Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Adam Malinowski

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marika Józefczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2014 r. w Warszawie sprawy

z powództwa (...) Stowarzyszenie (...)

w W.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w W.

o uznanie postanowienia wzorca umowy za niedozwolone

1. uznaje za niedozwolone i zakazuje pozwanemu wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o treści:

a) "Samochód posiada pełny zakres ubezpieczenia OC,AC zwalniające (z zastrzeżeniem postanowień dot. kary umownej oraz opłaty w związku ze zdarzeniem) Najemcę (osobę kierujacą pojazdem) od odpowiedzialności w przypadku kolizji i kradzieży z wyjątkiem: (...) odmowy wypłaty odszkodowania przez firmę ubezpieczeniową";

b) "Samochód posiada pełny zakres ubezpieczenia OC,AC zwalniające (z zastrzeżeniem postanowień dot. kary umownej oraz opłaty w związku ze zdarzeniem)Najemcę (osobę kierujacą pojazdem) od odpowiedzialności w przypadku kolizji i kradzieży z wyjątkiem: (...) włamania, w wyniku, którego skradziono radio wraz z panelem - całkowity koszt ponosi Najemca";

c) "Samochód posiada pełny zakres ubezpieczenia OC,AC zwalniające (z zastrzeżeniem postanowień dot. kary umownej oraz opłaty w związku ze zdarzeniem)Najemcę (osobę kierujacą pojazdem) od odpowiedzialności w przypadku kolizji i kradzieży z wyjątkiem: (...) kradzieży samochodu pozostawionego na parkingu niestrzeżonym (...) - całkowity koszt ponosi Najemca";

2. w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3. znosi pomiędzy stronami koszty procesu;

4. nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Okręgowego w Warszawie), tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu, od której powód był zwolniony, kwotę 600 (sześćset) złotych, w pozostałym zakresie przejmując ją na rachunek Skarbu Państwa;

5. zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt strony pozwanej.

SSR del. Adam Malinowski

Sygn. akt XVII AmC 10180/12

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2012 r. powód – (...) Stowarzyszenie (...) z siedzibą w W. – złożył cztery pozwy przeciwko pozwanemu – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. W pozwach tych domagał się odpowiednio uznania za niedozwolone i zakazanie wykorzystywania w obrocie z konsumentami następujących postanowień zawartych we wzorcu umowy zatytułowanym „Regulamin wypożyczalni samochodów (...).pl”:

1.  „Samochód posiada pełny zakres ubezpieczenia OC, AC zwalniające (z zastrzeżeniem postanowień dot. kary umownej oraz opłaty w związku ze zdarzeniem) Najemcę (osobę kierującą pojazdem) od odpowiedzialności w przypadku kolizji i kradzieży z wyjątkiem: (…) odmowy wypłaty odszkodowania przez firmę ubezpieczeniową” (pkt 50 lit. l wzorca);

2.  „Samochód posiada pełny zakres ubezpieczenia OC, AC zwalniające (z zastrzeżeniem postanowień dot. kary umownej oraz opłaty w związku ze zdarzeniem) Najemcę (osobę kierującą pojazdem) od odpowiedzialności w przypadku kolizji i kradzieży z wyjątkiem: (…) włamania, w wyniku którego skradziono radio wraz z panelem – całkowity koszt ponosi Najemca” (pkt 50 lit. k wzorca);

3.  „Samochód posiada pełny zakres ubezpieczenia OC, AC zwalniające (z zastrzeżeniem postanowień dot. kary umownej oraz opłaty w związku ze zdarzeniem) Najemcę (osobę kierującą pojazdem) od odpowiedzialności w przypadku kolizji i kradzieży z wyjątkiem: (…) kradzieży samochodu pozostawionego na parkingu niestrzeżonym (…) – całkowity koszt ponosi Najemca” (pkt 50 lit. j wzorca);

4.  „W przypadku, gdy Najemca odda pojazd przed terminem uwzględnionym w umowie najmu, Wynajmujący zwróci Najemcy w ciągu 7 dni roboczych 50% wartości zapłaconej kwoty i kaucję – za każdą następną niewykorzystaną dobę” (pkt 35 wzorca).

Nadto w każdej ze spraw wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

Sprawy wszczęte na skutek powyższego oznaczone zostały w repertorium XVII AmC numerami od 10180/12 do 10183/12. Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2014 r. Sąd połączył powyższe sprawy do wspólnego rozpoznania pod sygnaturą XVII AmC 10180/12.

W ocenie powoda wskazane postanowienia wzorca umowy stanowią niedozwolone klauzule, gdyż każde z nich jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów. Wypełniałyby tym hipotezę art. 385[1] § 1 kc, zgodnie z którym niedozwolonymi są postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione z nim indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy – z wyłączeniem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W szczególności, zdaniem powoda zakwestionowane postanowienia nakładają na konsumenta wszelką odpowiedzialność w przypadku ziszczenia się zdarzeń określonych w ich treści bez względu na jakiekolwiek inne okoliczności, które mogą mieć na nią wpływ. Wyraził także pogląd, iż takie uregulowanie wzajemnych praw i obowiązków pomiędzy stronami może prowadzić do bezpodstawnego wzbogacenia strony pozwanej kosztem konsumenta oraz przeniesienia na konsumenta ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej. Natomiast ostatniej z zakwestionowanych klauzul zarzucił naruszenie zasady ekwiwalentności świadczeń oraz nierównomierne rozłożenie praw i obowiązków pomiędzy stronami kontraktu.

Na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2014 r. pozwany podnosząc zarzut rozszerzonej prawomocności wyroku uwzględniającego powództwo wniósł o odrzucenie pozwu w trybie art. 479[43] kpc w zw. z art. 199 § 1 pkt 2 kpc. Natomiast w razie nieuwzględnienia powyższego zarzutu domagał się oddalenia powództwa oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na świadczeniu usług w zakresie wynajmu samochodów. W ramach tej działalności opracował i w dacie wniesienia pozwu posługiwał się w obrocie wzorcem umowy pt. „Regulamin wypożyczalni samochodów (...).pl”, zawierającym zapisy, do których nawiązuje żądanie pozwu, tj.

1.  „Samochód posiada pełny zakres ubezpieczenia OC, AC zwalniające (z zastrzeżeniem postanowień dot. kary umownej oraz opłaty w związku ze zdarzeniem) Najemcę (osobę kierującą pojazdem) od odpowiedzialności w przypadku kolizji i kradzieży z wyjątkiem: (…) odmowy wypłaty odszkodowania przez firmę ubezpieczeniową”;

2.  „Samochód posiada pełny zakres ubezpieczenia OC, AC zwalniające (z zastrzeżeniem postanowień dot. kary umownej oraz opłaty w związku ze zdarzeniem) Najemcę (osobę kierującą pojazdem) od odpowiedzialności w przypadku kolizji i kradzieży z wyjątkiem: (…) włamania, w wyniku którego skradziono radio wraz z panelem – całkowity koszt ponosi Najemca”;

3.  „Samochód posiada pełny zakres ubezpieczenia OC, AC zwalniające (z zastrzeżeniem postanowień dot. kary umownej oraz opłaty w związku ze zdarzeniem) Najemcę (osobę kierującą pojazdem) od odpowiedzialności w przypadku kolizji i kradzieży z wyjątkiem: (…) kradzieży samochodu pozostawionego na parkingu niestrzeżonym (…) – całkowity koszt ponosi Najemca”;

4.  „W przypadku, gdy Najemca odda pojazd przed terminem uwzględnionym w umowie najmu, Wynajmujący zwróci Najemcy w ciągu 7 dni roboczych 50% wartości zapłaconej kwoty i kaucję – za każdą następną niewykorzystaną dobę”.

Powyższe okoliczności zostały ustalone przez Sąd w oparciu twierdzenia powoda zawarte w uzasadnieniu pozwu (k. 2) oraz załączony do akt sprawy wydruk komputerowy wzorca umowy (k. 6-7), które nie zostały zakwestionowane przez stronę przeciwną. Okoliczności te były więc pomiędzy stronami bezsporne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie w części tj. w odniesieniu do klauzul oznaczonych nr 1, 2 oraz 3, natomiast w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu.

Okolicznością sporną między stronami było, czy przedmiotowe postanowienia miały charakter niedozwolony w myśl art. 385[1] § 1 kc.

Stosownie do treści art. 385[1] §1 kc, aby dane postanowienie umowne mogło być uznane za niedozwolone, musi ono spełniać cztery przesłanki tj.: (I) postanowienie nie zostało indywidualnie uzgodnione z konsumentem, (II) ukształtowane przez postanowienie prawa i obowiązki konsumenta pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami, (III) powyższe prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta oraz (IV) postanowienie umowy nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron.

Omawiane postanowienie nie reguluje głównych świadczeń stron. Główne świadczenia pozwanego z tytułu zawartych umów polegają bowiem na oddaniu do używania pojazdu samochodowego, zaś konsumenta na zapłacie umówionego czynszu (opłaty za wynajem).

Przesłanka braku indywidualnego uzgodnienia nie może w tej sprawie mieć znaczenia wobec abstrakcyjnego charakteru kontroli postanowienia wzorca umownego. Sąd nie bada w niniejszym postępowaniu konkretnych stosunków istniejących pomiędzy kontrahentami, ale wzorzec i treść hipotetycznych stosunków, jakie powstałyby pomiędzy pozwanym a potencjalnym konsumentem. Nie ma zatem znaczenia, czy jakaś konkretna umowa była między stronami negocjowana ani nawet czy wzorzec był, czy też nie był zastosowany przy zawieraniu jakiejkolwiek konkretnej umowy. Kontrola ta ma bowiem charakter oceny ex ante i obejmuje wzorzec, nie zaś konkretną umowę. Istotny jest zatem fakt, że pozwany wprowadził oceniany wzorzec do obrotu poprzez wystąpienie z ofertą zawarcia umowy z wykorzystaniem go.

Dla zastosowania omawianego przepisu przesłanki II (sprzeczność z dobrymi obyczajami) i III (rażące naruszenie interesów konsumenta) muszą zachodzić równocześnie. Z reguły rażące naruszenie interesu konsumenta jest naruszeniem dobrych obyczajów, ale nie zawsze zachowanie sprzeczne z dobrymi obyczajami rażąco narusza ten interes.

Poprzez dobre obyczaje rozumiemy pewien powtarzalny wzorzec zachowań, który jest aprobowany przez daną społeczność lub grupę. Są to pozaprawne normy postępowania, którymi przedsiębiorcy winni się kierować. Ich treści nie da się określić w sposób wyczerpujący, ponieważ kształtowane są przez ludzkie postawy uwarunkowane zarówno przyjmowanymi wartościami moralnymi, jak i celami ekonomicznymi i związanymi z tym praktykami życia gospodarczego. Wszystkie one podlegają zmianom w ślad za zmieniającymi się ideologiami politycznymi i społeczno – gospodarczymi oraz przewartościowaniami moralnymi. W szczególności zaś, dobre obyczaje to normy postępowania polecające nienadużywanie w stosunku do słabszego uczestnika obrotu posiadanej przewagi ekonomicznej.

W zakresie oceny stopnia naruszenia interesów konsumentów Sąd tutejszy podziela opinię Sądu Apelacyjnego w Warszawie (wyrok z dnia 2006-06-27, sygn. akt VI ACa 1505/05), że naruszenie interesów konsumenta, aby było rażące, musi być doniosłe czy też znaczące. Natomiast interesy konsumenta należy rozumieć szeroko, nie tylko jako interes ekonomiczny, ale też każdy inny, chociażby niewymierny. Zaliczyć tu można również dyskomfort konsumenta, spowodowany takimi okolicznościami jak strata czasu, naruszenie prywatności, niedogodności organizacyjne, wprowadzenie w błąd oraz inne uciążliwości, jakie mogłyby powstać na skutek wprowadzenia do zawartej umowy ocenianego postanowienia. Przy określaniu stopnia naruszenia interesów konsumenta należy stosować nie tylko kryteria obiektywne (np. wielkość poniesionych czy grożących strat), lecz również względy subiektywne związane bądź to z przedsiębiorcą (np. renomowana firma), bądź to z konsumentem (np. seniorzy, dzieci). Konieczne jest zbadanie, jaki jest zakres grożących potencjalnemu konsumentowi strat lub niedogodności.

Częstokroć konieczne jest również ustalenie, jak wyglądałyby prawa i obowiązki konsumenta w sytuacji braku analizowanej klauzuli (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2007-03-19, sygn. akt III SK 21/06 oraz z dnia 2007-10-11, sygn. akt III SK 9/07). Jeżeli przepisy ogólne stawiają konsumenta w lepszej sytuacji niż postanowienia proponowanej umowy, to w zasadzie postanowienia te należy uznać za niedozwolone. Odstępstwo od tej zasady możliwe jest tylko, o ile zmiana jest uzasadniona specyfiką wzajemnych świadczeń lub jest kompensowana innymi postanowieniami wzorca.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy należy zważyć, co następuje.

Brzmieniem postanowienia zawartego w pkt 50 wzorca umowy pozwany przedsiębiorca reguluje kwestię odpowiedzialności za przedmiot umowy, a w szczególności zasady partycypacji konsumenta w likwidacji szkody. Trzy spośród wyliczonych tam przesłanek zostały zakwestionowane przez stronę powodową w tym postępowaniu, a zważywszy na ich znaczne podobieństwo co do materii, do której się odnoszą, a także wywoływanych przez nie skutków zostaną przeanalizowane łącznie.

Postanowienie zawarte w pkt 50 stanowi, iż samochód będący przedmiotem najmu posiada pełny zakres ubezpieczenia OC i AC, które zwalnia najemcę z odpowiedzialności w razie kolizji lub kradzieży. Równocześnie statuuje on wyjątki od wyżej wymienionej zasady wskazujące na sytuacje, w których najemca będzie zobowiązany do naprawienia szkody w pełnej wysokości lub poprzez zapłatę zryczałtowanego odszkodowania. W szczególności pozwany wskazuje, że obowiązek ten aktualizuje się w przypadku odmowy wypłaty odszkodowania przez firmę ubezpieczeniową, kradzieży samochodu pozostawionego na parkingu niestrzeżonym lub włamania, w wyniku którego skradziono radio wraz z panelem.

Rozważając więc kwestię naruszenia dobrych obyczajów w kontekście brzmienia tego zapisu stwierdzić należy, iż wynikające z jego treści rozłożenie praw i obowiązków narusza równowagę kontraktową stron umowy wynajmu samochodu. Należy przede wszystkim zauważyć, iż dłużnik (najemca) nie ma wpływu na wszelkie okoliczności, które mogą powodować szkodę (uszkodzenie, kradzież pojazdu). Z tej przyczyny ustawodawca formułując treść art. 471 kc dotyczącego zakresu odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania określił jej granice posługując się ogólnym sformułowaniem „okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności”. Tymczasem brzmienie spornego zapisu zdaje się w zupełności pomijać wskazane powyżej kwestie, zwłaszcza nie uwzględnia istnienia związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem ze strony najemcy, bądź inną okolicznością, za którą ten odpowiada, a szkodą spowodowaną kradzieżą pojazdu lub jego elementów, etc. W konsekwencji przypisuje konsumentowi pełną odpowiedzialność oraz obowiązek wypłaty odszkodowania obok lub w zastępstwie zakładu ubezpieczeniowego, jeśli ten nie uzna się za zobowiązanego, bez względu na to czy w świetle przepisów ogólnych Kodeksu cywilnego także byłby zobowiązanym do naprawienia szkody. Treść zapisu rodzi więc swego rodzaju automatyzm uznania, iż w razie ziszczenia się sytuacji, w której ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania lub ziściła się inna określona tam przesłanka każdorazowo zobowiązanym do wyrównania szkody będzie najemca. Takie uregulowanie sytuacji prawnej konsumenta nierównomiernie rozkłada prawa i obowiązki pomiędzy stronami umowy, skutkując nieuzasadnionym rozszerzeniem jego odpowiedzialności, przez co pozostaje w sprzeczności z dobrymi obyczajami.

Odnosząc się natomiast szczegółowo do norm zawartych w spornym postanowieniu należy odwołać się do istoty i znaczenia umowy ubezpieczenia AC. Umowa ta służy dobrowolnemu ubezpieczeniu pojazdów od zdarzeń losowych. W obrocie gospodarczym przyjmuje się, że jej celem jest ochrona pojazdu samochodowego oraz jego wyposażenia w zakresie uszkodzenia lub utraty. W zależności od preferencji stron umowy, w szczególności ubezpieczającego może obejmować także inne szczególne rodzaje ryzyka, zwłaszcza działanie osób trzecich (kradzież), a zatem sytuacje, które są niezależne względem ubezpieczającego. Co istotne w tej sprawie zakres ochrony ubezpieczeniowej (określający rodzaj taryfy i ryzyk ubezpieczeniowych) ustalany jest przez strony umowy ubezpieczenia – w tym przypadku ubezpieczyciela oraz pozwanego przedsiębiorcę. Konsument natomiast nie ma żadnego wpływu zarówno na treść umowy, jak i sposób jej wykonania. W rezultacie nie jest podmiotem, któremu w razie sporu pomiędzy stronami dotyczącego likwidacji szkody przysługiwałyby jakiekolwiek zarzuty lub inne właściwe uprawnienia. W takiej sytuacji obciążanie go obowiązkiem naprawienia szkody wobec braku wykonania go przez ubezpieczyciela należy ocenić jako nielojalne i nie mające uzasadnienia zachowanie przedsiębiorcy wobec kontrahenta, w szczególności, gdy jest nim konsument. Odnosząc się zaś do zapisów nr 2 i 3 koniecznym jest zwrócenie uwagi, że skoro ochrona ubezpieczeniowa może obejmować różnego rodzaju ryzyka, m. in. te określone w spornych zapisach, to rezygnacja z takiego rozszerzonego wariantu ubezpieczenia nie może obciążać konsumenta. To pozwany, jako profesjonalista określa sposób zorganizowania prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, w szczególności zakres ochrony ubezpieczeniowej oraz środki zabezpieczające przed zdarzeniem powodującym szkodę. Z tego względu skutki podjętych przez niego decyzji (np. obranie taryfy ubezpieczeniowej o ograniczonym zakresie) nie może obciążać konsumenta.

Stosowanie przez pozwanego przedsiębiorcę przedmiotowej klauzuli skutkuje przeniesieniem na konsumenta ryzyka gospodarczego związanego z prowadzeniem tego rodzaju działalności gospodarczej, które ze swej natury winno obciążać przedsiębiorcę, jako profesjonalnego uczestnika obrotu. Przedsiębiorca decydując się bowiem na prowadzenie działalności w zakresie wynajmu pojazdów samochodowych winien uwzględniać związane z nią ryzyko gospodarcze i wkalkulować je w koszty prowadzonej działalności. Tymczasem w analizowanym przypadku w razie ziszczenia się sytuacji określonych w postanowieniu wzorca umowy w jest ono automatycznie w całości przeniesione na konsumenta.

W ocenie Sądu takie uregulowanie wzajemnych relacji pomiędzy stronami umowy pozostaje w sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz w stopniu rażącym narusza interesy konsumentów. To z kolei determinuje konieczność uznania zapisów oznaczonych nr 1, 2 oraz 3 za niedozwolone w obrocie konsumenckim.

Klauzula oznaczona nr 4 przewiduje natomiast przysługujące przedsiębiorcy uprawnienie do potrącenia 50% uiszczonego czynszu za każdą niewykorzystaną dobę w razie zwrotu pojazdu przed terminem określonym w umowie.

Działanie najemcy (konsumenta) określone w treści inkryminowanego postanowienia polegające na zwrocie wynajętego pojazdu przed terminem, na jaki została zawarta umowa stanowi bez wątpienia nienależyte wykonanie zobowiązania. Z tej przyczyny stosowanie do przepisów ogólnych Kodeksu cywilnego w zakresie odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 kc i nast.) na dłużniku (najemcy) ciąży obowiązek naprawienia wynikłej stąd szkody w pełnej wysokości tj. obejmującej rzeczywistą stratę oraz utracone korzyści stosownie do treści art. 361 § 2 kc. Na gruncie tego przepisu stratę definiuje się jako każde pogorszenie się sytuacji majątkowej poszkodowanego poprzez zmniejszenie się aktywów lub zwiększenie pasywów, przez co staje się on uboższy wobec stanu przed powstaniem szkody. Z kolei szkodę związaną z utraconymi korzyściami należy odnosić do wielkości, o jaką majątek poszkodowanego nie wzrósł z powodu ziszczenia się zdarzenia powodującego szkodę.

Na kanwie analizowanego przypadku przedsiębiorca dokonał modyfikacji ogólnych zasad odpowiedzialności za nienależyte wykonanie zobowiązania. W rezultacie konsument nie wykonując w sposób należyty zobowiązania umownego obciążony jest wyłącznie dolegliwością w postaci potrącenia połowy wartości jego świadczenia należnego kontrahentowi z tytułu zawarcia umowy, która to wartość, w ocenie Sądu nie wyczerpuje ewentualnego roszczenia przysługującemu przedsiębiorcy na podstawie przepisów ogólnych. Z tego powodu nie sposób podzielić w tej sprawie argumentacji przedstawionej przez stronę powodową. W szczególności odniesienie się do brzmienia art. 385[3] pkt 12 kc należy ocenić jako chybione, bowiem powód błędnie wywodzi, iż przepis ten mógłby znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie. Dokonana przez powoda interpretacja przepisu nakazująca każdorazowo zwrot niespełnionego świadczenia w tych okolicznościach musiałaby wszakże prowadzić do pozbawienia przedsiębiorcy prawa do naprawienia szkody powstałej na skutek nielojalnego zachowania kontrahenta. Przyjęcie takiej wykładni byłyby więc niedopuszczalne i niezgodne z intencją ustawodawcy. Równocześnie należy w tym miejscu wyraźnie podkreślić, iż świadczenie potrącane przez przedsiębiorcę nie jest wygórowane i mieści się w racjonalnie określonych granicach odszkodowania.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Sądu brak jest podstaw, które wskazywałyby na wypełnienie przez sporne postanowienie przesłanek określonych w art. 385[1] § 1 kc. Brak wypełnienia hipotezy zawartej tam normy obliguje Sąd do oddalenia powództwa w tym zakresie.

W niniejszej sprawie Sąd stwierdził brak podstaw do uwzględniania wniosku strony pozwanej w przedmiocie odrzucenia pozwów, albowiem rejestr klauzul niedozwolonych nie zawiera zapisów, które byłyby tożsame z postanowieniami objętymi żądaniem pozwu. Brak spełnienia tej przesłanki warunkuje zatem nieskuteczność zarzutu podniesionego przez stronę.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385[1] § 1 kc, Sąd uznał postanowienie wzorca umowy oznaczone nr 1, 2 oraz 3 za niedozwolone, zaś na podstawie art. 479[42] § 1 kpc zakazał jego wykorzystywania w obrocie z udziałem konsumentów. W pozostałym zakresie powództwo oddalił.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 100 kpc, zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W przedmiotowej sprawie Sąd uwzględnił powództwo w zakresie trzech spośród kwestionowanych postanowień, natomiast w pozostałym zakresie zostało ono oddalone, jako niespełniające przesłanek abuzywności. W konsekwencji żądanie objęte powództwem zostało uwzględnione w części, zaś koszty postępowania należało wzajemnie znieść.

Mając na uwadze wynik sprawy, orzeczenie o nakazaniu pobrania od strony pozwanej opłaty od pozwu uzasadnia art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

O publikacji prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt strony pozwanej zarządzono na podstawie art. 479[44] kpc.

SSR Adam Malinowski