Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Małgorzata Perdion-Kalicka
Protokolant –	St. sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu 15 lutego 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania W. K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

z udziałem zainteresowanych: (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W., (...) Sp. z o. o. z siedzibą w T.

o ustalenie, że wstrzymanie dostarczania paliwa gazowego było nieuzasadnione

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 28 lipca 2022 r. Nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, że wstrzymanie dostarczania paliwa gazowego w dniu 12 maja 2017 r. do obiektu zlokalizowanego pod adresem ul. (...) w R. było nieuzasadnione;

2.  zasądza od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz W. K. kwotę 1000 zł (tysiąc złotych) z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Sygnatura akt: XVII AmE 27/23

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją nr (...)
z 28 lipca 2022 r. po rozpatrzeniu wniosku W. K. o rozstrzygnięcie w trybie art. 8 ust 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz.U. z dnia 2022 r. poz. 1385, dalej jako „p.e.”), sporu dotyczącego nieuzasadnionego wstrzymania dostarczania paliwa gazowego do obiektu zlokalizowanego pod adresem ul. (...), R., orzekł iż wstrzymanie dostaw do obiektu zlokalizowanego przy ul. (...) w R. nie było nieuzasadnione. (decyzja Prezesa URE z dnia n28 lipca 2022 r. k. 5-9v akt sąd.)

W. K. (dalej jako „powód”) wniósł odwołanie od powyższej decyzji, zaskarżając ją w całości i zarzucając Prezesowi URE braku rozpoznania istoty sprawy.

W związku z powyższym wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy Prezesowi URE do ponownego rozpoznania, ponieważ organ nie rozpoznał istoty sprawy, ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie „co do istoty sprawy” oraz zasądzenie kosztów procesu. (odwołanie powoda z dnia 29 sierpnia 2022 r. k. 10-13v akt sąd.)

W odpowiedzi na odwołanie Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. (odpowiedź Prezesa URE na odwołanie z dnia 19 czerwca 2023 r. k. 62-65 akt sąd.)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. K. łączyła z (...) S.A. w W. (dalej również jako (...)) umowa kompleksowa dostarczania paliwa gazowego nr (...) Z 9 października 2012 r., na podstawie której paliwo gazowe - gaz ziemny wysokometanowy E, było dostarczane do gospodarstwa domowego znajdującego się przy ul. (...) w R.. (umowa kompleksowa dostarczania paliwa gazowego z dnia 9 października 2012 r.)

7 marca 2017 r. Sprzedawca wystosował wezwanie do zapłaty, w którym poinformował o istnieniu zaległości w płatnościach tj.:

- za fakturę nr (...) z 2 stycznia 2017 r. – kwota zaległości: (...) zł.;

- za fakturę nr (...) z 1 lutego 2017 r. – kwota zaległości: (...) zł.

Jednocześnie wyznaczył powodowi dodatkowy 14-dniowy termin do zapłaty zaległych należności, liczony od dnia doręczenia tego wezwania, pod rygorem wstrzymania dostarczania paliwa gazowego oraz do wypowiedzenia umowy. (wezwanie do zapłaty z dnia 7 marca 2017 r. k.37-37v akt adm., faktura VAT k. 41 akt adm.)

Powód wniósł do Sprzedawcy reklamację, w której zanegował poprawność wezwania (brak własnoręcznego podpisu osoby sporządzającej wezwanie) i zakwestionował jego merytoryczną podstawę, wskazując, iż faktura z dnia 1 lutego 2017 r. zawierała nieprawidłowy termin płatności zaległych należności, zatem nie doręczono powodowi faktury VAT z prawidłowym terminem płatności a w konsekwencji powód podkreślił, iż nie ma w stosunku do Sprzedawcy zaległych należności. (pismo powoda z dnia 25 marca 2017 r. k. 59-59v akt adm.)

Sprzedawca nie przychylił się do reklamacji powoda i wskazał, że wielokrotnie zajmował stanowisko w tego typu sprawach i ono się nie zmieniło. Podkreślił, iż na dzień 27 marca 2017 r. saldo należności powoda wynosiło (...) zł. Jednocześnie zwrócił się o pilne uregulowanie należności. (pismo Sprzedawcy z dnia 30 marca 2017 r. k. 60-61 akt adm.)

Sprzedawca wystosował drugie wezwanie do zapłaty 5 kwietnia 2017 r., w którym poinformował o istnieniu następujących zaległości w płatnościach:

- za fakturę nr (...) z 2 stycznia 2017r – kwota zaległości: (...) zł.;

- za fakturę nr (...) z 1 lutego 2017r– kwota zaległości: (...) zł.;

- za fakturę nr (...) z 6 marca 2017r – kwota zaległości: (...) zł.;

- za fakturę nr (...) z 6 marca 2017r – kwota zaległości: (...) zł, na łączną kwotę (...) zł.

Sprzedawca ponownie wyznaczył powodowi 14-dniowy termin zapłaty zaległych należności liczony od dnia doręczenia niniejszego wezwania, a ponadto dodał, iż w przypadku braku zapłaty zaległych należności w wyznaczonym terminie, będzie uprawniony do wstrzymania dostarczania paliwa gazowego oraz do wypowiedzenia umowy. (wezwanie do zapłaty z dnia 5 kwietnia 2017 r. k. 34-35 akt adm.)

Powód w dniu 5 kwietnia 2017 r. uiścił kwotę (...) zł. zaległych należności. (pismo powoda z dnia 6 kwietnia 2017 r. k. 62 akt adm.)

Powyższa kwota została zaksięgowana przez Sprzedawcę na poczet najdalszych należności tj. za fakturę VAT nr (...) (kwota (...) zł.) oraz za fakturę VAT nr (...) (kwota (...) zł.). Zdaniem Sprzedawcy na rachunku

rozliczeniowym powoda istniała więc zaległość wynikająca z faktury VAT nr (...) w kwocie (...) zł. (pismo Sprzedawcy z dnia 19 kwietnia 2017 r. k. 63-64 akt adm.)

W ramach wykonywania umowy, przedsiębiorstwo energetyczne dostarczało paliwo gazowe do obiektu powoda w sposób nieprzerwany aż do dnia 12 maja 2017 r., kiedy nastąpiło wstrzymanie dostaw tego paliwa do nieruchomości z powodu nieuiszczenia należności za paliwo gazowe. Według sprzedawcy powodem wstrzymania dostaw gazu była zaległość w łącznej kwocie (...) zł (taka tez kwota została wskazana w zleceniu wstrzymania dostaw gazu) tj. brak opłaty tytułem uregulowania należności za faktury wskazane przez Sprzedawcę, w wezwaniu do zapłaty z 5 kwietnia 2017 r., tj. kwota (...) zł. dot. niezapłaconej faktury VAT o nr (...) oraz kwota (...) zł. dot. niezapłaconej faktury VAT o nr (...)) (pismo powoda z dnia 12 maja 2017 r. k. 13-14 akt adm., pismo Sprzedawcy z dnia 31 maja 2017 r. k. 26-30 akt adm., oświadczenie o dokonaniu wstrzymania dostarczania paliwa gazowego k. 18, k. 24, k. 78 akt adm., zlecenie- karta pracy z dnia 12 maja 2017 r. k. 124-124v, k. 170-170v, k. 173,k. 230, k.374 akt adm.

W związku z wstrzymaniem dostaw paliwa gazowego, powód w trybie art. 8 p.e. skierował do Prezesa URE wniosek o stwierdzenie, że wstrzymanie dostaw paliwa gazowego było nieuzasadnione. Z wniosku tego jednoznacznie wynika, że powód kwestionuje podstawę do wstrzymanie dostaw paliwa gazowego, gdyż nieuiszczone należności były sporne między stronami. Przy czym powód wskazywał, że Sprzedawca wystawił błędną merytorycznie i rachunkowo fakturę VAT o nr (...) z dnia 6 marca 2017 r., tj. błędnie umieszczono tzw. „bonifikatę finansową w kwocie (...) zł. brutto”, w związku z czym nie otrzymał on prawidłowego merytorycznie i rachunkowo dokumentu księgowego do zapłaty za gaz za miesiąc luty 2017 r., zatem nie miał on w stosunku do Sprzedawcy zaległych należności za miesiąc luty 2017 r. ( wniosek powoda z dnia 31 maja 2017 r. k. 1-4v akt adm.).

Kluczowe dla sprawy było także ustalenie, że powód dokonując w dniu 1 marca 2017r wpłaty w kwocie (...) zł z tytułu należności wynikającej z faktury nr (...) z dnia 2 stycznia 2017 r. (objętej pierwszym wezwaniem z 7.03.2017r w zakresie kwoty zaległości z tej faktury w wysokości (...) zł) wskazał na przekazie pocztowym, że kwotę tą uiszcza w całości na poczet tej właśnie faktury (...) z 2 stycznia 2017 r. (k.52 odwrót akt adm)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o powołane wyżej dowody z dokumentów zgromadzone w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości, co ich wiarygodności.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie powoda zasługiwało na uwzględnienie.

Po dokonaniu analizy stanu faktycznego Sąd doszedł do przekonania, że nie uzasadniał on wydania przez organ decyzji rozstrzygającej o zasadności wstrzymania dostaw paliwa gazowego powodowi.

Podstawę rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej stanowił przepis art. 6b p.e., który określa w jakich sytuacjach może dojść do wstrzymania dostaw paliwa gazowego. W powołanej regulacji wymienione zostały enumeratywnie wszystkie przypadki, kiedy jest możliwe wstrzymanie dostaw paliw gazowych przez przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przesyłania lub dystrybucji paliw gazowych lub energii może wstrzymać, z zastrzeżeniem art. 6c, dostarczanie paliw gazowych lub energii, jeżeli:

a)  w wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono, że nastąpiło nielegalne pobieranie paliw lub energii;

b)  odbiorca zwleka z zapłatą za świadczone usługi, co najmniej przez okres 30 dni po upływie terminu płatności.

W myśl art. 6b ust 2 p.e. przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przesyłania lub dystrybucji paliw gazowych lub energii, na żądanie sprzedawcy paliw gazowych lub energii wstrzymuje, z zastrzeżeniem art. 6c, dostarczanie paliw gazowych lub energii, jeżeli odbiorca zwleka z zapłatą za świadczone usługi lub za pobrane paliwo gazowe lub energię, co najmniej przez okres 30 dni po upływie terminu płatności.

Istotnym jest również przepis art. 6c p.e., który stanowi, że:

1. W przypadku, gdy odbiorca paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła w gospodarstwie domowym złoży do przedsiębiorstwa energetycznego, o którym mowa w art. 6b ust. 3, reklamację dotyczącą dostarczania paliw gazowych lub energii, nie później niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania powiadomienia, o którym mowa w art. 6b ust. 3, dostarczania paliw gazowych lub energii nie wstrzymuje się do czasu rozpatrzenia reklamacji.

1a. Prosumentowi będącemu konsumentem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny przysługuje prawo złożenia do przedsiębiorstwa energetycznego reklamacji dotyczącej przyłączenia mikroinstalacji, rozliczania i dystrybucji tej energii.

2. Przedsiębiorstwo energetyczne jest obowiązane rozpatrzyć reklamację, w terminie 14 dni od dnia jej złożenia. Jeżeli reklamacja nie została rozpatrzona w tym terminie, uważa się, że została uwzględniona.

3. Jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne nie uwzględniło reklamacji, a odbiorca paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła w gospodarstwie domowym, w terminie 14 dni od dnia otrzymania powiadomienia o nieuwzględnieniu reklamacji, wystąpił do Koordynatora, o którym mowa w art. 31a, z wnioskiem o rozwiązanie sporu w tym zakresie, dostarczania paliw gazowych lub energii nie wstrzymuje się do czasu rozwiązania sporu przez tego Koordynatora.

4. Jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne nie uwzględniło reklamacji prosumenta będącego konsumentem, prosument ten może wystąpić, w terminie 14 dni od dnia otrzymania powiadomienia o nieuwzględnieniu reklamacji, do Koordynatora, o którym mowa w art. 31a, z wnioskiem o rozwiązanie sporu w tym zakresie.

Kluczowy dla sprawy był również przepis art. 451 k.c., który stanowi dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne (§ 1). Jeżeli dłużnik nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego z tych długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu (§ 2). W braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych - na poczet najdawniej wymagalnego (§ 3).

Z przedstawionego powyżej stanu faktycznego wynika, że sprzedawca wystawiał powodowi faktury za dostarczanie paliwa gazowego. Powód kwestionując wysokość należności za ww. faktury, nie dokonywał ich zapłaty w terminie. W szczególności, powód nie zapłacił także w terminie należności określonych w wezwaniu z dnia 7 marca 2017 r., które stawiło jednocześnie zawiadomienie o zamiarze wstrzymania dostaw paliwa gazowego, o jakim mowa w art. 6b ust 3 p.e. (k. 37-37v akt adm.).

Odnośnie zawiadomień o zamiarze wstrzymania dostaw paliwa i wezwań do zapłaty dokonywanych przez sprzedawcę tj. wezwania z 7.03.2017 i wezwania z 5.04.2017r, to podstawą do wstrzymania dostaw energii teoretycznie mogło być wyłącznie pierwsze z tych wezwań/zawiadomień, gdyż tylko odnośnie tego zawiadomienia upłynęły powodowi wszelkie terminy ustawowe zawieszające wstrzymanie paliwa gazowego związane z trybem reklamacji.

Po otrzymaniu pierwszego z zawiadomień (z 7.03.2017r) powód wniósł 23.03.2017r, reklamację, która nie została uwzględniona przez sprzedawcę, o czym sprzedawca powiadomił powoda pismem z 30.03.2017, doręczonym powodowi 20.04.2017r. Przez kolejne 14 dni od tej ostatniej daty, sprzedawca nadal nie mógł wstrzymać dostarczania paliwa gazowego, gdyż w tym czasie powód był uprawniony do wystąpienia do Koordynatora, o którym mowa w art. 31a p.e. z wnioskiem o rozwiązanie sporu (o czym stanowi art. 6c ust 3 p.e.). Wobec tego, że powód z tego trybu nie skorzystał, to po upływie 14 dni od otrzymania odmowy uwzględnienia reklamacji, a więc najwcześniej 5 maja 2017r, możliwe było wstrzymanie dostarczania paliwa gazowego, o ile oczywiście powód nie uiścił należności objętej tym zawiadomieniem/wezwaniem.

W ocenie sprzedawcy, a także pozwanego organu, powód pozostawał w zwłoce z zapłatą kwoty (...) zł, która to należność odnosiła się do faktury nr (...) z 1 lutego 2017 r. opiewającej na kwotę (...) zł objętej pierwszym wezwaniem z 7 marca 2017r (faktura VAT nr k. 41 akt adm., pismo Sprzedawcy z dnia 31 maja 2017 r. k. 26-30 akt adm.).

Jednak jak wynika z dowodów zgromadzonych w sprawie, zaległość w tej wysokości była konsekwencją zaliczenia przez sprzedawcę wpłaconej przez powoda kwoty (...) zł, tytułem zapłaty faktury (...) z 1 lutego 2017 r, częściowo na poczet innego zaległego zobowiązania powoda niż to z faktury (...) z 1 lutego 2017 r. Mianowicie sprzedawca zaliczył z wpłaconej sumy (...) zł - kwotę (...) na poczet zaległości z faktury (...) z 2 stycznia 2017 r (również objętej wezwanie z 7 marca 2017r), a jedynie powstałą część tej kwoty tj (...) zł zaliczył na poczet należności z faktury nr (...) z 1 lutego 2017 r. W konsekwencji takiego zaliczenia zapłaty powód zalegał z zapłatą kwoty (...) zł, tym razem z faktury nr (...) z 1 lutego 2017 r, gdyż na jej poczet sprzedawca zaliczył jedynie kwotę (...) zł ((...) zł – (...) zł).

Jednakże taki sposób zarachowani wpłaty przez sprzedawcę był błędny i niedopuszczalny w świetle treści przepisu art. 451 k.c. Wynika to z tego, że powód dokonując 2 stycznia 2017 r. zapłaty kwoty (...) zł wyraźnie wskazał w przekazie pocztowym, że kwotę (...) zł uiszcza tytułem zapłaty należności właśnie z faktury (...) z 2 stycznia 2017 r. opiewającej na kwotę (...) zł (dokument przekazu pocztowego k.52v akt adm).

Zatem wierzyciel mógł uiszczoną przez powoda 1 marca 2017r kwotę (...) zł, zarachować wyłącznie na poczet długu z faktury r (...) z 2 stycznia 2017 r, a nie na poczet jakiegokolwiek innego długu.

Wskazuje na to jednoznaczne brzmienie przepisu art. 451 § 1 k.c., w myśl którego to dłużnik, mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju, może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić.

Wierzyciel może co najwyżej to, co przypada na poczet danego długu, zaliczyć przede wszystkim na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne.

Natomiast zaliczanie zapłaty w pierwszej kolejności na poczet długu najdawniej wymagalnego, jeżeli jest kilka długów wymagalnych – o czym mowa w art.451 § 3 k.c. i na co powoływał się sprzedawca – następuje dopiero wówczas, gdy dłużnik nie wskaże na poczet którego z długów dokonuje zapłaty.

Reasumując, jeśli powód dokonując zapłaty kwoty (...) zł wskazał, że jest to zapłata za fakturę nr (...) z 2 stycznia 2017 r, to sprzedawca nie mógł zaliczyć żadnej części tej kwoty na poczet innego długu. Na marginesie w związku z tym, że powód opóźnił się z zapłatą tej faktury (termin wymagalności 17.01.2017r, zapłata 1.03.2017r) wierzycielowi przysługiwało jedynie prawo zarachowani w pierwszej kolejności części tej wpłaty na należności uboczne, a więc odsetki za opóźnienia w zapłacie tej kwoty, jednak sprzedawca z tej opcji nie skorzystał, czemu dał wyraz księgując kwotę (...) zł ((...) zł - (...) zł = (...) zł) w całości na poczet należności głównej z faktury (...) z 2 stycznia 2017 r. (odsetki z opóźnienie zapłaty tej kwoty to suma (...) zł). W konsekwencji należało uznać, że powód dokonując 1 marca 2017r zapłaty kwoty (...) zł tytułem zapłaty faktury (...) z 2 stycznia 2017 r. w całości zaspokoił wierzytelność sprzedawcy z tej faktury, a więc od dnia 1 marca 2017r nie istniał dług z faktury (...) z 2 stycznia 2017 r. W szczególności także nie istniała kwota zaległości (...) zł z tej faktury, na która wskazywał sprzedawca w pierwszym wezwania z 7.03.2017r.

W konsekwencji w chwili dokonywania przez powoda zapłaty kwoty (...) zł (6.04.2017r) za kolejną fakturę tj (...) z 1 lutego 2017 r., kwota ta w całości powinna być zaliczona także na poczet tej właśnie faktury (...), skoro nie istniała zaległości z faktury nr (...) z 2 stycznia 2017 r. w kwocie (...) zł (o czym wyżej). Tym samym, skoro faktura nr (...) z 1 lutego 2017 r. została w całości opłacona przez powoda 6 kwietnia 2017r, to w dacie wstrzymania dostaw paliwa gazowego nie istniała zaległości z tej faktury w kwocie (...) zł, na którą wskazywał sprzedawca oraz Prezes URE.

Zaksięgowanie przez sprzedawcę kwoty (...) zł na poczet należności z faktury (...) w kwocie (...)zł. oraz na poczet należności z faktury (...) w kwocie (...) zł nie znajdowało więc podstaw ani prawnych ani faktycznych.

Na poprawność takiej wykładni art. 451 k.c., w podobnym stanie faktycznym, bo w odniesieniu do zobowiązań z tytułu zapłaty za energię elektryczną za poszczególne okresy, wskazał także Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 26 lipca 2021 r., w sprawie V ACa 327/21, w którym uznał, że zapłata dokonana ze wskazaniem przez dłużnika, jaki dług płaci, wiąże wierzyciela, który zgodnie z art. 451 § 1 KC może zaliczyć to świadczenie w pierwszej kolejności na poczet należności ubocznych od oznaczonego przez dłużnika długu. Nie może natomiast dokonać zaliczenia na poczet innego długu.

Oczywiste było w sprawie także, że przyczyną wstrzymania dostarczania paliwa gazowego 12 maja 2017r nie mogło być pozostawanie przez powoda w zwłoce z zapłatą zobowiązań objętych drugim zawiadomieniem o zamiarze wstrzymania dostaw paliwa gazowego i wezwaniem do zapłaty zaległych należności, skierowanym do powoda przez sprzedawcę 5 kwietnia 2017r.

Wezwanie to zostało doręczone powodowi 24 kwietnia 2017r, zaś powód wniósł 28 kwietnia reklamację wobec tego wezwania, w której kwestionował poprawność wezwania (brak odręcznego podpisu osoby reprezentującej Sprzedawcę) oraz wskazał na nieprawidłowy termin płatności oraz błędnie podaną kwotę należności. Reklamacja została rozpatrzona przez sprzedawcę negatywnie, a odpowiedź i informacja o sposobie rozpatrzenia reklamacji została doręczona powodowi 12 maja 2017r. Jednak z uwagi na treść art. 6c ust 3 p.e. sprzedawca nie mógł w tej dacie wstrzymać dostarczania paliwa gazowego powodowi z uwagi na nieuiszczenia zaległych należności objętych 2 wezwaniem, gdyż powodowi przysługiwał jeszcze 14 dniowy termin na wystąpienie do koordynatora, o jakim mowa w art. 31a p.e. z wnioskiem o rozwiązanie sporu, czego konsekwencją jest niewstrzymywanie dostarczania paliwa gazowego do czasu rozwiązania sporu (też do czasu upływu terminu na zwrócenie się do koordynatora)

Powyższe okoliczności uzasadniały zdaniem Sądu ocenę, że wstrzymanie przez (...) sp. z o. o. dostarczania paliwa gazowego do lokalu powoda 12 maja 2017 r. było nieuzasadnione.

Odbiorca, a więc powód nie zwlekał bowiem z zapłatą za świadczone usługi, jak wymaga tego przepis art. 6b ust 1 pkt. 2) prawa energetycznego,

Analiza stanu faktycznego niniejszej sprawy wskazuje, że powód w dacie wstrzymania dostarczania paliwa gazowego, a więc 12 maja 2017r, nie pozostawał w zwłoce z zapłatą żadnej z faktur, które były objęte wezwaniem sprzedawcy z 7 maca 2017r. tj ani faktury nr (...) z 2 stycznia 2017 r. (w wezwaniu kwota zaległości była określona na (...) zł) ani faktury nr (...) z 1 lutego 2017 r. (w wezwaniu kwota zaległości była określona na (...) zł).

Skoro więc nie istniały niezapłacone należności za dostarczone paliwo gazowe w objęte powyższymi fakturami, to sprzedawca nie był uprawniony do wstrzymania dostaw tego paliwa.

Zupełnie już na marginesie, jedynie dla wyjaśnienia powodowi kwestii podnoszonych przez niego w szeregu reklamacji kierowanych do sprzedawcy, Sąd wskazuje, że nie jest w ocenie Sądu wymagane, aby powiadomienie (wezwanie do zapłaty), o jakim mowa w art. 6b ust. 3 p.e., o zamiarze wstrzymania dostarczania paliwa, które przedsiębiorstwo energetyczne musi wystosować do odbiorcy, zawierało podpis osoby upoważnionej przez sprzedawcę. Dla tego typu powiadomień nie ma żadnych wymogów formalnych, a ich istotą jest to, aby informacje o określonej treści dotarły do wiadomości odbiorcy i aby miały formę pisemną, a nie np. ustną.

Także oczekiwanie przez powoda od sprzedawcy wystawienia faktury korygującej z tej tylko przyczyny, że określona w fakturze data zapłaty nie odpowiada treści umowy stron, nie jest uzasadnione.

Zdaniem Sądu faktura korygująca jest wymagana tylko wówczas, gdy w fakturze nieprawidłowo został określony jeden z elementów, który jest niezbędnym elementem faktury, a więc np. nazwa wystawcy, kwota i data jej wystawienia. Wobec tego, że przepisy nie wymagają określania w fakturze terminu zapłaty, to ten jej element także nie musi być korygowany przez wystawienie faktury korygującej, nawet jeśli nie odpowiada on umowie stron. Przy czym oznaczenie niewłaściwej daty zapłaty na fakturze, tj. innej daty niż wynika to z umowy stron, nie może oczywiście skutkować zmianą treści tej umowy. Strony zawsze są związane treścią umowy, a zatem to ona określa termin, w jakim ma nastąpić zapłata zobowiązania. Stąd powód dokonując zapłaty w terminie określonym w umowie nie pozostaje w opóźnieniu, nawet jeśli sprzedawca ten termin na fakturze określił w sposób odmienny, np. wyznaczając odbiorcy krótszy termin niż wynika to z umowy.

Zatem tego typu zastrzeżenia powoda do sprzedawcy jak brak podpisu na powiadomieniu czy błędnie określony w fakturze termin zapłaty, nie zwalniają odbiorcy, a zatem także powoda, od zapłaty należności określonych w fakturach za dostarczone mu paliwo gazowe. Jeśli jednak sprzedawca dostarczy fakturę później niż na 7 dni przed terminem płatności (ogólne warunki umowy kompleksowej dostarczania paliwa gazowego k. 39-40v akt adm.), to zdaniem Sądu odbiorca może uiścić zapłatę w terminie ustalonym w umowie, a więc 7 dni po otrzymaniu faktury i nie będzie w opóźnieniu skutkującym koniecznością zapłaty odsetek. Rolą bowiem sprzedawcy jest dostarczenie faktury na 7 dni przed terminem zapłaty, zaś odbiorca nie może ponosić negatywnych konsekwencji opóźnienia sprzedawcy w dostarczeniu faktury.

Natomiast z całą pewnością nieprawidłowo określona na fakturze data zapłaty nie zwalnia odbiorcy od zapłaty za pobrane paliwo, czy nawet od powstrzymania się z zapłatą do czasu otrzymania faktury z właściwie określonym terminem zapłaty (o czym wyżej). Brak jest zdaniem Sądu uzasadnienia dla sytuacji, w której odbiorca pobrał paliwo gazowe, ale za nie zapłacił, nawet jeśli kwestionował poprawność wystawianych przez sprzedawcę faktur w odniesieniu do terminu zapłaty.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie odpowiada przepisom prawa, zaś odwołanie powoda zasługiwało na uwzględnienie, gdyż wstrzymanie dostaw do lokalu powoda 12 maja 2017r było nieuzasadnione. Z tego względu, na podstawie art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przyjmując, że pozwany, jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązany jest do zwrotu powodowi kosztów procesu, które obejmowały jedynie uiszczoną przez powoda opłatę od odwołania w kwocie 1 000 zł. Natomiast zdaniem Sądu brak było podstaw do zasądzenia na rzecz powoda zwrotu kosztów wskazanych w piśmie powoda z 7 lutego 2024r, gdyż były to koszty związane z innymi postępowaniami sądowymi toczącymi się z udziałem powoda, których zwrotu powód mógł się domagać jedynie w tamtych postępowaniach, a rozstrzygnięcia zapadłe w tamtych sprawach są wiążące. W każdej sprawie sądowej rozstrzyga się bowiem o kosztach sądowych poniesionych w tej tylko jednej sprawie. Nawet więc jeśli postepowania w sprawach XVII Amz 145/20 i XVII Amz 136/17 były związane ze sprawą niniejszą, to w postanowieniach kończących tamte postępowania istniała konieczność rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, zgodnie z ich wynikiem. Jeśli więc w tamtych postępowaniach zapadły rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania to są one wiążące dla stron i sądu i nie mogą być rozliczane w toku niniejszego postępowania.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka