Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 stycznia 2011 roku Nr (...)Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Prezes URE) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 14 czerwca 2010 roku przedsiębiorcy B. H., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą H. B. (...)z siedzibą w B., postanowił odmówić dokonania zmiany rozstrzygnięcia decyzji Prezesa URE z dnia 22 grudnia 2003 roku, Nr (...), w sprawie udzielenia przedsiębiorcy B. H.koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od dnia 25 grudnia 2003 roku do dnia 25 grudnia 2013 roku, polegającej na rozszerzeniu przedmiotu i zakresu działalności o sprzedaż gazu (...). Jednocześnie, Prezes URE zmienił rozstrzygnięcie decyzji z dnia 22 grudnia 2003 roku, w tym: oznaczenie przedsiębiorcy, któremu udzielono koncesji, termin ważności koncesji na okres do dnia 31 grudnia 2030 roku oraz brzmienie „WARUNKÓW PROWADZENIA DZIAŁALNOŚCI”.

(decyzja Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki Nr(...) z dnia 19 stycznia 2011 roku, k. 3-11).

Odwołujący przedsiębiorca B. H. w odwołaniu datowanym 4 lutego 2011 roku zaskarżył decyzję Prezesa URE z dnia 19 stycznia 2011 roku w części (pkt.I) odmawiającej dokonania zmiany polegającej na rozszerzeniu przedmiotu i zakresu działalności o sprzedaż gazu (...).

Przedmiotowej decyzji zarzucono:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 33 ust. 1 pkt. 3 ustawy – Prawo energetyczne (Dz.U. z 2006r., Nr 89, poz. 625 ze zm., dalej: „Pe”) poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że Koncesjonariusz nie ma możliwości technicznych gwarantujących prawidłowe wykonywanie działalności, gdyż nie posiada ważnych pozwoleń w zakresie prawa budowlanego, wydanych przez właściwe organy na użytkowanie części gazowej ((...)) stacji paliw zlokalizowanej przy ul. (...)w B., pomimo posiadania wszystkich wymaganych przez prawo budowlane dokumentów uprawniających do użytkowania ww. części stacji paliw;

2.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 6, art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., polegające na pogwałceniu podstawowych zasad postępowania administracyjnego, w tym zasady praworządności, prawdy obiektywnej, przekroczenie swobodnej oceny dowodów przy wydawaniu decyzji, a także poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu decyzji na jakich dowodach Prezes URE oparł swoje rozstrzygnięcie, a którym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej i z jakich przyczyn.

Tym samym odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej części decyzji i dokonanie zmiany decyzji z dnia 22 grudnia 2003 roku o udzielenie koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres do dnia 31 grudnia 2030 roku i rozszerzenie przedmiotu i zakresu działalności objętego tą koncesją na sprzedaż gazu (...) lub uchylenie zaskarżonej części decyzji. Ponadto, odwołujący wniósł o dopuszczenie dowodów przywołanych w odwołaniu na okoliczności tam wskazane oraz wstrzymanie wykonania decyzji do czasu rozstrzygnięcia sprawy. B. H. wniósł także o zasądzenie od Prezesa URE na rzecz odwołującego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Odwołujący uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że Prezes URE stwierdzając, że Koncesjonariusz nie ma możliwości technicznych gwarantujących prawidłowe wykonywanie działalności „ponieważ nie posiada obecnie ważnych pozwoleń w zakresie prawa budowlanego wydanych przez właściwe organy, na użytkowanie części gazowej ( (...)) stacji paliw…” nie uwzględnił stanu rzeczywistego oraz zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Zdaniem odwołującego zaświadczenie z dnia 8 marca 2010 roku, nr (...).W (znajdujące się w aktach sprawy) wydane zostało wobec Koncesjonariusza, w którym określono, że obiekt został wykonany zgodnie z prawem (na podstawie art. 54 prawa budowlanego). W tym miejscu B. H. podniósł, że właściwy organ nie wniósł żadnego sprzeciwu w drodze decyzji i w związku z tym przystąpił do użytkowania obiektu zgodnie z prawem.

Ponadto, odwołujący podkreślił, że Prezes URE w zaskarżonej decyzji powołał się na pismo PINB z dnia 19 listopada 2010 roku, Nr (...)., w którym organ ten informuje, że firma (...)nielegalnie użytkuje zbiornik na gaz (...). Jednocześnie, odwołujący nadmienił, iż ta informacja stała się dla Prezesa URE podstawą do odmowy udzielenia koncesji na sprzedaż gazu (...), gdyż, jego zdaniem, rzekome nielegalne użytkowanie zbiornika na gaz przez Koncesjonariusza świadczy o braku możliwości technicznych gwarantujących prawidłowe wykonywanie działalności.

Odwołujący podniósł również, że załączony do pisma z dnia 19 listopada 2010 roku dokument z dnia 8 czerwca 2010 roku uznający za nieaktualne zaświadczenie z dnia 8 marca 2010 roku o zakończeniu budowy zbiornika (...), nie może świadczyć o nielegalnym użytkowaniu przedmiotowego zbiornika, gdyż nie został wydany w trybie przewidzianym przez prawo, który wywołałby określone w tym dokumencie skutki prawne. Tym samym odwołujący wskazał, iż dokument ten nie może „uznać” za nieaktualne zaświadczenie o zakończeniu budowy z dnia 8 marca 2010 roku, które jest jedynym prawnym dokumentem świadczącym o zgodnym z prawem użytkowaniu zbiornika (...)gaz.

W ocenie odwołującego niniejszy dokument nie może być uznany za zaświadczenie, ponieważ zaświadczenia służą potwierdzaniu stanu faktycznego lub prawnego, a nie znoszeniu stosunków administracyjnych, np. „uznawaniu za nieaktualne” innych zaświadczeń.

B. H.zaznaczył, że pozostałe dokumenty przesłane przez PINB, w tym zawiadomienie PINB z dnia 12 lipca 2010 roku o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie legalności budowy zbiornika na gaz ((...)) i nielegalnego użytkowania zbiornika nie wskazują, że zbiornik jest użytkowany nielegalnie. Tym samym odwołujący wskazał, że postępowanie to nie zostało zakończone do dnia wydania zaskarżonej decyzji, a także iż nie można przesądzić z góry, jaki będzie wynik tego postępowania.

Według przedsiębiorcy także z wyroku WSA załączonego do pisma PINB wynika, że „inwestor, który wybudował obiekt na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, która to decyzja została następnie wyeliminowana z obrotu prawnego, nie może być traktowany jako osoba dopuszczająca się samowoli budowlanej.”.

Odnośnie zarzutów naruszenia przepisów k.p.a. odwołujący podniósł, że Prezes URE całkowicie zignorował jedyny, zgodnie z prawem sporządzony dokument stwierdzający legalne użytkowanie przez Koncesjonariusza zbiornika (...), jakim jest zaświadczenie z dnia 8 marca 2010 roku o przyjęciu zawiadomienia o zakończeniu budowy. Jednocześnie, B. H. wskazał, iż okoliczność ta została podniesiona w piśmie z dnia 10 stycznia 2011 roku, do której organ koncesyjny nie odniósł się w wydanej decyzji.

Ponadto, odwołujący podkreślił, że wbrew nakazowi wynikającemu z art. 107 § 3 k.p.a., Prezes URE nie wskazał w uzasadnieniu decyzji, którym dowodom i z jakiej przyczyn odmówił wiarygodności.

(odwołanie od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki Nr (...) z dnia 19 stycznia 2011 roku, k. 18-23).

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu swego stanowiska Prezes URE podkreślił, że zaprezentowane przez odwołującego stanowisko dotyczące dokumentu, który miałby przesądzić o istnieniu po jego stronie możliwości technicznych gwarantujących prawidłowe wykonywanie działalności w zakresie sprzedaży gazu (...), tj. zaświadczenia z dnia 8 marca 2010 roku, nie może mieć zastosowania w świetle zaistniałych okoliczności.

Zdaniem Prezesa URE w niniejszej sprawie zawiadomienie o zakończeniu budowy nigdy nie było prawnie skuteczne, gdyż odwołujący uzyskał je na podstawie nieistniejącego w świetle przepisów prawa projektu budowli i warunków pozwolenia na budowę, bowiem decyzja ich dotycząca była nieważna już w chwili kiedy dokonywał zawiadomienia.

Ponadto, Prezes URE zważył, że pominięcie tej okoliczności przy zawiadamianiu o zakończeniu budowy świadczy jednocześnie o nierzetelności odwołującego względem organów administracji publicznej, co jest równoznaczne z niezachowywaniem przez niego należytej staranności w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.

W kontekście wątpliwości odwołującego, co do prawidłowości zaświadczenia, którym anulowano uprzednio wydane zaświadczenie o zakończeniu budowy, Prezes URE zaznaczył, że uznać je należy za nieistotne. W tym miejscu Prezes URE nadmienił, iż zaświadczenie o zakończeniu budowy zostało wydane faktycznie na skutek błędu PINB, do którego przyczyniło się zatajenie przez odwołującego informacji o stwierdzeniu nieważności decyzji, którą zatwierdzono projekt budowlany i wydano pozwolenie na budowę. Jednocześnie, Prezes URE wskazał, że zaświadczenie o zakończeniu budowy było nieaktualne, kiedy odwołujący się o nie ubiegał, gdyż wcześniej stwierdzono jej nieważność.

Według Prezesa URE, w nawiązaniu do zarzutu odwołującego, iż organ koncesyjny dał wiarę stanowisku PINB, stwierdzić należy, że przedsiębiorca nie miał prawa do zrealizowania obiektu, skoro pozwolenie na budowę unieważniono.

Dodatkowo, Prezes URE podniósł, iż o niezachowywaniu przez odwołującego należytej staranności w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej i o tym, że nie daje on rękojmi prawidłowego wykonywania działalności, co do której żądał rozszerzenia koncesji świadczy fakt, że zanim Prezes URE wydał w sprawie zaskarżoną decyzję, odwołujący bez koncesji prowadził sprzedaż gazu (...).

Prezes URE zaznaczył również, iż postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie prowadzono zgodnie z przepisami prawa a wydana decyzja jest z nimi zgodna.

(odpowiedź na odwołanie Prezesa URE z dnia 18 maja 2011 roku, k. 31-34).

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

W ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Wójta Gminy K. pod numerem (...) figuruje przedsiębiorca H. B. (...) wykonujący działalność w B. przy ul. (...). B. H. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi sprzedaż paliw do pojazdów silnikowych na stacjach paliw.

(dowód: Zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej z dnia 5 stycznia 2010 roku, nr (...), k. 4 akt administracyjnych).

Pismem z dnia 14 czerwca 2010 roku B. H. zwrócił się do Prezesa URE o zmianę koncesji z dnia 22 grudnia 2003 Nr (...) na obrót paliwami ciekłymi wydanej na okres od dnia 25 grudnia 2003 roku do dnia 25 grudnia 2013 roku. Zmiana miałaby polegać na wydłużeniu obowiązywania powyższej koncesji i rozszerzeniu prowadzonej na jej podstawie działalności gospodarczej o sprzedaż gazu (...).

(dowód: pismo B. H. z dnia 14 czerwca 2010 roku, k. 1 akt administracyjnych)

W dniu 8 marca 2010 roku PINB wydał B. H.zaświadczenie (znak (...)„przyjęcia zawiadomienia o zakończeniu budowy" podziemnego (...)o pojemności 6m ³. Zaświadczenie to zostało wydane na podstawie decyzji Prezydenta Miasta B.z dnia 30 sierpnia 2004 roku, znak: (...). Niniejszą decyzją zatwierdzono, B. H., projekt budowlany i wydano pozwolenie na budowę przedmiotowego zbiornika na gaz (...). Decyzja ta nie była jednak ważna, kiedy B. H.ubiegał się o wydanie zaświadczenia, ale informacji tej B. H.nie przekazał Prezesowi URE, gdyż, jak stwierdził, (...)powinien ją posiadać”.

(dowody: Zaświadczenie Przyjęcia Zawiadomienia o Zakończeniu Budowy, k. 27 akt administracyjnych; decyzja Prezydenta Miasta B., znak: (...), k. 28 akt administracyjnych).

Po uzyskaniu wiedzy na temat stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji, PINB zaświadczeniem z dnia 8 czerwca 2010 roku, znak: (...), zważył, że „uznaje za nieaktualne zaświadczenie własne z dnia 08.03.2010 znak: (...). przyjmujące zawiadomienie «(...)» B. H.(...) o zakończeniu robót budowlanych polegających na budowie zbiornika (...)— gaz (...) i zawiadamia się, że zaświadczenie to zostało wydane w oparciu o nieważne pozwolenie na budowę Prezydenta Miasta B.z dnia 30.08.2004 r. znak: (...).”

(Zaświadczenie PINB z dnia 8 czerwca 2010 roku, k. 127 akt administracyjnych). (s. 28 i 29 oraz s. 136 i 137),

Z akt administracyjnych wynika bowiem, że decyzją z dnia 30 sierpnia 2004 roku, znak: (...) Prezydent Miasta B. zatwierdził B. H. projekt budowlany i wydał pozwolenie na budowę, jednakże nieważność tej decyzji stwierdził później Wojewoda (...) decyzją dnia 7 marca 2005 roku, znak: RR/B- (...)).

(dowody: decyzja Prezydenta Miasta B. z dnia 30 sierpnia 2004 roku, znak: (...), k. 28-29 akt administracyjnych; decyzja Wojewody (...) z dnia 7 marca 2005 roku, znak: (...), k. 136-137)

W związku z powyższym B. H. wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody (...), jednakże sądy administracyjne nie przychyliły się do takiego wniosku. Tak wynika z pisma przedsiębiorcy do Prokuratury Rejonowej w B. z dnia 22 lipca 2010 roku, w którym B. H. wyjaśnia, że „(…) sprawa unieważnienia decyzji Wojewody (...) trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, a następnie do Naczelnego Sądu Administracyjnego. (...) obie instancje sądowe odmówiły stwierdzenia nieważności tej decyzji Wojewody (...)". Okoliczności te potwierdza również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 21 stycznia 2008 roku, sygn. akt VII SA/Wa 1754/07.

(dowody: pismo B. H. do Prokuratury Rejonowej z B., k. 113-114 akt administracyjnych; Wyrok WSA z dnia 21 stycznia 2008 roku, sygn. akt VII SA/Wa 1754/07, k. 130-135 akt administracyjnych)

W dniu 19 stycznia 2011 roku Prezes URE wydał decyzję Nr (...), mocą której postanowił odmówić dokonania zmiany rozstrzygnięcia decyzji Prezesa URE z dnia 22 grudnia 2003 roku, Nr (...), w sprawie udzielenia przedsiębiorcy B. H.koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od dnia 25 grudnia 2003 roku do dnia 25 grudnia 2013 roku, polegającej na rozszerzeniu przedmiotu i zakresu działalności w sprzedaż gazu (...). Jednocześnie, Prezes URE zmienił rozstrzygnięcie decyzji z dnia 22 grudnia 2003 roku, w tym: oznaczenie przedsiębiorcy, któremu udzielono koncesji, termin ważności koncesji na okres do dnia 31 grudnia 2030 roku oraz brzmienie „WARUNKÓW PROWADZENIA DZIAŁALNOŚCI”.

(decyzja Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki Nr (...) z dnia 19 stycznia 2011 roku, k. 3-11).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie niekwestionowanych wzajemnie twierdzeń Stron oraz dokumentów zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego i sądowego.

Sąd Okręgowy w Warszawie zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Prezes URE prawidłowo ustalił stan faktyczny i do tak poczynionych ustaleń trafnie zastosował przepisy prawa energetycznego.

Argumentacja odwołującego sprowadza się do jednego twierdzenia, mianowicie skoro wydano zaświadczenie z dnia 8 marca 2010 r. to oznacza, że obiekt jest wykonany zgodnie z prawem i użytkowany legalnie. Odwołujący podważa znaczenie późniejszych dokumentów PINB z dnia 8 czerwca 2010 roku i 12 lipca 2010 roku. Ocena dokumentu wydanego 8 czerwca 2010 roku i późniejsze wszczęcie postępowania w sprawie legalności budowy zbiornika na gaz (...)nie jest rolą niniejszego Sądu. Bezsporne jest natomiast w niniejszej sprawie, że zbiornik został wybudowany bez pozwolenia na budowę. Wojewoda (...)decyzją z dnia 7 marca 2005 roku (...)) orzekł o stwierdzeniu nieważności decyzji Prezydenta Miasta B.z dnia 30 sierpnia 2004 r. ((...)) zatwierdzającej projekt budowlany i wydającej pozwolenie na budowę. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W.wyrokiem z dnia 21 stycznia 2008 roku oddalił skargę w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody (...)(VII SA/Wa 1754/07). Z przywołanych stanowisk wynika, że projekt budowlany nie spełniał wymagań określonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu przewidywała montaż napowietrznego stalowego zbiornika (...)o pojemności V=6,7 m3 w obrębie istniejącej stacji paliw bez zmiany zagospodarowania terenu. Według zatwierdzonego projektu zagospodarowania terenu (stanowiący załącznik do decyzji o pozwoleniu na budowę) zbiornik, jako zbiornik podziemny (...), wiata i dystrybutor zostały usytuowane na działce co wprowadziło zmiany w sposobie zagospodarowania działki.

W tym miejscu podkreślić należy, iż przystąpienie odwołującego do użytkowania obiektu innego, niż wynikało to z pozwolenia na budowę, w trybie przepisów art. 54 Prawa budowlanego, to znaczy po dokonaniu zawiadomienia o zakończeniu budowy i przy braku zgłoszenia przez właściwy organ sprzeciwu w drodze decyzji, nie nadaje uczynionym odstępstwom waloru legalności. Sąd rozstrzygający niniejszą sprawę w pełni podziela pogląd wyrażony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 kwietnia 2009 r. II SA/PoWa 857/08 (Lex nr 550261), iż prawnie skuteczne jest zawiadomienie właściwego organu o zakończeniu budowy tylko, co do obiektów wybudowanych zgodnie z projektem i warunkami pozwolenia na budowę, czyli budowy prowadzonej legalnie. Oznacza to, że przyjęcie zawiadomienia nie legalizuje dokonanych istotnych odstępstw od projektu budowlanego (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 14 czerwca 2011 r. II SA/Ol 210/11LEX nr 993518, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 14 lipca 2011 r. II SA/Bk 113/11LEX nr 1027707).

Udzielenie koncesji podlega regulacji w pierwszej kolejności ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U.2010.220.1447 j.t.). Ustawodawca wskazał w niej okoliczności, których wystąpienie może spowodować odmowę wydania koncesji, ograniczenie jej zakresu lub odmowę zmiany koncesji. Są to następujące przesłanki:

1) przedsiębiorca nie spełnia warunków wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją, określonych w ustawie lub szczególnych warunków wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją;

2) ze względu na zagrożenie obronności lub bezpieczeństwa państwa lub obywateli;

3) jeżeli w wyniku przeprowadzonego przetargu (na podstawie art. 52 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej) udzielono koncesji innemu przedsiębiorcy lub przedsiębiorcom;

4) w przypadkach określonych w odrębnych przepisach.

Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres także w przypadkach określonych w odrębnych przepisach. Odrębne przepisy regulujące określony rodzaj działalności gospodarczej koncesjonowanej mogą zatem zawierać przesłanki, których wystąpienie bądź stwarza organowi koncesyjnemu możliwość odmowy wydania lub ograniczenia koncesji, bądź też obliguje do odmowy wydania lub ograniczenia koncesji w stosunku do wniosku. Należy wskazać, że z przeglądu treści odrębnych przepisów, które określają przesłanki odmowy udzielenia koncesji lub ograniczenia jej w stosunku do wniosku, wynika, iż takie przepisy stanowią lex specialis w stosunku do ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Przepis art. 35 ust. 3 Pe wskazuje, iż Prezes URE odmawia udzielenia koncesji, gdy wnioskodawca nie spełnia wymaganych przepisami prawa warunków. Regulacjami, które wyznaczają katalog warunków niezbędnych do udzielenia koncesji są: art. 33 ust. 1 Pe (przesłanki pozytywne udzielenia koncesji), art. 33 ust. 2 Pe (przesłanki negatywne udzielenia koncesji) i art. 35 ust. 1 Pe (treść wniosku o udzielenie koncesji).

Przy zmianie koncesji na wniosek przedsiębiorstwa energetycznego koncesjonariusza obowiązują takie same przepisy Pe jak przy składaniu wniosku o koncesję, a Prezes URE jest uprawniony do zbadania przesłanek składanego wniosku jak przy udzieleniu koncesji. W istocie chodzi bowiem o rozszerzenie treści koncesji w odniesieniu do zakresu koncesjonowanej działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie Prezes URE prawidłowo ocenił, że nie są spełnione możliwości techniczne gwarantujące prawidłowe wykonywanie działalności (art. 33 ust. 1 pkt 3 Pe). Infrastruktura została wybudowana bez projektu budowlanego i pozwolenia na budowę, co podważa legalność wydanego zaświadczenia z dnia 8 marca 2010 roku. Nie można bowiem wyrazić zgody na legalne wykonywanie działalności gospodarczej na określonej infrastrukturze, jeżeli ta infrastruktura nie została legalnie dopuszczona do użytkowania. Ponadto zgodnie z art. 56 ust. 1 pkt 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej odmowa zmiany koncesji może być podyktowana względami bezpieczeństwa obywateli. Niniejszy przypadek kwalifikuje się do takich, gdyż zbiornik został wybudowany odmiennie niż określał to projekt budowlany. Co prawda Prezes URE nie powołał się na wskazaną przesłankę, ale odmowa zmiany koncesji może nastąpić nie tylko w enumeratywnie wymienionych w art. 56 ust. 1 okolicznościach, a także w sytuacji gdy przedsiębiorca nie daje rękojmi prawidłowego wykonywania działalności gospodarczej (wyrok SA w Warszawie z dnia 2 kwietnia 2008 r. VI ACa 1230/07). Rozpoczęcie sprzedaży paliw bez koncesji i bez pozwolenia na użytkowanie świadczy o braku takiej rękojmi.

Odnośnie zarzutów dotyczących naruszenia zasad postępowania wskazanych w k.p.a. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów podkreśla, że nie może ograniczyć sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Celem postępowania nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu. Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd niniejszy jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, w tym wypadku Urzędu Regulacji Energetyki, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a nie sądem legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo-administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy.

Sąd uznał, że nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych to nie mogą one być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, bowiem Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym.

Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, oddalił wniesione odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

Uznając odwołującego się za przegrywającego sprawę stosownie do przepisu art. 98 k.p.c. w związku z art. 98 § 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. zaliczono do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez Prezesa URE wynagrodzenie radcy prawnego należne stosownie do § 14 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.) w wysokości 360 zł.

SSO Jolanta de Heij-Kaplińska