerszych wyjaśnień. W dniu 4 sierpnia 2023 r. podał jedynie, że opuszczając mieszkanie pokrzywdzonej 3 sierpnia 2023 r. zabrał z przedpokoju jedną kartę bankomatową należącą do G. B., drugą zaś posiadał już przy sobie. Przy użyciu tej karty wypłacał wcześniej pieniądze z konta, o czym pokrzywdzona – według relacji oskarżonego – wiedziała i wyrażała na to zgodę. Nadto na to konto wpłacał swoje zarobione pieniądze.

Odnośnie wyjaśnień oskarżonego złożonych w zakresie czynu z pkt. I a/o Sąd dostrzegł, że choć oskarżony przyznał się do jego popełnienia to w swoich wyjaśnieniach, zwłaszcza tych złożonych w śledztwie, swoje zachowanie starał się umniejszyć, wytłumaczyć jakimś amokiem, emocjami (podał „no i się zdarzyło. Ona chciała się ze mną rozstać, ale powody zostawię dla siebie”). Dla Sądu te tłumaczenia oskarżonego nie były przekonujące i w żaden sposób nie mogły go usprawiedliwiać, zwłaszcza że oskarżony zataił przed Sądem (do czego oczywiście w ramach prawa do obrony miał prawo) ciąg wydarzeń, jakie poprzedziły zdarzenie z 3 sierpnia 2023 r., a które szczegółowo w swoich zeznaniach opisała pokrzywdzona tj. kategoryczne rozstanie w dniu 29 lipca 2023 r., jej nękanie, to że wymieniała ona zamki w drzwiach do mieszkania z obawy przed oskarżonym, że zabroniła mu korzystania z samochodu. Oskarżony sugerował, że pokrzywdzona coś złego zrobiła, nie chciał na ten temat jednak wyjaśniać. Ale w ocenie Sądu, jakiekolwiek zachowanie pokrzywdzonej nie usprawiedliwia tego, co zrobił oskarżony. Nadto z opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej jednoznacznie wynika, że oskarżony w czasie tego zdarzenia miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Nieprzyznanie się oskarżonego do pozostałych czynów Sąd uznał za przyjętą przez niego linię obrony, ukierunkowaną jedynie na umniejszenie jego odpowiedzialności. Tym wyjaśnieniom przeczą bowiem przede wszystkim wiarygodne zeznania pokrzywdzonej, zeznania taksówkarza M. D., czy historia wypłat z bankomatów. Należało zwrócić uwagę, że oskarżony już w dniu 29 lipca 2023 r. dowiedział się, że G. B. kategorycznie zrywa z nim jakąkolwiek relację. To wtedy zażądała go, by oddał jej klucze do mieszkania, a z obawy przed nim wymieniała zamki do mieszkania. 30 lipca 2023 r. kategorycznie nie pozwoliła oskarżonemu zabrać jej samochodu, o czym świadczy fakt, że niezwłocznie zdarzenie to zgłosiła na policję.

Nadto pośrednio na fakt, że to oskarżony był sprawcą uszkodzenia samochodu pokrzywdzonej wskazuje rodzaj i charakter tych uszkodzeń. Oblanie pojazdu jakąś substancją żrącą, wyrycie na masce wulgarnego napisu dowodzi, że mogła dokonać tego tylko osoba znająca pokrzywdzoną, emocjonalnie zaangażowana.

Dodatkowo wyjaśnienia, jakie oskarżony złożył w dniu 4 sierpnia 2023 r. na tę okoliczność (k. 366-367) co do istoty są nieprawdziwe poza faktem, że w dniu 2 sierpnia 2023 r. oskarżony rzeczywiście oddał pokrzywdzonej samochód. Nie było bowiem tak, że pokrzywdzona 31 lipca 2023 r. użyczyła oskarżonemu samochód. Wręcz przeciwnie oskarżony bez wiedzy pokrzywdzonej zabrał samochód dzień wcześniej. W okresie od 30 lipca do 2 sierpnia wielokrotnie pokrzywdzona prosiła go, by zwrócił jej samochód, oskarżony ja zwodził, wymuszał spotkania. W tym zakresie jego wersja wydarzeń pozostaje w całkowitej sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami G. B.. Ocena tych wyjaśnień oskarżonego nie mogła być przeprowadzona w oderwaniu od całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ciągu wydarzeń z jego udziałem począwszy od dnia 29 lipca 2023 r. Postronny obserwator czytając te wyjaśnienia złożone przez oskarżonego dzień po usiłowaniu zabójstwa pokrzywdzonej, mógłby odnieść wrażenie, że pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną doszło do jedynie do jakiegoś nieporozumienia.

W ten sam sposób należało jako nielogiczne, nieprzekonujące ocenić wyjaśnienia, które na te okoliczności składał oskarżony w dniu 30 stycznia 2024 r. oraz na rozprawie głównej.

Wbrew twierdzeniom oskarżonego nie dokonywał on cyklicznych wpłat na rachunki bankowe pokrzywdzonej, by rościć sobie jakiekolwiek prawo do zgromadzonych tam pieniędzy, na co wskazują kategoryczne w tym zakresie i uznane za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej. Obie karty bankomatowe oskarżony zabrał po dokonaniu napaści na pokrzywdzoną w dniu 3 sierpnia 2023 r. Zresztą w tym zakresie wyjaśnienia K. S. (1) nie były spójne, albowiem w pierwszych wyjaśnieniach podał, że zabrał w dniu 3 sierpnia z mieszkania pokrzywdzonej tylko jedną kartę, zaś w kolejnych depozycjach podawał, że obie karty miał już przy sobie, że rzekomo pokrzywdzona ich nie chciała. W konfrontacji z zeznaniami pokrzywdzonej wyjaśnienia te są całkowicie nieprzekonujące, pokrętne i nielogiczne, zwłaszcza jeśli się weźmie pod uwagę fakt, że oskarżony owych wypłat z bankomatu – rzekomo za zgodą pokrzywdzonej – dokonał 3 sierpnia 2023 r. po brutalnym ataku na nią, w ciągu zaledwie kilku godzin.

zeznania K. S. (2) oraz A. O.

Analiza zeznań tych świadków wskazuje, że nie posiadały one żadnej wiedzy na temat zdarzeń będący przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. O pewnych faktach dowiedziały się potem od pokrzywdzonej, ale bez szczegółów. Ich zeznania nie wnosiły nic istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy.

co do pkt. 1.1.1.

zeznania pokrzywdzonej G. B.

Sąd nie uznał za wiarygodne zeznań, jakie w dniu 1 sierpnia 2023 r. złożyła G. B. w KP (...) (...), a w których podała, że odnalazła swój samochód na posesji w miejscu zamieszkania jej matki (k. 359v). Pokrzywdzona na rozprawie sama przyznała, że wówczas złożyła fałszywe zeznanie. Wytłumaczyła równie powody swojego zachowania.

co do pkt. 1.2.5.

opinia z zakresu badań daktyloskopijnych

Nie budzi wątpliwości, iż przedmiotowa opinia została wydana przez biegłego o określonej specjalności, który przeprowadził niezbędne badania makroskopowe. W związku z tym, że na badanych przedmiotach (nóż kuchenny i scyzoryk) nie ujawniono śladów linii papilarnych nadających się do identyfikacji przedmiotowa opinia nie miała żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

pkt. 1, 3, 4, 5 wyroku

K. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Orzekając na podstawie swojego przekonania opartego na całokształcie ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego, wiedzy i zasad płynących z logicznego rozumowania Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony K. S. (1) swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona wszystkich przypisanych mu w wyroku czynów.

Dla Sąd bezspornym było, że w dniu 3 sierpnia 2023 r. oskarżony umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim, usiłował pozbawić G. B. życia. Oskarżony był trzeźwy, w chwili czynu miał zachowaną całkowicie zdolność rozumienia swoich zachowań i kierowania swoim postępowaniem. Zadał pokrzywdzonej nożem kuchennym kilkadziesiąt ciosów: w klatkę piersiową, brzuch, kończyny dolne i górne, a zatem użył niebezpiecznego, ostrego narzędzia i swoje wielokrotne agresywne zachowanie ( z opinii biegłego wynika, że uderzenia zadawane były ze średnią i znaczną siłą) skierował przeciwko ośrodkom ważnym dla życia pokrzywdzonej, czego musiał być w pełni świadomy. Oskarżony uciekł z miejsca zdarzenia, nie podjął żadnych działań zmierzających do udzielenia pokrzywdzonej pomocy, by chociażby wezwać pogotowie, choć wiedział, że w domu są tylko małoletni śpiący synowie pokrzywdzonej. Swoje następne działania ukierunkował na zakup nowych ubrań, wypłatę pieniędzy z bankomatu, planowanie ukrycia się. Jednocześnie zamierzonego skutku w postaci śmierci pokrzywdzonej nie osiągnął, z uwagi na udzielenie jej pomocy medycznej. Ale obrażenia ciała, jakie spowodował, niewątpliwie wywołały u pokrzywdzonej chorobę realnie zagrażająca jej życiu i zdrowiu, co kategorycznie wynika z opinii sadowo-lekarskiej.

Nie budziło również żadnych wątpliwości Sądu, że czynu tego oskarżony dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 k.k. Oskarżony – co wynika z ustalonego powyżej stanu faktycznego – był uprzednio skazany za przestępstwa z użyciem przemocy tj. za przestępstwo z art. 197 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 282 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności – za które łącznie wymierzono mu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary orzeczonej w wyroku łącznym w sprawie o sygn. akt II K 239/17 m.in. w okresie od 8 grudnia 2017 r. do dnia 14 listopada 2022 r. Zgodnie z treścią art. 64 § 1 k.k. na zasadach określonych w tym przepisie odpowiada sprawca, który będąc skazanym za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany. Nie budzi przy tym wątpliwości, że przestępstwa, za które K. S. (1) został skazany w sprawie o sygn. akt XIV K 366/15 są przestępstwami podobnymi do przypisanej mu w niniejszej sprawie zbrodni usiłowania zabójstwa, albowiem są to przestępstwa popełnione z użyciem przemocy (definicja przestępstwa podobnego art. 115 § 3 k.k.).

Z tych też względów Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Nie budziło również żadnych wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przypisanych mu w pkt. 3 i 5 wyroku występków z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 190 § 1 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą do przypisania sprawstwa z art. 190 § 1 k.k. nie jest wystarczająca sama groźba, ale niezbędne jest jeszcze, by wzbudziła ona w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Ocena taka musi uwzględniać kryteria obiektywne i subiektywne. Należy badać, czy groźby sformułowane przez sprawcę są na tyle poważne i zostały w taki sposób wyrażone, że każdy rozsądny człowiek bałby się ich spełnienia. Nie można przy tym abstrahować od subiektywnych odczuć pokrzywdzonego, których ocena musi uwzględniać jego osobowość, stan psychiki, intelektu. Obawa spełnienia groźby może powstać w chwili formułowania gróźb i dotarcia ich do adresata, ale również później (tak m.in. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 grudnia 2023 r., sygn. akt II AKa 238/23).

Zdaniem Sądu oskarżony umyślnie w dniu 30 lipca 2023 r. skierował wobec pokrzywdzonej groźby spalenia jej samochodu. Pokrzywdzona przekonująco podała, dlaczego bała się spełnienia tej groźby, przywołując zachowanie oskarżonego z 29 lipca 2023 r. Te subiektywne okoliczności, jak również obiektywne wskazywały, że groźby te rzeczywiście wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Tak samo pod względem prawnokarnym Są ocenił zachowanie oskarżonego z dnia 1 sierpnia 2023 r., które miało miejsce w windzie. Oskarżony w czasie tego zdarzenia nie tylko zagroził pokrzywdzonej pozbawieniem życia, ale równocześnie naruszył jej nietykalność cielesną, dusząc ją. Oskarżony wyjął nóż, przyłożył go do ciała pokrzywdzonej, zdarzenie przebiegało w odosobnionym miejscu, z którego pokrzywdzona nie mogła uciec. Jej obawa spełnienia gróźb w realiach przedmiotowej sprawy była oczywista, zwłaszcza że nie były to pierwsze agresywne zachowania oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonej,

Oskarżony czynów tych dopuścił się również w warunkach tzw. recydywy zwykłej określonej w art. 64 § 1 k.k. Był uprzednio skazany za przestępstwa z użyciem przemocy (argumentacja powyżej). Przypisane mu przestępstwa są przestępstwami podobnym do tych czynu. W rozumieniu art. 115 § 3 k.k. przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące nie tylko do tego samego rodzaju, ale również przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia. Przestępstw tych oskarżony dopuścił się w dniach 30 czerwca i 1 sierpnia 2023 r., a zatem w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na marginesie wskazać jedynie należy, że z uwagi na poczynione ustalenia faktyczne, Sąd przyjął, iż czynu z pkt. 5 a/o oskarżony dopuścił się w dniu 1, a nie 2 sierpnia 2023 r.

Sąd uznał nadto oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. IV a/o, z tym że ustalił, iż oskarżony z rachunków bankowych powiązanych z kartami płatniczymi pokrzywdzonej dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w łącznej kwocie 10 700 zł poprzez wykonanie wypłat z bankomatów (pozostałe operacje wykonywane przez oskarżonego były płatnościami za zakupy, a takich działań prokurator oskarżonemu nie zarzucił). W pierwszej kolejności bezspornym było w świetle zeznań G. B., że oskarżony w dniu 3 sierpnia 2023 r., już po zaatakowaniu pokrzywdzonej nożem, z jej mieszkania zabrał jej portfel, w którym znajdowały się dwie karty płatnicze, a następnie dokonał szeregu wypłat pieniędzy przy ich użyciu w bankomatach na terenie W. wykorzystując znany mu nr PIN. Tym samym oskarżony przełamał zabezpieczenia stanowiące przeszkodę do mienia pokrzywdzonej. W kwestii przełamania zabezpieczenia wypowiedział się m.in. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, który w orzeczeniu z dnia 9 lipca 2014 r. w sprawie II AKa 180/14 wskazał, że kod jako swoisty i niepowtarzalny klucz elektroniczny zabezpieczający dostęp do konta bankowego danej osoby za pośrednictwem bankomatu wraz z kartą bankomatową stanowią przeszkodę do zawładnięcia mieniem innej osoby. Pokonanie takiej przeszkody przez posłużenie się przez sprawcę skradzioną kartą bankomatową wraz z kodem (kluczem elektronicznym) w celu pobrania wbrew jej woli pieniędzy z bankomatu, wyczerpuje znamiona kradzieży z włamaniem w rozumieniu art. 279 § 1 k.k. Kierując się wskazanym powyżej orzecznictwem oraz poglądami doktryny Sąd doszedł do przekonania, że nawet gdyby pokrzywdzona wcześniej przekazała oskarżonemu kod PIN do karty płatniczej to w sytuacji, gdy dokonał on wypłaty pieniędzy z jej konta wbrew jej woli, posługując się przy tym znanym mu numerem PIN, należy uznać, że przełamał on elektroniczne zabezpieczenie do konta bankowego i tym samym jego zachowanie wyczerpało znamiona przestępstwa opisanego w art. 279 § 1 k.k. Zaś fakt, że do wypłaty pieniędzy doszło wbrew woli G. B. nie budzi żadnych wątpliwości zważywszy na okoliczności, w jakich oskarżony wszedł w posiadanie kart bankomatowych oraz w jaki sposób, i w jakiej wysokości dokonał następnie przy ich użyciu wypłat. Zachowanie oskarżonego dowiodło nadto, że we wskazanym zakresie działał on w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem w rozumieniu art. 12 § 1 k.k. Czynu tego oskarżony również dopuścił się w warunkach art. 64 § 1 k.k. Był uprzednio skazany za przestępstwo przeciwko mieniu (z art. 282 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności) i w warunkach określonych w tym przepisie popełnił w ciągu 5 lat kolejne przestępstwo przeciwko mieniu (argumentacja jak wyżej).

☒

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

pkt. 2a i 2b wyroku

K. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne, zdaniem Sądu, nie wykazały, by dokonując w dniu 30 lipca 2023 r. zaboru w celu krótkotrwałego użycia samochodu pokrzywdzonej, oskarżony działał także z jednoczesnym zamiarem jego uszkodzenia. Dlatego też Sąd przyjął, że oskarżony w ramach zarzuconego w pkt. 2 a/o czynu dopuścił się dwóch odrębnych przestępstw: z art. 289 § 1 k.k. w zw. art. 12 § 1 k.k. oraz z art. 288 § 1 k.k. – obu popełnionych w warunkach recydywy zwykłej.

Sąd w całości podziela poglądy prezentowane w doktrynie i orzecznictwie sądów powszechnych, że przestępstwo z art. 289 § 1 k.k. można popełnić jedynie umyślnie, a zatem jego sprawca musi wiedzieć, że nie ma zgody osoby uprawnionej do dysponowania pojazdem. Istotą przestępstwa opisanego w art. 289 § 1 k.k. jest bowiem penalizacja celowych działań podejmowanych rzeczywiście wbrew woli właściciela lub uprawnionego dysponenta samochodu. W realiach niniejszej sprawy ustalony stan faktyczny bezspornie dowodzi, że oskarżony od 29 lipca 2023 r. nie miał żadnych powodów przepuszczać, że posiada zgodę pokrzywdzonej na swobodne, w dowolnym czasie dysponowanie jej samochodem. A co istotne w dniu 30 lipca 2023 r. pokrzywdzona wprost zabroniła mu używania swojego pojazdu. Wbrew jej woli zatem oskarżony w tym dniu, a następnie ponownie w dniu 1 sierpnia 2023 r. (gdy samochód na krótko zwrócił pokrzywdzonej) umyślnie dokonał zaboru samochodu (...). W okresie od 30 lipca 2023 r. do 2 sierpnia 2023 r. oskarżony używał tego pojazdu, choć wiedział, że pokrzywdzona żąda jego zwrotu, mamił ją obietnicami jego zwrotu, wymuszając na pokrzywdzonej kontakty. Samochód definitywnie zwrócił jej w dniu 2 sierpnia 2023 r. Stąd też Sąd przyjął, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 289 § 1 k.k. w warunkach art. 12 § 1 k.k.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób bezsporny wskazuje również na to, że w okresie, w którym oskarżony bezprawnie używał samochodu pokrzywdzonej umyślnie dokonał jego uszkodzenia w ten sposób, że porysował nieustalonym narzędziem, wyrył na masce wulgarny napis oraz oblał go nieustaloną substancją. W tym okresie czasu tylko oskarżony był w posiadaniu tego pojazdu, a charakter dokonanych uszkodzeń dodatkowo wskazuje na jego sprawstwo, albowiem uszkodzenia te nacechowane były ewidentnie złością, osobistym stosunkiem do pokrzywdzonej. Sąd przy tym ustalił, że szkoda jaką swoim zachowaniem wyrządził oskarżony nie przekraczała kwoty 5000 zł ( część naprawy dokonanej przez mechanika P. B. dotyczyła uszkodzeń nie wywołanych działaniem oskarżonego – naprawa nadkola).

Obu przypisanych oskarżonemu czynów dopuścił się on w warunkach art. 64 § 1 k.k. Jak już powyżej wskazano oskarżony był uprzednio skazany za przestępstwo przeciwko mieniu (z art. 282 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności) i w warunkach określonych w tym przepisie popełnił w ciągu 5 lat kolejne przestępstwa przeciwko mieniu (argumentacja jak wyżej).

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. S. (1)

pkt. 1

kara 25 lat pozbawienia wolności

Sąd wymierzył oskarżonemu za przypisaną mu zbrodnię usiłowania zabójstwa na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. karę 25 lat pozbawienia wolności. Sąd uznał bowiem, że po stronie oskarżonego okoliczności go obciążające zdecydowanie przeważają nad okolicznościami łagodzącymi, a stopień jego winy jest tak wysoki, że uzasadnia zastosowanie tej właśnie kary, albowiem nawet kara 15 lat pozbawienia wolności nie spełniłaby indywidualno-prewencyjnych celów kary wymienionych w art. 53 § 1 k.k. W pierwszej kolejności wskazać należy, że zachowania oskarżonego nie da się wytłumaczyć żadnymi racjonalnymi okolicznościami. Oskarżony swoim brutalnym, ponad przeciętnie agresywnym zachowaniem niemal pozbawił życia pokrzywdzoną, matkę dwóch synów, w tym jednego z niepełnosprawnością, samotnie ich wychowującą, którą poznał zaledwie kilka miesięcy wcześniej. W czasie zdarzenia dzieci pokrzywdzonej były w domu, mogły być świadkami ataku oskarżonego, co jednak oskarżonemu nie przeszkadzało w realizacji jego zamiaru. Oskarżony nie przedstawił swojego motywu działania. Z zeznań pokrzywdzonej wynika, że był o nią zazdrosny, zarzucał jej zdrady. Jeżeli rzeczywiście takimi motywami się kierował, nie mogą one tym bardziej usprawiedliwiać działań oskarżonego. Oskarżony działał w stanie pełnej poczytalności, był trzeźwy. Uciekł z miejsc zdarzenia, nie udzielił pokrzywdzonej żadnej pomocy, choć jak twierdził kochał G. B.. Krzywda, jaką oskarżony wyrządził pokrzywdzonej zapewne będzie jej towarzyszyła przez długie lata, zwłaszcza, że na jej ciele pozostały trwałe i widoczne blizny.

Czyn przypisany oskarżonemu to przestępstwo o najcięższym charakterze, wymierzony w podstawowe dobro chronione prawem tj. ludzkie życie. Oskarżony popełnił je nadto w warunkach recydywy, będąc uprzednio skazanym za przestępstwa z użyciem przemocy. Zdaniem Sądu oskarżonego należy uznać za osobą, przed którą należy chronić społeczeństwo, nie rokuje on bowiem poprawy. Jest osobą nieprzestrzegającą zasad współżycia społecznego. Sąd dostrzegł, że K. S. (1) przyznał się do popełnienia tej zbrodni, że werbalnie wyraził skruchę, jednak okoliczności te w żaden sposób nie umniejszają bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości tego czynu i wysokiego stopnia jego zawinienia. Stąd też tylko ta kara będzie karą sprawiedliwą, zrozumiałą w odbiorze społecznym, która spełni wszystkie cele kary, zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

K. S. (1)

pkt. 2a

kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

W ocenie Sądu kara ta jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jako okoliczność obciążającą Sąd przyjął popełnienie czynu w warunkach recydywy.

K. S. (1)

pkt. 2b

kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

W ocenie Sądu kara ta jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jako okoliczność obciążającą Sąd przyjął popełnienie czynu w warunkach recydywy.

K. S. (1)

pkt. 3

kara 6 miesięcy pozbawienia wolności

W ocenie Sądu kara ta jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jako okoliczność obciążającą Sąd przyjął popełnienie czynu w warunkach recydywy

K. S. (1)

pkt. 4

kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

W ocenie Sądu kara ta jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jako okoliczność obciążającą Sąd przyjął popełnienie czynu w warunkach recydywy

K. S. (1)

pkt. 5

kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

W ocenie Sądu kara ta jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jako okoliczność obciążającą Sąd przyjął popełnienie czynu w warunkach recydywy

K. S. (1)

pkt. 6

25 lat pozbawienia wolności jako kara łączna

Kierując się treścią art. 85 § 1 k.k. i art. 88 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 października 2023 r. Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 25 lat pobawienia wolności, albowiem jeżeli najsurowszą karą orzeczoną za jedno ze zbiegających się przestępstw jest kara 25 lat pozbawienia wolności (…), orzeka się tę karę jako karę łączną.

K. S. (1)

pkt. 7

zaliczenie t/a

na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 3 sierpnia godz. 19:20 do dnia wydania wyroku.

K. S. (1)

pkt. 8

art. 46 § 1 k.k.

Uwzględniając częściowo wniosek pokrzywdzonej o naprawienie szkody i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę Sąd nałożył na oskarżonego:

- obowiązek naprawienia w całości szkody wyrządzonej przypisanym oskarżonemu czynem z art. 288 § 1 k.k. wobec ustalenie, że szkoda ta wyniosła kwotę 5000 zł

- obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym oskarżonemu czynem z art. 279 § 1 k.k. i in. w kwocie 3570 zł. Wyjaśnić należy, że środek kompensacyjny wskazany w art. 46 § 1 k.k. zawsze związany jest z wielkością istniejącej szkody, a więc musi odzwierciedlać jej rozmiar, wyrównać powstały uszczerbek o charakterze majątkowym. Nie jest zatem dopuszczalne, aby kwota zasądzona na rzecz pokrzywdzonego tytułem rekompensaty przewyższała wysokość ustalonej szkody. Sąd ustalił, że oskarżony z kont pokrzywdzonej w bankomatach wypłacił łącznie kwotę 10 700 zł. W związku z tym, że Sąd na podstawie art. 291 § 1 k.p.k. uchylił zastosowane wobec oskarżonego zabezpieczenie majątkowe i nakazał zwrócić kwotę 7130 zł pokrzywdzonej (k. 882v), albowiem pieniądze te pochodziły z wypłat z kont pokrzywdzonej, obowiązek naprawienia szkody należało ograniczyć do wskazanej powyżej kwoty

- obowiązek zadośćuczynienia za doznana krzywdę wynikłą z popełnienia czynu z pkt. 1 a/o.

Istotą zadośćuczynienia jest naprawienie krzywdy wyrażającej się w cierpieniach fizycznych i psychicznych. Chociaż zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, to nie jest ono uzależnione od sytuacji materialnej poszkodowanego i sprawcy krzywdy. Przesłanką decydującą o wysokości zadośćuczynienia jest jego odpowiedniość rozumiana jako dostosowanie sumy pieniężnej do rozmiaru doznanej krzywdy. Rozmiar ten wyraża się w różnych aspektach, np. stopniu natężenia cierpień, ich intensywności, długotrwałości, wpływie na funkcjonowanie społeczne pokrzywdzonego, nieodwracalności skutków wyrządzonej krzywdy. Z tego względu miarkowanie zadośćuczynienia możliwe jest przede wszystkim na podstawie okoliczności towarzyszących temu naruszeniu, także z uwzględnieniem stopnia winy sprawcy, a więc w oparciu o przesłanki ogólne, za pomocą których sąd określa, jaka suma zadośćuczynienia jest odpowiednia.

Wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę generalnie należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, choć nie dowolnego. W tym zakresie niezbędne bowiem jest sięgnięcie do regulacji zawartych w przepisach prawa cywilnego i art. 445 § 1 k.c., który stanowi, że zadośćuczynienie winno być odpowiednie, a więc być ukształtowane w takiej kwocie, aby z jednej strony spełniało ono funkcję kompensacyjną, a z drugiej strony, aby nie stanowiło źródła nadmiernych korzyści. Zasądzając zatem stosowną kwotę zadośćuczynienia niezbędnym jest uwzględnienie rzeczywistych krzywd fizycznych i psychicznych, jakich doznała pokrzywdzona oraz ich wpływu na jej dalsze życie. Na rozmiar zasądzonego zadośćuczynienia mogą mieć wpływ rozmaite okoliczności, do których - oprócz natężenia doznawanych przez poszkodowanego cierpień - należą m.in.: rodzaj naruszonego dobra osobistego, stopień winy sprawcy, czas trwania cierpień poszkodowanego czy ujemne skutki zdrowotne, jakie będzie on zmuszony znosić w przyszłości.

W ocenie Sądu kwota 150 000 zł będzie stanowić odpowiednią rekompensaę za doznaną przez G. B. krzywdę. Samo zdarzenie wywołało u pokrzywdzonej zarówno ból fizyczny, jak i cierpienie, z uwagi na charakter i ilość zadanych jej ciosów nożem w różne części jej ciała. Pokrzywdzona w wyniku działania oskarżonego doznała ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Była hospitalizowana, kilkukrotnie operowana, a następnie przechodziła długotrwałą i bolesną rehabilitację, którą nadal kontynuuje. Na jej ciele pozostały trwałe, widoczne blizny, które zakrywa ubraniem, nie odzyskała jeszcze pełnej sprawności. Zdarzenie wywołało u niej traumę, problemy ze snem, korzysta z pomocy psychiatry W dacie zdarzenia była zdrową osobą, mającą ustabilizowane życie osobiste, zawodowe. Niewątpliwym zatem jest, że skutki w zakresie rozstroju jej zdrowia były bardzo poważne, a stopień cierpień fizycznych i psychicznych znaczny.

- tymi samymi kryteriami Sąd kierował się nakładając na oskarżonego obowiązek zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w związku ze skazaniem go za czyn z pkt. 5 wyroku. W ocenie Sądu niewątpliwym jest, że pokrzywdzona doznała wówczas cierpień psychicznych i fizycznych, niewątpliwe bała się wówczas o swoje życie, jej strach potęgował fakt, że nie mogła uciec przed oskarżonym (znajdowali się w windzie). Sąd miał nadto na uwadze i to, że pokrzywdzona nie doznała żadnych obrażeń ciała.

- Sąd nie ustalił, by w wyniku zdarzenia z dnia 30 lipca 2023 r. (czyn z pkt. 3 wyroku) pokrzywdzona doznała krzywdy, a przynajmniej w toku postępowania nie zostało to wykazane. G. B. swoje cierpienia w tym zakresie (k. 869) wiązała z ponoszeniem kosztów przejazdu taksówkami. Jednak okoliczności te nie pozostają w adekwatnym związku z przypisanym oskarżonemu czynem wyczerpującym znamiona występku z art. 190 § 1 k.k. Bardziej obrazują ewentualną szkodę majątkową wynikłą z tego zdarzenia, której wysokość jednak nie została w żaden sposób wykazana.

Na marginesie wskazać należy, że wśród kryteriów, które Sąd brał pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, nie było okoliczności związanych z możliwościami zarobkowymi oskarżonego i jego stanem majątkowym (o co wnioskował obrońca oskarżonego), bowiem okoliczności te nie wpływają na rozmiar wyrządzonej krzywdy ani na stopień winy sprawcy. Możliwość miarkowania, ale odszkodowania, przewiduje art. 440 k.c., który stanowi, że w stosunkach między osobami fizycznymi zakres obowiązku naprawienia szkody może być stosownie do okoliczności ograniczony, jeżeli ze względu na stan majątkowy poszkodowanego lub osoby odpowiedzialnej za szkodę wymagają takiego ograniczenia zasady współżycia społecznego.

K. S. (1)

pkt. 9

przepadek

Na podstawie art. 44 § 2 k.p.k. Sąd orzekał przepadek przedmiotów służących oskarżonemu do popełnienia przestępstw przypisanych mu w pkt. 1 i 5 wyroku.

K. S. (1)

pkt. 10.

przepadek korzyści majątkowej

Na podstawie art. 45 § 1 k.k. – wobec ustalenia, że ubrania, jakie oskarżony kupił dla siebie w dniu 3 sierpnia 2023 r. zostały opłacone z pieniędzy pobranych z konta pokrzywdzonej – Sąd uznał, że stanowią one mienie będące korzyścią majątkową osiągniętą (chociaż pośrednio) przez oskarżonego z popełnienia przypisanego w pkt. 4 wyroku czynu i orzekł ich przepadek.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. S. (1)

pkt. 11

zwrot dowodów rzeczowych

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. Są zwrócił osobom uprawnionym dowody rzeczowe, które stały się zbędne dla postępowania.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W tym miejscu wyjaśnić należy, że wyrokując w przedmiotowej sprawie, Sąd stosował przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przez oskarżonego wszystkich przypisanych mu czynów, albowiem były one dla oskarżonego względniejsze. Wymóg taki wynika z treści art. 4 § 1 k.k., który stanowi, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

W pierwszej kolejności zwrócić należało uwagę na obowiązujące w dacie wyrokowania ustawowe zagrożenie karą czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt. 1 a/o. Od 1 października 2023 r. za czyn z art. 148 § k.k. Sąd może wymierzyć karę pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 10 (do lat 30) albo karę dożywotniego pozbawienia wolności. W dacie popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z pkt. 1 a/o zagrożenie karą było następujące od 8 lat (do 15) pozbawienia wolności, kara 25 lat pozbawienia wolności oraz kara dożywotniego pozbawienia wolności. Nie budzi zatem żadnych wątpliwości, iż przepisy Kodeksu karnego obowiązujące w dacie popełnienia przez oskarżonego tego przestępstwa są dla niego względniejsze.

Względniejsze również są przepisy art.64 § 1 k.k. i art.. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.10.2023 r., albowiem nie nakładały na sąd obowiązku wymierzenia kary powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia w przypadku skazania w warunkach recydywy zwykłej, a jedynie dawały taką możliwość. W odniesieniu zaś do brzmienia art. 86 § 1 k.k. maksymalny wymiar kary łącznej pozbawienia wolności (gdy nie orzekano kary 25 lat pozbawienia wolności) wynosił 20 lat.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt. 12

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 619 § 1 k.p.k. i art. 619 § 1 pkt. 11 k.p.k. Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kwotę 2760 złotych plus Vat tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego przed sądem okręgowym jako sądem I instancji. Przy czym wysokość tego wynagrodzenia została ustalona na podstawie § 4, § 17 ust. 1 pkt. 2 i ust. 2 pkt. 5 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

pkt. 13

Mając na uwadze aktualną sytuację życiową oskarżonego (przede wszystkim fakt orzeczenia wieloletniej kary pozbawienia wolności), brak majątku i możliwości zarobkowania Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od opłaty i pozostałych kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

1. Podpis