Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Witold Rękosiewicz

Protokolant: stażysta Magdalena Żabińska

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania Ł. C. prowadzącego działalność gospodarczą

pod firmą (...) w T.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

o stwierdzenie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z dnia 17 października 2017 r. nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od Ł. C. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w T. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmA 6/18

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Prezes UOKiK, pozwany) na podstawie art. 33 ust. 6 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2017 r. poz. 229 ze zm., dalej: uokik) w zw. z art. 7 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1634), po przeprowadzeniu z urzędu postępowania w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów przeciwko Ł. C. prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...) w T. (Przedsiębiorca, powód) decyzją z dnia 17 października 2017 r. nr (...):

I. na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 uokik uznał za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów praktykę polegającą na wprowadzaniu konsumentów w błąd poprzez rozpowszechnianie nieprawdziwej informacji, polegającej na rozszerzeniu wyjątku wyłączenia prawa od odstąpienia od umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 38 pkt 5 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2017 r., poz. 683), dotyczącego urządzenia gospodarstwa domowego o nazwie (...), z uwagi na traktowanie tego produktu przez przedsiębiorcę jako rzeczy dostarczonej w zapieczętowanym opakowaniu, której po otwarciu opakowania nie można zwrócić ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych, jeżeli opakowanie zostało otwarte po dostarczeniu, co stanowi nieuczciwą praktykę rynkową w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2 pkt 1 oraz ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz.U. z 2016 r., poz. 3 ze zm. dalej: upnpr) a przez to stanowi praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 uokik i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 kwietnia 2016 r.,

II. na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 uokik uznał za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów praktykę polegającą na wprowadzaniu konsumentów w błąd poprzez rozpowszechnianie w mowie zawieranej poza lokalem przedsiębiorstwa, przewidującej możliwość kredytowania przez bank nabywanego urządzenia (...)informacji o ilości oraz wysokości rat, które mogą sugerować, iż wyliczenia te składają się na detaliczną cenę urządzenia wskazaną w umowie, co stanowi nieuczciwą praktykę rynkową w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym a przez to stanowi praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 uokik i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 kwietnia 2016 r.,

III. na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 uokik uznał za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów praktykę polegającą na wprowadzaniu konsumentów w błąd poprzez rozpowszechnianie informacji, iż termin na rozpatrzenie zgłoszenia reklamacyjnego wynosi 28 dni od daty jego otrzymania przez przedsiębiorcę, co stanowi nieuczciwą praktykę rynkową w rozumieniu art. 5 ust. 1 upnpr w zw. z art. 561 ⁵ kodeksu cywilnego, który przewiduje, iż nieustosunkowanie się do żądania konsumenta polegającego na wymianie rzeczy, usunięciu wady albo złożeniu oświadczenia o obniżeniu ceny, określającego kwotę, o którą cena ma być obniżona, w terminie czternastu dni, jest jednoznaczne z uznaniem tego żądania za uzasadnione, a przez to stanowi praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 uokik i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 kwietnia 2016 r.,

IV. na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 uokik uznał za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów praktykę polegającą na stosowaniu w umowach sprzedaży urządzenia (...) zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa postanowienia wskazującego, iż termin na odstąpienie od umowy rozpoczyna swój bieg od daty zawarcia umowy sprzedaży ww. urządzenia, co jest niezgodne z art. 27 w zw. z art. 28 pkt 1 ustawy o prawach konsumenta, a przez to stanowi praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 uokik i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 kwietnia 2016 r.,

V. na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 uokik uznał za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów praktykę polegającą na naruszaniu obowiązku informowania konsumentów przy zawieraniu poza lokalem przedsiębiorstwa umów sprzedaży urządzenia (...) o obowiązku przedsiębiorcy dostarczenia rzeczy bez wad poprzez nie utrwalenie tej informacji na papierze lub na innym trwałym nośniku, co jest niezgodne z art. 14 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 13 ustawy o prawach konsumenta a przez to stanowi praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 2 uokik i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 kwietnia 2016 r.,

VI. na podstawie art. 26 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 4 uokik określił środki usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów, poprzez nałożenie na Ł. C. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w T., obowiązku wysłania - w terminie 2 miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji do wszystkich konsumentów, którzy zawarli z przedsiębiorcą umowy poza lokalem przedsiębiorstwa, dotyczące urządzenia (...) – pisma (w formie przesyłki rejestrowanej – listu poleconego) – sformułowanego w sposób rzetelny i zrozumiały, zawierającego informację o wydaniu przez Prezesa UOKiK decyzji w niniejszej sprawie (uwzględniając numer oraz datę wydania decyzji) wraz z przytoczeniem sentencji tej decyzji oraz informacją o stronie internetowej, na której decyzja będzie dostępna, jak również przytoczenie przez przedsiębiorcę treści art. 12,13 i 14 upnpr,

VII. na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 uokik nałożył na Ł. C. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w T. kary pieniężne, w wysokości:

1. 22 319 zł z tytułu naruszenia zakazu, o jakim mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 uokik, w zakresie opisanym w punkcie I sentencji decyzji;

2. 11 478 zł z tytułu naruszenia zakazu, o jakim mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 uokik w zakresie opisanym w punkcie II sentencji decyzji;

3. 2 870 zł z tytułu naruszenia zakazu, o jakim mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 uokik w zakresie opisanym w punkcie III sentencji decyzji;

4. 5 739 zł z tytułu naruszenia zakazu, o jakim mowa w art. 24 ust. 1 i 2 uokik w zakresie opisanym w punkcie IV sentencji decyzji;

5. 2 870 zł z tytułu naruszenia zakazu, o jakim mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 2 uokik w zakresie opisanym w punkcie V sentencji decyzji;

VIII. na podstawie art. 77 ust. 1 i art. 80 uokik oraz na podstawie art. 263 § 1 i art. 264 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 uokik obciążył Przedsiębiorcę kosztami przeprowadzonego postępowania w kwocie 86 zł.

Ł. C. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w T. w złożonym odwołaniu zaskarżył decyzję Prezesa UOKiK w całości. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił:

1. co do pkt I decyzji – obrazę art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 uokik w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 pkt 1 oraz ust. 3 pkt 4 upnpr w zw. z art. 38 pkt 5 ustawy o prawach konsumenta poprzez ich zastosowanie w niniejszej sprawie pomimo, że działanie Przedsiębiorcy nie naruszyło zbiorowych interesów konsumentów, bowiem urządzenie (...) jest rzeczą dostarczaną w zapieczętowanym opakowaniu, której po otwarciu nie można zwrócić ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych, o której mowa w art. 38 pkt 5 ustawy o prawach konsumenta. Wobec powyższego informacja podawana przez Przedsiębiorcę o braku możliwości skorzystania z prawa do odstąpienia od umowy była informacją prawdziwą,

2. co do pkt II decyzji – obrazę art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 uokik w zw. z art. 5 ust. 1 upnpr poprzez ich zastosowanie w niniejszej sprawie pomimo, że działanie Przedsiębiorcy nie naruszyło zbiorowych interesów konsumentów, bowiem konsumenci korzystając z możliwości kredytowania przez bank nabywanego urządzenia mieli świadomość o koszcie kredytu i całkowitej kwocie spłaty gdyż informacja ta znajdowała się w dokumencie dotyczącym kredytu bankowego.

3. co do pkt III decyzji - obrazę art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 uokik w zw. z art. 5 ust. 1 upnpr poprzez ich zastosowanie w niniejszej sprawie pomimo, że działanie zarzucane Przedsiębiorcy, tj. wskazanie przez Przedsiębiorcę 28-dniowego terminu do rozpatrzenia reklamacji zamiast terminu 14-dniowego, nie miało i potencjalnie nie mogło mieć wpływu na podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął.

4. co do pkt IV decyzji - obrazę art. 24 ust. 1 i 2 uokik w zw. z art. 27 w zw. z art. 28 pkt 1 ustawy o prawach konsumenta poprzez błędną wykładnię wskazanych przepisów bez zastosowania wykładni funkcjonalnej. Do wydania urządzenia (...) dochodziło bowiem każdorazowo w dniu zawarcia umowy, zatem interes konsumenta nie ucierpiał mimo stosowania błędnego pouczenia.

5. co do pkt V decyzji - obrazę art. 24 ust. 1 i 2 uokik w zw. z art. 27 ust. 1 i 2 ustawy o prawach konsumenta poprzez ich niewłaściwe zastosowanie przejawiające się przyjęciem, iż brak zamieszczenia w umowach stosowanych przez Przedsiębiorcę klauzuli o treści „Na przedsiębiorcy ciąży obowiązek dostarczenia rzeczy bez wad” a zastąpienie wyżej wskazanej klauzuli oświadczeniem konsumenta o odebraniu towaru wolnego od wad jest przejawem przerzucania na konsumenta ryzyka związanego z dostawą towaru, podczas gdy używanie w umowach zwrotu „Kupujący potwierdza odbiór nowego, zapieczętowanego urządzenia (...) oraz całego wyposażenia dodatkowego bez wad” było dostosowaniem treści stosowanych przez Przedsiębiorcę umów do rzeczywiście prowadzonej przez niego działalności.

Z ostrożności procesowej powód zarzucił zaskarżonej decyzji

6. co do pkt VI decyzji - obrazę art. 26 ust. 2 uokik w zw. z art. 27 ust. 4 uokik poprzez ich niewłaściwe zastosowanie przejawiające się nałożeniem na Przedsiębiorcę nieadekwatnego środka. Nałożony środek nie zmierza bowiem do usunięcia długotrwałych skutków naruszeń, ani nie spełnia funkcji represyjno-edukacyjnej właściwej dla środka opisanego w art. 26 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 4 uokik.

7. co do pkt VII decyzji - obrazę art. 111 ust. 1 pkt 1 uokik poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nieuwzględnienie przy ustalaniu wysokości nałożonych kar pieniężnych, w odpowiednim zakresie, takich elementów jak okres, stopień oraz okoliczności naruszenia przepisów ustawy, które przy odpowiednim uwzględnieniu uzasadniałyby nałożenie kar w niższej wysokości, lub odstąpienie od nałożenia kar pieniężnych.

Na podstawie podniesionych zarzutów powód wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprzez uznanie, iż praktyki stosowane przez Przedsiębiorcę nie naruszają zbiorowych interesów konsumentów;

ewentualnie, z ostrożności procesowej, na wypadek nie podzielenia zarzutów opisanych w pkt 1-5 odwołania o:

2)  zmianę zaskarżonej decyzji w części poprzez:

a)  uchylenie jej pkt VI,

b)  zmianę jej pkt VII ppkt 1 w ten sposób, że w miejsce kary pieniężnej w wysokości 22 319 zł nałożenie kary pieniężnej w wysokości 11 159,50 zł,

c)  zmianę jej pkt VII ppkt 2 w ten sposób, że w miejsce kary pieniężnej w wysokości 11 478 zł nałożenie kary pieniężnej w wysokości 5 739 zł,

d)  zmianę jej pkt VII ppkt 3 w ten sposób, że w miejsce kary pieniężnej w wysokości 2 870 zł nałożenie kary pieniężnej w wysokości 1 435 zł,

e)  zmianę jej pkt VII ppkt 4 w ten sposób, że w miejsce kary pieniężnej w wysokości 5 739 zł nałożenie kary pieniężnej w wysokości 2 869,50 zł,

f)  zmianę jej pkt VII ppkt 5 w ten sposób, że w miejsce kary pieniężnej w wysokości 2 870 zł nałożenie kary pieniężnej w wysokości 1 435 zł.

Powód nie zgodził się z oceną Prezesa UOKiK, że urządzenie (...) jest przeznaczone do wielokrotnego użytku, nie nosi charakteru przedmiotu osobistego, co do którego zalecane jest użytkowanie jedynie przez jedną osobę i nie traci możliwości ponownego wprowadzenia do obrotu po jego uprzednim użytkowaniu, a szczególnie po pierwszym uruchomieniu. Zaznaczył, iż na nieużywanym, nabywanym przez konsumenta urządzeniu (...) jest założona plomba, co daje nabywcy świadomość, że urządzenie nie było wcześniej używane i jest sterylne. Zdaniem powoda bezwzględna sterylność jest najistotniejsza cechą, której przeciętny konsument, z przyczyn higienicznych wymaga wobec urządzeń służących do przygotowania posiłków. Dodatkowo każde urządzenie posiada warstwę ochronną, która ulega wypaleniu przy pierwszym użyciu. Przedsiębiorca oświadczył, iż nie dysponuje technologią umożliwiającą sterylizację urządzenia bez jego uszkodzenia. Wobec tego po zwrocie przez nabywcę urządzenie nie nadaje się do ponownego wprowadzenia do obrotu jako nowe. Wskazał, że zgodnie z przewidzianym w art. 38 pkt 5 ustawy o prawach konsumenta wyjątkiem, wynikającym z ochrony życia i zdrowia, ponowne wprowadzenie takiej rzeczy na rynek staje się niemożliwe lub dalece utrudnione ze względu na utratę właściwości np. sterylności, które ze swej istoty i przeznaczenia rzecz powinna posiadać, ustawodawca wyłączył w tym wypadku prawo do odstąpienia. Ponowna sprzedaż używanego urządzenia narażałaby Przedsiębiorcę na zarzut wprowadzania konsumentów w błąd. Powód przyznał, iż na podstawie art. 27 ustawy o prawach konsumenta należy umożliwić konsumentowi przetestowanie, sprawdzenie i dokonanie oceny towaru nabywanego poza lokalem przedsiębiorstwa. Jednak nie oznacza to, że dokonanie oceny urządzenia możliwe było jedynie poprzez użytkowanie nabytego egzemplarza. Wskazał, że konsumenci zawsze mieli możliwość testowania i sprawdzenia funkcjonalności urządzenia (...) na egzemplarzu testowym, identycznym z wydawanym konsumentowi po dokonaniu zakupu. Wobec możliwości zapoznania się z funkcjonowaniem urządzenia nie było potrzeby „rozplombowywania” sterylnego urządzenia nabytego przez konsumenta w celu sprawdzenia jego funkcjonalności. Przedsiębiorca zaznaczył, że powyższe nie wyłączało, w przypadku wystąpienia wad konkretnego egzemplarza nabytego przez klienta, roszczeń klienta np. z tytułu rękojmi.

Uzasadniając drugi z zarzutów odwołania powód wskazał, że w przypadku sfinansowania zakupu urządzenia kredytem konsumenckim oprócz umowy sprzedaży konsument otrzymywał również dokumenty dotyczące udzielanego mu kredytu konsumenckiego, w których znajdowała się precyzyjna informacja o koszcie kredytu i całkowitej kwocie należnej do spłaty. Zauważył, że w treści § 4 ust. 5 umowy sprzedaży zamieszczona była informacja, iż „suma rat jest całkowitą kwotą do spłaty przez kupującego z prowizją bankową i odsetkami”. Wynika z niej, że ostateczna należność, jaką w związku z nabyciem towaru na kredyt ma ponosić klient będzie wyższa od ceny podstawowej, podanej w § 4 ust. 1 umowy sprzedaży. Powód dodał, iż w przypadku finansowania zakupu urządzenia kredytem bankowym do umowy załączano „Oświadczenie woli zawarcia kredytu konsumenckiego”. Zawierało ono potwierdzenie konsumenta, że przed zawarciem umowy sprzedawca przekazał kupującemu formularz informacyjny zawierający wszystkie informację o kosztach kredytu, całkowitej kwocie spłaty, wysokości oprocentowania i ubezpieczeniu. Oświadczenie było podpisywane przez konsumenta. Powód powołał się na treść art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy o prawach konsumenta oraz określony w art. 14 ust. 1 tej ustawy obowiązek udzielenia konsumentowi informacji, o których mowa w art. 12 ustawy, utrwalonych na papierze lub innym trwałym nośniku. W ocenie powoda nie można uznać, iż przekazywany kupującemu formularz informacyjny, o którym mowa w Oświadczeniu, nie stanowi utrwalonej na piśmie informacji o całkowitej kwocie, do zapłaty której z uwzględnieniem kosztów kredytu, zobowiązał się konsument. Dodał, iż ustawa nie wymaga, aby informacje wymienione w art. 12 były przekazywane w jednym dokumencie zbiorczym. Zdaniem powoda przeciętny konsument posiada wiedzę, że w przypadku finasowania zakupu kredytem bankowym jego obciążenia finansowe będą wynikać nie tylko z umowy sprzedaży ale również z dokumentów dotyczących kredytu bankowego. Konsument, który finansował zakup urządzenia kredytem bankowym miał świadomość konieczności podpisania także dokumentu dotyczącego kredytu bankowego. W tym dokumencie znajdowała się informacja o koszcie kredytu i całkowitej kwocie spłaty i konsumenci mieli informacje o łącznej należności do poniesienia w zw. z zakupem urządzenia. Powód zaznaczył, iż ustawa nie przewiduje obowiązku, aby wskazane w art. 12 ustawy o prawach konsumenta informacje znajdowały się w jednym dokumencie.

W odniesieniu do przewidzianego w umowie 28 dniowego terminu rozpatrzenia reklamacji powód, powołując się na treść art. 5 ust. 1 upnpr stwierdził, że nieumyślnego wprowadzenia konsumenta w błąd co do długości tego terminu nie można uznać za wywierające skutek na decyzję przeciętnego konsumenta dotyczącą umowy. W ocenie powoda informacja o krótszym terminie rozpatrzenia reklamacji mogłaby wywoływać jedynie korzystniejsze skutki dla Przedsiębiorcy, ponieważ krótszy termin rozpatrzenia reklamacji jest dla konsumenta bardziej atrakcyjny. Twierdzenie, że ustalenie terminu 28 dni na rozpatrzenie reklamacji mógłby powodować rezygnację przez część konsumentów ze złożenia reklamacji na urządzenie, uznał za nietrafne. Zdaniem powoda termin na rozpatrzenie reklamacji nie ma wpływu na decyzję o złożeniu reklamacji i nie ma podstaw do twierdzenia, że przeciętny konsument odstąpiłby od złożenia reklamacji wiedząc, że termin jej rozpatrzenia wynosi 28 dni lecz złożyłby reklamację gdyby wiedział, iż termin na jej rozpatrzenie wynosi 14 dni.

W uzasadnieniu zarzutu dotyczącego pkt 4 odwołania Przedsiębiorca przyznał, że w wyniku błędnej wykładni art. 27 w zw. z art. 28 pkt 1 ustawy o prawach konsumenta, pierwotnie w umowach zawieranych przez niego z konsumentami znajdowała się informacja, iż prawo do odstąpienia od umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa lub na odległość przysługiwało w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy. Wskazał, że w objętym zaskarżoną decyzją stanie faktycznym, ze względu na prowadzenie sprzedaży bezpośredniej każdorazowo podpisanie umowy i wydanie towaru konsumentowi następowało w tym samym czasie. Celem potwierdzenia powód powołał się na znajdujące się w aktach sprawy umowy podpisane z konsumentami, w których konsument jednym podpisem potwierdzał zawarcie umowy a drugim odebranie nowego, zapieczętowanego urządzenia. Wobec tego w żadnym przypadku, poprzez stosowanie informacji, że bieg terminu na odstąpienie rozpoczyna się od dnia podpisania umowy, a nie od dnia wydania towaru konsumentowi nie doszło do naruszenia interesu konsumenta. Powód stwierdził, że nawet jeśli jego działanie nie było zgodne z literalnym brzmieniem przepisów ustawy o prawach konsumentów, w sytuacji gdy przez to działanie nie ucierpiał interes żadnego konsumenta, nie powinno to prowadzić do negatywnych dla niego konsekwencji, szczególnie kiedy po powzięciu wiedzy o nieprawidłowościach niezwłocznie podjął działania w celu ich usunięcia.

W odniesieniu do zarzutu decyzji naruszenia obowiązku informowania konsumenta na trwałym nośniku o obowiązku przedsiębiorcy dostarczenia rzeczy bez wad powód wskazał, że dokonując zakupu konsument poświadczał odbiór nowego zapieczętowanego urządzenia i wyposażenia dodatkowego. Zdaniem powoda przepis art. 12 ust. 1 pkt 13 ustawy o prawach konsumenta ma znaczenie w przypadku towarów dostarczanych konsumentowi przez podmiot trzeci. W przypadku działalności powoda rzecz nabywana jest przekazywana konsumentowi bezpośrednio przez Przedsiębiorcę, bez udziału pośrednika. Brak zamieszczenia w umowie klauzuli przewidzianej w art. 12 ust. 1 pkt 13 ustawy o prawach konsumenta i zastąpienie jej oświadczeniem konsumenta o odbiorze towaru bez wad nie zmierzało do przerzucenia na konsumenta ryzyka związanego z dostawą towaru, której nie było, a jedynie dostosowaniem treści stosowanych umów do specyfiki prowadzonej przez niego działalności.

W ocenie powoda nałożony na niego w pkt VI decyzji obowiązek jest środkiem nieadekwatnym. Podstawą zastosowania środka wymienionego w art. 26 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 4 uokik jest dalsze trwanie skutków naruszenia mimo uprzedniego zaniechania stosowania przez przedsiębiorcę niedozwolonej praktyki. Powód podkreślił, że niedozwolonej praktyki nie stosuje od 1 kwietnia 2016 r., a zgodnie z orzecznictwem sądowym środki nakładane na przedsiębiorców powinny być adekwatne do rodzaju uchybień, stopnia winy podmiotu i czasu wadliwego działania. Zdaniem powoda za uznaniem środka za nieadekwatny przemawia również niska intensywność potencjalnych naruszeń i nieumyślność jego działania. Na podstawie powołanych wyroków sądowych powód stwierdził, że wobec zaprzestania stosowania praktyki kierowanie do konsumentów, którzy zakupili urządzenie, imiennych informacji, jako działanie edukacyjne i informacyjne, jest chybione i bezcelowe. Również publikacja decyzji lub oświadczenia w prasie jest niecelowa i nieadekwatne wobec niewielkiego zakresu naruszenia i nieumyślności działania Przedsiębiorcy. Powód zaznaczył, że na dzień złożenia odwołania nie występują nadal trwające skutki naruszenia zbiorowych interesów konsumentów. Wobec upływu ponad rocznego terminu od zaprzestania stosowania praktyki żadnemu konsumentowi nie przysługuje już prawo do odstąpienia od umowy. Pozostałe zarzucane praktyki także nie wywołują już długotrwałych skutków. Na tej podstawie powód stwierdził, że nałożony w decyzji środek nie spełnia przewidzianych funkcji ustawowych.

Powód zarzucił, że przy ustalaniu wysokości nałożonych decyzją kar pieniężnych Prezes UOKiK nie uwzględnił wymienionych w tym przepisie dyrektyw wymiaru kary, czym naruszył art. 111 ust. 1 pkt 1 uokik. Wskazał szereg okoliczności, które organ powinien uwzględnić przy nakładaniu kar pieniężnych. Zdaniem powoda, nałożone decyzją kary pieniężne zostały ustalone w znacznej wysokości, bez uwzględnienia okoliczności łagodzących, których występowanie uzasadniało ich obniżenie.

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany zauważył, iż zgodnie z art. 38 pkt 5 ustawy o prawach konsumenta przyznane konsumentom prawo do odstąpienia od umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa, co do zasady nie obowiązuje, gdy ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych, po otwarciu opakowania konsument nie może zwrócić rzeczy dostarczonej w zapieczętowanym opakowaniu. Zaznaczył, iż urządzenie (...) nie jest rzeczą, którą ze względów higienicznych lub ochrony zdrowia publicznego można zaliczyć do grupy towarów, do jakich ma zastosowanie art. 38 pkt 5 ustawy o prawach konsumenta. Takimi towarami są leki, artykuły spożywcze, opatrunki, strzykawki i kosmetyki lub produkty przeznaczone do używania przez jedną osobę jak szczoteczka do zębów. Pozwany nie zgodził się z powodem, że urządzenie (...), należące do towarów z grupy AGD, również można zaliczyć do wyrobów, które wymagają zachowania sterylności jak np. środki opatrunkowe. Podkreślił, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w celu sprawdzenia kompletności i sprawności urządzenia przedstawiciel firmy (...) podczas prezentacji towaru w domu konsumenta, bez uprzedzenia konsumenta o utracie w interpretacji powoda prawa do odstąpienia od umowy, sam wyjmował urządzenie z opakowania i przecinał plombę. Zdaniem Prezesa UOKiK nie można kwestionować możliwości odstąpienia od umowy konsumentowi, który zakupił i sprawdził działanie szybkowaru, tostera, czajnika elektrycznego lub ekspresu do kawy. Urządzenie (...) jest wykorzystywane w gospodarstwie domowym. Nie ma podstaw do zakwalifikowania tego urządzenia do produktów, których po otwarciu opakowania nie można zwrócić ze względów higienicznych lub ochrony zdrowia. Wyłączenie na podstawie art. 38 pkt 5 ustawy o prawach konsumentów prawa do odstąpienia od umowy zakupu urządzenia (...) pozwany uznał za bezprawne.

Odnośnie zarzutu pkt 2 odwołania pozwany wskazał, że w umowach sprzedaży urządzenia (...) zawartych z konsumentami, które były przedmiotem oceny w zaskarżonej decyzji, nie była wprowadzona modyfikacja brzmienia § 4 ust. 5 wzorca umowy, na którą powód powoływał się w odwołaniu. Brak też dowodów, iż zawarte z konsumentami umowy dotyczące tego produktu zostały aneksowane poprzez wprowadzenie do nich zapisu o brzmieniu podanym przez Przedsiębiorcę w odwołaniu. Powoływany przez powoda dokument „Oświadczenie woli zawarcia kredytu konsumenckiego” również nie zawiera wyliczenia pełnej kwoty do spłaty i informacji o kwocie kosztów kredytu. Podaje tylko wartość ceny detalicznej, ilość rat i wysokość pojedynczej raty. Zdaniem pozwanego fakt przekazywania określonych informacji w dokumentach dotyczących kredytu bankowego w żaden sposób nie sanuje wprowadzającego w błąd podawania w umowie sprzedaży informacji o ilości i wysokości rat w sposób sugerujący, iż wyliczenia te składają się na cenę detaliczną urządzenia wskazaną w umowie sprzedaży. Pozwany podkreślił, że to treść umowy stanowi dla konsumenta zawierającego umowę poza lokalem przedsiębiorstwa podstawowe źródło wiedzy. Jeśli umowa obejmuje kwestie dotyczące kredytowania zakupu urządzenia, to powinna być zredagowana w sposób wyczerpujący i zrozumiały dla konsumentów. Z punktu widzenia stosowanej praktyki irrelewantne znaczenie ma późniejszy kontakt banku z konsumentem w celu zawarcia umowy kredytowej. Dochodzi do niego już po zawarciu umowy sprzedaży oferowanego przez powoda urządzenia. Prezes UOKiK powołał się na postanowienia § 2 i § 4 umowy sprzedaży, w których mowa o cenie brutto urządzenia i rozłożenia jej na ilość rat miesięcznych w ustalonej wysokości. Na podstawie przykładowej wartości kwoty kosztów kredytu pozwany stwierdził, że podanie tej informacji w umowie sprzedaży, stanowiącej dla nabywcy główne źródło informacji, jest szczególnie istotne. Braku informacji o kosztach kredytu w umowie sprzedaży nie sanuje fakt, że konsument ma możliwość jej wyliczenia ani zamieszczenie tej informacji w umowie kredytowej.

Odnośnie zarzutu zawartego w pkt 3 odwołania pozwany wskazał, że wprowadzenie w art. 561 ⁵ k.c. 14 dniowego terminu na udzielenie odpowiedzi na reklamację miało na celu zdyscyplinowanie sprzedawcy w kwestii reklamacji konsumenta. W przygotowanym wzorcu umowy przedsiębiorca zobowiązany jest do uwzględnienia wszystkich przepisów dotyczących sprzedaży w obrocie z konsumentami. Mając powyższe na uwadze, Prezes UOKiK stwierdził, że wydłużenia ustalonego przez ustawę terminu nie można uznać za nieumyślne wprowadzenie konsumentów w błąd. Brak stanowiska sprzedawcy w terminie 14 dni co do wskazanego przez kupującego sposobu realizacji uprawnień z tytułu rękojmi oznacza milczącą akceptację wybranego sposobu przywrócenia przedmiotu sprzedaży do jego zgodności z umową, a żądanie kupującego za uzasadnione. Prezes UOKiK wskazał, iż celem składania reklamacji jest uzyskanie przez konsumenta towaru zgodnego z umową, więc zarzut naruszenia w zaskarżonej decyzji art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 uokik w zw. z art. 5 ust. 1 upnpr nie zasługuje na uwzględnienie.

W odniesieniu do twierdzenia powoda, że do wydania urządzenia (...) dochodzi każdorazowo w dniu zawarcia umowy, więc mimo błędnego pouczenia o początku biegu terminu do złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy interes konsumenta nie ucierpiał Prezes UOKiK wskazał, że zawarte w § 6 wzorca umowy postanowienie jest niezgodne z art. 27 w zw. z art. 28 pkt 1 ustawy o prawach konsumenta. Zgodnie z art. 28 pkt 1 ustawy o prawach konsumenta bieg terminu do odstąpienia od umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa rozpoczyna się od objęcia rzeczy przez konsumenta w posiadanie. Dla rozpoczęcia biegu terminu do odstąpienia od umowy kluczowym jest w tym przypadku moment objęcia rzeczy w posiadanie przez konsumenta. Zdaniem pozwanego nie można wykluczyć sytuacji, że liczba osób chcących zakupić urządzenie (...) na prezentacji będzie większa od ilości dostępnych w tym dniu urządzeń. Może zaistnieć sytuacja, że w danym dniu zostanie zawarta umowa, a urządzenie będzie dostarczone kupującemu w terminie późniejszym. Pozwany wskazał, że powołane wyżej przepisy zostały

jednoznacznie sformułowane i postanowienia umowy dotyczące realizacji prawa do odstąpienia powinny prawidłowo odzwierciedlać ich treść.

Odpowiadając na zarzut dotyczący pkt V decyzji pozwany wskazał, że powód zaniechał informowania konsumentów o obowiązku przedsiębiorcy dostarczenia rzeczy bez wad poprzez nie utrwalenie tej informacji na papierze lub innym trwałym nośniku. Pozwany wskazał, że informacja ta ma na celu uświadomienie konsumentowi, iż w przypadku, gdy przedsiębiorca wysyła towar konsumentowi, ryzyko jego utraty lub uszkodzenia przechodzi na konsumenta dopiero w chwili przyjęcia towaru w posiadanie przez konsumenta – art. 548 § 3 k.c. W analizowanej sprawie powód/sprzedawca sam dostarcza towar konsumentowi poza lokalem przedsiębiorstwa. W tym zakresie obowiązek dostarczenia rzeczy wolnej od wad spoczywa na powodzie tak samo jak na innych przedsiębiorcach. Zaniechanie zamieszczenia w umowie klauzuli o obowiązku sprzedawcy dostarczenia towaru wolnego od wad należy uznać za naruszenie obowiązku informacyjnego uregulowanego w art. 12 ust. 1 pkt 13 ustawy o prawach konsumenta. Pozwany zauważył, że bez rozpakowania urządzenia i podłączenia go do prądu konsument nie ma możliwości stwierdzenia, iż nie ma ono wad. Konsument traci jednak przez to uprawnienia do odstąpienia od umowy. W ocenie Prezesa UOKiK oświadczenie konsumenta o odebraniu urządzenia wolnego od wad nie jest równoznaczne z poinformowaniem go, że na przedsiębiorcy ciąży obowiązek dostarczenia towaru bez wad. Pozwany stwierdził, że poprzez zamieszczenie w umowie postanowienia o treści niezgodnej z art. 12 ust. 1 pkt 13 ustawy o prawach konsumenta powód naruszył określony w tej ustawie obowiązek informacyjny, a jego działanie było bezprawne.

W ocenie pozwanego określony w decyzji środek usunięcia trwających skutków naruszenia jest adekwatny i proporcjonalny do wagi oraz specyfiki naruszenia i spełni przewidzianą funkcję. Pozwany podkreślił, że istota ocenianej w decyzji praktyki polegała na wprowadzeniu konsumentów w błąd. Wiadomość o wydanej decyzji należy adresować do każdego kontrahenta Przedsiębiorcy. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że powód mógł skutecznie wprowadzić konsumentów w błąd, przez co zrezygnowali oni z prawa do odstąpienia od umowy mimo, że nadal mogą być w toku postępowania wszczęte przez konsumentów mające na celu skuteczne odstąpienie od zawartych umów. Ponadto z uwagi na okres kredytowania zakupu część zawartych umów jest nadal realizowana przez konsumentów. Z tego względu zasadne jest przesłanie do każdego konsumenta indywidualnej wiadomości o wydanej decyzji. Zdaniem pozwanego istotne znaczenie ma również walor edukacyjny informacji o stwierdzonych naruszeniach.

Prezes UOKiK podtrzymał również w całości stanowisko, że nałożenie na powoda kar pieniężnych w wysokości ustalonej w decyzji pozwoli na podkreślenie naganności stosowanych przez powoda praktyk. Wymienił okoliczności, jakie uznał przy ustalaniu wymiaru karu za obciążające i łagodzące. Wskazał, że nałożona decyzją kara stanowiła około 28% maksymalnego wymiaru kary. Podkreślił, że powód jako profesjonalny uczestnik obrotu, miał obowiązek przygotowania umowy zawierającej wszystkie informacje wymagane przepisami prawa. Niewykonanie tego obowiązku świadczy o lekceważącym podejściu powoda do obowiązków nałożonych ustawą o prawach konsumenta. Ze względu na specyfikę zawieranych umów i rodzaj nieprawidłowości Prezes UOKiK przyjął, że waga naruszenia była umiarkowana. Wziął pod uwagę długotrwały okres stosowania praktyki. Jako okoliczność łagodzącą pozwany przyjął zaniechanie stosowania praktyki.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił, co następuje:

Przedsiębiorca Ł. C. działający pod firmą (...) w T., prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą, która polega m. in. na sprzedaży detalicznej prowadzoną poza siecią sklepową, straganami i targowiskami. W ramach sprzedaży bezpośredniej Przedsiębiorca oferował konsumentom urządzenie gospodarstwa domowego o nazwie (...), przeznaczone do przygotowania posiłków. Urządzenie to znajdowało się w ofercie Przedsiębiorcy w okresie od stycznia 2012 r. do marca 2016 r. (k. 342 akt adm.)

Do Prezesa UOKiK wpłynęło kilka wystąpień miejskich i powiatowych rzeczników konsumentów, wskazujących na nieprawidłowości w działalności gospodarczej prowadzonej przez Ł. C., dotyczących odstąpienia od umowy zawieranej poza lokalem przedsiębiorstwa, której przedmiotem była sprzedaż urządzenia (...). Prezes UOKiK wszczął z urzędu postępowanie wyjaśniające (znak: (...)) w sprawie zasad prowadzenia przez przedsiębiorcę Ł. C. działalności gospodarczej. Na podstawie wezwania z dnia 10 lipca 2015 r. (k. 9 akt adm.) Przedsiębiorca złożył wyjaśnienia, przedstawił wzorzec stosowanej umowy sprzedaży i wszelkie załączniki związane z zawieraniem poza lokalem przedsiębiorstwa umów sprzedaży urządzenia (...), w tym oświadczenie woli zawarcia umowy kredytu konsumenckiego, regulamin (...), umowy faktycznie zawarte z wykorzystaniem tego wzorca, pisma dotyczące odstąpienia od umów zawartych poza lokalem przedsiębiorstwa oraz komplet korespondencji stron w każdej ze spraw. W latach 2013 – 2015 Przedsiębiorca sprzedał w formie sprzedaży bezpośredniej (...) urządzenia (...). Przedstawione wzorce umowne były stosowane przez Przedsiębiorcę w obrocie z konsumentami od 25 grudnia 2014 r. (k. 11, 16-21, 26-29, 164-169 akt adm.) Na podstawie analizy złożonych dokumentów Prezes UOKiK postanowieniem z dnia 29 marca 2016 r. wszczął z urzędu przeciwko Ł. C. postępowanie administracyjne w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. W piśmie z dnia 12 kwietnia 2016 r. Przedsiębiorca przedstawił swoje stanowisko w sprawie w odniesieniu do każdego z zarzutów. (k. 217-222 akt adm.) Z informacji uzyskanej od Przedsiębiorcy (k.223 akt adm.) wynika, że w roku 2015 i 2016 łącznie sprzedano (...) sztuk urządzeń (...). Zasięg działania Przedsiębiorcy obejmował teren województw (...), (...) i (...). Sprzedaż bezpośrednia poza lokalem przedsiębiorstwa prowadzona była za pomocą organizowanych po nawiązaniu kontaktu telefonicznego prezentacji produktu w mieszkaniach klientów. Osoby uczestniczące w prezentacji mogły bezpośrednio po jej zakończeniu podpisać umowę zakupu urządzenia (...). Przedsiębiorca przedstawił pisma dotyczące wszystkich przypadków nieskutecznego odstąpienia od umowy sprzedaży urządzenia (...) w okresie od stycznia do lipca 2015 r. Jako przyczynę nieuznania odstąpienia od umowy za skuteczne Przedsiębiorca wskazywał fakt samego rozpieczętowania urządzenia lub rozpieczętowania i użytkowania urządzenia. W piśmie odmawiającym uwzględnienia oświadczenia o odstąpieniu Przedsiębiorca wskazywał na treść art. 35 pkt 5 ustawy o prawach konsumenta, która powołana była w umowie i zaznaczał, że konsument własnym podpisem poświadczył, iż zapoznał się z treścią umowy. W okresie od lipca 2015 r. do marca 2016 r. do Przedsiębiorcy wpłynęły kolejne oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Przedsiębiorca odmówił uwzględnienia 7 ze złożonych deklaracji odstąpienia. W każdym przypadku jako przyczynę odmowy wskazywano okoliczność rozpieczętowania lub rozpieczętowania i użytkowania urządzenia z powołaniem się na fragment (...) z 2014 r. autorstwa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Z przekazanych przez Przedsiębiorcę pism dotyczących odstąpienia od umowy wynika, że w jednym z przypadków po podpisaniu przez konsumenta umowy sprzedawca przyniósł z samochodu karton z urządzeniem, rozpakował w celu sprawdzenia i spisania numeru oraz podłączył do prądu, aby sprawdzić prawidłowość działania i „wypalić”. Każde otwarcie urządzenia przez sprzedawcę wiązało się z zerwaniem założonej na nim plomby i uruchomieniem urządzenia. W innym przypadku przedstawiciel handlowy w celu pouczenia kupującego o sposobie użytkowania rozpakował urządzenie i przeprowadził czynności użytkowania. Po zakończeniu prezentacji przedstawiciel zapakował zestaw i przedłożył umowę do podpisania. Z znajdujących się w aktach administracyjnych dokumentów w postaci oświadczeń o odstąpieniu od umowy oraz wystąpień rzeczników konsumenta do Przedsiębiorcy wynika, że założone na urządzenie plomby były usuwane przez osoby prowadzące prezentację i przedstawiające klientom umowę sprzedaży do podpisania. (k.44, 49, 57, 109, 187, 194, 204, 213) W wykorzystywanym przez Przedsiębiorcę do zawierania umów poza lokalem przedsiębiorstwa wzorcu umownym oraz w kopiach faktycznie zawartych z jego wykorzystaniem umów zamieszczone były postanowienia informujące, że:

1)  konsumentowi przysługuje prawo do odstąpienia od umowy sprzedaży w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy bez podawania przyczyny i bez ponoszenia kosztów, przez złożenie oświadczenia pisemnego (…) Oświadczenie dla swej skuteczności wymaga złożenia w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy - § 6 wzorca umowy (k. 25 akt adm.),

2)  prawo do odstąpienia od umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa nie przysługuje konsumentowi w odniesieniu do umowy, w której przedmiotem świadczenia jest rzecz dostarczona w zapieczętowanym opakowaniu, której po otwarciu opakowania nie można zwrócić ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych, jeżeli opakowanie zostało otwarte - § 6 wzorca umowy (k. 25 akt adm.),

W części zatytułowanej „Reklamacje” wzorca umownego i faktycznie zawartych z jego wykorzystaniem umowach zamieszczone było postanowienie „Termin rozpatrzenia zgłoszenia reklamacyjnego wynosi 28 dni od daty jej otrzymania przez Sprzedającego”. (k. 25 verte akt adm.)

W części wzorca umownego pod nazwą (...) zamieszczone były postanowienia o treści:

1)  „Kupujący potwierdza odbiór nowego, zapieczętowanego urządzenia (...) oraz całego wyposażenia dodatkowego bez wad”

2)  „Kupujący potwierdza, iż zgodnie z Ustawą z dnia 30 maja 2014 r. „O prawach konsumenta” (….) art. 38 pkt 5 został poinformowany, iż w momencie rozpieczętowania urządzenia (...) traci prawo odstąpienia od umowy ze względu na ochronę zdrowia oraz względów higienicznych, jeżeli opakowanie zostało otwarte po dostarczeniu”. (k. 25 verte akt adm.)

Ponadto z akt sprawy wynika, że w treści wzorca umownego wykorzystywanego przez Przedsiębiorcę do zawierania z konsumentami umowy sprzedaży poza lokalem przedsiębiorstwa brak było informacji o obowiązku przedsiębiorcy dostarczenia rzeczy bez wad. Informacja ta nie została utrwalona na papierze lub na innym trwałym nośniku. Z treści złożonych przez Przedsiębiorcę kopii umów zawartych z konsumentami poza lokalem przedsiębiorstwa wynika, że w postanowieniach dotyczących możliwości uzyskania kredytu konsumpcyjnego na zakup urządzenia (...) w § 4 ust. 1 i 5 znajdowały się informacje o cenie brutto urządzenia oraz ilości i wysokości rat. Urządzenie (...) było oferowane po cenie brutto 4 390 zł lub 5 190 zł. Natomiast zgodnie z przedstawionymi przez Przedsiębiorcę tabelami ratalnymi (k. 20-21 akt adm.) dla urządzenia w cenie 4 390 zł, przy uwzględnieniu kredytu spłacanego w 60 ratach całkowita kwota do zapłaty wynosiła 7 903,53 zł, a dla urządzenia w cenie 5 190 zł, przy tej samej ilości rat całkowita kwota do zapłaty wynosiła 9 227,58 zł. Kwota podana w treści § 4 ust. 1 umowy jako cena brutto zestawu (...) była niższa od kwoty, która wynikała z przewidywanej ilości i wysokości rat. Z postanowienia zamieszczonego w § 4 ust. 5 umowy sprzedaży urządzenia wynikało, że w przypadku udzielenia kredytu przez bank cena brutto zestawu określona w § 4 ust. 1 umowy zostanie rozłożona na podstawie umowy kredytowej na określoną ilość rat miesięcznych w podanej w umowie wysokości, a kupujący wyraża zgodę na powyższe ustalenia. Na podstawie przedstawionych w ten sposób danych konsumenci informowani byli o wysokości ceny brutto urządzenia oraz ilości rat i wysokości kwoty każdej raty. Z danych przedstawionych w § 4 ust. 1 i 5 umowy nie wynikała jasna i wyraźna informacja o ostatecznej wysokości kwoty, jaką obowiązany będzie zapłacić konsument, który zdecyduje się na sfinansowanie zakupu urządzenia (...) z pomocą kredytu bankowego. Takie same informacje dotyczące ceny brutto, ilości i wysokości każdej raty były zawarte były również stanowiącym załącznik do umowy wniosku – „Oświadczenie woli zawarcia kredytu konsumenckiego”. W obu wzorcach umownych zamieszczona była jedynie informacja o cenie brutto urządzenia. Brak było natomiast informacji o wysokości ostatecznej kwoty do zapłaty po uwzględnieniu kosztów kredytu. Ponadto w powołanym wyżej załączniku pod nazwą „Oświadczenie woli zawarcia kredytu konsumenckiego” znajdowała się klauzula o treści: „Oświadczam, iż pełnomocnik sprzedawcy przekazał mi przed zawarciem umowy formularz informacyjny, który zawiera wszystkie informacje o kredycie takie jak: koszty kredytu, całkowita kwota spłaty, wysokość oprocentowania oraz obowiązkowe ubezpieczenia”. (k. 19 verte akt adm.) W powołanym przykładowo przez Prezesa UOKiK oświadczeniu odstąpienia od umowy konsument uzasadnił decyzję o odstąpieniu wskazując, że wartość zestawu na dzień zakupu wynosiła 5 190 zł, przy miesięcznych ratach w wysokości 175,26 zł, co po pomnożeniu przez ilość rat dawało kwotę do zapłaty 8 412,48 zł. (k. 57 akt adm.) Z informacji znajdujących się w aktach administracyjnych wynika (k. 152 akt adm.), że około 50% umów zawartych przez Przedsiębiorcę poza lokalem przedsiębiorstwa zostało sfinansowanych z wykorzystaniem kredytu konsumenckiego.

Zgodnie z informacją pochodzącą od powoda w roku 2016 Przedsiębiorca osiągnął przychód w wysokości (...) zł. (k.369 akt adm.)

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W opisie produktu (...) znajdującym się w wykorzystywanym przez powoda wzorcu umowy sprzedaży czytamy, że urządzenie składa się z dwóch płyt grzewczych. (k. 18 verte akt adm.) W odpowiedzi na wezwanie Prezesa UOKiK z dnia 10 lipca 2015 r. Przedsiębiorca wyjaśnił, że urządzenie (...) służy do przygotowania posiłków i w trosce o zdrowie konsumentów jest ono zapieczętowane przez producenta. (k. 11- 15 akt adm.) Z powyższego oraz innych informacji znajdujących się w aktach sprawy, oraz dostępnych w internecie wynika, że urządzenie (...) należy do grupy artykułów gospodarstwa domowego i jest przeznaczone do obróbki termicznej produktów żywnościowych w celu przygotowywania potraw. Powód w odwołaniu nie twierdził, że urządzenie (...) należy do wyrobów higieny osobistej (kosmetyki, opatrunki, podpaski) lub wymagających szczególnej higieny (szczoteczki do zębów, szkła kontaktowe, artykuły spożywcze) albo służy do ochrony zdrowia (leki, strzykawki), które ze swej natury przeznaczone są do używania przez jednego użytkownika i ze względu na przeznaczenie oraz sposób wykorzystania, w odniesieniu do tych produktów wymagane jest zachowanie szczególnych zasad higieny i czystości, których naruszenie wyklucza możliwość ich ponownej sprzedaży i uniemożliwia skorzystanie z wynikającego z art. 27 ustawy o prawach konsumenta uprawnienia do odstąpienia od umowy i zwrotu produktu sprzedawcy, w przypadku zawarcia umowy poza lokalem przedsiębiorstwa lub na odległość. Urządzenia z grupy AGD, jako wyroby przeznaczone do wielokrotnego użytku, nie należą do produktów, które z uwagi na swe przeznaczenie i sposób użytkowania wymagają zachowania idealnej sterylności i szczególnych zasad higieny, nawet jeżeli służą do obróbki termicznej żywności. Wystarczy wskazać, że samo zastosowanie procesu termicznego, w którym urządzenie jest podgrzewane do wysokiej temperatury, prowadzi do sterylizacji powierzchni stykającej się z żywością. Na proces „wygrzania” urządzenia wskazywali również przedstawiciele powoda po podpisaniu umowy sprzedaży. W stosunku do urządzenia (...), które od innych urządzeń przeznaczonych do obróbki termicznej żywności, np. opiekacza lub grilla elektrycznego, różnić się może jedynie szerszym zakresem zastosowania, nie jest więc konieczne zachowanie szczególnych wymagań sterylności, przewidzianych ze względu na ochronę zdrowia lub higienę. Wobec tego nie ma podstaw do uznania, że zdjęcie z urządzenia (...) plomby i opakowania prowadzi do utraty jego sterylności na poziomie powszechnie przyjętym dla tego rodzaju urządzeń i uzasadnia skutek przewidziany art. 38 pkt 5 ustawy o prawach konsumenta w postaci pozbawienia nabywcy prawa do odstąpienia od umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa lub na odległość, oczywiście jeżeli towar nie nosi widocznych śladów użytkowania. Nie ma więc podstaw do kwalifikowania urządzenia (...) do produktów, których po otwarciu opakowania nie można zwrócić ze względów higienicznych lub ochrony zdrowia. Zgodzić się należy ze stanowiskiem Prezesa UOKiK, że nie można kwestionować możliwości odstąpienia od umowy konsumentowi, który zakupił i sprawdził działanie szybkowaru, tostera, czajnika elektrycznego lub ekspresu do kawy. Zamieszczanie przez powoda w umowie sprzedaży informacji, że urządzenie (...) należy do grupy towarów, których po zdjęciu plomby nie można zwrócić ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych było bezpodstawne i wprowadzało konsumentów w błąd co do zakresu przysługujących im uprawnień dotyczących możliwości skorzystania z prawa do odstąpienia od umowy. Ze względu na swoje przeznaczenie brak podstaw do uznania, że urządzenie (...) spełnia przesłanki wymienione w art. 38 pkt 5 ustawy o prawach konsumenta. Twierdzenie powoda, że urządzenie (...) jest rzeczą dostarczaną w zamkniętym opakowaniu, której po otwarciu opakowania nie można zwrócić ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych było nieuzasadnione. Stosowaną przez powoda praktykę wyłączenia w stosunku do urządzenia (...), na podstawie art. 38 pkt 5 ustawy o prawach konsumenta uprawnienia konsumentów do odstąpienia od umowy zakupu należało uznać za bezprawną. Dodać należy, iż przy rozpowszechnianiu nieprawdziwej informacji, polegającej na rozszerzeniu na urządzenie (...) wyjątku wyłączenia prawa do odstąpienia od umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa, dla podniesienia rangi swego stanowiska powód powoływał się w korespondencji z konsumentami na Vademecum Konsumenta z 2014 r. autorstwa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Działanie powoda spełniało przesłanki nieuczciwej praktyki rynkowej, o której mowa w art. 5 ust. 1 i 2 oraz ust. 3 pkt 4 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym i wypełniało znamiona niedozwolonej praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Podnoszone w pkt 1 odwołania zarzuty dotyczące naruszenia wskazanych przepisów prawa należało uznać za nietrafne.

W § 4 ust. 1 wzorca umownego stosowanego przez powoda w okresie objętym zaskarżoną decyzją do zawierania umów z konsumentami i zawartych w tym okresie z konsumentami z wykorzystaniem tego wzorca umowach sprzedaży zamieszczone były informację o cenie detalicznej brutto nabywanego urządzenia (...). Natomiast w § 4 ust. 5 umowy sprzedaży zamieszczona była informacja, że w przypadku udzielenia kredytu przez bank określona w § 4 pkt 1 cena zostanie w umowie kredytowej rozłożona na określoną ilość rat o określonej wysokości. Podana w umowie cena brutto urządzenia była niższa od rzeczywistej kwoty wynikającej z pomnożenia wysokości raty przez ilość rat do zapłaty. W analogiczny sposób informacje dotyczące ceny detalicznej oraz ilości i wysokości rat były przedstawione w oświadczeniu woli zawarcia kredytu konsumenckiego. Jednocześnie w żadnym z tych dokumentów oprócz informacji o cenie detalicznej, ilości i wysokości rat nie była podana całkowita kwota do spłaty, obejmująca sumę ceny brutto i kosztu kredytu, którą konsument kupujący urządzenie na kredyt ostatecznie obowiązany był zapłacić. Okoliczność, że w obu dokumentach informacje dotyczące ceny detalicznej oraz ilości i wysokości rat zostały przedstawione w opisany powyżej sposób nie była przez powoda kwestionowana w odwołaniu. Forma, w jakiej powód przedstawiał w umowie i oświadczeniu woli zawarcia kredytu konsumenckiego te informacje wywoływała lub mogła wywołać u konsumenta błędne wrażenie, że iloczyn kwoty raty i ilości rat składa się na wysokość podanej wyżej ceny detalicznej i stanowi ostateczną wartość kwoty do zapłaty. Podana w § 4 ust. 1 umowy cena brutto była niższa od ostatecznej kwoty, którą konsument korzystający z kredytu konsumpcyjnego na zakup urządzenia (...)obowiązany był ostatecznie zapłacić. Jak wynika ze znajdujących się w aktach administracyjnych dokumentów odstąpienia od umowy składanych przez konsumentów (k. 57 i k. 209 akt adm.) sposób przedstawienia przez powodowego Przedsiębiorcę tych informacji był działaniem wprowadzającym przeciętnego konsumenta w błąd co do ostatecznej kwoty, którą konsument będzie obowiązany zapłacić i powodował, lub mógł powodować podjęcie przez niego decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął. Podając w umowie niezgodną z prawdą informację co do ostatecznej kwoty do zapłaty powód wykorzystywał brak wiedzy i doświadczenia konsumentów przy zawieraniu umowy sprzedaży. Działanie powoda jako sprzeczne z dobrymi obyczajami i w istotny sposób naruszające interesy konsumentów, było bezprawne. Zniekształcało zachowanie rynkowe przeciętnego konsumenta przed zawarciem umowy i prowadziło lub mogło prowadzić do podjęcia przez niego decyzji, której inaczej by nie podjął. Podkreślenia wymaga, że umowa jest podstawowym dokumentem, z którego konsument czerpie wiedzę na temat obowiązujących go warunków. Z tego względu podnoszenie w odwołaniu argumentów, że informacje dotyczące kosztu kredytu i ostatecznej ceny do zapłaty znajdowały się w innym przekazywanym konsumentowi dokumencie nie mogą mieć wpływu na uznanie, że Przedsiębiorca miał obowiązek przedstawić w umowie rzetelne i kompletne informacje dotyczące warunków umowy, aby umożliwić konsumentowi zapoznanie się z nimi i dokonanie prawidłowej ich oceny. Brak przedstawienia przez powoda w umowie finalnej kwoty do zapłaty oraz przedstawienie podstawowych warunków umowy w sposób wywołujący u konsumenta błędne wrażenie co do ciążących na nim obowiązków było bezprawne i spełniało przesłanki nieuczciwej praktyki rynkowej, o której mowa w art. 5 ust. 1 upnpr oraz stanowiło niedozwoloną praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów wymienioną w art. 24 ust. 1 i 2 uokik. Dodać należy, iż powoływana w odwołaniu treść § 4 ust. 5 wzorca umowy, zawierająca informację, że „suma rat jest całkowitą kwotą do spłaty przez Kupującego wraz z prowizją bankową oraz odsetkami” była zamieszczona w umowie z dnia 19 listopada 2016 r. (k. 518 akt adm.) Nie dotyczy umów zawieranych przez powoda w okresie objętym oceną w zaskarżonej decyzji i nie może więc mieć wpływu na ocenę zasadności decyzji Prezesa UOKiK w tym zakresie. Podnoszona w odwołaniu argumentacja powoda, oparta na przedstawionej okoliczności, była bezpodstawna i nie zasługiwała na uwzględnienie.

W treści wzorca umownego wykorzystywanego przez powoda w okresie objętym zaskarżoną decyzją do zawierania umów z konsumentami i umowach zawartych przez powoda w tym okresie, w części „REKLAMACJE” zamieszczona była informacja, iż termin na rozpatrzenie przez Przedsiębiorcę reklamacji złożonej przez konsumenta wynosi 28 dni od jej otrzymania przez sprzedawcę. W art. 561 ⁵ k.c. ustawodawca ustalił, że termin do udzielenia przez sprzedawcę odpowiedzi na żądanie reklamacyjne kupującego, będącego konsumentem wynosi 14 dni. Jeżeli sprzedawca w tym terminie nie udzieli odpowiedzi na reklamację uważa się, że złożona przez konsumenta reklamacja została uznana za uzasadnioną. Zgodnie z art. 558 § 1 k.c. jeżeli kupującym jest konsument, wprowadzenie w umowie ograniczenia lub wyłączenia odpowiedzialności, w tym obejmującego wydłużenie terminu na rozpatrzenie reklamacji, nie jest dopuszczalne. W złożonym odwołaniu powód nie kwestionował powyższych ustaleń faktycznych oraz odnoszącej się do nich oceny prawnej, przedstawionej w zaskarżonej decyzji. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż zamieszczenie w umowie postanowienia przewidującego znaczne wydłużenie terminu na rozpatrzenie reklamacji miało lub mogło mieć wpływ na zachowanie konsumentów w sytuacji, gdy powód nie udzielił odpowiedzi na reklamację w ustawowym terminie. Nieświadomi konsumenci, który nie mieli wystarczającej wiedzy, mogli pod wpływem treści wskazanego postanowienia podjąć niekorzystne dla nich decyzje dotyczące wykonania przysługujących im uprawnień. Podkreślić należy, że powód jako profesjonalista, powinien znać przepisy obowiązującego prawa i prowadzić działalność gospodarczą w sposób zgodny z tymi przepisami. Zamieszczenie we wzorcu umowy sprzedaży zawieranej z konsumentami wskazanego postanowienia świadczy o nadużywaniu przez Przedsiębiorcę posiadanej, silniejszej pozycji profesjonalisty oraz wykorzystywaniu braku wiedzy i nieświadomości konsumentów w zakresie przysługujących im uprawnień wynikających z umowy sprzedaży. Działanie powoda polegające na zamieszczeniu we wzorcu umownym informacji dotyczącej uprawnień konsumentów, która było niezgodna z obowiązującymi przepisami, było sprzeczne z dobrymi obyczajami i wprowadzało konsumentów w błąd co do zakresu ich uprawnień. Miało więc charakter wskazanej w art. 5 ust. 1 upnpr, wprowadzającej w błąd, nieuczciwej praktyki rynkowej, oraz spełniało przesłanki praktyki naruszającą zbiorowe interesy konsumentów o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 uokik. Przy ocenie stwierdzonego działania bez znaczenia jest twierdzenie powoda, że wszystkie reklamacje konsumentów były rozpatrywane w terminie krótszym niż 14 dni. Prowadzona w niniejszym postępowaniu ocena zachowania Przedsiębiorcy dotyczy stosowanej przez powoda praktyki rynkowej polegającej na zamieszczeniu we wzorcu umownym wskazanej informacji. Natomiast zachowanie Przedsiębiorcy w praktyce może podlegać ocenie sądu jedynie w przypadku rozpatrywania sporu powstałego na tle wykonania konkretnej, zawartej przez niego z konsumentem umowy.

W odwołaniu powód nie kwestionował ustalenia stanu faktycznego, że w § 6 wzorca umowy wykorzystywanego przez niego do zawierania umów z konsumentami zamieszczone było postanowienie informujące konsumentów, iż na podstawie art. 27 ustawy o prawach konsumenta nabywcom urządzenia (...) przysługuje prawo do złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy w terminie 14 do dnia zawarcia umowy, a dla uznania skuteczności oświadczenia wymagane jest złożenie go przed upływem 14 dni od daty zawarcia umowy. Zgodnie z treścią art. 27 w zw. z art. 28 pkt 1 wymienionej ustawy konsument, który zawarł umowę na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa może w terminie 14 dni złożyć oświadczenie o odstąpieniu od umowy, a termin do złożenia tego oświadczenia biegnie od daty objęcia rzeczy przez konsumenta. Jak trafnie wskazano w zaskarżonej decyzji, przyznanie konsumentom prawa do odstąpienia od umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa pozwala konsumentom na spokojne przemyślenie decyzji o zakupie i ewentualnie wycofanie się z umowy. Jest to tzw. prawo do namysłu, na które Przedsiębiorca powoływał się w pismach skierowanych do konsumentów, np. w piśmie z dnia 24 czerwca 2015 r. podpisanym przez powoda Ł. C. (k.92 akt adm.), w których jednak wyraźnie wskazano, że termin 14 dni liczony jest od dnia otrzymania rzeczy. Decydującym o rozpoczęciu biegu terminu do złożenia oświadczenia przez konsumenta - nabywcę urządzenia (...) o odstąpieniu od umowy zawartej z powodem poza lokalem przedsiębiorstwa jest zatem data otrzymania towaru a nie data zawarcia umowy. Wskazać należy, iż w rozpoznawanej sprawie bez znaczenia jest podnoszona przez powoda okoliczność, że do wydania towaru dochodziło każdorazowo w dniu podpisania umowy, więc w praktyce nie dochodziło do sprzeczności stanu faktycznego z prawem a interes konsumentów nie ucierpiał. Przedmiotem oceny w prowadzonym postępowaniu jest bowiem sam fakt zamieszczenia we wzorcu umownym postanowienia niezgodnego z obowiązującymi przepisami prawa. Działanie Przedsiębiorcy ograniczało konsumentom określony w art. 28 pkt 1 ustawy o prawach konsumenta ustawowy termin na złożenie oświadczenia o odstąpieniu od umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa, było sprzeczne z prawem i naruszało dobre obyczaje. Zamieszczenie we wzorcu umownym tego postanowienia wprowadzało lub mogło wprowadzić konsumentów w błąd co do przysługujących im uprawnień wynikających z obowiązujących przepisów prawa. Wskazane działanie Przedsiębiorcy należało więc uznać za zakazaną praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 uokik.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta, w przypadku umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa przedsiębiorca ma obowiązek udzielić konsumentowi w sposób utrwalony na papierze lub (za jego zgodą) innym trwałym nośniku informacji, o których mowa w art. 12 tej ustawy, w tym o wymienionym w art. 12 ust. 1 pkt 13 obowiązku przedsiębiorcy dostarczenia rzeczy bez wad. Istota tego obowiązku wynika z art. 548 § 3 k.c. zgodnie z którym w przypadku, gdy rzecz sprzedana ma zostać przesłana przez sprzedawcę kupującemu będącemu konsumentem, ryzyko utraty lub uszkodzenia rzeczy przechodzi na kupującego dopiero z chwilą wydania rzeczy konsumentowi. Celem nałożenia na przedsiębiorców tego obowiązku jest uświadomienie konsumentom, że na przedsiębiorcy spoczywa obowiązek dostarczenia rzeczy bez wad. Powód nie kwestionował ustaleń faktycznych, że w wykorzystywanym przez niego wzorcu umownym, w części o nazwie „Oświadczenia i potwierdzenia kupującego” zamieszczone było oświadczenie kupującego o otrzymaniu urządzenia (...)bez wad. Bezsporne jest, że Przedsiębiorca nie zamieścił we wzorcu umownym informacji przewidzianej w art. 12 ust. pkt 13 ustawy o prawach konsumenta o ciążącym na nim obowiązku dostarczenia konsumentowi rzeczy bez wad. Brak zamieszczenia przez Przedsiębiorcę we wzorcu umownym wskazanej informacji stanowiło naruszenie obowiązku udzielenia konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji. Wypełniało więc przesłanki określonej w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 2 uokik praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów. Nie można zgodzić się z powodem, że złożenie przez konsumenta oświadczenia o odebraniu towaru bez wad jest tożsame z przekazaniem informacji o ciążącym na przedsiębiorcy obowiązku dostarczenia towaru bez wad. Zamieszczone w wykorzystywanym przez powoda wzorcu umownym oświadczenie konsumenta nie spełnia w żadnym stopniu przewidzianej przez ustawodawcę roli rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji dającej konsumentowi wiedzę, w jakim momencie ustaje ryzyko sprzedawcy, wysyłającego towar konsumentowi. Podnoszone w odwołaniu argumenty dotyczące wskazanego postanowienia i zachowania Przedsiębiorcy nie zasługują na uwzględnienie i nie mogą mieć wpływu na ocenę jego działania, jako naruszającego zbiorowe interesy konsumentów.

Podkreślenia wymaga, że oferta sprzedaży urządzenia (...) skierowana była do nieograniczonej liczby konsumentów, a zachowanie Przedsiębiorcy miało charakter powtarzalny w stosunku do konsumentów wchodzących w skład grupy zainteresowanych zakupem oferowanego urządzenia. Stosowana praktyka dotyczyła każdego z konsumentów, którzy byli klientami lub mogli być potencjalnymi klientami Przedsiębiorcy. Zachowanie powoda polegające na stosowaniu w obrocie przy zawieraniu umów z konsumentami nieuczciwych praktyk rynkowych oraz wykorzystywaniu wzorca umowy naruszającego obowiązek udzielenia konsumentom rzetelnych, prawdziwych i pełnych informacji było sprzeczne z dobrymi obyczajami i stanowiło zakazaną praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów.

Odnosząc się w świetle powyższego do pozostałych zarzutów odwołania wskazać należało, iż wobec stwierdzenia stosowania przez powoda w ramach prowadzonej działalności gospodarczej działań, które spełniały przesłanki praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów i zaniechania jej stosowania Prezes UOKiK był uprawniony do określenia w zaskarżonej decyzji środków usunięcia trwających skutków naruszenia i nałożenia na Przedsiębiorcę obowiązku ich wykonania oraz nałożenia określonych w decyzji kar pieniężnych.

Zdaniem Sądu zgodzić się należy z Prezesem UOKiK, że realizacja określonych w pkt VI decyzji środków usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów pozwoli na przekazanie konsumentom informacji o dopuszczeniu się przez Przedsiębiorcę nieuczciwej praktyki, oraz umożliwi konsumentom przeanalizowanie mimo upływy czasu ich sytuacji i podjęcie decyzji o ewentualnym dochodzeniu przez nich roszczeń. Ponadto przesłanie informacji o wydaniu zaskarżonej decyzji bezpośrednio do każdego konsumenta będzie miało walor edukacyjny. Przyczyni się do podniesienia u konsumentów świadomości i wiedzy o uprawnieniach przysługujących im w przypadku zawierania umów poza lokalem przedsiębiorstwa. W ocenie Sądu podnoszone w odwołaniu zarzuty nieadekwatności nałożonego środka usunięcia skutków naruszenia nie są trafne. Zaprzestanie stosowania praktyki nie zawsze powoduje automatycznie wyeliminowanie skutków jej stosowania, które mogą trwać w pamięci konsumentów. Informacja o uprawomocnieniu wydanej decyzji, nakładającej na powoda karę pieniężną, może więc mieć pozytywny wpływ na utrzymujące się w nich odczucie rozgoryczenia z powodu wprowadzenia ich w błąd.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących nałożenia na powoda kar pieniężnych z tytułu stosowania poszczególnych praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów należy wskazać, że w uzasadnieniu decyzji Prezes UOKiK szczegółowo wymienił okoliczności, jakie uwzględnił przy podejmowaniu decyzji o nałożeniu kary pieniężnej oraz przedstawił uzasadnienie ustalenia wysokości kary nałożonej z tytułu stosowania każdej z wymienionych praktyk. W stosunku do poszczególnych praktyk Prezes UOKiK uwzględnił fakt ich występowania na etapie zawierania kontraktu i rzutowania na etap jego wykonywania. Wskazał na długotrwałość stosowania praktyki, znaczną lub umiarkowaną wagę naruszenia, które miało negatywny wpływ na interesy konsumentów, szczególnie w sferze ekonomicznej. Jako okoliczność obciążającą pozwany uwzględnił umyślność działania Przedsiębiorcy w odniesieniu do praktyki wymienionej w pkt I decyzji. W stosunku do każdej z praktyk pozwany uwzględnił również okoliczność łagodzącą w postaci zaniechania stosowania przez powoda praktyki niezwłocznie po wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie. Zdaniem Sądu w zaskarżonej decyzji Prezes UOKiK w prawidłowy sposób uwzględnił wszystkie okoliczności mające wpływ na wysokości nałożonych decyzją kar pieniężnych. Podkreślenia wymaga, że Prezes UOKiK może nałożyć karę pieniężnej w każdym przypadku ustalenia, że przedsiębiorca choćby nieumyślnie stosował praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Ustawodawca nie określił przesłanek, od zaistnienia których uzależnione jest podjęcie decyzji o nałożeniu kary pieniężnej. Prezes UOKiK jest uprawniony do samodzielnego podjęcia decyzji o nałożeniu kary w ramach uznania administracyjnego. Nie można więc stawiać Prezesowi UOKiK zarzutu, że na podstawie dokonanych ustaleń uznał za uzasadnione skorzystanie z przysługującego mu uprawnienia. Zdaniem Sądu w sprawie nie miały zastosowania dodatkowe okoliczności uzasadniające obniżenie nałożonych decyzją kar pieniężnych lub odstąpienie od ich nałożenia, które w odniesieniu do stwierdzonej praktyki nie zostały przewidziane w przepisach obowiązującej ustawy.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd pominął dowody zgłoszone w odwołaniu jako dotyczące okoliczności bezspornych i niekwestionowanych przez pozwanego, okoliczności, które wynikają z dokumentów znajdujących się w aktach administracyjnych i w związku z tym zostały uwzględnione przy wydawaniu wyroku w sprawie, a dodatkowe ich przeprowadzenie było zbędne. W odniesieniu do pozostałych dowodów powołanych w odwołaniu powód nie sprecyzował prawidłowo tezy dowodowej.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy uznając, iż podniesione w odwołaniu zarzuty nie zasługują na uwzględnienie, oddalił odwołanie jako bezzasadne.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym po 27 października 2016 r.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.