Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	SSO Maciej Kruszyński

po rozpoznaniu 13 grudnia 2021 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. w M.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania Powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 24 listopada 2020 roku, nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. w M. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Maciej Kruszyński

Sygn. akt XVII AmE 38/21

Uzasadnienie wyroku z 13 grudnia 2021 r.

Decyzją z 24 listopada 2020 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2, ust. 3 i ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2020 r., poz. 833, ze zm.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256, ze zm.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy - (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w M., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), orzekł:

1.  że przedsiębiorca - (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w M., posiadający numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), naruszył art. 43a ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, w ten sposób, że w okresie od 12 października 2018 r. do 30 lipca 2019 r. dokonywał sprzedaży paliw ciekłych podmiotowi wykonującemu działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi bez wymaganej koncesji na obrót paliwami ciekłymi;

2.  za działania opisane w pkt 1 wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości

50 000 zł.

Powód zaskarżył ww. decyzję w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1.  naruszenie art. 7. 77 § 1 i art. 80 ustawy z dnia 16 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zm.) polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego i niepodjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, poprzez:

⚫

brak odniesienia się i oceny wyjaśnień złożonych w niniejszej sprawie przez Odbiorcę, który wskazał, iż w jego ocenie nie doszło do utraty mocy obowiązującej jego koncesji, z uwagi na fakt, iż zaskarżył rozstrzygnięcie o odmowie przywrócenia mu terminu do przedłożenia dokumentów w postępowaniu o zmianę koncesji, fakt ten potwierdziło również pomyślne uzyskanie przez niego certyfikatu z rejestru (...) w czerwcu 2019 r., gdyż warunkiem jego uzyskania było posiadanie ważnej koncesji,

⚫

błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego oraz powierzchowną analizę sytuacji materialnej przedsiębiorcy, co w konsekwencji spowodowało wymierzeniem przedsiębiorcy kary pieniężnej w znacznej łącznej wysokości, tj. 50.000,00 zł;

2.  naruszenie art. 8 k.p.a., poprzez działanie w sposób pozbawiony wymaganej bezstronności, a przez to w sposób znacznie obniżający zaufanie strony do organu,

3.  naruszenie art. 56 ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2020 r. poz. 833, ze zm.) poprzez jego niewłaściwą wykładnię i zastosowanie, polegające na uznaniu, że stopień szkodliwości czynu, którego dopuścił się powód był znaczny i istotny, zaś jego działanie wynikało z braku dochowania należytej staranności jaka winna obowiązywać przedsiębiorcę prowadzącego profesjonalną działalność gospodarczą,

4.  naruszenie art. 56 ust. 6a ustawy prawo energetyczne poprzez nieuwzględnienie możliwości odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej, gdy zaistniał znikomy stopień szkodliwości czynu, zaś powód po powzięciu informacji o tym, iż koncesja posiadana przez jego kontrahenta wygasła, zaprzestał sprzedaży na jego rzecz paliw ciekłych,

5.  naruszenie art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 12 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2019 r. poz. 1292), poprzez ich niewłaściwą wykładnię, polegającą na wyborze środka karnego niewspółmiernie dolegliwego i uciążliwego do rozmiarów negatywnego postępowania zarzucanego powodowi.

Wobec powyższego, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania, ewentualnie o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od powoda na rzecz Prezesa URE zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z 24 stycznia 2019 r. Nr (...) Prezes URE ustalił tekst jednolity koncesji udzielonej Przedsiębiorcy na obrót paliwami ciekłymi z dnia 25 września 2012 r. Nr (...) z późn. zm. Udzielonej na okres od dnia 30 września 2002 r. do 31 grudnia 2030 r. (okoliczność bezsporna)

Zgodnie z informacją z rejestru zgłoszeń ( (...)) o zarejestrowanych przewozach towarów - paliw ciekłych, Przedsiębiorca w okresie od dnia 12 października 2018 roku do dnia 30 lipca 2019 roku dokonał 91 dostaw paliw ciekłych na rzecz Pana K. G., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą K. G. Stacja Paliw w O..

Dowód: Pismo z 30 września 2019 r., k. 1 akt adm.

W dniu 17 września 2018 roku stwierdzono wygaśnięcie koncesji na obrót paliwami ciekłymi z dnia 6 sierpnia 2014 r. Nr (...) udzielonej Odbiorcy, tak więc, w okresie dokonywania powyższych dostaw Odbiorca nie posiadał ważnej koncesji na obrót paliwami ciekłymi. (okoliczność bezsporna)

Dowód: Strona Internetowa URE: Rejestry i Wykazy – Wygaszone Koncesje, (...)

W związku z powyższym, pismem z dnia 31 października 2019 r. Przedsiębiorca zawiadomiony został o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z możliwością naruszenia art. 43a ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne. Równocześnie, mając na uwadze dyspozycję art. 50, art. 77 § 1 i art. 78 Kodeksu postępowania administracyjnego, wezwany został do złożenia wyjaśnień i dokumentów.

Dowód: Zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego z 31 października 2019 r., k. 3 akt adm.

Pismem z 21 listopada 2019 roku, Przedsiębiorca nadesłał wszystkie wymagane informacje i dokumenty oraz wniósł o odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej.

Dowód: Pismo Spółki z 21 listopada 2019 r., k. 6, k. 30 akt adm.

Pismem z 29 listopada 2019 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie oraz o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma.

Dowód: Zawiadomienie z 29 listopada 2019 r., k. 53 akt adm.

Na skutek wniosku Przedsiębiorcy o dopuszczenie dowodu z przesłuchania P. M. S. oraz P. K. G., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki postanowił podjąć zakończone postępowania dowodowe w niniejszej sprawie oraz dopuścić dowód z zeznań na piśmie, w charakterze świadka M. S. oraz K. G., na okoliczność sposobu wykonywania prowadzonej przez Przedsiębiorcę działalności gospodarczej w ramach koncesji na obrót paliwami ciekłymi, zgodnie z wnioskiem dowodowym zawartym w piśmie z dnia 23 grudnia 2019 roku.

Dowód: Postanowienie z 22 czerwca 2020 r., k. 63 akt adm.

Przedsiębiorca nadesłał wszystkie wymagane informacje i dokumenty, jak również listę pytań skierowanych do P. M. S. i P. K. G..

Dowód: Pismo Spółki, k. 66 akt adm.

Pismami, które wpłynęły do Urzędu Regulacji Energetyki w dniach 13 oraz 17 sierpnia 2020 r., ww. świadkowie nadesłali wypełnione formularze zeznań w sprawie.

Dowód: Zeznania P. M. S., k. 81 akt adm.

Zeznania P. K. G., k. 90 akt adm.

Pismem z dnia 25 sierpnia 2020 r. Przedsiębiorca został zawiadomiony o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie oraz poinformowany o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym w terminie 7 dni.

Dowód: Zawiadomienie z 25 sierpnia 2020 r., k. 97 akt adm.

W odpowiedzi na powyższe, Przedsiębiorca poinformował, iż podtrzymuje stanowisko dotychczas wyrażone w sprawie oraz wniósł o niewymierzanie kary pieniężnej.

Dowód: Pismo Spółki z 21 września 2020 r., k. 100 akt adm.

Przedsiębiorca w 2019 r. osiągnął przychody z działalności gospodarczej w wysokości (...) zł oraz zysk w wysokości (...) zł.

W 2019 r. Przedsiębiorca osiągnął przychody z działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi w wysokości (...) zł.

Dowód: Sprawozdanie finansowe (bilans oraz rachunek zysków i strat) za 2019 r., k. 70 akt adm.,

Oświadczenie Przedsiębiorcy, k. 67v akt adm.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z brzmieniem art. 43a ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, działalność gospodarcza w zakresie obrotu paliwami ciekłymi może być prowadzona wyłącznie pomiędzy przedsiębiorstwami energetycznymi posiadającymi wymagane koncesje, o których mowa wart. 32 ust. 1 pkt 1-4, w zakresie wytwarzania i obrotu paliwami ciekłymi, z wyłączeniem sprzedaż dla odbiorcy końcowego.

W myśl art. 56 ust. 1 pkt 45 ustawy - Prawo energetyczne, karze pieniężnej podlega ten, kto sprzedaje paliwa ciekłe z naruszeniem wymogów, o których mowa w art. 43a ust. 1 lub ust. 4.

Zgodnie zaś z brzmieniem art. 56 ust. 2h pkt. 7 ustawy - Prawo energetyczne, wysokość kary w przypadkach określonych w ust. 1 pkt 45 wynosi od 50 000 złotych do 250 000 złotych.

W przedmiotowej sprawie, bezsporne jest dokonywanie przez Powoda od 12 października 2018 r. do 30 lipca 2019 r. dostaw paliw ciekłych na rzecz przedsiębiorcy - P. K. G., którego koncesja wygasła 17 września 2018 roku, czyli przed wskazanym okresem prowadzonego między podmiotami obrotu, podczas gdy zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 4 P.e. uzyskania koncesji wymaga prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie m.in. obrotu paliwami ciekłymi (z wyłączeniem obrotu gazem płynnym (...)) jeżeli roczna wartość obrotu nie przekracza równowartości 10 000 euro.

Należy przez to rozumieć, że każdy przedsiębiorca, który prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie paliwami ciekłymi, z wyłączeniem przedsiębiorców prowadzących działalność w zakresie obrotu wyłącznie gazem płynnym (...) w ww. skali, jest zobligowany przez ustawodawcę do posiadania koncesji udzielonej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki.

Zdaniem Sądu, działanie powodowej spółki, polegające na obrocie paliwami ciekłymi na rzecz przedsiębiorcy - P. K. G., nieposiadającego stosownej koncesji, stoi w sprzeczności z nakazem zawartym w cytowanym wyżej art. 43a ust. 1 p.e., zgodnie z którym działalność gospodarcza w zakresie obrotu paliwami ciekłymi może być prowadzona wyłącznie pomiędzy przedsiębiorstwami energetycznymi posiadającymi wymagane koncesje, o których mowa w art. 32 ust. 1 pkt 1-4, w zakresie wytwarzania i obrotu paliwami ciekłymi, z wyłączeniem sprzedaży dla odbiorcy końcowego.

Należało uznać, iż skoro Powód sprzedawał paliwa ciekłe z naruszeniem wymogu z art. 43a ust. 1 p.e., gdyż jego kontrahent nie posiadał wymaganej na ten obrót koncesji, uzasadnione było nałożenie na spółkę kary pieniężnej w oparciu o art. 56 ust. 1 pkt 45 p.e.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, Sąd Okręgowy podziela utrwalone w judykaturze stanowisko, iż zasadniczo tego typu zarzuty są nieskuteczne przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, ponieważ Sąd ten nie może ograniczyć sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Celem postępowania nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu. Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd antymonopolowy jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a nie sądem legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo-administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy (por. np.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt III SZP 2/05).

Podkreślić należy, że nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych, to zarzuty w tym zakresie nie mogą być skuteczne, o ile uchybienia te mogą być sanowane w toku postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu. Tutejszy Sąd zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym. Powyższe prowadzi do wniosku, że zarzuty sformułowane w pkt 1 i 2 odwołania nie zasługiwały na uwzględnienie.

Zdaniem Powoda, Prezes URE naruszył przepis art. 56 ust. 6 ustawy – P.e. poprzez uznanie, iż stopień szkodliwości czynu którego dopuścił się powód był znaczny. W ocenie Sądu, Pozwany dokonał prawidłowej wykładni ww. przepisu, zarówno w zakresie oceny stopnia szkodliwości czynu, stopnia zawinienia oraz dotychczasowego zachowania podmiotu jak i jego możliwości finansowych. Słusznie bowiem zauważył Pozwany, iż okres naruszenia przez Powoda był długi, ponieważ trwał od 12 października 2018 r. do 30 lipca 2019 r., czyli ponad 9 miesięcy. Pozwany przywołał orzeczenie Sądu Apelacyjnego, w którym Sąd ten słusznie wskazał, że przy ustalaniu kar pieniężnych należy – obok kryteriów ustawowych wymiaru kary pieniężnej – wziąć pod uwagę również inne okoliczności a w szczególności korzyści, jakie praktyka przynosi dla przedsiębiorcy (lub jakie mogła przynieść). Naruszenia krótkotrwałe bez względu na ich rodzaj, jeżeli zostały zaniechane i nie wywołały negatywnych skutków dla konkurencji i konsumentów powinny być penalizowane w możliwie najłagodniejszy sposób, tj. wymierzane kary pieniężne powinny oscylować w dolnych granicach ustawowych. W niniejszej sprawie praktyka sprzeczna z przepisami prawa nie była krótkotrwała, zatem powód uzyskiwał przez dłuższy okres czasu znaczne dochody z tego źródła (wyrok SA w Warszawie z 21.10.2014 r., VI ACa 1922/13, System Informacji Prawnej LEX nr 1554791).

W zasadzie, bez znaczenia pozostaje okoliczność, iż powód zaprzestał współpracy z odbiorcą, gdy dowiedział się o wszczęciu postępowania administracyjnego. Przedsiębiorca zaprzestał naruszania prawa w wyniku zawiadomienia Prezesa URE, nie zaś w wyniku samodzielnego upewnienia się, czy odbiorca posiada aktualną koncesję. Spółka miała możliwość dokonania takiej weryfikacji na stronie internetowej URE, na której Prezes publikuje bazę podmiotów posiadających koncesję oraz bazę podmiotów którym cofnięto koncesję. Warto powtórzyć, za Prezesem URE, że prowadzenie obrotu paliwami ciekłymi z przedsiębiorstwem nieposiadającym uprawnienia do obrotu paliwami ciekłymi mogło doprowadzić do negatywnych następstw. Prezes URE nie miał możliwości dokonania sprawdzenia czy odbiorca spełnia warunki określone w ustawie, uprawniające do prowadzenia działalności koncesjonowanej.

Istotnym jest, że przedsiębiorca – profesjonalny uczestnik obrotu - powinien znać omawiane regulacje prawne oraz skutki ich naruszenia. Co więcej, powodowa spółka powinna wykazywać się wyższym stopniem staranności. Względem przedsiębiorców oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, rzetelności, zapobiegliwości, zdolności przewidywania jak również znajomości przepisów prawa są wyraźnie zwiększone. Pozostając przy kwestii należytej staranności należy podkreślić, że w spółka powinna zdawać sobie sprawę z faktu, iż prowadzona przez nią działalność gospodarcza jest działalnością koncesjonowaną, a więc szczególnie regulowaną przez państwo. W związku z tym, zarzut naruszenia przez pozwanego art. 56 ust. 6 ustawy – Prawo energetyczne należało uznać za chybiony.

Warunkiem uwzględnienia czwartego zarzutu odwołania było zaistnienie przesłanek wymienionych w art. 56 ust. 6a ustawy P.e. Należy wskazać, że kwestia kompetencji Prezesa URE do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej w myśl art. 56 ust. 6a ustawy p.e. była również przedmiotem rozważań w orzecznictwie i doktrynie. Sąd orzekający w niniejszym składzie w pełni podziela i przyjmuje za swój pogląd Sądu Najwyższego, który w uzasadnieniu wyroku z 27 listopada 2019 r. w sprawie toczącej się pod sygn. akt I NSK 95/18 wskazał, że to Prezes URE kształtuje politykę wymiaru kar wobec przedsiębiorców popełniających delikty administracyjne określone w ustawie - Prawo energetyczne. W pewnych przypadkach sąd może co prawda zastosować art. 56 ust. 6a p.e., jednakże wpierw powód powinien wykazać, że pozwany przekroczył zasady uznania administracyjnego oraz że stopień szkodliwości czynu był znikomy, a przedsiębiorca zaprzestał naruszenia prawa lub zrealizował obowiązek. Sąd Najwyższy trafnie wskazywał, że artykuł 56 ust. 6a p.e. należy interpretować z uwzględnieniem zasady sprawności i rzetelności działania instytucji publicznych, a także zasady równowagi i podziału władzy. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki dysponuje więc pewnym luzem decyzyjnym przy interpretacji przesłanki znikomości szkodliwości społecznej czynu, a w razie ziszczenia się wspomnianej przesłanki - uznaniem administracyjnym przy wyborze wariantu rozstrzygnięcia: odstąpienia od kary pieniężnej bądź nieodstąpienia od tej kary. (Wyrok SN z 27.11.2019 r., I NSK 95/18, LEX nr 2817533)

Sąd Okręgowy uznał, iż błędne jest przekonanie powoda o naruszeniu przepisu art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne. Brak zastosowania względem powoda instytucji odstąpienia od wymierzenia kary wynikał z tego, że powód nie spełnił wszystkich przesłanek wymaganych łącznie treścią art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne, nie zaś z tego, że pozwany przekroczył granice uznania administracyjnego.

Sąd nie podzielił argumentacji powoda, jakoby doszło do naruszenia art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 12 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców poprzez ich niewłaściwą wykładnię polegającą na wyborze środka karnego niewspółmiernie dotkliwego i uciążliwego do rozmiarów negatywnego postępowania zarzucanego powodowi.

Trzeba wskazać, że kara pieniężna nałożona na Spółkę została ustalona na najniższym możliwym poziomie i wynika wprost z art. 56 ust. 2h pkt. 7 ustawy – P.e. zgodnie z którym wysokość kary w przypadkach określonych w ust. 1 pkt 45 wynosi od 50 000 złotych do 250 000 złotych. Zaskarżoną decyzją, Prezes URE nałożył na Powoda karę w wysokości minimalnej, tj. 50 000 zł. Niewątpliwie, kara ta jest adekwatna do stopnia zawinienia, szkodliwości czynu i pozostaje we właściwej proporcji do uzyskanego przez Powoda przychodu z działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi ((...) zł w 2019 r.). Kara w tej wysokości stanowi (...) % przychodów z działalności koncesjonowanej.

Reasumując powyższe, Sąd uznał, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa i znajduje uzasadnienie w przepisach prawa, zaś zarzuty podnoszone przez stronę powodową w odwołaniu nie mogą skutkować jej uchyleniem ani zmianą we wnioskowanym zakresie.

Nie znajdując zatem podstaw uzasadniających uwzględnienie odwołania, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił je w oparciu o przepis art. 479 ⁵³ §1 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono na zasadzie wynikającej z art. 98 k.p.c. wskazującej na obowiązek zwrotu przeciwnikowi kosztów postępowania przez stronę przegrywająca sprawę. Odwołując się do tej zasady Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego wynagrodzenie pełnomocnika procesowego strony pozwanej w wysokości 720 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r.

SSO Maciej Kruszyński