Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Małgorzata Perdion-Kalicka
Protokolant –	St. sekr. sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu 15 lutego 2024 r. Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) S.A. z siedzibą w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 20 września 2022 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w K. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Sygn. akt XVII AmE 62/23

UZASADNIENIE

Decyzją z 20 września 2022 r. nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12b w związku z art. 56 ust. 2, ust 4, ust 6 i 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2022 r., poz. 1385, z późn zm., dalej jako „p.e.”) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2022 r., poz. 716 z późn. zm., dalej jako „k.p.a.”) i art. 30 ust. 1 p.e. ora art. 75 ust 2 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia obciążeń regulacyjnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1495), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej (...) S.A. z siedzibą w K. (dalej jako „powód”, „odwołujący”, „Przedsiębiorca”) za nieprzekazanie w terminie sprawozdania, o którym mowa w art. 43d p.e. za miesiące: od lipca 2017 r. do lipca 2019 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki orzekł, że:

1.  (...) S.A. z siedzibą w K. nie zachował terminu na przekazanie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu (dalej „sprawozdanie") za miesiące: od lipca 2017 r. do lipca 2019 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki;

2.  za działanie opisane w pkt 1 wymierzył 1. (...) S.A. z siedzibą w K. karę pieniężną w łącznej wysokości 240 000,00 zł. w tym:

a)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za sierpień 2017 r.,

b)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za wrzesień 2017 r.,

c)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za październik 2017 r.,

d)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za listopad 2017 r.,

e)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za grudzień 2017 r.,

f)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za styczeń 2018 r.,

g)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za luty 2018 r.,

h)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za marzec 2018 r.,

i)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za kwiecień 2018 r.,

j)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za maj 2018 r.,

k)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za czerwiec 2018 r.,

l)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za lipiec 2018 r.,

m)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za sierpień 2018 r.,

n)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za wrzesień 2018 r.,

o)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za październik 2018 r.,

p)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za listopad 2018 r.,

q)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za grudzień 2018 r.,

r)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za styczeń 2019 r.,

s)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za luty 2019 r.,

t)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za marzec 2019 r.,

u)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za kwiecień 2019 r.,

v)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za maj 2019 r.,

w)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za czerwiec 2019 r.,

x)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za lipiec 2019 r.,

3.  umorzył postępowanie administracyjne w sprawie wymierzenia kary pieniężnej, polegające na nie zachowaniu terminu na złożenie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc lipiec 2017 r. do Prezesa URE

(decyzja Prezesa URE z dnia 20 września 2022 r. k. 6-15 akt sąd.)

(...) S.A. z siedzibą w K. zaskarżył decyzję w zakresie pkt 2 i zarzucił jej naruszenie:

a)  art. 56 ust. 6a Prawa energetycznego poprzez jego błędną wykładnię i w rezultacie niezastosowanie, poprzez uznanie, iż stopień szkodliwości czynu, którego dopuściła się Spółka w zakresie niezłożenia w odpowiednim terminie sprawozdań, o których mowa w art. 43d Prawa energetycznego za miesiące: od sierpnia 2017 r. do lipca 2019 r. (włącznie) należy ocenić jako znaczny, czym organ przekroczył granice uznania administracyjnego, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, iż należało uznać, że zachowanie Spółki należy zaklasyfikować jako działanie o niskiej szkodliwości,

b)  art. 56 ust. 6 Prawa energetycznego poprzez jego niezastosowanie, polegające na wymierzeniu kary pieniężnej nieuzasadnionej okolicznościami sprawy poprzez nieprawidłowe przyjęcie znacznej szkodliwości czynu zarzuconego Spółce, w sytuacji gdy:

i.  Spółka z własnej inicjatywy, przed wszczęciem postępowania przez Prezesa URE, złożyła sprawozdania, o których mowa w art. 43d ust. 1 Prawa energetycznego,

ii.  wolumen przywożonych wyrobów wskazany w sprawozdaniach, o których mowa w art. 43d ust. 1 Prawa energetycznego był nieznaczny i nie spowodował zniekształcenia danych wskazywanych przez Prezesa URE w sprawozdaniach kwartalnych,

(...).  Spółka po dobrowolnej naprawie sytuacji na bieżąco monitorowała przywóz wyrobów, regularnie składała sprawozdania, o których mowa w art. 43 d ust. 1 Prawa energetycznego,

co spowodowało błędne uznanie, że czyn Spółki należy zaklasyfikować jako czyn o szkodliwości większej niż znikoma,

b)  art. 56 ust. 2h pkt 4) w zw. z art. 56 ust. 1 pkt 12 b) Prawa energetycznego poprzez jego błędną wykładnię i nałożenie na Spółkę kary pieniężnej w wysokości 240.000,00 zł zamiast 10.000 zł, podczas gdy z brzmienia art. 56 ust. 2h pkt 4) Prawa energetycznego - w brzmieniu obowiązującym w okresie wskazanym w zaskarżonej decyli - wynika, że kara w wysokości 10.000 zł wymierzana jest za nieprzekazanie sprawozdań (1. mnoga), o których mowa w art. 43d Prawa energetycznego, a więc jest to kara za niespełnienie ww. obowiązku jako jednego czynu, niezależna od ilości sprawozdań, o których mowa w art. 43d Prawa energetycznego złożonych po ustawowym terminie - Spółka zgłasza powyższy zarzut alternatywnie - w przypadku uznania przez tut. Sąd zarzutu wskazanego w lit. b) powyżej za niezasadny,

c)  art. 2 Konstytucji- to jest zasady demokratycznego państwa prawa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej, a w szczególności wynikającej z niej zasady zaufania obywateli do państwa poprzez błędną kwalifikację czynu Spółki jako czynu o stopniu szkodliwości wyższym niż znikomy oraz przekroczeniu granic uznania administracyjnego.

W związku z powyższym, powód wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w części oraz orzeczenie co do istoty sprawy, poprzez orzeczenie o odstąpieniu od wymierzenia kary w całości na podstawie art. 56 ust 6a p.e., ewentualnie, w razie nieuwzględnienia powyższego, powód wniósł o zmianę decyzji w zaskarżonej części oraz orzeczenie co do istoty sprawy, poprzez wymierzenie kary łącznej w wysokości 10 000 zł., a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Ponadto, powód wniósł o:

1.  dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodu z dokumentów wydruków sprawozdań, o których mowa w art. 43d Prawa energetycznego za miesiące: sierpień 2017 r. - lipiec 2019 r. (oryginały sprawozdań znajdują się w aktach postępowania administracyjnego prowadzonego przez Prezesa URE) na okoliczność dobrowolnej naprawy sytuacji i wypełnienia obowiązków nałożonych na Spółkę przez Prawo energetyczne przed wszczęciem postępowania przez Prezesa URE, a co się z tym wiąże niskiej szkodliwości czynu,

2.  dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodu z dokumentu - wydruków:

a.  Biuletynu Prezesa URE nr 4 (102) 29 grudnia 2017 - str. 64 - 65,

b.  Biuletynu Prezesa URE nr 1 (103) 30 marca 2018 - str. 30 - 31,

c.  Biuletynu Prezesa URE nr 3 (105) 28 września 2018 - str. 26 - 27,

d.  Biuletynu Branżowego URE - Paliwa ciekłe Nr 3(4) 14 sierpnia 2018 r. - str. 7,

e.  Biuletynu Branżowego URE - Paliwa ciekłe Nr 4(4) 14 listopada 2018 r. - str. 2,

f.  Biuletynu Branżowego URE - Paliwa ciekłe Nr 1 (5) 14 lutego 2019 r. - str. 2,

g.  Biuletynu Branżowego URE - Paliwa ciekłe Nr 2 (6) 15 maja 2019 r. - str. 2,

h.  Biuletynu Branżowego URE - Paliwa ciekłe Nr 3 (7) 14 sierpnia 2019 r. - str. 2,

i.  Biuletynu Branżowego URE - Paliwa ciekłe Nr 4 (8) 15 listopada 2019 r. str. 2,

na okoliczność wykazania znikomej ilości przywozu wyrobów przez Spółkę, a tym samym marginalnego wpływu danych odnośnie przywozu przez Spółkę w stosunku do danych kwartalnych za okresy objęte postępowaniem, a tym samym zasadnością kwalifikacji czynu Spółki jako czynu o niskiej szkodliwości - złożenie sprawozdań, o których mowa w art. 43d ust. 1 Prawa energetycznego po ustawowym terminie nie spowodowało w stopniu znacznym zafałszowania danych widniejących w sprawozdaniach kwartalnych,

2.  dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodu z dokumentu - (i) wydruku Biuletynu Branżowego URE - Paliwa ciekłe Nr 3(4) z dnia 14 sierpnia 2018 r. - str. 213, (ii) wydruku Biuletynu Branżowego - Paliwa ciekłe Nr 3 (11) 14 sierpnia 2020 r., (iii) wydruku Biuletynu Branżowego - Paliwa ciekłe nr 4(12) z 12 listopada 2020 r. oraz (iv) wydruku ze strony internetowej URE - Informacje opublikowane w 2020 r. dot. paliw ciekłych na okoliczność przyznania przez Prezesa URE, że nie posiada on aktualnych danych w zakresie przywozu paliw ciekłych od podmiotów przywożących oraz uwzględniania danych przesłanych przez podmioty w analogicznej sytuacji do sytuacji Spółki, które dotychczas nie zdawały sobie sprawy z obowiązku sprawozdawczego i uwzględniania tych danych w korektach raportów kwartalnych przez Prezesa URE (Prezes URE dokonał bowiem korekty biuletynu za II kwartał 2020 r., to jest Biuletynu Branżowego - Paliwa ciekłe nr 3 (11) 14 sierpnia 2020 r. poprzez wydanie Biuletynu Branżowego - Paliwa ciekłe nr 4(12) z 12 listopada 2020 r.), a więc tym samym wywiązywania się przez Prezesa URE z obowiązków sprawozdawczych, pomimo otrzymywania sprawozdań po ustawowym terminie, a co się z tym wiąże, zasadnością kwalifikacji czynu Spółki jako czynu o niskiej szkodliwości. (odwołanie powoda z dnia 12 października 2022 r. k. 17-30v akt sąd.)

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, pominięcie wniosków dowodowych jako nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i stwierdzonych dokumentami zebranymi w toku postępowania administracyjnego oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. (odpowiedź pozwanego na odwołanie z dnia 14 kwietnia 2023 r. k. 117-129 akt sąd.)

Powód w replice na odpowiedź pozwanego podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko oraz wniósł o zawieszenie postępowania, z uwagi na skierowanie przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w dniu 3 lutego 2023 r. pytania do Trybunału Konstytucyjnego w zakresie zbadania kwestii związanej z karą sztywną za niezłożenie sprawozdania z art. 43d p.e. (pismo powoda z dnia 1 czerwca 2023 r. k. 134-140 akt sąd.)

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) S.A. z siedzibą w K. jest spółką prawa handlowego, której przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej jest produkcja łożysk, kół zębatych, przekładni zębatych i elementów napędowych. (odpis pełny KRS powoda k. 96-110 akt sąd.)

Powód w okresie od lipca 2017 r. do lipca 2019 r. dokonywał przywozu paliw ciekłych w postaci smarów o kodzie CN: 2710 19 99 w ilości 60,052 ton. (okoliczność bezsporna k. 7v akt sąd., sprawozdania za miesiąc: lipiec 2017 r. do lipiec 2019 r. k. 4-107v akt adm.)

W dniu 10 września 2019 r. (data wpływu do organu) Przedsiębiorca przekazał Prezesowi URE sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące: lipiec 2017 r. – lipiec 2019 r. (okoliczność bezsporna, k. 13v, k. 119 akt sąd.)

Przedsiębiorca 12 września 2019 r. został wpisany do Rejestru Podmiotów Przywożących (dalej jako RPP) na mocy decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, znak: (...) pod numerem (...) (okoliczność bezsporna k.7v akt sąd., k. 1v akt adm.)

W związku z powyższym, Prezes URE 27 czerwca 2022 r. zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z nieprzekazaniem w terminie sprawozdania do Prezesa Urzędu, o którym mowa w art. 43d p.e. za miesiące: od lipca 2017 r. do lipca 2019 r. (zawiadomienie o wszczęciu postępowania z dnia 27 czerwca 2022 r. k. 1-2v akt adm.)

W dniu 12 lipca 2022 r. przedsiębiorca wniósł o odstąpienie od wymierzenia kary. Wskazywał, iż jego działanie nie było ani celowe ani zamierzone. Dodał też, że Spółka nie była świadoma, że jest objęta zakresem obowiązków wynikających z prawa energetycznego (tzn. składania sprawozdań, o których mowa w art. 43d p.e.). Spółka podkreślała również, iż dokonywała przywozów smarów w niewielkich ilościach oraz zużywała je na własne potrzeby (w ramach prowadzonej działalności gospodarczej). Powód podnosił, że nie zdawał sobie sprawy z tego, iż przywożone smary należało zakwalifikować jako paliwa ciekłe, oraz, że po zidentyfikowaniu swoich uchybień, podjął niezbędne kroki w celu naprawienia zaistniałej sytuacji i jeszcze przed wszczęciem postępowania, z własnej inicjatywy, dopełnił wszelkich obowiązków nałożonych przez ustawę - prawo energetyczne. Powód wskazał także, że Skarb Państwa nie doznał żadnego uszczerbku przez wypełnienie obowiązków przez powoda po ustawowym terminie. (pismo powoda z dnia 12 lipca 2023 r. k. 108-114 akt adm.)

Przedsiębiorca w 2021 r. uzyskał przychód z działalności gospodarczej w wysokości 859 955 000 zł., natomiast dochód brutto powoda z działalności gospodarczej wyniósł 18 027 000 zł. (oświadczenie powoda z dnia 12 lipca 2022 r. dot. danych finansowych osiągniętych w 2021 r. k. 114 akt adm.)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o powołane wyżej dowody z dokumentów zgromadzone w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości, co ich wiarygodności.

Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a podniesione przez powoda w odwołaniu zarzuty nie mogą skutkować jej uchyleniem, ani odstąpieniem od wymierzenia kary.

Zgodnie z art. 43d ust. 1 p.e. przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych lub koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą, a także podmiot przywożący stosownie do swojej działalności przekazuje Prezesowi URE, Prezesowi Agencji Rezerw Materiałowych, ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych oraz ministrowi właściwemu do spraw energii mi esięczne sprawozdanie o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu - w terminie 20 dni od dnia zakończenia miesiąca, którego dotyczy sprawozdanie.

Na podstawie sprawozdań składanych przez podmioty przywożące, Prezes URE stosownie do treści art. 43d ust 4 p.e. ogłasza kwartalnie w Biuletynie Urzędu Regulacji Energetyki całkowite wielkości produkcji i przywozu poszczególnych paliw ciekłych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, stosując nazwy oraz klasyfikację Nomenklatury Scalonej (kody CN), w terminie 45 dni od dnia zakończenia kwartału.

W myśl art. 56 ust. 1 pkt 12b p.e. karze pieniężnej podlega ten, kto nie przekazuje w terminie sprawozdań, o których mowa w art. 43d. Wysokość kar, zgodnie z art. 56 ust. 2h pkt 4 p.e., wynosi 10 000 zł.

Podmiotem przywożącym, w myśl definicji zawartej w art. 3 pkt 12c p.e. jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która samodzielnie lub za pośrednictwem innego podmiotu dokonuje przywozu paliw ciekłych, z wyłączeniem przywozu paliw ciekłych:

a) w ramach wykonywania działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą wymagającej uzyskania koncesji, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 4, lub

b) przeznaczonych do użycia podczas transportu i przywożonych w standardowych zbiornikach, o których mowa w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 143).

Natomiast przywóz paliw ciekłych, to zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 3 pkt 12d p.e. sprowadzenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej paliw ciekłych w ramach nabycia wewnątrzwspólnotowego lub importu.

Podmiot przywożący może dokonywać przywozu paliw ciekłych po wpisaniu do rejestru podmiotów przywożących. Wpisu do tego rejestru dokonuje na wniosek podmiotu przywożącego Prezes URE w drodze decyzji (art. 32c p.e.).

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa, ustalony w sprawie stan faktyczny, pozwala zdaniem Sądu jednoznaczne stwierdzić, że po stronie Przedsiębiorstwa istniał obowiązek sprawozdawczy, o jakim mowa w art. 43d ust. 1 p.e.

Obowiązek ten ciąży nie tylko na przedsiębiorcach, którzy zostali wpisani do rejestru podmiotów przywożących, ale także na przedsiębiorcach, którzy takiego wpisu do rejestru podmiotów przywożących nie dokonali. Konkluzja taka jest oczywista, jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że definicja ustawowa podmiotu przywożącego nie determinuje statusu podmiotu przywożącego od dokonania wpisu do rejestru tych podmiotów.

Zatem obowiązkowi sprawozdawczemu, o jakim mowa w art. 43d p.e. podlega każdy przedsiębiorca, który dokonuje przywozu paliw, niezależnie czy został wpisany do rejestru, ale też niezależnie od ilości paliw przywiezionych przez przedsiębiorcę.

Uzyskanie statusu podmiotu przywożącego, poprzez sam fakt dokonywania przywozu paliwa, stwarzał zatem po stronie tego podmiotu obowiązek składania sprawozdań, o jakich mowa w art. 43d p.e.

W konsekwencji, niezłożenie przez powoda sprawozdania, o jakim mowa w art. 43d ust. 1 p.e., stanowiło podstawę do zastosowania przez organ regulacyjny normy art. 56 ust 1 pkt 12b p.e. i nałożenia na powoda kary, o jakiej mowa w tym przepisie.

Podkreślenia przy tym wymaga, iż odpowiedzialność, o której mowa w art. 56 ust. 1 pkt 12b p.e., ma charakter odpowiedzialności obiektywnej, co oznacza, że jest niezależna od subiektywnego elementu, jakim jest wina przedsiębiorcy. Dla możliwości zastosowania sankcji pieniężnej, o której mowa w przepisach prawa energetycznego, istotne jest zatem jedynie istnienie obowiązku prawnego zabezpieczonego sankcją pieniężną oraz stwierdzenie samego faktu jego naruszenia przez podmiot zobowiązany. Samo naruszenie normy sankcjonowanej uzasadnia natomiast postawienie zarzutu niezachowania należytej ostrożności wymaganej w stosunkach danego rodzaju (por. wyrok SN z 1 czerwca 2010 r., III SK 5/10; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 stycznia 2006 r., sygn. akt SK 52/04; Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego -A nr 2006/1/6). Charakterystyczne dla tego typu odpowiedzialności jest jej „oderwane od konieczności stwierdzania winy i innych okoliczności sprawy. Wystarczy jedynie ustalenie samego faktu naruszenia prawa lub wymogów decyzji administracyjnej” (wyrok TK z 5 maja 2009 r., sygn. akt P 64/07). Przypisanie odpowiedzialności sprowadza się zatem do ustalenia, czy określone zdarzenie wyczerpuje znamiona ustawowe i pozostaje w związku przyczynowym z zachowaniem konkretnego podmiotu.

Powyższe determinuje przypisania powodowi odpowiedzialności administracyjnej za niezłożenie sprawozdań za 24 miesiące, w których powód faktycznie dokonywał przywozu paliw. Były to sprawozdania za miesiące od sierpnia 2017 r. do lipca 2019 r. (sprawozdania za ww. miesiące - k. 9-107v akt adm.)

Powód sprowadzania te złożył dopiero w dniu 10 września 2019 r. (data wpływu do Urzędu Regulacji Energetyki – k. 4-107v akt adm.)

Wobec tego, powód nie zrealizował powyższego obowiązku w ustawowym terminie, czego nie kwestionuje, bowiem w odwołaniu zaskarżył wyłącznie pkt 2 decyzji.

W tych okolicznościach, w sytuacji gdy wysokość kary została ustalona przez ustawodawcę w art. 56 ust 2h pkt 4 p.e. w wysokości nominalnej 10 000 zł., uzasadnione było, wbrew stanowisku powoda, nałożenie na powoda kary właśnie w tej wysokości za każde pojedyncze uchybienie obowiązkowi złożenia sprawozdania za dany miesiąc, co łącznie spowodowało nałożenie kary w wysokości 240 000 zł.

Powód nie wskazywał, aby kara w tej wysokości nie uwzględniała jego możliwości finansowych, a zważywszy na fakt, że powód osiągnął w 2021 r. przychody z działalności gospodarczej w wysokości (...) zł., zasadne było przyjęcie, że kara ta mieści się w granicach ustawowych, ale także odpowiada możliwościom finansowym powoda, zwłaszcza, że spółka osiągnęła dochód na poziomie (...) zł.

Ponadto wskazać należy, iż wysokość kary za niewykonanie obowiązku przedstawienia sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu została ściśle określona w ustawie, co wyklucza możliwość jej miarkowania.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że celem kary administracyjnej jest nie tylko przymuszenie do właściwego zachowania, zgodnego z wymogami prawa, ale także prewencja ogólna i szczególna, a więc zapobieżenie w przyszłości podobnym naruszeniom prawa, zarówno przez ukaranego przedsiębiorcę, jak i inne podmioty, na których ciążą tożsame obowiązki. Zatem ukaranie jednego przedsiębiorcy ma być ostrzeżeniem także dla innych przedsiębiorców przed lekceważeniem ustawowych obowiązków.

Bez znaczenie dla nałożenia kary na powoda był również fakt, że powód przywoził jedynie niewielkie ilości paliw, o których powinien raportować Prezesowi URE. Z punktu widzenie celu regulacji art. 42d p.e., ilość przywiezionych paliw nie ma znaczenia, gdyż co do zasady brak sprawozdań nie musi świadczyć o niewielkich ilościach przywożonych paliw. Dopóki przedsiębiorca nie zaraportuje organowi o ilości wywiezionych paliw, dopóty ten nie ma wiedzy ani o fakcie przywozu, ani o jego ilości i też nie może podejmować czynności nadzorczo kontrolnych wobec podmiotu przywożącego, skoro nie wie, że przywóz jest dokonywany. Dlatego wielkość przywożonego paliwa i sposób jego wykorzystywania przez powoda nie miała znaczenia dla oceny zachowania powoda, pod kątem naruszenia ustawowego obowiązku sprawozdawczego. Także dla realizacji przez organ regulacyjny obowiązku ogłaszania kwartalnego raportu o całkowitej wielkości produkcji i przywozu paliw (art. 43d ust 4 p.e.) nie są bez znaczenie nawet niewielkie ilości paliw. Gdyby bowiem przyjąć, że niewielkie ilości przywożonego paliwa zwalniają z obowiązku składania miesięcznych sprawozdań, to efekt skali, wywołany znaczną liczbą przedsiębiorców, ale przywożących jedynie nieznaczne ilości paliw, mógłby w istotny sposób wpłynąć na zafałszowanie globalnych danych o przywozie w kwartalnym raporcie Prezesa URE. Dlatego też ustawodawca nie uzależnił powstania obowiązków sprawozdawczych po stronie podmiotów przywożących od ilości przywożonych paliw (nie wprowadził np. minimalnych progów odnoszących się do wielkości przywozu).

Odnosząc się do zarzutu powoda dotyczącego przesłanki pozwalającej na odstąpienie przez Prezesa URE od nałożenia kary, to Sąd uznał go za niezasadny.

W myśl przepisu art. 56 ust 6a p.e. Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.

Dokonując oceny stanu faktycznego sprawy, w świetle treści art. 56 ust 6a p.e., Sąd doszedł do przekonania, że nie zostały spełnione przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary.

Ustawa prawo energetyczne nie sprecyzowała w jaki sposób należy oceniać stopień szkodliwości czynu, jednak uczyniło to orzecznictwo sądowe. I tak Sąd Najwyższy w wyroku z 15 października 2014 r., w sprawie o sygn. akt III SK 47/13 uznał, że „przy ocenie szkodliwości zasadne jest odwołanie się do sposobu weryfikacji tego stopnia wypracowanego w prawie karnym, skoro prawodawca posłużył się w art. 56 ust. 6a prawa energetycznego instytucją prawa karnego, z uwagi na represyjny charakter kar pieniężnych przewidzianych w art. 56 prawa energetycznego”.

Konieczne jest więc odwołanie się do art. 115 § 2 kodeksu karnego, który zawiera zamknięty katalog kryteriów oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu i który nakazuje przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu brać pod uwagę:

1) rodzaj i charakter naruszonego dobra,

2) rozmiary wyrządzonej szkody,

3) sposób i okoliczności popełnienia czynu,

4) wagę naruszonych obowiązków,

5) postać zamiaru,

6) motywację sprawcy,

7) rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Jak ocenił Sąd Najwyższy w powołanym wyżej orzeczeniu „o stopniu społecznej szkodliwości mają decydować wyłącznie okoliczności związane z czynem (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2011 r., IV KK 382/10), przy czym podstawowe znaczenie dla określenia stopnia szkodliwości czynu mają rodzaj i charakter naruszonego dobra chronionego prawem, rozmiar wyrządzonej i grożącej szkody oraz zamiar i motywacja sprawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2011 r., IV KK 382/10). […] Nie uwzględnia się więc okoliczności, które pojawiły się po popełnieniu czynu, ponieważ nie mieszczą się one w regulacji art. 115 § 2 KK.”

Analizując zasadnicze kryterium oceny stopnia szkodliwości czynu powoda, jakim jest rodzaj naruszonego dobra należy stwierdzić, że dobrem tym jest w istocie możliwość realizowania przez Prezesa URE zadań nałożonych przez ustawodawcę, w tym w szczególności dążenia do eliminacji szarej strefy na rynku paliw.

W tej kwestii, Sąd podziela pogląd pozwanego Prezesa URE, iż obowiązek sprawozdawczy z art. 43d ust. 1 p.e. nie służy jedynie przygotowaniu raportu kwartalnego przez Prezesa URE, o którym mowa w art. 43d ust. 4 p.e. Obowiązek ten służy nadzorowi i kontroli rynku paliw, a także kontroli naruszeń warunków prowadzenia działalności gospodarczej w dziedzinie paliw ciekłych, informowaniu o funkcjonowaniu przedsiębiorców na rynku paliw ciekłych, badaniu zgodności prowadzonej działalności z uprawnieniami wynikającymi z posiadanej przez przedsiębiorcę koncesji lub wpisu do rejestru podmiotów przywożących, czy również niezwłocznemu reagowaniu w przypadku wykrycia nieprawidłowości, a także służą do prowadzenia kontroli, o której mowa w art. 23r ust. 1 p.e. Istotą jednak tego obowiązku jest przejrzystość obrotu paliwami ciekłymi, która ma wyeliminować szarą strefę na rynku paliw. Wolą ustawodawcy walka z szarą strefą na tym rynku obciąża w znacznym zakresie nie tylko organ regulacyjny i inne organy państwa, ale nakłada liczne obowiązki na przedsiębiorców, którzy dokonują obrotu paliwem ciekłym i to niezalenie od wielkości obrotów. Stąd też obowiązki sprawozdawcze ciążące nawet na podmiotach, które paliwo przywożą z zagranicy i to nawet wówczas gdy przywożą to na własne potrzeby.

Przyjęcie w tym stanie rzeczy, że nieskładanie sprawozdań przez niektórych przedsiębiorców nie jest jednak szkodliwe społecznie, oznaczałoby pominięcie słusznego zdaniem Sądu kierunku regulacji, który zmierza do eliminacji patologii na rynku paliw, ale też uznanie, że chronione (dość restrykcyjnie) przez państwo dobro jest nieistotne. Nie znajdując uzasadnienia dla takiej narracji, Sąd stoi na stanowisku, że rodzaj chronionego dobra pozwala oczekiwać od przedsiębiorców pełnej przejrzystości i skrupulatności w wykonywaniu obowiązków ustawowych.

Uwzględniając powyższe, nie można stwierdzić, że ze względu na rodzaj i charakter naruszonego dobra chronionego prawem, stopień szkodliwości czynu powoda był znikomy. Wszak niewykonanie przez powoda w terminie obowiązku sprawozdawczego pozbawiło regulatora rynku energetycznego, istotnych z punktu widzenia jego funkcji nadzorczych i kontrolnych, możliwości działania w tym zakresie.

Co się zaś tyczy zamiaru i motywacji sprawcy, który należy oceniać w kontekście szkodliwości czynu, to należy zwrócić uwagę na okoliczność, że zaniechanie powoda związane było z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą. Powód będąc profesjonalistą w obrocie gospodarczym, zignorował obowiązek ustawowy. Brak świadomości o istnieniu obowiązku nie może prowadzić do zwolnienia od odpowiedzialności administracyjnej przedsiębiorcy. Co prawda, powód nie działa w branży stricte paliwowej tylko jest przedsiębiorcą zajmującym się m.in. produkcją łożysk czy kół zębatych, co zapewne miało wpływ na brak wszechstronnej wiedzy o regulacjach tego rynku, niemniej jednak już w 2019 r uzyskał wpis do RPP, a ponadto walka z szarą strefą na rynku paliw odbiła się szerokim echem w mediach, po wprowadzeniu licznych regulacji związanych z obrotem paliwami. Ponadto powód nie stosował właściwych regulacji prawnych przez okres ponad 2 lat od zaistnienia obowiązku, a więc przez bardzo długi okres czasu. Nie bez znaczenia dla sprawy jest także okoliczność, że powód nie jest małym przedsiębiorcą i zapewne ma lub co najmniej może mieć ze względu na znaczna skalę, także finansową, działalności, służby prawne, które monitorują regulacje prawne, którym spółka podlega.

Zatem konsekwencje niezłożenia sprawozdania, które są związane także z ryzykiem prowadzenia każdej działalności gospodarczej, obciążają tylko powoda. Powód jest przedsiębiorcą, wobec tego z uwagi na profesjonalny charaktery wykonywanej przez niego działalności powinien mieć świadomość spoczywających na nim obowiązków, w tym obowiązków sprawozdawczych i powinien realizować je ze starannością wymaganą od profesjonalisty. Obejmuje ona również znajomość obowiązujących przepisów prawa oraz następstw z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Przy czym sama treść przepisów regulujących obowiązek sprawozdawczy nie budziła wątpliwości interpretacyjnych, co wykluczało możliwość odmiennej interpretacji przepisu niż ta przyjęta przez organ regulacyjny.

Reasumując, o ile powód spełnił po czasie swój ustawowy obowiązek (10 września 2019 r.- data wpływu do organu) oraz o ile można przyjąć, że zaniechanie powoda nie było działaniem celowym, to jednak należy mu przypisać zawinione działanie, co najmniej w postaci niedbalstwa, za które przedsiębiorca musi ponosić odpowiedzialność.

Na marginesie dodać należy, iż art. 56 ust. 6a p.e. ma charakter fakultatywny, zatem odstąpienie od wymierzenia kary nie tylko zależy od spełnienia przesłanki o charakterze ocennym, w postaci znikomej szkodliwości czynu, ale zależy od uznania organu, które wszakże nie może być dowolne i wynikać musi z merytorycznych przesłanek, ale z pewnością nie stanowi ono obowiązku organu do zastosowania powołanej regulacji w każdych warunkach (podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 24 sierpnia 2012 roku, sygn. akt VI ACa 389/12).

W tym zakresie Sąd Okręgowy podziela także stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 27 listopada 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, że „art. 56 ust. 6a p.e. należy interpretować z uwzględnieniem zasady sprawności i rzetelności działania instytucji publicznych, a także zasady równowagi i podziału władzy. W ocenie Sądu Najwyższego […] Prezes Urzędu Regulacji Energetyki dysponuje pewnym luzem decyzyjnym przy interpretacji przesłanki znikomości szkodliwości społecznej czynu, a w razie ziszczenia się wspomnianej przesłanki - uznaniem administracyjnym przy wyborze wariantu rozstrzygnięcia: odstąpienia od kary pieniężnej bądź nieodstąpienia od tej kary. […]Organ regulacyjny, z uwagi na posiadaną wyspecjalizowaną kadrę, unikalną pamięć instytucjonalną oraz bezpośrednią styczność z realiami rynkowymi, jest co do zasady lepiej przygotowany niż sędzia do oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu przedsiębiorcy z punktu widzenia standardów obowiązujących na rynku regulowanym. Interpretacja przepisów prawnych należy do istoty władzy wykonawczej, która jak wskazuje sama jej nazwa, odpowiada za egzekwowanie prawa. Jeżeli określony sposób interpretacji przepisu ma racjonalne uzasadnienie i jest ugruntowany w praktyce organu, sąd nie powinien zastępować go własną interpretacją. Interwencja sądu w treść decyzji organu regulacyjnego powinna następować dopiero wtedy, gdy nosi ona znamiona dowolności: opiera się na arbitralnych przesłankach, zawiera zdawkowe i ogólnikowe uzasadnienie, odwołuje się do nieudowodnionych informacji.” (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych z 27 listopada 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, legalis nr 2294222).

Mając na uwadze powyższe, Sąd podzielił pogląd organu, że w sprawie nie zachodziły podstawy do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej, zaś argumentacja organu dotycząca szkodliwości czynu została w sposób dogłębny i wnikliwy przedstawiona przez organ w uzasadnieniu decyzji (rozstrzygnięcie w tym przedmiocie nie nosiło znamion dowolności).

Skoro więc ustawodawca nie wprowadził ustawowej granicy wskazującej na zwolnienie z obowiązku sprawozdawczego niektórych przedsiębiorców obracających niewielką ilością paliw, to rolą Prezesa URE jest, w ramach dyskrecjonalnej władzy jaką dał mu przepis art. 56 ust 6a p.e., ocena czy kara może być nałożone w ustawowej wysokości ze względu na stopień społecznej szkodliwości czynu. Przy czym należy mieć też na względzie okoliczność, którą organ musi brać pod uwagę przy ocenie celowości nałożenia kary, na którą wskazał Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 4 lipca 2002 r., sygn. akt P 12/01 - że podmioty prowadzące działalność gospodarczą powinny dawać rękojmię profesjonalnego i sumiennego realizowania obowiązków prawnych z nią związanych. W pojęciu wolności gospodarczej nie mieści się bowiem prawo do swobodnego traktowania normatywnie określonych obowiązków. Zatem w sprawie niniejszej, w której organ rozważał możliwość odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej, nie można mówić o automatycznym stosowaniu sankcji, ale o jej indywidualizacji i proporcjonalności, uwzględniającej charakter i wagę naruszenia norm prawa. Kara ustalona w decyzji jest zdaniem Sądu adekwatnym środkiem do zwalczania szarej strefy w obrocie paliwami ciekłymi i jej nałożenie nie pozostaje w sprzeczności z istotą państwa prawa.

Wbrew twierdzeniom powoda, prawidłowe było działanie Prezesa URE polegające na wymierzeniu kary 10 000 zł za brak każdego z miesięcznych sprawozdań. Treść bowiem przepisu art. 56 ust. 1 pkt 12b pe, nie daje podstaw do przyjęcia, że kara w wysokości 10.000 zł stanowi maksymalną karę za niespełnienie obowiązku, niezależnie od ilości niezłożonych sprawozdań.

W myśl art. 56 ust 1 pkt 12b p.e., karze pieniężnej podlega ten, kto nie przekazuje w terminie sprawozdań, o których mowa w art. 43d p.e., przy czym nieprzekazanie sprawozdań (l. mnoga), o których mowa w art. 43d p.e., odnosi się zdaniem Sądu do sprawozdań przekazywanych za jeden miesiąc, ale do różnych adresatów, o których mowa w przepisie art. 43d p.e. Poza Prezesem URE sprowadzania, zgodnie z pierwotną treścią przepisu, winny być przekazywane również Prezesowi Agencji Rezerw Materiałowych, ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych oraz ministrowi właściwemu do spraw energii.

Także wykładnia funkcjonalna prowadzi do wniosku, że wolą ustawodawcy było sankcjonowanie karą 10 000 zł braku sprawozdania za każdy miesiąc oddzielnie.

Zważywszy, że celem regulacji zawartej w art. 43d p.e. było zwiększenie nadzoru nad rynkiem paliw i wyeliminowanie tzw. szarej strefy w obrocie paliwami, to racjonale było wprowadzenie stałego monitoringu tego rynku, właśnie m.in. przez sprawozdania miesięczne podmiotów przywożących i sankcje za brak sprawozdań. Gdyby więc sankcją miała być jedynie pojedyncza kara pieniężna w wysokości 10.000 zł, niezależnie od liczby niezłożonych sprawozdań, to z pewnością nie wpływałaby ona dyscyplinująco na podmioty przywożące. Kara w takim wypadku nie miałaby charakteru przymuszającego, gdyż kwota 10 000 zł nie odstraszyłaby żadnego z przedsiębiorców, bo jej wymiar byłby jedynie symboliczny. Dopiero kara za brak każdego ze sprawozdań w stawce 10.000 zł, może w rzeczywistości wpłynąć dyscyplinująco na przedsiębiorcę.

Zaakceptowanie poglądu Spółki, że kara wynosi 10 000 zł niezależnie od tego, jak wielu sprawozdań nie złożył przedsiębiorca, skutkowałoby niesprawiedliwym traktowaniem przedsiębiorców, bowiem karę 10.000 zł ponosiłby zarówno przedsiębiorca, który nie złożył np. przez przeoczenie tylko jednego sprawozdania, a także przedsiębiorca, który nie złożył kilkudziesięciu sprawozdań, nawet celowo. Zatem nakładanie kar za każdy miesiąc, w którym przedsiębiorca nie złożył sprawozdań stanowi jednocześnie o indywidualizacji kary, w odniesieniu do każdego z przedsiębiorców, który podlega ukaraniu.

W tym stanie rzeczy, Sąd uznał, że brzmienie przepisu art. 43d ust. 1 p.e. nie pozostawia żadnych wątpliwości, że obowiązek składania sprawozdań dotyczy okresów miesięcznych, a niewykonanie tego obowiązku w terminie zagrożone jest karą sztywną w wysokości 10.000 zł za brak każdego jednego miesięcznego sprawozdania. Zatem nałożenie na powoda kary w wysokości 10.000 zł za brak każdego ze sprawozdań miesięcznych było prawidłowe i zasadne.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że celem kary administracyjnej jest nie tylko przymuszenie do właściwego zachowania, zgodnego z wymogami prawa, ale także prewencja ogólna i szczególna, a więc zapobieżenie w przyszłości podobnym naruszeniom prawa, zarówno przez ukaranego przedsiębiorcę, jak i inne podmioty, na których ciążą tożsame obowiązki. Zatem ukaranie jednego przedsiębiorcy ma być ostrzeżeniem także dla innych przedsiębiorców przed lekceważeniem obowiązków ustawowych.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada przepisom prawa, zaś odwołanie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie. Z tego względu, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przyjmując, że powód, jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu kosztów procesu, które obejmowały jedynie wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego w wysokości 720 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka