Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	SSO Maciej Kruszyński
Protokolant –	sekr. sądowy Magdalena Ratajczyk

po rozpoznaniu 23 maja 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) sp. z o.o. w B.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania (...) sp. z o.o. w B. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 13 listopada 2020 roku, numer (...)

1. oddala odwołanie;

2. zasądza od (...) sp. z o.o. w B. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki 1260 zł (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt złotych) z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Maciej Kruszyński

Sygn. akt XVII AmE 68/24

UZASADNIENIE

Decyzją z 17 października 2019 r., nr (...), (...)Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej Prezes URE, Pozwany), na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2 i art. 56 ust. 3 i 6 oraz art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 755 z późn. zm.) (dalej p.e.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. (dalej Powód, Przedsiębiorca, Spółka), posiadającej koncesję na obrót paliwami ciekłymi, udzieloną decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 22 lipca 2014 r. nr (...)z późn. zm. - w związku z ujawnieniem w prowadzonej przez ww. przedsiębiorcę koncesjonowanej działalności gospodarczej związanej z obrotem paliwami ciekłymi nieprawidłowości polegających na prowadzeniu tej działalności niezgodnie z przedmiotem i zakresem koncesji określonym decyzją z dnia 15 czerwca 2015 r. nr (...), tj. poprzez eksploatowanie środków transportu paliw ciekłych - cystern drogowych nie objętych zapisami koncesji stanowiącymi o jej przedmiocie i zakresie, co wypełnia dyspozycję art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne (naruszenie warunków koncesji) orzekł, że:

1.  (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. naruszyła warunki koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 22 lipca 2014 r. nr (...) z późn. zm. poprzez prowadzenie koncesjonowanej działalności gospodarczej w sposób niezgodny z brzmieniem pkt 1. tej koncesji określającym przedmiot i zakres koncesjonowanej działalności gospodarczej;

2.  za to działanie wymierzył (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. karę pieniężną w wysokości 24 400 zł, co stanowi (...) % przychodu ww. przedsiębiorcy z działalności koncesjonowanej osiągniętego w 2018 r.

Powód zaskarżył powyższą Decyzję Prezesa URE, zarzucając jej naruszenie:

1.  art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. poprzez błędne uznanie, że prowadzenie działalności z wykorzystaniem środków transportu niewymienionych wprost w treści koncesji stanowi naruszenie jej warunków, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania tego przepisu i nałożenia na Spółkę kary w sytuacji braku naruszenia obowiązków wynikających z koncesji,

2.  art. 56 ust. 6a p.e. poprzez uznanie, że stopień szkodliwości czynu Powoda nie był znikomy i w konsekwencji niezastosowanie tego przepisu, tzn. nieodstąpienie od wymierzenia kary,

3.  art. 56 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 i 6 p.e. poprzez przyjęcie, że Spółka nie przestrzegała obowiązków wynikających z koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej przez Prezesa URE w sposób świadomy, a stopień zawinienia Spółki był duży.

Wobec powyższego Powód wniósł o zmianę zaskarżonej Decyzji poprzez odstąpienie od wymierzenia Spółce kary, ewentualnie poprzez obniżenie nałożonej kary oraz zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od Powoda na rzecz Prezesa URE zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Strony podtrzymały dotychczasowe stanowisko w pismach z 6 kwietnia 2021 r. (k. 60 i 62 akt sąd.).

Wyrokiem z 14 czerwca 2021 r., wydanym na posiedzeniu niejawnym, Sąd Okręgowy w Warszawie- Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie i zasądził od Powoda na rzecz Prezesa URE koszty procesu (k. 65 akt sąd.).

Na skutek apelacji Powoda od ww. wyroku, Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 1 czerwca 2023 r. o sygn. VII AGa 797/21 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej (k. 161 akt sąd.). Orzeczenie Sądu Apelacyjnego było motywowane jedynie faktem nieprzeprowadzenia rozprawy przez Sąd Okręgowy, w sytuacji sprzeciwu strony Powodowej w zakresie skierowania sprawy na posiedzenie niejawne.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Powód posiada koncesję na obrót paliwami ciekłymi udzieloną decyzją z dnia 22 lipca 2014 r. nr (...), zmienioną decyzjami z dnia 15 czerwca 2015 r. nr (...) z dnia 11 października 2018 r. nr (...)oraz dnia 11 października 2018 r. nr (...) na okres od 23 lipca 2014 r. do 31 grudnia 2030 r.

Dowód: decyzja Prezesa URE z 22 lipca 2014 r., k. 39- 45 akt adm., decyzja Prezesa URE z 15 czerwca 2015 r., k. 46- 48 akt adm. , d ecyzje Prezesa URE z 11 października 2018 r., k. 49- 56, 57- 63 akt adm.

Decyzją z dnia 15 czerwca 2015 r. nr(...) Prezes URE dokonał zmiany ww. koncesji poprzez określenie w niej aktualnego przedmiotu i zakresu koncesjonowanej działalności gospodarczej wskazując, iż obejmuje ona obrót następującymi paliwami ciekłymi:

⚫

olejami opałowymi przy wykorzystaniu infrastruktury technicznej innych przedsiębiorców, która nie jest eksploatowana przez Koncesjonariusza oraz

⚫

olejami napędowymi,

⚫

olejami opałowymi

przy wykorzystaniu autocysterny o nr identyfikacyjnym: (...).

W piśmie datowanym 12 stycznia 2017 r. Powód wniósł o dostosowanie posiadanej koncesji do definicji paliw ciekłych – zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2016 r. poz. 1165 z późn. zm.).

Dowód: wniosek z 12 stycznia 2017 r., k. 36- 37 akt adm.

Od dnia 7 września 2017 r. Powód rozpoczął eksploatację autocysterny o nr identyfikacyjnym (...), a w dniu 31 października 2017 r. eksploatację cysterny o nr (...).

Dowód: pismo Powoda z 28 czerwca 2018 r. wraz z oświadczeniem k. 25-28 akt adm., pismo Powoda z 14 sierpnia 2019 r., k. 64-65 akt adm.

W dniach 13 września 2017 r. i 7 listopada 2017 r. Powód złożył aktualizacje Informacji o rodzajach i lokalizacjach infrastruktury paliw ciekłych wykorzystywanej do prowadzenia działalności, wykazując dodatkowe środki transportu.

Dowód: pismo Powoda z 13 września 2017 r. wraz z aktualizacją Informacji k. 17-21 akt adm., aktualizacja Informacji z 6 listopada 2017 r. nadana 7 listopada 2017 r. k. 22-25 akt adm.

W toku postępowania o dostosowanie posiadanej koncesji do definicji paliw ciekłych, w piśmie z 28 czerwca 2018 r., Powód oświadczył, że w ramach prowadzanej działalności koncesjonowanej wykorzystuje środki transportu paliw ciekłych - autocysternę o nr identyfikacyjnym (...) i cysternę o nr identyfikacyjnym (...). Wobec tego w piśmie tym Powód zawarł wniosek o zmianę posiadanej koncesji w celu umożliwienia prowadzenia działalności z wykorzystaniem ww. środków transportu. Koncesja we wskazanym zakresie została zmieniona decyzją z dnia 11 października 2018 r. nr (...)

Dowód: pismo Powoda z dnia 28 czerwca 2018 r. wraz z oświadczeniem., k. 25-28 akt adm.

Prezes URE wezwał Powoda do złożenia dodatkowych wyjaśnień i dokumentów.

Dowód: pismo Prezesa URE z 11 kwietnia 2019 r., k. 11-12 akt adm.

Powód zajął stanowisko w sprawie. Powód wyjaśnił, że Spółce została udzielona przez Prezesa URE koncesja na wykonywanie działalności, która następnie była kilkukrotnie modyfikowana przez organ. Najszerszej modyfikacji koncesji dokonano w okresie od 12 stycznia 2017 r. do 26 września 2018 r. w ramach tzw. aktualizacji koncesji. Proces ten wynikał z przepisów tzw. Pakietu Energetycznego (tj. art. 16 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw; Dz. U. z 2016 r., poz. 1165, ze zm). Zgodnie z treścią art. 16 ustawy, Spółka złożyła wniosek o dostosowanie jej koncesji do definicji paliw ciekłych, o której mowa w nowym art. 3 pkt 3b Prawa energetycznego. Zdaniem Spółki, dopełniła ona obowiązku w odniesieniu do dwóch środków transportu, zgłaszając rozpoczęcie ich użytkowania Prezesowi URE informacją z dnia 6 listopada 2017 r. Powód wskazał także, iż Spółka nie miała możliwości formalnego zainicjowania kolejnego (równoległego) postępowania o zmianę jej koncesji, toteż składanie przez nią takowego wniosku przed zakończeniem postępowania aktualizacyjnego wydawało się całkowicie nieuzasadnione.

Dowód: pismo Powoda z 26 kwietnia 2019 r., k. 7-10 akt adm.

Zawiadomieniem z 1 sierpnia 2019 r. Prezes URE poinformował Powoda o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej - w związku z ujawnieniem w prowadzonej koncesjonowanej działalności gospodarczej związanej z obrotem paliwami ciekłymi nieprawidłowości polegających na jej prowadzeniu niezgodnie z warunkami określającymi jej przedmiot i zakres w brzmieniu nadanym decyzją w sprawie zmiany koncesji z dnia 15 czerwca 2015 r. nr (...) tj. poprzez eksploatowanie środków transportu paliw ciekłych - cystern drogowych nie objętych zapisami koncesji stanowiącymi o jej przedmiocie i zakresie. Jednocześnie, Prezes URE wezwał Powoda do przedstawienia szczegółowych wyjaśnień dotyczących stwierdzonych w prowadzonej przez niego koncesjonowanej działalności gospodarczej nieprawidłowości.

Dowód: zawiadomienie z 1 sierpnia 2019 r., k. 1-4 akt adm.

W piśmie z 14 sierpnia 2019 r. Powód wskazał, że w dniu 7 września 2017 r. rozpoczął eksploatację autocysterny o nr identyfikacyjnym (...), zaś cysterny o nr (...) - w dniu 31 października 2017 r. W ocenie Powoda nie doszło do zaniechań obowiązków wynikających z koncesji.

Dowód: pismo Powoda z 14 sierpnia 2019 r. z załącznikami, k. 64-73 akt adm.

Pismem z dnia 12 września 2019 r. Prezes URE zawiadomił Powoda o zakończeniu postępowania dowodowego oraz o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym oraz złożenia dodatkowych wyjaśnień i dokumentów w terminie do 7 października 2019 r., informując jednocześnie, że niezapoznanie się z aktami sprawy zostanie uznane za rezygnację z możliwości wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego.

Dowód: zawiadomienie o zakończeniu postępowania dowodowego z 12 września 2019 r., k. 75-76 akt adm.

Powód nie skorzystał z przysługującego mu w tym zakresie uprawnienia.

(okoliczność niesporna)

Powód osiągnął w 2018 r. przychód z działalności koncesjonowanej związanej z obrotem paliwami ciekłymi w wysokości (...) zł.

Dowód: pismo Powoda z 14 sierpnia 2019 r., k. 65 akt adm., formularz w sprawie opłaty koncesyjnej k. 66 akt adm.

Powyżej opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, których prawdziwość, wiarygodność i moc dowodowa nie była podważana w postępowaniu sądowym, jak też na podstawie niekwestionowanych twierdzeń stron.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

W myśl art. 37 ust. 1 pkt 2 p.e. koncesja powinna określać przedmiot i zakres działalności objętej koncesją.

Powód prowadził działalność gospodarczą w oparciu o koncesję udzieloną przez Prezesa URE 22 lipca 2014 r., w brzmieniu nadanym decyzją z 15 czerwca 2015 r. Zgodnie z jej treścią przedmiot działalności objętej niniejszą koncesją stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu następującymi paliwami ciekłymi:

⚫

olejami opałowymi przy wykorzystaniu infrastruktury technicznej innych przedsiębiorców, która nie jest eksploatowana przez Koncesjonariusza oraz

⚫

olejami napędowymi,

⚫

olejami opałowymi

przy wykorzystaniu autocysterny o nr identyfikacyjnym: (...).

Bez wątpienia zatem koncesja, którą uzyskał Powód na obrót paliwami wskazywała enumeratywnie zakres i przedmiot tej działalności poprzez określenie środków transportu, tj. przy wykorzystaniu autocysterny o nr identyfikacyjnym (...). Mimo tego, w toku postępowania bezspornie ustalono, że Powód eksploatował jeszcze, od 7 września 2017 r. cysternę drogową o nr id. (...) (cysterna (...) nr rej. (...)), zaś od 31 października 2017 r. cysternę drogową o nr id. (...) (przyczepa marki (...), nr rej. (...)).

Jeśli Powód uznawał, że koncesja z 15 czerwca 2015 r. jest sformułowana w sposób zawężający, to winien już wcześniej ubiegać się o jej stosowną modyfikację. Wprawdzie pismem z 12 stycznia 2017 r., Powód złożył wniosek o aktualizację koncesji, aczkolwiek poprzez dostosowanie posiadanej koncesji do definicji paliw ciekłych zgodnie z postanowieniami art. 16 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne. Innymi słowy złożony przez Powoda wniosek, datowany 12 stycznia 2017 r., stanowił wniosek o aktualizację koncesji w zakresie rodzaju paliw, którymi prowadzi obrót w ramach posiadanej koncesji. Powód wniósł o dostosowanie koncesji do nowych definicji paliw ciekłych, nie zaś o zmianę w zakresie posiadanej infrastruktury – nowych środków transportu. Takowy wniosek wpłynął do Urzędu dopiero w dniu 3 lipca 2018 r. Dopiero bowiem w piśmie z 26 czerwca 2018 r. Powód oświadczył, iż wykorzystuje w prowadzonej działalności ww. cysterny, równocześnie wnosząc o zmianę koncesji odnośnie wykorzystywanych środków transportu paliw ciekłych. Koncesja w tym zakresie została zmieniona 11 października 2018 r.

Trzeba natomiast podkreślić, że dopóki przedsiębiorca nie uzyska koncesji na prowadzenie sprzedaży przy użyciu określonych środków transportu, co miało miejsce w niniejszej sprawie, to nie może tego obrotu rozpocząć, czyli powinien był się wstrzymać z prowadzeniem obrotu do momentu uzyskania zmienionej koncesji, uwzględniającej kolejne środki transportu. Należy wyjaśnić, że samo złożenie wniosku nie uprawnia przedsiębiorcy do rozpoczęcia eksploatacji nowego środka transportu paliw, bowiem uprawnienie to uzyskuje dopiero w chwili wydania przez Prezesa URE decyzji. Obowiązek uzyskania decyzji zmieniającej koncesję wynika z istoty decyzji administracyjnej, która nadaje adresatowi w określonej przestrzeni materialnoprawnej ściśle zdefiniowane uprawnienia i obowiązki. Tym samym, Powód nie mógł prowadzić działalności koncesjonowanej w zakresie szerszym aniżeli określono w koncesji.

Tym bardziej więc Powód nie był uprawniony do wykorzystywania dodatkowych środków transportu paliw wobec ich wykazania w ramach złożonej we wrześniu i listopadzie 2017 r. Informacji o rodzajach i lokalizacji infrastruktury paliw ciekłych wykorzystywanej do prowadzenia działalności zwłaszcza, że składając je wypełniał inny obowiązek określony w art. 43e p.e.

Oznacza to, że do momentu uzyskania zmienionej koncesji w dniu 11 października 2018 r. Powód prowadził koncesjonowaną działalność gospodarczą niezgodnie z określonym w koncesji przedmiotem i zakresem tej działalności. W związku z tym niewątpliwie naruszył warunki tej koncesji, prowadząc działalność przy wykorzystaniu środków transportu, które nie zostały w niej zawarte.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd doszedł do przekonania, że istnieją podstawy prawne do zastosowania art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e., który to przepis stanowi, że karze pieniężnej podlega ten, kto narusza warunki koncesji.

Sąd orzekający w niniejszym składzie w pełni podziela i przyjmuje za swój pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z 11 września 2020 r., w sprawie toczącej się pod sygn. akt VII AGa 28/20 (Legalis), w którym wskazano, że wykładnia art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy p.e. powinna uwzględniać przede wszystkim wyniki wykładni logiczno-językowej. Taka wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że obowiązek wynika z koncesji zawsze wtedy gdy jest w decyzji koncesyjnej formalnie określony. To kryterium jest jednoznaczne i pozwala zawsze, zarówno organowi koncesyjnemu jak i koncesjonariuszowi ustalić, jakie obowiązki wynikają z koncesji – bez względu na to, czy teoretycznie obowiązki te mogą być także skonstruowane z innych źródeł. .

Jak wyinterpretował słusznie Sąd Najwyższy skoro w przepisie jest mowa, że „karze podlega ten kto...”, zatem Prezes URE jest obowiązany, a nie uprawniony, do nałożenia kary w razie stwierdzenia okoliczności podlegających karze (wyrok SN z 25 kwietnia 2007 r., sygn. akt III SK 1/07, Legalis). Sąd Najwyższy zauważył, że taką interpretację przepisu potwierdza również doktryna, która wskazuje, że to ustawodawca decyduje o tym, czy w konkretnym przypadku pozostawi kwestię nałożenia kary pieniężnej swobodnemu uznaniu organu administracji, czy też nałoży na organ obowiązek wymierzenia sankcji, pozwalając jedynie miarkować jej wysokość. Tak też zdecydował ustawodawca w art. 56 ust. 6 Prawa energetycznego, z którego wynika wprost, iż ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes Urzędu uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe (wyrok SN z 5.11.2008 r., III SK 6/08, Legalis).

Miarkując karę należało zatem uwzględnić dyrektywy wymiaru kary określone w powołanym art. 56 ust. 6 p.e.

W ocenie Sądu istotne znaczenie dla wysokości wymierzonej kary miał stopień szkodliwości czynu. Niewątpliwie w niniejszej sprawie stopień szkodliwości należy przyjąć jako wysoki. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że Powód prowadził działalność koncesjonowaną w sposób niezgodny z podstawowymi warunkami na jakich otrzymał koncesję. Prezes URE, wydając mu koncesję nie zatwierdził 2 środków transportu używanych przez koncesjonariusza. Tym samym na skutek zaniechania Powoda w postaci złożenia w odpowiednim czasie wniosku o rozszerzenie koncesji o te środki transportu, Prezes URE nie zweryfikował czy Powód może przy użyciu takich środków technicznych funkcjonować. Przy czym w przypadku autocysterny o nr identyfikacyjnym (...) Powód prowadził przy jej pomocy działalność koncesjonowaną niezgodnie z oznaczonym w koncesji przedmiotem i zakresem działalności przez 13 miesięcy i 3 dni, natomiast w przypadku cysterny o nr (...) przez 11 miesięcy i 10 dni. Tym samym Prezes URE był pozbawiony wiedzy i kontroli nad działalnością Powoda w niekoncesjonowanym zakresie, co oznacza, że mogła być ona prowadzona poza wszelkim nadzorem, a zatem mogłaby być prowadzona z narażeniem życia, stanowić zagrożenie dla środowiska, podczas gdy nadzór i kontrola służy temu, aby działalność była prowadzona w sposób bezpieczny zarówno dla ludzi jak i dla środowiska. Państwo dokonując ograniczeń w pewnych sferach działalności gospodarczej, zastrzega sobie właśnie w tym celu prawo nadzorowania.

Jednocześnie trzeba zgodzić się z Prezesem URE, że Powód świadomie naruszał warunki koncesji, gdyż w koncesji konkretnie wskazano przy wykorzystaniu jakich środków transportu może być prowadzona działalność koncesjonowana, a zatem odstępstwa od tego były oczywistym wykraczaniem poza przedmiot i zakres koncesji. Co więcej nawet po złożeniu wniosku o rozszerzenie koncesji o 2 środki transportu Powód nie powstrzymywał się z ich wykorzystywaniem do momentu uzyskania koncesji w dniu 11 października 2018 r.

W ocenie Sądu postępowanie Powoda godzi w dobro jakim jest prawidłowość obrotu paliwami ciekłymi, który może być prowadzony wyłącznie za prawnym przyzwoleniem na prowadzenie działalności w danym obszarze rynku.

Zdaniem Sądu w sprawie niniejszej nie zachodziły zatem podstawy do tego, aby odstąpić od nałożenia na Powoda kary w oparciu o przepis art. 56 ust. 6a p.e., gdyż odstąpienie od nałożenia kary jest możliwe tylko wówczas, kiedy stopień szkodliwości czynu jest znikomy.

Sąd miał jednak na uwadze, że Powód nie był uprzednio karany na podstawie art. 56 ust. 1 p.e.

Mając na względzie powyższe, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał, że okoliczności sprawy uzasadniają nałożenie na Powoda kary w wysokości 24 400 zł, co stanowi (...) jego przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego w 2018 r.

Kara w tej wysokości mieści się w limicie określonym w art. 56 ust. 3 p.e., zgodnie z którym wysokość kary nie może przekroczyć 15 % przychodu przedsiębiorcy z działalności koncesjonowanej, nie wpłynie też na jego możliwości finansowe. Nałożona na Powoda kara finansowa odpowiada przepisom prawa, a jej wysokość gwarantuje osiągnięcie prewencyjnych i represyjnych celów.

Resumując, należy przypomnieć, że koncesja jest zobowiązaniem przedsiębiorcy do należytego wykonywania wynikających z niej obowiązków. Przedsiębiorca prowadzący koncesjonowaną działalność gospodarczą odpowiada za prawidłowe wykonanie określonych w niej obowiązków. Co więcej, Powód decydując się na prowadzenie koncesjonowanej działalności gospodarczej wziął na siebie odpowiedzialność za przestrzeganie warunków na jakich udzielono mu koncesji, jak również ryzyko związane z restrykcjami wynikającymi z przepisów prawa w razie naruszenia warunków koncesji.

W ocenie Sądu zaskarżona Decyzja w odniesieniu do ustalenia, że Powód naruszył warunki koncesji jest prawidłowa i znajduje uzasadnienie w przepisach prawa, zaś podnoszone przez Powoda w odwołaniu zarzuty nie mogą skutkować jej zmianą, ani też jej uchyleniem.

Wobec powyższego, Sąd oddalił wniesione przez Powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że Powód - jako przegrywający sprawę – zobowiązany jest do zwrotu Pozwanemu kosztów procesu, na które złożyło wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 1260 zł, w tym 720 zł za I instancję, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz 540 zł za II instancję, na podstawie § 10 ust. 1 pkt 2 wymienionego rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sędzia SO Maciej Kruszyński