Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący –	SSO Renata Olejnik - Tyszka
Protokolant –	Katarzyna Bieńkowska

po rozpoznaniu 30 grudnia 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej A. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczona odpowiedzialnością w L. kwotę 45 542,22 zł (czterdzieści pięć tysięcy pięćset czterdzieści dwa złote dwadzieścia dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi od 21.03.2013r. do dnia 31.12.2015r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01.01.2016r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  ustala, że strony ponoszą koszty postępowania według zasady stosunkowego rozdzielenia, przy przyjęciu, że powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ponosi koszty w 59%, a pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. w 41%, pozostawiając szczegółowe rozliczenie kosztów referendarzowi sądowemu.

SSO Renata Olejnik - Tyszka

Sygn. akt XVI GC 88/14

UZASADNIENIE

Dnia 29 października 2013 r. powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. wniósł pozew w postępowaniu upominawczym wnosząc o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. (następnie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.) kwoty 109 490,42 zł wraz z ustawowymi odsetkami od wskazanych w pozwie kwot i dat oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 29 października 2010 r. zawarł z pozwanym umowę o nr (...) w przedmiocie prowadzenia przez powoda stołówki na rzecz pracowników pozwanego oraz podnajmu części nieruchomości. W dniu 28 lutego 2013 r. pozwany wypowiedział umowę ze skutkiem natychmiastowym na dzień 31 maja 2013 r. W związku z rozwiązaniem umowy, pozwany wezwał powoda do pozostawienia urządzeń oraz oświadczył, że kupuje je za cenę wskazaną w wycenie rzeczoznawcy powołanego przez niego, tj. za kwotę 56 462,78 zł. Powód nie zgodził się z powyższą wyceną i powołał swojego rzeczoznawcę, o czym powiadomił pozwanego. Rzeczoznawca ten wycenił urządzenia gastronomiczne na kwotę 128 050 zł. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się: różnica pomiędzy wartością pozostawionych pozwanemu urządzeń a kwotą uiszczoną przez pozwanego, koszty wykonania opinii przez rzeczoznawcę w wysokości 2 029,50 zł oraz kwoty 67,65 zł i 260 zł z tytułu usług gastronomicznych zakupionych przez pozwanego.

Dnia 3 grudnia 2013 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniając w całości żądanie powoda.

W dniu 2 stycznia 2014 r. w przepisanym terminie pozwany jako (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o odrzucenie pozwu z powodu braku zdolności sądowej pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W.. W przypadku nieuwzględnienia wniosku o odrzucenie pozwu, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w chwili wniesienia pozwu nie istniała już spółka (...) S.A. w W., bowiem uległa przekształceniu w spółkę (...) sp. z o.o. w W., spółka (...) S.A. została wykreślona z rejestru przedsiębiorców w dniu 23. 05.2012r. wobec czego powództwo wniesione przeciwko podmiotowi nieistniejącemu powinno być odrzucone. W uzasadnieniu zasadności roszczenia wskazał, że kwestionuje je zarówno co do zasady, jak i wysokości. Przyznał, że strony łączyła umowa dotycząca prowadzenia stołówki na rzecz pracowników pozwanego oraz, że 28 lutego 2013 r. pozwany ją wypowiedział. Zgodnie z umową, pozwany dokonał wyceny urządzeń pozostawionych w budynku przez powoda, po czym przedstawił ją powodowi, prosząc o wystawienie faktury Vat. Powód zakwestionował wycenę oraz odmówił wystawienia faktury na kwotę określoną przez pozwanego, wystawił faktury na kwoty: 128 050, 19 140,64 zł, 1 650 zł, które zostały doręczone pozwanemu. Pozwany dokonał płatności łącznej kwoty 56 462,78 zł w oparciu o wycenę dokonaną przez jego rzeczoznawcę. Zgodnie z umową to pozwany miał prawo do wskazania rzeczoznawcy oraz wyceny urządzeń, w oparciu o które powinny być wystawione faktury Vat. Nadto, powód nie miał jakiegokolwiek prawa do obciążania pozwanego kosztami wyceny swojego rzeczoznawcy. Pozwany zakwestionował także dokonanie jakichkolwiek usług gastronomicznych, za które zapłaty żąda powód. Wobec czego, pozwany stwierdził, że roszczenia wskazane w pozwie są bezpodstawne.

Postanowieniem z dnia 7 marca 2014 r. Sąd odmówił odrzucenia pozwu. Postanowienie to nie zostało zaskarżone, co nakazuje traktować oznaczenie powoda jako spółkę akcyjną w kategoriach omyłki podlegającej sprostowaniu stosownie do treści pisma powoda z dnia 16.06.2014r. (k. 140).

Dnia 10 lutego 2016 r. A. G. zgłosił interwencję uboczną po stronie pozwanej wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że zawarł z pozwanym umowę, przedmiotem której jest prowadzenie stołówki przy wykorzystaniu przedmiotowych urządzeń. W umowie wskazano, że interwenient będzie zobowiązany do zapłaty kwoty stanowiącej różnicę między kwotą 56 462,78 zł a wyższą wartością urządzeń ustaloną przez sąd w prawomocnym wyroku lub prawomocnej ugodzie sądowej. Opozycja nie została zgłoszona.

Sąd ustalił, co następuje.

Dnia 29 października 2010 r. powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. zawarł z pozwanym (...) Spółką Akcyjną w W. (obecnie: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.) umowę nr (...), przedmiotem której było prowadzenie przez powoda stołówki wyłącznie na rzecz pracowników pozwanego oraz innych osób uprawnionych do przebywania w budynku położonym przy ul. (...) w W., jak również oddanie w podnajem części powierzchni w budynku, na warunkach określonych w § 4 umowy, w celu umożliwienia świadczenia przez powoda usług.

/dowód: umowa wraz z załącznikiem i aneksem k. 17 – 34 akt; odpis KRS powoda k. 6 – 16 akt; odpis KRS pozwanego k. 107 – 112 akt/

Stosownie do § 11 ust. 4 umowa została zawarta na czas nieokreślony, przy czym każda ze stron miała prawo jej rozwiązania za trzymiesięcznym pisemnym wypowiedzeniem, ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego.

Zgodnie z § 11 ust. 7 w przypadku rozwiązania umowy na powyższych zasadach, operator miał pozostawić urządzenia w budynku albo na żądanie pozwanego usunąć je z budynku na swój koszt w terminie 7 dni kalendarzowych od daty rozwiązania umowy. W przypadku pozostawienia urządzeń w budynku, pozwany miał je odkupić od powoda po cenie określonej przez wyznaczonego przez pozwanego rzeczoznawcę. W takim wypadku powód miał wystawić fakturę Vat w terminie 7 dni od dnia przekazania urządzeń. Faktura miała być płatna w terminie 21 dni od daty jej otrzymania przez pozwanego.

/dowód: umowa wraz z załącznikiem i aneksem k. 17 – 34 akt/

Dnia 28 lutego 2013 r. pozwany na podstawie § 11 ust. 4 umowy wypowiedział umowę o nr (...) zawartą pomiędzy stronami z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem rozwiązującym na koniec miesiąca. W związku z czym umowa miała przestać obowiązywać z dniem 31 maja 2013 r. Jednocześnie pozwany stosownie do § 11 ust. 7 wyraził chęć, by urządzenia pozostały w budynku. Powód pozostawił urządzenia gastronomiczne wraz z całym wyposażeniem w budynku pozwanego.

/ okoliczność bezsporna, a ponadto dowód: umowa wraz z załącznikiem i aneksem k. 17 – 34 akt/

Dnia 28 lutego 2013 r. powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę nr (...) na kwotę 260 zł tytułem usługi gastronomicznej z terminem płatności określonym na dzień 14 marca 2013 r. Do faktury dołączony został paragon fiskalny z tej samej daty na kwotę 260 zł. Pozwany nie uregulował należności objętej wymienioną fakturą gdyż uregulował na rzecz powoda wszystkie faktury tytułem usług gastronomicznych, nie zalegał na jego rzecz z żadnymi płatnościami tytułem usług gastronomicznych.

/dowód: faktura wraz z paragonem fiskalnym k. 88 akt; zeznania świadka R. S. – rozprawa z dnia 27 listopada 2014 r. k. 238 – 240 akt/

W dniu 08 kwietnia 2013 r. pozwany zażądał pozostawienia urządzeń w budynku i oświadczył, że kupuje je za cenę wskazaną w załączonej i przesłanej do powoda wycenie rzeczoznawcy powołanego przez pozwanego. W związku z czym pozwany zwrócił się do powoda o wystawienie faktury Vat na kwotę z wyceny w terminie 7 dni od dnia przekazania urządzeń.

/dowód: pismo pozwanego wraz z wyceną, k. 36 – 71 akt/

Rzeczoznawca wyznaczony przez pozwanego R. K. dokonał oględzin urządzeń gastronomicznych pozostawionych przez powoda oraz wydał dwie wyceny, to jest w dniu 21 marca 2013 r. oraz w dniu 1 kwietnia 2013 r. W wycenie z dnia 21 marca 2013 r. wartość części wymienionych urządzeń gastronomicznych wyprodukowanych w latach 2005 – 2011 ocenił na kwotę 39 779,84 zł, w tym jej wartość likwidacyjną, to jest 75 % wartości określił na kwotę 29 834,88 zł netto. W wycenie z dnia 1 kwietnia 2013 r. wartość pozostałych sprzętów gastronomicznych rzeczoznawca wycenił na kwotę 26 197,27 zł, w tym jej wartość likwidacyjną, to jest 75 % wartości określił na kwotę 19 648,27 zł netto. Dnia 7 czerwca rzeczoznawca dokonał także oględzin lady sałatkowej pozostawionej przez powoda, której wartość wycenił na kwotę 2 443,26 zł, w tym jej wartość likwidacyjną, to jest 75 % wartości wskazał na kwotę 1 832,45 zł netto. Łącznie wartość urządzeń został określona przez pozwanego na 51 315,60 zł netto. Kwota brutto wyniosła 56 462,78 zł i taka kwota została uiszczona przez pozwanego na rzecz powoda.

/dowód: wyceny rzeczoznawcy R. K. k. 38 – 71 akt; k. 114 – 124 akt; zeznania świadka M. N. – rozprawa z dnia 02 marca 2016 r., 00:11:52 – 022:52; zeznania świadka R. K. – rozprawa z dnia 02 marca 2016 r., 00:29:10 – 01:04:11; zeznania świadka K. K. – rozprawa z dnia 30 grudnia 2016 r., 00:05:02 – 00:22:34/

Powód nie uznał wyceny sporządzonej przez pozwanego i zlecił wycenę innemu rzeczoznawcy. Wyceny pozostawionych przez powoda urządzeń gastronomicznych na zlecenie powoda dokonał w dniu 30 kwietnia 2013 r. J. M.. Rzeczoznawca dokonał oględzin pozostawionych urządzeń oraz stwierdził, że wartość rynkowa netto urządzeń według sporządzonego przez niego wykazu wynosi 128 050 zł.

/dowód: pismo powoda k. 72; wycena rzeczoznawcy J. M. wraz z wykazem k. 73 – 79 akt/

Dnia 30 kwietnia 2013 r. powód tytułem sprzedaży wyposażenia wystawił na rzecz pozwanego fakturę o nr (...) na kwotę 128 050 zł netto (157 501,50 zł brutto) z terminem płatności wyznaczonym na 21 dni liczonych od dnia otrzymania faktury. Do faktury dołączono zestawienie wyposażenia stołówki. Dnia 30 kwietnia 2013 r. powód tytułem sprzedaży wyposażenia wystawił również fakturę o nr(...) na kwotę 15 568 zł netto (19 148,64 zł brutto) z terminem płatności wyznaczonym na 21 dni od daty otrzymania faktury. Do faktury powód dołączył zestawienie urządzeń.

/dowód: faktury z zestawieniami k. 80 – 86 akt/

Wartość urządzeń gastronomicznych i wszystkich elementów wyposażenia niniejszej stołówki ujętych w wykazach sporządzonych przez powoda i załączonych do faktur (...) oraz (...) pozostawionych przez powoda w budynku pozwanego wynosiła na dzień 31 maja 2015 r. kwotę 102 005 zł.

/dowód: faktury z zestawieniami k. 80 – 86 akt; opinia biegłego k. 304 – 329 akt; opinia uzupełniająca biegłego k. 388 – 389 akt; ustna opinia uzupełniająca biegłego – rozprawa z dnia 09 marca 2016 r., 00:06:39 – 01:04:04/

Dnia 30 kwietnia 2013 r. powód wystawił fakturę o nr (...) tytułem wynagrodzenia rzeczoznawcy powołanego do sporządzenia wyceny urządzeń i wyposażenia gastronomicznego w budynku pozwanego na kwotę 1 650 zł netto (2 029,50 zł brutto) z terminem płatności wyznaczonym na 21 dni od daty otrzymania faktury.

/dowód: faktura k. 87/

W odpowiedzi na wysłane faktury, pozwany poinformował powoda, że faktury wystawione tytułem sprzedaży urządzeń o nr (...) oraz (...) powinny być wystawione na łączną kwotę 56 462,78 zł. Pozwany zakwestionował także wystawienie faktury o nr (...) jako bezpodstawne.

/dowód: pismo pozwanego, k. 89 – 90 akt; korespondencja e-mail, k. 125 akt/

Dnia 11 października 2013 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 109 490,42 zł tytułem należności z faktur: (...), (...), (...), (...). Pozwany nie uregulował niniejszej należności w wyznaczonym przez powoda terminie.

/dowód: wezwanie do zapłaty, k. 91 akt/

Dnia 25 czerwca 2013 r. pozwany zawarł z A. G. umowę sprzedaży o nr (...), w której pozwany sprzedał, a A. G. kupił urządzenia opisane w załączniku nr 1, potrzebne do prowadzenia stołówki, co do których toczy się niniejszy spór za cenę łączną 56 462,78 zł. Zgodnie z § 3 ust. 4 umowy, A. G. zobowiązał się w razie konieczności zapłaty przez pozwanego na rzecz powoda dodatkowej kwoty w związku z ustaleniem przez sąd prawomocnym wyrokiem lub ugodą, wyższej wartości urządzeń niż wskazana powyżej, do zwrócenia pozwanemu tej dodatkowej kwoty.

/dowód: umowa z 25.06.2013 r. wraz z załącznikiem, k. 432 – 438 akt/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów. Strony nie kwestionowały prawidłowości i rzetelności dokumentów złożonych do akt sprawy, zaś Sąd również nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej, stąd były one przydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Podstawą ustaleń faktycznych była także opinia główna, opinia uzupełniająca oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego M. Z. przeprowadzona na podstawie postanowień Sądu. Opinię należy uznać za wiarygodną, jednoznaczną i konsekwentną. Opinia biegłego jest bowiem fachowa, spójna, odpowiada na pytania Sądu w sposób jednoznaczny, jasny i logiczny. Została również przeprowadzona po analizie wszystkich zgromadzonych w sprawie dokumentów. Sąd nie uwzględnił w tym zakresie prywatnych ekspertyz dokonanych przez rzeczoznawców wyznaczonych przez strony, to jest rzeczoznawcy R. K. wyznaczonego przez pozwanego oraz rzeczoznawcy J. M. wyznaczonego przez powoda. Strony przedstawiły do akt sprawy dwie prywatne, odmienne opinie rzeczoznawców, w których wartość szacowanych sprzętów znacznie się różniła, stąd też Sąd na wniosek stron, przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny ruchomości celem oszacowania wartość sprzętów powoda pozostawionych u pozwanego na dzień 31 maja 2013 r. Opinie prywatne sporządzone na zlecenie stron nie mają waloru obiektywizmu, nie mogą być więc podstawą ustaleń faktycznych wobec kwestionowania ich wartości przez stronę przeciwną. Opinie takie stanowią jedynie uzasadnienie stanowisk stron prezentowanych w toku postępowania. Opinia sporządzona na zlecenie sądu jest obiektywna, uwzględnia racje obu stron i udziela jasnych i jednoznacznych odpowiedzi na pytania sądu. Biegły w opinii wskazał na jakich materiałach opierał się sporządzając opinię, jaką zastosowała metodę wyceny i wyceniane przedmioty. Zarzuty pozwanego co do kompetencji biegłego, czy też nie adekwatności wyliczeń są niezasadne. Biegły do wszystkich zarzutów stron odniósł się w sposób przekonujący, uwzględnił stan maszyn na datę wskazaną przez sąd, ich przydatność do dalszego prowadzenia stołówki i określił ich wartość rynkową.

Podstawą ustaleń faktycznych Sąd uczynił również zeznania świadków: R. S. (rozprawa z dnia 27 listopada 2014 r., k. 238 – 240 akt); M. N. (rozprawa z dnia 02 marca 2016 r., 00:11:52 – 022:52) ; K. K. (rozprawa z dnia 30 grudnia 2016 r., 00:05:02 – 00:22:34), ustną opinię uzupełniającą biegłego (rozprawa z dnia 09 marca 2016 r., 00:06:39 – 01:04:04) oraz częściowo zeznania świadka R. K. (rozprawa z dnia 02 marca 2016 r., 00:29:10 – 01:04:11), którym Sąd dał wiarę, gdyż są spójne, logiczne, konsekwentne i zgodne z przeprowadzonymi w toku postępowania dowodami z dokumentów.

Sąd nie uwzględnił zeznań świadka R. K. w takiej części, w jakiej wskazywał, że sporządzona przez niego opinia w sposób rzetelny odzwierciedla koszty wycenianego sprzętu. Sąd uznał za nieprzydatną i niewiarygodną opinię tego rzeczoznawcy, jako nie obiektywna, sporządzoną na zlecenie strony postępowania.

Sąd nie uwzględnił zeznań świadka M. P. (rozprawa z dnia 10 sierpnia 2016 r., 00:05:05 – 00:28:58) oraz zeznań interwenienta ubocznego A. G. (rozprawa z dnia 30 grudnia 2016 r., 00:27:07 - 00:54:20) z uwagi na ich nieprzydatność w sprawie. Sąd ustalenia wartości wycenionego sprzętu dokonał na podstawie rzetelnej i wiarygodnej opinii biegłego sądowego, o czym wyżej. Tym samym za gołosłowne należało uznać twierdzenia świadka M. P. w zakresie wadliwości omawianego sprzętu. Sąd w postanowieniu dopuszczającym dowód z opinii biegłego precyzyjnie określił datę, na jaką biegły miał dokonać wyceny sprzętu, to jest na dzień 31 maja 2013 r., czyli dzień rozwiązania umowy między stronami. Biegły uwzględnił to w swojej opinii, wskazując wartość sprzętu na tę właśnie datę. Stąd też bezcelowe jest wskazywanie na wady sprzętu, które pojawiły się po tym terminie. Jednocześnie ani interwenient uboczny, ani pozwany nie wykazali, by wady te powstały i istniały jeszcze w okresie, kiedy ze sprzętu korzystał powód. Wobec czego zeznania te uznać należy za gołosłowne. Z tych też względów Sąd odmówił przyznaniu waloru wiarygodności fakturom przedłożonym przez interwenienta ubocznego tytułem napraw sprzętu znajdującego się w stołówce pozwanego, które dotyczyły okresu późniejszego niż wycena dokonana w opinii.

Sąd pominął zeznania świadka A. R. (rozprawa z dnia 04 listopada 2016 r., 00:03:36 – 00:13:48) z uwagi na ich nieprzydatność w sprawie. Świadek nie pamiętała okoliczności, na które została powołana. Świadek nie pamiętała, czy kwota żądana przez powoda tytułem usługi gastronomicznej została uregulowana, czy też nie, stąd też dowód ten należało pominąć.

Sąd pominął wnioski dowodowe pozwanego w o zobowiązanie powoda do okazania oryginałów dokumentów dotyczących nabycia sprzętu oraz wnioski dowodowe o przesłuchanie M. Ł., A. S., M. I. z uwagi na ich cofnięcie przez pełnomocnika pozwanego na rozprawie w dniu 02 marca 2016 r.

Sąd zważył, co następuje.

Powód swoje roszczenie wywodzi z łączącej go z pozwanym umowy nr (...), przedmiotem której było świadczenie przez powoda na rzecz pozwanego usług gastronomicznych na rzecz pracowników pozwanego. Usługa polegała na prowadzeniu przez powoda stołówki w budynku pozwanego. Bezsporna pomiędzy stronami była ważność oraz skuteczność tej umowy. Poza sporem pozostawał również fakt, że pozwany korzystając z uprawnienia przewidzianego umową stron, dnia 28 lutego 2013 r. wypowiedział powodowi umowę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Umowa uległa rozwiązaniu z dniem 31 maja 2013 r. Skuteczność wypowiedzenia również nie była kwestionowana.

Kwestią sporną pomiędzy stronami pozostaje ich rozliczenie na podstawie niniejszej umowy. Zgodnie bowiem z § 11 ust. 7 umowy, w przypadku pozostawienia urządzeń w budynku, pozwany miał je odkupić od powoda po cenie określonej przez wyznaczonego przez pozwanego rzeczoznawcę. W takim wypadku powód miał wystawić fakturę Vat w terminie 7 dni od dnia przekazania urządzeń. Faktura miała być płatna w terminie 21 dni od daty jej otrzymania przez pozwanego.

Pozwany skorzystał z tego uprawnienia informując powoda, żeby ten pozostawił urządzenia gastronomiczne i całe wyposażenie w jego budynku, wskazując, że rozliczenia tych sprzętów dokona na podstawie wyceny rzeczoznawcy i następnie wystawionej faktury Vat. Biorąc pod uwagę, że dokonując interpretacji umowy należy brać pod uwagę cel jakiemu miała ona służyć, jej właściwości, zawodowy charakter stron, okoliczności w jakich została ona zawarta, racjonalność stron umowy i dbałość o własne interesy, należy przyjąć, że zapis w umowie stron dotyczący uprawnienia po stronie pozwanej do wyznaczenia rzeczoznawcy w celu określenia wartości urządzeń nie oznacza, że powód nie miał uprawnień do jej kwestionowania. Tego postanowienia umowy nie da się interpretować inaczej, jak tylko jako przyznania pozwanemu uprawnienia do dokonania wyceny, która będzie rzetelna, obiektywna i nie będzie kwestionowana przez druga stronę. Uwzględniając zawodowy charakter powoda, trudno przyjąć, by zawierając umowę zgodził się na taki zapis, który uzależniałby kwotę jaką uzyska za pozostawione urządzenia wyłącznie woli pozwanego, nie pozostawiając sobie uprawnienia do jej zakwestionowania.

Tym samym, skoro powód zakwestionował wycenę sprzętów i wyposażenia stołówki dokonaną przez rzeczoznawcę pozwanego, ocenie Sądu podlegało ustalenie, jaka kwota przysługuje powodowi za pozostawione sprzęty, a tym samym, czy powództwo w zakresie żądanej przez niego kwoty opartej na wycenie dokonanej przez rzeczoznawcę wyznaczonego przez powoda, jest zasadne. Ocenie Sądu podlegały również żądane przez powoda kwoty tytułem wynagrodzenia określonego przez niego rzeczoznawcy oraz nieuregulowana, jego zdaniem, kwota tytułem usług gastronomicznych świadczonych na rzecz pozwanego.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwoty żądanej tytułem równowartości pozostawionych sprzętów, to wartość ta wynika z opinii biegłego sądowego. W ocenie Sądu opinia biegłego została sporządzona rzetelnie, przy zastosowaniu logicznie uzasadnionej metody obliczeniowej, przede wszystkim z uwzględnieniem wartości urządzeń na dzień 31 maja 2013 r., to jest dzień w którym umowa pomiędzy stronami została rozwiązana. To od tego bowiem momentu, przysługiwało powodowi wynagrodzenie za pozostawione u pozwanego sprzęty.

Należy zauważyć, że wbrew zarzutom pozwanego i interwenienta ubocznego występującego po jego stronie, biegły skrupulatnie przeprowadził oględziny urządzeń stołówki, a następnie dokonał spisu znajdujących się tam sprzętów. Sporządził dokumentację fotograficzną, jak również dokonał dogłębnej analizy niezbędnych danych według posiadanej wiedzy specjalnej, by wycenić te przedmioty uwzględniając ich stan na dzień 31 maja 2013 r. Wątpliwości Sądu nie budzi mechanizm obliczeniowy przyjęty przez biegłego, który stanowił punkt wyjścia do ustaleń dotyczących wartości wskazanych przez niego sprzętów. Mechanizm wyceny urządzeń, ich analizy oraz dokonania obliczeń został w sposób szczegółowy opisany w jego opinii. Biegły wskazał kryteria, na których się oparł, w tym przyjął wartość odtworzeniową ocenianego sprzętu, przy uwzględnieniu ich różnych form zużycia. Stan techniczny wyposażenia urządzeń determinujący ich wartość został określony przez biegłego na podstawie przekazanej dokumentacji, a w szczególności na podstawie oględzin przedmiotów wyceny w terminie przeprowadzenia opinii. Biegły wycenił wskazane przedmioty wskazując ich wartość rynkową jako nowych, jak również, zgodnie z postanowieniem Sądu ich wartość na dzień 31 maja 2013 r. W odniesieniu do zarzutów pozwanego i interwenienta ubocznego, jakoby biegły nie uwzględnił wartości napraw sprzętów dokonanych przez interwenienta oraz tego, że sprzęt był wyeksploatowany lub zepsuty, a jego wartość przez biegłego została zawyżona, należy uznać te zarzuty za chybione. Jak biegły wyjaśnił na rozprawie z dnia 09 marca 2016 r., swoją opinię oparł na całości materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy, a przede wszystkim na podstawie oględzin. Biegły zeznał także, że w sporządzonej opinii wziął pod uwagę stan techniczny poszczególnych urządzeń, bowiem przy wycenie ich wartości biegły badał każdy z przedmiotów oddzielnie. Wyjaśnił także, że miał na uwadze faktury przedłożone przez interwenienta tytułem napraw tych sprzętów, jednakże nie podlegały one uwzględnieniu z uwagi na to, że obejmowały albo okres po dacie, na jaką miała być sporządzona opinia lub też, nie wiadomym było, jakiego dokładnie sprzętu dotyczą. Zdaniem Sądu, za bezzasadne również należy uznać zarzuty pozwanego, jakoby biegły dokonał nieprawidłowej metody wyliczeniowej, w oparciu o swobodne przyjęcie współczynników zużycia. W ocenie Sądu, kryteria wyceny są przejrzyste, zgodne z zasadami logicznego rozumowania oraz spójne. Sposób doboru kryteriów przez biegłego jest dla Sądu jasny oraz słuszny. Biegły w opinii uzupełniającej z dnia 20 października 2015 r. wyjaśnił, na czym on polegał oraz jakimi kryteriami się kierował biegły dokonując wyboru, a Sąd podziela jego stanowisko. Bezzasadne jest również podważanie przez pozwanego wiedzy i umiejętności posiadanych przez biegłego sądowego. Jak sam biegły wskazał jest on specjalistą w wycenie ruchomości, posiada wieloletnie doświadczenie, tym samym zarzuty te należy uznać za gołosłowne. W konsekwencji powyższego, Sąd uznał opinię biegłego sądowego M. Z. za wiarygodną oraz kompletną i przyjął wartości wycenianych tam sprzętów jako podlegające zwrotowi przez pozwanego na rzecz powoda.

W tym miejscu należy przyznać rację pozwanemu, że nie wszystkie sprzęty wymienione przez biegłego w sporządzonej przez niego opinii są tożsame ze sprzętami wymienionymi przez powoda, za które zapłaty się domaga. Sąd weryfikując zestawienie sprzętu w opinii biegłego z zestawieniem przedmiotów wymienianych przez powoda w spisach dołączonych do faktur, ustalił, że jako przedmioty dodatkowe biegły wycenił: szafę mroźniczą (poz. nr 10 zestawienia biegłego), wagę handlową (poz. 29), stół do pracy (...) (poz. 52), szafkę wiszącą (...) (poz.55), regał jezdny (...) (poz.82), regał jezdny (...) (poz. 83), stół chłodniczy z nadstawką (poz. 88) oraz cztery elementy neutralne: (trapez ok 70x15, prostokąt 60x70, trapez ok 70x15, prostokąt 50x70). Wartość wyżej wymienionych przedmiotów na dzień 31 maja 2013 r. łącznie stanowiła kwotę 14 267 zł. Wartości tych przedmiotów Sąd zatem nie uznał, odliczając je od wartości ogólnej wszystkich wycenionych przez biegłego urządzeń, co w konsekwencji dało kwotę 102 005 zł jako wartość przedmiotów tożsamych z tymi, które pozostawił powód u pozwanego i za które domagał się zapłaty (116 272 – 14 267 zł = 102 005 zł). Podkreślić również należy, że powód w toku postępowania nie kwestionował opinii biegłego oraz wycenionych przez niego przedmiotów, nie wskazał chociażby, ze przedmioty wskazane przez biegłego, a nie ujęte przez niego w zestawieniach dołączonych do pozwu i faktur, były w jego posiadaniu w momencie odbioru stołówki przez pozwanego. Zważywszy na treść art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. to na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania istnienia wierzytelności w dochodzonej wysokości oraz jej wymagalności. Z tych też względów, jako nieudowodnione należało uznać posiadanie tych sprzętów przez powoda w chwili zdania lokalu, a zatem powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu.

Reasumując wywody poczynione w zakresie wartości urządzeń i wyposażenia gastronomicznego odkupionego przez pozwanego od powoda w momencie rozwiązania zawartej między nimi umowy, Sąd zważył, iż wartość tych przedmiotów wynosi 102 005 zł. Mając na uwadze bezsporną okoliczność, iż pozwany tytułem zakupionego sprzętu uiścił kwotę 56 462,78 zł, to do zapłaty przez pozwanego na rzecz powoda pozostaje kwota w wysokości 45 542,22 zł i jako taka podlegała zasądzeniu.

Odnosząc się natomiast do pozostałych roszczeń powoda, to jest zapłaty kwoty 67,65 zł oraz 260 zł tytułem usług gastronomicznych oraz kwoty 2 029,50 zł tytułem poniesionych kosztów w związku z opinią prywatnego rzeczoznawcy, należy uznać te roszczenia za bezzasadne.

W zakresie pierwszego z żądań, to jest usług gastronomicznych, należy uznać, że jest to żądanie nieudowodnione. Powód na tę okoliczność przedstawił fakturę Vat opiewającą na kwotę 260 zł, dołączając do niej paragon fiskalny na taką kwotę. Paragon fiskalny jest dokumentem potwierdzającym dokonanie płatności, powód domagając się zasądzenia powyższej kwoty powinien wyjaśnić znaczenie paragonu i szczegóły transakcji. W tym miejscu należy wskazać, iż źródłem obowiązku uiszczania opłat jest umowa łącząca strony, a nie faktura, która ma charakter dokumentu księgowego. Nawet w razie nie wystawienia faktury, z mocy umowy, po stronie zobowiązanej powstaje obowiązek uiszczania opłat określonych w umowie stron i nie wystawienie lub nie doręczenie dokumentu w postaci faktury, nie ma wpływu na powstanie zobowiązania pozwanego. Zatem to umowa jest źródłem, na mocy której powód mógłby dochodzić spełnienia roszczenia. W niniejszej sprawie, powód zaniechał swojemu obowiązkowi dowodowemu i nie przedstawił innych dowodów na to, że usługa ta w istocie została wykonana, a pozwany nie uregulował kwoty przez niego żądanej. Przedstawiony na tę okoliczność dowód z zeznań A. R. okazał się nieprzydatny, bowiem świadek nie pamiętała okoliczności, na które została powołana, nie potrafiła stwierdzić, czy kwota żądana przez powoda tytułem wskazanej na fakturze usługi gastronomicznej została uregulowana. Z zeznań świadka R. S., którym Sąd dał wiarę wynika, że wszystkie płatności tytułem usług gastronomicznych zostały przez pozwanego uregulowane. Stąd też wobec nieudowodnienia przez powoda wykonania określonej usługi i braku zapłaty przez pozwanego, należy uznać, że powód nie wykazał zasadności swoich roszczeń, stąd też powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu.

Powyższa argumentacja aktualna pozostaje również w kontekście żądania zapłaty kwoty 2 029,50 zł tytułem poniesionych przez powoda kosztów w związku z opinią prywatnego rzeczoznawcy. Uznając, iż umowa stron może być źródłem spełnienia świadczenia, należy wskazać, że pomiędzy stronami brak jest takiej umowy. Strony w łączącej ich umowie z 29 października 2010 r. nie przewidziały obowiązku zwrotu przez pozwanego na rzecz powoda kosztów prywatnych ekspertyz. Sąd nie znalazł, a powód nie udowodnił żadnej innej podstawy, która mogła by być źródłem zaspokojenia takiego roszczenia.

Odpowiedzialność pozwanego jest oceniana w oparciu o treść przepisu art. 471 kc, z tytułu nienależytego wykonania umowy przejawiającego się nie dokonaniem rzetelnego rozliczenia z tytułu urządzeń pozostawionych przez powoda w opuszczanej stołówce, czym pozwany doprowadził do powstania szkody po stronie powoda ze swojej winy. Przy tym reżimie odpowiedzialności przyjąć należy, że nie ma związku przyczynowego pomiędzy kosztami wyceny dokonanej na zlecenie powoda a poniesiona szkodą, tym samym powództwo w tym zakresie podlegało także oddaleniu.

Podsumowując, Sąd za zasadne uznał roszczenie powoda o zwrot łącznej kwoty w wysokości 45 542,22 zł tytułem sprzętu gastronomicznego odsprzedanego na rzecz pozwanego, w oparciu o wyliczenia poczynione powyżej, co znalazło wyraz w punkcie 1 wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo jako bezzasadne i nieudowodnione, należało oddalić na podstawie art. 6 kc, o czym w punkcie 2 sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd rozstrzygnął w oparciu o treść art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W niniejszej sprawie termin zapłaty świadczenia wynikał z umowy stron, co jednoznacznie wskazuje na to, że termin zapłaty był znany pozwanemu. W umowie przyjęto, że płatność nastąpi w terminie 21 dni od otrzymania faktury, Sąd zasądził je zatem, od 22 maja 2013 r., to jest po upływie 21 dni od otrzymania faktury przez pozwanego , czemu pozwany nie zaprzeczył. Z uwagi na zmiany wprowadzone ustawą o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw z dnia 9 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1830) obowiązujące od 01 stycznia 2016 r. dokonane w art. 481 k.c., Sąd od 21 marca 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. zastosował dotychczas obowiązujące przepisy regulujące odsetki ustawowe. Natomiast w okresie od 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty odsetki od wskazanych kwot Sąd określił jako odsetki ustawowe za opóźnienie, zgodnie z obowiązującymi przepisami, wprowadzonymi wyżej wymienioną ustawą zmieniającą.

O kosztach Sąd orzekł w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. i rozdzielił je stosunkowo pomiędzy stronami, ustalając, że powód ponosi koszty w 59 %, natomiast pozwany w 41 %, pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu w oparciu o art. 108 § 1 zd. 2 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)