Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Rafał Młyński (spr.)
Sędziowie:	SO Małgorzata Kornaszewska-Kostaniak SR del. Ewa Królikowska-Saks
Protokolant:	sekr. sądowy Przemysław Nagieł

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2018 r. na rozprawie

sprawy E. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) w W.

o ustalenie podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W.

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 4 czerwca 2018 r. sygn. akt VII U 541/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)
w W. na rzecz E. O. kwotę
120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Małgorzata Kornaszewska-Kostaniak Rafał Młyński Ewa Królikowka-Saks

Sygn. akt XIII Ua 18/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 października 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. na podstawie art. 48a i art. 52 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2017 r., poz. 1368), przyznał E. O.:

⚫

prawo do zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu macierzyńskiego od 15-11-2016 r. do 03-04-2014 r.

⚫

prawo do zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu rodzicielskiego od 04-04-2017 r. do 13-11-2017 r.

Organ rentowy wskazał, że zasiłek macierzyński został wyliczony od podstawy wymiaru stanowiącej kwotę 3.207,48 zł.

Od powyższej decyzji odwołanie złożyła E. O., która zarzuciła nieprawidłowe wyliczenie podstawy wymiaru zasiłku w oparciu o niewłaściwe przepisy.

Zdaniem odwołującej, organ rentowy zaniżył podstawę wymiaru zasiłku macierzyńskiego pomijając bezpodstawnie przy wyliczeniach wcześniejsze okresy ubezpieczenia.

Mając powyższe na uwadze, odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie wysokości zasiłku macierzyńskiego w oparciu o właściwe przepisy oraz z uwzględnieniem właściwej podstawy wymiaru zasiłku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie ponownie podnosząc, że zaskarżona decyzja jest prawnie oraz faktycznie uzasadniona.

Organ rentowy podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji ponownie podnosząc, że wskazany w zaskarżonej decyzji sposób wyliczenia podstawy wymiaru zasiłku został zastosowany z uwagi na fakt, że nieprzerwany okres podlegania ubezpieczeniu chorobowemu odwołującej był krótszy niż 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała jej niezdolność do pracy.

Wyrokiem z dnia 4 czerwca 2018 r. sygn. akt VII U 541/17, Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że podstawę wymiaru zasiłku macierzyńskiego ustalonego przepisami kodeksu pracy jako okres urlopu macierzyńskiego od 15 listopada 2016 r. do 3 kwietnia 2017 r. oraz urlopu rodzicielskiego od 4 kwietnia 2017 r. do 13 listopada 2017 r. stanowi kwota 9.855,69 zł.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

E. O. została zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu zawartej umowy o pracę u płatnika składek (...) z siedzibą w W. od dnia 1 września 2016 r. do dnia 30 września 2016 r.

Od dnia 1 października 2016 r. E. O. podlegała ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

E. O. zapłaciła za październik 2016 r. składkę w kwocie 10.137,50 zł.

W dniu 15 listopada 2016 r. E. O. urodziła dziecko. W związku z urodzeniem dziecka, E. O. wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o wypłatę zasiłku macierzyńskiego za okres od 15 listopada 2016 r. do dnia 13 listopada 2017 r.

W dniu 6 października 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. wydał decyzję o numerze: (...) przyznającą E. O. zasiłek macierzyński ustalony przepisami Kodeksu Pracy jako okres urlopu macierzyńskiego od dnia 15 listopada 2016 r. do dnia 3 kwietnia 2017 r. i rodzicielskiego od dnia 4 kwietnia 2017 r. do dnia 13 listopada 2017 r. od podstawy wymiaru wynoszącej 3.207,48 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów oraz ich kserokopii złożonych do akt sprawy, przesłuchania odwołującej E. O. oraz w oparciu o dokumenty zawarte w aktach zasiłkowych, które nie były kwestionowane przez strony i w stosunku do których również Sąd nie znalazł podstaw do podważania ich prawdziwości.

Sąd I instancji uznał za w pełni wiarygodne zeznania odwołującej E. O., uznając je za pełne, spójne, jasne i logiczne, a nadto znajdujące potwierdzenie w zgromadzonych w aktach sprawy dokumentach.

W ocenie Sądu I instancji odwołanie E. O. było zasadne
i zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy dokonując oceny prawnej zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 48a ust. 1 ustawy z dnia z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2017.1368 j.t.), w przypadku ubezpieczonego, dla którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe stanowi zadeklarowana kwota, podlegającego ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż okres, o którym mowa w art. 48 ust. 1, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi suma:

1)  przeciętnej miesięcznej najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz

2)  kwoty stanowiącej iloczyn jednej dwunastej przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz liczby tych miesięcy.

Jeżeli okres ubezpieczenia chorobowego rozpoczął się po przerwie nieprzekraczającej 30 dni od ustania ubezpieczenia chorobowego z innego tytułu, w liczbie pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia, o której mowa w ust. 1 pkt 2, uwzględnia się również pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia z poprzedniego tytułu. Liczba pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia uwzględnionych z poprzedniego i aktualnego tytułu nie może przekraczać 12 (art. 48a ust. 2 ww. ustawy).

W przypadku, o którym mowa w art. 48a ust. 2 ustawy zasiłkowej, przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przyjmuje się przeciętną miesięczną najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz przeciętną kwotę zadeklarowaną jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w ust. 1, za okres pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia z aktualnego tytułu (art. 48a ust. 3 ustawy zasiłkowej).

Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego stosuje się odpowiednio przepisy art. 36 ust. 2-4, art. 38 ust. 1, art. 42, art. 43, art. 48 ust. 1 i art. 48a - 50, a do świadczenia rehabilitacyjnego także przepisy art. 19 ust. 2 i art. 46 ustawy zasiłkowej (art. 52 ustawy zasiłkowej).

Sąd I instancji zwrócił uwagę, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił bezsprzecznie ustalić, że odwołująca E. O. podlegała nieprzerwanie ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu umowy o pracę w firmie (...) od dnia 1 września 2016 r. do dnia 30 września 2016 r. (jeden pełny miesiąc kalendarzowy), zaś od dnia 1 października 2016 r. z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

Sąd I instancji wskazał, że urodzenie przez odwołującą dziecka w dniu 15 listopada 2016 r. skutkowało tym, że odwołująca podlegała ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż 12 miesięcy, co w konsekwencji zobligowało Sąd do zastosowania regulacji wskazanych w art. 48a ustawy zasiłkowej w celu określenia wysokości podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego.

Sąd I instancji wskazał, że przeciętna miesięczna najniższa podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,17% tej podstawy, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku wyniosła 2.099,44 złotych.

Wskazana kwota powstała po odjęciu od kwoty 2.433,00 złotych (stanowiącej przeciętną miesięczną najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe w 2016 r. – czyli 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek na rok 2016) kwoty 333,56 złotych (stanowiącej 13,71% przeciętnej najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe w 2016 r.) co dało różnicę 2.099,44 złotych.

Liczba pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia chorobowego z aktualnego i poprzedniego tytułu odwołującej E. O. wyniosła 2 miesiące.

Jedna dwunasta przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tej kwoty, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, po pomnożeniu przez liczbę pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia wynosi 1.108,04 zł.

Powyższa kwota wynika z 1/12 kwoty 6.648,98 zł pomnożonej przez 2 miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, dając 1.108,04 złotych.

Sąd I instancji zwrócił uwagę, że w przypadku, w którym zachodzą przesłanki do doliczenia dodatkowego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia z poprzedniego tytułu (jak miało to miejsce w analizowanym stanie faktycznym), określając podstawę wymiaru zasiłku należy wziąć pod uwagę również treść art. 48a ust. 3 ustawy zasiłkowej.

W takich bowiem sytuacjach, przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego przyjmuje się przeciętną miesięczną najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz przeciętną kwotę zadeklarowaną jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 48a ust. 1 ustawy zasiłkowej, za okres pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia z aktualnego tytułu.

W ocenie Sądu I instancji wysokość podstawy zasiłku macierzyńskiego przysługującego odwołującej stanowi więc sumę:

-przeciętnej miesięcznej najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku;

- kwoty stanowiącej iloczyn jednej dwunastej przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz liczby tych miesięcy; - przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 48a ust. 1 ustawy zasiłkowej, za okres pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia z aktualnego tytułu.

Konieczność zsumowania ww. kwot wynika z art. 48a ust. 3 ustawy zasiłkowej, odsyłającej do treści art. 48a ust. 2 tej ustawy, który modyfikuje sposób ustalenia podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego.

Przeciętna miesięczna kwota zadeklarowana jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe (w analizowanym stanie faktycznym jest to kwota 10.137,50 zł), w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty 13,71% tej kwoty, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku wynosi 6.648,21 zł.

Wskazana kwota powstała po odjęciu od kwoty 10.137,50 zł (stanowiącej przeciętną miesięczną kwotę zadeklarowaną jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe) kwoty 2.433,00 zł (stanowiącej przeciętną miesięczną najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe w 2016 r.), co dało różnicę w wysokości 7.704,50 zł. Kwota 7.704,50 zł stanowi nadwyżkę, od której ustawodawca nakazuje odjąć kwotę odpowiadającą 13,71% tej nadwyżki (czyli kwotę 1.055,52 złotych), co daje 6.648,98 zł.

Z powyższych względów, w ocenie Sądu I instancji, ustalając wysokość podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego należało zsumować ww. kwoty, co dało łączną kwotę 9.855,69 zł i w konsekwencji stanowiło podstawę zmiany zaskarżonej decyzji.

Apelację od powyższego wyroku złożył organ rentowy, zaskarżając go w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie odwołania ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do Sądu I instancji celem ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od odwołującej na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Apelacja została oparta na zarzucie naruszenia:

1)  prawa materialnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj.:

- art. 48a ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2017 poz. 1368) - dalej ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez ustalenie, że podstawa wymiaru zasiłku macierzyńskiego ustalonego przepisami kodeksu pracy jako okres urlopu macierzyńskiego od 15 listopada 2016 r. do 3 kwietnia 2017 r. i rodzicielskiego od 4 kwietnia 2017 r. do 13 listopada 2017 r. stanowi kwota 9.855,69 zł, w sytuacji gdy ubezpieczona podlegała ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż 12 miesięcy.

2)  przepisów postępowania, mającego wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego i przyjęcie, że podstawa wymiaru zasiłku macierzyńskiego ustalonego przepisami kodeksu pracy jako okres urlopu macierzyńskiego od 15 listopada 2016 r. do 3 kwietnia 2017 r. i rodzicielskiego od 4 kwietnia 2017 r. do 13 listopada 2017 r. stanowi kwota 9.855,69 zł, w sytuacji gdy ubezpieczona podlegała ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż 12 miesięcy.

Organ rentowy nie podzielił stanowiska Sądu I instancji wyrażonego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podnosząc, że pozostaje ono w sprzeczności z treścią zebranego materiału dowodowego.

Organ rentowy wskazał na bezsporność faktu, że E. O. podlega nieprzerwanie ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu umowy o pracę w firmie (...) od dnia 1 września 2016 r. do dnia 30 września 2016 r. oraz z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej od dnia 1 października 2016 r.

W ocenie organu rentowego, podstawę wymiaru przysługującego odwołującej zasiłku macierzyńskiego należało ustalić z uwzględnieniem przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za okres od września 2016 r. do października 2016 r.

Zdaniem organu rentowego, podstawa wymiaru należnego ubezpieczonej zasiłku macierzyńskiego ustalonego przepisami kodeksu pracy jako okres urlopu macierzyńskiego od 15 listopada 2016 r. do 3 kwietnia 2017 r. i rodzicielskiego od 4 kwietnia 2017 r. do 13 listopada 2017 r. powinna być ustalona na podstawie art. 48a ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, gdyż ubezpieczona podlegała ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż okres 12 miesięcy wskazany w art. 48 ust. 1 ustawy.

Organ rentowy wskazał, że zgodnie z ar. 48a ust. l ustawy, w przypadku ubezpieczonego, dla którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe stanowi zadeklarowana kwota, podlegającego ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż okres, o którym mowa w art. 48 ust. 1, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi suma:

1) przeciętnej miesięcznej najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe

ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz

2) kwoty stanowiącej iloczyn jednej dwunastej przeciętnej, kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku oraz liczby tych miesięcy.

W przypadku ubezpieczonej nieprzerwany okres podlegania ubezpieczeniu chorobowemu był krótszy niż 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, zatem podstawa wymiaru zasiłku macierzyńskiego powinna być ustalona według przedstawionych ww. zasad, tj.:

-przeciętna miesięczna najniższa podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tej podstawy, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku wynosi 2.099,44 zł;

- przeciętna miesięczna kwota zadeklarowana jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tej kwoty, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku wynosi 6.648,21 zł;

- liczba pełnych kalendarzowych miesięcy ubezpieczenia chorobowego z aktualnego i poprzedniego tytułu wynosi 2;

- jedna dwunasta przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tej kwoty, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, po pomnożeniu przez liczbę pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia wynosi 1.108,04 zł;

- suma kwot wymienionych w pkt 1 i w pkt 4 wynosi 3.207,48 zł.

W związku z powyższym, zdaniem organu rentowego, podstawę wymiaru zasiłku macierzyńskiego przysługującego za okres od 15 listopada 2016 r. do 13 listopada 2017 r. stanowi kwota 3.207,48 zł.

Zdaniem organu rentowego, sąd pierwszej instancji w sposób błędny zastosował przepis art. 48 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 ww. ustawy, ustalając, że podstawa wymiaru zasiłku macierzyńskiego i rodzicielskiego winna wynosić 9.855,69 zł, nie uwzględniając faktu, że ubezpieczona podlegała ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż 12 miesięcy.

W ocenie organu rentowego, Sąd I instancji dokonał zbyt swobodnej oceny zebranego materiału dowodowego, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego i naruszenia wskazanych przepisów prawa.

Ustosunkowując się do stanowiska organu rentowego, pełnomocnik odwołującej w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej.

W odpowiedzi na apelację zwrócono uwagę, że stan faktyczny w niniejszej sprawie był bezsporny i sąd ustalił go prawidłowo, co również potwierdził sam organ rentowy w swojej apelacji.

Zdaniem pełnomocnika odwołującej, w jej sytuacji, do wyliczenia podstawy wymiaru świadczenia należy stosować ust. 2 i 3 art. 48a ustawy zasiłkowej, a nie jak twierdzi organ rentowy wyłącznie ust. 1 tego artykułu .

Zastosowanie powyższych przepisów do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, prowadzi w konsekwencji do wyliczeń dokonanych przez Sąd I instancji i ustalenia, że podstawę wymiaru zasiłku macierzyńskiego odwołującej stanowi kwota 9.855,69 zł.

Sąd Okręgowy w Warszawie rozpoznając wniesioną apelację zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie.

Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi zatem potrzeba ich szczegółowego powtarzania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97 – OSNAP 1998 nr 9, poz. 104 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 521/98 – OSNAP 2000, nr 4, poz. 143). Zgodnie bowiem z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 15 maja 2007 roku w sprawie V CSK 37/07, surowsze wymagania odnośnie do oceny zgromadzonego materiału i czynienia ustaleń na potrzeby wydania orzeczenia ciążą na Sądzie odwoławczym wówczas, gdy odmiennie ustala on stan faktyczny w sprawie niż to uczynił Sąd I instancji. Inaczej jest natomiast wtedy, gdy orzeczenie wydane na skutek apelacji zmierza do jej oddalenia, a tym samym utrzymuje w mocy ustalenia poczynione przez Sąd I instancji. W takim bowiem przypadku, jakkolwiek wyrok Sądu odwoławczego powinien opierać się na jego własnych i samoistnych ustaleniach, za wystarczające można uznać stwierdzenie, że przyjmuje on ustalenia faktyczne i prawne Sądu I instancji jako własne.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do podniesionego w apelacji zarzutu błędnego ustalenia stanu faktycznego.

Zarzuty apelacji nie są trafne. Przede wszystkim Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Dokonana przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu jest sprzeczne z doświadczeniem życiowym. Taka sytuacja w sprawie niniejszej nie występuje.

W wyroku z dnia 8 lutego 2018 r. III AUa 1508/17, Sąd Apelacyjny w Katowicach wyraził pogląd, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Ustalenia faktyczne dokonane w oparciu o tak ocenione dowody nie mogą wykazywać błędów tak faktycznych, tzn. nie mogą być sprzeczne z treścią dowodów, jak i logicznych.

Sąd Okręgowy rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela wyrażony w powyższym wyroku pogląd i przyjmuje go za własny.

Organ rentowy stawiając zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. nie wykazał jednak w żaden sposób zasadności tego zarzutu.

Odnosząc się do podniesionego zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wskazać należy, że nie może oznaczać naruszenia zasad oceny dowodów jedynie to, iż określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego. Organ rentowy pomija, że ocena dowodów należy do zasadniczych kompetencji jurysdykcyjnych sądu orzekającego i nawet sytuacja, w której z treści dowodu (materiału dowodowego) można wywieść wnioski inne, niż przyjęte przez sąd, nie stanowi jeszcze o naruszeniu art. 233 § 1 k.p.c. Nadto dla skuteczności zarzutu naruszenia tego przepisu konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących rozumowanie sądu. W szczególności skarżący powinien wskazać, w jaki sposób sąd naruszył opisane kryteria przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, względnie wskazać jakie dowody wskazujące na fakty istotne dla rozstrzygnięcia zostały przez Sąd pominięte. Organ rentowy w wywiedzionym środku zaskarżenia nie przedstawił w istocie żadnego wywodu który uzasadniałby naruszenie wzorca oceny dowodów poprzestając na prezentacji własnych ocen.

Sąd I instancji szczegółowo wyjaśnił, na podstawie jakich dowodów ustalił stan faktyczny w sprawie. Nie sposób zatem podzielić stanowiska apelującego, iż doszło do błędnej oceny materiału dowodowego i wyciągnięcia wniosków z niego nie wynikających. Zatem zarzut ten, w ocenie Sądu Okręgowego, uznać należało za niezasadny.

Nie jest też zasadny zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 48a ustawy zasiłkowej poprzez niewłaściwe jego zastosowanie.

Należy zwrócić uwagę, że stan faktyczny niniejszej sprawy nie był sporny, na co słusznie wskazano w odpowiedzi na apelację i co również wynika z prezentowanego w całym niniejszym postępowaniu przez organ rentowy stanowiska.

W sprawie niniejszej niewątpliwe było, że w okresach, z których została wyliczona podstawa wymiaru zasiłku macierzyńskiego, odwołująca podlegała ubezpieczeniom w oparciu o dwa różne tytułu ubezpieczenia.

Pierwszy okres ubezpieczenia odwołującej, tj. okres od dnia 1 września 2016 r. do dnia 30 września 2016 r. wynikał z zawartej umowy o pracę u płatnika składek (...) z siedzibą w W.. Natomiast drugi okres ubezpieczania rozpoczynający się od dnia 1 października 2016 r. wynikał już z innego tytułu, jakim było prowadzenie przez odwołującą działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że w ustawie zasiłkowej zostały określone zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłków osobno dla każdego z powyższych tytułów.

Dla ubezpieczenia z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłków zostały określone w art. 36 ustawy zasiłkowej. Natomiast dla ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłków zostały określone w art. 48 oraz w art. 48a ust. 1 tej ustawy.

W ustawie tej określono także zasady dotyczące ustalania podstawy wymiaru zasiłków w sytuacjach takich jaka miała miejsce w niniejszej sprawie, tj. dla następujących bezpośrednio po sobie okresów ubezpieczenia wynikających z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę i z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

W takiej sytuacji, zastosowanie mają przepisy art. 48a ust. 2 i 48a ust. 3 ustawy zasiłkowej. Jak wynika z zaskarżonej decyzji, a także z treści pism procesowych składanych przez organ rentowy, organ ten pomija w swych rozważaniach istniejącą w sprawie sytuację, tj. fakt, że bezpośrednio po okresie ubezpieczenia chorobowego odwołującej z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę nastąpił okres ubezpieczenia wynikający z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

Z treści powołanych wyżej przepisów wynika jednoznacznie, że do wskazanej powyżej sytuacji, nie mogą mieć zastosowania przepisy art. 48 ust. 1 oraz art. 48a ust. 1 ustawy zasiłkowej, ponieważ przepisy te dotyczą innych stanów faktycznych niż ustalony w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny, dokonał prawidłowej oceny tego stanu oraz prawidłowo zastosował art. 48a ust. 2 i ust. 3 ustawy zasiłkowej.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego i przedstawionych wyżej okoliczności, zaskarżony wyrok Sądu I instancji należało uznać za prawidłowy.

Sąd I instancji przeprowadził w sprawie należycie postępowanie dowodowe, z którego wyprowadził słuszne wnioski, a w konsekwencji wydał wyrok zgodny z obowiązującymi przepisami prawa.

Mając zatem na uwadze wskazane wyżej okoliczności, wniesioną przez organ rentowy apelację należało uznać za niezasadną.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego strony odwołującej orzeczono na podstawie
art. 98 k.p.c. i § 9 ust. 2 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265 t.j.).

Sędziowie: Przewodniczący:

SO Małgorzata Kornaszewska-Kostaniak SSO Rafał Młyński (spr.)

SR del. Ewa Królikowska-Saks

ZARZĄDZENIE

(...)