Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 234/25

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

A. M.

W dniu 14 stycznia 2025 r. w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma nieustalonymi osobami usiłował w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzić P. C. (1) do niekorzystnego rozporządzenia jego mieniem znacznej wartości w kwocie 120 000 EUR (511 332,00 PLN) poprzez zaoferowanie mu do zakupu 2 kg stopu miedzi i cynku (tzw. tombak) wprowadzając pokrzywdzonego w błąd co do tego, że jest ono złotem wysokiej próby na co pokrzywdzony przystał i wyraził chęć jego zakupu jednak do sprzedaży nie doszło z uwagi na ustalenie, że transakcja odbędzie się następnego dnia tj. 15 stycznia 2025 r., i wykorzystując jednocześnie nieuwagę pokrzywdzonego dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należących do pokrzywdzonego pieniędzy w kwocie 120 000 EUR (511 332,00 PLN) podmieniając pakunek z autentycznymi banknotami na pakunek w którym znajdowały się powycinane kartki papieru w rozmiarze banknotów,

tj. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżyciel posiłkowy P. C. (1) prowadzi zakład jubilerski, w którym pracuje również jego brat, P. C. (2) na stanowisku handlowca. Na jakiś czas przed zdarzeniem P. C. (2) poinformował oskarżyciela posiłkowego, że ich znajoma, E. W., sama prowadząca sklep jubilerski, ma znajomego P. M., który polecił jej osoby pragnące sprzedać 2 kg złota wysokiej próby (tj. próby 999) w dobrej cenie. Odbyło się kilka wideokonferencji, w których uczestniczyli P. C. (2), E. W. i P. M.. Mężczyźni mający sprzedać złoto chcieli otrzymać zdjęcie pieniędzy jeszcze przed spotkaniem, jednakże otrzymali zdjęcie (za pośrednictwem E. W. i P. M.) nie 120.000 euro, lecz jedynie 10.000 euro.

P. C. (1) okazał zainteresowanie zakupem złota od ww. osób, pod warunkiem wcześniejszego ustalenia jego próby. W dniu 14 stycznia 2025 r. P. C. (2) i E. W. spotkali się z oskarżonym A. M. (w dniu zdarzenia z kaszkietem na głowie oraz z zarostem na twarzy), mężczyzną rzekomo o personaliach K. M. (ubranym w kurtkę z białymi, odblaskowymi napisami; dalej jako (...)) oraz z mężczyzną o personaliach P. M. (ubranym w długą kurtkę i czerwone spodnie) pod hotelem (...) przy ul. (...) w W..

Zaznaczyć przy tym należy, że E. W. znała oskarżonego już od kilku lat – był on wspólnym znajomym jej i jej konkubenta P. M.. Obecność oskarżonego miała zagwarantować bezpieczeństwo transakcji w oczach nie tylko E. W., ale i oskarżyciela posiłkowego oraz jego brata.

W samochodzie P. C. (2) w pobliżu hotelu trzej mężczyźni pokazali mu próbkę złota. Nie była to jednak próbka z woreczka ze złotem, tylko próbka przygotowana na tę okoliczność wcześniej. P. C. (2) nie pozwolono wyciągnąć samodzielnie próbki z worka.

Oskarżonemu bardzo zależało na zobaczeniu pieniędzy, które zostaną zapłacone za złoto. W tym celu został on około godziny 13:00 przewieziony przez P. C. (2) do sklepu jubilerskiego E. W. (...) przy ul. (...) w W.. K. i P. wrócili na ten czas do hotelu. W sklepie jubilerskim obecni byli: oskarżyciel posiłkowy, jego brat, E. W. i A. M..

Oskarżyciel posiłkowy przetopił próbkę złota, a następnie udał się do zakładu (...) przy ul. (...) w W., gdzie dokonano ustalenia próby złota. Okazało się, że jest to złoto próby nie 999, lecz 945.

Około godziny 15:00 oskarżyciel posiłkowy powrócił do sklepu jubilerskiego i poinformował oskarżonego, że próba złota jest niższa niż zakładana, a zatem cena musi być także odpowiednio niższa. Ponadto oskarżyciel posiłkowy pokazał oskarżonemu 12 paczek banknotów, w każdej banknoty po 100 euro, w sumie 120.000 euro.

Następnie P. C. (2), E. W. i oskarżony A. M. udali się do hotelu, w którym zatrzymali się mężczyźni, celem ustalenia dalszych kroków. P. C. (2) ustalił z mężczyznami, że chcą oni sprzedać więcej złota - około 5 kg, choć umówieni z P. C. (1) byli jedynie na 2 kg. Negocjowano również cenę złota. W czasie wizyty w hotelu, jeszcze przed dokonaniem wszystkich ww. ustaleń, oskarżony zapukał do pokoju, w którym nie przebywał żaden z ww. mężczyzn, a w którym rzekomo nocował sam.

Około godz. 17:00 oskarżyciel posiłkowy, P. C. (2), E. W., oskarżony, a także K. M. i P. M., spotkali się ponownie w sklepie (...). P. M. trzymał worek z zawartością, której nie chciał pokazać. Oskarżyciel posiłkowy powiadomił ww. mężczyzn, że aby doszło do transakcji, będzie chciał najpierw przetopić złoto i ustalić jego próbę, jednak jest to niemożliwe tego samego dnia, ponieważ zakład dokonujący ustaleń prób złota jest już zamknięty. Z mężczyznami kontakt umożliwiony był za pomocą telefonicznego tłumaczenia przez P. M. przy użyciu telefonu oskarżonego. Mężczyźni chcieli zobaczyć pieniądze, jakie do zaoferowania miał im oskarżyciel posiłkowy. P. C. (1) wyjął zapakowane w paczki banknoty na blat, a P. M. zaczął je nerwowo przeliczać. Oskarżyciel posiłkowy poinformował, że on i tak zabiera pieniądze ze sobą. Następnie zaproponował, żeby mężczyźni zabrali złoto i żeby wszyscy spotkali się następnego dnia celem ustalenia próby złota i ewentualnego zawarcia transakcji. E. W. zaproponowała, żeby złoto przechować w jej sklepie w sejfie i wszyscy zgodnie na to przystali. Oskarżyciel posiłkowy odmówił jednak przechowania w sejfie także pieniędzy, na którym to schowaniu pieniędzy do sejfu zależało ww. mężczyznom.

Mężczyzna przeliczający pieniądze, P. M., nie reagował na słowa oskarżyciela posiłkowego, tylko zaczął pakować najpierw złoto, a potem także pieniądze do papierowej, beżowej torby, a następnie okleił ją taśmą, tworząc prostokątny pakunek. Złoto i pieniądze spakowane zostały do dwóch oddzielnych paczek. W czasie pakowania pieniędzy nie reagował na słowa oskarżyciela posiłkowego, że to on i tak zabiera pieniądze ze sobą. Mężczyzna po utworzeniu paczki szybko włożył ją do swojej torby. Widząc to, oskarżyciel posiłkowy krzyknął do niego, aby oddał jego pieniądze. Mężczyzna wyjął wtedy pakunek z torby i oddał go oskarżycielowi posiłkowemu, udając, że był to żart. Nie chciał pokazać, co ma jeszcze w torbie, agresywnie odpychając P. C. (2), gdy chciał do tej torby zajrzeć. Następnie mężczyźni schowali pakunek ze złotem do sejfu, a P. M. zabrał klucz do niego. Wszyscy umówili się na następny dzień na godz. 10:00. W czasie całego zdarzenia K. M. dwa razy wychodził ze sklepu rzekomo celem zapalenia papierosa, oskarżony natomiast przechodził między zapleczem, gdzie odbywała się transakcja, a częścią sklepową zakładu.

Trzej mężczyźni zapytali P. C. (2), czy podwiezie ich do hotelu, ten zaś zgodził się. Mężczyźni razem z P. C. (2) wstąpili jeszcze do restauracji (...)przy ul. (...) w W.. P. C. (1) tymczasem zabrał torbę z pieniędzmi i pojechał samochodem do domu. Do domu pojechała także E. W..

Przed wejściem do restauracji K. M. przejął od P. M. pakunek z pieniędzmi i został na zewnątrz, żeby rzekomo zapalić papierosa. Reszta mężczyzn razem z P. C. (2) weszła do środka i zamówiła pizzę. K. M. nie wrócił już do restauracji. Pozostali dwaj mężczyźni nie dziwili się, że go nie ma.

P. C. (2) nabrał wątpliwości, zadzwonił do brata i poprosił go o sprawdzenie, czy w paczce na pewno są pieniądze. Oskarżyciel posiłkowy sprawdził, że w pakunku nie znajdują się pieniądze, lecz kartki papieru koloru zielonego pocięte w kształt banknotów. P. C. (1) o odkryciu powiadomił brata i poprosił go, aby „przytrzymał” mężczyzn do jego przyjazdu.

W tym czasie w restauracji atmosfera stała się wyraźnie napięta i nerwowa. Dwaj mężczyźni wyczuli, że P. C. (2) jest zdenerwowany i mimo wcześniejszych deklaracji, że są głodni, prawie nic nie zjedli z tego, co zamówili. W pewnej chwili P. M. zadzwonił do oskarżonego, a po rozmowie z nim mężczyznom zaczęło się spieszyć. P. C. (2) próbował przedłużyć pobyt w restauracji wszystkich mężczyzn, zamawiając kolejną pizzę, wnioskując z ich zachowania, że domyślili się, iż dowiedział się o popełnieniu oszustwa.

Oskarżyciel posiłkowy przyjechał w pobliże restauracji, w której mieli znajdować się mężczyźni. Okazało się, że razem z P. C. (2) wyszli już oni z lokalu i oskarżyciel posiłkowy zauważył ich na wysokości restauracji (...). Oskarżony szedł na przodzie i trzymał pudełko pizzy. Gdy oskarżyciel posiłkowy podszedł do grupy mężczyzn, zaczął ze wzburzeniem krzyczeć, zamienił z bratem w ich obecności kilka słów, a kiedy tylko P. i P. C. (1) zwrócili się w stronę pozostałych mężczyzn, zaczęli oni uciekać. P. M. zaczął wycofywać się już w czasie, kiedy zauważył, że oskarżyciel posiłkowy do nich podchodzi, i pierwszy uciekł, a oskarżony początkowo jedynie obserwował sytuację, jednakże jak tylko P. C. (2) zwrócił się w jego stronę, oskarżony natychmiast zaczął uciekać, bez chwili wahania, wypuszczając z rąk pudełko pizzy w celu szybszego oddalenia się z miejsca zdarzenia. A. M. od razu wiedział, że należy uciec, a w jego ruchach nie dało się zauważyć zawahania związanego z niezrozumieniem sytuacji. Zaczął on uciekać jedynie sekundę później niż P. M., ewidentnie obserwując rozmowę braci C. i reakcję P. M.. Oskarżyciel posiłkowy pobiegł za P. M., jednak nie udało mu się go dogonić i zaniechał pościgu. P. C. (2) tymczasem pobiegł za oskarżonym i udało mu się go zatrzymać. Mężczyznę przekazał policji, która przyjechała po zgłoszeniu jednego z przechodniów. Na miejsce przyjechała także E. W. przez telefon poinformowana o oszustwie. W następnym dniu próbował skontaktować się z nią P. M., pytając o miejsce pobytu oskarżonego – w jakiej jednostce Policji się znajduje.

Zeznania P. C. (1)

k. 11-13 t. I, k. 219-220 t. II, k. 489-490 t. III

Zeznania P. C. (2)

k. 20-22 t. I, k. 211-212 t. II, k. 490-491 t. III

Zeznania E. W.

k. 23-24 t. I, k. 111 t. I, k. 156-157 t. I, k. 519-521v t. III

Zeznania T. K.

k. 26-27 t. I, k. 521-522 t. III

Wyjaśnienia A. M. (częściowo)

k. 139-141 t. I, k. 145-146 t. I, k. 284-286 t. II, k. 487-488 t. III, k. 489v t. III, k. 490 t. III

Protokół zatrzymania rzeczy

k. 6-8 t. I

Protokół zatrzymania rzeczy

k. 16-18 t. I

Protokół oględzin salonu jubilerskiego wraz z dokumentacją fotograficzną

k. 30-42 t. I

Protokół oględzin pokojów w hotelu wraz z dokumentacją fotograficzną

k. 43-74 t. I

Protokół oględzin osoby

k. 81-89 t. I

Protokół oględzin telefonu wraz z dokumentacją fotograficzną

k. 90-110 t. I

Płyta DVD z nagraniem z monitoringu z hotelu

k. 150 t. I

Protokół oględzin nagrania z monitoringu z hotelu wraz z dokumentacją fotograficzną

k. 161-174 t. I

Płyta DVD z nagraniem z monitoringu z ujęcia oskarżonego

k. 151 t. I

Protokół oględzin nagrania z monitoringu z ujęcia oskarżonego wraz z dokumentacją fotograficzną

k. 175-182 t. I

Płyta DVD z nagraniem z monitoringu z zakładu jubilerskiego

k. 152 t. I

Protokół oględzin nagrania z monitoringu z zakładu jubilerskiego wraz z dokumentacją fotograficzną

k. 183-195 t. I

Notatka urzędowa

k. 197 t. I

Informacja z hotelu

k. 200-203 t. I

Opinia biegłego z zakresu informatyki wraz z nośnikiem pamięci

k. 230-239 t. II

Protokół oględzin zawartości nośnika pamięci typu pendrive

k. 313-329 t. II

Notatka urzędowa z wydrukami

k. 331-334 t. II

Rzekome złoto, które mężczyźni usiłowali sprzedać P. C. (1), w rzeczywistości stanowiło tombak – stop miedzi i cynku, niezawierający metali szlachetnych.

Opinia – sprawozdanie z badań Okręgowego Urzędu Probierczego w W.

k. 196 t. I

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

brak

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

brak

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia A. M. (częściowo) k. 139-141 t. I, k. 145-146 t. I, k. 284-286 t. II, k. 487-488 t. III, k. 489v t. III, k. 490 t. III

Na uznanie za wiarygodne zasługują te wyjaśnienia oskarżonego, w których potwierdził ogólny zarys wydarzeń, tj. fakt wcześniejszej znajomości z E. W., P. M. i K. M., fakt spotkania się razem z E. W., P. C. (2), K. M. i P. M. pod hotelem (...) w W., następnie pojechanie razem z E. W. i P. C. (2) do zakładu jubilerskiego w celu ustalenia próby złota, późniejszy powrót do hotelu celem uzgodnienia ceny sprzedaży razem ze współsprawcami. Oskarżony potwierdził ponadto, że w dalszej kolejności wszyscy wrócili do zakładu jubilerskiego, żeby zostawić złoto w sejfie, a także klucz do sejfu otrzymał P. M., zaś oskarżyciel posiłkowy nie chciał zostawić pieniędzy w zakładzie. A. M. wyjaśnił zgodnie z prawdą także, iż wszyscy umówili się na spotkanie na następny dzień, K. M. nie wszedł z nimi do restauracji, P. C. (2) zamówił kolejną pizzę, a po wyjściu z restauracji zobaczył P. C. (1) biegnącego w ich stronę. Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie podanym powyżej znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym.

Zeznania świadków wymie-nionych w 1.1.

Sąd ocenił zeznania świadków jako wiarygodne, gdyż są one rzeczowe, konkretne, wewnętrznie i wzajemnie niesprzeczne, jak również znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym ujawnionym w toku postępowania, na podstawie którego sąd ustalił stan faktyczny w sprawie.

Opinie biegłych wymienione w 1.1.

Na uznanie za w pełni wiarygodne zasługują opinie biegłych z zakresu probiernictwa i z zakresu informatyki, albowiem biegli w wyczerpujący sposób przedstawili m.in. wyniki przeprowadzonych przez nich czynności. Opinie zostały sporządzone zgodnie z wymogami określonymi w art. 202 k.p.k., przez osoby o niekwestionowanym poziomie wymaganej wiedzy specjalistycznej, w sposób fachowy, wszechstronny i logiczny.

Pozostała dokumentacja wymieniona w 1.1.

Na uznanie za wiarygodne co do ich treści, formy oraz legalności sporządzenia zasługują dowody z ujawnionych w sprawie dokumentów, m.in. protokołu oględzin miejsca czy nagrań z monitoringu. Dokumenty zostały sporządzone zgodnie z przepisami prawa. Ich treść nie budziła wątpliwości ani stron, ani sądu.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia A. M. (częściowo) k. 139-141 t. I, k. 145-146 t. I, k. 284-286 t. II, k. 487-488 t. III, k. 489v t. III, k. 490 t. III

Za niewiarygodne uznać należy wyjaśnienia oskarżonego, wedle których nie wiedział ani o tym, że złoto jest fałszywe, ani o tym, że planowana była zamiana pakunku z banknotami na pakunek z wyciętymi kartkami papieru. Zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonego nie wiedział on zatem o planowanym oszustwie, wszystko było zaplanowane przez K. M., który chciał do Polski przewieźć złoto bez odpowiedniej dokumentacji, żeby zarobić na takiej transakcji, a oskarżony postanowił pojechać razem z nim, jako że miał otrzymać 7% zysku za pośrednictwo w transakcji. Oskarżony wyjaśnił ponadto, iż po przybyciu oskarżyciela posiłkowego pod restaurację nie wiedział on, o co chodzi i co się stało, nie uciekał, a mówił, żeby go zostawiono.

Zaznaczyć należy kilka okoliczności wskazujących na brak wiarygodności wyjaśnień oskarżonego w powyższym zakresie.

To oskarżony był jako pierwszy został przedstawiony przez P. M. jako osoba mogąca przywieźć do Polski złoto w atrakcyjnej cenie i on podjął pierwsze czynności celem zorganizowania transakcji. Jego wcześniejsza znajomość z E. W. miała w oczach P. C. (1) stanowić gwarancję uczciwości, mimo że, jak zeznała E. W., sama nie wykonywała z oskarżonym uprzednio żadnych transakcji, a więc nie mogła wiedzieć, czy rzeczywiście jest uczciwym kontrahentem. To sam oskarżony, bez współsprawców, pojechał razem z E. W. i P. C. (2) do zakładu jubilerskiego. Jego obecność celem ustalenia próby złota była zbędna – i tak nie pilnował próbki cały czas, gdyż P. C. (1) do mennicy pojechała sam. Celem była potrzeba obejrzenia pieniędzy. Potrzeba taka była zgłaszana już wcześniej podczas wstępnych wideokonferencji, a także później – kiedy wszyscy trzej sprzedawcy byli w zakładzie jubilerskim. To oglądanie pieniędzy nie miało żadnego sensu, jeśli chodzi o bezpieczeństwo transakcji. Istotne jest przecież fizyczne otrzymanie gotówki w chwili przekazywania złota, a tego nie gwarantuje wcześniejsze, nawet wielokrotne oglądanie banknotów. W świetle późniejszych zdarzeń nie budzi wątpliwości, że celem oglądania była chęć dokładnego zapamiętania wielkości pliku pieniędzy i sposobu ich zapakowania przez oskarżyciela posiłkowego, aby przygotować podobny plik z pokrojonych gazet.

Oskarżony uczestniczył we wszystkich spotkaniach i rozmowach, zachowywał się jak współwłaściciel złota.

Przede wszystkim jednak o niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego świadczy jego zachowanie już po zamianie pakunku z pieniędzmi: nerwowe zachowanie w restauracji, nagła chęć zakończenia pobytu bez zjedzenia zamówionych potraw, brak zdziwienia zniknięciem K. M., natychmiastowa ucieczka w chwili uzyskania pewności, że przestępstwo zostało zdemaskowane. Zarejestrowana przez monitoring szybkość ucieczki oskarżonego wskazuje, że już wcześniej był on cały napięty i gotowy – „w pasach startowych”.

Niewiarygodne są twierdzenia oskarżonego, że prawie nie zna P. M., podczas gdy wyciąg połączeń telefonicznych wskazuje na kontakty od 3 kwietnia 2024 r., a poprzez aplikację F. – od 2018 roku. A. M. nie wytłumaczył przy tym logicznie, kim jest jego znajomy z F. o imieniu P.. Używa względem niego nazwiska (...), chociaż we własnym telefonie oraz wśród znajomych na F. ma prawidłowo wpisane jego nazwisko i rozmawiał z nim na przełomie grudnia 2024 r./stycznia 2025 r. 74 razy.

Podobne kłamstwa dotyczą osoby L. L. – oskarżony twierdzi, że nikogo takiego nie zna, a na tę osobę były wynajęte pokoje hotelowe i oskarżony miał w swoim telefonie rejestr 296 połączeń z tą osobą zapisaną w telefonie (...), którą był mężczyzna podający się za K..

Także ukrywanie współlokatora oskarżonego z pokoju hotelowego nie miałoby sensu, gdyby cała transakcja miała być przeprowadzona – przynajmniej w mniemaniu A. M. – uczciwie.

Zachowanie A. M. wskazuje na to, że wiedział on o planowanym oszustwie i brał w nim czynny, aktywny udział. W ocenie sądu jego wyjaśnienia stanowią realizowaną przez oskarżonego linię obrony, mającą na celu zniwelowanie odpowiedzialności prawnokarnej. Jest to linia nie dość że sprzeczna z pozostałymi dowodami, to jeszcze bardzo mało prawdopodobna w świetle doświadczenia życiowego.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

A. M.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W myśl art. 13 § 1 k.k. odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

Przestępstwo oszustwa z art. 286 § 1 k.k. polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu innej osoby lub na wykorzystaniu jej niezdolności do należytego pojmowania podejmowanych działań. W przypadku oszustwa dyspozycja majątkowa na rzecz sprawcy ma charakter dobrowolny, w chwili jej dokonania osoba dysponująca mieniem na rzecz sprawcy nie ma jeszcze świadomości niekorzystnego charakteru rozporządzenia. Oszustwo może być popełnione tylko umyślnie, ponadto jest ono przestępstwem kierunkowym znamiennym celem, którego treścią jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Zachowanie sprawcy musi być od początku ukierunkowane na ów cel, działanie podejmowane jest z zamiarem bezpośrednim. Błąd, w który wprowadził sprawca ofiarę, może polegać na fałszywym wyobrażeniu istnienia pewnych okoliczności, które w rzeczywistości nie występują. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. konieczne jest wykazanie, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę, ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion.

Jak wskazał Sąd Najwyższy z wyroku z dnia 02.10.2015 r. (sygn. akt III KK 148/15), „Dla przestępstwa oszustwa (...) wystarczające jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia go w błąd przez sprawcę. Do wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem wystarczające jest więc wywołanie błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu lub sposobie rozporządzenia”. Chodzi zatem o to, że pokrzywdzony nie zawarłby takiej umowy, gdyby wiedział o tych okolicznościach, które zostały przez sprawcę przedstawione w sposób nierzetelny lub wręcz kłamliwie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 24.11.2021 r., sygn. akt II AKa 133/21). Przy ocenie zamiaru sprawcy oszustwa należy brać pod uwagę „okoliczności, na podstawie których można byłoby wyprowadzić wnioski dotyczące realności wypełnienia obietnic złożonych przez sprawcę (zobowiązań) osobie rozporządzającej mieniem, a w szczególności: jego możliwości finansowych, skalę zobowiązań, czy długotrwałe trudności w wykonywaniu bieżących zobowiązań” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20.11.2018 r., sygn. akt II AKa 343/18).

Art. 294 § 1 k.k. zaostrza natomiast karalność wymienionych w nim przestępstw, jeżeli przedmiotem czynu jest mienie znacznej wartości, tj. gdy jego wartość przekracza w czasie popełnienia czynu zabronionego 200.000 złotych (art. 115 § 5 k.k.).

Wedle art. 278 § 1 k.k. podlega karze, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą (przestępstwo kradzieży), przy czym kradzież rzeczy o wartości do 800 zł stanowi wykroczenie z art. 119 k.w.

Zgodnie natomiast z art. 11 § 2 k.k. jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Jest to instytucja tzw. kumulatywnego zbiegu przepisów.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do realiów niniejszego postępowania, wskazać należy, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że A. M. swym zachowaniem zrealizował wszystkie znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

O zamiarze wprowadzenia oskarżyciela posiłkowego w błąd przez oskarżonego świadczy przede wszystkim fakt, że oskarżony razem z innymi nieustalonymi osobami dokonał starań, aby udowodnić oskarżycielowi posiłkowemu, że metal, który kupuje, stanowi złoto wysokiej próby. Najpierw mężczyźni zapewniali więc P. C. (1) o tym, że złoto jest próby 999 w celu wywołania u niego zainteresowania zakupem, następnie zaś, gdy wiedzieli, że oskarżyciel posiłkowy zamierza sam zbadać próbę złota, oskarżony razem ze współsprawcami przygotował próbkę prawdziwego złota celem przekazania jej P. C. (1) i wprowadzenia go w błąd co do tego, że wszystkie bryłki metalu stanowią złoto takiej samej próby jak próbka. Tymczasem oszustwo nie polegało nawet na przekazaniu oskarżycielowi posiłkowemu próbki złota wyższej próby niż pozostałe bryłki, ale na próbie sprzedaży mało wartościowego tombaku za cenę korzystną dla złota, ale znacznie przewyższającą wartość metalu, którym dysponowali. Przede wszystkim jednak, zaznaczyć raz jeszcze należy, iż P. C. (1) przez działania oskarżonego i współsprawców przekonany był o tym, że kupuje złoto. Gdyby oskarżyciel posiłkowy wiedział, że metal ten nie stanowi złota, lecz tombak, nie planowałby zawrzeć w ogóle umowy sprzedaży. Ostatecznie do zawarcia umowy nie doszło, ponieważ mężczyźni umówili się na jej zawarcie na następny dzień. Umowa miała być zawarta na kwotę 120.000 euro, a zatem przedmiotem czynu było mienie znacznej wartości.

Doszło również do przestępstwa kradzieży mienia znacznej wartości. Mężczyźni podmienili pakunek z pieniędzmi przygotowanymi przez oskarżyciela posiłkowego na pakunek z pociętymi w kształt banknotów kartkami papieru, w czym udział miał także oskarżony. W celu dokonania kradzieży oskarżony namówił osoby pośredniczące w sprzedaży do wysłania zdjęcia przygotowanych paczek z pieniędzmi, aby zobaczyć, jak zostaną one zapakowane i w celu przygotowania podobnej paczki na zamianę. Oskarżony zażądał także pokazania pieniędzy jeszcze przez przybyciem oskarżyciela posiłkowego na miejsce, kiedy to był w zakładzie jubilerskim jedynie z P. C. (2) i E. W.. Kradzieży udało się dokonać, wykorzystując nieuwagę oskarżyciela posiłkowego. Zaznaczyć przy tym należy, iż doszło do przestępstwa, a nie wykroczenia, jako że wartość zawłaszczonych pieniędzy przekracza 800 zł – mowa tu o kwocie 120.000 euro.

Czyny oskarżonego wyczerpują znamiona określone w więcej niż dwóch przepisach kodeksu karnego.

Zarzucanego przestępstwa oskarżony dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi dwoma sprawcami, stąd dla wyczerpania znamion nie musiał osobiście wykonywać wszystkich czynności sprawczych, lecz tylko niektóre – w ramach ustalonego podziału ról. Ewidentnie całe przedsięwzięcie traktował jak własne. Jego rola nie była więc jedynie pomocnicza.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. M.

1

Wymierzając oskarżonemu A. M. karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Oskarżony miał pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu. Oskarżony jest pełnoletni i w pełni poczytalny.

Wymierzając oskarżonemu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonego. Stopień winy oskarżonego jest niewątpliwie wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

A. M.

3

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonego obowiązek częściowego naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłacenie na rzecz P. C. (1) kwoty 170.444 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie oskarżyciela posiłkowego poprzez chociaż w części doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez A. M.. Nakładając na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom. Sąd orzekł obowiązek częściowego naprawienia szkody poprzez zapłacenie kwoty 170.444 zł, jako że kwota ta stanowi 1/3 kwoty przywłaszczonej. Ułamek ten odpowiada udziałowi oskarżonego w przestępstwie, które niewątpliwie popełnił z dwiema innymi nieustalonymi osobami.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. M.

2

Mając na uwadze, że wobec A. M. zastosowano środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet orzeczonej wobec niego kary 2 lat i 6 miesięcy lat pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od 14 stycznia 2025 r. godz. 20.20 do 6 października 2025 r.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

BRAK

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Mając na uwadze aktualną sytuację życiową i majątkową oskarżonego, sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

1.Podpis