Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący –	SSO Jan Wawrowski
Protokolant –	sekretarz sądowy Natalia Dzięcioł-Kucińska

po rozpoznaniu 8 maja 2025 r. w W.

na rozprawie

sprawy z powództwa Polskiego Funduszu Rozwoju Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Polskiego Funduszu Rozwoju Spółki Akcyjnej w W. kwotę 108 000,00 zł (sto osiem tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 17 maja 2024 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Polskiego Funduszu Rozwoju Spółki Akcyjnej w W. kwotę 10 817,00 zł (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Jan Wawrowski

Sygn. akt XVI GC 128/25

UZASADNIENIE

Pozwem z 20 sierpnia 2024 roku (data stempla pocztowego) Polski Fundusz Rozwoju Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 108 000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 17 maja 2024 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że żądanie pozwu obejmuje zwrot nienależnie uzyskanej przez pozwanego, w ramach Programu - Tarcza Finansowa, o której mowa w art. 21a ustawy z 4 lipca 2019 roku o systemie instytucji rozwoju, subwencji finansowej w kwocie 108 000,00 zł. Po wypłacie subwencji Centralne Biuro Antykorupcyjne przekazało powodowi informację co do uznania pozwanego za przedsiębiorcę podlegającego wykluczeniu z udziału w Programie ze względu na uzasadnione ryzyko wystąpienia nadużyć. W konsekwencji, powód uznał, że pozwany nie może być beneficjentem Programu i powinien zwrócić całą kwotę subwencji – czego pozwany do dnia złożenia pozwu nie uczynił (k. 5-84).

Nakazem zapłaty z 9 października 2024 r. referendarz sądowy w Sądzie Okręgowym w Warszawie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 86).

Od powołanego nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw, w którym zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa.

Pozwany podniósł, że powód w treści pozwu ograniczył się wyłącznie do lakonicznych twierdzeń na temat ryzyka rzekomego wystąpienia nadużyć i nie wykazał w jaki sposób pozwany naruszył postanowienia umowy, twierdził, że roszczenie nie zostało przez powoda udowodnione zarówno co do zasady, jak i wysokości. Ponadto z ostrożności procesowej pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń objętych pozwem (k. 92-100).

W trakcie dalszego postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska, pozwany nie ustosunkował się do odpowiedzi na sprzeciw i przed zamknięciem rozprawy nie podnosił zarzutu nieprawidłowego przesłania odpisu tego pisma pozwanemu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Polski Fundusz Rozwoju jest podmiotem powołanym do realizacji Programu - “Tarczy Finansowej”, o którym mowa w art. 21a ustawy z 4 lipca 2019 r. o systemie instytucji rozwoju. Program został przyjęty na mocy Uchwały Rady Ministrów z 27 kwietnia 2020 r. I zatwierdzony na mocy Decyzji Komisji Europejskiej.

(dowody: uchwała Rady Ministrów k. 74-77, decyzja Komisji Europejskiej k. 78-83)

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., za pośrednictwem bankowości elektronicznej, złożyła wniosek o przyznanie subwencji w ramach Programu Tarczy Finansowej. Po wprowadzeniu przez przedsiębiorcę danych w formularzu wniosku, został wygenerowany projekt umowy subwencji finansowej, który następnie został podpisany przez przedsiębiorcę za pomocą narzędzi autoryzacyjnych przekazanych przez bank oraz przez bank, w imieniu PFR.

W dniu 2 czerwca 2020 r. pomiędzy Polskim Funduszem Rozwoju S.A. w W., a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarta została umowa subwencji finansowej. W ramach § 1 umowy, przedsiębiorca oświadczał, że na dzień 31 grudnia 2019 roku był mikroprzedsiębiorcą, a miesiąc, w którym doszło do spadku obrotów gospodarczych przedsiębiorcy to kwiecień 2020 roku. Przedsiębiorca wnioskował o subwencję finansową w kwocie 108 000 zł.

Wstępna weryfikacja oświadczeń przedsiębiorców wnioskujących o przyznanie subwencji miała zautomatyzowany charakter. Zgodnie z § 2 ust. 7-14, PFR weryfikował następczo prawdziwość oświadczeń złożonych przez przedsiębiorcę i podejmował decyzję o przyznaniu, częściowym przyznaniu bądź nieprzyznaniu subwencji. § 3 regulaminu wymieniał przypadki, gdy otrzymana przez przedsiębiorcę subwencja finansowa podlegała zwrotowi. W szczególności dotyczyło to zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę, otwarcia likwidacji, redukcji zatrudnienia przez przedsiębiorcę w ciągu 12 miesięcy od dnia przyznania subwencji.

Zgodnie z § 3 ust. 6 umowy subwencji, do czasu całkowitego jej zwrotu przez przedsiębiorcę Polski Fundusz Rozwoju S.A. w W. mógł kontrolować prawdziwość informacji i oświadczeń złożonych w związku z zawarciem umowy przez przedsiębiorcę lub osobę go reprezentującą. W przypadku stwierdzenia nieprawdziwości informacji lub oświadczeń zawartych w umowie Polski Fundusz Rozwoju S.A. w W. mogła podjąć decyzję o zwrocie przez przedsiębiorcę całości lub części subwencji finansowej. W takim przypadku subwencja stawała się wymagalna w terminie 14 dni roboczych, od dnia udostępnienia przedsiębiorcy informacji o decyzji PFR.

Zgodnie z § 11 ust. 5 umowy, jej integralną część stanowił regulamin.

PFR na podstawie §11 ust. 6 umowy przysługiwało prawo do zmiany regulaminu w trakcie trwania umowy, a wprowadzenie zmiany wymagało poinformowania przedsiębiorcy w taki sposób, który umożliwiał przedsiębiorcy zapoznanie się z informacją o takiej zmianie wraz ze wskazaniem postanowień podlegających zmianie, przy czym zmiana taka wchodziła w życie w terminie 14 dni od dnia doręczenia przedsiębiorcy informacji.

(dowód: umowa o przyznanie subwencji finansowej k. 18-23v, załącznik - informacja o przetwarzaniu danych osobowych k. 24-55v)

Strony umowy o udzielenie subwencji obowiązywał regulamin ubiegania się o udział w programie rządowym “Tarcza Finansowa Polskiego Funduszu Rozwoju dla Małych i Średnich Firm”. Treść regulaminu uległa zmianie już po zawarciu umowy o przyznanie subwencji – z inicjatywy PFR. W szczególności, z dniem 28 kwietnia 2021 r. (data wejścia w życie k. 53), przyjęty został § 51 regulaminu, który przewidywał obowiązek beneficjenta do złożenia oświadczenia o rozliczeniu, na podstawie którego PFR mógł podjąć m. in. decyzję określającą kwotę Subwencji Finansowej podlegającej zwrotowi - w całości bądź w części. W takiej sytuacji Subwencja podlegała zwrotowi w terminie 14 dni od dnia udostępnienia decyzji Beneficjentowi. Zgodnie z § 8 regulaminu, PFR samodzielnie lub we współpracy z Bankami oraz innymi podmiotami miał prawo prowadzić ewidencję Beneficjentów oraz udzielonego im Finansowania Programowego oraz monitoring udzielania i wykorzystywania Subwencji Finansowych. W tym zakresie PFR mógł współpracować w zakresie sprawozdawczości, raportowania lub monitoringu z takimi instytucjami jak Banki, instytucje finansowe, Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie z § 10 ust. 9 regulaminu, PFR był uprawniony do:

a)  odmowy wypłaty Subwencji Finansowej na rzecz Beneficjenta lub;

b)  wydania Decyzji określającej wysokość Subwencji Finansowej podlegającej zwrotowi w całości;

w przypadku, w którym istnieje uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nadużyć.

Zgodnie z § 11 ust. 12 regulaminu, czynności związane z udzieleniem Finansowania Programowego, w tym - w szczególności - złożeniem Wniosku, odrzuceniem Wniosku, są co do zasady podejmowane przez PFR za pośrednictwem Banku, z wykorzystaniem Bankowości Elektronicznej.

(dowód: Regulamin k. 26-49, załączniki do regulaminu k. 49v-66)

Na podstawie umowy subwencji (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. otrzymał subwencję finansową w łącznej kwocie 108 000 zł, przyznaną decyzją PFR z 3 czerwca 2020 r. Kwota ta została przelana na konto przedsiębiorcy 4 czerwca 2020 r.

(dowód: decyzja w sprawie subwencji k. 67, historia rachunku k. 68)

W dniu 10 lipca 2024 r. Centralne Biuro Antykorupcyjne skierowało do PFR pismo, w którym wskazywało, że 21 maja 2021 r. CBA przekazało Funduszowi negatywną rekomendację odnośnie (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Zgodnie z brzmieniem przedstawionych Funduszowi rekomendacji, służby miały wówczas zalecać niewypłacanie lub nieumarzanie wypłaconych już subwencji finansowych ze środków publicznych z uwagi na zwiększone ryzyko wystąpienia przestępstw korupcyjnych, ekonomicznych lub prania pieniędzy, a także zagrożeń dla interesu ekonomicznego państwa i ryzyka wykorzystania udzielonych środków finansowych w sposób niezgodny z celem i regulaminem programu Tarcza Finansowa PFR. Negatywna rekomendacja została potwierdzona przez Biuro w dniu 27 marca 2025 r. CBA wskazało, że aktualnie identyfikuje po stronie badanego podmiotu zwiększone ryzyko wykorzystania subwencji finansowej PFR niezgodnie z celem i regulaminem programu

(dowód: pismo CBA z 10 lipca 2024 r. k. 72, pismo CBA 27 marca 2025 r., k. 131-131v)

Wobec treści pisma CBA, PFR wydał decyzję z 26 kwietnia 2024 r. zobowiązującą (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W. do zwrotu subwencji w całości, w terminie 14 dni od udostępnienia decyzji, powołując się na § 5 ^{( 1)} ust. 4 oraz § 10 ust. 9 Regulaminu.

(dowód: decyzja k. 73)

Analiza ryzyka była każdorazowo dokonywana przez CBA w oparciu o algorytm umożliwiający ocenę poszczególnych informacji.

(dowód: pismo CBA z 2 lutego 2024 roku k. 69-70)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, a Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Sąd pominął dowód z przesłuchania strony pozwanej, na podstawie art. 299 k.p.c., gdyż wszystkie fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały wyjaśnione dokumentami.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo należało uwzględnić w całości.

W sprawie bezsporna była większość faktów istotnych dla jej rozstrzygnięcia. W szczególności bezsporne było podpisanie pomiędzy powodem a pozwanym umowy o udzielenie subwencji finansowej oraz fakt wypłaty udzielonej subwencji pozwanemu. Przedmiotem sporu była kwestia zwrotu przez pozwanego otrzymanej subwencji finansowej w związku z jej nienależytym wykorzystaniem.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy subwencji oraz regulaminu. Stosownie do § 3 ust. 6 umowy subwencji, do czasu całkowitego jej zwrotu przez przedsiębiorcę Polski Fundusz Rozwoju S.A. w W. mógł kontrolować prawdziwość informacji i oświadczeń złożonych w związku z zawarciem umowy przez przedsiębiorcę lub osobę go reprezentującą. W przypadku stwierdzenia nieprawdziwości informacji lub oświadczeń zawartych w umowie Polski Fundusz Rozwoju S.A. w W. mogła podjąć decyzję o zwrocie przez przedsiębiorcę całości lub części subwencji finansowej. W takim przypadku subwencja stawała się wymagalna w terminie 14 dni roboczych, od dnia udostępnienia przedsiębiorcy informacji o decyzji PFR. Zgodnie natomiast z § 10 ust. 9 b) regulaminu, PFR był uprawniony do wydania decyzji określającej wysokość subwencji finansowej podlegającej zwrotowi w całości, w przypadku, w którym istniało uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nadużyć.

Stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, zaś zgodnie z przepisem art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Pierwszy z przywołanych przepisów, tj. art. 6 k.c. odnosi się do materialnoprawnego aspektu zagadnienia ciężaru udowodnienia faktu. Instytucja ciężaru dowodu w tym znaczeniu (materialnym) służy do kwalifikacji prawnej negatywnego wyniku postępowania dowodowego. Przepis regulujący rozkład ciężaru dowodu określa, kto poniesie wynikające z przepisów prawa materialnego negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia. Funkcją reguły ciężaru dowodu jest umożliwienie sądowi merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy w sytuacji, gdy nie udało się ustalić leżących u podstaw sporu faktów. W każdym bowiem przypadku spełnienia przesłanek procesowych Sąd cywilny obowiązany jest wydać merytoryczne rozstrzygnięcie, niezależnie od tego, czy postępowanie dowodowe przyniosło jakikolwiek efekt. Wskazany przepis nakazuje rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opierającej swoje powództwo lub obronę na twierdzeniu o istnieniu jakiegoś faktu prawnego, jeżeli fakt ten nie został udowodniony. W kontradyktoryjnym modelu postępowania cywilnego o zakresie i rodzaju roszczenia decyduje powód, a w konsekwencji to na nim spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń które mają popierać jego żądania (wyrok Sądu Najwyższego z 24 listopada 2010 r., sygn. akt II CSK 297/10, LEX nr 970074). Reguła ta nie może być jednak rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, ciężar dowodu spoczywa na powodzie (wyrok Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 1982 r., sygn. akt I CR 79/82, LEX nr 8416, a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 30 września 2010 r., sygn. akt I ACa 572/10, LEX nr 756665). Rozkład ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) i jego procesowy odpowiednik (art. 232 k.p.c.) należy rozumieć bowiem w ten sposób, że w razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających – jej zdaniem – oddalenie powództwa (tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 29 maja 2014 r., sygn. akt III APa 10/14, LEX nr 1488579).

W realiach niniejszej sprawy powód powinien udowodnić, że spełnione zostały określone w Regulaminie warunki uzasadniające zwrot wypłaconej subwencji finansowej, zaś pozwany powinien wykazać, że nadużycia przy wykorzystaniu subwencji nie wystąpiły.

W ocenie Sądu powód wykazał dochodzone przez siebie roszczenie zarówno co do zasady, jak i wysokości. Powód w celu wykazania swojego roszczenia załączył do pozwu dokumenty w postaci umowy subwencji, regulaminu, decyzji w sprawie przyznania subwencji finansowej, potwierdzenia dokonania wypłaty subwencji oraz decyzji w sprawie jej zwrotu. Powód przedłożył także pisma zawierające negatywną rekomendację CBA odnośnie udzielonej pozwanemu subwencji.

Pozwany nie zdołał natomiast przedstawić twierdzeń i dowodów skutkujących uznaniem roszczenie powoda za bezzasadne. Zarzuty pozwanego miały charakter ogólny i sprowadzały się do zakwestionowania powództwa co do zasady, nie wskazywały żadnych konkretnych uchybień.

Najdalej idącym zarzutem jaki pozwany podniósł w sprzeciwie był zarzut przedawnienia. Stosownie do art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

W niniejszej sprawie zastosowanie znajduje termin 3-letni. Roszczenie powstało w związku z prowadzoną przez pozwanego działalnością gospodarczą, o udzielenie subwencji mogli ubiegać się jedynie przedsiębiorcy. Subwencja została pozwanemu wypłacona 4 czerwca 2021 r.

W przypadku przyznania na podstawie nieprawdziwych oświadczeń, roszczenie stawałoby się wymagalne po upływie 14 dni, tj. 21 czerwca 2021 r., a zatem przedawniłoby się z końcem 2024 r. Strona powodowa tymczasem wystąpiła z powództwem 20 sierpnia 2024 r. (data nadania przesyłki na poczcie), a zatem roszczenie w chwili wystąpienia z powództwem nie było przedawnione.

W ocenie Sądu bezzasadne okazały się również podniesione przez pozwanego zarzuty braku wykazania przez powoda nadużyć, jakich miał się dopuścić pozwany przy wykorzystaniu subwencji i naruszenia przez niego postanowień umowy i regulaminu.

Wskazać należy, że wprowadzenie rządowego programu „Tarcza Finansowa PFR dla Małych i Średnich Przedsiębiorstw” było podyktowane nadzwyczajnymi okolicznościami związanymi z pandemią COVID-19. Wprowadzenie w życie programu musiało być szybkie, a to spowodowało zastrzeżenie w regulaminie, który obowiązywał w chwili złożenia wniosku przez powoda o udzielenie subwencji finansowej, klauzuli uprawniającej powoda do dokonywania zmian w regulaminie. Realizacja programu odbywała się za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość, w tym przede wszystkim za pośrednictwem bankowości elektronicznej. Informacje dotyczące programu zamieszczane były na stronie internetowej powoda. Powód jednocześnie był uprawniony do publikowania dokumentów wykonawczych programu.

Weryfikacja wnioskodawców, w tym pozwanego miała charakter zautomatyzowany, gdyż beneficjenci podawali we wnioskach o przyznanie subwencji określone dane i informacje, które były następnie porównywane z danymi pozyskanymi od Ministerstwa Finansów, Krajowej Administracji Skarbowej oraz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W oparciu o wskazany mechanizm powód nie był w każdym przypadku w stanie wykryć nieprawidłowości, bo bazy te mogły być obarczone błędem (wynikającym chociażby z błędnego raportowania danych przez beneficjentów), w tym także w zakresie danych dotyczących „obrotów gospodarczych (przychodów ze sprzedaży)".

Ze względu na uproszczony i zautomatyzowany proces zawierania umowy służący szybkiemu i efektywnemu udzieleniu pomocy przedsiębiorcom, którzy potrzebowali wsparcia finansowego, umowa przewidywała mechanizm weryfikacji spełniania warunków przyznania subwencji. Powód miał zatem prawo do weryfikacji prawdziwości oświadczeń także na etapie rozliczania subwencji finansowej udzielonej pozwanemu. W myśl bowiem § 8 regulaminu, po udzieleniu subwencji finansowej powód mógł monitorować ewidencję beneficjentów oraz udzielonego im finansowania programowego, a także udzielanie i wykorzystywania subwencji finansowych. Powód mógł zatem po udzieleniu subwencji finansowej pozwanemu zweryfikować dane wskazane przez pozwanego we wniosku, a w razie stwierdzenia ich nieprawidłowości był uprawniony do żądania zwrotu subwencji w całości lub w części (§ 10 ust. 9 b) regulaminu). Zgodnie bowiem z § 3 ust. 6 umowy zawartej przez strony, do czasu całkowitego zwrotu subwencji finansowej przez przedsiębiorcę, powód mógł kontrolować prawdziwość informacji i oświadczeń złożonych w związku z zawarciem niniejszej umowy przez przedsiębiorcę lub osobę go reprezentującą. W przypadku stwierdzenia nieprawdziwości informacji lub oświadczeń zawartych w umowie, powód mógł podjąć decyzję o zwrocie przez przedsiębiorcę całości lub części subwencji finansowej. W takim przypadku subwencja finansowa stawała się wymagalna w terminie 14 dni roboczych od dnia udostępnienia przedsiębiorcy informacji o decyzji powoda w sposób pozwalający przedsiębiorcy zapoznać się z informacją o decyzji powoda. Na podstawie ww. postanowień umowy i regulaminu powód był uprawniony do monitorowania udzielonych subwencji, a także prawdziwość informacji i oświadczeń złożonych w związku z zawarciem umowy subwencji przez przedsiębiorcę, a w przypadku stwierdzenia nieprawdziwości informacji i oświadczeń, co miało miejsce w niniejszej sprawie, powód mógł żądać od przedsiębiorcy zwrotu udzielonej subwencji. Powód w ramach współpracy z CBA w związku z objęciem Programu - Tarcza Finansowa, tarczą antykorupcyjną, uzyskał negatywną rekomendację w związku z uzasadnionym ryzykiem nadużyć ze strony pozwanego. Pismo CBA z 10 lipca 2024 r. zawierające negatywną rekomendację dotyczącą przyznania subwencji pozwanemu, potwierdzoną następnie pismem CBA z 13 marca 2025 r., wyraźnie wskazywało na nieprawidłowości, jakie miały miejsce podczas ubiegania się przez pozwanego o udzielenie subwencji. Wskazano w nim, że prezes pozwanej spółki (...) posiadający w niej 98,33%, jest tzw. hurtownikiem spółek i ma powiazania osobowo-kapitałowe z kilkunastoma innymi podmiotami gospodarczymi, siedzibą pozwanej spółki było biuro wirtualne. Na stopień stwierdzonego ryzyka miała również wpływ analiza zadeklarowanego w 2019 r. obrotu spółki stanowiącego (...) kwoty uzyskanej subwencji. Ponadto spółka dokonała sześciu wstecznych zgłoszeń w ZUS w sytuacji, gdy poziom zatrudnienia determinował fakt i wysokość przyznanej pomocy finansowej subwencji z PFR. W ocenie Sądu, mając na uwadze te fakty, nie sposób podzielić twierdzeń pozwanego, że nie wystąpiły żadne naruszenia umowy i regulaminu przy wykorzystaniu przez niego subwencji. Powód podjął decyzję o zwrocie subwencji w całości w oparciu o negatywną rekomendację udzieloną przez CBA stwierdzającą wyraźnie nieprawidłowości dotyczące działania pozwanego.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., które stanowią, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Zgodnie z art. 355

W dniu 26 kwietnia 2024 roku powód udostępnił pozwanemu decyzję o zwrocie subwencji, w której poinformował go o konieczności zwrotu całej kwoty przyznanej subwencji w terminie 14 dni roboczych od dnia udostępnienia decyzji, co było zgodne z zapisem § 51 ust. 7 lit. b Regulaminu. Termin na zwrot subwencji upłynął zatem 16 maja 2024 roku, stąd zasadne było zasądzenie odsetek, zgodnie z żądaniem pozwu, od dnia następnego – 17 maja 2024 roku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sporu wyrażoną w art. 98 k.p.c. Pozwany, jako strona przegrywająca powinien zwrócić powodowi całość kosztów procesu, na które składały się: opłata od pozwu w kwocie 5 400 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym w kwocie 5 400 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. zasądzono od ustalonych kosztów procesu odsetki ustawowe za opóźnienie.

Mając na względzie powyższe, orzeczono jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

SSO Jan Wawrowski