Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Malinowska
Protokolant –	sekretarz sądowy Joanna Nande

po rozpoznaniu 18 lutego 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w miejscowości Ć., gmina M.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w miejscowości Ć., gmina M. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 19 września 2017 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w miejscowości Ć., gmina M. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Ewa Malinowska

XVII AmE 41/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 września 2017 r. wydaną w sprawie (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2, ust. 3 i ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 220 ze zm.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy: Przedsiębiorstwo (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (KRS (...), NIP (...)),

1. stwierdził, że przedsiębiorca: Przedsiębiorstwo (...) sp. z o. o. wykonywał działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na stacji paliw w miejscowości Ć. przy ulicy (...) z wykorzystaniem odmierzaczy paliw ciekłych innych niż gazy ciekłe (2 szt.), które nie posiadały ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej, czym wymieniony przedsiębiorca naruszył warunek 2.2.1 o treści: „Koncesjonariusz jest obowiązany do utrzymywania stanu technicznego oraz wyposażenia obiektów, instalacji i urządzeń zapewniających wysoką efektywność i najlepszą jakość wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją, z uwzględnieniem racjonalnego poziomu kosztów, przy zachowaniu obowiązujących przepisów określających wymogi techniczne, w tym metrologiczne, jakościowe i ochrony środowiska oraz do przestrzegania przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, w tym w szczególności w zakresie bezpieczeństwa pożarowego oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia", zawarty w koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej temu przedsiębiorcy decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 6 kwietnia 2009 r., Nr (...) (zmienioną decyzją z dnia 8 kwietnia 2010 r., Nr (...)).

2. za działanie opisane w pkt 1 wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 10 000 zł.

(decyzja k. 5-8)

(...) sp. z o. o. w miejscowości Ć. w M. wniósł odwołanie od tej decyzji zaskarżając ją w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucił

I.  Naruszenie prawa procesowego art. 7 kpa, 7 a kpa, art. 8 kpa, art. 12 kpa, 75 kpa, art. 77 kpa, 78 kpa, 85 kpa, art. 105 kpa,

II.  Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że powód dopuścił się zarzucanego czynu,

III.  Naruszenie przepisu art. 56 ust. 6 PE,

IV.  Naruszenie art. 56 ust. 6 a PE,

Zarzucając powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i orzeczenie co do istoty sprawy.

(odwołanie k. 9-18)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie paliwami ciekłymi na stacji paliw w miejscowości Ć. ul (...) na podstawie koncesji udzielonej przez Prezesa URE decyzją z dnia 6 kwietnia 2009 r. zmienionej decyzją z dnia 8 kwietnia 2010 r. Zgodnie z warunkiem 2.2.1 koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej powodowi „Koncesjonariusz jest obowiązany do utrzymywania stanu technicznego oraz wyposażenia obiektów, instalacji i urządzeń zapewniających wysoką efektywność i najlepszą jakość wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją, z uwzględnieniem racjonalnego poziomu kosztów, przy zachowaniu obowiązujących przepisów określających wymogi techniczne, w tym metrologiczne, jakościowe i ochrony środowiska oraz do przestrzegania przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, w tym w szczególności w zakresie bezpieczeństwa pożarowego oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia”.

( decyzje k. 12-19 akt adm.)

W dniu 1 września 2016 r. Naczelnik Obwodowego Urzędu Miar w K. przeprowadził kontrolę na stacji paliw zlokalizowanej w miejscowości Ć. przy ulicy (...). W wyniku kontroli stwierdzono w przypadku odmierzacza paliw ciekłych innych niż gazy ciekłe o numerze fabrycznym (...) i numerze fabrycznym czujnika objętości (...) „brak cechy zabezpieczającej na połączeniu przetwornika kąta obrotu z czujnikiem objętości - 1 szt. oraz na tabliczce znamionowej odmierzacza - 1 szt.", natomiast w przypadku odmierzacza paliw ciekłych innych niż gazy ciekłe o numerze fabrycznym (...) i numerze fabrycznym czujnika objętości (...) „brak cechy zabezpieczającej na tabliczce znamionowej odmierzacza - 1 szt. Powyższe informacje zostały przekazane przez Naczelnika Obwodowego Urzędu Miar w K. Prezesowi URE. Protokół kontroli został podpisany przez Z. K. wiceprezesa zarządu powoda. Do protokołu tego nie wniesiono żadnych uwag.

(protokół k. 5-7 akt adm., okoliczności niekwestionowane)

Pismem z dnia 18 maja 2017 r., Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z ujawnieniem w działalności prowadzonej przez Przedsiębiorcę nieprawidłowości polegającej na nieprzestrzeganiu obowiązków wynikających z koncesji na obrót paliwami ciekłymi tj. warunku 2.2.1. W zawiadomieniu wezwano Przedsiębiorcę do złożenia szczegółowych wyjaśnień oraz przesłania dokumentów mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

(zawiadomienie k. 1-2 akt adm.)

W piśmie z dnia 25 maja 2017 r. przedsiębiorca wyjaśnił, że odmierzacze, podczas prowadzonej kontroli posiadały ważne świadectwa legalizacji, natomiast druty zamieszczone na tabliczkach znamionowych ulegają utlenianiu i korozji, co często prowadzi do osłabienia ich struktury, a nawet do samowolnego zerwania, co jest okolicznością niezależną od świadomości, wiedzy a nawet zachowania ponad normatywnej staranności ze strony przedsiębiorcy. Ponadto przedsiębiorca wyjaśnił, że odmierzacz pomiędzy ostatnią legalizacją, a datą kontroli przez Obwodowy Urząd Miar nie przechodził napraw i nie było ingerencji w umieszczone na nim cech tak przez serwis jak i przez obsługę, co dodatkowo wskazuje, iż najbardziej prawdopodobną wersją zdarzeń jest jednak uszkodzenie mechaniczne mienia przez sprawce w ramach popełnionego czynu zabronionego. Ponadto wskazał, że ujawnione podczas kontroli uchybienie nie było spowodowane działaniem celowym, a odmierzacz do czasu usunięcia nieprawidłowości został wyłączony z eksploatacji."

(pismo z 25 maja 2017 r. k. 21-22 akt adm.)

Przedsiębiorca uzyskał w 2016 roku przychód w wysokości (...)zł, w tym z działalności koncesjonowanej przychody w wysokości (...) zł oraz zysk w wysokości(...)zł.

( rachunek zysków i strat k. 57, formularz k. 58 akt adm.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron niniejszego postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu, zaskarżona decyzja jest prawidłowa i znajduje uzasadnienie w przepisach prawa, a podnoszone przez powoda zarzuty nie mogą skutkować zmianą decyzji, ani też jej uchyleniem.

Stosownie do art. 32 ust. 1 pkt 4 PE, wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi wymaga uzyskania koncesji. Fakt reglamentowania określonej działalności oznacza poddanie jej szczególnym rygorom ze względu na konieczność ochrony pewnych dóbr oraz swoistą gwarancję Państwa, że działalność ta będzie prowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Konsekwencją naruszenia warunków koncesji jest sankcja przewidziana w art. 56 ust. 1 pkt 12 PE, w myśl którego, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. Zgodnie z utrwalonym poglądem orzecznictwa, prezentowanym także przez Sąd orzekający w niniejszym składzie, odpowiedzialność ponoszona na podstawie wskazanego powyżej przepisu ma charakter obiektywny i wynika z samego faktu naruszenia określonych norm prawnych – w tym przypadku norm prawa energetycznego (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniach wyroków z 4.11.2010 r., sygn. akt III SK 21/10, System Informacji Prawnej LEX nr 737390 oraz z 1.06.2010 r., sygn. akt III SK 5/10, System Informacji Prawnej LEX nr 622205). Z tego też względu, odpowiedzialność ta istnieje w oderwaniu od winy, tj. dla ustalenia odpowiedzialności nie jest konieczne wykazanie zawinionego zachowania przedsiębiorcy, lecz wystarcza stwierdzenie faktu zaistnienia określonego naruszenia prawa tzn. bezprawności. Zatem przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy PE stanowi samodzielną podstawę do wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej za nieprzestrzeganie warunków udzielonej koncesji. Stopień zawinienia podmiotu, który naruszył warunki koncesji uwzględnia się natomiast, w myśl art. 56 ust. 6 PE, przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej. Wina nie jest więc przesłanką decydującą o samej zasadzie odpowiedzialności.

Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zgodnie z warunkiem 2.2.1. koncesji na obrót paliwami ciekłymi, koncesjonariusze są zobowiązani do utrzymywania stanu technicznego oraz wyposażenia obiektów, instalacji i urządzeń zapewniających wysoką efektywność i najlepszą jakość wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją z uwzględnieniem racjonalnego poziomu kosztów, przy zachowaniu obowiązujących przepisów określających wymogi techniczne, w tym metrologiczne (..).

Stosownie do art 8a ust l ustawy z dnia l i maja 2001 r. Prawo o miarach (Dz. U. z 2016 r,, póz. 844 ze zm.) przyrządy pomiarowe podlegające prawnej kontroli metrologicznej mogą być wprowadzane do obrotu i użytkowania oraz użytkowane tylko wówczas, jeżeli posiadają odpowiednio ważną decyzję zatwierdzenia typu lub ważną legalizację. Przyrządami takimi, w myśl § 6 pkt 5 lit b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie rodzajów przyrządów pomiarowych podlegających prawnej kontroli metrologicznej oraz zakresu tej kontroli (Dz. U. z 2014 póz. 1066 - obowiązujące w dniu kontroli) są m.in. odmierzacze gazu ciekłego propan-butan, w tym gazu skroplonego ( (...)) oraz odmierzacze paliw ciekłych innych niż gazy ciekłe. Stosownie zaś do treści art 8 k ust 2 pkt l ustawy Prawo o miarach przyrząd pomiarowy powinien być zgłoszony do legalizacji ponownej przed upływem okresu ważności legalizacji pierwotnej, jednostkowej albo poprzedniej legalizacji ponownej. Treść powołanych wyżej przepisów nakłada więc na ich użytkowników z jednej strony obowiązek użytkowania przyrządów pomiarowych tylko wówczas, jeżeli posiadają odpowiednio ważną decyzję zatwierdzenia typu lub ważną legalizację, a z drugiej obowiązek zgłoszenia odmierzaczy paliw do ponownej legalizacji przed upływem okresu ważności legalizacji pierwotnej.

Zgodnie z art. 8n ust. 4 pkt 3 ustawy Prawo o miarach legalizacja traci ważność między innymi w przypadku uszkodzenia lub zniszczenia cechy zabezpieczającej. Oznacza to, że przyrząd pomiarowy powinien być zgłoszony do legalizacji ponownej w przypadku uszkodzenia lub zniszczenia cech zabezpieczających naniesionych podczas legalizacji. Rację ma pozwany twierdząc, że fakt że ważność legalizacji ustaje również z innych powodów niż upływ daty ważności określonej w świadectwie legalizacyjnym nakłada na użytkownika obowiązek szczególnej pieczy nad przyrządami pomiarowymi. Powód powinien zatem dokonywać bieżącej kontroli stanu i obecności cech legalizacji lub cech zabezpieczających. Prowadząc działalność koncesjonowaną powód przyjął na siebie zobowiązanie wynikające z warunku 2.2.1 koncesji do utrzymywania stanu technicznego oraz wyposażenia obiektów, instalacji i urządzeń zapewniających wysoką efektywność i najlepszą jakość wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją, z uwzględnieniem racjonalnego poziomu kosztów, przy zachowaniu obowiązujących przepisów określających wymogi techniczne, w tym metrologiczne,(..)

Powód nie kwestionował ustaleń kontroli przeprowadzonej na prowadzonej przez niego stacji paliw. Z protokołu kontroli wynika, że co do jednego odmierzacza brak było cechy zabezpieczającej na połączeniu przetwornika konta obrotu z czujnikiem objętości oraz na tabliczce znamionowej odmierzacza, a co do drugiego brak było cechy zabezpieczającej na tabliczce znamionowej. W protokole kontroli brak było informacji o tym, że odmierzacze te były oznaczone jako wyłączone z eksploatacji w sposób widoczny dla klientów. Jednocześnie protokół ten zawierał adnotację o wyłączeniu z eksploatacji innych odmierzaczy, która była zamieszczona w sposób jasny i wyraźny. Powód nie zgłaszał uwag do protokołu kontroli, nie wskazywał na istnienie takiej informacji co powinien był uczynić właśnie w tym momencie, gdyby kontrolerzy takiej adnotacji nie dostrzegli. Wskazać też należy, że na powodzie ciążył obowiązek utrzymywania urządzeń pomiarowych w należytym stanie technicznym (czyli bez uszkodzenia cech zabezpieczających). W decyzji nie zarzucono powodowi celowego uszkodzenia tych urządzeń. Dla istnienia deliktu nie jest też istotna ocena zagrożenia występującego dla klientów w przypadku uszkodzenia cech zabezpieczających. Pozwany nie zarzucał przedsiębiorcy, że odmierzacze nie spełniały wymagań, tylko naruszenia art. 8n ust. 3 pkt 3 ustawy Prawo o miarach. Obowiązkiem przedsiębiorcy zaś była dbałość o właściwy stan techniczny takich urządzeń. Rację ma pozwany twierdząc, że sam fakt przechowywania tych urządzeń pomiarowych bez prawidłowych cech legalizacji w stanie gotowości jest nieprawidłowy i stanowi naruszenie obowiązku wynikającego z koncesji. Z tych względów sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego co do „pozbawienia cech zabezpieczających ze szczególnym uwzględnieniem niezamierzonego usunięcia w toku kontroli rzeczonego dystrybutora i następstw takowego, dodatkowo ze szczególnym uwzględnieniem zagrożeń dla potencjalnych klientów w następstwie usunięcia cech zabezpieczających dystrybutora” jako mający wykazać fakt nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd oddalił również wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania powoda na okoliczności dotyczące kwestii wprowadzania klientów w błąd wskutek zaistniałej wady jako nieistotny dla rozstrzygnięcia. Rację ma pozwany twierdząc, że sam fakt przechowywania tych urządzeń pomiarowych bez prawidłowych cech legalizacji w stanie gotowości jest nieprawidłowy i stanowi naruszenie obowiązku wynikającego z koncesji.

W związku z powyższym istniały więc podstawy do wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej w oparciu o art. 56 ust. 1 pkt 12 PE. Zgodnie z treścią tego przepisu , karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji.

Stosownie do treści art. 56 ust. 3 PE, wysokość kary nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Natomiast zgodnie z dyrektywą wymiaru kary, zawartą w art. 56 ust. 6 PE, ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Z kolei art. 56 ust. 6a PE daje Prezesowi Urzędu możliwość odstąpienia od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Istotne jest przy tym, że obie ww. przesłanki muszą zostać spełnione łącznie. W ocenie Sądu, w analizowanym przypadku Prezes URE trafnie przyjął, że stopienia szkodliwości czynu zarzuconego przedsiębiorcy nie można uznać go za znikomy (choć uznał go za mały), co uzasadniałoby skorzystanie przez organ z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary. Należy podkreślić, że od koncesjonariusza wymaga się, aby przy wykonywaniu działalności regulowanej dokładał staranności, jaka winna cechować profesjonalnego uczestnika rynku. Wymóg zachowania przez tego rodzaju podmiot należytej staranności uzasadnia zwiększone oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, rzetelności, zapobiegliwości, zdolności przewidywania, jak również znajomości obowiązujących przepisów prawa oraz konsekwencji wynikających z niego dla wykonywanej działalności gospodarczej. Ocena przedmiotowej staranności jest surowsza z uwagi na to, że w istotę działalności regulowanej wkomponowane jest wymaganie posiadania niezbędnej wiedzy specjalistycznej, obejmującej nie tylko czysto formalne kwalifikacje, lecz także doświadczenie wynikające z praktyki zawodowej i ustalone zwyczajowo standardy wymagań. Powód powinien sprawdzać, czy cechy mocujące są we właściwym stanie technicznym, i domagać się ich wymiany lub sprawdzenia przez fachowców przy każdej legalizacji, a w razie jakichkolwiek wątpliwości zweryfikować przy pomocy specjalistów, czy zabezpieczenie są zamocowane prawidłowo.

W związku z tym brak jest podstaw do zastosowania art. 56 ust. 6a PE wobec niespełnienia jednej z przesłanek, które muszą być spełnione łącznie. Wskazać też należy, ze decyzja Prezesa URE w tym zakresie ma charakter uznaniowy. A zatem nietrafny jest zarzut odwołania naruszenia tego właśnie przepisu.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę Prezesa URE, zarówno co do zasadności orzeczenia przedmiotowej kary, jak i jej wysokości. Pozwany prawidłowo uwzględnił wszystkie kryteria wymiaru kary, wymienione w art. 56 ust. 6 PE.

Co do stopnia szkodliwości czynu Prezes URE prawidłowo go ocenił jako mały, biorąc pod uwagę, że wprawdzie zachowanie Przedsiębiorcy stanowiło działanie naruszające porządek prawny określony ustawą - Prawo o miarach oraz godziło w prawa konsumentów narażając ich na ryzyko nabywania paliwa w ilości niezgodnej ze stanem podanym przez odmierzacze, jednakże protokół dokumentujący kontrolę przeprowadzoną przez Naczelnika Obwodowego Urzędu Miar w K. nie obejmował adnotacji o przeprowadzeniu badania błędów wskazań odmierzaczy, których legalizacje utraciły ważność na skutek braku cech zabezpieczających. Również z tych względów dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony był nieistotny dla rozstrzygnięcia.

Pozwany prawidłowo uznał, że stopień zawinienia Przedsiębiorcy należy określić jako duży. Przedsiębiorca nie wywiązał się z obowiązków wynikających z koncesji i nie wykazał w trakcie postępowania, że dokonywał jakichkolwiek aktów staranności związanych ze sprawdzaniem stanu technicznego zabezpieczeń celem uniknięcia uszkodzenia albo zniszczenia cech zabezpieczających naniesionych podczas legalizacji na odmierzacze ewentualnie działań umożliwiających wykrycie takich okoliczności możliwie szybko po ich wystąpieniu.

Oceny możliwości finansowych dokonano prawidłowo z uwzględnieniem tego, że Przedsiębiorca uzyskał w 2016 roku przychód w wysokości (...) zł, w tym z działalności koncesjonowanej przychody w wysokości (...)zł oraz zysk w wysokości (...)zł. Orzeczona kara stanowi ok. (...)% przychodów z działalności koncesjonowanej, osiągniętych przez Przedsiębiorcę w 2016 r. A zatem Prezes URE trafnie uznał, że wysokość wymierzonej kary pozostaje we właściwej proporcji do uzyskanego przychodu i nie będzie rzutować na stabilność finansową Przedsiębiorcy, jednocześnie będzie pełnić funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, a więc być zarówno realną, odczuwalną dolegliwością dla ukaranego podmiotu, jako reakcja na naruszenie przez niego przepisów, ale także wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość. Równocześnie jest ona adekwatna do stopnia zawinienia i stopnia szkodliwości popełnionego czynu oraz powinna zadziałać wychowawczo na ukarany podmiot, skłaniając go do przestrzegania warunków koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Prawidłowo zatem Prezes przyjął, że kara wymierzona w wysokości 10 000 zł nie wpłynie negatywnie na sytuację finansową Przedsiębiorcy.

Oceniając dotychczasowe zachowanie przedsiębiorcy Prezes URE trafnie uwzględnił fakt dotychczasowej niekaralności przedsiębiorcy.

Odnośnie do zarzutów naruszenia przepisów postępowania administracyjnego Sąd Okręgowy podziela utrwalone w judykaturze stanowisko, iż zasadniczo tego typu zarzuty są nieskuteczne przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, ponieważ Sąd ten nie może ograniczyć sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Celem postępowania nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu. Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd antymonopolowy jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a nie sądem legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo-administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy (por. np.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt III SZP 2/05). Sąd Okręgowy uznaje, że nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych, to zarzuty w tym zakresie nie mogą być skuteczne, o ile uchybienia te mogą być sanowane w toku postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, bowiem tutejszy Sąd zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym.

W niniejszej sprawie powód kwestionując ustalenia Prezesa URE szczegółowo opisane w zaskarżonej decyzji nie przedstawił żadnych dowodów na te okoliczności, które były istotne dla rozstrzygnięcia, poza twierdzeniami, na potwierdzenie jego wersji wydarzeń. Odniesiono się do tego powyżej. Nietrafny jest zatem zarzut naruszenia art. 7, 7a ,8,12, 75, 77 § 1, 78, 85 i 105 kpa.

Z tych wszystkich względów, stwierdzając brak podstaw do uwzględniania odwołania, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że na koszty należne - wygrywającemu sprawę - Prezesowi URE złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 26 listopada 2016 r.

SSO Ewa Malinowska