Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	SSO Anna Maria Kowalik
Protokolant –	St. sekr. sąd. Joanna Preizner

po rozpoznaniu 12 lutego 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa F. B.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania F. B. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 6 grudnia 2017 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od F. B. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmE 43/2018

UZASADNIENIE

Decyzją z 6 grudnia 2017 roku nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ( dalej Prezes URE), na podstawie art 56 ust 1 pkt 12 w związku z art 56 ust 2, ust 3 i ust 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r, poz. 220 ze zm.) (dalej p.e.) oraz w związku z art 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257) (dalej k.p.a.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej F. B. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą
„ Firma (...) F. S. (...) i Restauracja (NIP (...)) (dalej powód, przedsiębiorca),

1.  stwierdził, że F. B. wykonywał działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na stacji paliw w K. przy ul. (...) z wykorzystaniem odmierzaczy paliw ciekłych innych niż gazy ciekłe, który nie posiadały ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej czym przedsiębiorca ten naruszył warunek 2.2.1 o treści: „Koncesjonariusz jest obowiązany do utrzymywania stanu technicznego oraz wyposażenia obiektów, instalacji i urządzeń zapewniających wysoką efektywność i najlepszą jakość wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją, z uwzględnieniem racjonalnego poziomu kosztów, przy zachowaniu obowiązujących przepisów określających wymogi techniczne, w tym metrologiczne, jakościowe t ochrony środowiska oraz do przestrzegania przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, w tym w szczególności w zakresie bezpieczeństwa pożarowego oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia" zawarty w koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej temu przedsiębiorcy decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 30 stycznia 2015 r., Nr (...)zmienioną decyzją z 27 kwietnia 2015 r. Nr (...).

2.  za działanie opisane w pkt 1 wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 70 000 zł.

Od niniejszej Decyzji odwołanie złożył powód, wnosząc o uchylenie Decyzji w części dotyczącej nałożenia kary. W uzasadnieniu powód stwierdził, że kara pieniężna została naliczona na podstawie przychodu z prowadzonej działalności koncesjonowanej, tymczasem 59 % przychodu stanowią opłaty takie jak „cena rafinerii, opłata paliwowa, podatek akcyzowy, podatek vat i na samym końcu marża.”. W związku z powyższym zdaniem powoda kara powinna być liczona od zysku i wynieść (...) zł. Ponadto wskazał, że nie może zgodzić się z pozwanym, iż stopień szkodliwości czynu był znaczny, gdyż dystrybutory działały bez odpowiednich legalizacji tylko kilka dni, miały plomby, więc nie mogły wydawać paliwa w drastycznej niezgodności ze stanem faktycznym. Zdaniem powoda konieczność uiszczenia tak wysokiej kary odbije się na jego rodzinie.

Pozwany Prezes URE złożył odpowiedź na odwołanie, w której wniósł o oddalenie odwołania i przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego, a na rozprawie 12 lutego 2020 roku o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z 30 stycznia 2015 r., Nr (...) ze zm., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki udzielił F. B. prowadzącemu działalność gospodarcza pod nazwą „ Firma (...) F. S. (...) i Restauracja” koncesji na obrót paliwami ciekłymi (koncesja k.14-16 akt adm., k. 13 – zmiana koncesji).

W dniu 28 lipca 2016 roku przedstawiciele Naczelnika Obwodowego Urzędu Miar w K. przeprowadzili kontrolę na stacji paliw w K. przy ul. (...), eksploatowanej przez powoda. W trakcie której stwierdzono, że 12 sztuk odmierzaczy paliw ciekłych innych niż gaz ciekły nie posiadało ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej. Legalizacja ww. odmierzaczy była ważna do 30 czerwca 2016 r. (protokół kontroli k.4-6 akt adm.).

Pismem z 8 maja 2017 r„ Prezes URE zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z ujawnieniem w działalności prowadzonej przez przedsiębiorcę nieprawidłowości polegającej na nieprzestrzeganiu obowiązków wynikających z koncesji na obrót paliwami ciekłymi tj. warunku 22.1. o treści: „Koncesjonariusz jest obowiązany do utrzymywania stanu technicznego oraz wyposażenia obiektów, instalacji i urządzeń zapewniających wysoką efektywność i najlepszą jakość wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją, z uwzględnieniem racjonalnego poziomu kosztów, przy zachowaniu obowiązujących przepisów określających wymogi techniczne, w tym metrologiczne, jakościowe i ochrony środowiska oraz do przestrzegania przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, w tym w szczególności w zakresie bezpieczeństwa pożarowego oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia". W zawiadomieniu wezwano do złożenia szczegółowych wyjaśnień oraz przesłania dokumentów mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy (zawiadomienie k.1 akt adm.).

W odpowiedzi Przedsiębiorca wyjaśnił, że stwierdzone w trakcie kontroli nieprawidłowości były spowodowane zaniedbaniami ze strony kierownictwa stacji. Dodał, że jest młodym przedsiębiorcą dopiero uczącym się i wcześniej nie karanym. Powołał się również na trudną sytuację ekonomiczną (pismo k. 18 akt adm.).

Następną kontrolę na stacji paliw w K. przy ul. (...), eksploatowanej przez powoda przeprowadzono 9 czerwca 2017 r. W jej toku ustalono, że

a)  „odmierzacz paliw ciekłych innych niż gazy ciekłe (...) nr fabryczny (...), numer fabryczny czujnika objętości: (...) (...)",

b)  odmierzacz paliw ciekłych innych niż gazy ciekłe (...) nr fabryczny (...), numer fabryczny czujnika objętości: (...)

nie posiadają ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej", a ponadto „Ilość, miejsca i wizerunek zabezpieczających cech urzędowych przy ww. skontrolowanych odmierzaczach nie są zgodne ze świadectwami legalizacji z dnia 29 lipca 2016 r., znak wniosku (...)(brak cech zabezpieczających umieszczonych na sterowniku układu hydraulicznego - 2 sz.t). Odmierzacze w związku z powyższym utraciły ważność dowodów prawnej kontroli metrologicznej.".

Stwierdzono również, że „Na stacji paliw znajdują się wyłączone z eksploatacji odmierzacze gazu ciekłego propan - butan: (...) nr fabryczny (...), numer czujnika objętości: (...) (...), numer fabryczny czujnika objętości: (...) (...)". Kontrolowany oświadczył że ww. odmierzacze zostały wyłączone z eksploatacji od 01 czerwca 2017 r. i zostały zgłoszone do legalizacji ponownej (...)" (protokół kontroli k. 45-46 akt adm.).

Uwzględniając powyższe, pismem z dnia 6 września 2017 r. Prezes URE zawiadomił powoda o rozszerzeniu postępowania administracyjnego (pismo k.48 akt adm.).

W odpowiedzi powód stwierdził: „Na swoje usprawiedliwienie mogę napisać tylko że zaistniała sytuacja nie zaistniała z mojej winy a firmy która dokonywała przeglądów dystrybutorów, chciałem też na swoją obronę wziąć fakt iż jestem młodym początkującym przedsiębiorcą i jak każdy człowiek uczę się na błędach ponieważ sam stawiam kroki w biznesie i dokładam wszelkich starań aby postępować zgodnie z prawem i przestrzegać zasad koncesjonariusza. Za błędy przepraszam i proszę o dogodne rozpatrzenie mojej sprawy ponieważ kara pieniężna nie pomoże już i tak dzisiaj w ciężkich czasach a nauczkę już przyjąłem do wiadomości."( pismo k. 49 akt adm.).

Pismem z 6 listopada 2017 r. Prezes URE zawiadomił przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego wskazując na możliwość zapoznania się, w terminie 7 dni od dnia otrzymania tego pisma, z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz złożenia ewentualnych uwag i wyjaśnień (zawiadomienie k.50 akt adm.). Przedsiębiorca wspomniane zawiadomienie odebrał 10 listopada 2017 r. i nie skorzystał z przysługujących mu uprawnień.

Powód w 2016 r. osiągnął przychód z działalności objętej koncesją w wysokości (...) zł i dochód w wysokości (...) zł (k. 17, 37, 38-40 akt adm.).

6 grudnia 2017 roku Prezes URE wydał zaskarżoną Decyzję (k.51-54v akt adm.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych w trakcie postępowania administracyjnego, niekwestionowanych przez strony.

Zarządzeniem z 30 października 2019 roku odebranym przez powoda 18 listopada 2019 r. , Sąd wezwał powoda do przedstawienia dowodów w postaci dokumentów potwierdzających istnienie okoliczności o których mowa w odwołaniu, a dotyczących kosztów prowadzonej działalności gospodarczej w terminie 14 dni. Zarządzenie pozostało bez odpowiedzi ze strony powoda.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona Decyzja jest słuszna i ma oparcie w przepisach prawa a podnoszone przez powoda zarzuty nie są trafne, stąd nie mogą skutkować uchyleniem, czy też zmianą Decyzji.

Bezspornym jest w sprawie, że na stacji paliw prowadzonej przez powoda dwukrotnie przeprowadzono kontrole i dwukrotnie stwierdzono używanie przez niego odmierzaczy paliw nie posiadających ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej. Faktu tego powód nie kwestionował.

Powyższe stanowiło podstawę do stwierdzenia przez Prezesa URE, że powód naruszył warunek 2.2.1. posiadanej koncesji zgodnie z którym „Koncesjonariusz jest obowiązany do utrzymywania stanu technicznego oraz wyposażenia obiektów, instalacji i urządzeń zapewniających wysoką efektywność i najlepszą jakość wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją, z uwzględnieniem racjonalnego poziomu kosztów, przy zachowaniu obowiązujących przepisów określających wymogi techniczne, w tym metrologiczne, jakościowe i ochrony środowiska oraz do przestrzegania przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, w tym w szczególności w zakresie bezpieczeństwa pożarowego oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia"., a w związku z tym również przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e.

Według Sądu Najwyższego obowiązkiem wynikającym z koncesji w rozumieniu art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. jest taki obowiązek zawarty w decyzji o jej udzieleniu, który konkretyzuje określony w ustawie obowiązek wobec indywidualnego koncesjonariusza w sposób bardziej szczegółowy niż wynika to z przepisów ustawy lub aktów wykonawczych. Użyte w art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. sformułowanie "wynikające z koncesji" nie może być rozumiane w ten sposób, że to koncesja jest samoistnym, wyłącznym i autonomicznym źródłem obowiązku prawnego koncesjonariusza. W demokratycznym państwie prawnym prawa i obowiązki osób są określane w drodze ustawy, a zatem to akty normatywne rangi ustawy mogą nakładać na osoby obowiązki prawne. Więcej, jest niedopuszczalne kształtowanie praw i obowiązków osób w drodze decyzji niemającej właściwej ustawowej podstawy prawnej. Organy administracji publicznej, w tym organy regulacyjne w drodze decyzji administracyjnej jedynie konkretyzują obowiązki wynikające z ustawy; w żadnym razie nie są natomiast upoważnione do nakładania na osoby obowiązków prawnych, które nie mają podstawy ustawowej. W rezultacie obowiązkiem wynikającym z koncesji jest obowiązek zawarty w decyzji o jej udzieleniu, która konkretyzuje określony w ustawie obowiązek prawny wobec indywidualnego koncesjonariusza w sposób bardziej szczegółowy, niż wynika to z odnośnych przepisów prawa (ustaw i wydanych na ich podstawie rozporządzeń) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2018 r. sygn. III SK 14/17, LEX nr 2522946).

Posługiwanie się przez powoda odmierzaczami paliw płynnych nie posiadającymi ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej niespełniającymi wymagań metrologicznych jest zatem obowiązkiem wynikającym z pkt 2.2.1. udzielonej mu koncesji, za którego naruszenie koncesjonariuszowi grozi kara pieniężna , aczkolwiek nie przesądza to automatycznie o jej nałożeniu.

Stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. Odpowiedzialność za naruszenie warunków koncesji na mocy powołanego przepisu jest co do zasady odpowiedzialnością obiektywną. Nie jest konieczne wykazanie umyślnej albo nieumyślnej winy ukaranego podmiotu. Jednakże nie oznacza to, że nie istnieje możliwość ograniczenia lub wyłączenia przedmiotowej odpowiedzialności (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 1 czerwca 2010 r. sygn. III SK 5/10, LEX nr 622205).

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 5 lutego 2015 r. o sygn. akt III SK 36/14 (LEX nr 1652700), zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego do stwierdzenia naruszenia przez przedsiębiorstwo energetyczne ciążących na nim obowiązków wystarczające jest ustalenie, że dany podmiot zachował się w sposób niezgodny z wiążącym go nakazem albo zakazem (wyroki Sądu Najwyższego z 30 września 2011 r., III SK 10/11; z 5 listopada 2008 r., III SK 6/08 i powołane tam przykłady). Jednakże gdy dochodzi do nałożenia kary pieniężnej, konieczne jest uwzględnienie różnego rodzaju elementów o charakterze subiektywnym, składających się na podmiotową stronę odpowiedzialności zagrożonej dolegliwymi karami pieniężnymi (wyrok Sądu Najwyższego z 30 września 2011 r., III SK 10/11). O ile zatem do zastosowania klasycznych sankcji administracyjnych wystarczające jest stwierdzenie obiektywnego stanu niezgodności zachowania adresata z treścią normy, o tyle w przypadku nakładania przez organ kary pieniężnej, wymierzania jej wysokości oraz oceny możliwości odstąpienia od jej wymierzenia, istotną rolę odgrywają czynniki o charakterze subiektywnym, odtwarzane w oparciu o analizę całokształtu zachowania karanego przedsiębiorcy, jego motywacji, kontekstu zarzucanego mu naruszenia, czy chociażby wpływu przedsiębiorstwa na uchybienie obowiązującym normom. Dlatego w orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtowała się linia orzecznicza, podzielana już w orzecznictwie Sądów obu instancji, zgodnie z którą w sprawach z odwołania od decyzji regulatora rynku nakładających kary pieniężne z tytułu naruszenia obowiązków wynikających z mocy ustawy lub decyzji, należy zapewnić przedsiębiorcom wyższy poziom sądowej ochrony praw, zaś zasady sądowej weryfikacji prawidłowości orzeczenia organu regulacji w zakresie dotyczącym kary pieniężnej powinny odpowiadać wymogom analogicznym do tych, jakie obowiązują sąd orzekający w sprawie karnej (wyroki Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 2010 r., III SK 1/10 i z 1 czerwca 2010 r., III SK 5/10). Zgodnie z tą linią orzeczniczą przyjęto, że przedsiębiorstwo energetyczne może uniknąć kary, gdy wykaże, że obiektywne okoliczności danej sprawy uniemożliwiają mu przypisanie odpowiedzialności za naruszenia przepisów ustawy, z uwagi na podjęte przez to przedsiębiorstwo działania o charakterze ostrożnościowo-prewencyjnym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, należy stwierdzić, że powód nie wykazał, iż podjął takie działania. Przede wszystkim, powód dwukrotnie dopuścił do użytkowania odmierzaczy nie posiadających nie posiadających ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej.

Przedsiębiorca miał pełną możliwość stworzenia takiej organizacji swojej działalności, aby wykluczyć możliwość naruszenia warunków zawartych w koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Dodatkowo powód nie wykazał, że istniały obiektywne okoliczności, niezależne od niego, które uniemożliwiały wypełnienie przez niego obowiązków ustalonych w udzielonej mu koncesji.

Naruszenie powoda należało zatem przeanalizować przez pryzmat art. 56 ust. 6 p.e., uwzględniając stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe.

Przy oznaczaniu stopnia szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze, że przedsiębiorca za pierwszym razem ujawniono u powoda 12 odmierzaczy nie posiadających ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej, natomiast za drugim jedynie dwa nie miały takich cech, ale „Ilość, miejsca i wizerunek zabezpieczających cech urzędowych przy ww. skontrolowanych odmierzaczach nie są zgodne ze świadectwami legalizacji z dnia 29 lipca 2016 r., znak wniosku 75.432.1190.16 (brak cech zabezpieczających umieszczonych na sterowniku układu hydraulicznego - 2 szt.), co z kolei oznaczało możliwość ingerencji we wskazania odmierzacza.

Nie można zatem skorzystać w stosunku do powoda z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary, o której mowa w art. 56 ust. 6a p.e., gdyż stosownie do treści tego przepisu jest to możliwe, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. W niniejszej sprawie przedsiębiorca nie zaprzestał naruszenia, gdyż w kolejnym roku również użytkował odmierzacze nie podsiadające ważnych cech legalizacyjnych, w tym stanie rzeczy stopień szkodliwości należało ocenić jako znaczny.

Jeśli chodzi o kwestię zawinienia stwierdzić trzeba, że powód nie wykazał się należytą starannością wymaganą od profesjonalnie działającego na rynku podmiotu. Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej ocenia się zgodnie z art. 355 § 2 k.c. przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. Natomiast wyjątkowy charakter działalności koncesjonowanej przemawia za ustaleniem ponadprzeciętnego poziomu staranności, jaką powinien się wykazać koncesjonariusz. Tym samym uzasadnione jest, wobec takiego Przedsiębiorcy, zwiększone oczekiwanie co do jego umiejętności, wiedzy, rzetelności, zapobiegliwości, itp. Przedsiębiorcę obowiązuje zatem znajomość obowiązującego prawa oraz konsekwencji z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności koncesjonowanej. Powinien on znać kardynalne zasady tej działalności, m.in. że odmierzacze stosowane na stacjach paliw płynnych muszą posiadać ważne dowody prawnej kontroli metrologicznej.

Niefrasobliwość powoda w prowadzeniu reglamentowanej działalności gospodarczej nie może być tłumaczona młodym wiekiem i brakiem doświadczenia. Należy bowiem podkreślić, że prowadzenie działalności koncesjonowanej wymaga doświadczenia i szczególnej wiedzy co do ciążących na koncesjonariuszu obowiązków. Obowiązki nakładane na koncesjonariuszy mają ma przede wszystkim zapewnić bezpieczeństwo użytkowania stacji, na której są składowane materiały niebezpieczne, chronić zdrowie i życie konsumentów oraz gwarancję sprzedaży paliwa należytej jakości. W tej sytuacji osoba niedoświadczona i niepotrafiąca w odpowiedni sposób zorganizować przedsiębiorstwa i sprostać tym samym realizacji nałożonych na nią obowiązków, nie powinna prowadzić stacji paliw. W przeciwnym razie stwarza zagrożenie dla siebie, innych osób oraz środowiska.

Wobec powyższego postępowanie powoda przemawia za określeniem stopnia zawinienia powoda jako znaczący.

W zakresie uprzedniej karalności Sąd uwzględnił, że jak podał pozwany, przedsiębiorca dotychczas nie był karany za naruszenie warunków udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi.

Jeśli chodzi zaś o możliwości finansowe powoda, Sąd posiłkując się dokumentami zebranymi w sprawie uznał, że zwłaszcza wobec przychodu uzyskanego w 2016 r. z tytułu koncesjonowanej działalności gospodarczej w wysokości (...) zł oraz dochodu z tej działalności w kwocie (...) zł, kara na poziomie 70 000,00 zł jest możliwa do poniesienia przez powoda. Podkreślenia wymaga, że powód nie udowodnił, że nie ma możliwości finansowych, aby uiścić kwotę kary pieniężnej określonej zaskarżoną Decyzją, w tym nie przedstawił żadnych dowodów, które wpływałyby na obniżenie jego możliwości finansowych ustalonych w oparciu o powyższe dane. Pomimo, że Sąd w toku postępowania wzywał powoda do przedstawienia stosownych dowodów. Powyższe zachowanie świadczy o tym, że powód generalnie nie dba o swoje interesy, jak również swoich klientów, co uzasadnia nałożenie w/w kary, mającej na celu zmianę postawy powoda.

Przedmiotowa kara pieniężna ustalona na poziomie(...) % przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego przez powoda w 2016 r. pozostaje więc we właściwej proporcji do uzyskanego przychodu, mieści się w granicach określonych w art. 56 ust. 3 p.e., jednocześnie jest adekwatna do zawinienia i stopnia szkodliwości popełnionego czynu, dotychczasowej karalności i możliwości finansowych, toteż nie została wymierzona z naruszeniem art. 56 ust. 6 p.e.

Biorąc powyższe względy pod uwagę, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił wniesione przez powoda odwołanie, nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na mocy art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Stronie pozwanej jako wygrywającej spór Sąd przyznał więc od powoda zwrot kosztów wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalonego na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).

SSO Anna Maria Kowalik