Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2022 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Jolanta Stasińska

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2022 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) LTD w L. (Wielka Brytania) Oddział w Polsce

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania (...) LTD w L. (Wielka Brytania) Oddział w Polsce od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 26 września 2019 roku, Nr (...) (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od (...) LTD w L. (Wielka Brytania) Oddział w Polsce na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Jolanta Stasińska

Sygn. akt XVII AmE 14/20

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 26 września 2019 roku, numer (...). (...) (...), na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 5b i ust. 5c oraz art. 33 ust. 9 pkt 3 w związku z art. 23b ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1344, ze zm.), w związku z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 1356), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy - (...) LTD z siedzibą w L., Wielka Brytania, wykonującemu działalność gospodarczą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oddział przedsiębiorcy zagranicznego zarejestrowany pod nazwą: (...) LTD Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Oddział w Polsce z siedzibą w W. zwanemu dalej „Przedsiębiorcą", orzekł:

1) że Przedsiębiorca, będąc podmiotem realizującym Narodowy Cel Wskaźnikowy, nie wykonał obowiązku, o którym mowa w art. 23b ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, w drugim kwartale 2018 r.

2) w związku ze stwierdzeniem naruszenia, o którym mowa w pkt 1, wymierzam Przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 3 941053 zł (słownie: trzy miliony dziewięćset czterdzieści jeden tysięcy pięćdziesiąt trzy złote).

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł powód (...) LTD z siedzibą w L. (Wielka Brytania) Oddział w Polsce, zaskarżając ją w całości.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

- art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia sprawy w szczególności zbadania, czy w sprawie zaistniały przesłanki do wydania decyzji w sprawie wymierzenia kary pieniężnej;

- art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości co do realizacji przez Stronę Narodowego Celu Wskaźnikowego w 2017 r., na niekorzyść Spółki,

- niewykazanie, że Spółka jest podmiotem mającym obowiązek realizacji (...).

Mając powyższe na uwadze wniósł o:

- uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez obniżenie kary;

- zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych,

W odpowiedzi na odwołanie Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o:

1.  oddalenie odwołania,

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany podtrzymał stanowisko zawarte w treści decyzji.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 8 stycznia 2016 r., znak: (...) ze zm., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (zwany dalej „Prezesem URE’’), udzielił Przedsiębiorcy koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą na okres od 10 stycznia 2016 r. do 2 maja 2025 r., w której określono, że przedmiot działalności objętej koncesją stanowi, cyt.: „(...) działalność gospodarcza w zakresie obrotu z zagranicą następującymi paliwami ciekłymi: benzynami silnikowymi, innymi niż benzyny lotnicze, olejami napędowymi, gazem płynnym, estrami stanowiącymi samoistne paliwo ciekłe, bez wykorzystania własnej infrastruktury technicznej”. /k. 1-7, 8-10 akt adm./

Przedsiębiorca nie przedłożył sprawozdania kwartalnego podmiotu realizującego Narodowy Cel Wskaźnikowy za drugi kwartał 2018 r. Decyzją z dnia 11 czerwca 2019 r., znak: (...). (...) (...), Prezes URE wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną za ten czyn, zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt 8aa ustawy. /k. 24-27 akt adm., decyzja prawomocna/

Natomiast, Przedsiębiorca złożył w drugim kwartale 2018 r. miesięczne sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu na podstawie z art. 43d ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 755, ze zm.), za kwiecień, maj, czerwiec, z których wynika, że Przedsiębiorca prowadził m.in. działalność w zakresie importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych i ich sprzedaży na podstawie posiadanej koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą. Ze sprawozdań tych wynika, że Przedsiębiorca przywiózł na terytorium kraju i sprzedał odpowiednio:

• w kwietniu 2018 r.: 6583,442 m3 oleju napędowego o kodzie CN: (...);

• w maju 2018 r.: 7435,970 m3 oleju napędowego o kodzie CN: (...);

• w czerwcu 2018 r.: 6650,003 m3 oleju napędowego o kodzie CN: (...); bez zawartości biokomponentów.

/k. 11-12, 14-15, 17-18 akt adm./

Pismem z dnia 11 lipca 2019 r., Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego, w sprawie wymierzenia Przedsiębiorcy kary pieniężnej w związku z możliwością niewykonania obowiązku, o którym mowa w art. 23b ustawy, jako podmiotu realizującego Narodowy Cel Wskaźnikowy, w pierwszym kwartale 2018 r. Ponadto, mając na uwadze dyspozycję art. 50, art. 77 § 1 i art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego, Przedsiębiorca został wezwany do złożenia, szczegółowych wyjaśnień w sprawie oraz przesłania uwierzytelnionych kopii dokumentów mających związek z możliwym naruszeniem. Korespondencja została wysłana na adres siedziby Przedsiębiorcy oraz adres znany Prezesowi URE z urzędu. /k. 20-21 akt adm./

Powyższą przesyłkę awizowano dwukrotnie, a następnie zwrócono do nadawcy, jako niepodjętą w terminie . /k. 23 akt adm./

Pismem z dnia 9 sierpnia 2019 r., Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej. Jednocześnie, Przedsiębiorca został poinformowany o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Korespondencja została wysłana na adres siedziby Przedsiębiorcy oraz adres znany Prezesowi URE z urzędu. /k. 28 akt adm./

Zgodnie z informacją na zwrotnym potwierdzeniu odbioru ww. przesyłki wysłanej na adres siedziby Przedsiębiorcy, w dniu 19 sierpnia 2019 r. pracownik poczty polskiej pozostawił w skrzynce adresata pierwsze awizo. Z powodu niepodjęcia przez Przedsiębiorcę w ustawowym terminie przesyłki, korespondencja została zwrócona do nadawcy w dniu 3 września 2019 r. /k. 30 akt adm./

W dniu 26 września 2019 r. Prezes URE wydał decyzję numer (...). (...) (...) /k. 31-35 akt adm./

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Strony nie wystąpiły o przeprowadzenie rozprawy, natomiast rozpoznanie sprawy na rozprawie nie było konieczne, wobec czego wystąpiły podstawy rozstrzygnięcia sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Wskazywane przez powoda zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego w postępowaniu administracyjnym nie mogły skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji. Niniejsze postępowanie sądowe zainicjowane odwołaniem powoda od decyzji Prezesa URE ma charakter postępowania rozpoznawczego, pierwszoinstancyjnego i kontradyktoryjnego, a Sąd rozstrzyga sprawę merytorycznie.

Według treści art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1356), do oceny realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, za okres od dnia 2 września 2016 r. do dnia 30 września 2018 r., oraz obowiązku, o którym mowa w art. 23b ust. 1 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, za pierwszy, drugi oraz trzeci kwartał 2018 r., stosuje się odpowiednio przepisy art. 23 ust. 1 oraz art. 23b ust. 1 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą. Zgodnie z treścią art. 2 pkt 25 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1344, ze zm., dalej: „ustawa”), podmiot realizujący Narodowy Cel Wskaźnikowy to każdy podmiot, w tym mający siedzibę lub miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, dokonujący, samodzielnie lub za pośrednictwem innego podmiotu, wytwarzania, importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych, który:

a) rozporządza nimi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez dokonanie jakiejkolwiek czynności prawnej lub faktycznej lub

b) zużywa je na potrzeby własne na tym terytorium, z wyłączeniem przywozu paliw ciekłych przeznaczonych do użycia podczas transportu i przywożonych w standardowych zbiornikach, o których mowa w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym.

Zgodnie z treści art. art. 23 ust. 1 ustawy, podmiot realizujący Narodowy Cel Wskaźnikowy jest obowiązany zapewnić w danym roku kalendarzowym co najmniej minimalny udział innych paliw odnawialnych lub biokomponentów zawartych w paliwach ciekłych lub biopaliwach ciekłych, stosowanych we wszystkich rodzajach transportu, rozporządzanych przez dokonanie jakiejkolwiek czynności prawnej lub faktycznej skutkującej trwałym wyzbyciem się paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zużywanych przez niego na potrzeby własne na tym terytorium w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych stosowanych w transporcie drogowym i kolejowym, rozporządzanych przez dokonanie jakiejkolwiek czynności prawnej lub faktycznej skutkującej trwałym wyzbyciem się paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zużywanych przez niego w ciągu roku kalendarzowego na potrzeby własne na tym terytorium.

Jednocześnie w świetle art. 23b ust. 1 ustawy, podmiot realizujący Narodowy Cel Wskaźnikowy jest obowiązany zapewnić w danym kwartale minimalny udział biokomponentów, liczony według wartości opałowej, zawartych w paliwach ciekłych stosowanych we wszystkich rodzajach transportu, wykorzystanych przez niego do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 23 ust. 1 ustawy, które zostały przez ten podmiot rozporządzone przez dokonanie jakiejkolwiek czynności prawnej lub faktycznej skutkującej trwałym wyzbyciem się paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zużyte przez niego na potrzeby własne na tym terytorium.

Zgodnie z art. 13 pkt 2 lit. b) ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 2290), minimalny udział biokomponentów, o którym mowa w art. 23b ust. 1 ustawy, w oleju napędowym, w drugim kwartale 2018 r. wynosi 5,03%.

Stosownie do art. 30b ust. 3 ustawy, Podmioty realizujące Narodowy Cel Wskaźnikowy są obowiązane do przekazywania Prezesowi URE, w terminie do 30 dni po zakończeniu kwartału, sprawozdań kwartalnych sporządzonych zgodnie z wzorem określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 6, zawierających informacje określone w tym przepisie.

Mając na względzie powyższe regulacje prawne należy podkreślić, że powód nie przedłożył sprawozdania kwartalnego podmiotu realizującego Narodowy Cel Wskaźnikowy za drugi kwartał 2018 r. i z tego tytułu, decyzją z dnia 11 czerwca 2019 r., znak: (...). (...) (...), Prezes URE wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną za ten czyn, zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt 8aa ustawy. Powyższa decyzja jest prawomocna. Ponadto, z treści złożonych przez samego powoda sprawozdań, o których mowa w art. 43 d ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne za drugi kwartał 2018 roku wynika, że powód w oparciu o posiadaną koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą dokonał przywozu i sprzedaży oleju napędowego łącznie w ilości 20669,415m3 (17304,627 t po przeliczeniu według gęstości: 0,837209 t/m3, stanowiącej iloraz wartości opałowej według objętości oleju napędowego bez dodatku biokomponentu (36 MJ/1), przez wartość opałową tegoż według wagi (43 MJ/kg), określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 21 października 2014 r. w sprawie wartości opałowej poszczególnych biokomponentów i paliw ciekłych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1517).

Powód zakwestionował, aby w przyjętym przez spółkę modelu obrotu paliwami ciekłymi był podmiotem realizującym Narodowy Cel Wskaźnikowy. Powód wskazał, że paliwo jest przemieszczane w systemie (...) z litewskiego składu podatkowego do polskiego zarejestrowanego odbiorcy, a Spółka nie jest podmiotem organizującym i odpowiedzialnym za transport, po przemieszczeniu do zarejestrowanego odbiorcy i odprawie akcyzowej, paliwo jest przemieszczane do kupującego. Wskazał w szczególności na fakt, że paliwo jest przemieszczane w procedurze zawieszonej akcyzy z zagranicznego składu podatkowego (np. z Litwy) do polskiego zarejestrowanego odbiorcy, w systemie (...) i dokumentacją e-AD. Powód zarzucił, że pozwany Organ powinien prześledzić każdą z transakcji, wykazując, że w każdym z tych przypadków doszło do „importu" lub „nabycia wewnątrzwspólnotowego" paliw ciekłych przez Spółkę, która przez to nabyła status podmiotu zobligowanego do realizowania (...). Należy tu jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z treścią art. 2 pkt 13 ustawy nabycie wewnątrzwspólnotowe to przemieszczenie paliw ciekłych, biopaliw ciekłych, biokomponentów lub surowców do ich wytworzenia z terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z przedstawionych przez powoda okoliczności wynika zaś, że nabycia wewnątrzwspólnotowego dokonuje nadal nie zarejestrowany odbiorca, lecz podmiot na rzecz którego działa zarejestrowany odbiorca. Okoliczność, że to nie powód jest odpowiedzialny za „fizyczne” przemieszczenie paliwa nie zmienia faktu, że to nadal powód jako zleceniodawca dokonuje rozporządzenia paliwem na terytorium Polski (art. 2 ust. 1 pkt 25 ustawy). Z tego względu podkreślana przez powoda okoliczność, że nie jest podmiotem organizującym i odpowiedzialnym za transport, w żaden sposób nie niweczy faktu, że doszło do nabycia wewnątrzwspólnotowego na zlecenie powoda, a następnie powód tym paliwem rozporządził na terytorium RP poprzez jego sprzedaż. Z powyższego wynika, że powodowi we wskazanym okresie przysługiwał status podmiotu realizującego Narodowy Cel Wskaźnikowy. Pomimo tego, powód nie przesłał żadnych dokumentów potwierdzających zawartość biokomponentów w łącznie 17304,627 t rozporządzonego oleju napędowego. Z tego wynika więc, że powód zrealizował przedmiotowy obowiązek na poziomie 0%. Zasadnie zatem przyjął pozwany w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że powód nie udowodnił dozowania biokomponentów do oleju napędowego w drugim kwartale 2018 r. Niezasadnie zatem podniósł powód w odwołaniu, że zaskarżoną decyzją Prezes URE ukarał Spółkę drugi raz za to samo, tj. za niezłożenie sprawozdania, za co już raz Spółka została ukarana.

W świetle powyższego w niniejszej sprawie zasadnie przyjął pozwany, że zaistniały przesłanki do nałożenia na powoda kary pieniężnej, jak w punkcie 2 zaskarżonej decyzji, zgodnie z treścią art. 33 ust. 1 pkt 5c ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 października 2018 roku, gdyż jego brzmienie poprzednie nie jest względniejsze dla strony.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w Warszawie, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie stwierdzając brak podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach procesu rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przyjmując, że powód, jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sędzia SO Jolanta Stasińska