Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Dariusz Dąbrowski

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2023 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Spółki Akcyjnej w R.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 13 grudnia 2021 roku nr (...)

oddala odwołanie,

zasądza od powoda (...) Spółki Akcyjnej w R. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Dariusz Dąbrowski

Sygn. akt XVII AmE 41/22

Uzasadnienie wyroku z 3 lipca 2023 r.

Decyzją z 13 grudnia 2021 r., znak: (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej jako: „Pozwany”, „Prezes URE”), na podstawie art. 168 pkt 1, art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2021 r. poz. 610, z późn. zm., dalej jako: „ustawa OZE") w związku z art. 170 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, art. 174 ust. 1 oraz w związku z art. 52 ust. 1 i art. 190 ust. 2 pkt 2 ustawy OZE oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735, z późn. zm., dalej jako: „k.p.a.") i art. 90 ust. 1 ustawy OZE, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy (...) S.A. z siedzibą w R., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), orzekł, że:

przedsiębiorca: (...) S.A. z siedzibą w R., nie przestrzegał za drugie półrocze 2016 r., określonego w art. 52 ust. 1 i art. 190 ust. 2 pkt 2 ustawy OZE, obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z biogazu rolniczego od dnia wejścia w życie rozdziału 4 ustawy OZE, tj. od dnia 1 lipca 2016 r., w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, na zasadach określonych w art. 47 ustawy OZE, w terminie do dnia 30 czerwca 2017 r.;

za niewywiązanie się z obowiązku opisanego w punkcie pierwszym wymierzył przedsiębiorcy: (...) S.A. z siedzibą w R., karę pieniężną w kwocie (...) zł, to jest w wysokości (...) % przychodu osiągniętego przez tego przedsiębiorcę w 2020 r. z działalności koncesjonowanej polegającej na obrocie energią elektryczną.

Powód zaskarżył ww. decyzję w całości, wnosząc o jej zmianę i odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej oraz o zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego w stawce minimalnej. Strona powodowa kwestionowała przede wszystkim wysokość nałożonej na spółkę kary pieniężnej, mimo braku możliwości przypisania spółce zawinionego działania, względnie – zaniechania, w sytuacji, gdy Powód nie miał obiektywnie możliwości realizacji przedmiotowego obowiązku za drugą połowę 2016 roku, a zatem i uniknięcia sankcji administracyjnej.

Pozwany Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Prezesa URE z 17 listopada 1998 r. nr (...), (...) S.A. z siedzibą w R., została udzielona koncesja na obrót energią elektryczną obowiązująca od 17 listopada 1998 r. do 31 grudnia 2025 r. (okoliczność bezsporna)

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wezwał Przedsiębiorcę do przedstawienia informacji, dotyczącej dokonanej w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. sprzedaży energii elektrycznej oraz realizacji obowiązków w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego.

Dowód: Pismo z 5 marca 2018 r. – 1 akt adm.

Przedsiębiorca wskazał, że w okresie od dnia 1 lipca 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. dokonał sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym w ilości 15 770 113,365 MWh, z wyłączeniem energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom, o których mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE. Wyjaśnił też, że dla drugiego półrocza 2016 r. przedstawił Prezesowi URE do umorzenia świadectwa pochodzenia potwierdzające wytworzenie od dnia 1 lipca 2016 r. energii elektrycznej z biogazu rolniczego w ilości 84 745,007 MWh.

Dowód: Pisma z 28 maja 2018 r. – 9 akt adm., 11 lipca 2018 – 19 akt adm.

Prezes URE wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie wymierzenia Przedsiębiorcy kary pieniężnej, w związku z ujawnieniem możliwości niezrealizowania za drugie półrocze 2016 r. obowiązków w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia energii elektrycznej wytworzonej z biogazu rolniczego od dnia wejścia w życie rozdziału 4 ustawy OZE, o czym poinformował Przedsiębiorcę w piśmie z 6 marca 2020 r. Przedsiębiorca został również poinformowany o tym, że z przedstawionych przez niego informacji wynika, że brakująca ilość energii elektrycznej niezbędnej do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, w zakresie, o którym mowa w art. 190 ust. 2 pkt 2 tej ustawy, w związku z zaistnieniem przesłanek, o których mowa w art. 47 ust. 2 ustawy OZE, wynosi 16 456,853 MWh oraz wezwał Przedsiębiorcę do przedłożenia dokumentów i wyjaśnień.

Dowód: Zawiadomienie o wszczęciu postępowania z 6 marca 2020 – k. 38 akt adm.

W piśmie z 27 marca 2020 r. Przedsiębiorca zajął stanowisko w sprawie.

Dowód: Pismo Spółki z 27 marca 2020 r. – k. 42 akt adm.

Przedsiębiorca oświadczył, że wysokość przychodu uzyskanego w 2020 roku z działalności koncesjonowanej polegającej na obrocie energią elektryczną wyniosła (...) zł.

Dowód: Pismo z 12 lipca 2021 r. – k. 149 akt adm.

Pismem z dnia 1 października 2021 r., Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu prowadzonego postępowania i przysługującym mu prawie do zapoznania się z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz złożenia dodatkowych uwag i wyjaśnień.

Dowód: Pismo z 1 października 2021 r. – k. 152 akt adm.

Przedsiębiorca nie skorzystał z przysługującego mu w tym zakresie uprawnienia. (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Stosownie do art. 52 ust. 1, w zw. z art. 190 ust. 2 pkt 2 ustawy OZE, za drugie półrocze 2016 r. na przedsiębiorstwach energetycznych, odbiorcach końcowych, odbiorcach przemysłowych oraz towarowych domach maklerskich lub domach maklerskich, o których mowa w art. 52 ust. 2 tej ustawy, ciążył obowiązek uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z biogazu rolniczego od dnia wejścia w życie rozdziału 4 ustawy OZE, tj. od dnia 1 lipca 2016 r., wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, lub obowiązek uiszczenia opłaty zastępczej obliczonej w sposób określony w art. 190 ust. 3 ustawy OZE, w terminie do dnia 30 czerwca 2017 r.

Jak stanowi przepis art. 190 ust. 2 pkt 2 ustawy OZE, za drugie półrocze 2016 r. obowiązek, o którym mowa w art. 52 ust 1 tej ustawy, uznaje się za spełniony przez podmioty, o których mowa w art. 52 ust. 2 ustawy OZE, jeżeli udział ilościowy sumy energii elektrycznej wynikającej z umorzonych świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z biogazu rolniczego od dnia 1 lipca 2016 r. lub ekwiwalentnej ilości energii elektrycznej wynikającej z umorzonych świadectw pochodzenia biogazu rolniczego, lub uiszczonej opłaty zastępczej w:

ilości energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym niebędącym odbiorcami przemysłowymi, o których mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE, albo

całkowitej ilości energii elektrycznej wynikającej z zakupu energii elektrycznej na własny użytek, na podstawie transakcji zawieranych we własnym imieniu na giełdzie towarowej lub na rynku organizowanym przez podmiot prowadzący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rynek regulowany, albo

całkowitej ilości energii elektrycznej wynikającej z zakupu energii elektrycznej na własny użytek, na podstawie transakcji zawieranych poza giełdą towarową lub rynkiem, o którym mowa w lit. b, będących przedmiotem rozliczeń prowadzonych w ramach giełdowej izby rozrachunkowej przez spółkę prowadzącą giełdową izbę rozrachunkową, przez Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A. lub przez spółkę, której Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A. przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań, o których mowa w art. 48 ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, albo

całkowitej ilości energii elektrycznej wynikającej z zakupu energii elektrycznej na podstawie transakcji zawieranych na zlecenie odbiorców końcowych na giełdzie towarowej lub na rynku organizowanym przez podmiot prowadzący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rynek regulowany, albo

e) ilości energii elektrycznej zakupionej na własny użytek - w drugim półroczu 2016 r. wynosi (...).

Karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego, w terminie określonym w art. 67 ust. 2 ustawy OZE oraz na zasadach określonych w art. 47 tej ustawy albo nie uiszcza opłaty zastępczej, w terminie określonym w art 68 ust. 2 ustawy OZE (art. 168 pkt 1 ustawy OZE).

Podmiot, o którym mowa w art. 52 ust. 2, jest obowiązany do wykonania obowiązku określonego w art. 52 ust. 1 pkt 1 ustawy OZE, w przypadku, gdy którakolwiek z średnioważonych cen praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego będzie niższa od wartości jednostkowej opłaty zastępczej określonej w art. 56 tej ustawy (art. 47 ust. 2 ustawy OZE).

W przypadku drugiego półrocza 2016 r. możliwość realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, w zakresie, o którym mowa w art. 190 ust. 2 pkt 2 tej ustawy, przy pomocy uiszczenia opłaty zastępczej została wyłączona z uwagi na zaistnienie przesłanek, o których mowa w art. 47 ust. 2 ustawy OZE.

Na wstępie niniejszych rozważań, przed odniesieniem się do zarzutów zawartych w odwołaniu od decyzji Prezesa URE, należy wskazać, że Powód posiada koncesję na obrót energią elektryczną, wydaną na podstawie decyzji Prezesa URE z dnia 17 listopada 1998 r. nr (...), obowiązującą od dnia 17 listopada 1998 r. do dnia 31 grudnia 2025 r.

Jak też ustalono, Przedsiębiorca dokonał w okresie od dnia 1 lipca 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. sprzedaży energii elektrycznej na rzecz odbiorców końcowych w ilości 15 770 113,365 MWh, z wyłączeniem energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom, o których mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE. Łączna ilość energii elektrycznej objętej obowiązkami w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia energii elektrycznej wytworzonej z biogazu rolniczego od dnia wejścia w życie rozdziału 4 ustawy OZE za ww. okres, wyniosła 15 569 516,992 MWh.

Nie ulega zatem wątpliwości Sądu, że powodowa spółka była obowiązana do uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z biogazu rolniczego od dnia wejścia w życie rozdziału 4 ustawy OZE, tj. od dnia 1 lipca 2016 r., w ilości 101 201,860 MWh. Trzeba zaakcentować, że w tym okresie był to jedyny (zgodny z regulacjami prawnymi), sposób realizacji obowiązku, ponieważ w świetle wystąpienia przesłanek, o których mowa w art. 47 ust. 2 ustawy OZE, nie było możliwości jego wypełnienia poprzez uiszczenie opłaty zastępczej.

Za okres od 1 lipca 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., Powód przedstawił do umorzenia świadectwa pochodzenia celem wypełnienia obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE w zakresie o którym mowa w art. 190 ust. 2 pkt 2 tej ustawy w ilości 84 745,007 MWh. Przedsiębiorca nie uiszczał opłaty zastępczej na konto Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej tytułem realizacji obowiązku z zakresu ustawy OZE.

Słuszne było zatem stanowisko Pozwanego wyrażone w zaskarżonym rozstrzygnięciu, zgodnie z którym, brakująca ilość energii elektrycznej niezbędnej do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE w zakresie, o którym mowa w art. 190 ust. 2 pkt 2 ustawy OZE, wynosi 16 456,853 MWh.

Odnosząc się do zarzutów sformułowanych w odwołaniu, trzeba wskazać, że strona powodowa, w istocie, nie kwestionowała naruszenia przez Spółkę przepisów ustawy o OZE, w związku z niezrealizowaniem w 2016 r. obowiązków w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z biogazu rolniczego w instalacjach odnawialnego źródła energii elektrycznej z biogazu rolniczego w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, w terminie do 30 czerwca 2017 r.

Argumentacja strony powodowej zmierzała do wykazania, iż powód podejmował szereg działań mających na celu wypełnienie omawianego obowiązku, jednak uniemożliwiła to panująca wówczas sytuacja na rynku energetycznym. Do tego – jak twierdził Powód – wobec zaistnienia przesłanek z art. 47 ust. 2 ustawy OZE, nie było możliwości realizacji przedmiotowego obowiązku poprzez uiszczenie opłaty zastępczej.

Sąd uznał jednak, iż zaprezentowana wyżej argumentacja Spółki nie może zostać uwzględniona. Warto w tym miejscu powtórzyć za Prezesem URE, który słusznie wskazał, że ów naruszenie nie wynikało z braku dostępności do świadectw na rynku energetycznym. Pozwany zauważył bowiem, że spółka arbitralnie zawęziła możliwość dokonania zakupu świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z biogazu rolniczego do ustalonego przez siebie limitu cenowego stanowiącego 1,3 opłaty zastępczej, tj. ok 390,000 zł. W oparciu o tego rodzaju kalkulacje, spółce bardziej „opłacalne” wydało się naruszenie przepisów prawa, aniżeli realizacja obowiązku publicznoprawnego.

Za bezpodstawny należało również uznać zarzut niekonstytucyjności przepisów ustawy OZE, w kontekście rozwiązań zawartych w ustawie – Prawo energetyczne. Przypomnieć należy, że Prezes URE jest organem administracji publicznej, który działa na podstawie obowiązujących przepisów prawa. Organ ten nie posiada kompetencji do orzekania w zakresie ich ewentualnej zgodności Konstytucją.

Nawet pomijając ten fakt, zarzut ten nie jest trafny, ponieważ zarówno ustawa – Prawo energetyczne jak i ustawa OZE, opierają się na tożsamej konstrukcji prawnej odpowiedzialności o charakterze obiektywnym.

Stanowisko to zostało wielokrotnie wyrażone w orzecznictwie tut. Sądu. Również z niniejszej sprawie należało przyjąć, że przesłanka stopnia zawinienia jest uwzględniana na gruncie ustawy – Prawo energetyczne, wyłącznie na poziomie ustalania wysokości kary pieniężnej, jako przesłanka do jej miarkowania. Zaś odpowiedzialność administracyjna z tytułu niewykonania obowiązków nałożonych z mocy ustawy OZE, podobnie, jak ustawy P.e., ma charakter odpowiedzialności obiektywnej – niezależnej od winy. (Wyrok S.OKIK w Warszawie z 27.02.2018 r., XVII AmE 165/16, System Informacji Prawnej LEX nr 2501475.)

Przechodząc do wysokości nałożonej na spółkę kary pieniężnej, należy wskazać, że stosownie do art. 170 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE, kara ta nie może być niższa niż kwota obliczona według wzoru zawartego w treści tego przepisu, zgodnie z którym kwotę nie uiszczonej opłaty zastępczej należy pomnożyć przez współczynnik 1,3. Zaś w myśl art. 170 ust. 1 ustawy OZE, wysokość tej kary nie może być wyższa niż 15 % przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna jest związana z działalnością gospodarczą wykonywaną na podstawie koncesji albo wpisu do rejestru działalności regulowanej, wysokość kary nie może być wyższa niż 15 % przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z prowadzonej działalności koncesjonowanej albo działalności wykonywanej na podstawie wpisu do rejestru działalności regulowanej, osiągniętej w poprzednim roku podatkowym.

Prezes URE ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnia zakres naruszeń, powtarzalność naruszeń lub korzyści finansowe możliwe do uzyskania z tytułu naruszenia (art. 174 ust. 1 ustawy OZE).

W przedmiotowym postępowaniu, opłata zastępcza określona dla potrzeb obliczenia kary pieniężnej, wymierzonej na podstawie art. 168 pkt 1 ustawy OZE wynosi 4 937 549,60 zł. Mając na względzie treść przytoczonego wyżej art. 170 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE minimalna wysokość tej kary nie może być niższa niż (...) zł.

Sąd w pełni podziela dokonaną przez organ ocenę sytuacji finansowej Przedsiębiorcy, która została oparta na oświadczeniu spółki, z którego to wynika, iż przychód z działalności koncesjonowanej, polegającej na obrocie energią elektryczną w roku 2020 wyniósł (...) zł. Zakwestionowana przez Powoda wysokość kary pieniężnej, tj. (...) zł stanowi (...) tego przychodu, zatem mieści się w granicach określonych w art. 170 ust. 1 ustawy OZE. Kara ta nie wpłynie więc na płynność finansową Przedsiębiorcy.

W ocenie Sądu, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku Powoda w przedmiocie odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej. Zgodnie bowiem z art. 174 ust. 2 ustawy OZE, Prezes URE i Dyrektor Generalny Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa mogą odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli zakres naruszeń jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek, zanim organy, o których mowa w art. 169 ust 1 ustawy OZE, powzięły o tym wiadomość.

W niniejszej sprawie, Przedsiębiorca nie wykonał w zakresie wymaganym przepisami prawa, tj, art. 190 ust. 2 pkt 2 ustawy OZE, w odniesieniu do drugiego półrocza 2016 r. obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z biogazu rolniczego od dnia wejścia w życie rozdziału 4 ustawy OZE, tj. od dnia 1 lipca 2016 r., w instalacjach odnawialnego źródła energii elektrycznej znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, na zasadach określonych w art 47 ustawy OZE - w terminie do dnia 30 czerwca 2017 r. Jak wskazano wyżej, Przedsiębiorca za drugie półrocze 2016 r. nie zrealizował przedmiotowego obowiązku w wysokości 16 456,853 MWh, czyli w odniesieniu do wolumenu 2 531 823,538 MWh energii elektrycznej objętego obowiązkami w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z biogazu rolniczego od dnia wejścia w życie rozdziału 4 ustawy OZE.

Nie można więc mówić o znikomym zakresie naruszeń.

Ponadto, w orzecznictwie podkreśla się, iż zachowanie powoda, będącego profesjonalistą w obrocie gospodarczym, powinien charakteryzować podwyższony stopień staranności ze względu na zawodowy charakter prowadzonej przez niego działalności. Powód nie wykazał staranności wymaganej od niego jako od profesjonalnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, w tym podmiotu wykonującego działalność koncesjonowaną. (Wyrok S.OKIK w Warszawie z 20.05.2021 r., XVII AmE 73/20, LEX nr 3226824).

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił odwołanie wniesione przez Powoda na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że Powód jako przegrywający sprawę jest zobowiązany do zwrotu Pozwanemu - Prezesowi URE kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, wynikające z § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Dariusz Dąbrowski