Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –

Sędzia SO Dariusz Dąbrowski

po rozpoznaniu 5 lipca 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. w G.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 30 maja 2022 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. w G. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu/zastępstwa procesowego.

SSO Dariusz Dąbrowski

XVII AmE 15/23

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 30 maja 2022 r. (nr (...)) na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art 56 ust. 2, ust 3 i ust. 6 i ust. 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r. poz. 716, ze zm.) oraz w zw. z art. 104 k.p.a. po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy - Przedsiębiorstwu Komunikacji Samochodowej sp. z o.o. z siedzibą w G., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), orzekł, że przedsiębiorca Przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. w G., naruszył punkt 2.3.2. koncesji na obrót paliwami ciekłymi z dnia 30 lipca 2014 r. Nr (...), z późn. zm., w ten sposób, że nie zawiadomił w terminie Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o:

a) powołaniu Pana G. Z. na prokurenta Przedsiębiorcy (a następnie odpowiednio na członka Zarządu Przedsiębiorcy oraz Prezesa Zarządu Przedsiębiorcy), Pana S. W. na prokurenta Przedsiębiorcy oraz odwołaniu Pana J. D. z funkcji Prezesa Zarządu Przedsiębiorcy;

b) powołaniu Pana J. K. na członka Rady Nadzorczej Przedsiębiorcy oraz odwołaniu Pana P. S. z funkcji członka Rady Nadzorczej Przedsiębiorcy;

c) odwołaniu Pana W. C. z funkcji Prezesa Zarządu Przedsiębiorcy;

d) odwołaniu Pana G. J. z funkcji członka Rady Nadzorczej Przedsiębiorcy;

e) powołaniu Pana S. C. i Pani B. K. na członków Rady Nadzorczej Przedsiębiorcy, Pani B. P. na prokurenta Przedsiębiorcy oraz odwołaniu Pana W. M. i Pani G. S. z funkcji członków Rady Nadzorczej Przedsiębiorcy.

i za działania opisane w pkt 1 lit. a, lit. b oraz lit e wymierzył przedsiębiorcy - Przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. w G. posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), karę pieniężną w łącznej wysokości 12 000 złotych, tj.:

a)  4 000 złotych (słownie: cztery tysiące złotych) za działania opisane w pkt 1 lit a;

a)  4 000 złotych (słownie: cztery tysiące złotych) za działania opisane w pkt 1 lit. b;

b)  4 000 złotych (słownie: cztery tysiące złotych) za działania opisane w pkt 1 lit e,

oraz ze względu na znikomy stopień szkodliwości działania opisanego w piet 1 lit b oraz lit. c oraz z uwagi na zaprzestanie naruszenia przez przedsiębiorcę - Przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. w G., posiadającego numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), odstąpił od wymierzenia mu kary pieniężnej za działanie wskazane w pkt 1 lit c oraz lit d, na podstawie art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne.

Odwołanie pod powyższej decyzji wniósł Przedsiębiorca - Przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. w G., zaskarżając ją w części to jest co do pkt 2, wnosząc o jej zmianę poprzez odstąpienie od nałożenia kary za działania opisane w pkt 1 lit a, b i e, ewentualnie w przypadku stwierdzenia braku podstaw do odstąpienia od nałożenia kary o jej zmniejszenie do wysokości 4000 zł.

Skarżący zarzucił decyzji naruszenie art. 56 ust. 6 i 6a ustawy prawo energetyczne (dalej „Pe”), poprzez błędne przyjęcie, że stopień szkodliwości czynu polegającego na niezawiadomieniu Prezesa URE o powołaniu wskazanych osób na prokurentów i członków zarządu spółki jest duży, co uzasadnia nałożenie kary, podczas gdy powyższe osoby nie były skazane prawomocnym wyrokiem sądu, zatem nie zachodziły żadne okoliczności mogące podważyć legalność koncesji spółki z uwagi na naruszenie warunków określonych w art. 33 ust. 3 pkt 2-6 lub 3a Pe oraz sprzeczność decyzji, w której z jednej strony organ nałożył karę za działanie opisane w pkt 1 lit. b (pkt 2b decyzji), a z drugiej strony uznał za znikomy stopień społecznej szkodliwości działania opisanego w pkt 1 lit. b, co uzasadniało odstąpienie od wymierzenia kary.

Postanowieniem z dnia 6 lipca 2022 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 113§1 k.p.a. w zw. z art. 30 ust. 1 Pe postanowił z urzędu sprostować skarżoną decyzję poprzez zastąpienie na drugiej stronie decyzji wskazanego w punkcie 3 sentencji oznaczenia przedmiotu rozstrzygnięcia, tj. „pkt 1 lit. b oraz lit. c” poprawnym oznaczeniem, tj. „pkt 1 lit. c oraz lit. d”.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 30 lipca 2014 r. Nr (...), z późn. zm., udzielona została przedsiębiorcy - Przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. w G., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...) koncesja na obrót paliwami ciekłymi na okres od dnia 16 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2030 roku. (bezsporne)

Warunek 2.3.2. udzielonej Przedsiębiorcy koncesji na obrót paliwami ciekłymi, w brzmieniu nadanym decyzją z dnia 17 marca 2017 r. Nr (...), stanowi że: „Koncesjonariusz jest obowiązany, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia zaistnienia innych - niż wskazane w pkt 2.3.1. - istotnych zmian dotyczących wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją (w szczególności odnoszących się do rozszerzenia bądź ograniczenia zakresu tej działalności, danych osób uprawnionych lub wchodzących w skład organu uprawnionego do reprezentowania Koncesjonariusza), zawiadomić pisemnie Prezesa U RE o tych zmianach, przedkładając jednocześnie - w przypadku kiedy zmiana ta powoduje potrzebę zmiany zapisów niniejszej koncesji - wniosek o jej zmianę”. (bezsporne)

Z wpisów ujawnionych w Krajowym Rejestrze Sądowym prowadzonym dla Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. w G. (KRS nr (...)) wynika, że:

1) w dniu 31 lipca 2017 r. Pan J. D. został wykreślony z funkcji Prezesa Zarządu Przedsiębiorcy;

2) w dniu 26 czerwca 2020 r. Pan W. C. został wykreślony z funkcji Prezesa Zarządu Przedsiębiorcy;

3) w dniu 31 lipca 2017 r. Pan G. Z. został uwidoczniony jako prokurent Przedsiębiorcy, następnie w dniu 25 lipca 2019 r. jako członek Zarządu Przedsiębiorcy, zaś w dniu 26 czerwca 2020 r. jako Prezes Zarządu Przedsiębiorcy;

4) w dniu 25 lipca 2019 r. Pan P. S. został wykreślony z funkcji członka Rady Nadzorczej Przedsiębiorcy;

5) w dniu 9 lipca 2020 r. Pan G. J. został wykreślony z funkcji członka Rady Nadzorczej Przedsiębiorcy;

6) w dniu 23 listopada 2020 r. Pan W. M. został wykreślony z funkcji członka Rady Nadzorczej Przedsiębiorcy;

7) w dniu 23 listopada 2020 r. Pani G. S. została wykreślona z funkcji członka Rady Nadzorczej Przedsiębiorcy;

8) w dniu 25 lipca 2019 r. Pan J. K. został uwidoczniony jako członek Rady Nadzorczej Przedsiębiorcy;

9) w dniu 23 listopada 2020 r. Pan S. C. został uwidoczniony jako członek Rady Nadzorczej Przedsiębiorcy;

10) w dniu 23 listopada 2020 r. Pani B. K. została uwidoczniona jako członek Rady Nadzorczej Przedsiębiorcy;

11) w dniu 31 lipca 2017 r. Pan S. W. został uwidoczniony jako prokurent Przedsiębiorcy;

12) w dniu 23 listopada 2020 r. Pani B. P. została uwidoczniona jako prokurent Przedsiębiorcy.

O powyższych zmianach Prezes URE nie został zawiadomiony w terminie wskazanym w punkcie 2.3.2. koncesji. (bezsporne)

Pismem z dnia 6 kwietnia 2022 r. Nr (...), Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z możliwością naruszenia przez Przedsiębiorcę warunku 2.3.2. koncesji na obrót paliwami ciekłymi z dnia 30 lipca 2014 r. Nr (...), z późn. zm. wzywając do złożenia szczegółowych wyjaśnień w tej sprawie oraz przesłanie uwierzytelnionych kopii dokumentów mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie przedmiotowego postępowania. (bezsporne)

Pismem z dnia 25 kwietnia 2022 roku, Przedsiębiorca nadesłał wymagane dokumenty i informacje. Ze złożonego przez Przedsiębiorcę oświadczenia wynika, iż w roku 2021 osiągnął przychody z działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi w wysokości 8 293 049,80 złotych. (bezsporne)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd ochrony Konkurencji i Konsumentów, zważył co następuje.

Odwołanie złożone przez Przedsiębiorcę jest bezzasadne.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że odwołujący się nie negował popełnienia deliktu administracyjnego. Stosownie do przepisu art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. Zgodnie zaś z brzmieniem warunku 2.3.2. udzielonej Przedsiębiorcy koncesji na obrót paliwami ciekłymi: „Koncesjonariusz jest obowiązany, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia zaistnienia innych - niż wskazane w pkt 2.3.1. - istotnych zmian dotyczących wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją (w szczególności odnoszących się do rozszerzenia bądź ograniczenia zakresu tej działalności, danych osób uprawnionych lub wchodzących w skład organu uprawnionego do reprezentowania Koncesjonariusza), zawiadomić pisemnie Prezesa URE o tych zmianach, przedkładając jednocześnie - w przypadku kiedy zmiana ta powoduje potrzebę zmiany zapisów niniejszej koncesji - wniosek o jej zmianę”. Przedsiębiorca nie negował, że nie zawiadomił Prezesa URE o zmianach w składzie organów koncesjonariusza i tym samym przyznał naruszenie warunku koncesji.

Odwołujący nie zgadzał się natomiast z nałożeniem na niego kary pieniężnej, uważając, że popełniony przez niego delikt administracyjny cechował się niską szkodliwością czynu, co powinno prowadzić do zaniechania nałożenia na niego kary.

Sąd nie znalazł jednakże podstaw do dokonania odmiennej oceny niż Prezes URE, w pełni podzielając argumentację wskazaną tak w uzasadnieniu skarżonej Decyzji, jak i odpowiedzi na odwołanie.

Zgodnie z treścią art. 56a ust. 6a Pe Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Aby Prezes URE mógł zastosować instytucję odstąpienia od wymierzenia kary, muszą wystąpić jednocześnie dwie wskazane w przepisie przesłanki. Po pierwsze musi zostać przez Przedsiębiorcę zostać zrealizowany obowiązek lub nastąpić zaprzestanie naruszeń prawa, po drugie – czyn musi nosić znamiona znikomego stopienia szkodliwości czynu.

W sprawie bezspornym jest, że powód nie poinformować Prezesa URE o zmianach dotyczących osób wchodzących w skład organu uprawnionego do reprezentowania w terminie nie dłuższym niż 14 dni od zaistnienia zmian. Co więcej o zmianach tych Organ nie został poinformowany w ogóle, a o zmianach dowiedział się w toku prowadzonych czynności. Tym samym trudno uznać, aby Przedsiębiorca zrealizował ciążący na nim obowiązek. Należy przy tym zauważyć, że nawet zrealizowanie obowiązku po wszczęciu postępowania nie daje podstaw do przyjęcia, że obowiązek został zrealizowany dobrowolnie.

Sąd podziela także pogląd Prezesa URE, że w przedmiotowej sprawie szkodliwość czynu powoda była większa niż znikoma. Zgodnie z obowiązująca Przedsiębiorcę koncesją ma on obowiązek zawiadomić Organ o danych osób uprawnionych do reprezentacji koncesjonariusza w terminie 14 dni od dokonania zmiany. Tymczasem jak wskazano wyżej obowiązek nie został zrealizowany przez powoda nigdy. Dopiero własne działania Prezesa URE doprowadziło do stwierdzenia, że zmiany w organach spółki nastąpiły. Trudno nie zgodzić się z pozwanym, że sam fakt prowadzenia działalności koncesjonowanej bez przekazywania informacji, do których powód był zobowiązany wyłącza możliwość przyjęcia znikomości szkodliwości czynu. Zgodnie bowiem z treścią art. 41 ust. 2 pkt 4 Pe Prezes URE cofa koncesję w przypadkach niespełniania któregokolwiek z warunków, o których mowa w art. 33 ust. 1, lub w przypadku wystąpienia okoliczności, których mowa w art. 33 ust. 3 pkt 2-7 lub ust. 3a. Na Organie ciąży więc obowiązek weryfikacji prawidłowego wykonywania koncesji przez Przedsiębiorcę, a działanie powoda taką weryfikację uniemożliwiło. Nie ma przy tym znaczenia, że nie wystąpiły przesłanki do stwierdzenia, że w organach spółki nie zasiadały osoby, które czynić tego nie mogły. Nie stanowi to usprawiedliwienia dla naruszenia obowiązujących przepisów prawa. Tym, bardziej, że z racji treści art. 355 § 2 k.c. „należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności”. A zatem „w odniesieniu do stosunków o charakterze zawodowym wymagane są kryteria specjalistyczne, jest to staranność na poziomie wyższym od przeciętnego, wymagana od specjalistów bez względu na to, czy odpowiednio wysoki stopień biegłości osiągnięty został w drodze uzyskania specjalistycznego wykształcenia zawodowego (fachowego}, czy też poprzez praktyczne doskonalenie zawodowe. Zasadne jest zatem zapatrywanie, że każdy podmiot gospodarczy, dopełniając czynności związanych z zamierzonym prowadzeniem działalności gospodarczej, składa jednocześnie zapewnienie o spełnieniu wszystkich warunków wymaganych - w obowiązujących przepisach - do prowadzenia takiej działalności gospodarczej." (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 1993 r. sygn. akt SN III CRN 77/93, pubk OSNC 1994/3/69; podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 września 1999 r., sygn. akt SN III RN 12/99, publ.: OSNP 2000/10/375; wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie, Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 1 marca 2006 r., sygn. akt: XVII AmE 103/04 oraz wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie, Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 27 marca 2006 r., sygn. akt XVII AmE 108/04). Należy zgodzić się w pełni z pozwanym, że Przedsiębiorca powinien zdawać sobie sprawę z istotnego faktu, iż prowadzona przez niego działalność gospodarcza jest działalnością koncesjonowaną, a więc szczególnie regulowaną przez Państwo. Koncesjonowanie wprowadza się w przypadku działalności, które mają szczególne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo państwa lub obywateli albo inny ważny interes publiczny. Wypełnienie postanowień określonych w warunkach wykonywania działalności objętej koncesją stanowi zatem podstawowy obowiązek Przedsiębiorcy. Wypełnienie warunków koncesji nie jest obowiązkiem nadmiernie uciążliwym, który można przy dołożeniu należytej staranności wykonać, bowiem organ koncesyjny określa je w granicach przepisów.

Dodać jedynie należy, że odstąpienie od wymierzenia kary stanowi wyraz tzw. uznania administracyjnego, rozumianego jako uprawnienie organu do wyboru konsekwencji prawnej. Uznanie to stanowi zatem sferą dyskrecjonalności, w ramach której organ władzy publicznej ma swobodę wyboru skutku prawnego, jaki w konkretnej sprawie będzie wiązał się z zaistnieniem danych okoliczności. Co istotne, Prezes Urzędu nie ma obowiązku skorzystania z odstąpienia od wymierzenia kary, nawet wówczas gdy spełnione są przesłanki określone w przywołanym przepisie art. 56 ust. 6a Pe. Wynika to z wykładni literalnej normy, która wskazuje, że prezes urzędu jedynie „może” odstąpić od wymierzenia kary pieniężnej. Nie jest to więc tzw. decyzja związana, do której wydania obligują obowiązujące przepisy prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, opubl. system Legalis, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 09 grudnia 2021 r. sygn. akt VII AGa 1040/20, z dnia 16 stycznia 2018 r. sygn. akt VIIAGa 763/18, z dnia 07 września 2016 r. sygn. akt VI ACa 974/15). Pozostawienie oceny spełnienia przesłanek do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej organowi regulacyjnemu, nie oznacza jednak, że ocena zasadności i legalności skorzystania z tej instytucji wyłączona jest spod kompetencji sądu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2014 r. sygn. akt III SK 47/13, z dnia 06 lutego 2018 r. sygn. akt III SK 7/17). Należy jednak mieć tu na uwadze, że celem ustawodawcy umieszczającego decyzję w sferze uznania administracyjnego jest poszerzenie władzy organu, i w konsekwencji kontrola sądowa w tym wypadku nie może sięgać głęboko, gdyż w innym wypadku instytucja uznania administracyjnego stałaby się iluzoryczna. Jak szeroko uzasadnił to Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 listopada 2019 r. wydanego w sprawie o sygn. akt I NSK 95/18, należy tu pamiętać, że to Prezes Urzędu kształtuje politykę wymiaru kar wobec przedsiębiorców popełniających delikty administracyjne. Dlatego przepis art. 56 ust. 6a p.e. należy interpretować z uwzględnieniem zasady sprawności i rzetelności działania instytucji publicznych, a także zasad równowagi i podziału władzy. Dlatego też interwencja sądu w treść decyzji organu regulacyjnego powinna następować dopiero wtedy, gdy nosi ona znamiona dowolności tj. opiera się na arbitralnych przesłankach, zawiera zdawkowe i ogólnikowe uzasadnienie, odwołuje się do nieudowodnionych informacji itp. Dla takiej ingerencji konieczne jest zatem nie tylko wykazanie, że zachodzą przesłanki spełnione w omawianym przepisie, ale również że organ przekroczył zasady uznania administracyjnego. Szerzej ujmując oznacza to, że Sąd rozpoznający odwołanie od decyzji organu, co prawda jest władny zmienić tę decyzję, jakkolwiek ku temu konieczne jest wykazanie, że podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek, stopień społecznej szkodliwości czynu jest znikomy, a nadto że pozwany organ przekroczył zasady uznania administracyjnego. Należy przy tym pamiętać, że omawiana instytucja stanowi wyjątek, który powinien być stosowany jedynie wówczas, gdy nałożenie na przedsiębiorcę kary pieniężnej na jakimkolwiek poziomie kłóci się z podstawowymi funkcjami kary. Warto w tym miejscu także odnotować, że odstąpienie od wymierzenia kary nie może być mylone i nie może stanowić podstawy do miarkowania kary pieniężnej, a jedynie uprawnia Prezesa Urzędu do nie nakładania jej w ogóle. Inaczej ujmując na podstawie tego przepisu nie można obniżyć kary pieniężnej (zob. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 15 października 2014 r. III SK 47/13, opubl. LEX nr 1540636).

Mając powyższe na uwadze Sąd w pełni podziela stanowisko Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, że brak było podstaw do odstąpienia od nałożenia kary w zakresie w jaki domagał się tego powód.

Zdaniem Sądu wymiar kary nałożonej na Przedsiębiorcę nie przekracza zasad wymiaru kary wskazanej w art. 56 ust. 6 Pe. Zgodnie z tym przepisem ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Sąd w pełni popiera rozważania Organu tak do stopnia szkodliwości czynu, stopnia zawinienia oraz dotychczasowego zachowania podmiotu zawarte w uzasadnieniu decyzji (k. 9- 11 akt sprawy). Odnosząc się zaś co do zarzutu podnoszonego w odwołaniu, że pozwany dokonał nieprawidłowej oceny sytuacji finansowej powoda, to z zarzutem tym trudno się zgodzić. Przede wszystkim powód nie przedstawił żadnych dowodów na to, że jego sytuacja jest inna niż wynika to z przedstawionych dokumentów finansowych za rok 2021. Jak wskazał Prezes URE w skarżonej Decyzji oceny możliwości finansowych dokonano z uwzględnieniem przedłożonych przez Przedsiębiorcę dokumentów finansowych. Ze złożonego przez Przedsiębiorcę oświadczenia wynika, iż w roku 2021 osiągnął przychody z działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi w wysokości 8293049,80 złotych. Jednocześnie organ uwzględnił również wyjaśnienia Przedsiębiorcy dotyczące jego aktualnej sytuacji finansowej. Wskazać należy, iż zgromadzony materiał dowodowy, w ocenie Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, nie powala na przyjęcie, iż kara pieniężna w wymierzonej wysokości doprowadzi do utraty płynności finansowej przedsiębiorstwa energetycznego. Zgodnie z treścią art. 56 ust. 3 Pe (mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie) wysokość kary pieniężnej nie może przekraczać 15% przychodów z działalności koncesjonowanej. Zatem kara nałożona na Przedsiębiorcę (w łącznej wysokości) stanowi zaledwie 0.1446% wskazanych przychodów. Powód nie przedstawił przy tym żadnego dokumentu, który mógłby wskazywać, że kara w tej wysokości doprowadzi do utraty płynności finansowej Przedsiębiorcy. Tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia, aby Organ dokonując miarkowania kary przekroczył tak granice uznania administracyjnego, jak i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 56 ust. 6 Pe.

Odnosząc się zaś do zarzutu wewnętrznej sprzeczności decyzji, to jest on bezpodstawny wobec dokonania przez Prezesa URE sprostowania wydanego orzeczenia.

W związku z tym, że strony nie złożyły wniosku o przeprowadzenie rozprawy, a stanowisko stron zostało jednoznacznie wyjaśnione w złożonych pismach procesowych, Sąd na podstawie art. 148 ¹§1 k.p.c. wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił wniesione przez Powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³§ 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na oddalenie odwołania, należało uznać Powoda za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niego na rzecz Pozwanego zwrot kosztów procesu, które w sprawie niniejszej obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w minimalnej stawce 720,00 zł, ustalonej w oparciu § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Dariusz Dąbrowski