Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 286/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. D.

W okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 2009 roku w W. i na terenie innych miejscowości w Polsce brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili J. K., R. S., M. K., K. A. (1), G. K., M. S., G. J. (1), K. S., K. A. (2), R. B., M. B., K. K. (1), Z. G., D. S. i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu dokonywanie przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, przestępstw skarbowych i innych, przy czym jego rola polegała na wystawianiu potwierdzających nieprawdę faktur VAT, tj. przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W latach 2005-2010 na terenie W. i innych miejscowości w Polsce działalność prowadziła zorganizowana grupa przestępcza. Celem jej działania było dokonywanie przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, a także przestępstw skarbowych i innych. Członkowie tej grupy przestępczej pozyskiwali w sposób nieewidencjonowany od osób prawnych czy też fizycznych złom, zaś w celu wykazania przed odpowiednimi organami faktu nabycia tego złomu wprowadzali do księgowości swoich spółek tzw. „puste faktury”, tj. podrobione lub poświadczające nieprawdę faktury VAT. Z dokonywania takich czynów członkowie zorganizowanej grupy przestępczej czerpali korzyść majątkową w postaci środków uzyskanych poprzez odliczenie podatku VAT od podatku należnego wykazywanego na wystawianych fakturach VAT, lecz w rzeczywistości nieodprowadzonego. Członkami tej grupy były takie osoby jak m.in.: J. K., R. S., R. B., K. A. (1), D. S., M. K.. Jedynymi osobami, z którymi oskarżony K. D. miał kontakt, był M. K. i J. K. (k. 327c-327d t. II), pozostałe osoby, w tym K. A. (1), go nie znały (k. 318v t. II).

Decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 31 maja 2010 r. nr (...)

k. 312-321 t. II

Decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 7 sierpnia 2013 r. nr (...)

k. 204-258 t. II

Wyjaśnienia J. K. (częściowo)

k. 259-260 t. II, k. 262 t. II, k. 263-264 t. II, k. 276-276v t. II

Wyjaśnienia R. S.

k. 276 t. II, k. 272-274 t. II, k. 280 t. II, k. 282-283 t. II, k. 501v t. IV

Zeznania J. Ś.

k. 269-270 t. II, k. 267-268 t. II, k. 278 t. II

Wyjaśnienia R. B.

k. 286-289 t. II, k. 292-293 t. II, k. 558v t. IV

Zeznania P. N.

k. 297 t. II

Wyjaśnienia P. S.

k. 300-302 t. II, k. 558v t. IV

Zeznania M. L.

k. 305-307 t. II

Zeznania P. L.

k. 310-311 t. II, k. 582-582v t. IV

Zeznania M. K.

k. 324-325 t. II, k. 327e-327f t. II, k. 327c-327d t. II

Zeznania K. A. (1)

k. 332-334 t. II, k. 517v t. IV, k. 318v t. II

Wyjaśnienia D. S.

k. 334b-334c t. II (częściowo), k. 334f t. II, k. 558v t. IV

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.2.

K. D.

W okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 2009 roku w W., P. i na terenie innych miejscowości w Polsce, mając zgłoszoną, jako osoba fizyczna działalność gospodarczą pod nazwą K. D. z/s w W. przy ul. (...), działając czynem ciągłym, w celu umożliwienia innym osobom wprowadzenia do obrotu złomu niewiadomego pochodzenia, oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, potwierdzał nieprawdę w wystawianych przez siebie w sposób nierzetelny fakturach VAT, wskazując w nich sprzedaż złomu o określonej ilości oraz wartości w określonym terminie mimo, iż wykazane zdarzenia gospodarcze o dużej wartości nie miały miejsca, a mianowicie:

Faktury VAT wystawione przez firmę (...) ul. (...) NIP: (...) dla firmy "(...)" J. K. NIP: (...) za 2009 r.

1. Faktura VAT nr (...) z dnia 01.07.2009 roku

2. Faktura VAT nr (...) z dnia 03.07.2009 roku

3. Faktura VAT nr (...) z dnia 06.07.2009 roku

4. Faktura VAT nr (...) z dnia 09.07.2009 roku

5. Faktura VAT nr (...) z dnia 14.07.2009 roku

6. Faktura VAT nr (...) z dnia 16.07.2009 roku

7. Faktura VAT nr (...) z dnia 17.07.2009 roku

8. Faktura VAT nr (...) z dnia 20.07.2009 roku

9. Faktura VAT nr (...) z dnia 21.07.2009 roku

10. Faktura VAT nr (...) z dnia 24.07.2009 roku

11. Faktura VAT nr (...) z dnia 27.07.2009 roku

12. Faktura VAT nr (...) z dnia 28.07.2009 roku

13. Faktura VAT nr (...) z dnia 31.07.2009 roku

14. Faktura VAT nr (...) z dnia 04.08.2009 roku

15. Faktura VAT nr (...) z dnia 07.08.2009 roku

16. Faktura VAT nr (...) z dnia 11.08.2009 roku

17. Faktura VAT nr (...) z dnia 14.08.2009 roku

18. Faktura VAT nr (...) z dnia 18.08.2009 roku

19. Faktura VAT nr (...) z dnia 21.08.2009 roku

20. Faktura VAT nr (...) z dnia 25.08.2009 roku

21. Faktura VAT nr (...) z dnia 28.08.2009 roku

22. Faktura VAT nr (...) z dnia 31.08.2009 roku,

tj. przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Jak wskazano w punkcie 1.1.1. niniejszego uzasadnienia, J. K. prowadził działalność związaną z podrabianiem faktur VAT lub poświadczaniem w nich nieprawdy. Zlecił on M. K. znalezienie spółek, które mogłyby wystawiać na rzecz jego przedsiębiorstwa, tj. (...), nierzetelne faktury VAT w celu wprowadzenia do obrotu złomu niewiadomego pochodzenia. J. K. za wystawianie nierzetelnych faktur VAT płacił M. K., ten zaś „rozliczał się” z wystawcami faktur. Jedną z osób, która przystała na propozycję M. K., był K. D.. W celu osiągnięcia korzyści majątkowej i umożliwienia J. K. wprowadzenia do obrotu złomu pozyskanego w sposób nieewidencjonowany K. D. wystawił na rzecz (...) w okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 2009 r. potwierdzające nieprawdę dwadzieścia dwie faktury VAT o numerach jak w zarzucie. W fakturach tych oskarżony wskazywał sprzedaż w określonym terminie złomu o danej ilości i wartości, mimo że takie zdarzenia nie miały w rzeczywistości miejsca. Przedsiębiorstwo założone przez K. D. było fikcją prawną powstałą w celu wystawiania nierzetelnych faktur VAT. Zarejestrował on wykonywanie działalności pod adresem ul. (...) w W., tymczasem działalność gospodarczą prowadził tam K. A. (1), do którego czasami przyjeżdżał M. K..

Decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 7 sierpnia 2013 r. nr (...)

k. 204-258 t. II

Zeznania M. K.

k. 327c-327d t. II

Decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 3 stycznia 2012 r. nr (...)

k. 59-69 t. I

Zeznania G. S.

k. 322-323 t. II, k. 566 t. IV

Kopie faktur VAT wystawionych przez Skup (...) na rzecz (...)

k. 110-131 t. I

Zestawienie faktur VAT wystawionych przez Skup (...) na rzecz (...)

k. 132 t. I

Deklaracje VAT-7 składane przez K. D. za okres od maja do grudnia 2009 r.

k. 139-146 t. I

Korekta deklaracji VAT-7 za sierpień 2009 r. złożona przez K. D.

k. 147-148 t. I

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.3.

K. D.

W okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 2009 roku w W. i w P., mając zgłoszoną jako osoba fizyczna działalność gospodarczą pod nazwą K. D. z/s w W. przy ul. (...), działając czynem ciągłym, w celu użycia, jako autentyczne wprowadził do księgowości swojej firmy podrobione w całości faktury VAT potwierdzające zakup przez niego złomu od firm "(...)" Z. K. (...)-(...) S. W. oraz (...) (...) ul. (...), a w tym:

Faktury VAT wystawione rzekomo przez firmę "(...)" Z. K., (...)-(...) S. W. (...). NIP: (...) dla firmy "(...)" K. D.. W. ul. (...), NIP: (...):

1. Faktura VAT nr (...) z dnia 01.07.2009 roku

2. Faktura VAT nr (...) z dnia 02.07.2009 roku

3. Faktura VAT nr (...) z dnia 05.07.2009 roku

4. Faktura VAT nr (...) z dnia 08.07.2009 roku

5. Faktura VAT nr (...) z dnia 13.07.2009 roku

6. Faktura VAT nr (...) z dnia 15.07.2009 roku

7. Faktura VAT nr (...) z dnia 16.07.2009 roku

8. Faktura VAT nr (...) z dnia 19.07.2009 roku

9. Faktura VAT nr (...) z dnia 20.07.2009 roku

10. Faktura VAT nr (...) z dnia 23.07.2009 roku

11. Faktura VAT nr (...) z dnia 26.07.2009 roku

12. Faktura VAT nr (...) z dnia 27.07.2009 roku

13. Faktura VAT nr (...) z dnia 30.07.2009 roku

14. Faktura VAT nr (...) z dnia 03.08.2009 roku

15. Faktura VAT nr (...) z dnia 06.08.2009 roku

16. Faktura VAT nr (...) z dnia 10.08.2009 roku

17. Faktura VAT nr (...) z dnia 13.08.2009 roku

18. Faktura VAT nr (...) z dnia 17.08.2009 roku

19. Faktura VAT nr (...) z dnia 20.08.2009 roku

20. Faktura VAT nr (...) z dnia 24.08.2009 roku

21. Faktura VAT nr (...) z dnia 27.08.2009 roku

22. Faktura VAT nr (...) z dnia 30.08.2009 roku

Faktury VAT wystawione rzekomo przez firmę (...) (...) ul. (...), (...)-(...) B. NIP: (...) dla firmy (...), W. ul. (...), NIP: (...):

1. Faktura VAT nr (...) z dnia 01.07.2009 roku

2. Faktura VAT nr (...) z dnia 02.07.2009 roku

3. Faktura VAT nr (...) z dnia 05.07.2009 roku

4. Faktura VAT nr (...) z dnia 08.07.2009 roku

5. Faktura VAT nr (...) z dnia 13.07.2009 roku

6. Faktura VAT nr (...) z dnia 15.07.2009 roku

7. Faktura VAT nr (...) z dnia 16.07.2009 roku

8. Faktura VAT nr (...) z dnia 19.07.2009 roku

9. Faktura VAT nr (...) z dnia 20.07.2009 roku

10. Faktura VAT nr (...) z dnia 23.07.2009 roku

11. Faktura VAT nr (...) z dnia 26.07.2009 roku

12. Faktura VAT nr (...) z dnia 27.07.2009 roku

13. Faktura VAT nr (...) z dnia 30.07.2009 roku

14. Faktura VAT nr (...) z dnia 03.08.2009 roku

15. Faktura VAT nr (...) z dnia 06.08.2009 roku

16. Faktura VAT nr (...) z dnia 10.08.2009 roku

17. Faktura VAT nr (...) z dnia 13.08.2009 roku

18. Faktura VAT nr (...) z dnia 17.08.2009 roku

19. Faktura VAT nr (...) z dnia 20.08.2009 roku

20. Faktura VAT nr (...) z dnia 24.08.2009 roku

21. Faktura VAT nr (...) z dnia 27.08.2009 roku

22. Faktura VAT nr (...) z dnia 30.08.2009 roku

tj. przestępstwo z art. 270 § 1 w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Jak wskazano w punkcie 1.1.2. niniejszego uzasadnienia, w celu umożliwienia J. K. wprowadzenia do obrotu złomu pozyskanego w sposób nieewidencjonowany K. D. potwierdzał nieprawdę w wystawianych przez siebie fakturach VAT w okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 2009 r., dokumentując sprzedaż przedsiębiorstwu K. złomu, co w rzeczywistości nie miało wcale miejsca. W celu wskazania źródła sprzedawanego rzekomo K. złomu K. D. wystawiał poświadczające nieprawdę faktury VAT, mające udokumentować nabycie złomu od innych podmiotów.

Pierwszym podmiotem, który – zgodnie z wystawionymi fakturami VAT – miał sprzedać złom K. D., był Skup i (...). W celu wykazania faktu nabycia złomu K. D. wprowadził do księgowości dwadzieścia dwie faktury VAT o numerach jak w zarzutach. Faktury te zostały wprowadzone do księgowości jako autentyczne, mimo że były w całości podrobione – nie wystawiał ich bowiem Z. K.. Na pieczątce, którą przystawiano do faktur, podano nieprawidłowe miejsce wykonywania działalności przez Z. K., a mianowicie (...), podczas gdy w rzeczywistości powinny być to (...). W rubryce (...) nie ma także podpisu K., mimo że na prawidłowych fakturach zawsze podpis składał i nikogo do tego nie upoważniał. Ponadto, Z. K. zakończył działalność gospodarczą w zakresie handlu złomem w grudniu 2008 r., w którym to roku współpracował z takimi przedsiębiorstwami, jak (...), (...), (...), (...), a nie z K. D..

Drugim podmiotem, który – zgodnie z wystawionymi fakturami VAT – miał sprzedać złom K. D., był (...) (...)”. W celu wykazania faktu nabycia złomu K. D. wprowadził do księgowości dwadzieścia dwie faktury VAT o numerach jak w zarzutach. Faktury te zostały wprowadzone do księgowości jako autentyczne, mimo że były w całości podrobione – nie wystawiał ich bowiem żaden ze współwłaścicieli spółki, tj. ani M. U., ani G. J. (2). Na pieczątce, którą przystawiano do faktur, podano zarówno nieprawidłową nazwę przedsiębiorstwa, jak i jego siedzibę. Widnieją tam bowiem dane (...) (...)” oraz adres „ul. (...), (...)-(...) B.”, pomimo że prawidłowe dane brzmią (...) Spółka Jawna, a miejsce siedziby firmy to „(...)-(...) W., ul. (...)”. Ponadto, na fakturach widnieje podpis (...), tymczasem współwłaściciele spółki nie znają nikogo o takich danych ani też nikogo takiego nigdy nie zatrudniali, nikogo też nie upoważniali do składania podpisów w imieniu spółki. W 2009 r. spółka ta wystawiała faktury na rzecz innych przedsiębiorstw, nie dla K. D..

Przedsiębiorstwo założone przez K. D. było w rzeczywistości fikcją prawną powstałą w celu wystawiania nierzetelnych faktur VAT. Zarejestrował on wykonywanie działalności pod adresem ul. (...) w W., tymczasem działalność gospodarczą prowadził tam K. A. (1), do którego czasami przyjeżdżał M. K..

Decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 3 stycznia 2012 r. nr (...)

k. 59-69 t. I

Protokół z czynności sprawdzenia prawidłowości i rzetelności dokumentów u kontrahenta kontrolowanego

k. 73-74 t. I

Zeznania G. S.

k. 322-323 t. II, k. 566 t. IV

Ewidencja zakupów i kosztów za miesiąc lipiec 2009 r.

k. 133-136 t. I

Zeznania Z. K.

k. 150-151 t. I, k. 154-155 t. I, k. 502 t. IV

Rejestr sprzedaży spółki Z. K. z 2008 r.

k. 152-153 t. I

Wykaz faktur i rachunków uproszczonych VAT wystawianych przez (...) w lipcu i sierpniu 2009 r.

k. 75-76 t. I

Kopie niepodrobionych faktur wystawionych przez (...) z oryginalną pieczątką

k. 77-79 t. I

Kopie faktur VAT wystawionych przez Skup i (...) na rzecz Skup (...)

k. 96-109 t. I

Kopie faktur VAT wystawionych przez (...) Skup (...) na rzecz Skup (...)

k. 82-95 t. I

Zeznania G. J. (2) wraz ze wzorem pieczątek

k. 156-157 t. I, k. 156-161 t. I, k. 501-501v t. IV

Zeznania M. U. wraz ze wzorem pieczątek

k. 162-163 t. I, k. 164-167 t. I, k. 500v-501 t. IV

Zeznania K. A. (1) (częściowo)

k. 326-327 t. II, k. 328-329 t. II, k. 517v t. IV

Deklaracje VAT-7 składane przez K. D. za okres od maja do grudnia 2009 r.

k. 139-146 t. I

Korekta deklaracji VAT-7 za sierpień 2009 r. złożona przez K. D.

k. 147-148 t. I

Rejestry sprzedaży i księgi rachunkowe (...) Spółka Jawna z lat 2008-2009

k. 168-193 t. I

Pismo Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 14.02.2012 r.

k. 198-201 t. I

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

K. D.

Czyn z art. 258 § 1 k.k. (tj. jak w 1.1.1.).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

W okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 2009 roku w W. i na terenie innych miejscowości w Polsce K. D. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili J. K., R. S., M. K., K. A. (1), G. K., M. S., G. J. (1), K. S., K. A. (2), R. B., M. B., K. K. (1), Z. G., D. S. i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu dokonywanie przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, przestępstw skarbowych i innych, przy czym jego rola polegała na wystawianiu potwierdzających nieprawdę faktur VAT.

Zeznania M. K.

k. 327c-327d t. II

Zeznania K. A. (1)

k. 318v t. II

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.2.

K. D.

Czyn z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. (tj. jak w 1.1.2.).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

W okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 2009 roku w W., P. i na terenie innych miejscowości w Polsce K. D. działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Zeznania M. K.

k. 327c-327d t. II

Zeznania K. A. (1)

k. 318v t. II

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.3.

K. D.

Czyn z art. 270 § 1 w zw. z art. 12 § 1 k.k. (tj. jak w 1.1.3.).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

W okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 2009 roku w W. i w P. K. D. działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Zeznania M. K.

k. 327c-327d t. II

Zeznania K. A. (1)

k. 318v t. II

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

Zeznania J. K. (częściowo) k. 259-260 t. II, k. 262 t. II, k. 263-264 t. II, k. 276-276v t. II, k. 278 t. II

Sąd uznał zeznania J. K. za wiarygodne w zakresie, w jakim wskazuje on, że prowadzi działalność gospodarczą zajmującą się sprzedażą złomu, wystawiał nierzetelne faktury, a także że zna K. A. (1) i z nim współpracował. Zeznania te są wewnętrznie niesprzeczne, jak również znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym ujawnionym w toku postępowania, na podstawie którego sąd ustalił stan faktyczny w sprawie.

1.1.1., 1.1.3.

Zeznania K. A. (1) (częściowo) k. 326-327 t. II, k. 328-329 t. II, k. 517v t. IV

Sąd obdarzył walorem wiarygodności zeznania K. A. (1) w zakresie, w jakim wskazywał on, że prowadził działalność gospodarczą przy ul. (...) w W. zajmującą się sprzedażą złomu, przy której prowadzeniu pomagał mu G. S., a także że współpracował on z J. K.. Zeznania te są wewnętrznie niesprzeczne, jak również znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym ujawnionym w toku postępowania, na podstawie którego sąd ustalił stan faktyczny w sprawie.

1.1.1.

Wyjaśnienia D. S. k. 334b-334c t. II (częściowo)

Sąd uznał wyjaśnienia D. S. za wiarygodne w zakresie, w jakim opisywał on okoliczności, w jakich założył działalność gospodarczą związaną ze sprzedażą złomu. Wyjaśnienia te są wewnętrznie niesprzeczne, jak również znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym ujawnionym w toku postępowania, na podstawie którego sąd ustalił stan faktyczny w sprawie.

1.1.1.-1.1.3.

Zeznania pozostałych świadków wymienionych w 1.1.

Sąd ocenił zeznania pozostałych świadków jako wiarygodne, gdyż są one rzeczowe, konkretne, wewnętrznie i wzajemnie niesprzeczne, jak również znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym ujawnionym w toku postępowania, na podstawie którego sąd ustalił stan faktyczny w sprawie.

1.1.1.-1.1.3.

Dokumentacja wymieniona w 1.1.

Na uznanie za wiarygodne co do ich treści, formy oraz legalności sporządzenia zasługują dowody z ujawnionych w sprawie dokumentów, m.in. wykazu faktur VAT czy decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W.. Dokumenty zostały sporządzone zgodnie z przepisami prawa. Ich treść nie budziła wątpliwości ani stron, ani sądu.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.-1.1.3.

Wyjaśnienia K. D. k. 393 t. II, k. 80-81 t. I, k. 351 t. II, k. 500v t. IV

Sąd uznał wyjaśnienia K. D. za niewiarygodne w zakresie nieprzyznania się do popełnienia zarzucanych mu czynów. W ocenie sądu tak oskarżony realizuje swoją linię obrony. Twierdzenia dotyczące niepopełnienia czynu II. i III. nie znajdują potwierdzenia wśród innych dowodów zebranych w sprawie.

1.1.1.

Wyjaśnienia J. K. (częściowo) k. 259-260 t. II, k. 262 t. II, k. 263-264 t. II, k. 502 t. IV

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom J. K. w zakresie, w jakim wskazywał on, że nie współpracował z M. K. od czasu jego zatrzymania (jak wynika z akt sprawy, chodzi o jakiś czas po 2004 roku), a także w jakim najpierw stwierdza, że nigdy nie zdarzyła się sytuacja, w której pozyskał złom od jakichś nieustalonych podmiotów, a następnie w celu wykazania faktu zakupu tego złomu uzyskiwał poświadczające nieprawdę dokumenty – po czym w czasie późniejszych zeznań przyznał, że taka sytuacja jednak miała miejsce, ale tylko co do osoby R. S. i jest to wina B. C.. Powyższe zeznania przeczą zebranemu materiałowi dowodowemu i w ocenie sądu stanowią realizowaną przez świadka linię obrony mającą na celu zniwelowanie odpowiedzialności prawnokarnej, jako że toczyło się przeciwko niemu w tym czasie postępowanie karne.

1.1.1., 1.1.3.

Zeznania K. A. (1) (częściowo) k. 326-327 t. II. k. 328-329 t. II, k. 517v t. IV

Sąd uznał zeznania K. A. (1) za niewiarygodne w zakresie, w jakim wskazuje on, że nie wie, kto wystawiał nierzetelne faktury VAT w imieniu jego spółki oraz że nie wiedział on wcześniej nawet, że potwierdzają one nieprawdę. Powyższe zeznania przeczą zebranemu materiałowi dowodowemu, z którego jednoznacznie wynika, że K. A. (1) zdawał sobie sprawę z tego, że bierze udział w zorganizowanej grupie przestępczej.

1.1.1.-1.1.3.

Zeznania E. S. k. 337 t. II

Sąd stwierdził, że niniejszy dowód nie ma znaczenia dla ustalenia faktów, jako że dotyczy on jedynie poszukiwania oskarżonego, a nie merytorycznie jego zarzutów. Nie jest to dowód, który mógłby świadczyć czy to na korzyść, czy to na niekorzyść K. D..

1.1.1.-1.1.3.

Faktura VAT nr (...) wystawiona przez Kancelarię (...) na rzecz K. D. wraz z dowodem wpłaty k. 137-138 t. I

Sąd postanowił uznać niniejszy dowód za niemający znaczenia dla ustalenia faktów, ponieważ nie dotyczy on żadnego z zarzutów postawionych oskarżonemu. Nie jest to zatem dowód ani na korzyść, ani na niekorzyść oskarżonego.

1.1.1.-1.1.3.

Pismo z ZUS z dnia 18.09.2020 r. k. 394 t. II

Sąd stwierdził, że niniejszy dowód nie ma znaczenia dla ustalenia faktów, jako że dotyczy on jedynie poszukiwania oskarżonego, a nie merytorycznie jego zarzutów.

1.1.1.

Wyjaśnienia D. S. k. 334b-334c t. II (częściowo)

Sąd uznał wyjaśnienia D. S. za niewiarygodne w zakresie, w jakim wskazuje on, że nie sprawdzał, czy wystawiane faktury VAT są rzetelne czy nie, ponieważ inaczej nikt nie chciałby z nim współpracować zawodowo. W późniejszych zeznaniach świadek przyznaje się bowiem do udziału w procedurze wystawiania poświadczających nieprawdę faktur VAT, ponadto zeznania o takiej treści są zgodne z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

2

K. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W myśl art. 271 § 1 k.k. podlega karze funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Jeśli natomiast osoba taka dopuszcza się tego czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, to zgodnie z § 3 art. 271 k.k. ponosi surowszą odpowiedzialność karną. Zgodnie z przyjętym orzecznictwem, dla objęcia danego dokumentu artykułem 271 k.k. wymagane jest, aby rodził skutki prawne nie tylko wewnątrz spółki, ale i „na zewnątrz” – zatem jeśli wystawiane dokumenty kasowe służą jedynie wewnętrznej księgowości spółki (a więc są przeznaczone jedynie do jej wewnętrznego użytku) i wywołują skutki prawne tylko w ramach wewnętrznej działalności tego podmiotu, to dokumenty takie nie podlegają ochronie z art. 271 k.k. (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt II AKa 155/13). Natomiast jeżeli osoba zobowiązana do wystawienia faktury VAT potwierdza w niej nierzeczywiste transakcje (tworzy tzw. „puste faktury”), to dopuszcza się przestępstwa fałszu intelektualnego z art. 271 k.k. (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 stycznia 2016 r., sygn. akt II AKa 464/15). Odnośnie § 3 niniejszego artykułu, to „korzyścią majątkową” jest „przysporzenie majątku przez zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów” (vide: Komentarz do art. 271 k.k., red. Stefański 2023).

Natomiast zgodnie z art. 12 k.k. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do realiów niniejszego postępowania, wskazać należy, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że K. D. swym zachowaniem zrealizował wszystkie znamiona czynu z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Oskarżony w wystawianych przez siebie fakturach VAT poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, wskazując sprzedaż złomu o określonej ilości i wartości, mimo że takie zdarzenia nie miały w rzeczywistości miejsca. Na podstawie tych nierzetelnych faktur odliczano podatek VAT od podatku należnego wykazywanego na fakturach mimo jego nieodprowadzenia. Z uzyskanych w ten sposób środków K. D. osiągnął korzyść majątkową, co też było celem jego działania, objętym powziętym z góry zamiarem. Oskarżony wystawiał faktury w krótkich odstępach czasu – na rzecz spółki (...) były to 22 faktury w okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 2009 r. Dokumenty, w których oskarżony poświadczył nieprawdę, nie rodziły ponadto skutków jedynie w wewnętrznej księgowości spółek, lecz także „na zewnątrz”, przez co oskarżony uzyskał bezprawnie korzyść majątkową poprzez wyłudzenie podatku VAT. Spełnione zostały zatem wszystkie przesłanki kwalifikujące czyn oskarżonego jako czyn z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd dokonał jednakże zmiany w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu, polegającej na tym, że wyeliminował z opisu czynu znamię działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, co jest konsekwencją uniewinnienia oskarżonego od popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., a co poskutkowało wykreśleniem z kwalifikacji prawnej czynu art. 65 § 1 k.k.

☒

3.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

3

K. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 270 § 1 k.k. podlega karze ten, kto w celu użycia za autentyczny podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa. Podrobienie dokumentu polega na „jego sporządzeniu stwarzającym pozory, że dokument pochodzi od innej osoby niż ta, która była jego rzeczywistym autorem”, natomiast o przerobienie można stwierdzić, gdy „osoba nieupoważniona zmieni jego treść na inną od autentycznej” (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2016 r., sygn. akt IV KK 405/15). Sformułowanie „takiego dokumentu jako autentycznego używa” oznacza natomiast takie posłużenie się podrobionym lub przerobionym dokumentem, które potwierdza jakąś okoliczność mającą znaczenie prawne (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2019 r., sygn. akt III KK 64/18; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 października 1997 r.).

Natomiast zgodnie z art. 12 k.k. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do realiów niniejszego postępowania, wskazać należy, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że K. D. swym zachowaniem zrealizował wszystkie znamiona czynu z art. 270 § 1 w zw. z art. 12 k.k.

Oskarżony w wystawionych przez siebie fakturach VAT podrobił te dokumenty w ten sposób, że sfałszował pieczątkę spółki Z. K., przystawił ją do wystawianych faktur i stworzył pozory, że dokument pochodzi od osoby Z. K., mimo że ten nie uczestniczył w żadnych transakcjach związanych ze sprzedażą złomu dla oskarżonego. Ponadto, oskarżony podrobił również drugą część faktur, stwarzając pozory wystawienia ich przez (...), mimo że właściciele tej spółki również nie uczestniczyli w obrocie złomem na rzecz K. D.. Oskarżony podrobił zarówno przystawioną do faktur pieczątkę (z której wynikało, że wystawcą faktur jest ww. spółka), jak i podpis na wskazanych dokumentach. Nie ulega zatem wątpliwości, iż K. D. podrobił dokumenty w postaci faktur VAT. Ponadto, użył ich jako autentyczne – posłużył się tymi dokumentami w celu wykazania faktu nabycia złomu, który nigdy nie miał miejsca, a który to fakt wpłynął na bezprawne uzyskanie korzyści majątkowej poprzez wyłudzenie podatku VAT, a więc na okoliczność mającą znaczenie prawne. Oskarżony działania te podejmował w krótkich odstępach czasu, od 1 lipca do 31 sierpnia 2009 r., kierując się przy tym z góry powziętym zamiarem użycia tych dokumentów jako autentyczne, a następnie wykorzystania do odliczenia podatku VAT. Czyn popełniony przez oskarżonego wypełnia zatem znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 w zw. z art. 12 k.k.

Sąd dokonał jednakże zmiany w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu, polegającej na tym, że wyeliminował z opisu czynu znamię działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, co jest konsekwencją uniewinnienia oskarżonego od popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., a co poskutkowało wykreśleniem z kwalifikacji prawnej czynu art. 65 § 1 k.k.

☐

3.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.6.  Uniewinnienie

1

K. D.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

W ocenie sądu brak jest dowodów na to, że oskarżony K. D. wyczerpał swoim działaniem znamiona zarzucanego mu czynu, tj. czynu z art. 258 § 1 k.k.

Niezaprzeczalnym faktem jest, że w okresie działalności prowadzonej przez K. D. ustalone i nieustalone osoby brały udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu dokonywanie przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, przestępstw skarbowych i innych. Nie można także zaprzeczyć, iż oskarżony w okresie lipiec-sierpień 2009 r. dokonywał przestępstw w postaci poświadczania w dokumentach (fakturach VAT) nieprawdy co do okoliczności mających znaczenie prawne, a także podrobienia i użycia dokumentów jako autentycznych, poprzez współpracę z J. K. i M. K., a więc osobami działającymi w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Fakt ten nie oznacza jednak automatycznie, że i oskarżony brał udział w takiej grupie.

Jak wskazuje się w doktrynie, zorganizowana grupa przestępcza powinna liczyć minimum trzy osoby, a także „charakteryzować się pewnym stopniem zorganizowania, na który składają się ustalone kierownictwo i podział ról” (vide: Komentarz do art. 258 KK, red. Grześkowiak 2021). Bez ustalenia występowania ww. czynników nie można stwierdzić istnienia zorganizowanej grupy przestępczej, nawet jeśli mowa jest o przestępnym współdziałaniu, nawet takim, które cechuje się „skomplikowanym charakterem” (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 października 2008 r., sygn. akt II AKa 92/08). Zaznaczyć należy również, iż przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. można popełnić jedynie umyślnie, w doktrynie dominuje ponadto stanowisko, zgodnie z którym wymagane jest stwierdzenie zamiaru bezpośredniego, a nie ewentualnego (vide: Komentarz…, op. cit.). Konieczna jest wiedza, iż taka grupa w ogóle istnieje (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 lutego 2018 r., sygn. akt II AKa 233/17).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, uznać należy, iż mimo że K. D. współpracował z dwoma osobami (J. K. i M. K.), to brak jest dowodów dla stwierdzenia, że brał on udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Wymagałoby to bowiem ustalenia, że K. D. wiedział o istnieniu takiej grupy, brał udział w jej strukturze organizacyjnej, wiedział, jaki jest cel grupy i formy działania, że w tej grupie jest kierownictwo i podział ról, gotowy był poddać się panującej w grupie dyscyplinie. Tymczasem z materiału dowodowego wynika jedynie, że M. K. skontaktował K. D. z J. K., a ci wspólnie ustalili ze sobą, co oskarżony ma robić. Jego działalność ograniczyła się do wystawiania „pustych” faktur przez czas dwóch miesięcy.

Zgodnie z regułą in dubio pro reo, wyrażoną w art. 5 § 2 k.p.k., niedające się usunąć wątpliwości sąd rozstrzygnął na korzyść oskarżonego, uznając, iż K. D. zarzucanego mu czynu nie popełnił, a jego współpraca z dwoma innymi sprawcami stanowiła jedynie współsprawstwo. Zaznaczyć przy tym należy, iż wyżej wskazana reguła jest warunkiem prawidłowego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości i fundamentem demokratycznego państwa prawa (vide: Komentarz do art. 5 k.p.k., red. Sakowicz 2023). Ponadto, zaznaczyć należy, iż w niniejszej sprawie wątpliwości nie są wynikiem niedokładnie i niewyczerpująco przeprowadzonego postępowania dowodowego.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. D.

II

2

Kara 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu K. D. karę za czyn II, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i średni stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Oskarżony miał pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który był już uprzednio karany (k. 399-400v t. II). Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

K. D.

III

3

Kara 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu K. D. karę za czyn III, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i średni stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Oskarżony miał pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który był już uprzednio karany (k. 399-400v t. II).

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

K. D.

4

Kara łączna 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd uznał, że wymierzona oskarżonemu kara łączna jest w pełni adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego przestępstw. Zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (w przypadku K. D. od 10 miesięcy pozbawienia wolności) do ich sumy (do 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności), nie przekraczając jednak 20 lat pozbawienia wolności. W świetle tych regulacji, w ocenie sądu, nie sposób uznać, aby kara łączna była nadmierna, niesprawiedliwa, bądź przekraczała stopień winy czy stopień społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw.

K. D.

5

Warunkowe zawieszenie oskarżonemu orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres 3 lat próby.

Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełniania przestępstw warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres 3 lat próby. Wymiar kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego nie przekracza 2 lat, w ocenie sądu kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełni swoje cele, zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie sądu tak ukształtowana kara będzie stanowić odpowiednią, adekwatną represję wobec oskarżonego.

K. D.

II

6

Kara 100 stawek dziennych grzywny z określeniem wysokości jednej stawki na 20 złotych.

Wymierzając oskarżonemu karę grzywny sąd kierował się dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 53 k.k.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełnia cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie sądu tak ukształtowana kara stanowić będzie odpowiednią represję wobec oskarżonego – adekwatną, a jednocześnie nie nadmiernie dolegliwą.

Orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny obok kary pozbawienia wolności uzasadnione jest celowością wzmożenia dolegliwości orzeczenia, aby oddziaływać wychowawczo na sprawcę. Ustalając stawkę dzienną grzywny sąd kierował się treścią art. 33 § 2 k.k. Ustalona wysokość stawki nie przekracza możliwości zarobkowych oskarżonego i była dostosowana do jego sytuacji rodzinnej.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. D.

7

Mając na uwadze, że K. D. został zatrzymany w niniejszej sprawie w dniu 28 maja 2013 r., sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej grzywny dzień zatrzymania, uznając grzywnę za wykonaną do wysokości 2 stawek dziennych.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

8

O wynagrodzeniu za obronę z urzędu oskarżonego orzeczono na podstawie obowiązujących w tym zakresie przepisów - po uwzględnieniu treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 20 grudnia 2022 r. SK 78/21.

9

Mając na uwadze aktualną sytuację życiową i majątkową oskarżonego oraz orzeczoną surową karę grzywny, sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

6.  1Podpis