Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Artur Fryc
Sędziowie:	Dorota Opiłowska- Starzec del. Agnieszka Kaczmarzyk- Gauzin (spr.)

po rozpoznaniu w dniu24 września 2020 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy Ł. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o zasiłek opiekuńczy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 13 lutego 2020 r. sygn. akt VII U 286/19

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz Ł. P. kwotę 120 ( sto dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sędzia Sędzia Sędzia (del)

Dorota Opiłowska- Starzec Artur Fryc Agnieszka Kaczmarzyk- Gauzin

Sygnatura akt XIII Ua 14/20

UZASADNIENIE

Ł. P. 5 czerwca 2019 r. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z 7 maja 2019 r., znak: (...) przyznającej prawo do zasiłku opiekuńczego za okres od 3 stycznia 2019 r. do 14 stycznia 2019 r., od 17 stycznia 2019 r. do 21 stycznia 2019 r. i od 28 stycznia 2019 r. do 4 lutego 2019 r. z podstawy wymiaru 3.355,10 zł brutto i wniósł o jej zmianę poprzez ustalenie, że ma on prawo do zasiłku opiekuńczego od podstawy wymiaru składek wynoszącej kwotę 9.683,48 zł. W uzasadnieniu złożonego odwołania wskazał, że ZUS nieprawidłowo wyliczył podstawę wymiaru zasiłku, opierając się na błędnych przepisach .

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie wskazując, że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.
W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy wskazał na przyjęty przez siebie sposób wyliczenia podstawy wymiaru zasiłku, podkreślając jego prawidłowość.

Wyrokiem z 13 lutego 2020 r. Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustalił podstawę wymiaru zasiłku opiekuńczego za okres od 3 stycznia 2019 r. do 14 stycznia 2019 r., od 17 stycznia 2019 r. do 21 stycznia 2019 r. i od 28 stycznia 2019 r. do 4 lutego 2019 r. na kwotę 9 683,48 zł i zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na rzecz odwołującego Ł. P. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(wyrok k. 31 a.s.)

Sąd Rejonowy ustalił, że Ł. P. w okresie od 3 stycznia 2019 r. do 14 stycznia 2019 r., od 17 stycznia 2019 r. do 21 stycznia 2019 r., i od 28 stycznia 2019 r. do 4 lutego 2019 r. był niezdolny do pracy z powodu opieki nad dzieckiem.

Do 31 października 2018 r. odwołujący podlegał ubezpieczeniu chorobowemu
z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. W okresie od 1 listopada 2018 r. do 30 listopada 2018 r. odwołujący podlegał ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu zatrudnienia,
a następnie od 1 grudnia 2018 r. do 3 stycznia 2019 r. ponownie z tytułu działalności gospodarczej. Ł. P. podlegał ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż 12 miesięcy. W grudniu 2018 r. Ł. P. zapłacił składkę zadeklarowaną od podstawy ustalonej na kwotę 10.000 zł.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. 7 maja 2019 r. wydał decyzję o numerze: (...) - (...), przyznającą Ł. P. zasiłek opiekuńczy za okres od 3 stycznia 2019 r. do 14 stycznia 2019 r., od 17 stycznia 2019 r. do 21 stycznia 2019 r. i od 28 stycznia 2019 r. do 4 lutego 2019 r. z podstawy wymiaru 3.355,10 zł brutto.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentacji oraz ich kserokopii znajdującej się w aktach sprawy i w oparciu o dokumenty zawarte w aktach zasiłkowych, które nie były kwestionowane przez strony.

Sąd I instancji uznał, że odwołanie ubezpieczonego było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy powołał się na treść art. 48a ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Sąd I instancji ustalił, że Ł. P. podlegał ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż 12 miesięcy, co w ocenie Sądu Rejonowego obligowało Sąd do zastosowania regulacji wskazanych w art. 48a ustawy zasiłkowej w celu określenia wysokości podstawy wymiaru zasiłku opiekuńczego.

Sąd Rejonowy wskazał, że przeciętna miesięczna najniższa podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,17% tej podstawy, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku wyniosła 2300,32 złotych. Wskazana kwota powstała po odjęciu od kwoty 2665,80 złotych (stanowiącej przeciętną miesięczną najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe) kwoty 365,48 złotych (stanowiącej 13,71% przeciętnej najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe) co dało różnicę 2300,32 złotych. Liczba pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia chorobowego z aktualnego i poprzedniego tytułu odwołującego Ł. P. wyniosła 2 miesiące.

W ocenie Sądu Rejonowego zastosowanie do ustalania podstawy zasiłku stanowi jedna dwunasta przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tej kwoty, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, po pomnożeniu przez liczbę pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia wynosi 1054,78 złotych.

Sąd Rejonowy wskazał, że kwota powstała po ustaleniu 1/12 kwoty 6328,68 złotych, pomnożonej przez 2 miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, daje 1054,78 złotych (6328,68 zł ×2 =12.657 zł : 12= 1054,78 zł).

Sąd I instancji podkreślił, że w przypadku, w którym zachodzą przesłanki do doliczenia dodatkowego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia z poprzedniego tytułu (jak miało to miejsce w analizowanym stanie faktycznym), określając podstawę wymiaru zasiłku należało wziąć pod uwagę również treść art. 48a ust. 3 ustawy zasiłkowej.

Sąd Rejonowy wskazał, że w takich sytuacjach, przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku opiekuńczego przyjmuje się przeciętną miesięczną najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz przeciętną kwotę zadeklarowaną jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 48a ust. 1 ustawy zasiłkowej, za okres pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia z aktualnego tytułu.

W dalszej części rozważań Sąd I instancji wskazał, że wysokość podstawy zasiłku opiekuńczego przysługującego odwołującemu stanowi więc sumę:

- przeciętnej miesięcznej najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku;

- kwoty stanowiącej iloczyn jednej dwunastej przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz liczby tych miesięcy;

- przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 48a ust. 1 ustawy zasiłkowej, za okres pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia z aktualnego tytułu.

Sąd I instancji argumentował, że na konieczność zsumowania ww. kwot wskazuje treść art. 48a ust. 3 ustawy zasiłkowej, odsyłającej do treści art. 48a ust. 2 ustawy zasiłkowej, który modyfikuje sposób ustalenia podstawy wymiaru zasiłku opiekuńczego.

Sąd Rejonowy stwierdził, że przeciętna miesięczna kwota zadeklarowana jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe (w analizowanym stanie faktycznym jest to kwota 10 000 złotych), w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty 13,71% tej kwoty, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku wynosi 6 328,68 złotych. Wskazana kwota powstała po odjęciu od kwoty 10.000 złotych (stanowiącej przeciętną miesięczną kwotę zadeklarowaną jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe) kwoty 2665,80 złotych (stanowiącej przeciętną miesięczną najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe) co dało różnicę w wysokości 7334,20 złotych. Kwota 7334,20 złotych stanowi nadwyżkę, od której ustawodawca nakazuje odjąć kwotę odpowiadającą 13,71% tej nadwyżki (czyli kwotę 1.005,52 złotych), co daje 6328,68 złotych.

Sąd Rejonowy ustalił, że wysokość podstawy wymiaru zasiłku opiekuńczego należy zsumować ww. kwoty, co daje łączną kwotę 9683,48 złotych.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Rejonowy zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że w ten sposób, że ustalił podstawę wymiaru zasiłku opiekuńczego za okres od 3 stycznia 2019 r. do 14 stycznia 2019 r., od 17 stycznia 2019 r. do 21 stycznia 2019 r. i od 28 stycznia 2019 r. do 4 lutego 2019 r. na kwotę 9 683,48 zł i zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na rzecz odwołującego Ł. P. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. (uzasadnienie wyroku, k. 32-34 a.s.).

Apelację od powyższego wyroku Sądu Rejonowego wniósł organ rentowy zaskarżając go w całości. Powyższemu wyrokowi organ zarzucił naruszenie art. 48a ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 roku, poz. 645, dalej jako „Ustawa zasiłkowa") poprzez jego błędna wykładnię i zastosowanie, polegające na uwzględnieniu do podstawy wymiaru zasiłku ubezpieczonego przeciętnej miesięcznej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe w kwocie 6 328, 68 złotych, obliczanej na podstawie art. 48 ust. 3 ww. ustawy, w sytuacji, gdy tytuł ubezpieczenia ustał z powodu zbiegu tytułów ubezpieczenia.

Organ wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania Ł. P. od decyzji ZUS z 7.05.2019 r., znak: (...), ewentualnie organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Ponadto organ wniósł o zasądzenie od Ł. P. na rzecz ZUS zwrotu kosztów procesu wg. norm przepisanych, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego, za wszystkie instancje.

(k. 39-40 a.s)

W odpowiedzi na apelację odwołująca wniósł o oddalenie apelacji jako oczywiście bezzasadnej, zasądzenie kosztów postepowania sądowego w kwocie 900 zł i ustalenie, że wartość przedmiotu sporu wynosi 6328,38 zł. Jednocześnie odwołujący oświadczył, że nie wnosi o przeprowadzenie rozprawy. (k. 49-50 a.s)

W piśmie z 31 sierpnia 2020 r. pełnomocnik organu wskazał, że nie kwestionuje, że wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi 6328,38 złotych. (k. 54 a.s.)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 374 k.p.c. Sąd II instancji może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, jeżeli przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w apelacji lub odpowiedzi na apelację złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że cofnięto pozew lub apelację albo zachodzi nieważność postępowania.

Apelacja organu rentowego jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu. Wyrok wydany przez Sąd Rejonowy odpowiada prawu, Sąd Rejonowy przeprowadził wywód prawny, z którego wynikało, że wyliczona przez pozwany organ podstawa wymiaru zasiłku opiekuńczego nie jest prawidłowa.

Sąd Okręgowy stwierdził, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał analizy materiału dowodowego, poczynił właściwe ustalenia faktyczne, skutkiem czego zaskarżony wyrok zawiera trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku, nie zachodzi zatem potrzeba ich szczegółowego powtarzania (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997r., II UKN 61/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1999r., I PKN 521/98). Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego, wyrażonym w wyroku z dnia 15 maja 2007 roku w sprawie V CSK 37/07, surowsze wymagania odnośnie do oceny zgromadzonego materiału i czynienia ustaleń na potrzeby wydania orzeczenia ciążą na Sądzie odwoławczym wówczas, gdy odmiennie ustala on stan faktyczny w sprawie, niż to uczynił Sąd I instancji. Inaczej jest natomiast wtedy, gdy orzeczenie wydane na skutek apelacji zmierza do jej oddalenia, a tym samym utrzymuje w mocy ustalenia poczynione przez Sąd I instancji. W takim bowiem przypadku, jakkolwiek wyrok sądu odwoławczego powinien opierać się na jego własnych i samoistnych ustaleniach, za wystarczające można uznać stwierdzenie, że przyjmuje on ustalenia faktyczne i prawne Sądu I instancji jako własne.

Również wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanych w wywiedzionej apelacji przepisów prawa materialnego art. 48a ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. W tym miejscu należy również podkreślić, że w niniejszej sprawie stan faktyczny nie był sporny, sporna pozostawała jedynie wykładnia art. 48a ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Wbrew twierdzeniom podniesionym przez apelującą Sąd pierwszej instancji nie naruszył jakichkolwiek przepisów prawa materialnego i prawidłowo ustalił podstawę wymiaru zasiłku opiekuńczego przysługującego ubezpieczonemu.

Na wstępie rozważań należy wskazać, że pełnomocnik organu twierdził, że tytuł ubezpieczenia z działalność gospodarczej nie ustał w trakcie ubezpieczenia z tytułu zatrudnienia na umowę o pracę i następnie wskazał, że w ciągu ostatnich 12 miesięcy kalendarzowych przed pierwszym z okresów zasiłkowych można u ubezpieczonego wyróżnić trzy następujące po sobie bez żadnej przerwy okresy podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, tj.: z tytułu prowadzenia własnej działalności gospodarczej do dnia 31.10.2018 roku, z tytułu zatrudnienia od 1 do 30 listopada 2018 roku (równo 30 dni) w zbiegu z tytułem do ubezpieczeń społecznych z tytułu działalności gospodarczej oraz ponownie z tytułu prowadzenia własnej działalności gospodarczej od 1.12.2018 roku do 3.01.2019 roku (33 dni). Stanowisko organu o rzekomym zbiegu tytułów do ubezpieczenia nie jest prawidłowe. W rozpoznawanej sprawie następowały po sobie okresy podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia pracowniczego i ponownie z tytułu ubezpieczenia w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej. Przy czym należy zaznaczyć, iż ubezpieczenie pracownicze jako obowiązkowe wyprzedza dobrowolne ubezpieczenie chorobowe z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

Obowiązujące przepisy stanowią jednoznacznie, że podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stanowi przeciętny miesięczny przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stosuje się odpowiednio przepisy art. 36 ust. 2-4, art. 38 ust. 1, art. 42, art. 43 i art. 46, z zastrzeżeniem art. 48a-50 ( art. 48 ustawy zasiłkowej) W przypadku ubezpieczonego, dla którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe stanowi zadeklarowana kwota, podlegającego ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż okres, o którym mowa w art. 48 ust. 1, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi suma przeciętnej miesięcznej najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz kwoty stanowiącej iloczyn jednej dwunastej przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz liczby tych miesięcy (ust. 1 art. 48 a). Jeżeli okres ubezpieczenia chorobowego rozpoczął się po przerwie nieprzekraczającej 30 dni od ustania ubezpieczenia chorobowego z innego tytułu, w liczbie pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia, o której mowa w ust. 1 pkt 2, uwzględnia się również pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia z poprzedniego tytułu. Liczba pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia uwzględnionych z poprzedniego i aktualnego tytułu nie może przekraczać 12 (ust. 2 art. 48 a).

W przypadku, o którym mowa w ust. 2, przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przyjmuje się przeciętną miesięczną najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz przeciętną kwotę zadeklarowaną jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w ust. 1, za okres pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia z aktualnego tytułu.

Na marginesie wskazać należy, że zgodnie z przepisami obowiązującymi do 31.12.2015 r. istniała możliwość uzyskania wysokiego zasiłku – głównie opiekuńczego, gdyż one przysługują bez okresu wyczekiwania – po krótkim, nawet miesięcznym, okresie podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, który w przypadku osób objętych ubezpieczeniem chorobowym dobrowolnie wynosi 90 dni. Nowelizacja obowiązująca od 1.1.2016 r. dokonała zmiany w obliczaniu podstawy wymiaru zasiłków dla osób niebędących pracownikami i podlegających ubezpieczeniu chorobowemu krócej niż przez 12 miesięcy kalendarzowych. W takiej sytuacji dla ubezpieczonego, dla którego podstawę wymiaru składek stanowi kwota zadeklarowana, podstawą wymiaru zasiłku jest suma, której zasady obliczania wskazane zostały powyżej. Ubezpieczony może zadeklarować, jeśli taka jego wola, wyższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, niż minimalna i od tej podstawy opłacić składki. Kwota zadeklarowana przez ubezpieczonego nie była, jako prawidłowa, mieszcząca się w granicach ustawowych, kwestionowana przez organ

Na konieczność zsumowania w/w kwot wskazuje jednoznacznie treść art. 48 a ust. 3 ustawy zasiłkowej odsyłającej do treści art. 48 a ust. 2 ustawy zasiłkowej, który został prawidłowo zastosowany przez sąd I instancji.

Z tego też względu, apelacja organu rentowego podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 kpc. Jednocześnie, Sąd Okręgowy na podstawia §10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych zasądził od pozwanego ZUS na rzecz ubezpieczonej kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

Sędzia Dorota Opiłowska – Starzec Sędzia Artur Fryc Sędzia Agnieszka Kaczmarzyk – Gauzin

(...)