Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Małgorzata Perdion-Kalicka
Protokolant –	st. sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu 6 marca 2025 r. w Warszawie

na rozprawie

z odwołania (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 7 listopada 2023 r.

Nr (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Sygn. akt: XVII AmE 30/24

UZASADNIENIE

Decyzją z 7 listopada 2023 r., znak: (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej Prezes URE), działając na podstawie art. 168 pkt 1 oraz art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2023 r. poz. 1436 z późn. zm. – dalej: „ustawa OZE”) w związku z art. 170 ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 2a, art. 174 ust. 1 ustawy OZE oraz w związku z art. 52 ust. 1, art. 59 pkt 1 ustawy OZE i art. 10 pkt 1 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1524; dalej: „ustawa zmieniająca”) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 775 z późn. zm. – dalej: „Kpa”) i art. 90 ust. 1 ustawy OZE, pop przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. orzekł, że:

1.  przedsiębiorca: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G., nie przestrzegał za rok 2020, określonego w art. 52 ust. 1 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.) w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE z uwzględnieniem art. 10 pkt 1 ustawy zmieniającej, obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego wydanych odpowiednio dla energii elektrycznej lub biogazu rolniczego, wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, lub na podstawie ustawy – Prawo energetyczne, na zasadach określonych w art. 47 ustawy OZE, w terminie do dnia 30 czerwca 2021 r.;

2.  za niewywiązanie się z obowiązku opisanego w punkcie pierwszym wymierzył przedsiębiorcy: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G., karę pieniężną w kwocie 404 882,88 zł, to jest w wysokości (...) % przychodu uzyskanego przez ww. przedsiębiorcę w 2022 r. z działalności koncesjonowanej polegającej na obrocie energią elektryczną.

(decyzja Prezesa URE z dnia 7 listopada 2023 r. k. 6-10 akt adm.)

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł (...) (dalej jako: „powód”) i zaskarżył ją w całości i zarzucił naruszenie:

1.  art. 174 ust. 2 OZE, poprzez przyjęcie, że nie zachodzą przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary, podczas gdy wykładnia celowościowa tego przepisu wskazuje na to, że przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary zostały spełnione;

2.  art. 174 ust. 1 w zw. 170 ust. 2 pkt 1 OZE, poprzez brak miarkowania nałożonej na Powoda kary administracyjnej w stosunku do skali ekonomicznych możliwości Powoda i przyjęcie, że zachodzą przesłanki do podwyższenia kary ponad poziom minimalny, w sytuacji, gdy Powód nie ponosi winy za brak realizacji obowiązku z art. 52 ust. 1 OZE.

W związku z powyższym, powód wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonej Decyzji w całości;

ewentualnie,

2.  zmianę Decyzji w zakresie pkt. 2) poprzez odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej;

ewentualnie,

3.  zmianę Decyzji w zakresie pkt. 2), poprzez obniżenie kary pieniężnej do kwoty minimalnej zgodnie z dyspozycją art. 170 ust. 2 pkt 1 OZE;

4.  zasądzenie na rzecz Powoda od Pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem I instancji według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

(odwołanie powoda z dnia 27 listopada 2023 r. k. 11-15v akt sąd.)

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie od powoda n a rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pismo pozwanego z dnia 27 marca 2024 r. k. 34-37v akt sąd.)

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w G. jest spółką prawa handlowego wpisaną do Krajowego Rejestru Sądowego. Przedmiotem przeważającej działalności spółki jest wytwarzanie i obrót energią elektryczną. (odpis pełny KRS powoda k. 20-30 akt sąd.)

Powód posiada wydaną przez Prezesa URE koncesję Nr (...) na obrót energią elektryczną na okres od dnia 2 października 2015 r. do dnia 2 października 2030 r. (okoliczności bezsporne, załącznik 1C k. 1-2 akt adm.)

Przedsiębiorca dokonał w 2020 r. sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym w ilości 9 476,242 MWh, w związku z tym był zobowiązany do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.) w zakresie o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE z uwzględnieniem art. 10 pkt 1 ustawy zmieniającej, za rok 2020 w ilości 1 847,867 MWh. (załącznik 1C k. 1-2 akt adm., załącznik 4 k. 3 akt adm.)

Przedsiębiorca za okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. nie przedstawił Prezesowi URE do umorzenia świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego, ani nie uiścił opłaty zastępczej na konto Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. (okoliczności bezsporne, pismo powoda z dnia 10 marca 2022 r. k. 10-11 akt adm.)

Pismem z dnia 14 lutego 2022 r. Prezes URE zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia powodowi kary pieniężnej w związku z ujawnieniem możliwości niezrealizowania za rok 2020 obowiązków w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowie URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego. Jednocześnie, pozwany wezwał powoda m.in. do przedłożenia dokumentów mających związek ze sprawą, w szczególności dotyczących działań jakie przedsiębiorca podjął w związku z istniejącym za rok 2020 obowiązkiem uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowie URE świadectw pochodzenia oraz wszelkich dokumentów związanych z sytuacją finansową powoda. (zawiadomienie Prezesa URE o wszczęciu postępowania z dnia 14 lutego 2022 r. k. 5-8 akt adm.)

Pismem z dnia 10 marca 2022 r. powód potwierdził fakt, iż nie zrealizował obowiązku za rok 2020 w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego m.in. z uwagi na długofalowe konsekwencje szczególnych okoliczności, jakie trwały na rynku energii począwszy od 2019r., które miały istotny wpływ na sytuację finansową spółki. Wskazał również, że wzrost cen energii w 2019 r. oraz późna wypłata rekompensat pociągnęły za sobą trudności z zachowaniem płynności finansowej, co zdaniem powoda jednoznacznie wskazuje na brak winy umyślnej. Dodał również, że dotychczas nie został prawomocnie ukarany z tytułu naruszenia obowiązków w zakresie umarzania świadectw pochodzenia. (pismo powoda z dnia 10 marca 2022 r. k. 10-11 akt adm.)

Powód w 2022 r. osiągnął przychód z działalności koncesjonowanej w wysokości (...) zł. (oświadczenie powoda o osiągniętym przychodzie za rok 2022 k. 78 akt adm.)

Powyższy stan faktyczny był bezsporny między stronami, a Sąd ustalił go w oparciu o powołane wyżej dowody z dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a Sąd także nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie powoda nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż decyzja jest prawidłowa i znajduje oparcie w przepisach prawa.

Podstawę do nałożenia na powoda kary pieniężnej stanowił przepis art. 168 pkt 1 ustawy o odnawialnych źródłach energii (dalej jako: „OZE”, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.), w myśl którego karze pieniężnej podlega ten, nie przestrzega obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectwa pochodzenia biogazu rolniczego, w terminie określonym w art. 67 ust. 2 (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.) oraz na zasadach określonych w art. 47 albo nie uiszcza opłaty zastępczej, w terminie określonym w art. 68 ust. 2 (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.).

Zgodnie z art. 70 pkt 2 ustawy OZE Prezes URE ma prawo żądania przedstawienia dokumentów lub informacji mających znaczenie dla oceny wykonania obowiązków, o których mowa m. in. w art. 52-55 z zachowaniem przepisów o ochronie informacji niejawnych i innych informacji prawnie chronionych.

W myśl art. 52 ust. 1 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.) w zw. z art. 67 ust. 2 OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.), za rok 2020 na przedsiębiorstwach energetycznych, odbiorcach końcowych, odbiorcach przemysłowych oraz towarowych domach maklerskich lub dom maklerski, o których mowa w ust. 2, ciążył obowiązek:

1)  uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego wydanych:

a.  odpowiednio dla energii elektrycznej lub biogazu rolniczego, wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej lub

b.  na podstawie ustawy - Prawo energetyczne lub

2)  obowiązek uiszczenia opłaty zastępczej w terminie określonym w art. 68 ust. 2 ( do dnia 30 czerwca 2021 r.) obliczoną w sposób określony w art. 56.

W 2020 r. udział ilościowy sumy energii elektrycznej wynikającej z umorzonych świadectw pochodzenie powinien wynosić 19,50% (art. 59 pkt 1 ustawy OZE, z uwzględnieniem art. 10 pkt 1 ustawy zmieniającej tzw. obowiązek zielony).

Stosownie do treści art. 170 ust 1 ustawy OZE wysokość kary pieniężnej wymierzonej w przypadkach określonych w art. 168 pkt 1-5, 9a oraz 10 nie może być wyższa niż 15% przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna jest związana z działalnością gospodarczą wykonywaną na podstawie koncesji albo wpisu do rejestru działalności regulowanej, wysokość kary nie może być wyższa niż 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z prowadzonej działalności koncesjonowanej albo działalności wykonywanej na podstawie wpisu do rejestru działalności regulowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

Zasadniczą kwestią do rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej było ustalenie czy na powodzie ciążył obowiązek, o którym mowa powyżej i jaki był zakres tego obowiązku, a w konsekwencji czy możliwe było nałożenia na powoda kary za niewykonanie obowiązku.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że niewątpliwie powód był podmiotem zobowiązanym, o jakim mowa w art. 52 ust 1 ustawy OZE w zw. z art. 67 ust. 2 ustawy OZE, gdyż istotnie sprzedawał energię odbiorcom końcowym i w związku z tym ciążył na nim obowiązek przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia lub uiszczenia opłaty zastępczej od wolumenu energii ilości w ilości 1 847,867 MWh i powód tego obowiązku nie wykonał w odniesieniu do roku 2022. Przy czym powód nie kwestionował istnienia takiego obowiązku, oraz faktu, że go nie zrealizował.

Należy w tym miejscu nadmienić, że celem regulacji zawartych w art. 52 ust. 1 ustawy OZE było zapewnienie odpowiednich źródeł finansowania energetyki odnawialnej, której rozwój jest pożądany zarówno dla bezpieczeństwa energetycznego kraju poprzez dywersyfikację źródeł pozyskania energii, jak i dla umożliwienia wykonania przez Polskę zobowiązań międzynarodowych w obszarze zapewnienia odpowiedniego wolumenu energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych. Wytwarzanie energii pozyskiwanej ze źródeł odnawialnych wymaga zasadniczo większych nakładów finansowych niż ponoszone w przypadku wytwarzania energii w źródłach konwencjonalnych, a zatem stymulowanie wzrostu wykorzystania tych źródeł wymaga zapewnienia odpowiednich źródeł przychodów. Ustawodawca poprzez realizację dyspozycji art. 52 ust. 1 ustawy OZE dąży z jednej strony do zapewnienia źródła przychodów wytwórcom energii w odnawialnych źródłach energii (poprzez obowiązek zakupu i umorzenia świadectw pochodzenia uzyskiwanych przez wytwórców energii elektrycznej w OZE), a z drugiej strony do wspierania rozwoju technologicznego i innowacji w odnawialnych źródłach energii (opłata zastępcza, która w przypadku zaistnienia przesłanek do jej uiszczenia, stanowi dochód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, przeznaczana jest m.in na rozbudowę i modernizację infrastruktury ochrony środowiska w Polsce, wdrażanie projektów ekologicznych czy też dofinansowanie tych przedsięwzięć celem osiągnięcia przez Polskę efektów ekologicznych wynikających z zobowiązań międzynarodowych i uniknięcia wysokich kar związanych z niewypełnieniem celu OZE przez państwa członkowskie UE). Powyższe regulacje stanowią zatem gwarancję osiągania określonych przychodów zarówno dla wytwórców energii z oze jak i inwestorów oraz zachętę do rozwijania technologii wykorzystywanych do wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych.

Kluczowa dla istnienie odpowiedzialności powoda jest także zasada, na jakiej opiera się odpowiedzialność administracyjna z jaką mamy tu do czynienia, a więc zasada odpowiedzialności obiektywnej (wyroki TK z: 18 kwietnia 2000 r., sygn. K 23/99, OTK ZU nr 3/2000, poz. 89; 24 stycznia 2006 r., sygn. SK 52/04, OTK ZU nr 1/A/2006, poz. 6; 15 stycznia 2007 r., sygn. P 19/06, OTK ZU nr 1/A/2007, poz. 2; 31 marca 2008 r., sygn. SK 75/06, OTK ZU nr 147 2/A/2008, poz. 30; 5 maja 2009 r., sygn. P 64/07, OTK ZU nr 5/A/2009, poz. 64; 14 października 2009 r., sygn. Kp 4/09, OTK ZU nr 9/A/2009, poz. 134). Charakterystyczne dla tego typu odpowiedzialności jest jej „oderwane od konieczności stwierdzania winy i innych okoliczności sprawy, wystarczy jedynie ustalenie samego faktu naruszenia prawa lub wymogów decyzji administracyjnej” (TK sygn. P 64/07).

Odpowiedzialność obiektywna wiąże więc powstanie odpowiedzialności wyłącznie z zaistnieniem zdarzenia, które kwalifikowane jest przez ustawę jako naruszenie obowiązujących norm prawnych. Przypisanie odpowiedzialności sprowadza się zatem do ustalenia, czy określone zdarzenie wyczerpuje znamiona ustawowe i pozostaje w związku przyczynowym z zachowaniem konkretnego podmiotu.

Przenoszą powyższe rozważania na kanwę sprawy niniejszej, niewątpliwe było, że powód – nie wypełniając ciążącego na nim obowiązku (za rok 2020) uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego wydawanych odpowiednio dla energii elektrycznej lub biogazu rolniczego, wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium RP lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej lub na podstawie ustawy prawo energetyczne, na zasadach określonych w art. 47 ustawy OZE, w terminie do dnia 30 czerwca 2021 r. – ponosił odpowiedzialność za niewykonanie tego obowiązku.

Skoro zatem, powód powyższego obowiązku nie wypełnił, Prezes URE był uprawniony na podstawie art. 168 pkt 1 ustawy OZE do nałożenia na powoda kary pieniężnej.

W myśl art. 170 ust. 2 ustawy OZE, wysokość kary wymierzonej w przypadkach określonych w art. 168 pkt 1 i pkt 3 (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.), w zakresie nieprzestrzegania obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.), nie może być niższa niż kwota obliczona wg wzoru zawartego w treści niniejszego przepisu tj. kwotę nieuiszczonej opłaty zastępczej należy pomnożyć przez współczynnik wynoszący 1,3.

Wartość nieuiszczonej opłaty zastępczej odpowiadająca wielkości nieprzedłożonych do umorzenia świadectw pochodzenia wynosiła 305 341,54 zł, a więc minimalna kara stanowiąca 130 % tej kwoty wyniosła 396 944 zł. Pozwany podwyższył minimalną wysokość kary do kwoty 404 882,88 zł z uwagi na nie wypełnienie przedmiotowego obowiązku przez powoda także także w odniesieniu do roku 2018 i 2019 (wcześniejsze ukaranie decyzjami Prezesa URE z dnia 21 października 2021 r. oraz 18 października 2023 r.).

Wysokość tak ustalonej kary jest jednocześnie niższa niż 15 % przychodu przedsiębiorcy, bo stanowi (...) % przychodu uzyskanego w 2022 r. z działalności koncesjonowanej.

W sprawie niniejszej powód nie kwestionował faktu niewywiązania się z obowiązku przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia, ani też ich ilości. Jednakże kwestionował wysokość kary, która nie została wymierzona w minimalnej wysokości wg wzoru z art. 170 ust 2 ustawy OZE.

W ocenie Sądu, podwyższenie powodowi kary pieniężnej o niecałe 10 000 zł za uprzednie naruszenie ustawy OZE, znajduje uzasadnienie w treści przepisu art. 174 ust. 1 ustawy OZE, w myśl którego Prezes URE ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnia m.in. powtarzalność naruszeń. W sprawie niniejszej powód w 3 kolejnych latach nie zrealizował obowiązku, co niewątpliwie wskazuje na powtarzalność naruszeń. Przy czym kwota, o jaką kara została podwyższona w stosunku do kary minimalnej, jest symboliczna, szczególnie, że postawa powoda jest niewątpliwie naganna w świetle celów, jakie przyświecają systemowi świadectw pochodzenia. Jakkolwiek powód wskazywał, na trudności finansowe jako przyczynę niewykonania obowiązku, to należy zwrócić uwagę, że powód nie realizując obowiązku uzyskiwał korzyści finansowe, gdyż nie ponosił kosztów uzyskania świadectw pochodzenia, podczas gdy w tym czasie wszyscy inni przedsiębiorcy zbywający energię elektryczną odbiorcom końcowym ponosili takie koszty lub uiszczali opłatę zastępczą. Powód nie uiszczając opłaty zastępczej i nie nabywając świadectw pochodzenia zyskiwał więc przewagę ekonomiczną względem swoich konkurentów. Nie sposób w tym kontekście także pominąć faktu, że ustawowe zamrożenie cen energii elektrycznej, w którym powód upatrywał przyczyn swoich trudności finansowych, także w równym stopniu dotykało innych przedsiębiorców zajmujących się sprzedażą energii, a po wtóre ustawa ta weszła w życie w 2019r, zaś zaskarżona decyzja dotyczy niezrealizowania przez powoda obowiązku za 2020r, którego wykonanie powinno nastąpić do końca czerwca 2021r. Jednocześnie nie sposób uznać, że podwyższenie kary ponad jej minimalną wysokość nie uwzględnia możliwości finansowych przedsiębiorcy. Jakkolwiek powód za 2020r wykazał stratę w kwocie (...) zł, to jednak w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego wskazano, że pomimo straty nie istnieją okoliczności wskazujące na zagrożenie kontynowania działalności przez spółkę. Zatem także podwyższenie kwoty kary o 10 000 zł nie będzie stanowić takiego zagrożenia.

Odnosząc się do podnoszonych przez powoda w odwołaniu okoliczności związanych z wystawieniem powodowi przez (...) S.A. faktur korygujących za okres od stycznia do kwietnia 2019 r., co skutkowało obciążeniem powoda wyższymi kosztami za nabywana od tego przedsiębiorcy energię, to okoliczność ta nie mogła skutkować obniżeniem kary nałożonej na powoda. Po pierwsze powód będąc przedsiębiorcą ponosi ryzyko gospodarcze związane z wykonywaniem działalności i ryzyko to może eliminować, kreując odpowiedniej treści kontrakty z kontrahentami, natomiast ich treść nie może wpływać na zwolnienie powoda od zobowiązań publicznych, wynikających z przepisów ustawy. Po wtóre sposób ustalania wysokości kary uwzględnia zarówno sytuację przedsiębiorcy jak i sytuację na rynku energii, gdyż wielkość kary zależna jest od wysokości opłaty zastępczej (kara stanowi 130 % opłaty zastępczej, której przedsiębiorca nie uiścił), zaś stawka opłaty zastępczej jest z kolei pochodną ilości energii eklektycznej sprzedanej przez przedsiębiorcę i cen energii z oze. Zatem zawsze wysokość kary jest proporcjonalna do skali działalności przedsiębiorcy (ilości sprzedanej energii). Nie można w tych okolicznościach uznać, że zachodzą podstawy uzasadniające miarkowanie stawki kary minimalnej ustalonej przez ustawodawcę. Przy czym podkreślenia wymaga, że stawka kary minimalnej musi być z założenia wyższa niż opłata zastępcza, gdyż jest niewątpliwie sankcją za brak dobrowolnego zrealizowania obowiązków ustawowych, a więc aby mogła realizować cel prewencyjny, kluczowe jest, aby była bardziej dolegliwa niż dobrowolnie uiszczana opłata zastępcza.

Zdaniem Sądu nie zachodziły w sprawie niniejszej także podstawy do odstąpienia od kary pieniężnej, o jakich mowa w art. 174 ust 2 ustawy OZE. W myśl powołanego przepisu organ może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli zakres naruszeń jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek, zanim organ, powziął o tym wiadomość. W stanie faktycznym sprawy niniejszej niewątpliwe było, że powód ani nie zaprzestał naruszania prawa ani nie zrealizował obowiązku, co jest kluczowym warunkiem dla odstąpienia od wymierzenia kary.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada przepisom prawa, zaś odwołanie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie. Z tego względu, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przyjmując, że powód, jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu kosztów procesu, które obejmowały jedynie wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego w wysokości 720 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

ZARZĄDZENIE

(...)

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka