Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

W następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Witold Rękosiewicz

Protokolant: sekretarz sądowy Piotr Grzywacz

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2013 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z/s w B.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 3 grudnia 2010 r. znak (...)

oddala odwołanie.

SSO Witold Rękosiewicz

Sygn. akt XVII AmE 67/11

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego wydał w dniu 3.12.2010r. decyzję znak (...) w której:

1.  Stwierdził, że przedsiębiorca (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. (powód, Spółka) naruszył warunek 2.2.3. koncesji na obrót paliwami ciekłymi z dnia 28 listopada 2001r. Nr (...), zmienionej decyzją z dnia 6 stycznia 2005r. Nr (...) w ten sposób, że wprowadził do obrotu poprzez stację paliw w B. przy ul. (...) benzynę bezołowiową Pb - 95 nie spełniającą wymagań jakościowych określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dn. 9.12.2008r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (DZ. U. z 2008 nr 221, poz. 1441),

2.  Wymierzył przedsiębiorcy za w/w działania karę pieniężną w wysokości 40 600 zł.

Jako podstawę rozstrzygnięcia Prezes URE wskazał ustalenia kontroli przeprowadzonej w dniu 28.10.2009 r. przez inspektorów Wojewódzkiego Inspektoratu Inspekcji Handlowej w B. na należącej do powoda stacji paliw zlokalizowanej przy ul. (...). W wyniku kontroli pobrano próbki oleju napędowego i benzyny bezołowiowej Pb 95, które przekazano następnie do Instytutu (...) w W. celem zbadania zgodności w zakresie jakości przedmiotowego paliwa z przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 9 grudnia 2008r. w sprawie wymagań jakościowych paliw ciekłych. Zgodnie z treścią pisma Instytutu (...) w W. z dnia 5 listopada 2009r. wykonanie badań i wydanie protokołu z badań benzyny bezołowiowej Pb 95 nie było możliwe, gdyż próbka pobranej benzyny bezołowiowej Pb 95 była dwufazowa (jak wynika z treści w/w pisma oraz załączonego materiału fotograficznego a także protokołu kontroli, górna faza to prawdopodobnie faza paliwowa, dolna faza to najprawdopodobniej faza wodna). Natomiast próbka benzyny powinna być jednofazowa.

W ocenie Prezesa URE przedsiębiorca wykonujący profesjonalną działalność gospodarczą zobowiązany jest do dołożenia należytej staranności w zakresie jej prowadzenia. Szczególnym zaś przykładem profesjonalnej działalności gospodarczej jest wykonywanie koncesjonowanej działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi. Prezes URE podkreślił, że koncesja określa szczególne warunki wykonywania objętej nią działalności, zaś wypełnianie postanowień określonych w koncesji stanowi podstawowy obowiązek Koncesjonariusza.

Zdaniem Prezesa URE, stwierdzenie, że przedsiębiorca naruszył warunki udzielonej mu koncesji stanowi, w świetle przepisu art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10.04.1997r. Prawo energetyczne (DZ. U. z 2006r., nr 89, poz. 625 ze zm.) obligatoryjną przesłankę do nałożenia na niego kary pieniężnej. Przy czym istotne dla wymierzenia kary jest obiektywne stwierdzenie naruszenia warunków koncesji, bez konieczności wykazywania zawinionego działania przedsiębiorcy.

Prezes URE stwierdził, że wysokość nałożonej decyzją kary pieniężnej ustalona została z zachowaniem zasad określonych w art. 56 ust. 3 Prawa energetycznego na poziomie nie przekraczającym 15% przychodu przedsiębiorcy z działalności koncesjonowanej osiągniętego w roku podatkowym poprzedzającym wydanie decyzji.

Dodał, że zgodnie z art. 56 ust. 6 Prawa energetycznego, ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnił stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie przedsiębiorcy i jego możliwości finansowe.

Oceniając stopień szkodliwości czynu Prezes URE w szczególności wziął pod uwagę fakt, że wykazane w trakcie badań laboratoryjnych przekroczenie obowiązujących parametrów jakościowych było tak duże, że czyniło niemożliwym pobranie próbek, a produkt oferowany do sprzedaży w ogóle pozbawiony był cech które pozwoliłyby go zakwalifikować jako paliwo ciekłe nadające się do użycia zgodnie z przeznaczeniem.

Reasumując, uznał, iż stopnia szkodliwości czynu nie sposób uznać za znikomy i odstąpić od wymierzenia kary na podstawie art. 106 a ustawy Prawo energetyczne.

Odnosząc się do stopnia zawinienia Prezes URE stwierdził, że powód nie dochował należytej staranności przy prowadzeniu działalności koncesjonowanej, gdyż wprowadził na stacji paliw w B. benzynę bezołowiową (...)95 o jakości niezgodnej z obowiązującymi normami jakościowymi, zatem stopień zawinienia przedsiębiorcy ocenił jako duży.

Pozwany wskazał, że oceny możliwości finansowych powoda dokonał na podstawie przedstawionego przez niego wyliczenia wartości przychodu z działalności koncesjonowanej, który w roku 2009 wyniósł (...) zł. a także osiągniętego w 2009r. dochodu w wysokości 30 348, 89 zł.

Prezes URE zaznaczył, że na wymiar kary pieniężnej miało wpływ podjęcie przez przedsiębiorcę natychmiastowych działań naprawczych, mających na celu usunięcie stanu niezgodnego z obowiązującymi przepisami.

W dniu 22.12.2010r. powód wniósł odwołanie od przedmiotowej decyzji Prezesa URE, domagając się jej uchylenia w całości, ewentualnie zmianę zaskarżonej decyzji poprzez odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej lub jej zmniejszenie, wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu rozstrzygnięcia sprawy na podstawie art. 479 ⁵² kpc. Ponadto wniósł o przesłuchanie K. W. – Prezesa Zarządu Spółki na okoliczność stwierdzenia przyczyn wprowadzenia do obrotu benzyny Pb 95, której próbka okazała się dwufazowa, jakie skutki wiązały się ze sprzedażą tej benzyny, jakie działania podjęła Spółka w celu usunięcia tych przyczyn i skutków, oraz na okoliczność określenia sytuacji finansowej Spółki w kontekście wymierzonej przez Prezesa URE kary pieniężnej, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie prawa procesowego, poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 107 § 3 kpa poprzez niewskazanie jakich wymagań jakościowych określonych przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 9.12.2008r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (Dz. U. Nr 221, poz. 1441) nie spełniała benzyna bezołowiowa Pb 95 wprowadzona do obrotu poprzez stację paliw prowadzoną przez Spółkę.

A także naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez:

- niezastosowanie art. 56 ust. 6a ustawy z dnia 10.04.1997r. Prawo energetyczne, w sytuacji, gdy zaistniały przesłanki pozwalające na odstąpienie od wymierzenia Spółce kary pieniężnej, tj stopień szkodliwości czynu był znikomy, a Spółka zaprzestała naruszania prawa;

- niewłaściwe zastosowanie art. 56 ust. 6 ustawy, poprzez nieuwzględnienie przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej stopnia szkodliwości czynu, stopnia zawinienia oraz dotychczasowego zachowania podmiotu i jego możliwości finansowych i wymierzenie kary w wygórowanej wysokości

Uzasadniając powyższe powód wskazał, że w niniejszej sprawie zachodziły wszelkie okoliczności pozwalające na odstąpienie od wymierzenia kary. W pierwszej kolejności, wskazał na znikomą szkodliwość czynu. W ocenie powoda wskutek naruszenia nie doszło bowiem do poważnego uszkodzenia dwóch pojazdów, które zatankowały przedmiotowe paliwo, a Spółka niezwłocznie, na własny koszt dokonała wszelkich niezbędnych czynności naprawczych, aby normalna eksploatacja tych pojazdów była zapewniona, rekompensując tym samym i zapobiegając szkodzie, którą mogli ponieść z tego tytułu użytkownicy pojazdów. Ponadto, Spółka bezzwłocznie podjęła wszelkie niezbędne działania w celu wyeliminowania nieprawidłowości w funkcjonowaniu urządzeń związanych z dystrybucją paliwa. Już w dniu 2.11.2009r. przeprowadzone zostały badania stanu technicznego zbiornika, w którym przechowywano benzynę bezołowiową Pb 95. Analiza wykazała nieszczelność uszczelki pokrywy włazowej zbiornika z benzyną. Jeszcze tego samego dnia zbiornik został oczyszczony, a uszkodzoną uszczelkę wymieniono. Szybkie i zdecydowane działania Spółki doprowadziły do sytuacji, w której kolejna kontrola (...) Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej z dnia 9.11.2009r. a więc niespełna dwa tygodnie po po pierwszej kontroli z dnia 28.10.2009r. nie wykazała jakichkolwiek nieprawidłowości w zakresie jakości benzyny bezołowiowej Pb 95.

Abstrahując od okoliczności podniesionych powyżej powód wskazał również na fakt, iż nałożona decyzją Prezesa UOKiK kara jest zbyt wygórowana, zwłaszcza, wobec faktu, iż naruszenie przez Spółkę warunków koncesji miało charakter incydentalny, a awaria do której doszło na prowadzonej przez Spółkę stacji stanowiła nieprzewidywalne zdarzenie losowe. Dodał, że zbiorniki na prowadzonej przez niego stacji paliw są poddawane regularnym badaniom okresowym oraz technicznym, a ostatnie takie badanie przeprowadzone przez Odział Urzędu Dozoru Technicznego w B. przed przedmiotową kontrolą miało miejsce w dniu 19.10.2009r. i nie wykazało żadnych nieprawidłowości.

Na koniec wskazał, iż obowiązek zapłaty przedmiotowej kary spowoduje konieczność ogłoszenia upadłości Spółki z uwagi na duże zobowiązania Spółki wobec firm zewnętrznych, kredyty bankowe etc.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes URE, uzasadniając wniosek o oddalenie odwołania wskazał, że okoliczność wprowadzenia przez powoda do obrotu benzyny bezołowiowej nie spełniającej norm jakościowych jest bezsporna. Podkreślił, że na mocy art. 56 ust. 2 Prawa energetycznego jest zobligowany do wymierzenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 56 ust. 1 tej ustawy. Dodał, że przepisy art. 56 ust. 1 i 2 Prawa energetycznego stanowią samodzielną podstawę prawną do wymierzenia kary i nie wymagają wykazania winy, ponieważ odpowiedzialność przedsiębiorców wynikająca z tych przepisów oparta jest na zasadzie bezprawności działania lub zaniechania. Stopień zawinienia brany jest pod uwagę jedynie przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej – art. 56 ust. 6 ustawy. Powołał się na ugruntowane orzecznictwo Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego dotyczące tych kwestii oraz na przepis art. 355 § 2 kc nakładający na przedsiębiorcę obowiązek dołożenia należytej staranności w prowadzeniu działalności obrotu paliwami ciekłymi, jako działalności koncesjonowanej.

Pozwany stwierdził, że postępowanie administracyjne wykazało naruszenie przez powoda warunków koncesji.

Argumentację powoda dotyczącą znikomej szkodliwości czynu pozwany ocenił również jako niezasadną, wobec bezspornego faktu, iż powód dokonywał sprzedaży „paliwa ciekłego”, którego jakość nie tylko nie pozwalała zakwalifikować go jako pełnowartościowego paliwa nadającego się do użycia zgodnie z przeznaczeniem, ale wręcz spowodowała unieruchomienie kilku pojazdów klientów stacji paliw, którzy dokonali jego zakupu.

Pozwany zauważył również, że okoliczność naruszenia przez powoda warunków koncesji przesądza o uznaniu dużej szkodliwości czynu popełnionego przez powoda. Prezes URE podkreślił ponadto, że warunek 2.2.1 koncesji obliguje powoda do utrzymywania stanu technicznego użytkowanych obiektów instalacji i urządzeń zgodnego z obowiązującymi przepisami określającymi wymogi techniczne, w tym metrologiczne, jakościowe i ochrony środowiska, zapewniającego w szczególności utrzymywanie wymaganej jakości paliw ciekłych będących przedmiotem obrotu (…).

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie udzielonej przez Prezesa URE koncesji powód prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie paliwami ciekłymi.

Pismem z dn. 12.3.2010r. (k. 1 akt adm.) Prezes URE został poinformowany przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o wynikach kontroli przeprowadzonej przez Wojewódzki Inspektorat Inspekcji Handlowej w B. na należącej do powoda stacji paliw zlokalizowanej w B. przy ul. (...). Do pisma dołączony został protokół kontroli (k. 3 akt adm.), z którego wynika, że w dniu 28.10.2009r. na stacji paliw prowadzonej przez powoda pobrane zostały próbki oleju napędowego i benzyny bezołowiowej Pb 95.

Badania pobranych próbek , przeprowadzone zostały w Instytucie (...) w W.. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, iż próbka oleju napędowego spełnia normy jakościowe określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 9 grudnia 2008r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych. (k. 9 akt adm), natomiast próbka benzyny bezołowiowej nie mogła zostać zbadana z uwagi na jej dwufazowość (faza górna to prawdopodobnie faza paliwowa, dolna faza to prawdopodobnie faza wodna), podczas, gdy próbka benzyny powinna być jednofazowa.

W związku z powyższym, pismem z dnia 23 kwietnia 2010r. Nr (...) Prezes URE zawiadomił koncesjonariusza o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego oraz wezwał go do złożenia szczegółowych wyjaśnień w sprawie, wniosków dowodowych oraz przesłanie uwierzytelnionych kopii dokumentów mających związek z naruszeniem warunku 2.2.3. koncesji.

W odpowiedzi na powyższe pismo, pismem, z dnia 17 maja 2010r. powód poinformował Prezesa URE, że dostawa przedmiotowej benzyny na stację paliw miała miejsce w dniu 9 października 2009r. Dostawcą i przewoźnikiem było Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...). Jakość paliwa potwierdzało świadectwo jakości nr (...) z dnia 9 października 2009r. wystawione przez (...) SA. Przedsiębiorca natychmiast po otrzymaniu wyników kontroli poinformował o zaistniałych wydarzeniach podmiot, od którego dzierżawi stację paliw, niezależnie jednak od tego przystąpił do samodzielnego ustalenia i usunięcia przyczyn nieprawidłowości. W dniu 2 listopada 2009r. przeprowadzone zostały badania stanu technicznego zbiornika, w którym przechowywano benzynę bezołowiową Pb 95. Analiza wykazała nieszczelność uszczelki pokrywy włazowej zbiornika z w/w benzyną. Przedsiębiorca poinformował, że jeszcze tego samego dnia zbiornik został oczyszczony, a uszkodzoną uszczelkę wymieniono. Odpady zawierające ropę naftową lub jej produkty, w ilości 0, 085 Mg (85kg), przekazano dla (...) Sp. z o.o. ((...)-(...) T., ul. (...)). Czynności wykonał Zakład (...) w B. ((...)-(...) B., ul. (...)) na rzecz podmiotu – Przedsiębiorstwa Handlowo – Usługowego (...), od którego Przedsiębiorca dzierżawi stacje paliw. Przedsiębiorca podkreślił, że uznając roszczenia klientów, poszkodowanych w związku z zakupem wadliwego paliwa w dniu 28 października 2009r. poniósł koszty naprawy unieruchomionych pojazdów, rekompensując tym samym wyrządzoną szkodę. Stwierdził, iż nie można przypisać mu winy albowiem zaistniała nieprawidłowość była wynikiem awarii technicznej uszczelki pokrywy włazowej zbiornika paliwa, na które to losowe zdarzenie nie miał on żadnego wpływu. Zaznaczył również, iż dołożył wszelkich starań w celu utrzymania zbiorników w stanie zdatnym do normalnego użytku. Zbiorniki na jego stacji poddawane są bowiem regularnym badaniom okresowym stanu technicznego, w tym ostatnie badanie odbyło się przed opisaną awarią w dniu 19 września 2009 i przeprowadzone zostało przez Oddział (...) w B.. Badanie to nie wykazało żadnych nieprawidłowości. W ocenie powoda, mając na uwadze przedstawione okoliczności należy stwierdzić, iż stopień szkodliwości czynu Spółki był znikomy, przedsiębiorca nie ponosiło winy za zaistniałą sytuację, a jego natychmiastowa reakcja i dotychczasowe zachowanie winny prowadzić do obniżenia nałożonej na niego decyzją Prezesa URE kary pieniężnej.

Ponadto przedsiębiorca przedłożył informację na temat przychodów i dochodów uzyskanych w 2009r. z działalności koncesjonowanej oraz informację o sytuacji finansowej Spółki. Załączył również potwierdzone za zgodność z oryginałem kserokopie dokumentów związane z niniejszym postępowaniem.

W związku z powyższym, pismem z dnia 10 czerwca 2010r. Nr (...) Prezes URE zawiadomił przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego w niniejszej sprawie i poinformował go o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym oraz złożenia ewentualnych dodatkowych uwag i wyjaśnień w terminie 7 dnia od dnia otrzymania tego zawiadomienia. Pismo to zostało doręczone przedsiębiorcy w dniu 21 czerwca 2010r., jednak nie skorzystał on z przysługujących mu uprawnień.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym protokołu kontroli z dnia 28 października 2009r. Nr akt kontroli (...) oraz protokołu badań laboratoryjnych z dnia 5 listopada 2009r. Nr (...) fakt wprowadzenia do obrotu przez powoda w październiku 2009r. za pośrednictwem stacji paliw zlokalizowanej w B., benzyny bezołowiowej Pb-95 niespełniającej wymagań jakościowych należało uznać za udowodniony.

Zgodnie z warunkiem 2.2.3. udzielonej powodowi koncesji koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami i wynikającymi z zawartych umów.

Mając na uwadze fakt, że powód naruszył warunek koncesji należy stwierdzić, że Prezes URE był zobligowany przepisem art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego do wymierzenia kary pieniężnej która nie mogła przekroczyć 15% przychodu przedsiębiorcy uzyskanego z działalności objętej koncesją uzyskanego w poprzednim roku podatkowym. Wobec tego Prezes URE prawidłowo przy określaniu wymiaru kary brał pod uwagę wysokość przychodu powoda osiągniętego w roku 2009 poprzedzającym rok wydania decyzji o nałożeniu kary.

Odnosząc się do zarzutu niewyjaśnienia, czy powód dochował należytej staranności w prowadzonej działalności koncesjonowanej należy wskazać, że w niniejszej sprawie naruszenie przez Przedsiębiorcę warunków udzielonej mu koncesji stanowi tzw delikt administracyjny i winno być oceniane w kategoriach winy obiektywnej. Oznacza to, iż sam fakt naruszenia normy sankcjonowanej świadczy o niedochowaniu należytej staranności.

Podkreślenia wymaga także, iż na powodzie prowadzącym działalność koncesjonowaną spoczywa obowiązek utrzymywania stanu technicznego użytkowanych obiektów, instalacji i urządzeń zgodnego z wymogami technicznymi. Z wyjaśnień powoda nie wynika, na czym polegało uszkodzenie uszczelki pokrywy włazu, jaka była przyczyna powstania uszkodzenia oraz w jakiej dacie doszło do uszkodzenia. Z protokołu kontroli Urzędu Dozoru

Technicznego z dn. 19.10.2009r. nie wynika, że dotyczyła ona również pokrywy włazu (k. 34 akt adm.). Uszkodzenie uszczelki stwierdzono w dniu 2 listopada 2009r. Z powyższego wynika, że okres przedostawania się wody do zbiornika z benzyną nie został ustalony i uzasadnia ocenę, że powód nie dochował należytej staranności w zakresie utrzymania prawidłowego stanu technicznego użytkowanych urządzeń.

Oceny stopnia zawinienia powoda należy nadto dokonać przy uwzględnieniu art. 355 § 2 kc z uwzględnieniem wyjątkowego charakteru działalności gospodarczej, jaką jest koncesjonowana działalność polegająca na obrocie paliwami ciekłymi. W przypadku tego rodzaju działalności poziom wymaganej od przedsiębiorcy staranności jest wyższy niż przeciętny poziom przyjęty w obrocie gospodarczym.

Podnoszona przez powoda okoliczność posiadania świadectw jakości poszczególnych dostaw benzyny bezołowiowej i pozytywnych wyników kontroli techniczne (...) nie stanowi zdaniem Sądu dowodu dochowania przez powoda należytej staranności w zakresie prowadzonej działalności.

Świadectwo jakości jest bowiem potwierdzeniem jakości paliwa znajdującego się u dostawcy lecz nie stanowi dowodu, że paliwo wprowadzone do obrotu spełnia normy jakościowe.

Zdaniem Sądu znajdujące się w aktach sprawy informacje dotyczące podejmowanych aktów staranności nie dają podstawy do uznania, że Prezes URE nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy związanych ze sposobem prowadzenia działalności przez powoda.

Jakkolwiek przywołane przez powoda okoliczności nie uzasadniają przyjęcia, iż naruszenie warunków koncesji miało charakter nie zawiniony to jednak mają one wpływ na ocenę stopnia zawinienia, co w świetle przepisu art. 56 ust. 6 Prawa energetycznego oddziaływuje na wysokość kary pieniężnej.

W wydanej decyzji pozwany uwzględnił w sposób prawidłowy wszystkie przesłanki określenia wysokości kary tj stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz możliwości finansowe przedsiębiorcy i jego dotychczasowe zachowanie.

Ponadto, wzięto również pod uwagę wartość przychodu, który w roku 2009 wyniósł (...) zł. A także przychodów z działalności koncesjonowanej, które wyniosły (...) zł., a także osiągniętego w 2009r. dochodu w wysokości 30 348,89 zł.

Świadczy o tym wysokość nałożonej na powoda kary pieniężnej, która nie przekracza (...) % uzyskanego przez przedsiębiorcę przychodu. Zdaniem Sądu podnoszona przez powoda okoliczność, że opiera swoją działalność na zaufaniu do dostawcy nie może stanowić podstawy do uwzględnienia żądania uchylenia lub zmiany zaskarżonej decyzji. Prowadzenie działalności gospodarczej w oparciu o powyższe zasady nie może być uznane za działanie w warunkach należytej staranności.

W niniejszej sprawie nie zachodziły nadto okoliczności uzasadniające odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 6a ustawy – Prawo energetyczne. Argumentację powoda dotyczącą znikomej szkodliwości czynu należało ocenić jako niezasadną, wobec faktu, iż powód dokonywał sprzedaży „paliwa ciekłego”, którego jakość nie tylko nie pozwalała zakwalifikować go jako pełnowartościowego paliwa nadającego się do użycia zgodnie z przeznaczeniem, ale wręcz spowodowała unieruchomienie kilku pojazdów klientów stacji paliw, którzy dokonali jego zakupu.

Z informacji zawartych w protokołach kontroli przeprowadzonych na stacji paliw prowadzonej przez powoda w dniach 28.10.2009r. i 9.11.2009r. wynika, że stan licznika na odmierzaczu przed pobraniem próbki wynosił przy pierwszej kontroli (...) (k. 4 akt adm.) a przy drugiej kontroli (...) (k. 12 akt adm.). Różnica stanu wynosi (...). Z porównania podanych wartości wynika bezspornie, że w okresie pomiędzy. 28 października a 2 listopada 2009r. na stacji paliw powoda była prowadzona sprzedaż paliwa. Wobec tego potencjalne negatywne skutki działalności powoda dla nabywców paliwa, mogły być dużo większe niż twierdzi sam powód. Pokrycie kosztów naprawy dwóch pojazdów nie oznacza, że wyrządzona szkoda została zrekompensowana przez przedsiębiorcę w 100%.

Na marginesie należy wskazać, iż pokrycie przez Przedsiębiorcę kosztów naprawy pojazdów o których mowa powyżej nie ma wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszym postępowaniu. Zobowiązania z tytułu naprawienia wyrządzonej poszczególnym klientom szkody byłyby bowiem w przypadku nie wykonania ich przez Przedsiębiorcę przedmiotem rozstrzygnięcia w postępowaniu cywilnym.

Należy pamiętać, że stwierdzone działanie naruszające warunek udzielonej powodowi koncesji bezpośrednio godziło w interes konsumentów. Ponadto ustalenie kary na poziomie określonym w zaskarżonej decyzji umożliwi realizację funkcji kary zarówno prewencyjnej jak i represyjnej.

Jak podkreślił Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 17 września 2008r. sygn. akt VI ACa 486/08 kara nie może mieć charakteru symbolicznego, pozostawałoby to w sprzeczności z art. 56 ust. 3 Prawa energetycznego. Koncesjonowana działalność gospodarcza ma charakter zarobkowy i prowadzona jest na własne ryzyko. Okoliczność zaciągnięcia prze przedsiębiorcę kredytu, osiągnięcie zysku czy straty z prowadzonej działalności nie może mieć wpływu na ocenę jego sytuacji finansowej. W przeciwnym razie wykazanie przywołanych wyżej okoliczności skutkowałoby niewywiązaniem się przedsiębiorcy z nałożonej kary, która byłaby fikcją nie spełniającą celu represyjnego i prewencyjnego.

Sąd oddalił wniosek dowodowy powoda o albowiem okoliczności których udowodnieniu miał służyć nie były kwestionowane w trakcie postępowania przez Prezesa URE i nie wymagały dodatkowego uzasadnienia.

Wobec braku okoliczności uzasadniających uwzględnienie odwołania Sąd Okręgowy oddalił je jako bezzasadne na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 kpc.

SSO Witold Rękosiewicz