Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Arkadiusz Zagrobelny

Protokolant – sekretarz sądowy Dominika Zajdowska

po rozpoznaniu 10 grudnia 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania Ł. Z. działającego pod firmą (...) we W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 16 stycznia 2023 r. Nr (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od Ł. Z. działającego pod firmą (...) we W. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Arkadiusz Zagrobelny

Sygn. akt XVII AmA 59/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 13 grudnia 2024 r.

Decyzją z dnia 16 stycznia 2023 r. Nr. (...) Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej również jako: „Prezes UOKiK”, „Pozwany”):

I.  na podstawie art. 107 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U. z 2021 r. poz. 275) (dalej jako : „Ustawa”), po przeprowadzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, nałożył na Ł. Z., działającego pod firmą (...) we W., karę pieniężną w wysokości 200 złotych, co stanowi równowartość 43,48 euro, za każdy z 254 dni opóźnienia w wykonaniu pkt. I.3 decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr (...) z dnia 23 grudnia 2021 r., tj. obowiązku zaniechania stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, polegającej na wprowadzaniu konsumentów w błąd, poprzez zamieszczanie w kierowanych do nich wezwaniach do zapłaty nieprawdziwej informacji, iż w sytuacji nieuiszczenia opłaty parkingowej w wyznaczonym terminie konsument zostanie dodatkowo obciążony kosztami pozyskania danych właściciela pojazdu oraz kosztami postępowania windykacyjnego, sądowego i egzekucyjnego, co stanowi nieuczciwą praktykę rynkową, o której mowa w art. 5 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, w zw. z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2070) - licząc od dnia 6 stycznia 2022 r. do 17 września 2022 r., tj. karę w wysokości 50 800,00 złotych, co stanowi równowartość 11 043,92 euro;

II.  Na podstawie art. 77 ust. 1, w zw. z art. 80 Ustawy oraz art. 263 § 1 i 264 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2022 r. poz. 2000, 2185, dalej również jako: „k.p.a.”) w zw. z art. 83 Ustawy, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów postanowił obciążyć Ł. Z., działającego pod firmą (...) we W., kosztami postępowania w wysokości 43,90 zł i zobowiązać do ich zwrotu - w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się decyzji.

(decyzja Prezesa UOKiK z dnia 16.01.2023 r. k. 6-11 akt sąd.)

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Ł. Z. (dalej również jako: „ Powód”, „Odwołujący”) zaskarżając ją w całości.

Powód w uzasadnieniu odwołania wskazał, że od lipca 2021 r. (kiedy to zaprzestał prowadzenia działalności w postaci parkingu przy ul. (...)) do 14 lutego 2022 r. (kiedy to rozpoczął działalność parking przy ul. (...)) nie prowadził działalności parkingowej, zatem nie było podstaw do stawiania mu zarzutu naruszenia decyzji Prezesa UOKiK, za okres, w którym nie prowadził działalności dotyczącej zarządzania parkingiem. Powód twierdził ponadto, że nowe formularze stosował od początku działalności nowego parkingu. Odwołujący nie zgodził się z organem, że wykonał jego decyzję dopiero 17 września 2022 r. Powód po części zarzucił też, że naruszono art. 111 Ustawy poprzez nieobniżenie wymierzonej mu kary. Wskazał, że kara powinna być nałożona w stopniu dolegliwości nie większym niż jest to niezbędne dla osiągnięcia zamierzonego celu. Dodał, że w sprawie wystąpiły okoliczności łagodzące pozwalające na miarkowanie nałożonej kary.

Mając powyższe na uwadze odwołujący wniósł o:

1.  uchylenie decyzji w całości

względnie o:

2.  zmianę decyzji w całości lub w części i orzeczenie co do istoty sprawy.

(odwołanie od decyzji Prezesa UOKiK z dnia 27.02.2023 r. wraz z załącznikami k. 12-24 akt sąd.)

W odpowiedzi na odwołanie Prezes UOKiK wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie od Powoda na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

(odpowiedź Prezesa UOKiK na odwołanie z dnia 22.08.2022 r. k. 34-36 akt sąd.)

Powód, w piśmie z dnia 27 grudnia 2023 r., odniósł się do twierdzeń, zarzutów i wniosków Prezesa UOKiK.

(pismo powoda z dnia 27.12.2023 r. k. 42-43 akt sąd.)

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały prezentowane stanowiska.

(protokół z rozprawy k. 89-91 k. 102-104 akt sąd.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ł. Z. prowadzi działalność gospodarczą, której przeważającą częścią jest konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli. Przedsiębiorca zajmuje się również wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. W ramach swojej działalności zarządza m.in. parkingami zlokalizowanymi po obu stronach budynku przy ul. (...) we W..

(okoliczności bezsporne k. 7 akt sąd., a ponadto wydruk z CEiDG k. 96-96v akt adm.)

Prezes UOKiK w dniu 23 grudnia 2021 r. nr. (...) wydał decyzję w sprawie stosowania przez powoda praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Pozwany nakazał zaniechanie stosowania praktyk opisanych w pkt. I.1) - I. 3) ww. decyzji i w tym zakresie nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

Punkt I. 3) decyzji nr (...) stanowił, że Prezes UOKiK uznał zachowania przedsiębiorcy polegające na:

wprowadzaniu konsumentów w błąd, poprzez zamieszczanie w kierowanych do nich wezwaniach do zapłaty nieprawdziwej informacji, iż w sytuacji nieuiszczenia opłaty parkingowej w wyznaczonym terminie konsument zostanie dodatkowo obciążony kosztami pozyskania danych właściciela pojazdu oraz kosztami postępowania windykacyjnego, sądowego i egzekucyjnego , co stanowi nieuczciwą praktykę rynkową o której mowa w art. 5 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, w związku z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2070),

- za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów, o których mowa w art. 24 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ww. Ustawy i nakazał zaniechanie jej stosowania.

Powyższy punkt decyzji Prezesa UOKiK I. 3) odnosił się do treści wezwań kierowanych do konsumentów, niezależnie od umiejscowienia parkingu, na którym były one stosowane.

Wspomniana decyzja została doręczona przedsiębiorcy w dniu 29 grudnia 2021 r. Powód złożył odwołanie od ww. decyzji. W tymże odwołaniu nie zamieścił wniosku o wstrzymanie wykonania tej decyzji.

(okoliczności bezsporne k. 6-6v akt sąd., a ponadto z.p.o. k. 95-95v akt adm., okoliczności znane Sądowi z urzędu)

Powód, po wydaniu przez Prezesa UOKiK decyzji nr (...) korzystał zarówno z poprzedniego wzoru wezwania do zapłaty (tj. wzoru zawierającego zakwestionowana przez Pozwanego informację), jak i wzoru z którego taką informację usunięto.

(okoliczności bezsporne, a ponadto protokół z rozprawy z dnia 5.11.2024 r., w tym zeznania świadka K. Z. oraz P. B. k. 89v-91v akt sąd., zeznania powoda k. 103 akt sąd., skarga konsumenta z dnia 28.02.2022 r.. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 22.02.2022 r. k. 27-28 akt adm., skarga konsumenta z dnia 27.04.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 23.03.2022 r. k. 10-15, k. 17-18 akt adm., skarga konsumenta z dnia 19.04.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 15.04.2022 r. k. 20-25 akt adm., skarga konsumenta z dnia 30.05.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 24.05.2022 r. k. 37-40 akt adm., skarga konsumenta z dnia 14.06.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 14.06.2022 r. k. 41-42 akt adm., skarga konsumenta z dnia 29.08.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 30.06.2022 r. k. 52-55v akt adm., skarga konsumenta z dnia 18.08.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 12.08.2022 r. k. 59-62 akt adm., skarga konsumenta z dnia 21.09.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 16.09.2022 r. k. 63-65 akt adm., skarga konsumenta z dnia 24.10.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 13.09.2022 r. k. 87-94 akt adm.)

Wezwania do zapłaty zawierające zakwestionowaną przez Pozwanego adnotację o treści: „ Korzystający z parkingu zostanie dodatkowo obciążony kosztami pozyskania danych właściciela pojazdu, a także kosztami postępowania windykacyjnego, sądowego jak i egzekucyjnego”, były stosowane przez Powoda, aż do dnia 16 września 2022 r.

(protokół z rozprawy z dnia 5.11.2024 r., w tym częściowe zeznania świadka K. Z. oraz P. B. k. k. 89v-91v akt sąd., skarga konsumenta z dnia 28.02.2022 r.. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 22.02.2022 r. k. 27-28 akt adm., skarga konsumenta z dnia 27.04.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 23.03.2022 r. k. 10-15, k. 17-18 akt adm., skarga konsumenta z dnia 19.04.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 15.04.2022 r. k. 20-25 akt adm., skarga konsumenta z dnia 30.05.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 24.05.2022 r. k. 37-40 akt adm., skarga konsumenta z dnia 14.06.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 14.06.2022 r. k. 41-42 akt adm., skarga konsumenta z dnia 29.08.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 30.06.2022 r. k. 52-55v akt adm., skarga konsumenta z dnia 18.08.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 12.08.2022 r. k. 59-62 akt adm., skarga konsumenta z dnia 21.09.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 16.09.2022 r. k. 63-65 akt adm., skarga konsumenta z dnia 24.10.2022 r. wraz z kopią niezmienionego wezwania z dnia 13.09.2022 r. k. 87-94 akt adm.)

W roku 2022 (w czasie bliżej nieokreślonym) Powód przeprowadził ze swoimi pracownikami (zajmującymi się obsługa parkingu) rozmowę, co do potrzeby stosowania nowego wzoru wezwania do zapłaty, niezawierającego kwestionowanej informacji, ujętej w pkt. I 3) decyzji Prezesa UOKiK z dnia 23 grudnia 2021 r. nr (...). Powód nie sprawdzał (nie kontrolował), czy jego pracownicy stosują w wezwania do zapłaty w nowym brzmieniu.

(zeznania świadka K. Z. oraz P. B. k. 89v-91v akt sąd., zeznania powoda k. 103 akt sąd.)

Pracownicy Powoda trzymali na biurku (w folii A4)wezwania do zapłaty i nie zwracali uwagi na to, czy korzystają z nowego, czy ze starego wzoru wezwania do zapłaty. Pracownicy wymieszali nowy wzór wezwania do zapłaty z poprzednim wzorem wezwania. Pomieszanie obu tych wzorów mogło być spowodowane praktyką stosowaną u Powoda, a polegająca na tym, że pracownicy drukowali wezwania do zapłaty w punkcie ksero, który posiadał wzory dokumentów firmy powoda, w tym wezwania do zapłaty w pierwotnej wersji.

(zeznania świadka K. Z. oraz P. B. k. 89v-91v akt sąd.)

W roku 2022 pracownicy Powoda wkładali konsumentom za wycieraczki średnio 10 wezwań do zapłaty dziennie.

(zeznania świadka P. B. k. 91 akt sąd.)

Pismem z dnia 7 lipca 2022 r. Prezes UOKiK zawiadomił Powoda o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej na Powoda, w związku z podejrzeniem opóźnienia w wykonaniu decyzji Prezesa UOKiK z dnia 23 grudnia 2021 r. nr (...), w zakresie w jakim nakłada on na Powoda obowiązek zaniechania stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, polegającej na wprowadzaniu konsumentów w błąd, poprzez zamieszczanie w kierowanych do nich wezwaniach do zapłaty nieprawdziwej informacji, iż w sytuacji nieuiszczenia opłaty parkingowej w wyznaczonym terminie konsument zostanie dodatkowo obciążony kosztami pozyskania danych właściciela pojazdu oraz kosztami postępowania windykacyjnego, sądowego i egzekucyjnego (praktyka opisana w pkt. I.3) decyzji Prezesa UOKiK nr (...)). Jednocześnie, Pozwany wezwał Powoda do ustosunkowania się do zarzutu postawionego w postanowieniu (...) nr (...) z dnia 5 lipca 2022 r. oraz do przesłania kopii dokumentu odnoszącego się do przychodów Powoda w 2021 r.

(pismo Prezesa UOKiK z dnia 7.07.2022 r. k. 1-1v akt adm., k.44-44v akt adm., pismo Prezesa UOKiK z dnia 30.08.2022 r. k. 51-51v akt adm., postanowienie Prezesa UOKiK z dnia 5.07.2022 r. k. 2-3v akt adm., k. 45-46v akt adm.)

Powód ustosunkował się do powyższego pisma i wskazał, że nie stosuje już wezwań do zapłaty o treści wskazanych w zawiadomieniu od dnia doręczenia decyzji. Na potwierdzenie powyższego załączył wzór wezwania, które stosuje na parkingu przy ul. (...). Dodał, iż ww. parking znajduje się w innym miejscu niż parking wskazany w decyzji (...). Podkreślił, że kontrola w firmie wykazała, że pracownicy stosują nowy wzór wezwania, zaś ewentualne nieprawidłowości wynikały jedynie z błędu pracownika i użycia nieprawidłowego formularza, bez wiedzy przedsiębiorcy.

(pismo powoda z dnia 5.10.2022 r. k. 67 akt adm.)

Powód po dniu 16 września 2022 r. stosował druki wezwania do zapłaty, które nie zawierały już kwestionowanej informacji.

(kopia wezwania z dnia 19.10.2022 r. k. 81 akt adm.)

Pismem z dnia 16 grudnia 2022 r. Prezes UOKiK zawiadomił o zakończeniu zbierania materiału dowodowego w sprawie oraz o możliwości zapoznania się z aktami sprawy oraz zgłoszenia ewentualnych oświadczeń twierdzeń lub wniosków. Powód nie skorzystał z przysługującego mu prawa.

(zawiadomienie Prezesa UOKiK o zakończeniu postępowania z dnia 16.12.2022 r. k. 97 akt adm., z.p.o. k. 98-98v akt adm.)

Przychód Powoda w 2021 r. wyniósł (...)zł.

(PIT-28 powoda za rok 2021 k. 68-73 akt adm.)

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się zasadniczo na niespornych twierdzeniach stron (art. 229 k.p.c. oraz art. 230 k.p.c.). Twierdzenia te, mając oparcie w znajdujących się w aktach sprawy dokumentach i częściowo w zeznaniach świadków oraz Powoda (art. 245 oraz art. 246 k.p.c.) nie budziły wątpliwości Sądu.

Sąd częściowo nie dał wiary zeznaniom świadka K. Z. oraz zeznaniom Powoda, co do okresu w jakim stosowano wezwania w pierwotnym brzmieniu. Wskazać należy, iż Powód zeznał, że obowiązek nałożony decyzją Pozwanego z grudnia 2021 r., został wdrożony po trzech miesiącach (czyli w marcu 2022 r.) – (k. 103). Z kolei świadek K. Z. zeznał, że nastąpiło to po 1-2 miesiącach ew. po 2-3 miesiącach i było to w okresie wakacyjnym roku 2022 r. (k. 90-91).

Zeznania te były sprzeczne z dowodami z dokumentów tj. Wezwaniami do zapłaty np. z dnia 16.09.2022 r. (k. 65 akt adm.) oraz z dnia 13.09.2022 r. (k. 94 akt adm.) z których bez wątpienia wynikało, że jeszcze we wrześniu 2022 r. (a zatem 9 m-cy po dacie nałożenia omawianego obowiązku) Powód stosował niewłaściwe wezwania.

Omawiane dowody z dokumentów znajdowały jednocześnie pokrycie w zeznaniach świadka P. B. (którym zasadniczo Sąd dał wiarę). Jakkolwiek świadek ten zeznał, że nie pamięta jak długo wezwania o „starej” treści były stosowane, to niemniej wskazał, że „stare” wezwania były jeszcze stosowane w okresie, gdy Pozwany wszczął postępowanie w przedmiocie nałożenia na Powoda przedmiotowej kary (czyli co najmniej do lipca 2022 r.). Świadek ten zeznał, iż w związku z kierowanymi do Pozwanego skargami konsumentów, Powód zwrócił się do świadka o okazanie mu druków wezwań. Okazało się wówczas, że dawano konsumentem „stare” wezwania. Okoliczność ta została ujawniona po przeprowadzonej kontroli i odnaleziono jeszcze 5 „złych” wezwań wymieszanych z nowymi, których było ok. 50-100. Świadek zeznał ponadto, że od tego mementu stosowano już wezwania „nowe” (k. 91).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne, a zaskarżona Decyzja prawidłowa.

Zgodnie z art. 107 ust. 1 zd. 1 Ustawy (w brzmieniu obowiązującym w dniu wydawania zaskarżonej decyzji) Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorców, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość do 10 000 euro za każdy dzień opóźnienia w wykonaniu decyzji wydanych na podstawie art. 10, art. 12 ust. 1, art. 19 ust. 1, art. 20 ust. 1, art. 21 ust. 2 i 4, art. 23b, art. 23c ust. 1, art. 26, art. 27 ust. 2, art. 28 ust. 1, art. 89 ust. 1 i 3 oraz art. 101a ust. 1 i 3, postanowień wydanych na podstawie art. 105g ust. 1 lub wyroków sądowych w sprawach z zakresu praktyk ograniczających konkurencję, praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, niedozwolonych postanowień wzorców umów oraz koncentracji. Karę pieniężną nakłada się, licząc od daty wskazanej w decyzji

W judykaturze wskazuje się, że „ przez niewykonanie decyzji Prezesa UOKiK, o której mowa w art. 107 Ustawy, należy rozumieć działania i zaniechania, które stoją w sprzeczności z zakazami i nakazami określonymi w sentencji danej decyzji. Sprzeczność zachowania przedsiębiorcy z wytycznymi zawartymi w sentencji decyzji może przybrać postać sprzeczności logicznej (gdy przedsiębiorca w ogóle nie wykonuje zobowiązania lub podejmuje działania odmienne od działań opisanych w decyzji) albo niezgodności prakseologicznej (gdy przedsiębiorca podejmuje działania, które w całości lub w części unicestwiają zamierzony skutek decyzji). Ponadto o niewykonaniu decyzji Prezesa UOKiK można mówić nie tylko wtedy, gdy przedsiębiorca w ogóle nie wypełnia zobowiązania, ale także wtedy, gdy nałożony obowiązek wypełnił jedynie w części lub wypełnił w sposób niewłaściwy, wybiórczy” (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.01.2020 r., sygn. akt I NSK 105/18, Legalis nr 2276462).

Niewykonanie decyzji również ma miejsce wtedy, gdy adresat decyzji nie realizuje obowiązku, o którym mowa w decyzji, mimo że Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie wstrzymał jej wykonania. (patrz Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów. Komentarz, red. dr hab. Agata Jurkowska-Gomułka, dr hab. Anna Piszcz, rok 2025, wydanie 1, Legalis).

Dokonując subsumpcji stanu faktycznego i stanu prawnego wskazać należy, że Powód nie zastosował się do nakazu zaniechania praktyki określonej w pkt. I 3) decyzji z dnia 23 grudnia 2021 r. i dalej stosował wzory wezwań do zapłaty zawierające kwestionowaną w ww. decyzji informację. Świadczą o tym skargi konsumentów składane do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zeznania świadków, którzy potwierdzili, iż używali poprzednich wzorów wezwań do zapłaty, jak również twierdzenia Powoda, zawarte w piśmie z dnia 5 października 2022 r. Wspomnieć należy, iż ww. decyzja podlegała wykonaniu z dniem jej doręczenia tj. z dniem 29 grudnia 2021 r. Pozwany uwzględnił 7-dniowy termin na dokonanie przez Powoda zmian we wzorach wezwań do zapłaty, zatem dzień od którego należało liczyć nałożenie na powoda kary pieniężnej to 6 stycznia 2022 r., a więc opóźnienie w wykonaniu obowiązku określonego w pkt. I 3) decyzji Prezesa UOKiK z dnia 23 grudnia 2021 r. wyniosło 254 dni (licząc do dnia 16 września 2022 r.).

Podkreślić należy, że pkt. I 3) decyzji nr (...) z dnia 23 grudnia 2021 r. nie odnosił się do konkretnego parkingu. Jak wynika z uzasadnienia wyroku SOKiK z dnia 13 lutego 2024 r., sygn. akt XVII AmA 15/22, „Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika także, iż „ powyższe stwierdzenie jest zamieszczane nie tylko na formularzach wezwań doręczanych konsumentom na Parkingu, ale również na innym prowadzonym przez tego Przedsiębiorcę, tj. położonym po przeciwległej stronie budynku przy pl. (...) ”, zatem Sąd podkreślił, że formularze wezwań mogły odnosić się do różnych parkingów. Odwołujący wskazał, że od dnia doręczenia decyzji do dnia 14 lutego 2022 r. nie prowadził działalności parkingu przy ul. (...), co mogłoby skutkować obniżeniem wysokości kary. W ocenie Sądu nie sposób zgodzić się z Powodem. Otóż, Powód nie zawiesił w ww. okresie działalności gospodarczej. Ponadto jak już wspomniano wcześniej, pkt I 3) decyzji Prezesa UOKiK z dnia 23 grudnia 2021 r. nie odnosił się do konkretnego parkingu. Niezależnie od powyższego, stosowanie do art. 107 zdanie ostatnie Ustawy, karę pieniężną nakłada się licząc od daty wskazanej w decyzji. Nie ulega wątpliwości, że po dacie decyzji z 23.12.2021 r. (której nadano rygor natychmiastowej wykonalności) Powód nie wykonał tej decyzji, i opóźnienie w jej wykonaniu trwało, aż do dnia 16.09.2022 r. W związku z tym, to czy Powód w każdym dniu trwania omawianego opóźnienia (tj. np. również w styczniu 2022 r.) zachowywał się w sposób sprzeczny z treścią obowiązku nałożonego decyzją, czy też tylko w niektórych dniach tego okresu, pozostaje bez wpływu na sposób ustalania wysokości kary w oparciu o przepis art. 107 Ustawy.

Sąd nie podzielił stanowiska Powoda, w którym to stwierdził, że od początku działalności nowego parkingu stosował wezwania na nowych formularzach. Przeczą temu zeznania świadków jak i skargi konsumentów zawierające kopie wezwań do zapłaty z niezmienioną treścią wezwania. Podkreślić należy, iż Powód będący profesjonalistą winien z należytą starannością wykonywać wszelkie obowiązki na niego nałożone. Powinien on m.in. po otrzymaniu decyzji Prezesa UOKiK nr (...) zmienić treść przedmiotowych wezwania i kontrolować swoich pracowników (którzy są osobami bez wyuczonego zawodu), czy używają nowych formularzy wezwań do zapłaty, gdyż tego typu zachowania są przypisane do profesjonalisty, którym bez wątpienia jest Powód.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że Pozwany słusznie nałożył na powoda karę pieniężną.

Odnośnie wysokości tej kary wskazać należy, że nie mogła ona przekroczyć 10 000 euro za każdy dzień opóźnienia w wykonaniu decyzji (art. 107 Ustawy).

Jednocześnie, stosownie do treści art. 111 ust. 1 oraz ust. 1 pkt 4 Ustawy Prezes Urzędu, ustalając wysokość nakładanej kary pieniężnej, uwzględnia w szczególności okoliczności naruszenia przepisów ustawy oraz uprzednie naruszenie przepisów ustawy, a także, w przypadku kary pieniężnej, o której mowa w art. 107 skutki rynkowe niewykonania decyzji, postanowień lub wyroków, o których mowa w art. 107.

Ponadto, ustalając wysokość kary pieniężnej Prezes Urzędu bierze pod uwagę okoliczności łagodzące lub obciążające, które wystąpiły w sprawie (art. 111 ust. 2 Ustawy).

Pozwany wskazał, że wymierzając Powodowi karę miał na względzie: że Przedsiębiorca uprzednio naruszył przepisy Ustawy; zaistnienie negatywnych skutków rynkowych (Przedsiębiorca w dalszym ciągu bowiem wprowadzał konsumentów w błąd co do ich sytuacji faktycznej i prawnej, w wyniku czego dochodziło lub mogło dojść do naruszenia ich interesów ekonomicznych, poprzez podjęcie przez nich decyzji o uiszczeniu należności, co do której nie było żadnych podstaw); że Przedsiębiorca działał celowo (powinien bowiem zdawać sobie sprawę z konsekwencji zaniechania wykonania Decyzji z nałożonym rygorem natychmiastowej wykonalności oraz miał świadomość braku realizacji swojego obowiązku - Przedsiębiorca jako podmiot profesjonalny, reprezentowany także przez profesjonalnego pełnomocnika musiał zdawać sobie sprawę z tego, że w przypadku nadania rygoru natychmiastowej wykonalności, adresat decyzji musi się do niej zastosować, a jej niewykonanie może skutkować nałożeniem kary pieniężnej); że wymiar kary jest proporcjonalny do możliwości finansowych Powoda; że nie zaistniały w niej okoliczności łagodzące.

W ocenie Sądu kara w wysokości 50 800 zł nie jest szczególnie dotkliwa. Wskazać w szczególności należy, iż Pozwany prawidłowo uwzględnił okoliczności od których zależy wysokość kary nakładanej na Przedsiębiorcę. Zauważyć trzeba, iż kara za dzień opóźnienia wynosiła jedynie 200 zł (tj. 43,48 euro), zaś zgodnie z ustawą górna granica tej kary wynosiła 10 000 euro. Biorąc pod uwagę wysokość przychodów Powoda za rok 2021 uiszczenie tej kary nie przekracza możliwości finansowych Powoda. Konkluzji tej w żaden sposób nie podważają twierdzenia Powoda, że za parking pobierana jest opłata jedynie w wysokości 10zł/h i jego przychody nie są duże (k. 14 akt sąd.). Przypomnieć w tym miejscu należy, iż Powód wystawiał dziennie około 10 wezwań, w których kwotę do zapłaty określał na 100 zł. Zatem dzienna wysokość kary w wysokości 200 zł nie może zostać uznana za wygórowaną. Ponadto słusznie Pozwany przyjął, że Powód działał umyślnie.

Jednocześnie na korzyść Powoda (z punktu widzenia określania wysokości kary) nie może być uznane to, że współpracował z Pozwanym tj. odpowiadał na kierowane do niego przez Pozwanego pisma (k. 14v) – jest to bowiem obowiązek Powoda. Natomiast to, że Powód „zaniechał stosowania praktyki” tj. wykonał decyzję z grudnia 2021 r. (k. 14v), zostało uwzględnione przez Pozwanego, skoro za okres począwszy od dnia 17.09.2022 r., kary na Powoda Pozwany już nie nałożył. Nie mogło prowadzić do obniżenia kary również i to, że jak twierdzi Powód (k. 14v) żadne z wezwań przytoczonych w decyzji nie zostało zapłacone (oraz żadne roszczenie w tym zakresie nie zostało skierowane przez Powoda do konsumenta). Zwrócić bowiem należy uwagę, iż włączone przez Pozwanego do materiału dowodowego wezwania stanowią tylko ułamkowa część wezwań wystawionych w 2022 r. przez Powoda (k. 35v).

Podsumowując, nałożona na Powoda kara nie może zostać oceniona jako wygórowana. W ocenie Sądu kara w tej wysokości spełni swój cel prewencyjny i będzie również ostrzeżeniem także dla innych przedsiębiorców przed lekceważeniem obowiązków wynikających z decyzji Prezesa UOKiK.

W tych okolicznościach, w oparciu o przepis art. 479 ^31a § 1 k.p.c., oraz na podstawie wyżej w uzasadnieniu wskazanych przepisów, Sąd oddalił odwołanie od decyzji Prezesa URE ( pkt I sentencji wyroku).

W pkt II wyroku orzeczono o kosztach procesu mając na uwadze jego wynik. Podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 98, 99 i 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r.

/sędzia Arkadiusz Zagrobelny/

Sygn. akt XVII AmA 59/23

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

/sędzia Arkadiusz Zagrobelny)