Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Warszawa, dnia 18 lipca 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XIV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący:Sędzia Aleksandra Rutkowska

Protokolant:starszy sekretarz sądowy Joanna Olszewska

po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2025 r w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania I. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

przy udziale K. B.

o podleganiu ubezpieczeniu społecznemu i podstawę wymiaru składek

na skutek odwołania I. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 31 marca 2021 r. nr decyzji (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustala, iż I. G. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek K. B. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym od 1 grudnia 2020 r. z podstawą wymiaru składek 8383,43 zł (osiem tysięcy trzysta osiemdziesiąt trzy złote i czterdzieści trzy grosze),

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. na rzecz odwołującej I. G. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

sędzia Aleksandra Rutkowska

Sygn. akt XIV U 1406/21

UZASADNIENIE

Decyzją 31 marca 2021 r. nr (...), na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3, art. 68 ust. 1 lit c, art. 41 ust. 12 i 13, art. 13 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 300, z późn. zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. stwierdził, że I. G. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek K. B. z podstawą wymiaru składek: od 01.12.2020 r. do 31.12.2020 r. – 2.600 zł, od 01.01.2021 r. – 2.800 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że płatnik składek K. B. dokonał zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego I. G. jako pracownika od 01.12.2010 r. W związku ze zmianą podstawy wymiaru składek od 12/2020 r., niezdolnością do pracy od 01.02.2021 r. i wnioskiem o wypłatę zasiłku, 26.02.2021 r. Zakład wszczął postępowanie. Zdaniem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zmiana wymiaru czasu pracy wykazana od 11/2018 r. była fikcyjna i miała na celu możliwość uzyskania wyższych świadczeń z ubezpieczenia chorobowego w przyszłości poprzez korzystniejszy dla ubezpieczonej sposób wyliczenia wysokości zasiłku. Ponadto organ podał, że w 10/2014 r. podstawa wymiaru składek I. G. wzrosła z 840,00 zł do 4000,00 zł. Od 03.11.2014 r. do 26.04.2015 r. płatnik wykazał niezdolność do pracy, od 27.04.2015 r. do 24.04.2016 r. ubezpieczona pobierała zasiłek macierzyński (decyzja – a.r.).

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła I. G., wnosząc o jej zmianę poprzez stwierdzenie, że podlega z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek K. B. obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym od 01.12.2020 r. z podstawą wymiaru składek 8383,43 zł. Odwołująca wniosła również o zasądzenie od organu na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego (odwołanie – k. 3 –10 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o ich oddalenie i o zasądzenie od odwołujących się kosztów zastępstwa procesowego na jego rzecz zgodnie z obowiązującymi normami. Organ rentowy podtrzymał dotychczasową argumentację (odpowiedź na odwołanie – k. 27-28 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Płatnik składek K. B. od 1998 r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...)związaną ze (...). W 2020 r. prowadził dwa sklepy, sklep ogólnospożywczy na U. oraz sklep z wędlinami i mięsem na ul. (...) (dowód: wydruk z CEIDG k. 157 a.r., zeznania K. B. k. 65-66 v).

I. G. (poprzednio P.) została zatrudniona u K. B. na podstawie umowy o pracę od 1 grudnia 2010 r. na stanowisku(...) za wynagrodzeniem w wysokości (...) zł.

Płatnik składek dokonał zgłoszenia I. G. do ubezpieczeń społecznych jako pracownika od 1 grudnia 2010 r. Podstawa wymiaru składek była zgodna z wysokością wynikającą z umowy o pracę.

Do obowiązków I. G. należała obsługa kasy fiskalnej i terminala kart płatniczych, rozliczanie środków płatniczych, dbanie o porządek w sklepie, obsługa klientów. Czynności te wykonywała pod kierownictwem K. B. (umowa o pracę k. 35 a.r., zakres obowiązków k. 45 a.r.).

Od 1 listopada 2018 r. dokonano przeszeregowania i ustalono wymiar czasu pracy dla I. G. ½ etatu. Pozostałe warunki nie uległy zmianie (przeszeregowanie k.37 a.r.).

K. B. z uwagi na problemy zdrowotne, przebytą operację oczu przebywał na zwolnieniu lekarskim, nie mógł prowadzić sklepów, zaproponował I. G. nadzór nad jednym ze sklepów. I. G. awansowała na stanowisko(...) i z uwagi na dodatkowe obowiązki zwiększono wymiar czasu pracy do pełnego etatu.

I. G. przeszła kurs BHP dla kierowników. Szkolenie odbyło się w godzinach pracy aby miała bezpośredni kontakt z handlowcami. K. B. od października 2020 r. wdrażał I. G. w obowiązki, pokazywał jak zamawiać towar, pokazywał hurtownie. W sklepie handlowano m.in. produktami z (...)

I. G. przyjmowała dostawy do sklepu, jeździła do hurtowni, wystawiała faktury, kompletowała dokumenty dla księgowej, zajmowała się personelem, ustalała grafiki. Przejęła obowiązki, które wcześniej wykonywał właściciel. Sklep jest czynny od 7 do 18. Zarządzenie sklepami często zaczyna się od godziny 5 rano a kończy o 22.

Większość obowiązków wykonywała w sklepie, część w domu. Po zamknięciu sklepu musiała podliczyć kasę. W okresie świątecznym było dużo więcej pracy. Przeważnie pracowała po 8 godzin, było to uzależnione od ilości dostaw.

Od 1 grudnia 2020 r. dokonano przeszeregowania, zmieniono stanowisko pracy I. G. na stanowisko (...), ustalono wymiar czasu pracy jako pełen etat, miesięczne wynagrodzenie ustalono na kwotę (...)zł (przeszeregowanie k.43 a.r.).

Wysokość wynagrodzenia została adekwatnie ustalona do ilości obowiązków. Do jej obowiązków jako (...) należało nadzorowanie pracy personelu, wyjaśnianie rozbieżności z dostawcami i odbiorcami, tworzenie szczegółowego harmonogramu dostaw, zajmowanie się promocją sklepów, reprezentowanie firmy na spotkaniach zewnętrznych, sprawdzanie aktualnych zakupów towarów i ustalanie promocji i marży na produktach, kompleksowe towarowanie sklepu, rozliczanie finansowanie firmy i zamykanie okresów (zakres obowiązków pracownika k.49 a.r.).

I. G. dowiedziała się o ciąży (...)r. (...)r. lekarz potwierdził ciąże. Dziecko urodziła (...)r. W związku z ciążą przebywała na zwolnieniu lekarskim i następnie zasiłku macierzyńskim.

K. B. prowadził rekrutację w intrenecie ale nikt się nie zgłosił. W prowadzeniu działalności pomagają mu córki.

(dowód: podanie o przyjęcie do pracy k. 55 a.r., zakres obowiązków k. 45, 49 , umowa o pracę, zeznania świadka K. S. k.64v-65, G. W. k. 65-65v, zeznania płatnika składek K. B. k.65v-66v zeznania I. G. – k.66 v 67, opinia biegłego (...) k.107 a.s. opinia uzupełniająca k. 130 a.s., opinia biegłego sądowego z zakresu (...) k. 188.-189 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz aktach ZUS. Wyżej wskazane zgromadzone w sprawie dokumenty nie były kwestionowane przez strony, a Sąd również nie dopatrzył się okoliczności wskazujących na ich niewiarygodność czy nieautentyczność, dlatego mogły one stanowić podstawę ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie. Ponadto ich treść i forma nie budziły zastrzeżeń i wątpliwości, nie ujawniły się też takie okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów i godziły w ich moc dowodową.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na zeznaniach świadków i odwołującej się przesłuchanej w charakterze strony tj. I. G. a także płatnika składek K. B.. Sąd Okręgowy ocenił zeznania wszystkich przesłuchanych w sprawie osób jako wiarygodne, spójne i logiczne, przy czym zaznaczenia wymaga, że w różnym stopniu przyczyniły się do rozstrzygnięcia sprawy. Szczególnie istotne były zeznania I. G. i K. B., którzy szczegółowo opisali okoliczności związane z przebiegiem zatrudnienia odwołującej się, w tym w szczególności zmianą wysokości jej wynagrodzenia począwszy od 1 grudnia 2020 r. Sąd ocenił ich zeznania jako w pełni wiarygodne, przy czym dokonując tej oceny Sąd miał na uwadze, iż byli oni bezpośrednio zainteresowani rozstrzygnięciem sprawy, nie mniej jednak okoliczność ta nie pozbawia samoistnie zeznań stron procesu waloru wiarygodności. Oczywiście do zeznań stron należy co do zasady podchodzić z odpowiednią dozą krytycyzmu, jednak oceny tego dowodu należy dokonywać w oparciu o ogólne kryteria. Przyjęcie, iż strona zawsze sprzeniewierza się obowiązkowi mówienia prawdy, albowiem jest zainteresowana korzystnym dla siebie rozstrzygnięciem, niweczyłoby sens przeprowadzania omawianego dowodu. Zeznania stron są dowodem równorzędnym innym dowodom i ocena dowodu z zeznań stron podlega ogólnym regułom oceny dowodów, wynikającym z art. 233 k.p.c., tj. z uwzględnieniem całokształtu zebranego materiału dowodowego. Mając na uwadze powyższe kryteria wskazać należy, że zeznania odwołujących się były wewnętrznie spójne i przekonujące, nadto miały oparcie w dowodach z dokumentów oraz zeznaniach świadków. Ich zeznania potwierdzają w szczególności zeznania świadka G. W., który jako (...) od lat współpracował z K. B.. Potwierdził, iż w okresie jego problemów zdrowotnych jego obowiązki przejęła I. G..

Na podstawie powyższych dowodów klaruje się jednoznaczny obraz okoliczności, w jakich doszło do zmiany wysokości wynagrodzenia odwołującej się od grudnia 2020 r. Okoliczności te w pełni uzasadniają ustalenie wynagrodzenia odwołującej na poziomie wynikającym z umowy o pracę. Wskazać dodatkowo należy, że organ rentowy nie przedstawił jakichkolwiek dowodów, które mogłyby podważyć wiarygodność zeznań świadków czy odwołującej się.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych zakwestionował wysokość wynagrodzenia I. G., wynikającą z przeszeregowania umowy o pracę zawartej z płatnikiem składek K. B., prowadzącym działalność gospodarczą. Spór w niniejszej sprawie koncentrował się zatem wokół kwestii wysokości podstawy wymiaru składek ubezpieczonej, tj. czy organ rentowy zasadnie stwierdził nieważność warunków wynikających z przeszeregowania stanowiska pracy i wynagrodzenia I. G. od 1 grudnia 2020 r. u płatnika składek w części dotyczącej wynagrodzenia za pracę i ustalił dla odwołującej się podstawę wymiaru składek od grudnia 2020 r. w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że organ rentowy niewątpliwie uprawniony jest do weryfikowania wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne ubezpieczonego wynikającej z zawartej umowy o pracę na podstawie art. 41 ust. 12 i 13 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1230, dalej jako: „ustawa systemowa”). Przepis art. 41 ust. 13 ustawy systemowej stanowi bowiem, że jeżeli Zakład zakwestionuje i zmieni informacje przekazane przez płatnika składek, zawiadamia o tym ubezpieczonego i płatnika składek. Jeżeli w terminie określonym w ust. 11 osoba ubezpieczona i płatnik składek nie złożą wniosku o zmianę stanowiska Zakładu, informacje uznane przez Zakład traktuje się jako prawdziwe. W razie złożenia takiego wniosku, Zakład po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego wydaje decyzję. Z treści art. 41 ust 13 ustawy systemowej wypływa zatem wniosek, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest uprawniony nie tylko do zakwestionowania przekazanych przez płatnika składek informacji o wysokości wynagrodzenia, ale także do ich zmiany.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych może prowadzić kontrolę wynagrodzenia za pracę w aspekcie świadczeń z ubezpieczenia społecznego – zarówno w zakresie zgodności z prawem, jak i zasadami współżycia społecznego. Organ rentowy może więc zakwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało ono wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa (art. 58 k.c.) (tak m. in. uchwała Sądu Najwyższego z 27 kwietnia 2005 r., II UZP 2/05). Nadmiernemu uprzywilejowaniu płacowemu pracownika, które w prawie pracy mieściłoby się w ramach art. 353 ¹ k.c., w prawie ubezpieczeń społecznych, w którym pierwiastek publiczny zaznacza się bardzo wyraźnie, można przypisać – w okolicznościach każdego konkretnego wypadku – zamiar nadużycia świadczeń przysługujących z tego ubezpieczenia, albowiem alimentacyjny charakter tych świadczeń oraz zasada solidaryzmu wymagają, żeby płaca – stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki – nie była ustalana ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej i zapewniającej godziwe utrzymanie oraz żeby rażąco nie przewyższała wkładu pracy, a w konsekwencji – żeby składka nie przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 20 września 2012 r., III AUa 420/12).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy systemowej, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów. W myśl natomiast art. 18 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 9 ustawy systemowej, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Z kolei według art. 20 ust. 1 ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe.

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowią więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 z późn. zm.).

W ujęciu art. 22 § 1 k.p., stosunek pracy to relacja prawna łącząca pracodawcę i pracownika, na której treść składają się wzajemne prawa i obowiązki. Zasadniczym elementem konstrukcyjnym stosunku pracy jest zobowiązanie pracownika do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Na pracodawcy ciąży zaś obowiązek zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Odpłatny charakter stosunku pracy wiąże się ściśle z obowiązkiem ustalenia przez strony umowy o pracę wysokości wynagrodzenia za pracę (art. 22 § 1, art. 29 § 1 pkt 3, art. 13 i art. 84 k.p.).

W myśl art. 78 § 1 k.p., wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. Przepis ten określa podstawowe kryteria ustalania wynagrodzenia w nawiązaniu do konstytucyjnego zakazu dyskryminacji w życiu gospodarczym (art. 32 ust. 2 Konstytucji) oraz konstytucyjnej zasady równego prawa kobiet i mężczyzn do zatrudnienia, awansów, a w szczególności do jednakowego wynagradzania za pracę jednakowej wartości (art. 33 ust. 2 Konstytucji). W tej mierze należy także uwzględniać podstawowe zasady prawa pracy dotyczące równości praw pracowników oraz ich niedyskryminacji (art. 11 ², 11 ³ i 18 ^3a-18 ^3e k.p.), a także prawo pracownika do godziwego wynagrodzenia (art. 13 k.p.). Wynagrodzenie w umowie o pracę winno zostać ustalone zgodnie z przepisami płacowymi respektującymi wskazane wyżej zasady konstytucyjne i podstawowe zasady prawa pracy. Naruszenie tych zasad może być podstawą do uznania nieważności przepisu płacowego (art. 58 k.c. w zw. z art. 300 k.p.).

Nie budzi przy tym wątpliwości, że strony stosunku prawnego mają prawo do kształtowania go zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 ¹ k.c., a więc według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Przepis art. 353 ¹ k.c. ma odpowiednie zastosowanie do stosunku pracy, zarówno wobec braku uregulowania normowanej nim instytucji w prawie pracy, jak też niesprzeczności z zasadami prawa pracy (por. art. 300 k.p.) Z kolei odpowiednie zastosowanie art. 58 k.c. pozwala na uściślenie, że postanowienia umowy sprzeczne z ustawą albo mające na celu jej obejście są nieważne, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, a sprzeczne z zasadami współżycia społecznego - nieważne bezwzględnie (por. uzasadnienie do uchwały Sądu Najwyższego z 27 kwietnia 2005 r., II UZP 2/05, OSNP 2005/21/335).

Należy zwrócić uwagę, iż sprzeczny z zasadami współżycia społecznego może być niegodziwy cel umowy o pracę, polegający na ustaleniu nadmiernej wysokości wynagrodzenia (rażąco wygórowanego), aby otrzymywać zawyżone świadczenia z ubezpieczeń społecznych kosztem innych ubezpieczonych. Zgodnie bowiem z art. 58 § 2 k.c. nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, wyrażająca się m.in. poprzez ustanowienie rażąco wygórowanego, a zatem niegodziwego wynagrodzenia. Jednym z najistotniejszych kryterium godziwości (sprawiedliwości) wynagrodzenia za pracę, jest ekwiwalentność wynagrodzenia wobec pracy danego rodzaju, przy uwzględnieniu kwalifikacji wymaganych do jej wykonywania, jak też ilości i jakości świadczonej pracy (art. 78 k.p.).

W niniejszej sprawie organ rentowy nie kwestionował faktu zatrudnienia odwołującej się u płatnika składek, a jedynie zmianę wysokości jej wynagrodzenia i tym samym podstawy wymiaru składek wynikającej z kwestionowanego przeszeregowania do umowy o pracę. Organ rentowy zarzucał, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne została ustalona w celu umożliwienia uzyskania wyższych świadczeń przysługujących z tytułu zasiłków. W realiach niniejszej sprawy powyższe stanowisko nie znajduje jednak uzasadnienia.

Wskazać należy, że Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela jedynie stanowisko organu rentowego co do tego, iż I. G. była jedynym pracownikiem K. B. o wynagrodzeniu za pracę ustalonym na tak wysokim poziomie. Wbrew jednak dalszym wywodom, wynagrodzenie to było adekwatne do nałożonych na nią od 1 grudnia 2020 r. zadań i jako takie nie zostało ustalone ponad granicę płacy słusznej i sprawiedliwej ani nie przewyższało wkładu pracy pracownika, a w konsekwencji nie sposób podzielić poglądu organu rentowego, by podstawa wymiaru składek została zawyżona. W zawartej przez strony umowie o pracę wynagrodzenie miało charakter rzeczywisty, a nie pozorny. Wynagrodzenie odwołującej pozostawało zgodne z treścią art. 78 k.p., ponieważ przede wszystkim odpowiadało rodzajowi wykonywanej pracy (praca na stanowisku (...)) i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu.

Powyższe wynika po pierwsze z treści dokumentów, według których I. G. została zatrudniona w 2010 r. na stanowisku(...), zaś po 10 latach współpracy płatnik składek zaproponował jej przejęcie jego obowiązków i stanowisko (...)Z aneksu do umowy o pracę wprost wynikało zwiększenie zakresu zadań pracownicy a także zwiększenie wymiaru etatu z ½ na pełen etat. Potwierdziły to również zeznania świadków i odwołującej się. I. G., z szeregowego pracownika awansowała na osobę nadzorującą pracę innych, odpowiedzialną również w szerszym niż dotychczas zakresie za nadzór nad przyjmowaniem, składowaniem i sprzedażą towarów. Realnie wykonywane przez nią zadania były zatem tożsame z tymi określonymi w aneksie do umowy o pracę i świadczyły o tym, że była ona pracownikiem w dużej mierze niezależnym a jej stanowisko można określić jako (...), co w pełni uzasadniało wysokość wypłacanego jej wynagrodzenia. Płatnik składek prowadził rekrutacje na stanowisko(...) ale nikt się nie zgodził na zaproponowane warunki. W prowadzeniu działalności pomagają mu córki.

Wreszcie podkreślić należy, że płatnik składek wypłacał wynagrodzenie odwołującej się w wysokości ustalonej w zmienionej umowie o pracę, a zatem wysokość odprowadzanych składek była powiązana z rzeczywistym wynagrodzeniem. Trudno zgodzić się również z argumentacją organu rentowego, iż zwiększenie wysokości wynagrodzenia wynikało z przewidywanego pobierania świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, skoro zawierając sporny aneks odwołująca się nie była w ciąży. Jednakże wspomnieć należy, iż ciąża nie stanowi przesłanki wyłączającej możliwość zawarcia umowy o pracę i stąd nawiązanie stosunku pracy z kobietą w ciąży nie może być oceniane negatywnie. Analogicznie nie ma przeszkód, by w trakcie ciąży pracownica uzyskała awans. W kontekście istoty sporu znaczenie ma jedynie okoliczność, czy ustalone między stronami wynagrodzenie – stanowiące jednocześnie podstawę wymiaru składek – było wynagrodzeniem godziwym i adekwatnym do rodzaju i ilości wykonywanej pracy. Tymczasem ustalona przez organ rentowy podstawa wymiaru składek w kwocie odpowiadającej wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę nie spełnia tego postulatu. Organ rentowy zdaje się bowiem pomijać, że odwołująca posiadała szeroki wachlarz obowiązków, które powyżej zostały wymienione, nadto wynagrodzenie osoby zatrudnionej na jej miejsce było nawet wyższe. W tym stanie rzeczy wynagrodzenie w kwocie(...)zł nie może być w żadnym stopniu uznane za wynagrodzenie wygórowane i nieodpowiadające rodzajowi wykonywanej pracy.

Podsumowując, w ocenie Sądu, ingerencja w umówione przez strony stosunku pracy wynagrodzenie powinna mieć miejsce tylko w wypadku rażąco wysokiego pułapu wynagrodzenia za pracę w stosunku do okoliczności danego przypadku (por. wyrok Sądu Najwyższego z 19 maja 2009 r., III UK 7/09). Taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Zgodnie z obowiązującą zasadą kontradyktoryjności znajdującą wyraz w art. 6. k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten zobowiązuje strony do wskazywania wszelkich dowodów na swoje twierdzenia, a zasada ta znajduje zastosowanie również w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, których przedmiotem są odwołania ubezpieczonych od decyzji organów rentowych. Twierdzenia organu rentowego nie zostały natomiast w żaden sposób uprawdopodobnione. W niniejszej sprawie nie ma żadnego dowodu mogącego rodzić zastrzeżenia co do zasadności kwoty wynagrodzenia, ustalonej w oparciu o rynkową stawkę, zakres obowiązków odwołującej się, a także jej doświadczenie zawodowe, w tym u konkretnego pracodawcy. Należy z całą stanowczością podkreślić, że sprawiedliwe wynagradzanie pracownika powinno być standardem, a nie powodem do zarzutów czynionych pracodawcy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku. O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając od organu rentowego na rzecz odwołujących się zwrot kosztów zastępstwa procesowego.