Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński

Protokolant: sekretarz sądowy Wioleta Donoch

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 30 grudnia 2015 r., znak:(...)

1.  uchyla zaskarżoną decyzję;

2.  zasądza od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 820 zł (osiemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 39/16

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 30 grudnia 2015 r., znak: (...), na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12, ust. 2 pkt 1, ust. 3 i ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r. poz. 1059, z późn. zm.), a także na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267, z późn. zm.) w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., posiadającemu koncesję na obrót gazem ziemnym z zagranicą udzieloną decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 31 marca 2006 r., Nr (...), zmienioną decyzjami: z dnia 28 marca 2007 r., Nr (...), z dnia 13 sierpnia 2012 r., Nr (...) oraz z dnia 3 lutego 2015 r., Nr (...) orzekł, że:

1) przedsiębiorca - (...) S.A. z siedzibą w W., naruszył warunek 2.5 koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą, w brzmieniu określonym w decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 31 marca 2006 r., Nr (...) z późn. zm., obowiązujący przedsiębiorcę w 2012 r. w ten sposób, że nie przestrzegał obowiązku dywersyfikacji dostaw gazu ziemnego z zagranicy w 2012 roku;

2) za działanie wskazane w punkcie 1 wymierzył przedsiębiorcy - (...) S.A. z siedzibą w W. karę pieniężną w kwocie 60.000 zł (słownie: sześćdziesiąt tysięcy złotych).

W uzasadnieniu decyzji Prezes URE wskazał m.in., że zgodnie z warunkiem 2.5 w/w koncesji w brzmieniu obowiązującym w 2012 r. „Koncesjonariusz jest obowiązany do dywersyfikacji kierunków dostaw gazu ziemnego z zagranicy, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami", co zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 4, w związku z ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie minimalnego poziomu dywersyfikacji dostaw gazu z zagranicy oznacza, że maksymalny udział gazu ziemnego importowanego przez Przedsiębiorcę z jednego kraju pochodzenia innego niż państwo członkowskie Unii Europejskiej, w stosunku do całkowitej wielkości gazu importowanego w roku 2012 nie może być wyższy niż 70%. Przy czym pod pojęciem paliw gazowych rozumie się gaz ziemny wysokometanowy lub zaazotowany, w tym skroplony gaz ziemny oraz propan-butan lub inne rodzaje gazu palnego, dostarczane za pomocą sieci gazowej, niezależnie od ich przeznaczenia (art. 3 pkt 3a ustawy - Prawo energetyczne).

Prezes URE stwierdził ponadto, iż dla ustalenia czy naruszony został obowiązek określony w pkt 2.6 Koncesji istotne jest określenie znaczenia stosowanych w rozporządzeniu dywersyfikacyjnym pojęć „importu" oraz „kraju pochodzenia" gazu ziemnego. W tym kontekście, Pozwany poczynił następujące ustalenia:

1) pojęcie „importu" nie zostało wprost zdefiniowane w przepisach ustawy Prawo energetycznego, wobec czego należy je rozumieć zgodnie z jego powszechnym znaczeniem, określonym w przepisach ustawy o akcyzie. W ocenie Pozwanego interpretację taką potwierdzają także przepisy ustawy o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym (Dz.U. z 2014 r., poz. 1695). Zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy o akcyzie przez pojęcie „importu" należy rozumieć przywóz wyrobów akcyzowych z terytorium państwa trzeciego, przy czym terytorium państwa trzeciego oznacza inne terytorium niż terytorium Unii Europejskiej. W konsekwencji Pozwany uznał, że gaz ziemny sprowadzony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium Unii Europejskiej, „w ramach nabycia wewnątrzwspólnotowego, nie jest uwzględniany przy obliczaniu udziału, o którym mowa w § 1 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia dywersyfikacyjnego";

2) pojęcie „kraju pochodzenia" należy interpretować w powiązaniu do pojęcia „źródła" użytego w art. 32 ust. 2 i 3 ustawy Prawo energetyczne. Z kolei „pod pojęciem „źródła" (....), jednocześnie mając na uwadze powiązanie w rozporządzeniu dywersyfikacyjnym obowiązku dywersyfikacji z krajem pochodzenia - należy rozumieć miejsce (w tym przypadku - kraj) pozyskania gazu". Ponadto Pozwany wskazuje, że „uwzględniając fakt stosowania przepisów przedmiotowego rozporządzenia do przedsiębiorstw energetycznych, przyjąć należy, że „kraj pochodzenia gazu" ustala się stosownie do kontraktów zawieranych przez przedsiębiorstwo energetyczne (koncesjonariusza) z jego zagranicznymi kontrahentami. Zatem analiza powyższych zapisów prowadzi do wniosku, iż pojęcie źródło gazu zawarte w ustawie Prawo energetyczne należy rozumieć jako „kraj pochodzenia gazu".

Na podstawie przedstawionej powyżej wykładni przepisów ustawy Prawo energetyczne, Pozwany uznał, że Powód dokonał w 2012 r. importu gazu ziemnego wyłącznie z terytorium Federacji Rosyjskiej, co stanowiło 100% całkowitego wolumenu gazu ziemnego importowanego przez Powoda w 2012 roku. Odnośnie nałożonej na przedsiębiorcę kary pieniężnej Prezes URE wskazał, że nakładana kara ta nie ma charakteru sankcji. Przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy Prawo energetyczne stanowi bowiem w ocenie Prezesa URE samodzielną podstawę prawną dla nałożenia kary pieniężnej, a odpowiedzialność ponoszona w trybie art. 56 tej ustawy „jest odpowiedzialnością o charakterze obiektywnym i wypływa z samego faktu naruszenia przepisów, a nie jest oparta na zasadzie winy". Organ regulacyjny uznał ponadto, że nie zachodzą przesłanki do zastosowania art. 56 ust. 6a ustawy Prawo energetyczne, stopień szkodliwości czynu popełnionego przez Powoda jest znaczny. Podkreślił, iż nałożona kara ma charakter upominawczy z uwagi na świadomy charakter działalności Powoda, przeciwko któremu prowadzone były już podobne postępowania, zakończone nałożeniem kar pieniężnych.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zaskarżając ją w całości i wnosząc o:

1) o zmianę zaskarżonej decyzji Pozwanego w całości i orzeczenie, że Powód nie naruszył pkt. 2.6 Koncesji;

2) zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych;

3) rozpoznanie sprawy także pod nieobecność Powoda lub jego pełnomocnika.

ewentualnie, w przypadku uznania przez Sąd, iż doszło do naruszeń udzielonej Powodowi Koncesji, wnoszę o:

4) zmianę decyzji Pozwanego w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej w wysokości 60.000 zł (sześćdziesiąt tysięcy złotych) i orzeczenie o wymierzeniu Powodowi symbolicznej kary w wysokości 1 zł z uwagi na znikomą szkodliwość społeczną jego czynu, ocenioną w zgodzie z art. 56 ust. 6 PE.

Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji:

1) naruszenie art. 32 ust. 2 i 3 ustawy - Prawo energetyczne oraz § 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 października 2000 r. w sprawie minimalnego poziomu dywersyfikacji dostaw gazu z zagranicy (Dz. U. Nr 95, poz. 1042, dalej: „rozporządzenie dywersyfikacyjne"), poprzez zastosowanie błędnej interpretacji pojęcia „kraju pochodzenia", w szczególności polegającej na powiązaniu „kraju pochodzenia gazu" z „krajem pozyskania gazu", ustalanego stosownie do kontraktów zawartych przez powoda z jego zagranicznymi kontrahentami, pomimo iż analiza ww. przepisów jednoznacznie wskazuje, że przez „kraj pochodzenia gazu" należy rozumieć „kraj jego wydobycia" i w konsekwencji błędne uznanie, że powód nie przestrzegał obowiązku dywersyfikacji dostaw gazu ziemnego z zagranicy w 2012 r.,

2) błędną wykładnię § 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia dywersyfikacyjnego poprzez przyjęcie, że pojęcie „importu" powinno być interpretowane zgodnie z definicją zawartą w ustawie o podatku akcyzowym podczas gdy analiza ww. przepisów jednoznacznie wskazuje, że w świetle przepisów rozporządzenia dywersyfikacyjnego w zakres pojęcia „import" wchodzi także sprowadzanie gazu ziemnego z państw członkowskich Unii Europejskiej,

3) naruszenie art. 1 ust. 2 ustawy - Prawo energetyczne poprzez interpretację przepisów rozporządzenia dywersyfikacyjnego oraz art. 56 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne w oderwaniu od podstawowej zasady, zgodnie z którą celem ustawy Prawo energetyczne jest zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego kraju,

4) naruszenie art. 7 w zw. z art. 77 i 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 z późn. zm.), poprzez brak zebrania materiału dowodowego wystarczającego do rozstrzygnięcia sprawy, błędną ocenę materiału dowodowego, a w konsekwencji błędne ustalenie stanu faktycznego i uznanie, że powód importuje gaz ziemny na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej tylko z jednego kraju pochodzenia,

5) naruszenie art. 8 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 994/2010 z dnia 20 października 2010 r. w sprawie środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego i uchylenia dyrektywy Rady 2004/67/WE (dalej: „Rozporządzenie 994/2010"), poprzez zastosowanie takiej wykładni przepisów rozporządzenia dywersyfikacyjnego, która sprawia że mają one charakter dyskryminujący dla części przedsiębiorstw energetycznych, w tym Powoda, i naruszają zasadę konkurencji na rynku gazu ziemnego, a w konsekwencji pozostają w sprzeczności z ww. przepisem Rozporządzenia 994/2010 i zgodnie z zasadą „lex superior derogatlegi inferiori" nie mogą być stosowane w polskim porządku prawnym,

6) naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 12) ustawy - Prawo energetyczne, poprzez wymierzenie kary pieniężnej pomimo braku ustalenia czy powód naruszył pkt 2.5 Koncesji, w konsekwencji powyższego naruszenie art. 32 ust. 2 i 3 ustawy - Prawo energetyczne oraz § 1 ust. 1 rozporządzenia dywersyfikacyjnego, poprzez błędne uznanie, że Powód nie przestrzegał obowiązku dywersyfikacji dostaw gazu ziemnego z zagranicy w 2012 r.

Odwołujący wniósł ponadto o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów:

• z dokumentów - pism Pozwanego z dnia 20 października 2010 r. (sygn. (...)); z dnia 13 lipca 2011 r. (sygn. (...)); z dnia 5 czerwca 2012 r. (sygn. (...)) - na okoliczność stosowania przez Pozwanego jednolitej wykładni pojęcia „kraju pochodzenia" rozumianego jako „kraju wydobycia", przedstawianej w toku postępowań administracyjnych prowadzonych z udziałem Powoda oraz jego poprzedników prawnych i podmiotów wchodzących w skład grupy kapitałowej;

• z dokumentu - uzasadnienia do projektu rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie minimalnego poziomu dywersyfikacji dostaw gazu z zagranicy (wersja 1.8) - na okoliczność braku możliwości rzeczywistej realizacji obowiązków określonych w rozporządzeniu dywersyfikacyjnym i wskazywanej przez naczelny organ administracji -Ministra Gospodarki;

• z dokumentu - wyciągu ze Sprawozdania Ministra Gospodarki z wyników monitorowania bezpieczeństwa dostaw paliw gazowych w 2012 r. - na okoliczność tego, iż z uwagi na skalę działalności gospodarczej Powoda, jego wpływ na bezpieczeństwo energetyczne kraju jest znikomy, a w konsekwencji, że zachodzą przesłanki do ewentualnego wymierzenia kary pieniężnej w symbolicznej wysokości 1 zł;

• z dokumentów przywołanych w treści uzasadnienia niniejszego odwołania, znajdujących się w aktach sprawy zakończonej wydaniem zaskarżonej decyzji sygn. (...) - na okoliczności wskazane w treści uzasadnienia niniejszego odwołania.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o:

1. oddalenie odwołania,

2. oddalenie wniosków dowodowych powoda w postaci dokumentów wymienionych w pkt 5 petitum odwołania,

3. zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych.

W piśmie powoda z dnia 29 kwietnia 2016 r. wskazał on na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2016 r., w sprawie o sygn. akt III SK 28/15, w którym - orzekając w analogicznym do wskazanego w przedmiotowym odwołaniu stanie faktycznym i prawnym - uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego oraz zmienił poprzedzający go wyrok Sadu Okręgowego stwierdzając, iż (...) S.A. importując z Rosji gaz ziemny w udziale przekraczającym 72 % całkowitej wielkości importowanego w danym okresie gazu ziemnego nie dopuścił się naruszenia warunku koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą, tj. nie przekroczył maksymalnego dopuszczalnego udziału gazu importowanego z jednego kraju pochodzenia w stosunku do całkowitej wielkości gazu importowanego w rozpatrywanym okresie, w konsekwencji czego nie podlegał on pierwotnie nałożonej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki karze pieniężnej. W ocenie powoda przywołany wyrok Sądu Najwyższego jest istotnym potwierdzeniem, że prezentowana w przedmiotowej sprawie przez Pozwanego wykładnia przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 października 2000 r. w sprawie minimalnego poziomu dywersyfikacji dostaw gazu z zagranicy (Dz.U. Nr 95, poz. 1042; „rozporządzenie dywersyfikacyjne") jest nieprawidłowa.

W piśmie powoda z dnia 16 września 2016 r. powód wskazał, że przytoczył szczegółowe dane, które już w toku postępowania administracyjnego przekazane zostały do Prezesa URE, z których jednoznacznie wynikało, że w 2012 r. sprowadzał on paliwo gazowe zarówno z terytorium Federacji Rosyjskiej, jak i z terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, przy wykorzystaniu systemu przesyłowego poprzez punkty wejścia C. (Czechy) oraz L. (Niemcy) oraz transportu samochodowego w związku z załadunkiem gazu (...) w terminalu Z. w (...). Mając na uwadze łączny wolumen importowanego przez Powoda w 2012 r. paliwa gazowego (18.830 tys. m3) wskazać należy, że 75 % tej wartości (14.101 tys. m3) sprowadzone zostało z obszaru Czech i Niemiec, a jedynie 23% (4.252 tys. m3) z terenu Federacji Rosyjskiej, zatem organ wydając zaskarżoną decyzję w sposób bezpodstawny uznał, iż Powód naruszył obowiązek dywersyfikacji poprzez sprowadzenie paliwa gazowego w 100 % z obszaru Federacji Rosyjskiej. Takie stanowisko, w jego ocenie, znalazło w pełni potwierdzenie w treści uzasadnienia wyroku z dnia 21 kwietnia 2016 r., w którym Sąd Najwyższy podważył dotychczasowa interpretacje pojęcia „import" stosowana przez Pozwanego w postępowaniach dotyczących stwierdzenia naruszenia obowiązku dywersyfikacyjnego.

Powód pismem z dnia 17 listopada 2016 r. wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu - projektu nowelizacji ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne wraz z jego uzasadnieniem, na okoliczność błędnej praktyki stosowania przez organy administracji państwowej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 października 2000 r. w sprawie minimalnego poziomu dywersyfikacji dostaw gazu z zagranicy (Dz.U. Nr 95, poz. 1042, dalej - „rozporządzenie dywersyfikacyjne") oraz braku możliwości rzeczywistej realizacji przez Powoda obowiązków wynikających z rozporządzenia dywersyfikacyjnego. Powód wskazał, iż obecnie trwają prace nad nowelizacją przepisów m.in. ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne, a w dniu 9 listopada 2016 r. do Sejmu skierowany został projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw, który w art. 4 przewiduje, iż w ustawie z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1165) dodaje się art. 15a w brzmieniu: „Nie wszczyna się postępowań, a wszczęte umarza, w sprawach o nieprzestrzeganie obowiązków wynikających z koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą w zakresie dywersyfikacji dostaw gazu ziemnego oraz postępowań na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, dotyczących okresu sprzed wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 32 ust. 3 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą”. Wskazał również, że podstawą prawną rozporządzenia dywersyfikacyjnego jest właśnie art. 32 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne. Jak wskazał powód, ustawodawca negatywnie ocenia zarówno treść, jak i praktykę stosowania rozporządzenia dywersyfikacyjnego i jego jednoznacznym zamiarem jest nie tylko ustawowy zakaz wszczynania kolejnych postępowań w tym zakresie, lecz także umorzenie dotychczasowych, a więc powstrzymanie działań Pozwanego, których skutkiem jest m.in. niniejsze postępowanie i obciążenie Powoda karą pieniężną w sytuacji, gdy obowiązujące przepisy na to jednoznacznie nie pozwalają.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. posiada koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej polegającej na obrocie gazem ziemnym z zagranicą udzieloną decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 31 marca 2006 r., Nr (...), zmienioną decyzjami z dnia 28 marca 2007 r., Nr (...), z dnia 13 sierpnia 2012 r. Nr (...) oraz z dnia 3 lutego 2015 r., Nr (...). /k. 191-192, t. 1 akt adm.; k. 1193-1195, k. 1196-1197, k. 1198-199, k. 1200-1202, t. 3 akt adm.; KRS k. 1305-1310 t. 3 akt adm./

(...) S.A. jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu ustawy - Prawo energetyczne. Zgodnie z art. 3 pkt 12 tej ustawy przez przedsiębiorstwo energetyczne rozumie się podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji paliw albo energii lub obrotu nimi albo przesyłania dwutlenku węgla (w roku 2012 w/w przepis nie obejmował kwestii przesyłania dwutlenku węgla). Zatem do Przedsiębiorcy znajdują zastosowanie przepisy art. 32 ust. 2 ustawy - Prawo energetyczne oraz rozporządzenia wydanego na podstawie art. 32 ust. 3 wspomnianej ustawy. Natomiast zgodnie z art. 37 ust. 1 pkt 5 w/w ustawy udzielona przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki koncesja na obrót gazem ziemnym z zagranicą określa szczególne warunki wykonywania działalności objętej koncesją.

Przedsiębiorca w roku 2012 dokonał importu gazu ziemnego z kierunku wschodniego tj. Federacji Rosyjskiej. Import odbywał się na podstawie Kontraktu nr (...) z dnia 10 października 2011 r. zawartego z (...) „(...)", zaś dostawcą (...) był (...). Na podstawie w/w umowy oraz Aneksu nr (...) z dnia 30 października 2012 r. do tej umowy gaz (...) dostarczany był w okresie od października 2011 r. do grudnia 2012 r. W przesłanych przez Przedsiębiorcę Prezesowi URE kopiach deklaracji celnych w pkt 34 w rubryce kod kraju pochodzenia wpisano (...), z czego wynika, że krajem pochodzenia importowanego gazu (...) była Federacja (...). Identycznie kraj pochodzenia gazu został określony w sprawozdaniu o działalności przedsiębiorstw gazowniczych (GAZ 3) przesłanym przez (...) S.A. wtoku niniejszego postępowania. /k. 132v, k. 133-138, k. 138v-148, k. 150, k. 169-177, k. 178-180, k. 196-198, k. 199-234, k. 235-270, t. 1 akt adm./

Postanowienia Kontraktu z (...) (...)" wskazują, iż krajem, w którym pozyskano gaz (...) jest Federacja (...). Przedmiot Kontraktu nr (...) określono następująco: „Sprzedający dostarczy, a Kupujący odbierze i zapłaci za maksymalnie [...] ton metrycznych Skroplonego Gazu Naturalnego zwanego dalej »Towarem«. Towar zostanie dostarczony z zakładu produkcyjnego »K.« (...), zwanego dalej »Producentem«, na warunkach (...) ( (...) 2000 z późniejszymi zmianami) do Polski'". Ponadto zgodnie z pkt. 11.5 w/w umowy „za miejsce zawarcia i wykonania niniejszej umowy będzie uznawana Federacja (...)". Natomiast w suplementach od nr (...)do nr (...) do w/w kontraktu określono, że w okresie od stycznia do grudnia 2012 r. cena za gaz (...) została ustalona w rublach rosyjskich za jedną tonę metryczną gazu na zasadzie (...) (...), (...) lub (...) (...). Wszystkie te miasta znajdują się na terenie Federacji (...). /k. 5, k. 279-239, t. 1 – k. 440-455, t. 2; k. 456-633, t. 2; certyfikaty: k. 634-811, k. 833-878 t. 2 akt adm., k. 879-998, k. 999-1002, t. 3 akt adm./

Przedsiębiorca nie przedstawił dokumentów mogących stanowić dowód, iż jakakolwiek część gazu importowanego przez niego na podstawie w/w kontraktu pochodzi z innych krajów niż Federacja (...). Zawarte w piśmie (...) informacje, że gaz importowany przez (...) S.A. mógł być wydobywany na terenie (...), (...), (...) czy (...), nie zostały poparte żadnymi dowodami. Stanowią jedynie pisemne oświadczenie w/w spółki. Dowodami nie poparto również twierdzenia Przedsiębiorcy, iż sprowadził do (...)gaz z pięciu krajów pochodzenia. Natomiast nie budzi wątpliwości fakt, iż krajem pozyskania tego gazu była Federacja (...).

Przedsiębiorca pozyskał gaz także z (...). Przedsiębiorca wskazał, iż kupiony przez niego od firmy (...) S.A. gaz (...), który został sprowadzony z terminalu (...) w Z. w (...), pochodzi „przede wszystkim z Kataru". Zauważyć jednak należy, że krajem pozyskania tego gazu jest (...) oraz, że został on sprowadzony do (...) w ramach nabycia wewnątrzwspólnotowego, co potwierdzają zapisy Umowy sprzedaży i zakupu (...) ładowanego do przyczep transportowych w Z. nr (...) z dnia 26 września 2012 r. zawartej pomiędzy spółką (...) S.A. a Przedsiębiorcą. Zgodnie z pkt. 2.1 w/w umowy „Sprzedający zgadza się sprzedać i dostarczyć (...) w Punkcie Dostawy a Kupujący zgadza się nabyć i zapłacić za takie ilości (...)". W/w Punk Dostawy zdefiniowano jako „miejsce w Terminalu (...) Terminal, gdzie kołnierz połączenia linii załadunkowych (...) firmy (...) łączy się z miejscem podłączenia do Przyczepy Kupującego". Ponadto w preambule w/w umowy stwierdzono, że (...) S.A. posiada lub ma dostęp do zapasów (...) w Terminalu Importowym Z. w (...) oraz, że celem stron umowy jest, aby Przedsiębiorca nabył (...) od (...) S.A. w Z.. Zapisy umowy znajdują odzwierciedlenie w przedstawionych przez Przedsiębiorcę potwierdzeniach transakcji sprzedaży i zakupu (...), w których wskazano, że (...) załadowano do przyczep transportowych w punkcie dostawy - Z.. Ponadto z przesłanego przez Przedsiębiorcę Prezesowi URE oświadczenia spółki (...) S.A. wynika, że w/w spółka sprzedała Przedsiębiorcy 357 tys. kg skroplonego gazu ziemnego podczas tankowania cysterny, na połączeniu sieci gazowej terminalu (...) w Z. w (...), a przyłączem cysterny. Także w wyjaśnieniach Przedsiębiorcy składanych w toku niniejszego postępowania gaz ten klasyfikowany jest jako gaz sprowadzony w ramach nabycia wewnątrzwspólnotowego. W związku z powyższym gaz pozyskany w (...) nie może zostać wliczony do ogólnego wolumenu gazu importowanego przez Przedsiębiorcę w 2012 r. /k. 3-4 k. 20-67, k. 75-76, k. 77-100, k. 101-129, k. 132-132v, k. 149, k. 151-168, k. 271-278 - t. 1 akt adm.; k. 812-832, t. 2 akt adm.; k. 1003-1138v, k. 1139, k. 1140-1146, k. 1184-1188; k. 1203-1203v, k. 1204-1211v, k. 1212-1220, k. 1221-1241v, k. 1242-1245, k. 1246-1248 t. 3 akt adm./

Zgodnie z warunkiem nr 2.5. przedmiotowej koncesji: Maksymalny udział gazu ziemnego importowanego przez Koncesjonariusza z jednego kraju pochodzenia innego niż państwo członkowskie Unii Europejskiej, w stosunku do całkowitej wielkości gazu importowanego w danym roku nie może być wyższy niż określony w § 1 ust. 1 pkt 1 – 5, w związku z ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 października 2000 r. w sprawie minimalnego poziomu dywersyfikacji dostaw gazu z zagranicy (Dz. U. Nr 95, poz. 1042). /decyzja ze zm. k. 1193-1202, t. 3 akt adm., fakt bezsporny/

Zgodnie ze wskazanym wyżej rozporządzeniem w latach 2010-2011 maksymalny udział gazu importowanego z jednego kraju pochodzenia, w stosunku do całkowitej wielkości gazu w danym roku nie mógł być wyższy niż 70 %.

(...) S.A. w roku 2014 osiągnął przychody z działalności objętej koncesją (...) w wysokości (...) zł. Z bilansu oraz rachunku zysków i strat przekazanego przez Przedsiębiorcę wynika, że w 2014 r. osiągnął on przychody ze sprzedaży w wysokości (...) zł. Natomiast zysk Przedsiębiorcy wyniósł odpowiednio: (...) zł. /k. 1150-1151, k. 1152, k. 1153-1156v, k. 1157-1183, t. 3 akt adm./

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym oraz postępowaniu sądowym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane. Sąd wziął pod uwagę również stanowiska stron zawarte zarówno w postępowaniu administracyjnym jak i sądowym.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zaważył co następuje.

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd miał na względzie treść art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2016.1986) , który to przepis w ustawie z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1165) wprowadził następujące zmianę polegającą na dodaniu po art. 15, art. 15a w brzmieniu:

"Art. 15a. Nie wszczyna się postępowań, a wszczęte umarza, w sprawach o nieprzestrzeganie obowiązków wynikających z koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą w zakresie dywersyfikacji dostaw gazu ziemnego oraz postępowań na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, dotyczących okresu sprzed wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 32 ust. 3 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.".

Jak wynika z uzasadnienia tej ustawy, dodanie art. 15a ma na celu wyjaśnienie wątpliwości interpretacyjnych związanych ze stosowaniem przepisów rozporządzenia dywersyfikacyjnego. Podnoszony postulat wynika z wadliwości interpretacyjnych dotychczasowego rozporządzenia dywersyfikacyjnego (negatywna ocena obecnego rozporządzenia) oraz błędnej praktyki jego stosowania. W związku z tym nie ma uzasadnienia dla prowadzenia postępowań administracyjnych w przedmiocie nałożenia kar pieniężnych

na podstawie wadliwego aktu prawnego.

Nie ulega zatem wątpliwości, że celem ustawodawcy wprowadzającego do obrotu pranego powyższy akt było dokonanie abolicji wobec podmiotów, które nie przestrzegały obowiązków wynikających z koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą w zakresie dywersyfikacji dostaw gazu ziemnego.

Mając powyższe na względzie zaskarżoną decyzję należało uchylić (art.479 ⁵³ § 2 k.p.c.).

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, zasądzając na rzecz powoda koszty postępowania w tym koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych (art. 98 k.p.c.).