Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Anna Maria Kowalik
Protokolant –	St. sekr. sąd. Joanna Preizner – Offman

po rozpoznaniu 21 lutego 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w T. (Estonia)

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

o stwierdzenie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 28 lipca 2022 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) w T. (Estonia) na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmA 84/22

UZASADNIENIE

Decyzją Nr (...)z 28 lipca 2022 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej Pozwany, Prezes UOKIK):

I. na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 roku o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U. z 2021 r. poz. 275) (dalej u.o.k.i.k.), po przeprowadzenia postępowania w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działanie przedsiębiorcy (...)z siedzibą w T. (Estonia) (dalej Powód) polegające na rozpowszechnianiu nieprawdziwych informacji o posiadaniu przez (...) licencji na wykonywanie działalności z zakresu świadczenia usług wirtualnego portfela (numer (...)) oraz licencji na świadczenia usług wymiany waluty wirtualnej na walutę znaków pieniężnych (numer (...)), podczas gdy obie wymienione licencje są nieważne od 7 lipca 2020 roku – co narusza art. 5 ust. 1 i 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 6 w zw. z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2070) (dalej u.p.n.p.r.) oraz godzi w zbiorowe interesy konsumentów, i w związku z tym stanowi praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2021 r. poz. 275) i stwierdził zaniechanie stosowania praktyki z dniem 24 września 2021 roku;

II. na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 106 ust. 5 ustawy z dnia 16 lutego 2007 roku o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U. z 2021 r. poz. 275), w związku z uznaniem praktyki, o której mowa w pkt I. sentencji niniejszej decyzji za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, nałożył na (...) z siedzibą w T. (Estonia) karę pieniężną w wysokości 48.768,00 zł (słownie: czterdzieści osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt osiem złotych) za stosowanie praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, określonej w pkt I. sentencji niniejszej decyzji, płatną do budżetu państwa;

III. na podstawie art. 77 ust. 1 w związku z art. 80 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2021 r. poz. 275) oraz art. 263 § 1 i art. 264 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735 ze zm.) (dalej k.p.a.) w związku z art. 83 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, obciążył kosztami postępowania(...) z siedzibą w T. (Estonia) w kwocie 73,20 zł (słownie: siedemdziesiąt trzy złote 20/100) i zobowiązał do uiszczenia tych kosztów na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się niniejszej decyzji.

Odwołanie od niniejszej Decyzji złożył Powód, zaskarżając ją w całości i zarzucając:

1. naruszenie art. 7 k.p.a. poprzez:

1) uznanie przez Prezesa UOKiK, że informowanie o licencjach na wykonywanie działalności z zakresu: świadczenia usług wirtualnego portfela (numer (...)) oraz świadczenia usług wymiany waluty wirtualnej na walutę znaków pieniężnych (numer (...)) miało wpływ na podjęcie przez przeciętnego polskiego konsumenta decyzji dotyczącej skorzystania z usług Powoda, której inaczej by nie podjął, podczas gdy w czasie objętym ramami postępowania w Polsce nie było żadnego wymogu posiadania licencji, tj. działalność związana z walutami wirtualnymi nie była działalnością regulowaną (rejestr dot. walut wirtualnych funkcjonuje dopiero od listopada 2021 r.), zatem posiadanie licencji przez świadczącego usługę w świadomości przeciętnego konsumenta, w nieznacznym stopniu wpływało (jeśli w ogóle miało jakiekolwiek znaczenie) na zamiar skorzystania przez niego z usług Powoda;

2) żądanie od zagranicznego przedsiębiorcy spełnienia wymogów prawnych, związanych z posiadaniem ważnej licencji na prowadzenie działalności z zakresu walut wirtualnych, których to wymogów nie było obowiązku wypełnienia przez polskich przedsiębiorców, podczas gdy podmiot zagraniczny prowadzący działalność gospodarczą na terenie Polski winien być traktowany na równi z przedsiębiorcami polskimi;

2. naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, a mianowicie powołanie się na informację ukazaną w artykułach internetowych co do posiadania przez Powoda licencji na prowadzanie działalności oraz wskazanie, iż ze względu na wygaśnięcie licencji informacje w tych artykułach umieszczone uległy dezaktualizacji, podczas gdy na moment publikacji przywołanych artykułów informacja o posiadanych licencjach nie była wprowadzająca konsumentów w błąd, gdyż licencje były ważne a Powód nie ma obowiązku aktualizacji treści artykułów umieszczonych przez osoby trzecie, na które to publikacje nie ma wpływu;

3. naruszenie art. 235 k.p.c. poprzez ustalenie stanu faktycznego sprawy na podstawie materiałów publicystycznych zamieszczonych w artykułach internetowych, w szczególności ze strony(...), podczas gdy stan faktyczny winien być ustalany na podstawie postępowania dowodowego przeprowadzonego bezpośrednio przed Prezesem Urzędu, a nie z twierdzeń zamieszczonych na stronach internetowych, na które Powód nie miał wpływu, a sam Powód nie był nigdy administratorem/usługodawcą stron internetowych;

4. naruszenie art. 5 ust. 1 i 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 6 w zw. z art. 4 ust. 2 u.p.n.p.r. poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że:

1) informowanie konsumentów o posiadanej licencji miało istotne znaczenie na podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej skorzystania z usług Powoda, której inaczej by nie podjął, podczas gdy posiadane licencje uprawniały jedynie do legalnego prowadzenia działalności gospodarczej, zgodnie z prawem estońskim, podobnie jak obecnie ma to miejsce w prawie polskim w związku z wymaganym wpisem do rejestru działalności w zakresie walut wirtualnych, a posiadanie licencji przez świadczącego usługę w świadomości przeciętnego konsumenta, w nieznacznym stopniu wpływało (jeśli w ogóle miało jakiekolwiek znaczenie) na zamiar skorzystania przez niego z usług Powoda;

2) informowanie o licencjach na wykonywanie działalności z zakresu: świadczenia usług wirtualnego portfela (numer (...)) oraz świadczenia usług wymiany waluty wirtualnej na walutę znaków pieniężnych (numer (...)) miało wpływ na podjęcie przez przeciętnego polskiego konsumenta decyzji dotyczącej skorzystania z usług Powoda, której inaczej by nie podjął, podczas gdy w czasie objętym ramami postępowania w Polsce nie było żadnego wymogu posiadania licencji, tj. działalność związana z walutami wirtualnymi nie była działalnością regulowaną (rejestr dot. walut wirtualnych funkcjonuje dopiero od listopada 2021 r.), zatem posiadanie licencji przez świadczącego usługę w świadomości przeciętnego konsumenta, w nieznacznym stopniu wpływało (jeśli w ogóle miało jakiekolwiek znaczenie) na zamiar skorzystania przez niego z usług Powoda;

3) modelem przeciętnego konsumenta w niniejszej sprawie są zwykle osoby młode, które chętnie korzystają z nowoczesnych rozwiązań technicznych i technologicznych, jednak z uwagi na brak doświadczenia i kierunkowego wykształcenia, nie znają uregulowań prawnych lub słabo rozróżniają i rozumieją różnice w rodzajach produktów związanych z rynkiem kryptowalut, inwestycji alternatywnych, arbitrażu czy tradingu, podczas gdy z załączonych badań naukowych wynika, iż udział osób inwestujących w kryptowaluty, które posiadają wyższe wykształcenie w latach objętych ramami postępowania był najwyższy;

4) posiadanie licencji przez Powoda miało potwierdzać legalność jego działalności, rzetelność, transparentność i bezpieczeństwo transakcji oraz że pomimo braku posiadana ważnych licencji (...) za pośrednictwem strony(...) świadczyła usługi jako dostawca usług wirtualnych, podczas gdy uzyskane licencje były spełnieniem formalnego wymogu prowadzenia działalności z zakresu walut wirtualnych, zgodnie z prawem estońskim, a w czasie objętym ramami postępowania w Polsce nie było żadnego wymogu posiadania licencji, tj. działalność związana z walutami wirtualnymi nie była działalnością regulowaną (rejestr dot. walut wirtualnych funkcjonuje dopiero od listopada 2021 r.);

5) żądanie od zagranicznego przedsiębiorcy spełnienia wymogów prawnych, związanych z posiadaniem ważnej licencji na prowadzenie działalności z zakresu walut wirtualnych, których to wymogów nie było obowiązku wypełnienia przez polskich przedsiębiorców, podczas gdy podmiot zagraniczny prowadzący działalność gospodarczą na terenie Polski winien być traktowany na równi z przedsiębiorcami polskimi;

5. z ostrożności procesowej, w przypadku gdy Sąd uzna, że Powód ponosi odpowiedzialność za naruszenie zarzuconych przepisów, naruszenie art. 111 u.o.k.i.k. dot. wysokości zastosowanej kary umownej, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w zakresie:

1) nieuwzględnienia przy miarkowaniu kary okoliczności łagodzących polegających na tym, że:

a) w zaistniałym stanie faktycznym należało wziąć pod uwagę fakt, iż informacje o licencjach udostępnione były na stronie Powoda w relatywnie niedługim czasie, tj. licencje straciły ważność w dniu 7 lipca 2020 r. oraz były udostępniane do dnia 24 września 2021 r.;

b) Powód działał na specyficznym rynku związanym z kryptowalutami, która to dziedzina nie cieszy się zbyt szerokim popytem wśród konsumentów;

c) przez cały czas trwania postępowania Powód prowadził, przez pełnomocnika, korespondencję z Prezesem UOKiK, udzielał podpowiedzi na wszystkie pytania oraz wezwania, w tym przekazywał wymaganą przez Prezesa UOKiK dokumentację;

2) bezpodstawnego przyjęcia celowości oraz umyślności działania Powoda co do wprowadzenia konsumentów w błąd;

3) bezpodstawnego przyjęcia, że w związku z działalnością w Internecie naruszenie miało znaczny zasięg terytorialny, a jego skutkiem objęta została znaczna ilość konsumentów podczas, gdy już z informacji dotyczącej materiału filmowego, który został przywołany przez Prezesa UOKiK w zaskarżanej decyzji wynika, że „zawiera on zaledwie 439 wyświetleń pomimo 2 lat „istnienia”, co świadczy o zasięgu oferowanych usług.

W oparciu o powyższe zarzuty, Powód wniósł o uchylenie Decyzji w całości i umorzenie postępowania, a także o zasądzenie na rzecz Powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów w postaci:

- zrzutu ekranu z serwisu (...)znajdującego się w treści odwołania - na fakt wykazania niepublicznego charakteru filmu przywołanego przez Prezesa UOKiK w treści Decyzji, jak również na fakt daty publikacji oraz ilości wyświetleń przedmiotowego filmu;

- zrzutu ekranu z wyników badań przeprowadzonych przez (...) znajdującego się w treści odwołania - na fakt treści danych statystycznych na nim zawartych.

Pozwany Prezes UOKiK w odpowiedzi na odwołanie wniósł o:

1)  oddalenie odwołania w całości;

2)  zasądzenie od Powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) z siedzibą w T. (Estonia) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (estońskie:(...)) zarejestrowaną w estońskim rejestrze przedsiębiorców pod numerem: (...). Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki było świadczenie usług finansowych, tj. prowadzenie giełdy kryptowalut za pośrednictwem platformy: (...). Wspólnikami Spółki są M. O. oraz Ł. O., który pełni również funkcję członka zarządu.

(dowód: tłumaczenie przysięgłe z centralnego rejestru przedsiębiorców k. 32 akt adm., pismo Powoda z dnia 30 września 2020 r. k. 9 akt adm.)

Użytkownik wskazanej giełdy kryptowalut, którym mógł być konsument, nie ponosił żadnych opłat związanych z rejestracją. (...) pobierała natomiast prowizję od każdej dokonanej transakcji, której bazowa wysokość wynosiła 0,25% od kwoty dokonanej transakcji. Dodatkowo Spółka pobierała opłaty przy wysyłaniu/wypłacie walut na giełdzie, zgodnie z tabelą opłat znajdującą się na stronie: (...)

(dowód: pismo Powoda z dnia 30 września 2020 r. k. 9 akt adm.)

(...) uzyskała od właściwego estońskiego organu rejestracyjnego, to jest Zarządu Policji i Straży Granicznej (ang.: (...)) dwie licencje na wykonywanie działalności z zakresu: świadczenia usług wirtualnego portfela (numer (...)) oraz świadczenia usług wymiany waluty wirtualnej na walutę znaków pieniężnych (numer (...)). Obie licencje były ważne od 16 sierpnia 2018 r. do 7 lipca 2020 r.

(dowód: tłumaczenie przysięgłe licencji k. 47-48 akt adm., screenshot ze strony internetowej dotyczący ważności licencji- płyta CD k. 61 akt adm.)

Pomimo wygaśnięcia licencji na stronie(...)znajdowała się informacja o posiadaniu licencji na prowadzą działalność.

(zrzut z ekranu: (...)wyświetlone w dniu 29.03.2021 r.)

(...) w prezentowanych przez siebie materiałach podkreślało, że posiada licencje na prowadzoną działalność. W materiale filmowym zamieszczonym na portalu (...) przez (...) użyto następującego sformułowania: „(...) jest licencjonowaną, europejską giełdą, która czyni handel kryptowalutami przejrzystym i rzetelnym.”

(zrzut z ekranu: (...) wyświetlone w dniu 31.03.2021 r.)

(dowód: screenshot ze strony(...) znajdujący się na płycie CD k. 61 akt adm., Wprowadzenie.mp4 znajdujące się na płycie CD k. 61 akt adm.)

Aktualnie z materiałem video, który ma status „niepubliczny”, można się zapoznać wyłącznie, gdy użytkownik posiada ww. link lub za pośrednictwem artykułu sponsorowanego opublikowanego na stronie: (...).

(dowód: pismo Powoda z dnia 22 września 2021 r. k. 64 akt adm.)

W momencie opublikowania artykułu sponsorowanego na stronie: (...) Spółka posiadała ważne licencje na prowadzaną działalność, jednak z uwagi na wygaśnięcie licencji informacje w nim umieszczone zdezaktualizowały się.

W Internecie, mediach społecznościach i blogach również znajdowały się informacje, że giełda kryptowalut posiada estońską licencję na wykonywaną działalność, przykładowo:

1)  „Projekt posiada estońską licencję, która potwierdza bezpieczeństwo”

(pochodzi z(...)wyświetlone w dniu 31 marca 2021 r.)

2)  „Giełda jest licencjonowana, czyli legalna”

(pochodzi z (...) wyświetlone w dniu 31 marca 2021 r.)

(dowód: screenshoty znajdujące się na płycie CD k. 61 akt adm., protokół z utrwalania treści cyfrowych z dnia 9 czerwca 2021 r. k. 60 akt adm.)

Spółka nie była nigdy administratorem/usługodawcą stron internetowych, z których pochodzą ww. cytaty.

W dniu 24 września 2021 r. administratorem strony (...) została spółka (...) z siedzibą w W. (Litwa). W tym samym dniu przestały być udostępnianie na stronie internetowej (...)informacje o (...), w tym o posiadanych licencjach.

(dowód: pismo Powoda z dnia 22 listopada 2021 r. k 70 akt adm., pismo Powoda z dnia 25 lutego 2022 r. k. 75 akt adm.)

Prezes UOKIK najpierw postanowieniem nr (...) z 11 marca 2020 r. wszczął postępowanie wyjaśniające a następnie postanowieniem nr (...) z 9 czerwca 2021 r. wszczął przeciwko spółce (...) postępowanie w sprawie praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów polegającej na rozpowszechnianiu nieprawdziwych informacji o posiadaniu przez (...) licencji na wykonywanie działalności z zakresu świadczenia usług wirtualnego portfela (numer (...)) oraz licencji na świadczenia usług wymiany waluty wirtualnej na walutę znaków pieniężnych (numer (...)), podczas gdy obie wymienione licencje są nieważne od 7 lipca 2020 roku – co mogło naruszać art. 5 ust. 1 i 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 6 w zw. z art. 4 ust. 2 u.p.n.p.r. i w związku z tym może stanowić praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 u.o.k.i.k. oraz godzić w zbiorowe interesy konsumentów.

(dowód: postanowienie nr (...) k. 2-4 akt adm.)

Ponadto postanowieniem nr (...) z 9 czerwca 2021 r. Prezes UOKIK zaliczył w poczet materiału dowodowego szereg dowodów zebranych w toku postępowania wyjaśniającego.

(dowód: postanowienie nr (...) k. 5 akt adm., materiały zaliczone w poczet dowodów k. 6- 61 akt adm.)

Spółka, pismem z 9 czerwca 2021 r., została zawiadomiona o wszczęciu postępowania oraz wezwana do ustosunkowania się do postawionego zarzutu. Ponowne wezwanie wystosowano do Spółki w piśmie z 2 września 2021 r.

(dowód: zawiadomienie o wszczęciu postępowania k. 62 akt adm., wezwanie k. 63 akt adm.)

W odpowiedzi udzielonej pismem z 22 września 2021 r. (...) przyznała, że na stronie internetowej (...) widniała informacja dotycząca licencji. Spółka zwróciła jednak uwagę, że w żaden sposób od dnia ich wygaśnięcia nie informowała, że są one ważne. Tym samym, w ocenie Spółki, posiada ona licencje, jednak nie są one ważne zgodnie z przepisami. Ponadto, zdaniem Spółki, informacja o licencjach była podana na samym dole strony (...) co sprawia, że jako informacja marginalna nie angażowała użytkownika. (...)potwierdziła także, że w prezentowanych materiałach informowała o posiadanych licencjach. Równocześnie Spółka wskazała, że w momencie publikacji materiałów licencje były ważne. (...) podkreśliła, że jeden z publikowanych na portalu (...) filmików o platformie (...) w którym Spółka powoływała się na posiadanie licencji, miał niewielką liczbę wyświetleń – 439. Poza tym miał status niepubliczny, co oznacza, że trzeba było być w posiadaniu linku przekierowującego do tego materiału filmowego. W zakresie artykułów opublikowanych w Internecie promujących platformę (...) Spółka wskazała, że nie istnieje obowiązek aktualizacji ich treści, pomimo zmiany stanu faktycznego. Tym samym, w ocenie Spółki, publikowane przez nią informacje nie wprowadzały konsumentów w błąd.

(dowód: pismo Powoda z 22 września 2021 r. k. 64-65 akt adm.)

W piśmie z 22 listopada 2021 r. Spółka poinformowała Prezesa Urzędu, że od 24 września 2021 r. administratorem strony(...) jest (...) z siedzibą w W. (Litwa). W tym samym dniu (24 września 2021 r.), zgodnie z oświadczeniem Spółki, przestały być udostępnianie na stronie internetowej (...) informacje o Spółce, w tym o posiadanych licencjach.

(dowód: pismo Powoda z 22 listopada 2021 r. k. 70 akt adm.)

Pismem z 25 lutego 2022 r.(...) poinformowała, że nie administruje żadnymi kontami w mediach społecznościowych.

(dowód: pismo Powoda z 25 lutego 2022 r. k. 75 akt adm.)

Pismem z 20 czerwca 2022 r. (...)przedstawiła rachunek zysków i strat za 2019 r., jednak nie podała żądanych przez Prezesa Urzędu- w wezwaniu z 4 października 2021 r., z 30 grudnia 2021 r., 10 lutego 2022 r., 30 marca 2022 r.- informacji o osiągniętych w latach 2020 – 2021 obrotach.

(dowód: pismo Powoda z dnia 20 czerwca 2022 r. k. 80- 82 akt adm., wezwanie z 4 października 2021 r. k. 68 akt adm., wezwanie z 30 grudnia 2021 r. k. 73 akt adm., wezwanie z 10 lutego 2022 r. k. 74 akt adm., wezwanie z 30 marca 2022 r. k. 78 akt adm.)

Prezes Urzędu zawiadomił stronę o zakończeniu postępowania w sprawie oraz o możliwości zapoznania z materiałami sprawy i złożenia ewentualnych wniosków. Spółka nie skorzystała z przysługującego jej prawa.

(dowód: zawiadomienie k. 79 akt adm.)

W dniu 28 lipca 2022 r. Prezes UOKIK wydał zaskarżoną Decyzję.

(dowód: Decyzja k. 85- 91 akt adm.)

Postanowieniem Prezesa UOKIK nr (...) z 3 sierpnia 2022 r. Decyzja została sprostowana.

(dowód: postanowienie nr (...) k. 92 akt adm.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych w sprawie dokumentów, których autentyczność nie była podważana przez żadną ze stron postępowania, a i Sąd nie miał podstaw by odmówić im wiarygodności, jak też w oparciu o niekwestionowane twierdzenia stron.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona Decyzja Prezesa UOKIK dotycząca stosowania przez Powoda praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów jest słuszna i ma oparcie w przepisach prawa.

W ocenie Sądu, wbrew przekonaniu Powoda, Pozwany dostatecznie wyjaśnił stan faktyczny sprawy i nie dopuścił się naruszenia zasady prawdy obiektywnej, a także przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Ponadto Powód zarówno przy wszczęciu postępowania jaki i jego zakończeniu został poinformowany o możliwości zgłoszenia wniosków dowodowych, jak również zapoznania się ze zgormadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Jeśli zatem, w ocenie Powoda, jakieś kwestie nie zostały wyjaśnione, miał możliwości złożyć wniosek o przeprowadzenie dodatkowych dowodów. Z możliwości takiej mógł również skorzystać składając odwołanie od zaskarżonej Decyzji. Skoro tego nie uczynił, to należało uznać, iż stan faktyczny został przez Pozwanego ustalony prawidłowo.

Na wstępie zaznaczyć trzeba, że działanie organu zostało podjęte w interesie publicznym, zgodnie z art. 1 ust. 1 u.o.k.i.k., dla ochrony konsumentów, gdyż praktyka Powoda była skierowana do nieograniczonego kręgu konsumentów, potencjalnych klientów a w związku z tym, że budziła wątpliwości musiała zostać poddana analizie i w konsekwencji doszło do interwencji organu celem ochrony tego interesu. Powód działał bowiem w internecie, jego oferta nie była w żaden sposób ograniczona, a zatem wszyscy konsumenci byli potencjalnie zagrożeni stosowaną przez niego praktyką. Jednocześnie praktyka oddziaływała na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, bowiem (...)z siedzibą w T., której właściciele są (...) prowadziła działania marketingowe, w tym w języku polskim, których celem było pozyskanie polskich użytkowników platformy(...) jak również polskich inwestorów. Tym samym zastosowanie przepisów u.o.k.i.k. miało podstawy w jej art. 1 ust. 2, gdyż praktyka Powoda wywoływała lub mogła wywoływać skutki na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W pkt I Decyzji Prezes UOKiK określił niedozwoloną praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, jakiej miał dopuścić się Powód. Pozwany przyjął, że praktyka ta stanowi nieuczciwą praktykę rynkową.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 u.o.k.i.k. zakazane jest stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Stosownie do treści art. 24 ust. 2 u.o.k.i.k. przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się godzące w nie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami zachowanie przedsiębiorcy, w szczególności: - w myśl art. 24 ust. 2 pkt 3 u.o.k.i.k.- nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej konkurencji.

Oceny, czy w danym przypadku mamy do czynienia z praktyką oznaczoną w art. 24 ust. 2 ustawy można zatem dokonać na podstawie ustalenia łącznego spełnienia następujących przesłanek:

1)  sprzeczności z prawem lub dobrymi obyczajami działania przedsiębiorcy,

2)  godzenia tymi działaniami w zbiorowy interes konsumentów.

Nie budzi wątpliwości w niniejszej sprawie, że Powód jest przedsiębiorcą, ponieważ (...) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością zarejestrowaną w estońskim rejestrze przedsiębiorców pod numerem: (...) podejmuje działania w obrocie z konsumentami. Rozstrzygnięcia wymagały więc kwestie, czy zakwestionowane zachowanie Powoda jest sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami i czy narusza zbiorowe interesy konsumentów.

Wspomniana sprzeczność z prawem niewątpliwie może polegać na naruszeniu określonego w art. 3 u.p.n.p.r. zakazu stosowania nieuczciwych praktyk rynkowych.

Przepis art. 4 ust. 2 u.p.n.p.r. stanowi, że za nieuczciwą praktykę rynkową uznaje się w szczególności praktykę rynkową wprowadzającą w błąd oraz agresywną praktykę rynkową, a także stosowanie sprzecznego z prawem kodeksu dobrych praktyk.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.p.n.p.r. praktykę rynkową uznaje się za działanie wprowadzające w błąd, jeżeli działanie to w jakikolwiek sposób powoduje lub może powodować podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął. W art. 5 ust. 2 pkt 1) u.p.n.p.r. uregulowano, że wprowadzającym w błąd działaniem może być w szczególności rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji, natomiast w ust. 3 pkt 6) ww. przepisu unormowano, że działanie wprowadzające w błąd może w szczególności dotyczyć rodzaju sprzedaży, powodów stosowania przez przedsiębiorcę praktyki rynkowej, oświadczeń i symboli dotyczących bezpośredniego lub pośredniego sponsorowania, informacji dotyczących sytuacji gospodarczej lub prawnej przedsiębiorcy lub jego przedstawiciela, w tym jego imienia i nazwiska (nazwy) i majątku, kwalifikacji, statusu, posiadanych zezwoleń, członkostwa lub powiązań oraz praw własności przemysłowej i intelektualnej lub nagród i wyróżnień.

Ocena każdej praktyki rynkowej dokonywana jest z punktu widzenia przeciętnego konsumenta. Ustawa o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym w art. 2 pkt 8 definiuje go jako takiego konsumenta, który jest dostatecznie dobrze poinformowany, uważny i ostrożny; oceny dokonuje się z uwzględnieniem czynników społecznych, kulturowych, językowych i przynależności danego konsumenta do szczególnej grupy konsumentów, przez którą rozumie się dającą się jednoznacznie zidentyfikować grupę konsumentów, szczególnie podatną na oddziaływanie praktyki rynkowej lub na produkt, którego praktyka rynkowa dotyczy, ze względu na szczególne cechy, takie jak wiek, niepełnosprawność fizyczna lub umysłowa.

W tym kontekście należało zatem stwierdzić, że wprawdzie z materiału sprawy nie wynika, aby opisana w Decyzji praktyka była ograniczona w stosunku do określonego kręgu konsumentów, ponieważ potencjalnie każdy konsument mógł zapoznać się z informacjami jakie Powód zamieścił na platformie (...), informacje te mogły też do niego dotrzeć różnymi kanałami, a przeciętnego konsumenta w takim wypadku nie będą wyróżniać żadne charakterystyczne cechy, czy przynależność do jakiejś szczególnej grupy konsumentów, tym niemniej należy uwzględnić tezę Pozwanego, iż w rzeczywistości adresatami działań Spółki ze względu na zainteresowanie jej usługami związanymi z wymianą/handlem kryptoaktywami, kupnem kryptoaktywów za pieniądz fiducjarny lub portfela walut wirtualnych są osoby młode, które chętnie korzystają z nowoczesnych rozwiązań technicznych i technologicznych, jednak nie mają pełnego rozeznania w tym zakresie. Są to również osoby, które z uwagi na niską stopę zwrotu tradycyjnych sposobów oszczędzania/inwestowania zgromadzonego kapitału szukają alternatywnych rodzajów inwestycji, w szczególności w postaci tzw. pasywnego zarabiania w internecie. Analizowany przeciętny konsument chętnie pozyskuje informacje o danym przedsięwzięciu z ogólnodostępnych informacji publikowanych w sieci internet, takich jak artykuły na portalach branżowych, blogach czy w mediach społecznościowych.

Odnosząc się przy tym do tezy Powoda opartej na wynikach badań przeprowadzonych przez (...), że udział osób inwestujących w kryptowaluty, które posiadają wyższe wykształcenie w latach objętych ramami postępowania był najwyższy, należy podnieść, iż nie zmienia to faktu, że osoby te również potrzebują prawidłowej, zgodnej z prawdą informacji o usługodawcy, tym bardziej dla podjęcia świadomej decyzji co do skorzystania z jego usług. Kwestia wykształcenia nie zmienia faktu, iż wobec przedstawiania niezgodnej z prawdą wiadomości o posiadaniu przez Spółkę określonego waloru zniekształceniu ulega postrzeganie każdego konsumenta. Nie ma przy tym znaczenia, czy konsument jest w stanie w jakiś sposób sprawdzić, czy Spółka podaje dane zgodne z prawdą, gdyż nie można zakładać, że konsument podda w wątpliwość jej twierdzenia i nakładać na niego obowiązku weryfikacji twierdzeń Spółki. To Przedsiębiorca jest zobligowany do podawania tylko prawdziwych, rzetelnych danych.

Ponadto należy zauważyć, że z ww. badań wynika, że najmniejszy odsetek osób inwestujących w kruptowaluty jest wśród osób z wyższym wykształceniem ekonomicznym, innymi słowy osoby o wykształceniu kierunkowym związanym z inwestowaniem pieniędzy tylko w niewielkim stopniu są zainteresowane ofertą Powoda. Pozostałe osoby to osoby z wykształceniem podstawowym, średnim lub wyższym ale nie związanym z ekonomią, a zatem są to osoby nie posiadające pełnej i rzetelnej wiedzy o funkcjonowaniu rynku kryptowalut.

Mając na względzie treść przytoczonych przepisów i poczynione ustalenia faktyczne możliwe było postawienie Powodowi zarzutu stosowania nieuczciwej praktyki rynkowej.

Prezes UOKiK postawił Powodowej Spółce zarzut stosowania nieuczciwej praktyki rynkowej, o której mowa w art. 5 ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 6 w zw. z art. 4 ust. 2 u.p.n.p.r. polegającej na rozpowszechnianiu nieprawdziwych informacji o posiadaniu przez (...)licencji na wykonywanie działalności z zakresu świadczenia usług wirtualnego portfela (numer (...)) oraz licencji na świadczenia usług wymiany waluty wirtualnej na walutę znaków pieniężnych (numer (...)), podczas gdy obie wymienione licencje są nieważne od 7 lipca 2020 r.

Materiał dowodowy potwierdza, że określone działanie rzeczywiście miało miejsce. Mianowicie w aktach sprawy znajdują się potwierdzenia, iż (...) uzyskała od właściwego estońskiego organu rejestracyjnego, to jest Zarządu Policji i Straży Granicznej (ang.: (...)) dwie licencje na wykonywanie działalności z zakresu: świadczenia usług wirtualnego portfela (numer (...)) oraz świadczenia usług wymiany waluty wirtualnej na walutę znaków pieniężnych (numer (...)), ale obie licencje były ważne od 16 sierpnia 2018 r. do 7 lipca 2020 r., na co wskazują dane z rejestru publikowanego na stronie internetowej (...). Tym samym Powód mógł się legitymować danymi licencjami wyłącznie we wskazanym okresie. Od 7 lipca 2020 r. Powód, wobec wygaśnięcia licencji, ich nie posiadał. Natomiast Prezes UOKIK zarejestrował, że jeszcze 29 marca 2021 r. na platformie (...) zamieszczona była informacja o posiadanych przez Spółkę licencjach. Z kolei sama Spółka przyznała, że informacje o posiadanych licencjach były uwidocznione na jej stronie do 24 września 2021 r. Nie ma przy tym znaczenia kto był administratorem strony, gdyż znajdujące się na niej wiadomości pochodzą od Spółki i to ona, jako czerpiąca zyski z istnienia strony, gdyż przez nią było możliwe skorzystanie z usług Powoda, odpowiada za zamieszczone tam treści. Fakt ten przesądza o rozpowszechnianiu przez Spółkę nieprawdziwych informacji odnośnie posiadania ważnych licencji, a taka informacja wprowadzała w błąd przeciętnego konsumenta.

Po pierwsze, dla przeciętnego konsumenta, który zainteresowany był skorzystaniem lub korzystał z usług (...)za pośrednictwem strony internetowej (...) utrzymywana tam informacja o posiadanych przez Spółkę licencjach oznaczała, że przedmiotowe licencje są ważne. Przeświadczenie to wzmacniane było pojawiającymi się na innych stronach, w mediach społecznościowych wskazaniami o licencji. Wprawdzie Spółka nie ma wpływu na to, że jakiekolwiek nagrania czy wypowiedzi dostępne w internecie na temat licencji, którymi nie dysponuje, się zdezaktualizowały, jednakże informacje te były przede wszystkim zamieszczone na stronie z której Powód korzystał kierując swoją ofertę do konsumentów.

Po drugie, posiadanie licencji przez przedsiębiorcę prowadzi do przekonania o legalności jego działalności, rzetelności, transparentności, a w konsekwencji o bezpieczeństwie przy korzystaniu z jego usług, bezpieczeństwie platformy (...) a przez to zawieranych transakcji. Należy przyjąć, że dla konsumentów może być to decydująca okoliczność. Dysponując taką informacją przeciętny konsument mógł podjąć decyzję o skorzystania z usług Powoda, a nie innego przedsiębiorcy. Innymi słowy gdyby informacji o licencjach nie było, konsument mógłby nie podjąć decyzji o skorzystaniu z usług Powoda. Co prawda Powód wskazywał, że inne są podstawowe czynniki wpływające na podjęcie decyzji przez konsumenta o skorzystaniu z usług jakie świadczy (...), tym niemniej sam stwierdził, że posiadanie licencji ma znaczenie, lecz drugorzędne, zatem nie można wykluczyć, że jako jeden z czynników – posiadanie licencji- ostatecznie skłoni konsumenta do usług Spółki. Ponadto, gdyby było jak twierdzi Powód, to informacji o ważnych licencjach nie zamieszczałby na swojej stronie internetowej. Tymczasem sposób przekazywania tej informacji był taki, aby wywołać u konsumenta przekonanie, że korzystanie z usług Powoda jest bezpieczniejsze niż przedsiębiorców, którzy takich licencji nie posiadają.

W tym miejscu trzeba wskazać, że nie są prawdziwe twierdzenia Powoda, jakoby Pozwany nakładał na niego konieczność posiadania licencji, mimo, iż prawo polskie wówczas takich obowiązków na niego nie nakładało. Analiza treści sentencji uzasadnienia Decyzji jednoznacznie wskazuje, że Pozwany postawił Powodowi zarzut rozpowszechniania nieprawdziwej informacji w postaci posiadania licencji wydanych przez władze estońskie, w sytuacji gdy licencje te już wygasły.

Bezprawne praktyki muszą być wymierzone w zbiorowe interesy konsumentów. Do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów konieczne jest, by działanie przedsiębiorcy zostało skierowane nie do konkretnego adresata, lecz do adresata, którego nie da się z góry oznaczyć indywidualnie, tzn. że każdy konsument, który znalazłby się w takim samym stanie faktycznym, zostałby przez przedsiębiorcę potraktowany identycznie. Godzenie w zbiorowe interesy konsumentów może polegać zarówno na naruszeniu zbiorowych interesów konsumentów, jak i na samym zagrożeniu ich naruszenia. Interes konsumentów, który może być naruszony działaniem przedsiębiorcy, to jedynie interes prawny rozumiany jako określone potrzeby konsumenta uznane przez ustawodawcę za godne ochrony. Oceniając działanie przedsiębiorcy przez pryzmat definicji zawartej w art. 24 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów należy ustalić, czy jego działania mogą naruszać interesy nieoznaczonego kręgu potencjalnych klientów.

Niewątpliwie opisana praktyka naruszała zbiorowe interesy konsumentów, albowiem, jak już wcześniej zauważono, nakierowana była na nieograniczony krąg konsumentów- potencjalnych klientów Spółki. Każdy konsument mógł dotrzeć do strony (...) i przeczytać, że Spółka posiada licencje na świadczenie usług, co mogło mieć przełożenie na nabycie usług Spółki. Fakt, iż w jednym z filmów, w którym jest mowa o licencji Spółki, a na który powołał się Pozwany, ma obecnie status niepubliczny, bo można go odtworzyć dopiero za pomocą linku, nie zaprzecza tym twierdzeniom. Po pierwsze, wcześniej film miał status publicznego na co wskazują wyjaśnienie Powoda w piśmie z 22 września 2021 roku „Z daleko posuniętej ostrożności jednak zmieniła typ filmu na niepubliczny, co wykazano również w materiale dowodowym z UOKiK.”, a zatem mógł się z nim zapoznać każdy konsument. Po drugie, po zmianie statusu filmu na niepubliczny dostęp do niego był możliwy za pomocą linku, do którego z kolei dostęp nie był ograniczony. Natomiast fakt, iż w ciągu 2 lat dokonano jedynie 439 wyświetleń filmu mógł mieć wpływ na wysokość kary, bowiem niewysoka oglądalność nie wyklucza tego, że praktyki Powoda były wymierzone we wszystkich konsumentów.

W tym stanie rzeczy uznanie praktyki z pkt I Decyzji za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 u.o.k.i.k. było prawidłowe.

W związku z zaprzestaniem stosowania przedmiotowej praktyki w dniu 24 września 2021 r., kiedy to ze strony (...) usunięto informacje o licencjach Spółki, podstawą do wydania Decyzji stał się art. 27 ust. 1 i 2 u.o.k.i.k.

Ustalenia odnośnie stosowania przez Powoda zakazanej praktyki wskazywały ponadto na możliwość nałożenia na niego kary pieniężnej. W myśl bowiem art. 106 ust. 1 pkt 4 u.o.k.i.k., Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% obrotu osiągniętego w roku obrotowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli przedsiębiorca ten, choćby nieumyślnie, dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 24 ustawy. Przy czym Prezes UOKIK posiłkował się art. 106 ust. 5 u.o.k.i.k., zgodnie z którym w przypadku gdy przedsiębiorca w roku obrotowym poprzedzającym rok nałożenia kary nie osiągnął obrotu lub osiągnął obrót w wysokości nieprzekraczającej równowartości 100 000 euro, Prezes Urzędu nakładając karę pieniężną na podstawie ust. 1 uwzględnia średni obrót osiągnięty przez przedsiębiorcę w trzech kolejnych latach obrotowych poprzedzających rok nałożenia kary, gdyż posiadał jedynie przychód (...) z 2019 r., który wyniósł (...) euro, ponieważ Spółka nie podała informacji o osiągniętym przychodzie w latach 2020-2021, w związku z czym Prezes Urzędu przyjął, że przychód w tych latach wyniósł 0 euro. W rezultacie Prezes Urzędu wyliczył, że średni obrót Przedsiębiorcy w trzech kolejnych latach obrotowych poprzedzających rok nałożenia kary wynosi (...) euro, co stanowi równowartość (...) zł, toteż nałożona kara nie mogła przekroczyć 10 % średniego obrotu, tj. kwoty (...) euro, co stanowi równowartość (...) zł.

Z art. 106 ust. 1 ustawy wynika, że kara pieniężna ma charakter fakultatywny. Mimo tego, zdaniem Sądu, Prezes UOKiK podjął trafną decyzję o wymierzeniu kary Powodowi. Wymierzenie kary było zgodne z zasadą celowości i proporcjonalności. Nałożenie kary pieniężnej służyć będzie jako środek odstraszający Spółkę od stosowania podobnych praktyk w przyszłości (prewencja indywidualna). Rozstrzygnięcie o karze będzie również wyznacznikiem dla innych uczestników rynku, że tego typu działania nie mogą być podejmowane - pod rygorem sankcji finansowej (prewencja ogólna).

Zaznaczyć trzeba, iż jak wynika z treści art. 111 ust. 1 pkt 1 u.o.k.i.k., Prezes UOKiK przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej, o której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 4, powinien uwzględnić w szczególności okoliczności naruszenia przepisów ustawy oraz uprzednie naruszenie przepisów ustawy, a także okres, stopień oraz skutki rynkowe naruszenia przepisów ustawy, przy czym stopień naruszenia Prezes Urzędu ocenia biorąc pod uwagę okoliczności dotyczące natury naruszenia, działalności przedsiębiorcy, która stanowiła przedmiot naruszenia. Oprócz tego w myśl art. 111 ust. 2 u.o.k.i.k., ustalając wysokość kar pieniężnych zgodnie z ust. 1 Prezes Urzędu bierze pod uwagę okoliczności łagodzące lub obciążające, które wystąpiły w sprawie. Okoliczności łagodzące zostały wymienione w art. 111 ust. 3 u.o.k.i.k., zaś okoliczności obciążające w art. 111 ust. 4 u.o.k.i.k.

W ocenie Sądu, wymiar kary ustalony przez Prezesa UOKiK uwzględnia dyrektywy wymiaru kary określone w powołanym przepisie oraz okoliczności łagodzące i obciążające. Sąd w pełni podziela dokonaną przez organ ocenę praktyki.

Należało mieć na uwadze, że zakazana praktyka ujawniała się na etapie przedkontraktowym, którego istotą było zachowanie przedsiębiorcy ukierunkowane na pozyskiwanie klientów, mające na celu skłonienie ich do skorzystania z usług przedsiębiorcy. Wskutek działań Powoda konsumenci zostali pozbawieni rzetelnej informacji o braku ważności licencji odpowiedniego regulatora, przez co wprowadzeni w błąd odnośnie spełnienia określonych warunków związanych z otrzymaniem licencji, stąd oferta Spółki wydawała się bardziej atrakcyjna, bo w szczególności bezpieczna, a zatem w konsekwencji decyzje konsumenckie mogły zostać zniekształcone. Tymczasem rynek kryptoaktywów, jako rynek nieregulowany tym bardziej ułatwia działanie nierzetelnym przedsiębiorcom. Jednocześnie przedmiotowa praktyka miała długotrwały charakter, ponieważ okres jej stosowania przekraczał rok.

Wysoka szkodliwość opisanej praktyki przesądziła o ustaleniu kwoty bazowej kary na poziomie (...) % przyjętego przez Prezesa Urzędu średniego obrotu osiągniętego przez Spółkę w latach 2019-2021, tj. (...)zł.

Do okoliczności łagodzących należało zaliczyć wyłącznie zaniechanie stosowania zakazanej praktyki tuż po wszczęciu niniejszego postępowania. W ocenie Sądu zaniechanie to nie było dobrowolne a podyktowane interwencją organu oraz zmianą operatora strony(...). Nie można też uznać, aby Powód wyróżnił się współpracą z Prezesem Urzędu w toku postępowania, przyczynił się do szybkiego i sprawnego przeprowadzenia postępowania, w szczególności bowiem nie odpowiedział na wszystkie wezwania organu.

Okoliczności obciążające Spółkę to umyślny charakter praktyk i znaczny zasięg terytorialny naruszeń. W kwestii umyślności należy podkreślić, że Spółka miała wiedzę, iż jej licencje utraciły ważność a mimo tego nie podjęła żadnych działań, aby usunąć informacje o posiadanych licencjach, ponieważ wzbudzały one zaufanie użytkowników, co mogło się wiązać ze skorzystaniem z jego platformy i usług. Jeśli chodzi o uznanie o znacznym zasięgu terytorialnym naruszenia jest ono skutkiem prowadzenia przez Spółkę działalności w internecie którego zasięg co do istoty jest globalny.

Po stosownym obniżeniu i podwyższeniu kwoty bazowej, ostateczny wymiar kary wyniósł 48.768,00 zł, co stanowi (...)% średniego obrotu Spółki, a tym samym nie przekracza dopuszczalnego limitu 10 % ustalonego przez Prezesa średniego obrotu, co jest zgodne z art. 106 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 106 ust. 5 u.o.k.i.k.

Uwzględniając wszystkie okoliczności naruszenia dokonanego przez Powoda Sąd uznał, że przy nakładaniu na niego kary w ustalonej wysokości Prezes UOKIK nie naruszył art. 106 ust. 1 pkt 4 i art. 111 u.o.k.i.k.

W ocenie Sądu kara ta spełni w szczególności swoją funkcję represyjną i prewencyjną, zapobiegając podobnym naruszeniom w przyszłości. Stanowi ona sankcję o odpowiednim stopniu dolegliwości, proporcjonalnym do wagi, stopnia naruszenia przepisów ustawy, nie większym niż to niezbędne dla osiągnięcia zamierzonego celu nałożonej kary.

Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez Powoda odwołanie na podstawie art. 479 ^31a § 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na oddalenie odwołania, Powoda należało uznać za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niego na rzecz Pozwanego zwrot kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 720,00 zł ustalone w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

Sędzia SO Anna Maria Kowalik