Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Anna Maria Kowalik
Protokolant –	Starszy sekretarz sądowy Joanna Preizner- Offman

po rozpoznaniu 31 marca 2022 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezes Urzędu Regulacji Energetyki z 10 listopada 2020 r. Nr (...). (...) (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) sp. z o.o. w W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmE 33/21

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ( dalej Prezes URE lub Pozwany) Decyzją (...). (...) (...) z 10 listopada 2020 r. orzekł, że:

1)  przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. naruszyło postanowienia art. 49c ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne ( dalej p.e.) poprzez nieprzedłożenie do dnia 30 kwietnia 2019 r. informacji o realizacji umów dotyczących zakupu gazu ziemnego z zagranicy za pierwszy kwartał 2019 r.

2)  za naruszenie opisane w pkt 1. Prezes URE wymierzył przedsiębiorstwu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. karę pieniężną w kwocie 20 000 zł.

Od powyższej (...) sp. z o.o. w W. ( dalej Powódka) złożyła odwołanie, w którym wniosła o uchylenie Decyzji w całości, lub ewentualnie o zmianę Decyzji w części, w zakresie jej punktu 2 poprzez orzeczenie o odstąpieniu od wymierzenia kary pieniężnej za działania opisane w pkt 1. Decyzji, ewentualnie zaś jedynie poprzez obniżenie wysokości kary pieniężnej poniżej kwoty 20 000 zł, a także o zasądzenie od Pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł

Zaskarżonej Decyzji Powódka zarzuciła naruszenie:

1)  art. 7 i 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego ( dalej k.p.a. ) poprzez: (i) brak pełnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz wszystkich okoliczności sprawy mających stanowić przedmiot rozstrzygnięcia, pominięcie sytuacji znajdujących się w materiale dowodowym, istotnych dla oceny stanu faktycznego sprawy, w tym informacji o przyczynach niezłożenia przez Powódkę Informacji w terminie; (ii) naruszenie zasady dążenia do ustalenia prawdy obiektywnej, zasady zaufania oraz informowania i wyjaśniania całości okoliczności sprawy, nieuwzględnienie szerszego kontekstu sprawy i faktów znanych Prezesowi URE z urzędu co do sytuacji materialnej i możliwości finansowych Powódki;

2)  art. 107 ust. 1 i 3 k.p.a. poprzez brak wykazania należytego uzasadnienia faktycznego, jak i prawnego rozstrzygnięcia, w szczególności w zakresie wskazania w jakim stopniu określone zachowanie Powódki przekłada się na ustalenie i wysokość kary oraz w jaki wymierny sposób Organ uwzględnił poszczególne okoliczności przemawiające za łagodniejszym lub surowszym wymiarem kary;

3)  art. 56 ust. 6 p.e. poprzez niewłaściwą i zbyt pobieżną wykładnię poszczególnych dyrektyw wymiaru kary, w tym poprzez szerokie ujmowanie okoliczności świadczących przeciwko Powódce, przy jednoczesnym pomijaniu zagadnień dla niej korzystnych, nieuwzględnienie wszystkich aspektów składających się na pojęcia stopnia szkodliwości czynu i stopnia zawinienia, nieprawidłową wykładnię przesłanki dotychczasowego zachowania podmiotu ukaranego oraz jego możliwości finansowych, a w konsekwencji pominięcie należytej wykładni tych przesłanek i ustalenie wymiaru kary w sposób nieadekwatny do zarzucanych czynów i z naruszeniem zasady proporcjonalności.

4)  Art. 56 ust. 6 a p.e. poprzez niewłaściwą wykładnię przesłanki znikomego stopnia szkodliwości czynu, a w rezultacie niezastosowanie w sprawie instytucji odstąpienia od wymierzenia kary, mimo istniejących ku temu podstaw.

W uzasadnieniu Powódka wskazała, że w jej ocenie Prezes URE pominął okoliczności, które umożliwiały mu nałożenie kary w minimalnej wysokości lub odstąpienie od jej wymierzenia. Jako ww. okoliczności Powódka wymieniła brak wpływu naruszenia na obowiązek informacyjny o średnich kwartalnych cenach zakupu gazu ziemnego z zagranicy, zaistnienie konfliktu z odwołanymi członkami zarządu Powódki oraz złą sytuację finansową Powódki, która pomimo uzyskania wysokich przychodów z działalności koncesjonowanej zakończyła kolejne lata obrotowe ze stratą.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił, następujący stan faktyczny:

Powódka posiada udzieloną przez Prezesa URE, decyzją z dnia 11 kwietnia 2016 r. nr (...), koncesję na obrót gazem ziemnym z zagranicą, zatem jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu p.e. W związku z tym znajdowały do niej zastosowanie przepisy art. 49c ust. 1 p.e., nakładające na przedsiębiorstwa energetyczne obowiązek przedkładania Prezesowi URE, w terminie 30 dni od dnia zakończenia kwartału, Informacji za ostatni kwartał, w tym o cenach i ilościach zakupionego gazu (okoliczność niesporna).

Uchwałami z 28 lutego 2019 roku podjętymi przez Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników Spółki odwołano dotychczasowych członków zarządu (Uchwały k. 11 akt adm.).

Pismem z 29 lipca 2019 r. znak: (...). (...) (...), Prezes URE zawiadomił Powódkę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z możliwością naruszenia przez nią obowiązku, o którym mowa w art. 49c ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne poprzez nieprzedłożenie informacji o realizacji umów dotyczących zakupu gazu ziemnego z zagranicy (dalej „Informacja") za pierwszy kwartał 2019 r. w terminie określonym w powyższym przepisie tj. do 30 kwietnia 2019 r. Www. piśmie wezwano Powódkę do przedstawienia szczegółowych wyjaśnień, ewentualnego złożenia wniosków dowodowych oraz przesłania uwierzytelnionych kopii dokumentów mających związek ze sprawą, w szczególności do: (i) przedstawienia przyczyn nieprzestrzegania obowiązku, o którym mowa w art. 49c ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, (ii) przedstawienia informacji o wysokości przychodów osiągniętych w 2018 r. z działalności prowadzonej na podstawie koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą z dnia 11 kwietnia 2016 r. nr (...)/ (Zawiadomienie k. 1-2 akt adm. ).

Pomimo wysłania Zawiadomienia na właściwy adres, Powódka nie odebrała go i nie zajęła stanowiska w sprawie (z.p.o. – k. 3 akt adm.).

W związku z powyższym, pismem z 17 września 2019 r. Prezes URE wezwał Powódkę ponownie do przedstawienia wyjaśnień i udzielenia informacji, jak w Zawiadomieniu z 29 lipca 2019 roku (Wezwanie k.4 akt adm.).

W odpowiedzi Powódka wniosła o wydłużenie terminu udzielenia odpowiedzi na ww. wezwanie Prezesa URE, wniosek swój uzasadniła zmianami w zarządzie, konfliktem z odwołanymi członkami zarządu i brakiem dostępu do dokumentacji niezbędnej do udzielenia informacji żądanych w wezwaniu (Pismo Powódki z 27 września 2019 r. k.5-7 akt adm.).

Pismem z 2 października 2019 r. znak: (...) (...) Prezes URE przychylił się do wniosku i wydłużył termin do 8 października 2019 r. (Pismo Pozwanego k. 16 akt adm.).

Następnie Powódka, w piśmie z 4 listopada 2019 r. odniosła się do Zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego, wskazując, iż: „Okolicznościami, które wpłynęły na niewypełnienie obowiązku są w szczególności konflikt z byłymi członkami zarządu Spółki oraz wydanie przez nich dokumentacji Spółki w terminie uniemożliwiającym wypełnienie omawianego obowiązku w ustawowym terminie" oraz „W pierwszym kwartale 2019 roku Spółka nie sprowadzała gazu ziemnego z zagranicy” (Pismo Powódki k. 18-19 akt adm.). Powódka uzupełniła powyższe wyjaśnienia , w piśmie z 12 listopada 2019 r. informując, iż w 2018 r. nie dokonywała transakcji związanych z obrotem gazem ziemnym z zagranicą, a tym samym w 2018 roku nie uzyskała przychodów z działalności prowadzonej na podstawie koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą (Pismo Powódki k. 20 akt adm.).

Pismem z 28 listopada 2019 r. zawiadomiono Powódkę o zakończeniu postępowania dowodowego oraz poinformowano o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym, w terminie 7 dni od dnia otrzymania tegoż zawiadomienia, poinformowano także, że niezapoznanie się przez Stronę, we wskazanym terminie, z aktami sprawy zostanie uznane za rezygnację z możliwości wypowiedzenia się w zakresie zgromadzonego materiału dowodowego (Zawiadomienie k. 21 akt adm.).

Powódka skorzystała z przysługującego jej prawa i zapoznała się z zebranym materiałem dowodowym jednocześnie informując, iż zgłosi uwagi w odrębnym piśmie (Oświadczenie k. 23 akt adm.).

Następnie w piśmie datowanym na 23 grudnia 2019 r., Powódka wniosła o odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej i poprzestanie na pouczeniu (Pismo Powódki k. 24-26 akt adm.).

Wcześniej, bo 30 stycznia 2020 Powódka złożyła Prezesowi URE Sprawozdanie – Informacja o realizacji umów dotyczących zakupu gazu zmiennego z zagranicy za 2 kwartał 2019 roku (Sprawozdanie k. 28 akt adm.).

Prezes URE, postanowieniem z 17 czerwca 2020 r. znak: (...). (...) (...) podjął zakończone postępowanie dowodowe prowadzone w związku z możliwością naruszenia przez Przedsiębiorstwo obowiązku, o którym mowa w art. 49c ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne poprzez nieprzedłożenie informacji o realizacji umów dotyczących zakupu gazu ziemnego z zagranicy za pierwszy kwartał 2019 r. w terminie określonym w powyższym przepisie tj. do dnia 30 kwietnia 2019 r. Jednocześnie wezwał Powódkę do :

a) przedstawienia informacji o wielkości wolumenu gazu ziemnego sprowadzonego z zagranicy w pierwszym kwartale 2019 r., podpisanej przez osoby upoważnione do reprezentowania Powódki,

b) przedstawienia wyjaśnień dotyczących nieprzedkładania, przed wrześniem 2019 r. sprawozdań o symbolu (...), w zakresie związanym z prowadzoną przez firmę działalnością, które należy składać do Agencji (...),

c) przedstawienia informacji o wysokości przychodów osiągniętych w 2019 r. z działalności prowadzonej na podstawie udzielonej przez Prezesa URE, decyzją z dnia 11 kwietnia 2016 rk Nr (...), koncesji na obrót gazem ziemnym (Postanowienie k. 30-31 akt adm.).

W odpowiedzi Powódka przekazała kopię sprawozdania o wielkości wolumenu gazu ziemnego sprowadzonego z zagranicy w pierwszym kwartale 2019 r., z którego wynikało, że wolumen ten wyniósł 0 MWh. Ponadto wyjaśniła, że przyczyną nieprzedkładania sprawozdań o symbolu (...) przed wrześniem 2019 roku był konflikt Spółki z byłym zarządem Spółki, w tym późne przekazanie przez ww. osoby dokumentacji Spółki, przez co Spółka nie miała informacji nt. realizowanych obowiązków. Ponadto Powódka poinformowała, że „wysokość przychodów Spółki osiągniętych w 2019 roku z działalności prowadzonej na podstawie koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą wyniosła (...) zł" (Pismo Powódki z 06/07/2020 r. k.34-36 ).

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, pismem z dnia 7 sierpnia 2020 r. Prezes URE zawiadomił Powódkę o zakończeniu postępowania dowodowego oraz o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym, w terminie 7 dni od dnia otrzymania tegoż zawiadomienia. W ww. zawiadomieniu poinformowano także, że niezapoznanie się przez Stronę, we wskazanym terminie, z aktami sprawy zostanie uznane za rezygnację z możliwości wypowiedzenia się w zakresie zgromadzonego materiału dowodowego (Zawiadomienie k. 38 akt adm.).

Powódka nie skorzystała z przysługującego jej prawa, lecz pismem z 17 sierpnia 2020 r. wniosła o odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej i poprzestanie na pouczeniu jej. Ponadto podtrzymała stanowisko przedstawione w toku postępowania przy piśmie z 23 grudnia 2020 r. (Pismo Powódki k. 40-41 akt adm.).

Dnia 10 listopada 2020 roku Prezes URE wydał zaskrzoną Decyzję (k.43-47 akt adm.).

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę do nałożenia na powoda kary pieniężnej stanowił przepis art. 56 ust. 1 pkt 32 p.e., w myśl którego karze pieniężnej podlega, m.in. ten, kto nie przestrzega obowiązku, o którym mowa w art. 49c ust. 1 p.e., tj. nie przekazuje Prezesowi URE w terminie 30 dni od zakończenia kwartału informacji o realizacji umów dotyczących zakupu gazu ziemnego z zagranicy za ostatni kwartał, w tym o cenach i ilościach zakupionego gazu ziemnego.

W myśl przepisu art. 56 ust. 3 p.e. w brzmieniu z dnia wydawania Decyzji, wysokość kary, o której mowa w art. 56 ust. 1 pkt 32 nie mogła przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna była związana z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji wysokość kary nie mogła być wyższa niż 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

W sprawie nie było wątpliwości, że Powódka nie wykonała w ustawowo określonym terminie ciążącego na niej obowiązku przekazania Prezesowi URE informacji, o której mowa w art. 49c ust. 1 p.e.

Powódka pomimo niewypełnienia ciążącego na niej obowiązku domagała się uchylenia decyzji ewentualnie odstąpienia od wymierzenia jej kary pieniężnej lub ewentualnie obniżenia jej do wysokości poniżej kwoty 20 000 zł, podnosząc, że do naruszenia przepisów na skutek konfliktu we władzach Spółki.

W ocenie Sądu, z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Prezes URE, stosownie do art. 56 ust. 6 p.e. prawidłowo ustalił wysokość kary pieniężnej, uwzględniając stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie Powódki i jej możliwości finansowe.

W pierwszej kolejności należy podnieść, że wskazana w odwołaniu okoliczność istnienia w spółce konfliktu z odwołanymi członkami zarządu miała charakter wewnętrzny, a co za tym idzie nie może zostać uznana za okoliczność niezależną od Powódki. Zdaniem Sądu brak jest podstaw do przyjęcia, że spółka prawa handlowego może zwolnić się z odpowiedzialności wynikającej z jej zaniedbań tylko z tego powodu, że ich przyczynę stanowił konflikt pomiędzy osobami wchodzącymi w skład jej organów. Po drugie, okoliczność, że wyżej wymieniony konflikt istniał i uniemożliwiał wykonanie obowiązków ustawowych, nie została przez Powódkę udowodniona. Powódka nie wykazała również, kiedy odzyskała dokumenty, a także nie udowodniła, że wykonała obowiązek niezwłocznie po otrzymaniu dokumentów.

W tym zakresie należy wskazać, że postępowanie sądowe przed Sądem Okręgowym – Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, którego celem nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, lecz merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Wobec powyższego Sąd zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązków stron w postępowaniu dowodowym. Zgodnie natomiast z art. 6 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny ( dalej k.c. ) ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywozi z niego skutki prawne. To na Powódce ciążył więc obowiązek wykazania okoliczności uniemożliwiających jej wypełnienie obowiązku określonego w przepisach p.e. Twierdzenia Powódki w powyższym zakresie nie zostały jednak podparte żadnymi dowodami, wskutek czego nie mogły zostać uznane za zasadne.

Odnosząc się natomiast do zarzutu nieuwzględnienia przez Pozwanego sytuacji finansowej Powódki oraz niskiej szkodliwości czynu wynikającej z braku wpływu naruszenia na informację Prezesa URE, o której mowa w art. 49c ust. 2 p.e., należy podnieść, że wymierzona kara stanowiła około (...) przychodu z działalności koncesjonowanej uzyskanego w 2019 r. Wysokość kary nie przekraczała tym samym 15% tego przychodu. Zdaniem Sądu wymierzenie kary w tej wysokości w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy odpowiadało dyrektywom wyznaczanym przez art. 56 ust. 6 p.e. Warto odnotować, że w ostatnim czasie ustawodawca zdecydował się znowelizować art. 56 ust. 3 p.e., ustanawiając w ust. 3 pkt 1) tego przepisu dolną granicę kary w wysokości 10 000 zł. Choć w dacie wydawania Decyzji powyższy przepis jeszcze nie zawierał tego postanowienia, to okoliczność ta pokazuje, że kara w wysokości 20 000 zł w świetle kierunków, w których zmierza Ustawodawca, nie może być postrzegana jako nadmiernie wygórowana.

W konsekwencji, w ocenie Sądu Prezes URE nie dopuścił się również zarzucanych w odwołaniu naruszeń art. 7 i 77 k.p.a. oraz art. 107 ust. 1 i 3 k.p.a., albowiem w Decyzji prawidłowo uwzględniono okoliczności sprawy oraz we właściwy sposób sporządzono uzasadnienie rozstrzygnięcia.

W dalszej kolejności Sąd rozważył postawiony w odwołaniu zarzut naruszenia przepisu art. 56 ust. 6a p.e., stosownie do którego Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.

W tym miejscu trzeba zauważyć, że Sąd Najwyższy aktualnie prezentuje stanowisko, wedle którego odstąpienie od wymierzenia kary ze względu na znikomą szkodliwość czynu jest w znacznej mierze pozostawione uznaniu administracyjnemu. Zważywszy zaś, że to Prezes URE kształtuje politykę wymiaru kar wobec przedsiębiorców popełniających delikty administracyjne, znając specyfikę rynku energii i problemy tego sektora gospodarki, to Sąd jedynie wyjątkowo może zastosować art. 56 ust. 6a p.e., o ile ukarany przedsiębiorca zdoła wykazać, że organ przekroczył zasady uznania administracyjnego oraz stopień szkodliwości czynu był znikomy, a przedsiębiorca zaprzestał naruszenia prawa lub zrealizował obowiązek (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, Legalis).

Sąd uznał, że wydając zaskarżoną Decyzję, Prezes URE nie przekroczył granic uznania administracyjnego. W doktrynie wskazuje się, że uznanie administracyjne ma miejsce wówczas gdy norma prawa pozostawia organowi możliwość dokonywania wyboru między różnymi rozstrzygnięciami (por. Z. Muras (red.) M. Swora (red.) Prawo energetyczne. Tom I. Komentarz do art. 1-11s, wyd. II, Wolters Kluwer 2016, LEX, Przed komentarzem – stanowienie i stosowanie prawa energetycznego, lit. C. Uznanie administracyjne). Do przekroczenia granic uznania administracyjnego dochodzi natomiast wtedy, gdy wybór pomiędzy alternatywnymi rozwiązaniami został dokonany w sposób rażąco niesprawiedliwy, wskutek uwzględnienia kryteriów oczywiście nieistotnych lub nieracjonalnych bądź w oparciu o fałszywe przesłanki. W ocenie Sądu Powódka nie wykazała wystąpienia takich okoliczności przy wydawaniu zaskarżonej Decyzji.

Okolicznością sprzeciwiającą się odstąpieniu od wymierzenia kary był również fakt, iż Powódka była już karana prawomocną decyzją Prezesa URE Nr (...) (...) za czyn bezpośrednio związany z wykonywaniem działalności w zakresie koncesji na obrót paliwami gazowymi, a mianowicie na naruszenie art. 49c ust. 1 p.e. Ponadto jak wyjaśnił Prezes URE w stosunku do Powódki toczyło się równoległe postępowanie dotyczące nieprzesłania informacji za II kwartał 2019 roku wynikającej z art. 49c ust. 1 p.e., które zakończyło się wydaniem 10 listopada 2020 roku nieprawomocnej decyzji nakładającej na Powódkę karę pieniężną (Decyzja NR (...). (...) (...). Powyższe okoliczności świadczą o tym, iż Powódka ma problem z przestrzeganiem przepisów prawa energetycznego, a zatem dla skutecznego zobowiązania jej do przestrzegania przepisów konieczne jest zastosowanie środków dyscyplinujących w postaci nałożenia kary pieniężnej.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił w całości odwołanie wniesione przez Powódkę w oparciu o przepis art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na oddalenie odwołania w całości, Powódkę należało uznać za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niej na rzecz Pozwanego zwrot kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika Pozwanego w wysokości 720,00 zł ustalone w oparciu § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015, poz. 1804 z zm.)

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

(...)

(...)