Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	SSO Maciej Kruszyński
Protokolant –	Sekr. sądowy Magdalena Ratajczyk

po rozpoznaniu 28 września 2022 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. w P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

o stwierdzenie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów

na skutek odwołania Powoda od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 12 sierpnia 2020 roku, numer (...) (...)

1. oddala odwołanie;

2. zasądza od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. w P. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSO Maciej Kruszyński

Sygn. akt XVII AmA 61/20

UZASADNIENIE

Decyzją Prezesa nr (...) z dnia 12 sierpnia 2020 r. Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów po przeprowadzeniu postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, wszczętego z urzędu wobec (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. z siedzibą w P.:

I.  na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2020 r., poz. 1076 i 1086) uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, określoną w art. 24 ust. 1 i ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, wykonywanie połączeń telefonicznych do konsumentów dla celów marketingu bezpośredniego pomimo niedysponowania uprzednią zgodą tych konsumentów na ww. działania, co jest sprzeczne z art. 172 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (t.j.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2460 ze zm.) oraz godzi w zbiorowe interesy konsumentów i nakazał zaniechanie jej stosowania,

II.  na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2020 r., poz. 1076 i 1086), nałożył na Przedsiębiorcę w związku z naruszeniem zakazu, o którym mowa w art. 24 ust. 1 i 2 ww. ustawy, w zakresie opisanym w pkt I sentencji decyzji, karę pieniężną w wysokości 189.907,00 zł płatną do budżetu państwa,

III.  na podstawie art. 77 ust. 1 i art. 80 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2020 r., poz. 1076 i 1086) w zw. z art. 83 tej ustawy w zw. z art. 263 § 1 i 2 i art. 264 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256 i 695) postanowił obciążyć Przedsiębiorcę kosztami postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów w kwocie 17,40 zł oraz zobowiązać do ich zwrotu Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. 

Powód zaskarżył ww. decyzję z całości. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj, art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 84 u.o.k.k. poprzez wadliwą analizę materiału dowodowego i zaniechanie pełnego wyjaśnienia okoliczności sprawy, skutkujące błędnymi ustaleniami faktycznymi oraz nieprawidłowym ustaleniem, że:

a.  powódka nie posiadała zgód konsumentów na kontakt marketingowy, podczas gdy takie zgody zostały legalnie pozyskane od profesjonalnego brokera danych osobowych (...) sp. z o. o., co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia faktycznego, że spółka wykonuje połączenia telefoniczne do konsumentów dla celów marketingu bezpośredniego pomimo niedysponowania w tym zakresie ich uprzednią zgodą;

b.  zawarcie umowy sprzedaży danych osobowych z (...) sp. z o. o. było działaniem pozornym, mającym na celu zabezpieczenie spółki przed odpowiedzialnością za bezprawnie wykonywany telemarketing, podczas gdy powódka zawarła umowę z (...) sp. z o. o. w celu legalnego pozyskania zgód na ww. działanie, ponosiła i w dalszym ciągu ponosi z tego tytułu rzeczywisty koszt, korzystała i w dalszym ciągu korzysta z pozyskanych w ten sposób zgód, co doprowadziło do błędnego ustalenia faktycznego, że spółka wykonuje połączenia do konsumentów dla celów marketingu bezpośredniego pomimo niedysponowania uprzednią zgodą tych konsumentów na takie działanie;

c.  wewnętrzne procedury powódki uniemożliwiały konsumentowi ustalenie kontaktującego się z nim podmiotu, podczas gdy powódka zobowiązała swoich pracowników do przekazywania prawdziwych, pełnych oraz kompletnych danych identyfikacyjnych spółki, a ponadto nabyła prawa do korzystania z adresu poczty elektronicznej: (...) od podmiotu poprzednio wykorzystującego numery przypisane spółce, co doprowadziło do błędnego ustalenia faktycznego, że powódka w sposób zamierzony uniemożliwiała konsumentom ustalenie podmiotu, który faktycznie przetwarza ich dane;

d.  w trakcie połączeń powódka zataja swoje dane przed konsumentami, podczas gdy powódka zobowiązała swoich pracowników do przekazywania prawdziwych, pełnych i kompletnych danych identyfikacyjnych spółki, a posługiwanie się przez telemarketerów fikcyjnym imieniem i nazwiskiem było dopuszczalne tylko pod warunkiem przekazania prawdziwych danych identyfikacyjnych powódki i nie prowadziło do ograniczenia uprawnień konsumentów, gdyż każdorazowo otrzymywali oni informacje, które pozwalały na łatwy i efektywny kontakt ze spółką oraz w konsekwencji ustalenie źródła pochodzenia zgody na kontakt telefoniczny.

e.  powódka nie daje rękojmi należytego wykonania zobowiązań wskazanych w propozycji zakończenia postępowania bez nałożenia kary w trybie art. 28 u.o.k.k., pomimo braku jakichkolwiek przesłanek wskazujących na tę okoliczność, co doprowadziło do bezpodstawnej odmowy uwzględnienia propozycji powódki lub ustalenia ich modyfikacji akceptowalnej przez pozwanego, czyniąc instytucję przewidzianą w art. 28 u.o.k.k. w zasadzie jedynie fikcyjnie dostępną dla powódki;

2.  naruszenie przepisów postępowania, mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 107 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 u.o.k.k., polegające na powołanie się w uzasadnieniu decyzji na okoliczności całkowicie niepowiązane z istotą zarzucanej praktyki, tj. rzekome nieprzekazywanie konsumentom danych kontaktowych (...) sp. z o. o. i informacji o podmiocie przetwarzającym dane osobowe, podczas gdy zarzucana powódce praktyka miała polegać na nawiązywaniu z konsumentami połączeń telefonicznych w celach marketingu bezpośredniego bez ich uprzedniej zgody.

3.  z ostrożności procesowej, naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 u.o.k.k. w zw. z art. 172 ust. 1 PT i art. 174 PT poprzez ich błędną wykładnię, a w konsekwencji zbyt szeroką interpretację pojęcia marketingu bezpośredniego i bezpodstawne uznanie, że wyłączona jest możliwość jakiegokolwiek kontaktu z abonentem bez jego uprzedniej zgody, jeśli choćby pośrednim skutkiem takiego kontaktu miałoby być zawarcie umowy, w szczególności wyłączona jest możliwość nawiązania połączenia dla uzyskania zgody na kontakt w celu marketingu bezpośredniego.

4.  z ostrożności procesowej, naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj, art. 106 ust. 1 pkt 4 u.o.k.k poprzez nałożenie kary niewspółmiernej do zakresu zarzucanego naruszenia zbiorowych interesów konsumentów, w tym w szczególności:

a.  nieprawidłowe przyjęcie, że zarzucana powódce praktyka miała charakter umyślny, podczas gdy powódka działała w uzasadnionym przekonaniu, że posiada ważne zgody na wykonywanie połączeń do konsumentów w celach marketingu bezpośredniego;

b.  uwzględnienie przy wymiarze kary okoliczności niepowiązanych ze stawianym zarzutem, tj. rzekome podejmowanie działań mających na celu uniemożliwienie konsumentom zorientowania się w tożsamości osób dzwoniących i zapraszających ich podmiotów; pośrednie godzenie zarzucaną praktyką w interesy ekonomiczne konsumentów; rzekome kontynuowanie przez powódkę wieloletniej działalności spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k.

c.  pominięcie zasady obniżenia kary o dalsze 20% z uwagi na czynną współpracę w toku postępowania.

Wobec powyższego, Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości lub stwierdzenie jej wydania bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawa. Z ostrożności procesowej, wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w zakresie pkt II., ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji w pkt II. poprzez nałożenie na powódkę kary pieniężnej w odpowiednio mniejszej wysokości lub odstąpienie od jej nałożenia. Ponadto, Powód wniósł o zasądzenie od Pozwanego na rzecz Spółki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty (art. 98 § l ¹ k.p.c.); ewentualnie o zniesienie kosztów procesu między stronami.

W odpowiedzi na odwołanie Pozwany Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wniósł o oddalenie odwołania w całości i zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego koszów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W pismach z 1 grudnia 2020 r., 8 lutego 2022 r., 10 lutego 2022 r., 27 maja 2022 r., 6 czerwca 2022 r. strony podtrzymały stanowisko dotychczas zaprezentowane w sprawie.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. z siedzibą w P. (dalej: Spółka, Przedsiębiorca, V.) prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego o numerze (...). Głównym przedmiotem działalności spółki jest działalność centrów telefonicznych (call center).

Od 1 września 2019 r. Spółka ta świadczy usługi marketingowe. Wcześniej usługi były świadczone przez spółkę (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. z siedzibą w P.. (...) zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie i w dniu 9 grudnia 2019 r. została wykreślona z Krajowego Rejestru Sądowego.

Spółka (...) przejęła część składników przedsiębiorstwa i kontynuuje działalność uprzednio prowadzoną przez spółkę (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. z siedzibą w P..

Dowód: informacja odpowiadająca odpisowi pełnemu z (...) k. 45-46 akt adm., k. 76-77 akt adm., k. 617-618 akt adm., k. 614-616 akt adm.; wydruki ze strony internetowej (...) i (...) - k. 619-645 akt adm.; pismo Spółki z dnia 19 czerwca 2020 r. - k. 609 akt adm.; notatka z odbierania wyjaśnień A. K. - k. 117-118 akt adm.

Spółka świadczy usługi na rzecz przedsiębiorców z branży sprzedaży bezpośredniej, polegające na umawianiu konsumentów na organizowane przez tych przedsiębiorców pokazy handlowe. Tygodniowo, Spółka zapraszała konsumentów na około 300 tego rodzaju spotkań. Dane konsumentów Spółka pozyskiwała od spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W..

Dowód: umowy o współpracy marketingowej - k. 459-505 akt adm.; oświadczenia dotyczące projektu prowadzenia rozmowy - k. 506-575 akt adm.; notatka z odbierania wyjaśnień A. K. - k. 117-118 akt adm.; pismo Spółki z dnia 22 listopada 2019 r. - k. 394-395 akt adm.; pismo Spółki z dnia 14 stycznia 2020 r. - k. 581-582 akt adm.; zamówienia usług dostępu do danych - k. 583-588 akt adm. .; skrypt (...) - k. 387 akt adm.; skrypt (...) - k. 377 akt adm.;

Rozmowy prowadzone z konsumentami odbywały się w oparciu o zaakceptowany przez zleceniodawcę jednolity model rozmowy – skrypt. Przedsiębiorca udostępniał telemarketerom materiały szkoleniowe w postaci m.in.: schematów odpowiedzi na trudne pytania co do obiekcji osób zapraszanych, opisy prezentów, zasady statusowania czy też zestawienia zawierające obowiązkowe informacje, które mają zostać przekazane w trakcie rozmowy.

Dowód: skrypty rozmów - k. 215-223, 229, 239, 241, 269-278, 293-301, 370-387 akt adm.; opisy prezentów - k. 224-228, 230-231, 263-268, 361-362, 364 akt adm.; zestawienie informacji obowiązkowych - k.232, 256, 289 akt adm.; zestawienie zwrotów i informacji zakazanych - k. 233, 261-262 akt adm,; dokument pt. „Jakich zaproszeń nie wysyłamy” - k. 234 akt adm.; dokument pt. „Statusowanie” - k. 235, 257, 292 akt adm.; zestawienie podstawowych informacji dotyczących prowadzonych kampanii marketingowych - k. 236, 260, 288, 359 akt adm.; dokument pt. „Język korzyści” - k. 237, 259, 360 akt adm.; dokument pt. „Obiekcja osoby towarzyszącej” - k. 258, 291 akt adm.; dokument „Osoba niepewna” - k. 290, 358, 368 akt adm.; dokument „Schemat rozmowy” - k. 363 akt adm.; dokument pt. „trudne pytania/zbijanie obiekcji”, k. 365-366 akt adm,; umowy o współpracy marketingowej, k. 459-505 akt adm.; oświadczenia dotyczące projektu prowadzenia rozmowy, k. 506-575 akt adm.;

Poniżej przedstawione zestawienie o nazwie: „Informacje obowiązkowe” stanowi materiał szkoleniowy udostępniany telemarketerom kontaktującym się z konsumentami:

	INFORMACJE OBOWIĄZKOWE
1.	Przedstawienie się konsultanta z imienia i nazwiska (może być fikcyjne).
2.	Poinformowanie z jakiej firmy dzwonimy.
3.	Poinformowanie z jakiej okazji dostaje upominki i jaki jest to upominek.
4.	Podanie dokładnej daty u dokładnego miejsca spotkania (miasto, ulica i jej numer, nazwa hotelu/restauracji).
5.	Podanie wszystkich propozycji dostępnych godzin spotkania.
6.	Upewnienie się czy dana godzina pasuje (w przypadku gdy została jedna godzina).
7.	Spotkanie jest dla par – takie dosłowne sformułowanie musi paść.
8.	Osobą towarzyszącą może być tylko mąż/żona, partner/partnerka, bliska przyjaciółka/bliski przyjaciel.
9.	Przedstawienie min 2 funkcji/cech upominku (gwarancja nie jest funkcją).
10.	Pobranie danych klienta oraz małżonki/męża, partnerki/partnera, bliskiej przyjaciółki/bliskiego przyjaciele.
11.	Pytanie o odległość, kiedy z rozmowy wynika, że klient może mieszkać w innym mieście (do 20 km).
12.	Potwierdzenie wieku osoby docelowej.
13.	Pytanie o kartkę stałego lub tymczasowego pobytu – obcokrajowiec.
14.	Pobranie nr telefonu do klienta w przypadku gdy konsultant dodzwoni się do firmy lub pytania czy na ten nr telefonu można się kontaktować z klientem.

Dowód: zestawienie informacji obowiązkowych - k.232, 256, 289 akt adm.; dokument pt. „Schemat rozmowy” - k. 363 akt adm.;

Korzystając z opracowanych przez Spółkę i zaakceptowanych przez zleceniodawców skryptów rozmów, telemarketerzy zapraszali konsumentów na pokazy handlowe. Zwykle, rozmowa ta miała standardową treść, przy czym różnice pojawiały się na etapie informowania o organizatorze proponowanego spotkania, gwarantowanym prezencie oraz terminie i przedmiocie spotkania. Telemarketerzy mogli posługiwać się fikcyjnymi nazwami fantazyjnymi poszczególnych zleceniodawców.

Telemarketerzy mieli obowiązek przedstawienia się rozmówcy, przy czym podane imię i nazwisko mogło być fikcyjne.

Skrypt (...)

Dzień Dobry!

Nazywam się (imię i nazwisko)……………………………………………. Firma (...).

Chcę P/P poinformować, że ma P/P do odbioru gwarantowany prezent w postaci Wielofunkcyjnego Robota Kuchennego z okazji ogólnopolskiej reklamy firmy.

Spotkanie Jest dla Par i po odbiór Robota Kuchennego proszę zgłosić się w parze (miasto + adres + data) o 11:00 /14:00 lub 17:00.

Która godzina by tak odpowiadała? 11:00,14:00 czy 17:00? (Przykład godziny).

Robot Kuchenny posiada rozmaite pojemniki i wymienne narzędzia, które umożliwią m.in. mieszanie, ubijanie, siekanie, rozdrabnianie warzyw oraz wyrabianie ciasta.

Proszę mi jeszcze powiedzieć na jakie Imię i Nazwisko zarezerwować robota kuchennego?

LUB

I ja mam przyjemność rozmawiać z ……………………………………………………….?

I jak ma na Imię P/P Mąt /Partner/Bliski Przyjaciel? Poproszę tylko samo imię takiej osoby.

Rozumiem że ukończyliście Państwo 40-ty rok życia?

Spotkanie zorganizowane w ramach ogólnopolskiej reklamy najnowocześniejszych sprzętów Niemieckiego producenta, który w ramach niej prowadzi badanie rynku Polskiego.

Nasz sponsor, a zarazem producent urządzenia, od lat doskonali swoje produkty dla Twojej satysfakcji.

Zaufaj technologii. Zaufaj doświadczeniu.

Podsumowując, widzimy się dnia… w hotelu…na ul.…… o godz. ……………………

Czy wszystko się zgadza?

Dobrze, zatem do zobaczenia.

!!! PAMIĘTAJ !!!

Opisz w trakcie rozmowy Prezent (przynajmniej 2 Cechy)

Poinformuj o spotkaniu dla par oraz warsztatach, a takż o Ich tematyce!

Poinformuj na końcu rozmowy o dokładnym miejscu spotkania - jeżeli Klient nie wie gdzie dokładnie znajduje się miejsce spotkania, mówi, że ma daleko, mówi o innym mieście należy dopytać o to czy na pewno pochodzi z danego miasta lub zapytać o odległość (do 20 km)!

Dowód: skrypty rozmów, k. 215-223, 229, 239, 241, 269-278, 293-301, 370-387 akt adm.; opisy prezentów, k. 224-228, 230-231, 263-268, 361-362, 364 akt adm.; zestawienie informacji obowiązkowych, k.232, 256, 289 akt adm.; dokument pt. „Schemat rozmowy”, k. 363 akt adm.; umowy o współpracy marketingowej, k. 459-505 akt adm.; oświadczenia dotyczące projektu prowadzenia rozmowy, k. 506-575 akt adm.;

Na wypadek pojawienia się w trakcie rozmowy z konsumentem, np. zarzutu bezprawnego wykorzystywania danych osobowych przez Spółkę, Przedsiębiorca przygotował dla telemarketerów „gotową” odpowiedź. Tak też, posługując się opracowanym schematem, na pytanie: „skąd macie mój numer?”, telemarketerzy byli zobowiązania do udzielenia odpowiedzi o następującej treści: „Wszelkich informacji na ten temat dowiecie się Państwo pisząc na adres mailowy: (...)”.

Dowód: zestawienie informacji obowiązkowych - k.232, 256, 289 akt adm.

Zaś na wypadek żądania przez konsumenta usunięcia jego danych z bazy danych, telemarketer zobowiązany był do zaznaczenia tego w systemie call center poprzez objęcie danych konsumenta statusem „usuń z bazy”.

Dowód: dokument pt. „Statusowanie”, k. 235, 257, 292 akt adm.

Wobec powyższych ustaleń, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zwrócił się do Spółki o przedstawienie następujących dokumentów:

1.  dowodów potwierdzających uzyskanie zgód, o których mowa w art. 172 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego, od wszystkich konsumentów, których nagrania rozmów zostały Prezesowi Urzędu przekazane w toku kontroli,

2.  zestawienia zawierającego numery telefonów konsumentów, których nagrania rozmów zostały Prezesowi Urzędu przekazane w toku kontroli wraz z prośbą powiązania w zestawieniu poszczególnych numerów telefonów z udostępnionymi w toku kontroli nagraniami rozmów oraz wskazaniem (o ile Przedsiębiorca posiada) danych osobowych i adresowych nagrywanych konsumentów.

Dowód: pismo Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 31 grudnia 2019 r. - k. 577 akt adm.

Odpowiadając na wezwanie, Spółka wskazała, że zgody żądane przez Organ, może przedłożyć jedynie administrator tychże danych czyli spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W..

Dowód: pismo Spółki z dnia 14 stycznia 2020 r. - k. 581-582 akt adm.

Przedsiębiorca wyjaśnił, że nie jest w stanie przypisać konkretnego konsumenta do nagrania, które zostało przekazane. Zwrócił się o wskazanie co najmniej numeru telefonu oraz czasu trwania, godziny i daty połączenia, którego dotyczy żądanie, co ułatwiłoby wyszukanie konkretnej zgody.

Dowód: pismo Spółki z dnia 14 stycznia 2020 r. - k. 581-582 akt adm.

W toku postępowania przedsiębiorca przedstawił przykładowe dokumenty zamówień dostępu do danych, z których wynika, iż integralną częścią zamówień jest regulamin dostępny na stronie internetowej pod adresem: https://(...)

Dowód: pismo Spółki z dnia 14 stycznia 2020 r. - k. 581-582 akt adm.; dokumenty zamówień dostępu do danych - k. 583-588 akt adm.

Na mocy § 4 ust. 7-11 Regulaminu:

7. Usługodawca [ (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. - uzupełnienie własne] oświadcza, iż posiada odpowiednie zgody, uprawniające do realizacji za pośrednictwem Serwisu kampanii względem Odbiorców. Dane udostępniane przez Usługodawcę w ramach Usługi objęte są co najmniej następującymi zgodami; zgodą na przetwarzanie danych w celach marketingowych (zgoda na podstawie RODO), zgodę na otrzymywanie niezamówionych informacji marketingowych (zgoda na podstawie art. 10 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną), zgodą na otrzymywanie komunikatów marketingowych za pośrednictwem telekomunikacyjnych urządzeń końcowych (zgoda na podstawie art. 172 Prawa telekomunikacyjnego).

8. Usługodawca tworzy zbiór danych na potrzeby Usługi pozyskując zgody bezpośrednio lub dokonując komercyjnego nabycia licencji na wykorzystanie danych w celach marketingowych od innych podmiotów, które jako administratorzy w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami pozyskali odpowiednie zgody i udostępniają dane kontaktowe w celach ich komercyjnego wykorzystania.

9. W przypadku reklamacji czy roszczeń Odbiorców związanych z samym faktem przeprowadzenia kampanii, tj. wykorzystaniem danych Odbiorców w kampanii, podmiotem odpowiedzialnym za udzielenie informacji Odbiorcy jak również za konsekwencje prawne wynikające z ewentualnych nieprawidłowości w tym zakresie jest Usługodawca.

10. W przypadku bezpośredniego kontaktu Odbiorcy z Usługobiorcą, zobowiązany jest on podać dane kontaktowe Usługodawcy i poinformować, iż to Usługodawca przetwarza jego dane osobowe.

11. Za roszczenia związane z samą treścią kampanii odpowiada Usługobiorca. W przypadku, gdyby Usługodawca poniósł negatywne konsekwencje związane z treścią kampanii realizowanej przez Usługobiorcę, Usługobiorca zobowiązany jest do naprawienia szkody poniesionej przez Usługodawcę.

Dowód: Regulamin usługi (...) - k. 68-75 akt adm.

Jednak podczas rozmów mających na celu zaproszenie konsumenta na spotkanie organizowane przez zleceniodawców, Spółka nie przekazywała konsumentom danych kontaktowych spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz informacji o podmiocie przetwarzającym dane osobowe konsumentów.

Konsumenci, którzy kwestionowali fakt przetwarzania danych osobowych przez spółkę byli informowani o możliwości skontaktowania się w tej sprawie ze Spółką za pośrednictwem poczty elektronicznej. Konsumentom podawano w tym celu adresem internetowym biura obsługi klienta niefunkcjonującej i wykreślonej w grudniu 2019 r. z KRS spółki (...).

Dowód: skargi konsumentów - k. 8-27 akt adm., skrypty rozmów - k. 215-223, 229, 239, 241, 269-278, 293-301, 370-387 akt adm.; zestawienie informacji obowiązkowych - k. 232, 256, 289 akt adm.; oświadczenia dotyczące projektu prowadzenia rozmowy - k. 506-575 akt adm.

W 2019 r. Przedsiębiorca osiągnął obrót w kwocie (...).

Dowód: rachunek zysków i strat Spółki na koniec grudnia 2019 r. - k. 607 akt adm.

Powyżej opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, których prawdziwość, wiarygodność i moc dowodowa nie była podważana w postępowaniu sądowym.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

W zaskarżonej decyzji, Prezes UOKiK uznał iż praktyka Spółki stanowiła praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, określoną w przepisie art. 24 ust. 1 i 2 uokik, która w istocie polegała na wykonywaniu połączeń telefonicznych do konsumentów dla celów marketingu bezpośredniego, pomimo niedysponowania uprzednią zgodą tych konsumentów, co narusza art. 172 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2460 ze zm., dalej jako: Pt) oraz godzi w zbiorowe interesy konsumentów.

Stosownie do art. 24 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (dalej: uokik), zakazane jest stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się godzące w nie bezprawne działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami zachowanie przedsiębiorcy, w szczególności: naruszenie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawnej i pełnej informacji (pkt 2), nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej konkurencji (pkt 3), proponowanie konsumentom nabycia usług finansowych, które nie odpowiadają potrzebom tych konsumentów ustalonym z uwzględnieniem dostępnych przedsiębiorcy informacji w zakresie cech tych konsumentów lub proponowanie nabycia tych usług w sposób nieadekwatny do ich charakteru (pkt 4).

Bezprawność należy rozumieć, jako działanie (lub zaniechanie), sprzeczne z powszechnie obowiązującym porządkiem prawnym, a więc zarówno z normami prawnymi, jak również z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami. Bezprawność jest przy tym obiektywnym czynnikiem, a więc niezależna jest od winy i jej stopnia, jak również bez znaczenia jest świadomość istnienia naruszeń. Bezprawność jest także niezależna od wystąpienia szkody. Bezprawne praktyki muszą być ponadto wymierzone w zbiorowe interesy konsumentów, czyli odnosić się do obecnych, przyszłych i potencjalnych konsumentów, a więc naruszać prawa nieograniczonej, bliżej nieokreślonej liczby konsumentów. Interes, który jest chroniony owym przepisem, to interes prawny rozumiany jako określone potrzeby konsumenta, które zostały uznane przez ustawodawcę za godne ochrony (tak SN w uzasadnieniu uchwały z 13 lipca 2006 r. III SZP 3/06, OSNP 2007, nr 1-2, poz. 35).

Biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, nie ulega wątpliwości Sądu, że działanie Spółki zakwestionowane przez Prezesa UOKiK w zaskarżonej decyzji, stanowiło działanie bezprawne, naruszające zbiorowe interesy konsumentów. Sąd uznał, że dokonana przez Poznanego ocena stosowanej przez Spółkę praktyki, była słuszna i Sąd ją podzielił.

Powodowa spółka naruszyła przepis art. 172 ust. 1 ustawy Pt, zgodnie z którym zakazane jest używanie telekomunikacyjnych urządzeń końcowych i automatycznych systemów wywołujących dla celów marketingu bezpośredniego, chyba że abonent lub użytkownik końcowy uprzednio wyraził na to zgodę.

Do dnia 4 maja 2019 r. (tj. do dnia wejścia w życie ustawy z 21 lutego 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z zapewnieniem stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) (...) z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE – ogólne rozporządzenie o ochronie danych – Dz. U. z 2019 r., poz. 730, dalej: RODO) warunki prawidłowo i skutecznie udzielonej na gruncie prawa telekomunikacyjnego zgody określał art. 174 ustawy Pt, zgodnie z którym taka zgoda:

1.  nie mogła być domniemana lub dorozumiana z oświadczenia woli o innej treści,

2.  mogła być wyrażona drogą elektroniczną, pod warunkiem jej utrwalenia i potwierdzenia przez użytkownika,

3.  mogła być wycofana w każdym czasie, w sposób prosty i wolny od opłat.

Zatem rację ma Pozwany, wskazując, że o prawidłowo wyrażonej zgodzie na gruncie przepisu art. 172 ust. 1 w zw. z art. 174 ustawy P.t., zarówno w stanie prawnym przed 4 maja 2019 r., jak i obecnie, można mówić wyłącznie, gdy jest wyrażona w sposób wyraźny i jednoznaczny, posiada walor konkretności – wyrażający zgodę powinien wiedzieć w jakim celu i komu zgodę udziela. Oznacza to, że w jej treści powinny zostać jednoznacznie wskazane kanały komunikacji, które zgoda obejmuje (np. sms, telefon/telekomunikacyjne urządzenie końcowe, e-mail) oraz cel, dla którego została wyrażona. W zamiarze potwierdzenia, należy wskazać, że warunki prawidłowo udzielonej zgody na podstawie prawa telekomunikacyjnego zostały sformułowane w sposób analogiczny do warunków udzielenia zgody na przetwarzanie danych osobowych, w nieobowiązującej już ustawie z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych.

Trzeba w tym miejscu dodać, że zgodnie z art. 174 ustawy Pt w brzmieniu nadanym ww. nowelizacją, do uzyskania zgody abonenta lub użytkownika końcowego stosuje się przepisy o ochronie danych osobowych (m.in. zawarte w RODO).

Warto odwołać się do poglądu, który Sąd podziela, a który został wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z 17 lutego 2016 r. w sprawie III SZP 7/15, w której rozważana była kwestia, który z przedsiębiorców, używa w świetle treści art. 172 p.t. automatycznych systemów wywołujących dla celów marketingu bezpośredniego, czy ten który zleca innemu podmiotowi użycie automatycznych systemów wywołujących w celach promocyjnych usług zleceniodawcy i dostarcza bazę numerów abonentów lub użytkowników końcowych na urządzenia których mają być kierowane wiadomości SMS, czy też ten, który oferuje innym przedsiębiorcom usługi polegające na kierowaniu, za pomocą automatycznych systemów wywołujących, komunikatów marketingowych do użytkowników telefonów komórkowych. Sąd Najwyższy wskazał, że podmiotem który używa automatycznych systemów wywołujących dla celów marketingu bezpośrednio, a w konsekwencji obciąża go obowiązek uzyskania zgody na marketing bezpośredni jest zarówno przedsiębiorca, który faktycznie używa automatycznych systemów wywołujących jak również może nim być przedsiębiorca, który zleca użycie automatycznych systemów wywołujących dla celów marketingu bezpośredniemu innemu przedsiębiorcy, jeżeli przekazał temu przedsiębiorcy bazę abonentów i użytkowników końcowych do których ma być adresowane przekazywane wiadomości (określił grupę docelową) oraz określa zasady działań marketingowych.

Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy, przyjąć należało, że to Powód wykonując połączenia głosowe z urządzeń końcowych do abonentów w celach marketingu bezpośredniego, bezpośrednio odpowiadał za posiadanie zgód tych podmiotów do których kierował ofertę marketingową. (Wyrok S.OKIK w Warszawie z 8.04.2021 r., XVII AmA 37/19, System Informacji Prawnej LEX nr 3184313).

Z powyższego zatem wynika, że to ten Przedsiębiorca, który używa danych osobowych (tu: numerów telefonów) powinien dysponować stosowną zgodą, nawet jeżeli nabył bazę danych od innego Przedsiębiorcy. Skoro Powód dokonał zakupu rekordów z danymi, to zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami prawa, powinien posiadać zgodę na ich wykorzystanie w prowadzonej przez siebie działalności.

Powoływanie się przez Powoda na okoliczność, iż zgodę na wykorzystywanie danych do celów marketingowych posiada podmiot trzeci jest nieuprawnione i nie zwalnia go z obowiązku wykazania, że legitymował się odpowiednimi zgodami. Przesądza o tym fakt, iż to Powód prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o nabytą bazę danych, zatem Powód powinien mieć możliwość wylegitymowania się przedmiotowymi zgodami. Spółka powinna wykazać, iż posiada wszystkie wymagane prawem zgody, w utrwalonej formie. Przyjęcie, że przedsiębiorca prowadzący działalność wymagającą uzyskania zgód na kontakt w celu marketingowym, może podnosić, że odpowiedzialność za ich posiadanie spoczywa na podmiocie trzecim prowadziłoby by do fikcji ochrony konsumentów przed niezamówionymi kontaktami marketingowymi.

Przyjęty przez Powoda model biznesowy nie może opierać się jedynie na deklaracjach podmiotu, od którego nabył bazy danych, zawartych w regulaminie świadczenia usług. Jeżeli taki model przyjął – uczynił to na własne ryzyko poniesienia odpowiedzialności, w razie konieczności wykazania posiadania zgód.

Jak ustalono, mimo wezwania Prezesa UOKiK, strona powodowa nie udokumentowała faktu posiadania zgód na kontakt z konsumentami. Okoliczność ta niewątpliwie stanowiła postawę do postawienia Powodowi zarzutu wykonywania połączeń telefonicznych do konsumentów dla celów marketingu bezpośredniego, pomimo niedysponowania w tym zakresie ich uprzednią zgodą, ponieważ – jak już wyżej wskazano – posiadanie takiej zgody w przedmiotowej sprawie obciążało Spółkę (...).

Ponadto, Prezes UOKiK słusznie zwrócił uwagę na okoliczność, iż umowy sprzedaży danych zawarte pomiędzy powodem a (...) sp. o.o. służyły zabezpieczeniu Powoda przed odpowiedzialnością za bezprawne wykorzystywanie telemarketingu. Z przedstawionych przez Spółkę faktur wprawdzie wynika, że Powód uiszczał opłaty za bazy danych, nie jest jednak oczywiste, o jakich bazach danych mowa i jakie rekordy te bazy zawierały. Jeśli zaś chodzi o przedłożone przez Powoda zamówienia, każdorazowo zakres posiadanej licencji do przetwarzania bazy danych, jest określany jako „do wykorzystania w celu marketingu usług własnych zamawiającego”, zatem nie jest możliwe na tej podstawie uznanie, że Powód posiadał licencję do przetwarzania danych w celu świadczenia usług marketingowych na rzecz podmiotów trzecich i posiadał zgody na kontakt marketingowy w tym przedmiocie.

Bezzasadne jest również twierdzenie powodowej spółki, jakoby wewnętrzne procedury przyjęte w Spółce z łatwością umożliwiały konsumentom ustalenie kontaktującego się z nimi podmiotu. Opracowana przez Spółkę procedura, na wypadek rozmowy z osobą kwestionującą fakt przetwarzania danych, sprowadzała się do informowania konsumenta o możliwości kontaktu za pośrednictwem poczty elektronicznej. Słusznie podniósł Pozwany, że konsument musi sobie zadać trud, aby ustalić podmiot, który faktycznie przetwarza jego dane w celu sprzeciwienia się tego rodzaju praktyce.

Powód zdając sobie sprawę z braku możliwości wylegitymowania się przedmiotową zgodą, próbował zataić w ten sposób przed konsumentami swoją tożsamość, co najprawdopodobniej miało na celu doprowadzenie do sytuacji, w której konsument nie był w stanie złożyć skargi, ponieważ nie wiedział z jakim podmiotem ma do czynienia. Zatajanie danych, również w ocenie Sądu, wydaje się mieć charakter celowy, szczególnie ze względu na okoliczność, iż telemarketerzy pracujący w spółce, za wyraźnym przyzwoleniem Przedsiębiorcy, mogli przedstawiać się konsumentom fikcyjnymi danymi osobowymi. Warto dodać, że zgoda na posługiwanie się fałszywymi informacjami dotyczyła również nazw przedsiębiorców zapraszających konsumentów na spotkania.

Przy czym Sąd uwzględnił wniosek Powoda i umożliwił Powodowi wykazania, iż posiada prawidłowo udzielone zgody marketingowe, w toku niniejszego postępowania i zwrócił się do spółki (...) sp. z o.o. w W. o udzielenie informacji, jaką ilość rekordów (danych osobowych) udostępniono Powodowi na podstawie łączących stron umów – zamówień usługi dostępu do danych z dnia 25 września 2019 r. i 20 listopada 2019 r. oraz do wskazania czy spółka (...) sp. z o.o. w W. dysponuje utrwaloną zgodą użytkownika na przetwarzanie danych osobowych poprzez udostępnienie jego danych Powodowi, celem świadczenia przez niego usług marketingowych za wykorzystaniem telekomunikacyjnych urządzeń końcowych – w razie pozytywnej odpowiedzi na pytanie poprzedzające – przekazanie w dowolnej formie zgód użytkowników. Informacja, którą chciał uzyskać Sąd faktycznie jest szersza niż informacje, o uzyskanie których zwracał się Powód w swoim wniosku dowodowym. Spółka udzieliła jedynie ogólnej odpowiedzi (k. 168). Wobec powyższego, Sąd postanowił pominąć pozostałe wnioski dowodowe, tj. w pkt 2, 3b, 4. Nie było potrzeby zwracania się o bardziej szczegółowe informacje, skoro spółka nie udzieliła ogólnych informacji, także dotyczących osób wymienionych w pominiętych wnioskach dowodowych. Sąd uznał, że przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków jest nieprzydatne do stwierdzenia okoliczności posiadania przez Powódkę zgód na kontakt telefoniczny w celach marketingu bezpośredniego, ponieważ Spółka powinna dysponować nimi w utrwalonej formie.

Odnosząc się do zarzutu bezpodstawnej odmowy zastosowania instytucji przewidzianej w art. 28 uokik przez Prezesa UOKiK, należy po pierwsze wskazać, że przepis art. 28 uokik nie nakłada na Prezesa obowiązku wydania decyzji zobowiązującej, a więc niewydanie takiej decyzji nie może świadczyć o naruszeniu przez niego przepisu art. 28 tej ustawy. Po drugie zaś, Prezes UOKiK dysponuje swobodnym uznaniem co do zastosowania przepisu art 28 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Propozycje złożone przez przedsiębiorcę nie wiążą go, powinien się jednak do nich ustosunkować w uzasadnieniu decyzji, jeśli odmawia zastosowania art. 28 ustawy, co organ uczynił w sposób wyczerpujący i prawidłowy. (Wyrok SA w Warszawie z 30.03.2012 r., VI ACa 1311/11, LEX nr 1369408, Wyrok SA w Warszawie z 27.05.2015 r., VI ACa 1182/14, LEX nr 1953149).

Niezależnie jednak od powyższego, biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, również w ocenie Sądu, spółka nie daje rękojmi należytego wykonania zobowiązań wskazanych w propozycji zakończenia postępowania bez nałożenia kary w trybie art. 28 uokik.

Mając powyższe na względzie, Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarówno pierwszego jak i drugiego zarzutu sformułowanego w odwołaniu.

Powód uważał, iż dokonana przez Pozwanego wykładnia pojęcia „marketingu bezpośredniego” została dokonana w sposób zbyt szeroki. Powołując się na stanowisko prezentowane w doktrynie (Komentarz do prawa telekomunikacyjnego Stanisława Piątka wyd. 4) należy wyjaśnić, że marketing bezpośredni to działalność polegająca na dostarczaniu bezpośrednio klientom informacji lub propozycji dotyczących sprzedaży towarów i usług poprzez różne kanały komunikowania. Istotą marketingu bezpośredniego jest dostarczanie informacji o możliwości nabycia towarów lub usług oraz składanie potencjalnym klientom propozycji zawarcia umowy. Pojęcie marketingu bezpośredniego występuje wielokrotnie w motywach i przepisach dyrektywy o prywatności. Pojęcie to obejmuje wszelkie formy reklamy i promocji, w ramach których materiały o takiej zawartości kierowane są bezpośrednio do zidentyfikowanego podmiotu lub podmiotów przy użyciu usług łączności elektronicznej. Poza oferowaniem produktów i usług w celach komercyjnych pojęcie to obejmować może również promowanie celów pozagospodarczych. W literaturze dotyczącej ochrony danych osobowych za marketing bezpośredni uznaje się wszelkie działania promujące produkty lub usługi, które skierowane są do podmiotu danych osobowych (P. Barta, P. Litwiński, Ustawa o ochronie danych osobowych. Komentarz, Warszawa 2013, s. 232).

Tak też, wbrew twierdzeniu Powoda, dokonana przez pozwanego wykładnia przepisu art. 172 ust. 1 oraz 174 ustawy Pt została dokonana w sposób właściwy, zgodny ze stanowiskiem prezentowanym w doktrynie. Tym samym, zarzut naruszenia przez pozwanego przepisów prawa materialnego tj. art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 uokik w zw. z art. 172 ust. 1 Pt oraz 174 Pt poprzez ich błędną wykładnię był chybiony.

Ponad wszelką wątpliwość, działania Spółki spełniają wymagane prawem przesłanki, umożliwiające przypisanie Przedsiębiorcy stosowanie praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów. Spółka podejmowała działania o charakterze marketingowym, nie posiadając dowodów potwierdzających uzyskanie zgody abonenta. W konsekwencji, słuszna była decyzja o nałożeniu na Powoda kary pieniężnej.

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów może nałożyć na Przedsiębiorcę w drodze decyzji karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10 % obrotu osiągniętego w roku obrotowym poprzedzającym nałożenie kary, jeżeli przedsiębiorca ten, choćby nieumyślnie dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 24 uokik (art. 106 ust. 1 pkt 4 uokik).

Zdaniem Sądu, przy ustalaniu wymiaru kary, Pozwany dokonał prawidłowej oceny przesłanek wynikających z art. 111 ust. 1 pkt 1 uokik, zgodnie z którym Prezes Urzędu jest zobowiązany uwzględnić, w szczególności: okoliczności naruszenia przepisów ustawy oraz uprzednie naruszenie przepisów ustawy, a także okres, stopień, skutki rynkowe naruszenia przepisów, przy czym stopień naruszenia Prezes Urzędu ocenia biorąc pod uwagę okoliczności dotyczące natury naruszenia i działalność przedsiębiorcy, która stanowiła przedmiot naruszenia. Ponadto, Prezes UOKiK był zobowiązany również do uwzględnienia okoliczności łagodzących bądź obciążających w sprawie.

Słusznie Pozwany zwrócił uwagę na okoliczność, iż Powód już na etapie postępowania administracyjnego zdawał sobie sprawę z konieczności uzyskania zgody na kontakt marketingowy, mimo to, nie uzyskiwał ich i przy akceptacji zleceniodawców wprowadził konsumentów w błąd co do możliwości otrzymania atrakcyjnego i wartościowego upominku za sam udział w pokazie handlowym. Przy ustaleniu wysokości kary pieniężnej miały znaczenie także działania spółki uniemożliwiające konsumentom w zorientowaniu się w tożsamości osób dzwoniących i zapraszających na spotkania, utrudnienie to polegało zarówno na przedstawianiu się fikcyjnymi danymi, jak i odsyłaniu do kierowania wiadomości na adres e-mail niefunkcjonującego (a zlikwidowanego później) podmiotu.

Niewątpliwie, zarzucona Powodowi praktyka opisana w zaskarżonej decyzji godziła bezpośrednio w uregulowaną ustawowo wolność od bycia narażonym na otrzymywanie niechcianej komunikacji handlowej. Praktyka ta mogła w oczywisty sposób godzić w interesy ekonomiczne konsumentów ze względu na handlowy charakter organizowanych spotkań. Prezes UOKiK uwzględnił również okoliczność, iż działanie Spółki nie miało charakteru trwałego, praktyka ta rozpoczęła się bowiem we wrześniu 2019 r. i stanowiła zasadniczo wieloletnią kontynuację działalność spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. Uwzględnienia wymagał również szeroki zasięg terytorialny działalności spółki.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości w ustaleniu przez Pozwanego wysokości nałożonej na Spółkę kary pieniężnej. Z przedstawionego przez Spółkę rachunku zysków i strat wynika, że w 2019 r. Przedsiębiorca osiągnął obrót w kwocie (...), zatem wymierzona Powodowi kara pieniężna mieści się w granicach przewidzianych prawem. Prezes UOKiK nałożył bowiem karę w wysokości 189 907,00 zł, co stanowi zaledwie (...) % obrotu osiągniętego przez Przedsiębiorcę i (...)% maksymalnego wymiaru kary. Nie sposób zatem zgodzić się z ostatnim zarzutem odwołania, jakoby nałożona na Spółkę kara była niewspółmierna do zakresu zarzucanego naruszenia.

Zdaniem Sądu, kara w orzeczonej wysokości spełni swoją funkcję represyjną i upominawczą. Należy także przypomnieć, że powód jest profesjonalistą, wobec tego obejmuje go podwyższony miernik staranności w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.

Z tych względów Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do uwzględnienia wniesionego przez powoda odwołania, oddalił je na podstawie art. 479 ^31a § 1 k.p.c.

O kosztach procesu rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przyjmując, że powód, jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu kosztów procesu, które obejmowały jedynie wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego w wysokości 720 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Maciej Kruszyński