Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Witold Rękosiewicz

SSO Witold Rękosiewicz

po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2021 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

z siedzibą w B.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 20 grudnia 2018 r. nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 55/19

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, na podstawie art. 56 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 56 ust. 1 pkt 12, ust. 3 i ust. 6 oraz art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 755, 650, 685, 771, 1000, 1356, 1629 i 1637, dalej: Pe), decyzją z dnia 20 grudnia 2018 r. nr (...)orzekł, że:

1. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. (Przedsiębiorca, powód), nie przestrzegał obowiązków wynikających z koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej decyzją Prezesa URE decyzją z dnia 27 lutego 2013 r. nr (...) ze zmianami w ten sposób, że prowadził działalność polegającą na obrocie paliwami ciekłymi przy wykorzystaniu 3 stacji auto-gazu niezgodnie z przedmiotem i zakresem działalności koncesjonowanej, ustalonym w pkt 1 ww. decyzji, w następujących okresach:

a) od 2 kwietnia 2013 r. do 30 czerwca 2017 r. na stacji auto-gazu w miejscowości P. przy ul. (...),

b) od 1 kwietnia 2013 r. do 31 lipca 2017 r. na stacji auto-gazu w miejscowości W. przy ul. (...),

c) od 4 marca 2014 r. do 31 lipca 2017 r. na stacji auto-gazu w miejscowości W. przy ul. (...).

2. za działanie opisane w pkt 1 wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 720 000 zł.

(...) sp. z o.o. z siedzibą w B. w złożonym odwołaniu zaskarżyła powyższą decyzję Prezesa URE w całości. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie:

I. art. 56 ust. 6a Pe polegające na jego niezastosowaniu w sytuacji, gdy z całokształtu okoliczności sprawy wynika, że stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a Przedsiębiorca zrealizował obowiązek i zaprzestał naruszania prawa,

II. art. 56 ust. 6 Pe poprzez:

a) nieuwzględnienie stopnia szkodliwości czynu, stopnia zawinienia oraz dotychczasowego zachowania podmiotu i jego możliwości finansowych przy wymiarze kary pieniężnej,

b) zastosowanie nieznanych ustawie kryteriów ustalania wysokości kary pieniężnej,

III. błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na wynik sprawy, polegający na:

a) niedokładnym wyjaśnieniu istniejącego stanu faktycznego skutkującym błędnymi ustaleniami faktycznymi dotyczącymi stopnia szkodliwości czynu,

IV. naruszenie przepisów postepowania, które miało wpływ na rozstrzygnięcie Organu, tj.:

a) art. 7 k.p.a. w zw. z art. 8 § 1 oraz w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. poprzez brak wyczerpującego, rzetelnego i wszechstronnego rozpatrzenia materiału sprawy, co doprowadziło Prezesa URE do poczynienia w zaskarżonej decyzji błędnych ustaleń faktycznych,

b) art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niewskazanie czy wyjaśnienia Spółki Organ uznał za wiarygodne, czy też odmówił im wiarygodności.

W związku z przedstawionymi zarzutami powód wniósł o:

1. zmianę zaskarżonej decyzji i odstąpienie od orzeczenia kary pieniężnej,

ewentualnie o

obniżenie określonej w pkt 2 decyzji kary do kwoty 5 000 zł,

2. zasądzenie od Prezesa URE na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów

zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Zdaniem powoda mimo poniesienia przez Spółkę w 2017 r. straty wymierzona decyzją kara pieniężna obiektywnie jest wysoka, nieproporcjonalna do jego możliwości finansowych i może doprowadzić do utraty płynności finansowej Przedsiębiorcy. Powód stwierdził, że w sprawie występowały przesłanki do zastosowania art. 56 ust. 6a Pe. Niezwłocznie po powzięciu wiadomości o obowiązku zgłoszenia eksploatacji przedmiotowych stacji paliw złożył wniosek o zmianę koncesji. Podkreślił, że o istnieniu i eksploatacji stacji auto-gazu Prezes URE dowiedział od powoda. Zaznaczył, iż przyznał się do naruszenia, złożył wyjaśnienia i odpowiedział na wszystkie pytania. Powołał się na stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego, że zrealizowanie obowiązku wynikającego w art. 56 ust. 6a Pe uprawnia Prezesa URE do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej. Odnośnie spełnienia drugiej przesłanki powód przyznał, że nie spełnił obowiązku uzyskania zmiany koncesji przed rozpoczęciem eksploatacji wymienionych stacji paliw, jednak jego udział w rynku właściwym jest bardzo mały, stacje były niewielką częścią jego działalności i przynosiły znikomy dochód. W ocenie powoda stopień szkodliwości stwierdzonego naruszenia nie był znaczny. Do niewykonania obowiązku zgłoszenia eksploatacji wymienionych w decyzji stacji paliw doszło w wyniku braku wiedzy przedsiębiorcy o istnieniu tego obowiązku. Działanie powoda nie miało więc charakteru umyślnego. Spółka posiadała koncesję na obrót paliwami ciekłymi z wykorzystaniem stacji auto-gazu. Wnosiła opłatę koncesyjną ustaloną z uwzględnieniem przychodu uzyskanego na przedmiotowych stacjach paliw. Na tej podstawie powód stwierdził, że naruszenie sprowadza się do niewystąpienia do Prezesa URE o wpisanie do koncesji stacji wymienionych w zaskarżonej decyzji, więc szkodliwość czynu jest nieznaczna. Uzasadniając wniosek o obniżenie nałożonej kary powód wskazał na nieznaczny stopień szkodliwości i stopień zawinienia, brak wcześniejszego nałożenia na kary za naruszenie warunków koncesji, możliwości finansowe, a ponadto marginalny udział uzyskiwanego z przedmiotowych stacji przychodu w całym uzyskanym przez Spółkę w 2017 r. przychodzie oraz przekroczenie przez Prezesa URE kompetencji w zakresie zasad ustalania wysokości kary pieniężnej. W ocenie powoda, skoro niezwłocznie po zorientowaniu się o istnieniu obowiązku Spółka podjęła działania w kierunku jego wykonania, spełnione zostały represyjne i wychowawcze funkcje kary. Powód wskazał również na zaistniałe w postępowaniu administracyjnym naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, które doprowadziły do dowolnych i nieuprawnionych ustaleń faktycznych i wydania niesłusznego orzeczenia. Ponownie stwierdził, że w sprawie istniały przesłanki do odstąpienia przez pozwanego od wymierzenia kary pieniężnej.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powoda kosztów postępowania według norm przepisanych. Przedstawił stanowisko w odniesieniu do zarzutów odwołania i stwierdził, że nie zasługują one na uwzględnienie.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 27 lutego 2013 r., znak: (...) zmienioną decyzja z dnia 14 października 2015 r. Prezes URE udzielił powodowi koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 27 lutego 2013 r. do 27 lutego 2023 r. Zgodnie z pkt I decyzji koncesyjnej w brzmieniu określonym decyzją z dnia 14 października 2015 r. przedmiot i zakres działalności został określony jako działalność gospodarcza polegająca na obrocie gazem płynnym oraz konfekcjonowanym gazem płynnym przy wykorzystaniu stacji auto-gazu zlokalizowanej w K. przy ul (...), rozlewni gazu płynnego w B. oraz przy wykorzystaniu eksploatowanych przez Koncesjonariusza środków transportu. (k.2-6 akt adm.)

Wnioskiem z dnia 12 stycznia 2017 r. powód wystąpił o zmianę koncesji w celu dostosowania jej do wymagań art. 16 ust. 2 ustawy z dn. 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy-Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw. Ze złożonych przy wniosku dokumentów wynikało, że powód prowadzi działalność gospodarczą z wykorzystaniem stacji auto-gazu zlokalizowanych w K. przy ul. (...), a ponadto w P. przy ul. (...) oraz W. przy ul. (...) i ul. (...). Powód prowadził również działalność rozlewni gazu płynnego w B. przy ul. (...) oraz przy wykorzystaniu środków transportu paliw ciekłych. Wnioskiem z dnia 25 kwietnia 2017 r. Przedsiębiorca wystąpił o kolejną zmianę koncesji i poinformował o zaprzestaniu prowadzenia wykonywania działalności koncesjonowanej na stacji paliw w P., ul. (...). W kolejnym piśmie z 5 lipca 2017 r. powód wyjaśnił, że wnosił o zmianę koncesji poprzez jej rozszerzenie o kolejne stacje paliw zgodnie z wnioskiem z 12 stycznia 2017 r. (k. 7-12 akt adm.)

Prezes URE pismem z dnia 6 lipca 2017 r. wezwał Przedsiębiorcę do wyjaśnienia, czy przed zmianą udzielonej koncesji prowadził obrót paliwami ciekłymi na trzech stacjach auto-gazu, a w przypadku odpowiedzi twierdzącej, do podania wielkości uzyskanego w skali roku przychodu. (k. 13 akt adm.)

W piśmie z dnia 6 września 2017 r. Przedsiębiorca potwierdził, że przed złożeniem wniosku o zmianę koncesji dokonywał obrotu gazem płynnym na trzech stacjach auto-gazu wymienionych we wniosku z dna 12 stycznia 2017 r. i uzyskał łączny obrót w skali roku w wysokości 863 435 zł. Oświadczył, że z dniem 1 lipca 2017 r. zaprzestał prowadzenia działalności na stacji paliw w P., ul. (...), oraz z dniem 31 lipca 2017 r. zaprzestał prowadzenia działalności na stacjach paliw we W. przy ul. (...) i ul. (...). (k. 16 akt adm.)

Na podstawie zebranych informacji Prezes URE stwierdził, że Przedsiębiorca prowadził działalność gospodarczą z wykorzystaniem trzech stacji paliw nie wymienionych w udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi.

Pismem z dnia 24 września 2018 r. Prezes URE powiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu postepowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w zw. z nieprzestrzeganiem obowiązków wynikających z udzielonej koncesji, oraz przedstawienia informacji i wyjaśnień związanych ze sprawą we wskazanym terminie. (k. 24 akt adm.)

Z odpowiedzi złożonej w piśmie z dnia 9 października 2018 r. wynika, że stacja paliw w P. była użytkowana w okresie od kwietnia 2013 r. do czerwca 2017 r. Natomiast stacje paliw we W. przy ul. (...) i ul. (...) były użytkowane w okresie od kwietnia 2013 r. do lipca 2017 r. Przedsiębiorca oświadczył, że nie złożył wniosku o prowadzeniu działalności na ww. stacjach paliw z powodu braku wiedzy o istnieniu obowiązku prawnego w tym zakresie. Podkreślił, że przychody uzyskiwane na tych stacjach były uwzględniane w kwocie stanowiącej podstawę do obliczenia wysokości opłaty koncesyjnej. (k. 26 akt adm.)

W piśmie z dnia 12 listopada 2018 r. powód przestawił informację o wysokości przychodów, kosztów i dochodu/straty osiągniętych w latach 2013 – 2017 z tytułu obrotu gazem płynnym na 3 stacjach paliw w P. i we W.. Z przedstawionych informacji wynika, że osiągnięte w tym okresie, na ww. stacjach paliw przychody wynosiły (...) zł a dochód – (...) zł. (k. 45 akt adm.)

Pismem z dnia 3 listopada 2018 r. powód sprecyzował, że działalność gospodarczą na stacji paliw we W. przy ul. (...) rozpoczął w dniu 4 marca 2013 r. (k. 52 akt adm.)

Pismem z dnia 5 grudnia 2018 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu postepowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej, możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym i złożenia ewentualnych uwag i wyjaśnień we wskazanym terminie. (k.55 akt adm.) W aktach administracyjnych brak dowodu, że przed wydaniem zaskarżonej decyzji Przedsiębiorca zapoznał się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Z przedstawionych przez powoda w toku postępowania administracyjnego informacji wynika, że w roku 2017 Przedsiębiorca osiągnął przychód z tytułu koncesjonowanej działalności gospodarczej w wysokości (...) zł. Poniesiona w tym strata wyniosła (...) zł. (k. 40 akt adm.)

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W toku prowadzonego przez Prezesa URE postępowania administracyjnego oraz w odwołaniu powód nie kwestionował, iż w okresach wskazanych w zaskarżonej decyzji, na stacjach auto-gazu zlokalizowanych w P. i we W. prowadził działalność gospodarczą w zakresie niezgodnym z przedmiotem i zakresem działalności określonym w udzielonej Spółce koncesji, w brzmieniu ustalonym decyzją z dnia 14 października 2015 r. Mimo, iż w odwołaniu decyzja została zaskarżona w całości, podniesione w niej zarzuty oraz ich uzasadnienie sprowadzają się w istocie do zasadności i wysokości nałożonej decyzją na powoda kary pieniężnej.

Dokonując oceny wymienionych w art. 56 ust. 6 przesłanek wymiaru kary wskazać należy, że zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 4 Pe wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi wymaga uzyskania koncesji. Objęcie działalności gospodarczej reglamentowaniem oznacza poddanie jej szczególnym rygorom ze względu na konieczność ochrony dóbr, których dotyczy ta działalność. Przyznanie koncesji stanowi swoistą gwarancję organu koncesyjnego, że przedsiębiorca będzie prowadził działalność koncesjonowaną w sposób zgodny z warunkami koncesji oraz przepisami prawa, w tym zgodnie z określonym w decyzji koncesyjnej przedmiotem i zakresem działalności. Powyższe dotyczy także wprowadzenia zmian decyzji koncesyjnej w przedmiocie i zakresie udzielonej koncesji, które również wymagają wydania przez Prezesa URE stosownej decyzji przed rozpoczęciem działalności w szerszym zakresie. Poprzez zaniechanie przed rozszerzeniem zakresu prowadzonej działalności koncesjonowanej wystąpienia z wnioskiem o zmianę koncesji w zakresie przedmiotu i zakresu prowadzonej działalności gospodarczej Przedsiębiorca uniemożliwił Prezesowi URE przeprowadzenie weryfikacji, czy prowadzona w rozszerzonym zakresie działalność koncesjonowana również będzie spełniała przewidziane w ustawie wymagania pod kątem zgodności z postanowieniami koncesji i przepisami obowiązującego prawa. Przed przeprowadzeniem kontroli warunków wykonywania działalności koncesjonowanej na nowych stacjach paliw powoda i wydaniem decyzji o zmianie koncesji poprzez rozszerzenie przedmiotu i zakresu tej działalności Prezes URE nie mógł dać gwarancji, że wykonywana przez powoda działalność koncesjonowana jest prowadzona z dołożeniem należytej staranności wymaganej od podmiotu koncesjonowanego. Prowadząc działalność koncesjonowaną dodatkowo na trzech stacjach auto-gazu bez wymaganej weryfikacji, choćby w zakresie spełnienia wymagań technicznych Przedsiębiorca stwarzał zagrożenie naruszenia interesów konsumentów, nabywców paliwa, zagrożenie dla bezpieczeństwa ludzi, ochrony środowiska naturalnego a także naruszał wymagania przeciwpożarowe. Wbrew stanowisku odwołania stwierdzone naruszenie nie sprowadzało się do zwykłego niedopilnowania, aby do treści koncesji obok już wymienionych, zostały wpisane trzy kolejne stacje auto-gazu. Nie chodzi w tym wypadku o zwykłe „dopisanie do koncesji” stacji paliw, na których na podstawie rozszerzonego zakresu działalności, określonego w koncesji ma być prowadzona działalność koncesjonowana. Mając jednocześnie na uwadze, że okres wykonywania przez powoda działalności koncesjonowanej w sposób niezgodny z zakresem i przedmiotem koncesji był długotrwały, bowiem wynosił ponad cztery lata, stwierdzić należy, iż stopień szkodliwości czynu powoda był znaczny. Ponadto, jak trafnie w odpowiedzi na odwołanie wskazał pozwany, zgodnie z warunkiem 2.4.1. koncesji na powodzie spoczywał obowiązek zawiadomienia Prezesa URE o istotnych zmianach działalności objętej koncesją, w tym rozszerzenia zakresu działalności koncesjonowanej w terminie 14 dni o ich powstania. Poprzez niezawiadomienie Prezesa URE o zmianie zakresu prowadzonej działalności koncesjonowanej powód dopuścił się więc również naruszenia konkretnego warunku koncesji. Wskazana okoliczność także nie może pozostać bez wpływu na ocenę stopnia szkodliwości czyny powoda. Odnośnie twierdzenia powoda, że do ustalenia stopnia szkodliwości czynu stosować należy reguły określone w prawie karnym wskazać należy, iż w postępowaniu dotyczącym nałożenia sankcji administracyjnej z tytułu stwierdzenia deliktu administracyjnego reguły te stosowane są odpowiednio a nie w sposób bezpośredni. Wobec tego twierdzenie w odwołaniu, że okoliczności przyjęte przez Prezesa URE jako podstawa ustalenia dużej szkodliwości czynu nie mieszczą się w kryteriach wymienionych w art. 115 § 2 k.k. nie mają wpływu na uznanie, że w świetle określonych w art. 56 ust. 6 Pe dyrektyw wymiaru kary stopień szkodliwości czynu powoda i stopień zawinienia były znaczne. Mając na uwadze, że na powodzie, jako podmiocie prowadzącym koncesjonowaną działalność gospodarczą, zgodnie z art. 355 § 2 k.c. spoczywa obowiązek wykonywania tej działalności z należytą starannością i znajomości przepisów prawa odnoszących się do tej działalności, nie można uznać, iż nieznajomość obowiązujących przepisów prawa stanowi okoliczność usprawiedliwiającą niewykonanie obowiązku złożenia wniosku o zmianę zakresu prowadzonej działalności i to w okresie przekraczającym 4 lata. Nawet jeżeli uznać, że stwierdzone zaniechanie nie miało charakteru umyślnego, a przedstawione przez Spółkę wyjaśnienia są wiarygodne, wskazać należy, iż brak wykonania przez Przedsiębiorcę obowiązku wystąpienia do Organu z wnioskiem o zmianę koncesji w części dotyczącej zakresu prowadzonej działalności mimo upływu znacznego okresu czasu świadczy o niedołożeniu przez powoda należytej staranności i co najmniej lekkomyślnym podejściu przez powoda do wykonywanej działalności koncesjonowanej. Wobec znacznych rozmiarów wyrządzonej szkody i negatywnego wpływu na stabilność regulowanego rynku lokalnego nie można zgodzić się z powodem, iż stopień szkodliwości czynu i stopień zawinienia powoda były znikome. Na powyższą ocenę nie mają również wpływu podnoszone w odwołaniu argumenty o małym udziale powoda w rynku właściwym, znikomym dochodzie uzyskiwanym z działalności nieobjętych koncesją stacji paliw oraz, że stanowiły marginalną część działalności Spółki. Przedstawiona przez powoda ocena ma charakter subiektywny i w zakresie udziału w rynku nie została poparta dowodami. Ponadto nie wiadomo, czy twierdzenie o małym udziale w rynku odnosi się do rynku krajowego czy lokalnego.

Odnosząc się do stopnia zawinienia podmiotu wskazać należy, że ukształtowana na gruncie art. 56 ust. 1 Pe odpowiedzialność ma charakter obiektywny, co oznacza, iż nie wymaga wykazania winy umyślnej lub nieumyślnej karanego podmiotu i jest niezależna od rodzaju i stopnia zawinienia (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2008 r. III SK 6/80 i powołane tam orzecznictwo). Dla stwierdzenia naruszenia przez podmiot ciążącego na nim obowiązku i możliwości zastosowania przewidzianej w ustawie sankcji pieniężnej wystarczające jest ustalenie, że dany podmiot zachował się w sposób sprzeczny z wiążącym go nakazem lub zakazem. Dla możliwości nałożenia na powoda kary pieniężnej istotne było wyłącznie istnienie obowiązku prawnego zabezpieczonego tą sankcją oraz obiektywne stwierdzenie jego naruszenia przez zobowiązanego bez konieczności ustalania jego winy. Samo naruszenie sankcjonowanej normy uzasadnia postawienie zarzutu niezachowania należytej staranności wymaganej w stosunkach danego rodzaju. Zgodnie z art. 56 ust. 6 Pe stopień zawinienia może mieć wpływ jedynie na wymiar nałożonej kary pieniężnej. Skoro Spółka nie wykazała należytej staranności w prowadzeniu działalności koncesjonowanej i wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi prowadziła działalność koncesjonowaną w zakresie nieobjętym koncesją przez okres ponad czterech lat, okoliczność nieznajomości przepisów prawa nie daje podstaw do uznania, iż stopień zawinienia powoda był nieznaczny.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w 2017 r. powód uzyskał przychód w wysokości (...) zł. Mając na uwadze, że zgodnie z art. 56 ust. 3 Pe maksymalny wymiar nałożonej kary mógł wynieść ponad (...) zł, wysokość nałożonej w zaskarżonej decyzji na powoda kary pieniężnej pozwala uznać, że przy ustalaniu wymiaru kary Prezes URE w prawidłowy sposób uwzględnił przesłanki dotychczasowego zachowania się powoda oraz możliwości finansowe. Zgodnie z art. 56 ust. 3 Pe podstawą do ustalenia wysokości nakładanej kary jest poziom uzyskanego przez podmiot przychodu wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Kara w wysokości ustalonej w decyzji pozwoli na realizację jej ustawowych funkcji prewencyjnej i represyjnej w odniesieniu do samego powoda jaki i w odniesieniu do innych podmiotów prowadzących działalność koncesjonowaną na danym rynku regulowanym. W ocenie Sądu obniżenie kary do kwoty proponowanej w odwołaniu, przy uwzględnieniu poziomu przychodu powoda, nie pozwoli na realizację żadnej z ustawowych funkcji kary.

Bez wpływu na wysokość nałożonej kary jest fakt poniesienia przez Przedsiębiorcę w 2017 r. straty lub okoliczność, że działalność prowadzona na wymienionych w decyzji stacjach paliw stanowiła znikomą cześć ogółu prowadzonej przez Przedsiębiorcę działalności koncesjonowanej. Ustawodawca nie przewidział w ustawie obowiązku uwzględnienia przy ocenie stwierdzonego naruszenia stopnia udziału działalności prowadzonej bez koncesji w całej wykonywanej działalności koncesjonowanej. Podobnie bez znaczenia dla oceny zasadności odwołania jest okoliczność zmiany udziałowca Spółki lub brak znajomości przez zarząd obowiązujących przepisów prawa.

Wobec stwierdzenia, że stopień naruszenia nie był znikomy, a powód zaprzestał naruszania prawa i zrealizował obowiązek dopiero po upływie znacznego okresu czasu, w sprawie nie było możliwości zastosowana art. 56 ust. 6a Pe. Podkreślenia wymaga, że wobec fakultatywnego charakteru przepisu art. 56 ust. 6a Pe powód nie może stawiać w odwołaniu zarzutu niezastosowania przez Prezesa URE powołanego przepisu. Z uwagi na odmienne okoliczności każdej sprawy powoływanie się przez powoda na treść wyroku w innym postępowaniu nie może stanowić podstawy do obniżenia nałożonej decyzją kary pieniężnej.

Odnośnie zarzutów naruszenia przepisów postępowania administracyjnego Sąd Okręgowy podziela utrwalone w judykaturze stanowisko, iż w postępowaniu przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK) tego typu zarzuty są nieskuteczne, ponieważ Sąd ten nie może ograniczyć sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Celem postępowania nie jest przeprowadzenie kontroli legalności postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu. Z uwagi na kontradyktoryjny charakter postępowania przed SOKiK w tym postępowaniu sąd uwzględnia materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. SOKiK jako sąd cywilny, prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a nie sądem legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo-administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy (por. np.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt III SZP 2/05). Sąd Okręgowy uznaje, iż nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych, to zarzuty w tym zakresie nie mogą być skuteczne, o ile uchybienia te mogą być sanowane w toku postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, bowiem tutejszy Sąd zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym.

Po zapoznaniu się ze stanowiskami stron, Sąd uznając, że w świetle przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne, na podstawie art.148 ¹ § 1 k.p.c. rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia, oddalił odwołanie jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.