Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący – SSO Bogdan Gierzyński

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2023 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o zmianę koncesji

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 14 maja 2021 r., znak: (...)

oddala odwołanie,

zasądza od powoda (...)” Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 51/22

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 14 maja 2021 r., znak: (...). (...) (...) (...) (...), na podstawie art. 155 w zw. z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2021 r. poz. 735 tj.) oraz na podstawie art. 30 ust. 1, art. 33 ust. 1 pkt 2 i art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r. poz. 716 tj.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 5 lutego 2021 r. złożonego przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w D., ul. (...), (...)-(...) D., posiadającego: numer w rejestrze przedsiębiorców (KRS): (...), numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), odmówił zmiany koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 6 sierpnia 2014 r., nr (...)/2pi4/BKa, Przedsiębiorcy: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w D., poprzez rozszerzenie jej zakresu o możliwość obrotu paliwami ciekłymi na zasadzie pośrednictwa sprzedaży bez wykorzystania infrastruktury paliw ciekłych.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył (...) Sp. z o.o. z siedzibą w D. zaskarżając ją w całości.

Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji:

obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 35 ust. 3 w zw. z art. 33 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne przez ich niewłaściwe zastosowanie w następstwie błędnej wykładni polegającej na przyjęciu, że dysponowanie przez skarżącą środkami niezbędnymi do prowadzenia działalności koncesjonowanej należy rzekomo oceniać wyłącznie na podstawie stanu środków zdeponowanych na rachunku bankowym w okresie od 04 lutego 2021 r. do 22 marca 2021 r., a więc jedynie w okresie niespełna 2 miesięcy, w sytuacji gdy z podnoszonych przez spółkę okoliczności, w tym przede wszystkim w pisemnej odpowiedzi na zawiadomienie o możliwości wypowiedzenia się co do zgromadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wynikało, że w latach 2017-2020 w bilansach w pozycji „krótkoterminowe aktywa finansowe” wykazuje się środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych w kwotach:

867.968,55 zł w 2017 r.,

853.064,26 zł w 2018 r.,

753.147,60 zł w 2019 r.,

893.000,00 zł według wstępnego bilansu w 2020 r.,

a więc w kwotach znacznie wyższych niż przewidywane koszty miesięczne prowadzenia działalności koncesjonowanej w planowanym zakresie i w konsekwencji odmowę zmiany koncesji na obrót paliwami ciekłymi,

obrazę przepisów postępowania, a to:

art 79a k.p.a. w zw. z art. 8 k.p.a. przez naruszenie zasady zaufania obywateli do władzy publicznej w następstwie zaniechania wskazania w zawiadomieniu o możliwości wypowiedzenia się co do zgromadzonego materiału dowodowego podniesionych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, zależnych od strony, a rzekomo niespełnionych przesłanek zgłoszonego wniosku o zmianę koncesji, których rzekome niespełnienie - jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji - stanowiło następnie postawę wydania decyzji odmawiającej zmianę koncesji,

art. 6, 7a oraz art. 7, 77, 80 k.p.a., przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie ich dowolnej oceny w następstwie zaniechania przeprowadzenia wszelkich czynności dowodowych niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i do załatwienia sprawy, oraz zaniechania rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, w tym treści pism skarżącej z 22 marca 2021 r., oraz 28 kwietnia 2021 r. i przyjęcie, że rzekomo: przedsiębiorca nie dysponuje środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie działalności oraz nie udokumentował również możliwości ich pozyskania” będące następstwem przyjęcia, że:

• Przedsiębiorca w ogóle nie uwzględnił kosztów takich jak koszty wynagrodzenia, pracowników i opłacenia związanych z tym składek, koszty prowadzenia księgowości czy utrzymania siedziby Spółki, koszty telefonów, sprzętu itp. Przedsiębiorca nie wziął zatem pod uwagę stałych, nieodzownych kosztów prowadzenia działalności gospodarczej, które będzie ponosił w każdym miesiącu ”,

• przedsiębiorca w żaden sposób nie wykazał, na jakiej podstawie szacował koszty transportu paliw ciekłych ”,

• Przedsiębiorca nie wykazał udzielenia mu żadnych rabatów lub upustów przez sprzedawcę paliwa. Atrakcyjność tak skonstruowanej oferty cenowej wydaje się zatem wątpliwa — Przedsiębiorca zamierza bowiem oferować towar po cenach znacznie przewyższających ceny hurtowe (...)”,

• „Wziąwszy pod uwagę historię rachunku bankowego Przedsiębiorcy, niemożliwym jest uznać, że jest on w stanie prowadzić działalność w sposób opisany powyżej z zachowaniem pewności obrotu i stabilności prowadzonej działalności, ponieważ stan konta Przedsiębiorcy wynosił odpowiednio: 4 058,20 zł w dniu 18 marca 2021 r, 5 018,86 zł w dniu 11 marca 2021 n, 723 zł w dniu 4 marca 2021 r, 1 808,32 w dniu 24 lutego 2021 r, 8 101,87 w dniu 16 lutego 2021 r. Nie sposób również przychylić się do argumentów Przedsiębiorcy, że na prawidłowe wykonywanie planowanej działalności pozwalają środki wykazywane w sprawozdaniach finansowych jako „krótkoterminowe aktywa finansowe Nie można bowiem uznać, że podmiot, który w krytycznym momencie posiada na swoim koncie bankowym kwotę nieco ponad 700 zł, jest w stanie w sposób zorganizowany i bezpieczny prowadzić działalność polegającą na obrocie paliwami ciekłymi i dokonywać jego zakupu w kwocie ponad pół miliona zł miesięcznie (ok. 555 772 zł) miesięcznie . Należy również zwrócić uwagę na fakt, że na konto Przedsiębiorcy kilkukrotnie dokonywano wpłat za pomocą tzw. „wrzutni”, tj. w sposób uniemożliwiający zidentyfikowanie osoby dokonującej wpłaty. Kwoty wpłat były aż sześciocyfrowe, nie sposób również ustalić czego dotyczyły ww. wpłaty ani od kogo pochodziły, co budzi uzasadnione wątpliwości co do transparentności prowadzonej działalności pod kątem finansowym”,

• „Przedsiębiorca nie posiada nawet orientacyjnej wiedzy na temat konkretnych podmiotów, którym mógłby oferować sprzedawane przez siebie produkty w zamierzonej formie (tj. bez wykorzystania infrastruktury paliw ciekłych)”,

• skarżąca rzekomo nie wskazała, czy dane wskazane w biznesplanie dotyczą wyłącznie planowanej przez nią działalności, czy też planowanej oraz obecnie prowadzonej,

• skarżąca rzekomo nie wykazała założenia konta na platformie PUESC.

Odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości przez Prezesa URE i zmianę koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej skarżącej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 6 sierpnia 2014 r., nr (...) (...) przez rozszerzenie jej zakresu o możliwość obrotu paliwami ciekłymi na zasadzie pośrednictwa sprzedaży bez wykorzystania infrastruktury paliw ciekłych.

Ewentualnie w sytuacji gdyby Prezes Urzędu Regulacji Energetyki nie uwzględnił odwołania we własnym zakresie i przekazał akta do Sądu Okręgowego w Warszawie, na podstawie art. 479 ⁴⁹ k.p.c. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i zmianę koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej skarżącej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 6 sierpnia 2014 r., nr (...) (...) przez rozszerzenie jej zakresu o możliwość obrotu paliwami ciekłymi na zasadzie pośrednictwa sprzedaży bez wykorzystania infrastruktury paliw ciekłych.

Ponadto Odwołujący wniósł o dopuszczenie dowodu z:

pełnomocnictwa dla K. D. z dnia 05 kwietnia 2017 r. wraz z potwierdzeniem nadania, potwierdzeniem odbioru, potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz potwierdzeniem z dnia 01 sierpnia 2019 r. dodania przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w P. K. D. jako reprezentanta spółki,

pełnomocnictwa dla M. S. z dnia 05 kwietnia 2017 r. wraz z potwierdzeniem nadania, potwierdzeniem odbioru, potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz potwierdzeniem z dnia 29 listopada 2019 r. dodania przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w P. M. S. (błąd w nazwisku, błędnie wpisano S.) jako reprezentanta spółki,

pełnomocnictwa dla M. K. z dnia 05 kwietnia 2017 r. wraz z potwierdzeniem nadania, potwierdzeniem odbioru, potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz potwierdzeniem z dnia 10 września 2019 r. dodania przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w P. M. K. jako reprezentanta spółki,

pełnomocnictwa dla A. K. z dnia 05 kwietnia 2017 r. wraz z potwierdzeniem nadania, potwierdzeniem odbioru, potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz potwierdzeniem z dnia 01 sierpnia 2019 r. dodania przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w P. A. K. jako reprezentanta spółki,

• na okoliczność ich treści, w tym zakresu pełnomocnictw udzielonych K. D., M. S., M. K. oraz A. K.,

instrukcji rejestracji na PUESC krok po kroku w celu dokonywania zgłoszeń przewozu do rejestru SENT,

• na okoliczność jego treści, w tym bezsprzecznego wniosku, że dodanie reprezentacji w postaci pełnomocnika możliwe jest wyłącznie po uprzednim zarejestrowaniu konta na platformie PUESC.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o:

oddalenie odwołania,

zwolnienie strony (Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki) od udziału w posiedzeniu przygotowawczym, ze względu na hierarchiczną strukturę urzędu i przekazywanie spraw na niższe szczeble, zatem udział pełnomocnika będzie wystarczający, jako osoby mającej pełną wiedzę w niniejszej sprawie,

zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Prezesa URE z dnia 6 sierpnia 2014 r., nr (...) (...), udzielono przedsiębiorcy: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w D. koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi na okres od 11 sierpnia 2014 r. do 11 sierpnia 2029 r. przy wykorzystaniu stacji paliw ciekłych zlokalizowanej w miejscowości N. ul. (...), woj. (...).

W dniu 5 lutego 2021 r. do Prezesa URE wpłynęło pisma Koncesjonariusza, którym wniósł o dokonanie zmiany ww. decyzji poprzez rozszerzenie zakresu koncesji o możliwość obrotu paliwami ciekłymi na zasadzie pośrednictwa w sprzedaży bez wykorzystania infrastruktury paliw ciekłych. /k. 1-2, k. 3-126 akt adm./

W ramach postępowania w przedmiocie rozszerzenia zakresu ww. koncesji, pismem z dnia 25 lutego 2021 r. Przedsiębiorca został wezwany do przedstawienia m.in:

Szczegółowego biznesplanu z opisem planowanej działalności oraz wyliczenia w formie tabelarycznej na kolejne 3 lata, w skali 12 miesięcy działalności, dla poszczególnych paliw: przychodów (ilości i ceny), kosztów ich zakupu (ilości i ceny) i pozostałych kosztów (rodzaje i kalkulacja) prowadzenia działalności koncesjonowanej oraz wyniku finansowego brutto i netto (po odprowadzeniu podatku dochodowego) – z uwzględnieniem m.in. kosztów transportu paliw.

Udokumentowania dla każdego z paliw marży (lub upustu) decydujących o cenie zakupu i cenie sprzedaży, służących do wyliczenia przychodów i kosztów zakupu paliw.

Potwierdzenia założenia konta na platformie PUESC umożliwiającego rejestrowanie przewozu paliw w systemie SENT, wraz ze wskazaniem osoby upoważnionej z ramienia przedsiębiorcy do dokonywania wpisów w rejestrze.

Kopii umów bądź listów intencyjnych na dostawy paliw ciekłych łączących Przedsiębiorcę z dostawcami paliw oraz konkretnymi odbiorcami określających planowane ilości nabywanych oraz sprzedawanych paliw.

Dokumentów potwierdzających posiadanie lub możliwości pozyskania środków finansowych wystarczających do prawidłowego wykonywania działalności koncesjonowanej (np. umowy kredytowe, gwarancje bankowe, umowy pożyczki itp.).

Historii rachunku bankowego Przedsiębiorcy za okres od dnia założenia wniosku o zmianę koncesji do dnia udzielenia odpowiedzi na niniejsze pismo. W przypadku, gdyby dokument stanowił więcej niż 10 stron, poproszono o przedstawienie go w formie elektronicznej w formacie pdf. /k. 203-204 akt adm./

W odpowiedzi, przy piśmie z dnia 22 marca 2021 r., Przedsiębiorca przedstawił m.in. biznesplan, w którym wskazał, że na rok 2021 planuje przychód w wysokości (...) zł, w tym: koszt towaru - (...) zł, koszt transportu - (...) zł. Według poczynionych obliczeń, po odliczeniu podatku zysk netto wynosiłby (...) zł. Ponadto załączono tabelę z obliczeniami na lata 2022 i 2023. Przedsiębiorca nie poinformował czy przedstawione dane dotyczą działalności przy wykorzystaniu stacji paliw i na zasadzie pośrednictwa w sprzedaży łącznie, czy też jedynie planowanej działalności na zasadzie pośrednictwa w sprzedaży. Przedsiębiorca nie przedłożył dodatkowych dokumentów potwierdzających posiadanie lub możliwość pozyskania dodatkowych środków finansowych, jako potwierdzenie założenia konta na platformie PUESC umożliwiającego rejestrowanie przewozu paliw w systemie SENT Przedsiębiorca przedłożył jedynie swoje oświadczenie w tym zakresie. Ponadto Przedsiębiorca przedłożył wydruki pism Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W., z których wynika, że wskazane osoby zostały „dodane jako reprezentanci firmy zgodnie z upoważnieniem”, bez wskazania rodzaju spraw, których upoważnienie dotyczyło. Przedsiębiorca nie przedłożył kopii umów i listów intencyjnych łączących go z potencjalnymi kontrahentami. /k. 127-201akt adm./

Z wniosku wynika, że obrót paliwami ciekłymi ma polegać na sprzedaży oleju napędowego, benzyn i gazu płynnego LPG podmiotom prowadzącym działalność w zakresie transportu, handlu i produkcji. W kolejnych latach spółka planuje zwiększać obszar prowadzonej działalności o lokalne rynki i zwiększać obroty o ok. 10% rocznie. Przedsiębiorca poinformował, że zamierza prowadzić działalność polegającą na pośredniczeniu w sprzedaży paliw ciekłych na terenie całego kraju.

W biznesplanie Przedsiębiorca wskazał, że na rok 2021 planuje przychód w wysokości (...) zł, w tym: koszt towaru - (...) zł, koszt transportu - (...) zł. Według poczynionych obliczeń, po odliczeniu podatku zysk netto wynosiłby (...) zł. /k. 95 akt adm./

Dla roku 2022 wskazano odpowiednio: planowany przychód - (...) zł, w tym: koszt towaru - (...) zł, koszt transportu - (...) zł, zysk netto - (...) zł. /k. 95 akt adm./

Dla roku 2023: planowany przychód - (...) zł, w tym: koszt towaru - (...) zł, koszt transportu - (...) zł, zysk netto - (...) zł. /k. 95 akt adm./

Źródłem danych dotyczących cen netto paliwa, służących do dokonania ww. obliczeń, Przedsiębiorca była strona internetowa (...).pl. /k. 95 akt adm./

Przedsiębiorca nie uwzględnił w obliczeniach upustów, nie przedłożył dokumentów na ich potwierdzających. Przedsiębiorca uwzględnił jedynie koszty towaru i transportu, nie wziąwszy pod uwagę innych kosztów prowadzenia działalności gospodarczej, takich jak np. utrzymanie pracowników, siedziby czy koszty prowadzenia rachunkowości spółki. Przedsiębiorca nie wskazał, na jakiej podstawie dokonał obliczenia kosztów transportu paliw ciekłych. Rocznie Strona zamierza sprzedawać łącznie po 500 m ³ oleju napędowego, benzyny i gazu płynnego LPG.

W tabeli sporządzonej na dzień 22 marca 2021 r. wskazano następujące ceny paliw netto: 3927 zł/ m ^{( 3)} dla oleju napędowego, 3838|zł/ m ^{( 3)} dla benzyny, 2838 zł m ^{( 3)} dla gazu LPG. Nie przedstawiono natomiast umów, listów intencyjnych, łączących ją z potencjalnymi kontrahentami. /k. 95 akt adm./

Z opinii bankowej Banku (...) z dnia 21.01.2021 r. wynika, że stan rachunku na dzień 20.01.2021 r. wynosił (...)zł, jak również jest wolny od zajęć sądowych i administracyjnych. Klient nie posiada produktów kredytowych, jak również nieuregulowanych zobowiązań względem Banku. /k. 90 akt adm./

Pismem z dnia 7 kwietnia 2021 r. zawiadomiono Stronę o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie oraz poinformowano o możliwości wypowiedzenia się, co do zebranych dowodów i materiałów oraz złożenia dodatkowych uwag i wyjaśnień. Ponadto, na podstawie art. 79a § 1 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego poinformowano, że „Strona nie wypełniła obowiązku wykazania, że zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt. 2 ustawy - Prawo energetyczne dysponuje środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie działalności bądź jest w stanie udokumentować możliwości ich pozyskania". /k. 206-206v akt adm./

Pismem z dnia 28 kwietnia 2021 r. Strona odpowiedziała na powyższe zawiadomienie, wskazując, że „przy założeniu sprzedaży z odroczonym terminem płatności od 14 do 21 dni potrzebne będą na sfinansowanie miesięcznych kosztów maksymalnie w 2023 roku środki w wysokości 504.000.00 zł". Strona podniosła, że jak wynika z przedłożonych sprawozdań finansowych za lata 2017-2019 i przedłożonego wraz z niniejszym pismem sprawozdania za rok 2020, dysponuje wolnymi środkami finansowymi, gdyż w ww. sprawozdaniach finansowych, w pozycji „krótkoterminowe aktywa finansowe", wykazywano kwoty „w wysokości niemal dwukrotnie wyższej od założonej” jako koszty miesięczne. /k. 208-208v, k. 209-213 akt adm./

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 33 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 716) Prezes URE udziela koncesji wnioskodawcy, który dysponuje środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie działalności bądź jest w stanie udokumentować możliwości ich pozyskania.

Powyższy przepis statuuje jedną z podstawowych przesłanek udzielenia koncesji. Zgodnie z nim ubiegający się o udzielenie koncesji przedsiębiorca musi dysponować środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie koncesjonowanej działalności gospodarczej lub co najmniej jest w stanie udokumentować możliwość ich pozyskania w przyszłości, np. z uzyskanego kredytu. Przedsiębiorca może także posiadać określone środki finansowe i udokumentować możliwości ich pozyskania, co w sumie pozwoli na uznanie, że spełnia on kryterium finansowe pozwalające na udzielenie mu koncesji.

W orzecznictwie wyrażony został pogląd, który Sąd rozpoznający przedmiotową sprawę podziela, iż podmiot ubiegający się o koncesję powinien wykazać dysponowanie odpowiednimi kapitałami w momencie składania wniosku lub udokumentować możliwość ich pozyskania w przyszłości. Ocena, czy ubiegający się o udzielenie koncesji dysponuje określonymi środkami pozostawiona jest organowi administracji, ale to na przedsiębiorcy spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających udzielenie mu wnioskowanej koncesji (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 maja 2007 r., VI ACa 38/07 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 listopada 2009 r., VI ACa 527/09).

Należy w tym miejscu stwierdzić, że samo udokumentowanie zarówno posiadania środków finansowych, jak i możliwości ich pozyskania nie może posiadać charakteru abstrakcyjnego, a zatem nie może sprowadzać się jedynie do oświadczenia wnioskodawcy w tym zakresie, który musi przedstawić dokumenty potwierdzające w sposób obiektywny, że odpowiednimi środkami dysponuje lub będzie dysponował.

Dokumenty w postaci umowy świadczenia usług transportu paliw ciekłych z dnia 22 stycznia 2021 r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w N. a Przedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w D. (k. 117-121 akt adm.) oraz umowy świadczenia usług transportu paliw ciekłych z dnia 22 stycznia 2021 r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w N. a Przedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. (k. 122-126 akt adm.), złożone przez przedsiębiorcę jako załączniki do wniosku z 4 lutego 2021 r. o rozszerzenie koncesji z dnia 2 października 2017 r. Nr (...) (...) na obrót paliwami ciekłymi na okres od 11 sierpnia 2014 r. do 11 sierpnia 2029 r., posiadają charakter dokumentu prywatnego, który jako taki jest jedynie dowodem złożenia przez powoda oświadczenia stanowiącego jego treść (art. 245 k.p.c.).

Dowód taki sam w sobie nie daje podstaw do uznania, iż istnieją lub też będą istnieć w przyszłości możliwości korzystania z transportu Usługobiorców, umożliwiające powodowi prowadzenie działalności koncesjonowanej. Obie wskazane wyżej umowy zawierają w § 9 pkt 4 zapis wskazujący, że umowa może być rozwiązana w każdym innym terminie za porozumieniem stron. Brak jest bowiem w tej sytuacji pewności i gwarancji zabezpieczających prowadzenie działalności gospodarczej bez szkód nie tylko dla tej działalności, ale również dla przyszłych kontrahentów. Dodatkową kwestią jest fakt, że Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. jest jednocześnie jedynym wspólnikiem powodowej spółki. Podpisane umowy nie gwarantują, że taka współpraca faktycznie zostanie nawiązana, stwierdzić należy, że Powód nie dysponuje praktycznie żadnymi środkami pozwalającymi na obrót paliwami we wskazanym przez siebie zakresie. Jedynymi środkami finansowymi jest kapitał zakładowy spółki, które to środki nie gwarantują finansowania założonego w biznesplanie przedsięwzięcia bez ryzyka narażenia na straty przyszłych kontrahentów. Niewystarczające środki pieniężne w sytuacji obrotu paliwami ciekłymi, nie dają podstaw do udzielenia powodowi koncesji, która jest z istoty instytucją reglamentowaną, udzielaną podmiotom gwarantującym prowadzenie obrotu paliwami bez ryzyka pokrzywdzenia przyszłych kontrahentów.

Również jeśli chodzi o środki finansowe powoda, przedłożył on przy wniosku o zmianę koncesji opinię bankową Banku (...) S.A. z 21 stycznia 2021 r., z której wynika, że na dzień 20 stycznia 2021 r. stan rachunku wynosił (...)zł, jak również historię rachunku bankowego od dnia 4 lutego 2021 r. do dnia 22 marca 2021 r., z której wynika, że stan konta Przedsiębiorcy wynosił odpowiednio: (...) zł w dniu 18 marca 2021 r, (...)zł w dniu 11 marca 2021 r., (...) zł w dniu 4 marca 2021 r., (...) w dniu 24 lutego 2021 r., (...) zł w dniu 16 lutego 2021 r., a w dniu 22 marca 2021 r. (...) zł (k. 163-192 akt adm.). Przedsiębiorca nie przedłożył z kolei dodatkowych dokumentów potwierdzających posiadanie lub możliwość pozyskania dodatkowych środków finansowych, wobec informacji w przedstawionym biznesplanie, gdzie Przedsiębiorca wskazał, że na rok 2021 planuje przychód w wysokości (...) zł, w tym: koszt towaru - (...) zł, koszt transportu – (...) zł. Według poczynionych obliczeń, po odliczeniu podatku zysk netto wynosiłby (...) zł. Dla roku 2022 wskazano odpowiednio: planowany przychód - (...) zł, w tym: koszt towaru - (...) zł, koszt transportu - (...) zł, zysk netto - (...) zł, a dla roku 2023: planowany przychód - (...) zł, w tym: koszt towaru - (...) zł, koszt transportu - (...) zł, zysk netto - (...) zł. Źródłem danych dotyczących cen netto paliwa, służącym do dokonania ww. obliczeń, była wskazana przez Przedsiębiorcę strona internetowa (...).pl. Przedsiębiorca nie uwzględnił natomiast w swoich obliczeniach upustów, nie przedłożył dokumentów je potwierdzających. W swoich obliczeniach Przedsiębiorca uwzględnił koszty towaru i transportu, nie wziąwszy pod uwagę innych kosztów prowadzenia działalności gospodarczej, takich jak np. utrzymanie pracowników, siedziby czy koszty prowadzenia rachunkowości spółki.

Na powodzie, co należy podkreślić, spoczywa obowiązek udowodnienia, iż będzie w stanie prowadzić działalność koncesjonowaną bez jakiegokolwiek uszczerbku finansowego dla którejkolwiek ze stron umów w zakresie działalności koncesyjnej.

Wobec zaistniałych w tej kwestii wątpliwości organ regulacyjny zastosował rzeczone kryterium w sposób prawidłowy, odpowiadające normalnemu zachowaniu podmiotu gospodarczego pragnącego w sposób rzetelny wywiązywać się z nałożonych obowiązków. Powód winien mieć bowiem na względzie, iż koncesja o którą się ubiega, należy do sfery reglamentowanej przez państwo.

Podmiot ubiegający się o udzielenie koncesji powinien wobec powyższego, w sposób jednoznaczny, nie budzący wątpliwości udowodnić, że spełnia przesłanki zawarte w art. 33 ust. 1 pkt 2 p.e. Powód powyższemu w ocenie Sądu, nie sprostał.

Powód w ocenie Sądu nie spełnia warunków wykonywania działalności gospodarczej w rozszerzonym zakresie w szczególności, że nie posiada wystarczających środków finansowych umożliwiających prowadzenie tej działalności. W konsekwencji konieczne było wydanie decyzji odmownej. W toku postępowania sądowego powód nie udowodnił bowiem okoliczności uzasadniających uchylenie decyzji. Wbrew twierdzeniom powoda, spółka nie posiada wystarczających środków, albowiem na dzień 22 marca 2021 r. nie dysponował kwotą wystarczająca na pokrycie choćby kosztów transportu, jak to wynika z salda bankowego ((...) zł).

Powód zarzucił zaskarżonej decyzji błędne przyjęcie, że dysponowanie przez skarżącą środkami niezbędnymi do prowadzenia działalności koncesjonowanej należy oceniać wyłącznie na podstawie stanu środków zdeponowanych na rachunku bankowym w okresie od 04 lutego 2021 r. do 22 marca 2021 r., a więc jedynie w okresie niespełna 2 miesięcy, w sytuacji gdy z podnoszonych przez spółkę okoliczności, w tym przede wszystkim w pisemnej odpowiedzi na zawiadomienie o możliwości wypowiedzenia się co do zgromadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wynikało, że w latach 2017-2020 w bilansach w pozycji „krótkoterminowe aktywa finansowe” wykazuje się środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych. Jest to stanowisko chybione.

Powód nie posiada wystarczających środków finansowych do prowadzenia działalności objętej koncesją, albowiem okres 2017-2019 nie ma znaczenia dla oceny sytuacji finansowej spółki w dacie rozpatrywania wniosku o zmianę koncesji, z kolei przedstawiony Rachunek zysków i strat (wariant porównawczy) za okres 01.01.2020-31.12.2020 r. wskazuje na wynik netto 452 zł. To od organu regulacyjnego należy ocena danego podmiotu, zaś w przypadku wątpliwości organ wzywa przedsiębiorcę do złożenia dodatkowych wyjaśnień i dokumentów.

Powód nie udowodnił, że dysponuje odpowiednimi środkami finansowymi umożliwiającymi prowadzenie działalności zapewniając płynność finansową, bez uszczerbku dla kontrahentów powoda. Zdaniem Sądu posiadane środki na rachunku bankowym nie wystarczą do wygenerowania planowanych obrotów, albowiem spółka nie dysponuje innymi możliwościami finansowymi, czy też gwarancjami.

Zauważyć należy, iż postępowanie sądowe prowadzone z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki ma charakter pierwszoinstancyjnego postępowania rozpoznawczego, które toczy się na zasadach postępowania kontradyktoryjnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r., III SZP 2/05). Zgodnie z omawianą zasadą, to na stronach procesu ciąży obowiązek dowodzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c.), a co za tym idzie - to strony są w pełni odpowiedzialne za wynik tego postępowania. Ponadto, zgodnie z przepisem art. 232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Gromadzenie materiału procesowego w toku postępowania sądowego należy zatem do stron procesu. Jest to ciężar procesowy, realizowany przez stronę w jej własnym interesie. Jeżeli strona pozostanie bierna, to musi się liczyć w ujemnymi konsekwencjami, np. oddaleniem powództwa. Jest to zatem obowiązek strony, ale wobec samej siebie (por. H. Dolecki, „Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego”, Lex 2011).

W związku z powyższym, zgodnie z ogólnymi regułami postępowania kontradyktoryjnego (art. 6 k.c. i 232 k.p.c.) to na powodzie - przedsiębiorcy spoczywał w niniejszym postępowaniu sądowym ciężar udowodnienia okoliczności podważających zasadność wydania zaskarżonej decyzji; zaoferowane przez niego dowody powinny wskazywać, iż realnie dysponuje on środkami, o jakich mowa w przepisach, względnie – że ma on realną a nie hipotetyczną możliwość ich pozyskania.

Należy w konsekwencji stwierdzić, iż obowiązku tego powód nie dochował. Powód nie podjął w odwołaniu żadnej inicjatywy dowodowej, które mogłyby dowodzić twierdzenia w nim zawarte. Przedsiębiorca nie przedstawił żadnych dokumentów potwierdzających, że dysponuje, bądź będzie dysponował kwotą przeznaczoną na prowadzenie działalności gospodarczej, konieczną dla spełnienia wymogu określonego w art. 33 ust. 1 pkt 2 P.e.

Materiał zgromadzony w całym postępowaniu nie dowodzi okoliczności przeciwnych do okoliczności ustalonych w toku postępowania administracyjnego.

Zgodzić należy się z poglądem wyrażonym w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2015 r., VI ACa 682/14, Lex nr 1661271, gdzie stwierdzono, iż w przypadku, gdy organ ma wątpliwości, co do tego czy przedsiębiorca dysponuje wystarczającymi środkami lub możliwością ich pozyskania, w myśl art. 38 ustawy z 1997 r. - Prawo energetyczne ma możliwość uzależnienie udzielenia koncesji od złożenia przez wnioskodawcę zabezpieczenia majątkowego. W tym zakresie wybór właściwego środka stanowiącego takie zabezpieczenie zależy od swobodnej oceny organu regulacyjnego. Decyzja organu należy do zakresu uznania administracyjnego, które rozumie się jako przewidziane obowiązującymi przepisami uprawnienie organu administracji wydającego decyzję do wyboru rozstrzygnięcia, a zatem zachodzi wówczas, gdy norma prawna nie przewiduje obowiązku określonego zachowania się organu, lecz możliwość wyboru załatwienia sprawy.

Wielkość deklarowanych przez wnioskodawcę rocznych obrotów oraz prowadzonej działalności uzasadnia obawę, iż ryzyko wystąpienia ewentualnej szkody jest znaczne.

Biznesplan przewiduje, że spółka będzie finansować swoją działalność z osiągniętych wyników i nie będzie korzystać z dodatkowych źródeł finansowania (k. 109 akt adm.). Spółka ponadto deklaruje, że posiada kapitał zakładowy w wysokości 2 600 000 zł, którego kwota pozwoli zaspokoić zapotrzebowanie na kapitał. Na planowane przedsięwzięcie spółka nie planuje natomiast pozyskiwać finansowania z zewnątrz (k. 109 akt adm.).

Zarówno z pierwszym zarzutem odwołania, jak również z twierdzeniem, że wysokość kapitału zakładowego gwarantuje posiadania wystarczających środków finansowych Sąd uznaje za niezasadne. Jakkolwiek kapitał zakładowy spółki posiada funkcję ekonomiczną, zgodnie z którą aktywa odpowiadające wartości tego kapitału służą spółce do realizacji (finansowania) określonego w umowie spółki przedmiotu działalności, jednak instytucja ta posiada również w swej istocie funkcję gwarancyjną, z której nie wynika, że jest on nienaruszalnym depozytem przeznaczonym na zaspokojenie wierzycieli, ani że jest to informacja o minimalnym majątku spółki, który wyznacza granicę odpowiedzialności spółki za jej zobowiązania. Kapitał zakładowy spółki z o.o. to ujęta liczbowo wartość ekonomiczna, wynikająca z zadeklarowanych przez wspólników w umowie bądź akcie założycielskim spółki wkładów pieniężnych i/lub niepieniężnych (wkładów rzeczowych, aportów) na pokrycie objętych przez wspólników udziałów w spółce, odpowiadająca liczbowo w chwili powstania spółki sumie wartości nominalnej tych udziałów (A. Szajkowski, M. Tarska w: Sołtysiński, Szajkowski, Szumański, Szwaja, Komentarz KSH, t. II, 2014, s. 35, Nb 7; a także A. Szajkowski, M. Tarska, A. Herbet, w: Sołtysiński, Szajkowski, Szumański, Szwaja, Komentarz KSH. Suplement, 2010, s. 65, Nb 1). Jako wielkość liczbowa (zadeklarowana w umowie spółki wartość wkładu danego wspólnika), kapitał zakładowy jest informacją, jakie kwoty wspólnicy są winni spółce. Wysokość kapitału zakładowego nie stanowi natomiast wiarygodnego źródła informacji co do wysokości pozostającego do dyspozycji spółki faktycznego majątku spółki. "Ustawodawca nie ukształtował kapitału zakładowego jako gwarancji określonego stanu majątkowego spółki. W szczególności kapitał zakładowy, z chwilą jego wniesienia, znajduje się w dyspozycji organów spółki, a jego ochrona w toku dalszej działalności spółki sprowadza się do pewnych wymagań o charakterze formalnym" (por. wyr. SN z 8.11.1993 r., II KRN 220/93, MoP 1994, Nr 6, s. 181). Określona w umowie spółki i wpisana do rejestru KRS wysokość kapitału zakładowego jest stała, a jej zmiana dopuszczalna jest jedynie przez przewidziane przez prawo sposoby zmiany wysokości kapitału zakładowego, w drodze podwyższenia i obniżenia kapitału ( art. 257 i 263 KSH). Na tak rozumianą stałość, tj. stałą wysokość kapitału zakładowego, nie ma wpływu zmiana ogólnej wartości majątku spółki wskutek prowadzonej przez spółkę działalności. Stąd też, kapitału zakładowego nie można utożsamiać z majątkiem spółki. Z punktu widzenia spółki ma znaczenie, czy aktywa pokrywają zbilansowany po stronie pasywów kapitał własny spółki. Dla wierzycieli istotniejszą informacją jest, czy spółka ma płynność finansową, której kapitał zakładowy nie gwarantuje. Jeżeli zatem zgodnie z systemem podwójnego księgowania majątek spółki, aktywa nie równoważą pasywów, łącznie z jej kapitałem zakładowym, wówczas bilans będzie wykazywał stratę. Im kapitał zakładowy jest wyższy, tym zysk spółki jest trudniej osiągalny, wzrasta rozmiar pozostawianych w spółce aktywów i tym samym jej wypłacalność wobec wierzycieli (por. A. Rachwał, w: Włodyka, System PrHandl, t. 2, 2012, s. 770, Nb 194, przy czym autorka powołuje się na tezę K. Kruczalaka, w: Kruczalak, Komentarz KSH, 2001, s. 298).

Z kolei, odpowiedzialność spółki za zobowiązania nie ogranicza się tylko do (wysokości) kapitału zakładowego; spółka jako osoba prawna odpowiada całym majątkiem. Kapitał zakładowy (wniesione wkłady na pokrycie kapitału zakładowego) mają umożliwić finansowanie działalności spółki. Spółka korzysta w toku działalności z wkładów, które podlegają surogacji; majątek odpowiadający ich wartości może ulec zwiększeniu lub zmniejszeniu, majątek ten dotknięty jest ryzykiem całkowitej utraty. Kapitał zakładowy nie chroni więc przed utratą majątku w następstwie prowadzonej działalności ( A. Opalski, w: Sołtysiński, System PrPryw, t. 17B, 2016, s. 104, Nb 3). Informację na temat, jaki majątek posiada spółka i w jakim stopniu aktywa pokrywają kapitał własny, osoby trzecie mogą uzyskać ze sprawozdania finansowego, który spółka ma obowiązek złożyć w rejestrze KRS ( art. 69 RachunkU). Na tej podstawie osoby trzecie uzyskują też informacje o zdolności kredytowej spółki.

Kapitał zakładowy (jego wysokość) ujawniony w umowie spółki lub w pismach i zamówieniach handlowych składanych przez spółkę ( art. 206 § 1 pkt 4 KSH) może stanowić co najwyżej "test powagi", zaś nic nie mówi o sytuacji majątkowej i finansowej spółki. Dla wierzycieli istotniejsze niż posiadanie przez spółkę majątku o wartości odpowiadającej wysokości kapitału zakładowego jest, czy spółka ma płynność finansową, której kapitał zakładowy jako taki oczywiście nie gwarantuje.

"Funkcja gwarancyjna" kapitału zakładowego, które rozumiane bywa nierzadko dosłownie, skłaniają do traktowania funkcji gwarancyjnej kapitału zakładowego jako funkcji uwiarygodniającej (por. A. Rachwał, w: Włodyka, System PrHandl., t. 2, 2012, s. 770, Nb 194), funkcji zabezpieczającej, czy nawet tylko informacyjnej, tj. dającej wiedzę o "wolnym" majątku spółki, który może stanowić zabezpieczenie wierzycieli (T. Siemiątkowski, R. Potrzeszcz, w: Potrzeszcz, Siemiątkowski, Komentarz KSH, t. II, 2011, s. 167, Nb 12).

Wobec powyższego jeszcze raz należy podkreślić, wobec stanowiska powoda, że kwota kapitału zakładowego pozwoli zaspokoić zapotrzebowanie na kapitał oraz że spółka nie planuje pozyskiwać finansowania z zewnątrz, że kapitał zakładowy nie jest swego rodzaju nienaruszalnym depozytem ani też wyodrębnionym funduszem, który ma gwarantować wierzycielom wypłacalność spółki (por. A. Wiśniewski, Prawo o spółkach, t. III, Warszawa 1993, s. 98), a w konsekwencji nie stanowi gwarancji wypłacalności spółki bądź istnienia majątku potrzebnego do zaspokojenia roszczeń wierzycieli, do wysokości kapitału zakładowego (por. A. Herbet, w: Sołtysiński, System PrPryw, t. 17A, 2015, s. 229, Nb 20). Odpowiedzialność spółki za zobowiązania nie ogranicza się tylko do (wysokości) kapitału zakładowego; spółka jako osoba prawna odpowiada całym majątkiem.

Według założeń przedstawionego biznesplanu, nawet uwzględniając ceny wskazane przez Przedsiębiorcę, które odbiegają od aktualnych cen paliw ciekłych, roczny koszt zakupu towaru wynosiłby odpowiednio (...) zł w roku 2021, (...) zł w roku 2022 i (...) zł w roku 2023. Zakładając, że obliczenia dla roku 2021 r. zostały poczynione w dniu 22 marca, oznacza to, że przychód ten był wykazany dla pozostałych 9 miesięcy roku. Przedsiębiorca planuje zatem średni miesięczny zakup towaru za kwotę ok.(...) zł. Wziąwszy pod uwagę historię rachunku bankowego Przedsiębiorcy, niemożliwym jest uznać, że jest on w stanie prowadzić działalność w sposób opisany powyżej z zachowaniem pewności obrotu i stabilności prowadzonej działalności, również saldo operacji bankowych na marzec 2021 r. wynosił (...) zł, nie gwarantuje prawidłowego wykonywania planowanej działalności, podobnie jak środki wykazywane w sprawozdaniach finansowych jako „krótkoterminowe aktywa finansowe". Należy również zwrócić uwagę na fakt, że na konto Przedsiębiorcy kilkukrotnie dokonywano wpłat za pomocą tzw. „wrzutni", tj. w sposób uniemożliwiający zidentyfikowanie osoby dokonującej wpłaty. Kwoty wpłat były sześciocyfrowe, nie sposób również ustalić czego dotyczyły ww. wpłaty ani od kogo pochodziły, co słusznie budzi uzasadnione wątpliwości co do transparentności prowadzonej działalności pod kątem finansowym.

Zarzuty odwołania stanowią zatem w ocenie Sądu jedynie niepopartą dowodami polemikę z rozstrzygnięciem organu regulacyjnego i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

W konsekwencji, zdaniem Sądu pozwany słusznie przyjął w przedmiotowej decyzji, iż powód nie spełnił przesłanek warunkujących zmianę koncesji na prowadzenie działalności określonej we wniosku.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przez pozwanego szeregu przepisów postępowania administracyjnego mających w ocenie odwołującego wpływ na rozstrzygnięcie sprawy należy wskazać, że postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia tym samym stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2007 r., sygn. akt VI ACa 952/06). Ewentualne naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w toku prowadzonego postępowania administracyjnego nie jest przedmiotem postępowania przed tutejszym Sądem, jak również nie stanowi samoistnej podstawy uchylenia decyzji w tym postępowaniu, albowiem nie ma ono wpływu na ocenę prawidłowości zaskarżonej decyzji. Wniesienie odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna bowiem postępowanie sądowe, w którym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoznaje sprawę od nowa, w zakresie przedmiotu sprawy. Należy również stwierdzić, że specyficzny tryb postępowania, z jakim mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, zasadza się na założeniu, że organ w toku postępowania administracyjnego gromadzi dowody na poparcie swoich twierdzeń, zaś strona odwołująca się czyli powód, w procesie zwalcza te dowody przedstawiając sądowi inne dowody, które zmierzają do obalenia twierdzeń organu. Sąd na nowo przeprowadza zatem postępowanie dowodowe, gromadząc materiał dowodowy w postępowaniu sądowym, z tego też względu przebieg postępowania administracyjnego nie ma wpływu na ostateczną decyzję podejmowaną przez Sąd. Do powoda należy zatem wykazanie, że zaprezentowane przez organ dowody nie pozwalają na konkluzję taką jak w decyzji, zaś rzeczą Sądu nie jest zastąpienie organu i przeprowadzenie postępowania od początku, a jedynie ocena legalności decyzji i w zależności od przewidzianych prawem możliwości bądź zmiana decyzji bądź jej uchylenie. W sytuacji, gdy organ stosownych dowodów nie dostarczył i decyzja nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym, na odwołującym się nie spoczywa ciężar przeprowadzenia dowodu przeciwnego. Na podstawie tak zebranego materiału dowodowego Sąd dokonuje ustaleń faktycznych oraz dokonuje subsumcji przepisów do ustalonego stanu faktycznego, czego skutkiem jest wydanie rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91, Lex nr 3724; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98, Lex nr 35385; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351 /99, Lex nr 38556; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98, Lex nr 52708) Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć rozpoznania sprawy wynikającej z odwołania od decyzji tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Przekazanie przez Prezesa URE odwołania wszczyna kontradyktoryjne postępowanie cywilne, którego celem nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 98 § 1, 1 ¹, 3 w zw. z art. 99 k.p.c. mając na względzie zasadę odpowiedzialności za wynik sporu, zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu) wraz z odsetkami za opóźnienie. Z uwagi na oddalenie odwołania w całości, powoda należało uznać za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niego na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu. Na powyższe koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości 720,00 zł ustalone w oparciu § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 z zm.).

Sędzia SO Bogdan Gierzyński